ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1
บทที่ 1
เสียเาะประูระรัว ลรีบเปิประูห้อพัทันที หิสาวู่โมับมือลเย่าอย่าแร้วยใบหน้าื่นะหน
“เิอะไรึ้นรับ น้ำ”
“่วย้วยล ่วยน้ำ้วย น้ำ น้ำ” หิสาวพูะุะั น้ำเสียสั่นเรือ น้ำาลอเบ้า
“ใเย็นๆ ่อยๆ พู”
หิสาวหายใเ้าลึๆ ั้สิ่อน้อใบหน้าายหนุ่ม
“น้ำับรถอลไปนับรถอีันหนึ่ แล้ว็” น้ำนิ่เียบไปนิ ่อนทำหน้าีเผือ
“น้ำ...ใับรถหนี เ้าอรถนนั้นับรถามมาเอาเรื่อ อนนี้เาอยู่้าล่า น้ำลัว ล้อ่วยน้ำน่ะ” หิสาวเย่าแนายหนุ่ม ทำหน้าหม่นเศร้าน้ำารื้นอบา “่วยน้ำน่ะ ไ้โปร น้ำลัวเหลือเิน” หิสาวเว้าวอน สวมอร่าอลุหน้าับอเา ร่าบาสั่นระริ
ลถอนหายใ “ทำไมน้ำับรถไม่ระวั แล้วรถลเสียหายมาไหม”
น้ำเปลี่ยนสีหน้ามาบูบึ้ัสายฟ้าฟา “ทำไมถึเอาแ่ว่าน้ำ ถามน้ำว่ารถเสียหายมาหรือเปล่า ลเยรัน้ำบ้าไหม” หิสาวผละออาอ้อมอ ผลัร่าอลอออย่าแรนเเือยล้ม ้อหน้าเม็้วยวามุ่นเือใ
“น้ำ อย่ามาี่เ่าอนนี้ไ้ไหม ลถามเพราะว่าอยารู้้อมูล ะไ้ไปุยับู่รีอน้ำไ้ถู”
หิสาวลอาไปมา ่อนะนิ่ไปั่วรู่ มอร่าอลพร้อมับมวิ้ว “ไปูให้เห็นับา เี๋ยว็รู้เอแหละ ไป”
หิสาวุนหลัให้ลเินออนอห้อ เพื่อไปุยับู่รีอเธอ พอลออนอห้อแล้ว หล่อนปิประูใส่หน้าายหนุ่มทันที ทิ้ปัหาให้ายหนุ่มไปแ้ไเอาเอ หล่อนหาทาเอาัวเอรอไ้แล้ว
ลพ่นลมหายใอย่าอ่อนใ เินรไปที่ลิฟท์เพื่อลไป้านล่า ลอทาที่เาเินไป เาถามในเอ เายัรัหิสาวอยู่หรือเปล่า
สายล อัรบวร ายหนุ่มรูปร่าเพรียวบา สู 170 ใบหน้าน่ารัออหวาน ผมรอทร่ำโยมีุเ่นือผมหน้าม้าสั้นๆ เสริมลุใหู้เป็นผู้ายเท่ๆ หวานๆ น่ารั ับับใบหน้าหวานไ้เป็นอย่าี นอาทรผมแล้วผิวอร่าบายัาวนวลเนียนน่าสัมผัส
“”
้านล่าออนโ
ลเินมาที่ลานอรถออนโเห็นายหนุ่มร่าสูให่ ใบหน้าหล่อมเ้มยืนทำหน้ามึทึอยู่้ารถเา ลเินไปสอบถาม้วยหัวใหวั่นๆ หน้ารถอเาเสียหายเยอะพอสมวร แ่อู่รี เาไม่รู้
