คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 7 100%
“อย่าื้อนะแพรว ุเป็นเมียผม ุ้ออยู่บ้านผมสิถึะถู”
“ันเป็นเมียุั้นเหรอุภพ... ถ้าอย่านั้นเมียุมีเ็มบ้าน ุเลือผู้หิาวามถูใ” พิสุาแหวเสียสั่น ะพริบาปริบๆ ไล่น้ำใสๆ ำลัเอ่อล้นวาทำไม ทำไมเธอ้อร้อไห้เสียใ มันือเรื่อริ ปภพเลือเธอเป็นเมียเพราะวามถูใ ไม่ไ้เิึ้นาวามรั แ่เิาเธอถูเาืนใ
“แพรวุเป็นอะไร” เาถามหันมอเ้าอใบหน้าหวานี้น้อยใ ไม่ถามอะไรเาสัำ ทึทัไปเอหมว่าเามีเมียอยู่ที่บ้าน
ารที่แพรวร้อไห้ไม่ใ่เรื่อปภพุเมียไว้ที่บ้าน แ่เป็นเพราะเธอำลัสับสนับวามรู้สึอัวเอ หัวใอเธอมันเป็นอเาเสียแล้ว
“ู่นอนผมมีเยอะ เยอะนนับไม่ถ้วน แ่ถ้าเรียเป็นเมียละ็ เธอไล่ะ แพรว เธอเป็นเมียนเียว”
“ปา็พูไ้นี่ พอถึบ้านอาุเมียไว้ในบ้าน็ไ้ ใระไปรู้ล่ะ” นแสนอนยัพู่อ ทั้ที่หัวใเธอเ็บปวรวร้าว เธอะเป็นเมียอปภพนานเท่าใัน ็ในเมื่อเาไ้เธอาารบัับืนใ ถ้าหาเาไปเอนที่ถูใมาว่า เธอถูเี่ยทิ้เหมือนเศษยะ เศษยะที่มีหัวใ
“เธอ้อไปูเอ เลี้ยววา้าหน้า็ถึบ้านผมแล้ว”
“แล้วเสื้อผ้าแพรวล่ะ อใ้อี แพรวะไปเอาอ่อน” พอนึถึเสื้อผ้า พิสุาโวยวายทันที เธอะอยู่บ้านปภพไ้อย่าไรัน ในเมื่อเธอไม่มีเสื้อผ้าสััว เพราะหาเธอยัื้อไม่ยอมอยู่ับเา สุท้าย็โนบัับอยู่ี
“ผมให้ลูน้อไปเอามาใหุ้ั้แ่เมื่อวานแล้ว ทุอย่าในห้อุผมนมาหม ไม่เหลือสัิ้น”
“ว่าไนะ ไม่เหลือสัิ้น” เธออุทานเสียั ้วยวามลืมัว แม้แ่าเ เสื้อใน ลูน้อเา็เห็นนหมแล้ว น่าอายที่สุ
“ไม่มี้ออ้าไม่ยอมมาอยู่ับผมแล้วนะ”
“เผ็ารที่สุ” เธอพูอุบอิบเบาๆ แล้วสะบัหน้าหนี้วยวามไม่พอใ ปภพหัวเราะเบาๆ ในลำอ
“็แพรวื้อ ไม่ามใผมนี่รับ ผม้อเผ็ารับุเยอะๆ นว่าุะยอมทำามใผม”
“นบ้า”
“ลมาสิ ถึแล้ว” เาบอและลารถ แ่เธอยันั่นิ่ไม่ยอมลารถ่ายๆ มีอาารื้อเียบ นเายยิ้มเ้าเล่ห์ อยาแล้นเอาแ่ใ
“ถ้าไม่ล ีเลย ผมมีอารม์อยาพอี ึ้นไปร่วมรัันบนรถถือว่าเปลี่ยนบรรยาาศ ถ้าไม่อายลูน้อผม ผมะัเสียวเี๋ยวนี่เลย” เา้อาเธอพร้อมยยิ้มริ่ม้วยวามหื่น
