คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เจอกันโดยบังเอิญ(หวง)...
“ว่าไไปไม่ไป ผมะไ้เรียมใถู ถ้าุไม่ไป ผม็้อไปนเียว แร็มันถอนัวไม่ไป้วยอยู่แล้ว ปืนมันไม่ไปัวร์ ทีนี้็หรือแุ่นะาร์ ว่าะไปหรือไม่ไป”
“ไป...ผมไป้วย อยาเอมัมเหมือนัน” าลอสอบเสียเ้ม
สามหนุ่มหันมามอหน้าัน สีหน้าสสัยเ็มประา แ่็ไม่สามารถรหาำอบไ้ หาาลอสยัปิปาเียบ ไม่ยอมพูอะไรออมาอีหลัาพูบ
ารียาเินอยู่้านหลัมาามเรีย่า สอสาว่าวัยูโเ่น นหนุ่มน้อย หนุ่มให่ที่อยู่ในานเลี้ย่าหันมามอ้วยวามสนใ ารียาอยู่ในุผ้าีฟอเบาบาที่มอไลๆ เหมือนะเปิเผยเนื้อัว เมื่อผ้าโปร่บาแนบลำัว แ่พอมอัๆ มีผ้าสีเนื้อปปิอยู่้านใน ผสมลมลืนับสีผิวนแยไม่ออ ารียายมือึ้นทำวามเารพผู้หลัผู้ให่อย่าอ่อน้อย ามประเพีไทยๆ นผู้รับไหว้ื่นมันไม่าปา ับิริยาน่ารัน่าเอ็นู
าลอสเม่นมอผู้หิที่ิอยู่ในอลึอหัวใ ้วยวาราเรี้ยว ารียาามลออานาลอสเริ่มรู้สึหวแหน มีสายาหลายสิบู่มอามหล่อนไป้วยวามื่นม โยเพาะสายาหนุ่มๆ ที่อยู่ในานที่่า็มอามารียานเหลียวหลั ายหนุ่มเม้มปาแน่น พยายามสำรวมิริยา ไม่อย่านั้นานืนนี้ล่ม เานึโมโหมาราในใ ท่านัารแ่ัวให้ารียา เสียามปานนาฟ้าเ่นนี้
ายหนุ่มัฟันัรอๆ มอามารียาโยที่เ้าัวไม่รู้เลย หิสาวยิ้มหวานไปทั่ว ทุๆ แห่ที่มาามเรีย่าพาไป โยไม่รู้ัวว่าำลัะเิพายุให่ ถ้ายัไม่หยุยิ้มหวานให้ับผู้ายแปลหน้าเหล่านั้น
“าร์ลูมาานนี้้วยหรือ?” มาามเรีย่าทับุราย นาไม่ิว่าาลอสะมาานเลี้ยืนนี้ วามาามเรีย่าแวววาวนปิไม่มิ เมื่อมอเห็นอาารุ่นเืออาลอสที่แสออมา
“ผมมาเป็นเพื่อนราฟาเอลรับ มัมสบายีไหม?” าลอสรเ้าไปสวมอมารา วัามุ้อมอหน้าารียา้วยวามุ่นเือ
“มัมสบายีสิ้ะลู...เห็นแ็บอว่าลูะยัไม่ลับบ้านอนนี้ แล้วลูะทำอะไร่อล่ะ ไม่เห็นลูบอมัมเลย” มาามเรีย่าับแนแ็แรอาลอสไว้ นาถามเหมือนับไม่รู้วามนัยว่าาลอสะทำอะไร่อไปหลัเรียนบ วาภายใ้เปลือาที่แ่ไว้อย่าามอมาราแพรวพราวเสียนาลอสแทบะอแายเพราะวามอัอั้น