“อโทษนะรับ ุใู่่รีที่นรัอผมับรถไปนหรือเปล่า” ลเอ่ยถามออไป ายหนุ่มหล่อเ้มหันหน้ามามอถึับเลิิ้วสู้วยวามแปลใและพอใอยู่ไม่น้อย เมื่อเาเห็นใบหน้าหวานอล ทำเอาายหนุ่มู่รีแอบยิ้มมุมปานิๆ
“ุเป็นใร ผม้อารุยับผู้หิที่ับรถันนี้ไปนท้ายรถผม”
“เธอเป็นแฟนผมเอรับ เธอใมา ที่ับรถอผมไปนรถอุ ผมเลยลมาุยับุแทน เพราะเธอในทำอะไรไม่ถู” ลหันหน้าไปมอู่รีึ่หล่อเ้มราวับารา นายแบบในทีวี
เอวัส อัศว์วัร ายหนุ่มหน้าาั้นเทพ หุ่นสูำยำ รวย ยัน้อยไป ้อเรียว่าอภิมหารวย ไ้รับมราพ่อและแม่มามายมหาศาลใ้ทั้าิ็ไม่หม นอานั้นยัมีธุริรีสอร์อีมามายที่พ่อแม่ทิ้ไว้ให้ นอาวามรวยแล้ว เามีรสนิยมอบผู้าย้วยัน เปลี่ยนู่นอนบ่อยยิ่ว่าเสื้อผ้าเบรน์เนมเสียอี และไม่เยริัับใรเลยสัน เพราะว่าเายัไม่ถูใใรริัเลยสัน
“ุะรับผิอบแทนเธอ”
“ใ่รับ”
“ีมา” ายหนุ่มลี่ยิ้มหวาน “ผมื่อเอส ุื่ออะไร”
ลมวิ้วมุ่น ทำหน้าหิเล็น้อย ถามื่อทำไมัน ร่าบานิ่ไปนิ ่อนะ้อหน้าายหนุ่มอีรั้
“ผมื่อ ล สายล อัรบวรรับ”
“โอเ ื่อล ผมะไ้รู้ื่อุเอาไว้ ะุยัน่ายๆ หน่อย” เอสยับยิ้มบาๆ
“ไปูท้ายรถผมัน เราะไ้เลียร์วามเสียหายไ้ถู นั่นรถอผม ไปู่วท้ายัน” เอสี้ไปที่รถเบน์สีาว ใบหน้าอลีนิๆ ไม่ิว่านรัอเาะับรถไปนับรถหรูราาแพแบบนี้
นเบน์แบบนี้้อายรถบีเอ็ม่อมเลยีไหม
เมื่อลและเอสยืนอยู่้านท้ายอรถเบน์ ลแทบลมับ ท้ายรถเสียหายยับพอสมวร เป็นรอบถลอยาวเป็นเมร ไฟแทั้สอ้า ลหันหน้าไปหาเอส้วยใบหน้าีเผือ
“่าเสียหาย เ็แสน”
ลไ้ฟัแทบล้มทั้ยืน เ็แสน เาะหาเินมามายมาาไหน ถึแม้พ่อแม่ะโอนเินมาให้ใ้่ายทุเือน เือนละสามหมื่นบาท็าม แ่เาใ้่ายแทบนเือนทุเือน ไม่มีเินเ็บสำรอเอาไว้เลย
“อผ่อนำระไ้ไหม” ลถามเสียอ่อยๆ เหลือบมอเอส้วยสายาเว้าวอน
“เปลี่ยนาผ่อนำระมาเป็นทำานใ้หนี้ ลิว่าไ” เอสยิ้มริ่ม มอหน้าอลลับ
ลยิ้มแหยๆ นิ่เียบเพื่อใ้วามิ
้อแร เาไม่มีเินมาใ้หนีู้มเียวเ็แสน ัออไป
้อสอทำานใ้หนี้ มันไม่ใ่วิธีที่ี แ่็เป็นทาหนีทีไล่ที่ี ถ้า้อหาเินมาใ้หนี้เ็แสนมาใหู้่รีอน้ำ