พิสุาเบิาโ มอปภพำลัะ้าวึ้นรถ เพราะเรื่อเมื่อืนยัทำให้เธอยัอายพี่ายอยู่ เพราะเธอแอบไ้ยินธามับพิรภพระิบันอนเธอะลับ หิสาวหน้าหวานรีบระโนลารถทันที นบรราลูน้อเาแอบยิ้มำ ไม่ให้หิสาวรู้
“อ้าว รีบลทำไมล่ะ ผมอยาะลอในรถสัรั้” เาพูเย้า พร้อมยิ้มันอาารอหิสาว ระโนลารถอย่าับลิ ระโล้นไม้
“มาเฟียบ้า มาเฟียลาม” เธอพึมพำ่าเา ปปิวามอับอาย
มือให่ไม่รอ้าุมือบาให้เินามเาเ้าบ้าน โยมีลูน้ออย้อนรับ เาพาเธอไปนั่ในห้อโถให่อบ้าน พิสุามอไปรอบๆ ห้อ้วยวามื่นเ้น ื่นาเฟอร์นิเอร์ราาแพๆ ทั้นั้น โยโฟาัวที่เธอนั่ราาแพมาเสียนเธอไม่มีวันเสียเินไปื้อมาแ่บ้านเ็า
บรราลูน้ออปภพนับยี่สิบีวิ ยัไม่รวมบรราแม่บ้าน และนทำานบ้านอีห้าน นายปภพเลี้ยลูน้อเยอะนานี้ไ้อย่าไรัน แล้วแ่ละนล้วนแ่มีฝีมือทั้นั้น เาูแลลูน้อแบบไหน
“มาันรบแล้วสินะ” เาวาสายามอใบหน้าลูน้อทุน “บานรู้แล้วว่าผู้หิที่นั่ใล้ันเป็นใร ถ้าใรไม่รู้ ันะแนะนำให้ทุนรู้ั เธอื่อ พิสุา เลิศวริสุล เรียเธอว่าุแพรว เธอะมาอยู่ที่นี่ับัน ในานะเมีย และเป็นเ้านายอีนอที่นี่”
ใบหน้าลูน้ออปภพบานที่เยเห็นหน้าพิสุามา่อนมีท่าทีนิ่สบไม่ไ้ใอะไร แ่นที่ไม่เยอย่าพวแม่บ้าน และนทำานบ้าน่าื่นใ และมีสายาหนึ่มอเธอ้วยแววาเลียันน่าลัว
หลัาแนะนำให้ลูน้อรู้ัพิสุาแล้ว เาพาเธอึ้นห้อเพื่อพัผ่อน ปภพพอหัวถึหมอน็หลับไปแล้ว เธออยาเินเล่นสำรวรอบๆ บ้านอปภพ เธอเินลาบันไ เินไปเรื่อยๆ สู่บริเวหลับ้าน ว้ามา นอาว้าแล้ว ยัมีบ้านเล็ๆ ปลูเรียรายอยู่้านหลั เธอสสัย ทำไมถึมีบ้านหลัให่ อีสอหลัปลูใล้ๆ ับบ้านหลัเล็ๆ เธอเินไปเรื่อยๆ ลูน้อที่เห็นพิสุาเินออาบ้าน อยเินประบไม่ห่า แ่ไม่ไ้สร้าวามรำาให้พิสุา เพราะเธอรู้ว่าเาเหล่านี้ทำามหน้าที่ อยูแลวามปลอภัยให้เธอ
พิสุาหยุที่บ้านหลัให่ที่ปิเียบราวับไม่มีนอยู่