“เอาไว้ลับไปุยที่บ้านรับ ที่นี่ไม่เหมาะที่ะพุุยเรื่อนี้เท่าไหร่”
“็ไ้ะมัมะรอ”
“แ็ไม่มา้วยหรือรับ มัมถึพายัยนั่นมา้วย” าลอสปลายามอผ่านารียา หล่อนยืน้มหน้าหลบาสายาอเาอยู่เียบๆ
“แ็ิธุระ มัม็เลยพาา่ามาออานเป็นเพื่อน เป็นไา่าสวยึ้นไหม? มัมให้่าเ้าประำัวอมัมัารให้ พอแ่ัวออมาแบบนี้ า่าูสวยเหมือนเ้าหิในเทพนิยายเลยไหมล่ะ”มาามเรีย่าวนุย พลาี้วนให้าลอสมอผลามอันยอมเยี่ยมอัวเออย่าอารม์ี
“...” าลอสนิ่อึ้ พยายาม่มอารม์ที่ำลัเือปุๆ ึ้นมาให้สบล
“ลูหนีเพื่อนมาหามัมแบบนี้เพื่อนลูอยู่ับใรล่ะาร์...ไม่้อหว่มัมหรอ มัมมีา่าอยูแลอยู่ทั้น เิลูามสบายเลย้ะ” มาามเรีย่ามอไปรอบาน นามอหาราฟาเอลเพื่อนสนิทอลูายที่ำลัยืนอยู่อีฝั่อานเลี้ย ำลัุยับนัธุริให่หลายน
าลอสวัา้อนมารา้วยวามน้อยใ มาราใผลัไสให้เาออไปไลสายา นัยน์ามุรามอไปรอบๆ ัวเาส่สายาปรามหนุ่มๆ ที่หวัะเินเ้ามาทัทายหิสาวที่ยืนอยู่ไม่ไล หล่อนสวยามปานนาฟ้าลมาเินินสมับวามั้ใอมารา แ่ัใเาอย่าแร าลอสยับายเ้าไปใล้ๆ ารียาเมื่อมาามเรีย่าหันไปพูุยับเพื่อนสนิทที่เพิ่เินทามาถึ อย่าออรสออาิ ไม่ไ้สนใว่าาลอสะอยู่หรือะไป มือให่เอื้อมไปุมมือเรียวไว้ เาส่สายาปรามและระาให้หล่อนเินามมาห่าๆ วามุเปล่ประายล้า นารียาไม่ล้า้าน เธอำใเินามายหนุ่มไปเียบๆ ทิ้ให้มาามเรีย่ายืนุยับลุ่มเพื่อนเพียลำพั
มาามเรีย่าำเรือมอบุราย่อนะยิ้มสมใ นาไม่ไ้ัวาหรือแสท่าว่ารู้ทัน ปล่อยให้บุรายลาเ็ในอุปาระห่าสายาไปเรื่อยๆ
าลอส้อารียาาวา เธอสะบัมือนหลุไป หลัาถูุมาโผล่ที่ระเบียห่าไลสายาน สายลมเย็นโยเอื่อยๆ นารียา้อยมือึ้นอแนไว้แน่นๆ วามหนาวสะท้านมาเยือน เมื่อุอเธอไม่เหมาะสำหรับอยู่นออาาร
“ใส่มาไ้ไ...บา็บาโป้็โป้...เธอปิเสธมัมไม่เป็นหรือยัไหะ” าลอสระแหนะระแหน
ารียาเม้มเรียวปาแน่น เมื่อน้ำเสียอาลอสที่เปล่ออมาแฝอาารโรธเือไว้อย่าเห็นไ้ั วาเอ่อลอไป้วยหยน้ำใสๆ ที่เริ่มไหลเอ่อึ้นมาหลัาไ้ยินเสียิเียน หิสาวยับายพยายามบีบัวเอให้เล็ล เริ่มมอหา่อทาหนี ไปให้พ้นาสถานาร์ที่แสนะอึอั และทำให้ใวน้อย้อเ็บปวน้อยล