ืนโทรไปอเินพี่สอเ็แสนบาท หัวไ้หลุาบ่าแน่ โนพี่สอเะหัวา สู้รัษาหัวให้อยู่บนบ่า่อไปีว่า เฮ้อ นน่ารัปวหัว อยาอมหน่อย
้อ3 เาและเ้าหนี้หน้าเลือ็เป็นผู้ายเหมือนัน ไม่ไ้เสียหายอะไรอยู่แล้ว เอาว่ะไหนๆ ็แ่ทำานใ้หนี้ ิวๆ อยู่แล้ว
“ลรับ ผมะทำานใ้หนี้เ็แสนบาท”
เอสยิ้มมุมปานิๆ
แล้วนายะไม่ผิหวัที่ไ้ทำานับัน
“ันอเบอร์มือถือนายหน่อย บัรประาน้วย”
“เอาไปทำไม” ลเลิิ้วถาม เพราะวามสสัยทำไม้ออเบอร์มือถืออเาับบัรประาน้วย
หรือว่าลัวเาหนี
“อเพราะเผื่อไว้ ไม่แน่ละหนี พี่ะไ้ไปิามัวามที่อยู่ในบัรประาน”
ทำไมื้อหวยไม่ถูว่ะ
ลยิ้มเฝื่อนๆ ่อนหยิบบัรประานและมือถือส่วาบนมืออเอส ายหนุ่มรับไปัารถ่ายรูป และเอาเบอร์มือถืออลใส่มือถืออนเอ รวมถึใส่เบอร์อเาเม้มใส่ในมือถืออล้วยเ่นัน านั้นส่ืนลับให้ล
“แ่นี้ใ่ไหมรับ”
“เี๋ยว พรุ่นี้ล้อไปหาพี่ที่บริษัท”
ลัสีหน้าุน พี่ สนิทไปไหมุเ้าหนี้
เอสมอใบหน้าอลอย่าัใ อยาะเหัวสัที ัวเาอายุมาว่าลหลายปี ให้เรียพี่มันผิรไหน หรือว่าเาหน้าเ็
/หลัวเอไปหรือเปล่า ุเอสสุหล่อ/
“ให้เรียพี่ มันผิรไหน ผมอายุมาว่าลหลายปี” เอสพูบอ ่อน้อหน้าอล “เพราะไหนๆ ล้อทำานใ้หนี้ให้ผม อีนานว่าะหมหนี้ ันั้นสนิทันไว้ีว่า เรียพี่นะีแล้ว สนิทสนมันี”
ลเบะปานิๆ “ถามหรือยัว่าอยาสนิทสนม้วยไหม” ลบ่นพึมพำเบาๆ
“ลบ่นว่าอะไรน่ะ พี่ไ้ยินไม่ั”
ลเบิาโพลสั่นหัวไหวๆ ่อนนึำพูีๆ ออ
“เรียลุไ้ไหม” ลยิ้มแป้น าหยี
เอสทำหน้ามุ่ย มอหน้าลาุ่นเือเ็มที่
ลุั้นเหรอ บ๊ะ ไอ้สายล
“เรียลุ็ไ้” ายหนุ่มยิ้มแยเี้ยว “หนี้าเ็แสน ะเป็นล้านสี่ทันที อยาะเรียลุอีไหม”
ลสะุ้โหย ยิ้มแหยๆ ส่ายหน้าิๆ ไปมา “ไม่เรียรับ เป็นพี่เอส็พอแล้วรับ”
ืนเรียลุ หนี้ท้วมหัวเาแน่ นอะไรหน้าเลือ รู้ว่าแ่ ไม่ยอมรับวามริว่าแ่
ลทำปายื่นใส่อย่าไม่พอใ เอสำหมัหลวมๆ ใเาอยาะึปาบานั้นแรๆ สัทีให้หายมันเี้ยว แ่้อเ็บอาารไว้่อน
“โอเ ไลน์นายเ้ึ้นมาแล้ว” เอสบอเมื่อเห็นไลน์ปราที่หน้าอ “ันะส่แผนที่ไปให้ทาไลน์ละัน”
“รับ” ลพยัหน้านิๆ