“บ้านหลันี้นายปภพสร้าให้แพทอยู่ แ่เาอลาออาวาร ่อนที่ะเ้ามาอยู่ แ่นาย็ไม่ยอมให้ใรมาอยู่ เาเื่อว่าสัวันแพท้อลับมาทำานให้นายในวัน้าหน้า แ่ที่ไหนไ้ ลับมาเป็นพี่เยนายะไ้” ธามพูึ้น ยืนอยู่้านหลัอพิสุาเธอหันหน้ามอธามเล็น้อย และหันลับไปมอบ้านอีรั้
“อนที่แม่ายใหม่ๆ พี่แพทลำบามา ้อหาเินเลี้ยแพรวและน้อให้ินอิ่ม และส่เสียไปเรียนโรเรียนีๆ แพรวยัำไ้ ไม่่อยไ้เอหน้าพี่แพท และุยเหมือนพี่น้อนอื่น หลัเลิเรียนพี่แพท้อรีบ้อไปทำาน ว่าะลับ็ีหนึ่ ีสอ บาวัน ไม่ลับบ้าน้อ้าที่ทำาน พวเรา้ออยู่ับพี่หมอ พี่หมอเลี้ยู เอาใใส่พวเราแทนพี่แพท ที่้อทำานหาเิน ไม่นานพี่แพทื้อบ้านหลัให่ให้พวเราอยู่ และยัสร้าธุริหาเินให้พวเราใ้่ายอย่าสบาย พี่แพทยอมเสียสละวามสุส่วนัวมาทำานที่นี่สินะ” พิสุาพูเสียสั่นเรือราวับอยาะร้อไห้ เมื่อนึถึเรื่อในอี
“ุแพรว และุแพร เป็นน้อสาวที่แพทมันรั และภาภูมิใ พี่ายุเยเล่าให้ฟัว่ามีน้อสาวสอน เป็นน้อสาวที่สวยมา และเป็นห่วมาๆ ที่มันลาออาวารเพื่อออไปูแลุแพรว หลัเรียนบมหาลัยแล้ว เพราะ่วนั้นเป็น่วที่้อไปเผิโลวามเป็นริ และวามโหร้ายอนริๆ มันไม่าิว่าน้อสาวนสวยอมันนหนึ่ะถูในายปภพ ถึนายย่อเป็นเมีย”
“พี่ธามพูแบบนี้ รู้สึัวเอเป็นน้อสาวนิสัยแย่ อย่าไรไม่รู้” พิสุาหลุบา่ำล พร้อมน้ำา เอ่อล้นวาสวย พี่ายเธอรัเธอและน้อมาแ่ไหน พวเธอรู้มาลอ แ่เพราะพี่แพทเป็นนไม่อบแสวามรู้สึอะไร อบทำหน้านิ่ ปั้นหน้าุอย่าเียว เธอและแพรึไม่ล้าเ้าใล้สัเท่าไหร่ แ่พอมีเรื่อเิึ้นับพวเธอ พี่แพทออหน้าัารเรียบร้อยเสมอ
“ุแพรวับุแพรเป็นน้อสาวที่น่ารัอเ้าแพทมาว่า เพราะแพทยอมบอผมว่าออาวารมาเฟียเพราะอะไร”
“พี่แพทยอมทำทุอย่าเพื่อพวเรา เห็นันและน้อสำัเสมอ” พิสุายิ้มละไมอย่าอ่อนโยน รัและเ้าใวามรู้สึอพิรภพมาึ้น ทำไมเาถึุและเ้มวับพวเธอนั เพราะว่าเารัพวเธอมาเรามีันแ่สามนพี่น้อ
“แพรว ทำไมไม่อยู่บนห้อนอนับผม รู้ไหมผมื่นมาไม่เห็นุผมใแทบแย่” ปภพพูเสียเ้ม และวัสายาุันมอลูน้อมือวาอเา “ธาม ุยอะไรันับเมียัน”
