Chocolate

<<เหตุที่1 จุดเริ่ม>>

เกรฟเด็กหนุ่มกับแฟนสาวของเค้าชื่อแคนดี้ กำลังจะกลับบ้านหลังจากไปเดทด้วยกันมา เป็นการเดทครั้งแรกของแคนดี้กับเกรฟ แฟนสาวและเกรฟได้แยกทางกลับบ้านกันตรงทางสี่แยกไฟแดง

นี่เกรฟ

หือ?

ขอบคุณนะ วันนี้สนุกมากเลยล่ะ^o^

อือ~

แล้วไว้เรามาที่นี่กันอีกนะ^^

 อือ~

สัญญาแล้วนะอีตาบื้อเย็นชา><

อ่ะ ออ~

รักที่สุดเลยตานี่~

เอ๋?

ป่าวๆอากาศมันร้อนจังเลยเนอะ แฮ่ๆ('^~^)

งั้นฉันกลับก่อนนะ บายจ้า^_^

               จากนั้นแคนดี้ก็เดินจากเกรฟไปรอข้ามถนนไปฝั่งตรงกันข้าม

เฮ้อ มันก็ร้อนจริงๆน่ะแหละ โลกเนี่ย('-.-)

เกรฟเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแขนยาว แล้วเอาหูฟังมาเสียบกับโทรศัพท์ เปิดเพลงแนวป๊อบ พร้อมกับหันหลังให้ไฟแดงเพื่อยังสถานีรถไฟฟ้าเอสคอร์ด หลังจากเค้าหันหลังเค้าก็เห็นบางอย่างวางอยู่บนพื้นใกล้ๆรองเท้าของเค้าพอดี

เค้าได้ก้มลงไปหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาจากพื้น

~อืม…

“ไม่มีทั้งฉลาก”

“ไม่มีแม้กระทั่งชื่อสินค้า”

~อืม…

รูปร่างคล้ายๆแท่งพวกขนม ช็อกโกแลต (- -?)

เฮ้อช่างเหอะ เราทำอะไรอยู่ล่ะเนี่ย?

เริ่มเบื่อซะแล้วด้วย (-.-)

เราน่าจะไปสถานีก่อนที่จะตกรอบรถไฟน่าจะดีกว่าคิดเรื่องไร้สาระแบบนี้นะ ว่าไปนั่น…

               เกรฟได้เก็บของสิ่งนั้นใส่กระเป๋าเสื้อพร้อมกับเดินไปข้างหน้า และเร่งเพลงให้ดังขึ้น

เอี้ยดดดดดดดดดดด!!! โครมมม!!!!....

เสียงที่เกิดดังมาจากสี่แยกไฟแดง ที่นั่นเกิดอุบัติเหตุทางจราจร เกิดเหตุคนขับรถบรรทุกหลับใน ขับรถมาด้วยความเร็วสูงเบรกกระทันไม่ทัน ทำให้มีผู้บาดเจ็บสาหัสและเสียชีวิต ผู้เสียชีวิตนั้นรายงานว่าเป็นเด็กผู้หญิงคาดว่าเป็นเด็กนักเรียน

“เค้าว่าคนขับรถบรรทุกนั่น เมาสุราแล้วมาขับแหละเธอ”

“น่าสงสารแม่หนูคนนั้นจังเนอะ”

“ยังเป็นเด็กนักเรียนอยู่แท้ๆ ไม่น่าเลย”

*กริ้ง กริ้ง กริ่ง กริ้ง…

*นี่เป็นการประชาสัมพันธ์ถึงประชาชนในเขตสี่แยกไฟแดงทุกท่าน

ทางเจ้าหน้าที่จะเข้ามาทำหน้าที่จัดการปัญหาที่เกิด และทุกอย่างให้เรียบร้อยเองค่ะ

*ขอให้ประชาชนทุกท่านออกห่างจากที่เกิดเหตุเพื่อความสะดวกในการทำงานของเจ้าหน้าที่ด้วยค่ะ

เฮ้!! นายทหารฝึก เดี๊ยวคุมตัวเจ้าคนขับรถบรรทุกไปสอบสวนที่ศูนย์รักษาความปลอดภัย

ครับ!!

ให้ตายเซ่! เกิดเรื่องแบบนี้ซะได้

อุตส่าเป็นย่านเมืองที่ปลอดอุบัติเหตุและอาชญากรรมที่สุดในรอบ 4 ปีแล้วแท้ๆ

               ณ สถานีรถไฟฟ้าเอสคอร์ด เกรฟที่กำลังยืนรอรถไฟฟ้า ไม่รู้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะถ้าไม่ใช่เรื่องที่ถึงชีวิต เค้าจะไม่แม้แต่ใช้ความคิดให้มันปวดหัว เป็นผู้ที่ปฏิเสธการเข้าสังคมโดยแท้