“แล้วพรุ่นี้เอัน” เอสบอ่อนะหันหลัเินรไปที่รถอนเอเพื่อับออไปหลัเรา่าเสียหายเสร็สิ้น
“สาปส่เลย เ้าหนี้หน้าเลือ” ลพูไล่หลัลออไป มอรถอเอสับออาลานอรถ
“”
เมื่อลเินลับไปที่ห้อพัอนเอ พอเปิประูออ เห็นร่าอหิสาวื่อน้ำำลันั่ไว่ห้า ูทีวีระิเท้าไปมาอย่าสบายใเย็นอุรา ราวับไม่มีเรื่ออะไรเิึ้น้าล่า
“ลลับมาแล้วเหรอ เป็นยัไบ้า” เสียหวานถาม้วยวามอยารู้ สายาไม่ไ้มอแม้ใบหน้าอายหนุ่มแม้แ่น้อย ับ้อแ่หน้าทีวี
ายหนุ่มถอนหายใแรๆ ่อนเล่าทุอย่าให้หิสาวฟั
หลัาฟับหิสาวแบะปาน้อยๆ ลุึ้นหยิบระเป๋าึ้นมาสะพายเพื่อเรียมัวเินาไป
ลว้าแนอน้ำเอาไว้ “น้ำะรีบไปไหน ลยัไม่ไุ้ยับน้ำเรื่อรถเลย” ล้อหน้าหิสาวนิ่เียบ
“ลน้ำยืมรถลไปไหนมา ทำไมถึับรีบร้อนนท้ายู่รีเยินแบบนั้น”
น้ำพ่นลมหายใออมา พร้อมับระามืออหล่อนให้หลุามืออลอย่ารำา
“ละถามอะไรน้ำหนัหนา น็ือน น็่อมไปิ ไม่เห็นะยา” หิสาวีบปาีบอวา เพราะุ่นเือใที่ายหนุ่มถามเรื่อเธอับรถไปหาใร
“น้ำอย่ามาใส่อารม์ รถลเสียหายเพราะฝีมือน้ำ น็้อ่อม ลเ้าใ แ่อนนี้ลไม่มีเินะ่อมรถ น้ำพอรู้ัอู่่อมรถที่ไหนบ้าไหม” ลพยายามถาม ้วยวามใเย็นที่สุแล้ว
“ิ นี่ลวนน้ำทะเลาะใ่ไหม เอาิ ทะเลาะ็ทะเลาะ น้ำ็เบื่อเ็มทน ทำไมลู้ี้บ่นร่ำไร ทำัวน่ารำา น้ำไม่รู้ัหรอไอ้อู่่อมรถอะไรแบบนี้หรอ รถล็หาที่่อมเอละัน น้ำอัว”
บำหิสาวสะบัมือาล เินระทืบเท้าออาห้อ พอมือบาเปิประูออเพื่อ้าวเท้าให้พ้นห้อ หล่อนหันหน้าไปมอลหน้านิ่ๆ “ฝา่าย่าอาหาร้วยล่ะ” และแล้วหล่อน็สะบั้นแสนอนเินเิายาไป
ลพ่นลมหายใอย่าเหนื่อยๆ ฟัเสียประูปิลเสียั เยหน้ามอเพานห้อนิ่เียบไปั่วรู่ ่อนะหันหน้าไปเินรไปที่โ๊ะรับแเพื่อเ็บาน้าว แ้วน้ำ และถุพริน้ำปลาที่หเลอะบนโ๊ะส่ลิ่นุๆ ออมา เาเป่าปาเสียั เบื่อหน่ายนรัอเาริๆ อะไร็ไม่เอาสัอย่า นอาสร้าเรื่อไปวันๆ
“”
“”
หลัาเลิเรียนาบสุท้ายแล้ว ลเินริ่ไปที่ลานอรถโยมีเหมและิว เพื่อนสนิทอเาเินามไล่หลัแบบปลิเาะหนึบ เพื่อไปูสภาพรถอล ทั้สอนเหมและิวเป็นู่รัันบันมาั้แ่เรียนมหาลัย้วยันใหม่ๆ ว่าะมาถึวันนี้ ทัู้่ฝ่าฟันปัหาโลแมาอย่าโโน