“อโทษ่ะ...ที่า่า...ิันทำใหุ้ไม่พอใ เอาไว้ราวหน้าิันะพยายามปิเสธมาามให้หนัแน่นว่านี้ ุะไ้ไม่อับอายที่มีนอย่าิันเินามหลัอมาามมา และมันอาะเป็น้นเหุที่ทำให้รอบรัวอุเสียื่อ” ารียาบัับเสียไม่ให้สั่น ะที่อบาลอส
“เห้อ...” ายหนุ่มถอนหายใ เารู้ีว่านเอวามาราไม่ไ้
ารียายับัว้าวเินผ่านาลอสไป เมื่อิว่าเา่อว่าเธอแ่นี้ เธอถูระาอย่าแรนถลาเ้าหาวแนแ็แรที่าแนรออยู่ เธอวนบลในอว้า มีมือใหุ่มลำแนเรียวไว้แน่น แนบลำัวอย่าบัับ เสียเ้มๆ เอ่ยึ้นหลัาที่ารียาหยุาริ้น
“อยู่เยๆ ิ้นไป็เ็บัวเปล่าๆ แถมยิ่ิ้นเธอ็ยิ่เ็บัวมาึ้นว่าเิมนะ”
“...” ารียาแนบใบหน้าับอว้า ฟัเสียหัวใอาลอสที่เ้นเป็นัหวะสม่ำเสมอ เมื่อไม่รู้ว่าะ้อทำัวอย่าไร ยามถูาลอสััวไว้ในอ้อมแนเ่นนี้
าลอสเยาับลุ่มผมนุ่มสลวย เผลอัวสูมวามหอมเ้าไปอย่าถวิลหา ลำแนแ็แรระับอ้อมแนให้แน่นึ้น พลาเอ่ยึ้นอย่าอารม์ที่ีึ้นว่าเิม เมื่อมีร่าอวบอิ่มอารียาอยู่ในอ้อมแน
“ราวหน้าถ้ามัมวนเธอมาานเลี้ยอี ใหุ้โทร.ถามวามเห็นอผม่อน ผมสมวรอนุาให้เธอมาร่วมานไ้หรือเปล่า” ปลายนิ้วแ็แรยึ้นเยปลายาอารียาึ้นมามอสบนัยน์าับเา
“ไม่้อมาอ้านะว่าไม่มีเบอร์อผม ผมแน่ใว่าเธอะ้อมีเบอร์โทรศัพท์อผมแน่ๆ” าลอสระุยิ้มเ้าเล่ห์ นารียา้อหลุบเปลือาล ปิบัวามเอียอายให้พ้นาสายามล้าอาลอส
าลอส้มลูบลบนริมฝีปาที่ปิสนิท เรียวลิ้นร้อนื้นเลาะเล็มที่ลีบปา พยายามแทรเ้าสู่โพรปาหวานล้ำ ารียาเบิาว้า เธออในวัยผวา เมื่อถููบอีแล้ว หิสาวเผยอปาเพื่อร้อห้าม เป็นัหวะเียวันที่าลอสส่ปลายลิ้นแทรเ้ามาพอี เาวัเรียวลิ้นไล่้อนปลายสิ้นอ่อนนุ่ม และูึอย่าหยอเย้า
“อือ…” เสียระอึระอัที่ัผ่านริมฝีปาหวาน่ำอารียา ลมหายใอเธอสะุ และเริ่มาห้ว สิสัมปัะับวูบลไป สิ่สุท้ายที่มอเห็นือใบหน้าห่วใยอาลอส ึ่มันไม่น่าะเป็นริ มันเป็นวามฝันที่เลื่อนลอยนเธอไม่สามารถไว่ว้าเอาไว้ไ้ ารียาเป็นลมหมสิไปพร้อมับวามไม่เ้าใ ปล่อยให้ายหนุ่มวุ่นวายอยู่เพียลำพั
ความคิดเห็น