ดูเอะอะ วุ่นวายกันจังแฮะ

*ติ้ง ติ่ง ติ่ง …

*รถไฟฟ้าสายเอสคอร์ดจะเข้าเทียบชานชราในอีก 10 นาทีค่ะ

*ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านตรวจสอบสัมภาระของตัวเองให้เรียบร้อยด้วยนะคะ ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพค่ะ

ซู้ด……..ฟู่……. ฮ่าสดชื่นจริง ฮ่าๆๆ

อึก…แค่กๆ('- -) สดชื่นบ้านลุงสิ

เหม็น…อิบเป้งเลยบุหรี่เนี่ย…ไม่ไหวๆ

ไปรอตรงนู้นละกัน

อย่าเอาเรื่องถึงแก่ชีวิตมาแบ่งให้คนอื่นสิเฟ้ย

ฮ่า ฮ่า ฮ่า ซู้ดๆๆ ฟู่ๆๆ

เฮ้อ~ ช่างเหอะลืมๆมัน (-.-)

จะเสื่อมไปถึงไหนนะ ทั้งโลกที่ร้อนใบนี้แล้วก็มนุษย์(= =)

หืม…?อะไร

เกรฟล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแขนยาวข้างขวา แล้วเอาออกมาเป็นขนมคล้ายช็อกโกแลตที่เค้าเก็บได้ที่สี่แยกไฟแดง

จริงสิ เราเก็บมันมาทำไมกัน แบบนี้ยิ่งเปลืองพลังงานเข้าไปใหญ่ ของแบบนี้มันต้อง….

อ้าว! เฮ้!! แม่หนูคนนั้นน่ะ

               ทันใดนั้นเกรฟก็ได้เห็นเด็กผู้หญิงคนนึงเธอกำลังจะตกลงไปบนรางรถไฟฟ้า

*รถไฟกำลังจะเทียบชานชราขอให้ผู้โดยสารทุกท่านยืนออกห่างจากเส้นสีขาวด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

คติในตัวของเค้าที่ถ้าไม่ถึงแก่ชีวิตจะไม่ยื่นมือช่วยจึงเป็นแรงผลักดันเอาความดื้อดึงต่อการเข้าสังคมให้หายไปสิ้น เหลือไว้แต่เพียงทุ่มสุดตัวเพื่อช่วยไม่ให้ถึงแก่ชีวิต สิ่งที่เค้าได้คิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆนั้นคือ “เวรแล้วไง”

เกรฟได้เก็บทุกอย่างที่รกมือใส่กระเป๋าเสื้อ เค้าวิ่งไปกระโดดโอบรับตัวเด็กผู้หญิงนั้นไว้ได้

               เค้ามองไปข้างหลังเห็นผู้คนบนชานชรามากมายต่าง พูดเหมือนจะบอกอะไรกับผมสักอย่าง แต่ผมไม่ได้ยินที่พวกเค้าพูดเลยแม้แต่น้อย อยากจะเอื้อมมือไปใครก็ได้ดึงตัวผมกลับไปที แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นแค่เสี้ยวของความคิด

               แสงของรถไฟฟ้าใกล้เข้ามาทุกที แค่ช่วงเวลาสั้นๆแต่ผมกลับใช้สมองของตัวเองคิดอะไรต่อมิอะไรตั้งมากมาย อยากเป็นแมลงวันที่รับรู้ต่อสิ่งเร้าได้ไวกว่านี้จะได้ออกจากตรงนี้ได้ทัน อยากจะช่วยให้คนอื่นรอดแต่ตัวเองกลับกลัวขึ้นมา อยากที่จะทำอะไรหลายๆอย่างในช่วงเวลานี้ จะเป็น เหนือมนุษย์หรือฮีโร่อะไรก็ได้ ถ้าเป็นในยามคับขันล่ะก็ไม่ว่าใครก็น่าจะมีสิ มันน่าจะมีสิ สิ่งที่เรียกว่า ปาฏิหาริย์ น่ะ

               ทำยังไงก็ได้ตัวฉันใช้พลังที่สะสมมาจากความขี้เกียจเข้าสังคมนั่น เอาฉันออกไปจากตรงนี้ที…

แสงของรถไฟฟ้ามันจ้าซะจนต้องหลับตา…นี่เราช่วยไว้ได้สินะ

พรึ่บๆๆๆ (เสียงรถไฟวิ่งผ่านสถานี)

               รถไฟฟ้ากำลังจอดเทียบชานชราท่ามกลางผู้คนที่ยืนดูเหตุการณ์นั้นอยู่หลายร้อยคน

“หาย!”

“หาย!!”

“หายยยไปแล้ว!!!”

“มันจะเป็นไปได้ยังไง”

“ไม่น่าเชื่อ เหลือเชื่อจริงๆ”

“ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยเด็กพวกนั้น”

               เสียงของผู้ที่เห็นเหตุการณ์ประหลาดได้พูดถึงเรื่องที่เด็กสองคนนั้นรอดอย่างปาฏิหาริย์และหายตัวไปอย่างลึกลับ…

และก็ไม่มีใครรู้ว่าพวกเค้าหายไปไหนกัน…


โปรดติดตามตอนต่อไป>>