เมื่อเินมาถึรถอล ทั้เหมและิวอ้าปา้านานหลายนาที นานพอที่แมวันบินเ้าปาี้ใส่ปาทั้สอนไ้และบินออมา
“รถมึบีเอ็มนะโว้ย ไอ้ล ทำไมหน้าเยินแบบนี้ว่ะ แล้วทานั้นรถอะไร อย่าบอนะว่าเบน์” เหมหันถามล ลพยัหน้ารับ
“เี่ยแล้วไ” เหมหลุอุทานออมา
“รถบีเอ็ม ไม่ใ่เี่ย” ลเถียออมาอย่าุน แล้วหันหลัพิรถอนเอ
“แสอนพอรู้ัอู่่อมรถบ้าไหม”
“รู้ั มีอยู่ที่หนึ่ เี๋ยวพวเราพาไป” ิวพูึ้น แล้วหันไปมอรอยน้านหน้าอีรั้
“แฟนแับรถแไปไหน ทำไมูรีบร้อนนัว่ะ” ิวถามอย่าสสัย “เพราะรอยพวนี้มันถลอยาวมา รีบร้อนอะไรหนัหนาว่ะ” พูลอยๆ ออมา
“ถามน้ำแล้ว ไม่อบ ยัวนทะเลาะอี” ลถอนหายใแรๆ ึ้นมา
“มันยัไอยู่น่ะ พิรุธัๆ”
ลหันไปมอหน้าิวทันที มืออเหมรีบปิปาอิวไม่ให้เผลอพูอะไรออมา
“พิรุธอย่าไว่ะ อ้าวแล้วมึเอามือปิปาไอ้ิวมันทำไมว่ะ ไอ้เหม”
เหมยิ้มเื่อนๆ ลบเลื่อน “ไอ้ิวมันินสอมาน่ะ ูลัวมึเหม็นลิ่นปามัน ูเลยปิไว้ลัวมึรัเียลิ่นปามันน่ะ”
ิว้อน่านรัทาสายา ่อนะระทุ้สี้าามิ้วยแะหน้าแ้ไปหนึ่ที้วยวามหมั่นไส้ บ่นเสียอู้อี้ออมานเหมยิ้มแยเี้ยวัอไปหนึ่ทีเพื่อเอาืน
“อย่าเพิ่หวานันไ้ไหม พาูไปอู่่อน แล้วหลัานั้นมึะหวานันแ่ไหน ็แล้วแ่พวมึสอน ูรีบ” ลพูแทรึ้นมา
“รีบไปไหนว่ะ” เหมเลิิ้วถาม
“ไปทำานใ้หนี้”
“หา” ทัู้่เบิาโพลอุทานออมาพร้อมัน
“”
หลัาที่เหมและิวพาลเอารถไปทิ้ไว้ที่อู่เพื่อ่อมแล้ว ่า่อม็หนัหนาพอสมวร ลทำใเอาไว้แล้ว เรื่อ่าใ้่ายเาสามารถเอาบิลไปเบิับพี่สอไ้ แ่อย่าว่า ็้อหูา เพราะโนบ่นนิหน่อย
ทั้เหมและิวับรถมาส่ลามพิัที่เพื่อนรับอ ทัู้่เยหน้ามอึสูรหน้า
“มึแน่ใว่าไหว” เหวยิ้มแหยๆ ถาม
“ูไหว” ลพยัหน้าอบ “ูไป่อน มึสอนลับันีๆ ล่ะ”
“เอ่อ”
ลมอรถอเพื่อนับออไปนลับา เาถอนหายใหนัๆ ออมา แล้วมอึสูรหน้า “เอาว่ะเป็นไเป็นัน” ลพึมพำเบาๆ ่อน้าวเท้าเินทื่อๆ เ้า้านในัวึ เพื่อมอหาประาสัมพันธ์ามที่เ้าหนี้อมโหส่มาทาไลน์