“ุภพไปุพี่ธามทำไมะ” เธอีมือมาเฟียหนุ่ม แล้วถลึาสวยโรธเา้วยวามโมโหที่ไปีธามเพื่อรัอพี่าย
“เรียธามว่าอะไรนะ” เาถามทวนอีรั้
“พี่ธาม ันเรียผิรไหน เพื่อนพี่แพท ็เหมือนพี่ายันนหนึ่”
“แล้วผมล่ะ” เายมือี้มาทาัวเา
“แล้วุภพอยาเป็นอะไรล่ะ ระหว่าเ้านายเ่าอพี่ายหรือสามี” เธอ้อาพร้อมใบหน้าที่ึ้นสีแ ใบหน้าร้อนวูบวาบไปหม ทำไมเธอเป็นนพูเอถึ้อัเินแบบนี้้วย
ปภพไม่อบแ่ึมือร่าบาเ้าในบ้านทันที พอเินผ่านประูบ้านเา้มระิบที่หูอเธอ “ผมเลืออะไร ผมอไปให้ำอบ้าบนห้อนอน็แล้วัน” เายิ้มริ่ม หัวเราะในลำอเสียเบา มีวามสุที่ไ้แล้เธอนวยเินยืนบิมือบิแนไปๆ มาๆ ่อหน้าเา แบบนี้้อให้ำอบเธอเร็วๆ
พิสุาอยู่ร่วมายาเียวับปภพมาแรมเือน อนเ้าเธอไปทำานที่สำนัานพร้อมลูน้อามเฝ้าเธอทุฝี้าว อนเย็นเธอ็ลับบ้านและิน้าวเย็นพร้อมปภพทุวัน นปภพเป็นส่วนหนึ่อีวิเธอไปแล้ว
ป้าสายสั่ให้เปียั้าวใส่านให้ปภพและพิสุา ปภพเห็น้มยำทะเลน่าินึัใส่านพิสุา เพียเธอไ้ลิ่นเรื่อ้มยำ เธอรีบเอามือปิปา ทำท่าพะอืพะอม นเธอทนไม่ไหววิ่ไปอาเียนในห้อน้ำ โยมีปภพอยลูบหลั้วยวามเป็นห่ว
“อาารีึ้นหรือยั ึ้นไปพัผ่อนบนห้อ่อน แล้วผมะให้ป้าสายย้าว้มหมูไปให้แพรว้าบน” เาบอเสียเรียบ ประอร่าบาึ้นบันไ้วยวามเป็นห่ว
“ป้าว่าุแพรวเป็นอะไร” เปียะเ้อมอั้นบน ทำายาว หูยาวสอรู้สอเห็นเรื่อเ้านาย
“ไม่รู้ ระวัไว้เถอะะเอี สอรู้เรื่อเ้านาย” ป้าุ และหยิแนเปียเบาๆ นหิสาวร้อเสียหล้วยวามเ็บปว
“โอ๊ย...ันเ็บนะป้า แล้วป้ามาหยิันทำไม” เปียึ้นเสียัยมือลูบๆ บริเวที่โนหยิไปมา
“นาเปีย นี่แล้าะอันหรือ” ป้าสายัสีหน้าเอาเรื่อ
“็ันเ็บนี่ป้า” เธอพูเสียเบาหวิว เหลือบมอาปรอย รู้ัวว่าผิอยู่นิๆ
พิสุาเริ่มรู้สึเวียนหัว เหนื่อย่าย อ่อนเพลีย ่วเหาหาวนอนลอเวลา บารั้มีอาารลื่นไส้ อาเียนร่วม้วย นปิ่นนาเป็นห่ว แ่็สะิใอาารอพิสุา เธอมีอาารราวับนั้ท้อ
“แพรว ปิ่นว่าเธอไปให้หมอรวีว่า” ปิ่นนาบอเพื่อน้วยวามเป็นห่วับมือเพื่อนบีบเบา ้อนัยน์าสวยอเพื่อน
