ความทรงจำแห่งข้า

เนื้อเรื่อง

อย่าซ่อนคำอำลาด้วยการร้องไห้
ถึงจะเข้าใจก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้
ในขณะที่เราต้องจากกันในอีกไม่กี่นาที
อยากได้ยินคำว่า "โชคดี" อีกซักคำ

 แค่คำลาว่าโชคดี
แค่นี้ก็กินใจนักหนา
ไม่ต้องจีบปากพร่ำพรรณนา
ก็รู้แล้วว่า...เพื่อนจริงใจ

ทุกความผูกพันจะยังคงอยู่
เธอจะรับรู้ถึงความห่วงใยได้เสมอ
ในวันไกลกัน....ในวันที่ไม่มีเธอ
ขอคำว่าเพื่อนยังคงเดิมเสมอ...ก็พอ

บังคับน้ำตาไม่ได้
เขียนไปไหหลไปซะอย่างนั้น
น้ำตามันเป็นยิ่งกว่าความผูกพัน
และมีแต่เพื่อน เท่านั้น ที่จะได้ไป

ไม่บอกตรงๆได้ไหม
เธอรับรู้ความห่วงใยได้หรือเปล่า
แล้วจะค่อยๆบอกเธอเบาๆ
ในวันไกลที่เธอเหงา...ว่ารักเพื่อนนะ

ทุกครั้งที่เปิดเฟรนด์ชิป
ขอให้เธอหยิบความรู้สึกดีๆมาด้วยเสมอ
อาจคิดถึงวันคืนเก่าๆที่เราพบเจอ
แม้อาจไม่เห็นหน้าเธอ
จะได้สัมผัสเสมอ...ถึงความห่วงใย

เหงาใจก็ไม่ผิด
ห่วงใยนิดๆปนห่วงหา
คิดถึงกันบ้างบางเวลา
แทนยารักษาโรคความผูกพัน

ไม่ต้องบอกไม่ต้องกล่าว
ไม่ต้องรวมทุกเรื่องราวไว้เพียงคำนี้
ถ้ามันฝืนใจก็เก็บไว้เถอ ะคำลาที่มี
ถึงอย่างไรคำลาวันนี้
ก็จุดเริ่มต้นที่ดีของความหว่งใย

อธิษฐานผ่านเฟรนด์ชิป
ขอให้ทุกครั้งที่เธอหยิบแล้วคิดถึงฉัน
และขอให้เธอหยิบมาอ่านทุกวัน
เพื่อที่จะได้คิดถึงฉันทุกคืน

ไม่รู้จะทำอะไรที่ดีกว่า
การบอกคำร่ำลาที่ทำอยู่นี้
ไม่รู้จะเป็นอย่างไรในวันไกลที่มี
รู้แต่ความรู้สึกดีดี...
จะถูกส่งไปทุกทีที่เธอต้องการ