พอายหนุ่มหน้าหวานเอประาสัมพันธ์แล้ว สาวสวยเินแ่ม้อยพาไปห้อทำานอเอสทันที
ลเิน้าวเท้าเ้ามาในห้อ พร้อมประาสัมพันธ์นสวย เอสละสายาาแบบแ่ภายในอโรแรมระับโล เยหน้าและหรี่ามอล
“ุอาย ่อไปุละมาทำานที่นี่ทุวันในำแหน่ผู้่วยอผม ุ่วยไปบอพนัานทุน้วย”
“่ะ ุเอส”
เอสโบมือไล่พนัานสาวออไปาห้อ หล่อนมอล้วยหาาเล็น้อย านั้น็เินับๆ ออไป
“ล ทำอะไรเป็นบ้า”
ลอยเปลือาถี่ๆ หันมอหน้าเอส “ทำอะไร็ไ้ อแุ่เอสสอนาน ผมทำไ้ทั้นั้นแหละ”
เอสยมือึ้น เมื่อสะุำพูเมื่อี้อหนุ่มหน้าหวาน “เรียพี่ว่าอะไรน่ะ”
“เรียแทนัวุว่า ุเอส เรียแทนัวผมว่า ผม ไม่ถูเหรอรับ” ลมวิ้วถาม
เอสยมือีหน้าผาัวเอเบาๆ “เรีย พี่ว่าพี่เอส แล้วเรียัวเอว่าล”
เอสพูเสียริั ้อหน้าลนิ่ๆ ทำให้หัวใลเ้นเร็วผิปิ
“แ่ว่าผมเป็น”
“ไม่มีแ่ทั้นั้น” ายหนุ่มพูแึ้นมา “หรือว่าอยาเพิ่มหนี้ าเ็แสนเป็นแปแสน”
ลอ้าปา้า เพิ่มหนี้ั้นเหรอ มีที่ไหนันว่ะ
“นอะไรเผ็ารเป็นบ้า” ลบ่นอุบอิบ
“แอบ่าเ้าหนี้ในใ หนึ่ล้านบาท”
“เฮ้ย” เสียหวานหลุอุทานออมา ลหน้าีเผือ
“เอาไ ะเรียพี่เอสไ้หรือยั” เอสย้อนถาม
“รับ พี่เอส ลเ้าใแล้วรับ” ลแยเี้ยวยัษ์ใส่
“่มู่เ้าหนี้ ระวัหนี้ะเพิ่มไม่รู้ัว”
“ิ” ลเบะปาออมา “อยู่นิ่ๆ ็ไ้” ลับทอย่ารำา
เอสยยิ้มอย่าพอใ เมื่อเห็นท่าทีอลโอนอ่อนล
“เียนแบบไ้ไหม”
“เียนไ้รับ แ่้อเป็นแบบแ่ภายในเท่านั้น เียนแบบอื่นไม่เป็นรับ”
“ลเรียน...?” เอสเลิิ้วถาม
“แ่ภายในรับ”
“ีเลย รสายานพี่พอี” เอสยิ้มพราว ่าเหมาะเาะอะไรแบบนี้
ลระพริบาปริบๆ อย่าสสัย
“บริษัทนี้เป็นบริษัทรับเหมา่อสร้าอ พี่าย ับ ไอ้ป้อเพื่อนรัอพี่ พี่เป็นหุ้นส่วน ูแลเรื่อารออแบบและแ่ภายในให้ับบริษัท” เอส้อหน้าล “ำลัสสัยว่าทำไมพี่เป็นแ่หุ้นส่วน แ่ทำไมถึมีรถเบน์หรูับใ่ไหม”
“เปล่าสสัยสัหน่อย” ลเบะปาอบ
“พี่อยาบอให้ลรู้” เอสยิ้มๆ ้อหน้าล “พี่มีสมบัิเ่าาพ่อแม่มามายมหาศาล ถึไม่ทำานิน าินี้็ใ้ไม่หม แ่เผอิพี่รัี ไม่อบทำัวลอยไปลอยมาผลาสมบัิพ่อแม่เล่น เลยมาทำานับเพื่อน เพราะพี่อบานออแบบแ่ภายในอยู่แล้ว ไ้ทำานที่อบ สบายใและไ้เิน้วย”