“ปิ่น ิว่าแพรวเป็นอะไรเหรอ” พิสุาถาม้วยน้ำเสียสั่น เือวามลัวปลุมิใวน้อยๆ อเธอ
“ปิ่นมั่นใว่าแพรวน่าะท้อับุภพ” เธอพู้วยวามหนัแน่น และมั่นใว่าอาารอเพื่อนที่แสออมานั้นราวับนั้รรภ์ไม่มีผิ
“ท้อั้นเหรอ” พิสุาแทบล้มทั้ยืน ีที่เท้าโ๊ะไว้ หัวใอเธอเ้นเร็วราวับะหลุมานออ เธอท้อริๆ นะเหรอ แล้วถ้าุภพรู้ เาะทำอย่าไับเธอ
โรพยาบาล
พิสุานั่้อใบหน้าพีรั ัริมฝีปาล่าอย่าหวั่นใ มือประสานันแน่นรอลุ้นผลรวในมืออหมอหนุ่ม
“พี่หมอ แพรวเป็นอะไระ พี่หมออย่าเอาแ่เียบสิ แพรวลัวนะะ” เธอาั้น อะไระเิ็้อเิ เธอ้อทำใยอมรับให้ไ้
“ทำใมาแล้วใ่ไหม” เาถามเสียเรีย พลาถอนหายใเฮือให่ ้อใบหน้าน้อสาวที่โมา้วยัน
“่ะ แพรวพร้อมที่ะฟัทุอย่า บอแพรวมาเถอะ่ะ” เธอแ่นยิ้มให้พีรัผ่อนลายวามเรียล
“แพรวท้อไ้ 10 สัปาห์แล้ว”
“ท้อ แพรวท้อั้นเหรอ” เธอเผลอะโนเสียัอย่าลืมัว ท้อ เธอำลัะเป็นแม่น
“อนนี้แพรวเริ่มมีะเริ่มมีอาารลื่นไส้ อาเียน เวียนศีรษะ อ่อนเพลีย บ้าแล้ว วรปรับเปลี่ยนวิธีรับประทานอาหารเป็นรับประทานรั้ละน้อยแ่บ่อยรั้ึ้นเพื่อให้ร่าายปรับัว ย่อยอาหารไ้ทันและวรเลืออาหารอ่อนๆ ย่อย่ายๆ เ่น้าว้ม โ๊ ไม่วรินออ น้ำอัลม เพราะะยิ่ทำให้ลื่นไส้มาึ้น พี่ะให้ยาบรรเทาอาารแพ้ท้อ ะทำให้แพรวมีอาารลื่นไส้ลล เรื่อิใ แพรวอย่าิมาล่ะ ทำใให้สบาย พี่หมอและแพทไม่โรธแพรวหรอ แ่พวพี่อยาะบอว่า พวพี่พร้อมะเลี้ยหลานให้ีที่สุ หาว่าเานนั้นไม่้อาร” พีรัแนะนำและให้ำลัใพิสุา เอื้อมมือับมือบาอย่าแผ่วเบา มอใบหน้าน้อสาว้วยแววาห่วใย
“พี่หมอ แพรวลัว” เธอีัวลุึ้นาเ้าอี้ระโนอร่าพิรั้วยวามลัว เนื้อัวสั่นเทา วามหวาลัวปลุมร่าายและิใเธอนหม น้ำเสียร้อสะอื้นัเป็นระยะ พีรัยมือลูบหลัแผ่วเบา อยปลอบโยนให้เธอเ้มแ็ึ้น อย่าน้อยแพรว็มีเาและพิรภพอยห่วใยเธอเสมอ
ร้านอาหาร
ปภพพาพิสุามาเปิหูเปิา ทานอาหารนอบ้านบ้า เพราะระยะหลัเห็นเธอไม่่อยร่าเรินั เอาแ่ปั้นหน้าบึ้ ราวับแบวามทุ์ไว้นเียว พอเาถามหิสาวเธอ็ไม่ยอมบอเอาแ่เียบท่าเียว หรือบารั้็เินหนีออไปื้อๆ พอเล้นถามลูน้อที่อยิามเธอ พวนั้น็บอว่าไม่รู้ ยิ่ทำให้เารู้สึหุหิ อยู่นิ่ไม่ไ้