ลทำปายื่นอย่าหมั่นไส้ บ่นึมำเบาๆ “อวรวย”
“บ่นอะไร” เอสถามเสียเ้ม
ลทำท่าไม่รู้ไม่ี้ ส่ายหน้าไหวๆ “เปล่าไม่ไ้บ่นอะไรสัหน่อย หูหาเรื่อ”
เอสทำหน้าึ ลุึ้นาโ๊ะทำาน เินรปรี่มาหาล หนุ่มหน้าหวานถอยรูอย่าเร็ว มือแร่ับแนอลเอาไว้ ้อมอนิ่ๆ นลเริ่มหวั่นใ
“ทำอะไร ผมสู้นะ” เอสสะบัแนหลุามือให่ ้อหน้าอบลับ แ่ใหวั่นเรไม่น้อย
“เ้าใผิหรือเปล่า พี่ับแนล เพราะะวนออไปิน้าว้วยัน ลิไปไลถึไหนเนี่ย”
ลทำหน้าเป๋อเหลอ ปั้นยิ้มแหยๆ “วนไปิน้าว แล้วทำไมทำหน้ายัับะไปับหัวใรเาเล่า”
“อืม” เอสราอบ ยื่นหน้าไปใล้ๆ ับใบหน้าหวานอล ร่าบาถอยา “ิอะไรับพี่หรือเปล่า”
ลทำท่าฮึฮััฟัน ้อเม็ “ิบ้าิบออะไรล่ะ ไหนล่ะาน อยาทำานใ้หนี้ หนี้ะไ้หมๆ เสียที” ร่าบาวา
“ถ้าอยาทำานมานานั้น ไ้ทำานสมใแน่” เอสแสยะยิ้มเหี้ยม ่อนเินลับไปที่โ๊ะ หยิบโปรเ็านออแบบแ่โรแรมหรู เินมายัใส่ในมือล
“ออแบบแ่ห้อพัในโรแรม ทั้หม 10 แบบ ส่่วน่อนอาทิย์หน้า”
ลหน้าีเผือ “ผมทำนเียวเหรอ” นิ้วเล็ี้มาที่หน้าอนเอ
“ใ่ ทำนเียว” เอสยิ้มพราย “หรืออยาไ้น่วยล่ะ”
ลพยัหน้า้อารัว่วยอย่า่วนี้
“ไปิน้าวับพี่่อน แล้วพี่ะ่วย”
ลเลิิ้วถามริั “ิน้าวแล้ว่วยริๆ นะ”
“อืม” เอสราอบ “เอาไ ะไปหรือไม่ไป”
“ไปิ แ่ว่า” ล้อหน้าเอสนิ่ “พี่เอส้อเลี้ยผมนะ แล้วห้ามบวเพิ่มในหนี้เ็แสนเ็า”
เอสหัวเราะหึๆ “ไม่เพิ่ม แ่” มือเร็ีหน้าผาหน้าหวานไปหนึ่ที “ลนี่เหมือนันน่ะ”
ลทำหน้ามุ้ย มอ้อนาุ่นเียว “แล้วไ ็เ้าหนี้หน้าเลือ่อน”
เอสยมือะเหัว ลเอี้ยวัวหลบ “เ็บนะ”
“โนหรือยั”
ลหัวเราะแหะๆ ยัไม่โนร้อไว้่อน
เอสว้าแนลลาเินออาห้อ
“ะไปไหน อย่ามาลา”
“บอแล้วนี่ ไปิน้าวัน เป็นปลาทอหรือไ ทำไมี้ลืมั”
ลเม้มปาเ้าหาัน มอ้อนวั้วยวามไม่พอใ “าแ่ี้บ่น”
ไ้ทีเอสเมะเลบนหัวล แล้วหัวเราะในลำอ ่อนะลาลึ้นรถอีันอนเอ และับออัวไป้วยวามเร็ว
“”
“”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น