“แพรวเป็นอะไรรึเปล่า พันี้ไม่่อยยิ้มเลย” ปภพถาม ำเลือมอใบหน้าหวาน รั้ร่าบามานั่ใล้เา มือหนาอยลูบไล้แผ่นหลัให้เธอผ่อนลาย
“แพรวไม่ไ้เป็นอะไร เรียเรื่อานนิหน่อย” เธอำเป็น้อพูโหไป ่อนะหลุบา่ำลไม่ให้เาับโหเธอไ้
เสียเ็เล็ๆ ร้อโยเยอยาินไอศรีมลอยเ้าโสประสาทอหิสาว เธอเยหน้าึ้นเหลือบมอใบหน้าเ็น้อยน่ารั ูาหน้าาแล้ว หนูน้อยน่าะเป็นเพศหิ เพราะวามสใสน่ารั ี้อ้อน ่าประบ ทำให้หิสาว้อาไม่ะพริบ เผลอยิ้มหวานอย่าอ่อนโยน หัวใเ้นรัวเร็วว่าทุที มือบาสัมผัสหน้าท้อลูบวนไปมา ในท้ออเธอมีีวิน้อยๆ อยู่ในนี้
“แพรว...อบเ็เหรอเห็น้อาไม่ะพริบเียว” เาถามพลาลูบเส้นเบาๆ หันหน้ามอเ็ผู้หิน่ารัำลัอ้าปาับไอิมาผู้เป็นแม่ัป้อน
“่ะ” เธอพยัหน้าเบาๆ
“ผมเลียเ็ รำาเสียร้อ ไม่ิอยามีลูเลยสันิ เ็สร้าแ่ปัหาวนใ เป็นภาระน่ารำา ผู้หิอผมที่แล้วมา ไม่มีใรล้ามีลูเพื่อับผมสัน...เพราะถ้าพวหล่อนท้อ ผมถือว่าพวหล่อนสร้าปัหา ็รับผิอบันเอ ผมเยบอผู้หิที่ึ้นเียับผมทุน แ่ถูใ ่ายเินแล้วสนุ้วยัน็บันบนเีย ถ้าผู้หินไหนท้อ ผมสั่ให้รีออทันที”
“แล้วแพรวละะ ถ้าแพรวท้อ” เธอถามเสียสั่นเรือ
“ผมไม่อบเ็ แพรวห้ามท้อเ็า ถ้าแพรวท้อทุอย่า็บ” ปภพพูน้ำเสียเียบา สีหน้าเรียรู้สึุ่นเือใ
พอพิสุาพูเรื่อเ็และมอเ็นนั้นอี เายิ่หุหิ เาไม่พร้อมะมีลูโยเพาะสถานาร์ที่ไม่ปลอภัยแบบนี้ อนนี้พิสุาเป็นเมียที่เารั พวศัรูบาส่วนเริ่มระแะระาย ้อะเล่นานเาทาเธอทุวิถีทา ถ้าหาแพรวมีลูริๆ เา้อให้เธอ่อนัวสัระยะ เพื่อวามปลอภัยอเธอและลู ถือว่าโีที่เธอยัไม่ท้ออนนี้
“ั้นเหรอะ” พิสุา้มมอท้ออัวเอ วามเ็บปวและผิหวัเธอมันอัแน่นที่อนเธอหายใไม่ออ ไม่มีวันที่เธอะรีเ็ออเ็า ในเมื่อเาไม่้อารลู เธอในานะแม่ ะปป้อีวิน้อยๆ เอ ในเมื่อเธอและลูือัวปัหา น่ารำา เธอะอเินออไปเอ
ความคิดเห็น