คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่4.คิดหรือว่าจะยอมแพ้...
ปลายลิ้นอุ่นร้อนแทรเ้าไปในโพรปา เลาะเล็มหยอเย้าเรียวลิ้นเล็ๆ และูื่มหวามหวานละไม้วยวามื่นอบ ฝ่ามือให่รวบสอมือน้อยึ้นไปูไว้เหนือศีรษะ นหน้าออวบอัแอ่นึ้นนับแผ่นหนา
“อย่าร้อนะนสวย ถ้าเธอร้อผมะปล้ำเธอรนี้ล่ะ” อีธานระิบู่ หลัาเาถอนเรียวปาออมา ายหนุ่มุปลายมูที่ออหอมรุ่น สูลิ่นหอมอ่อนๆ อเิลา เารุ่มร้อนแทบลั่ ปลายลิ้นร้อนๆ วัไล้เลียผิวายเนียนละเอีย หิสาวัวแ็ทื่อ นเอาแ่ใเลาะเล็มผิวเนื้ออเธอไปเรื่อยๆ นระทั่ถึหน้าออวบอิ่ม เา้มลุบอย่าพึพอใ อีธานสอฝ่ามือเ้าไปใ้ายเสื้อ นเิลาิ้นแรึ้น เธอใบวับวามหวาลัว ึพยายามหลบฝ่ามือหนาที่่อยๆ ืบลานลึเ้ามา อีธานอบุมออวบอิ่มที่มันให่เินัวเาหัวเราะหึๆ ในลำอ เริ่มเล้นลึเนินหนั่น้า
“อย่า…ไ้โปร!!” เสียวิวอนผสมรอยน้ำา อีธานทำเมินเพราะเาำลัมัวเมา
ายสาวสะท้านเยือ เมื่อฝ่ามือหนาอบุมออิ่มไว้เ็มอุ้มือ ายหนุ่มเริ่มบีบเล้นแรึ้น นเิลานลุู่ ปลายนิ้วแ็แรสะิยออเบาๆ อีธานันายเสื้อนไปออยู่เหนือหน้าออวบอิ่ม เา้อมอวามาวผ่ออย่าะลึราน แสไฟส่อลอพุ่มไม้เ้ามา เห็นเพียราเลือนแ่ผิวอหิสาวาวปานน้ำนมเ่นระ่าท่ามลาวามมืมิ ปลายมูโ่ๆออนที่เนินออวบอั เาบเม้มเนินถันอย่าหยอเย้า พร้อมสูมลิ่นหอมละมุน รวยผ้าสีหวานเริ่มเะะ อีธานึใ้ปลายมูันนุั้นในผ้าบาพลิ้วเลื่อนึ้นไปอเหนือหน้าอนวลเนียน อีธานมอออิ่มที่สะท้อนึ้นสะท้อนล้วยวามพอใ ปลายลิ้นร้อนๆ แลบเลียริมฝีปาัวเอ วามระหายหิวพลุ่พล่าน ายหนุ่มาลายเมื่อ้อมอยอออิ่มสีมพูสไหวที่ระริาแรหอบหายใ ับาริ้นรนอเ้าัว เาเรียวปาลไปรอบรอออิ่มที่หมายาไว้ และูึอย่าะรุมะราม ปลายลิ้นสาร้อนวัยออเ้าสู่อุ้ปา บเม้มเบาๆ นเิลาสะุ้!!
อีธานูื่มวามหอมหวานาทรวออวบอิ่ม วามหวานแผ่่านเ็มอุ้ปา ทำให้เาหลใหลและเฝ้าื่มิมไม่รู้หน่าย ปลายลิ้นสาหนาลายาว วน้ายวนวา ูึเนินทรวทั้สอ้าเท่าๆ ันอย่าไม่ยอมให้น้อยหน้า เิลาเผลอัว เธอแอ่นเนินอวบให้อีธานอย่าลืมัว เปลือาหลุบล ฝ่ามือเล็ๆ ผวาเาะบ่าว้า และิแน่นหลัวามเสียว่านแผ่เ็มร่าาย
เสียเสียนุยัน ฝีเท้าหนัๆ ย่ำลบนพื้นทราย และำลัะเินผ่านุที่เธอำลัถูรัแ อีธานะั เิลาหลุออมาาวัวนสิเน่หาับพลัน ปลายนิ้วแ็แรวาแนบเรียวปาอิ่ม ับเสียระิบแผ่วๆ บีบบัับให้เิลานิ่ไว้ เธอร้อนวูบไปทั้หน้า ายหนุ่มมอเิลายิ้มๆ เาโน้มัวลมาปลายมูที่โหนแ้ม เธอึเสหันหน้าหลบ เธอยับัวหนีเมื่อสิที่ระเิระเิไปเพราะารปลุเร้าออีธานเริ่มลับืนมา
“ันทร์เ้า…” เสียทุ้มๆ ัึ้นท่ามลาวามเียบ หลัเสียพูุยเียบล
“ไป้าบนับผมเถอะนะ ไป่อาที่้าไว้ ที่พื้นมันแ็ เราสอนไป่อบนเียนุ่มๆ ันีว่า” อีธานระิบเสียแหบพร่า มือหนาหยอเย้าออิ่มไม่หยุ เิลานิ่อึ้เธอมอหาทารอให้ัวเอ หาฝืน้านเา แรเธอสู้ผู้ายนนี้ไม่ไ้แน่ ันั้นสิ่ที่เธอิออ ือารยอมามใ อแ่เอน เธอั้ใะอให้นนอ่วย เธอไม่วยนา ไม่เอใรเลย
อีธานเปิยิ้มว้าับท่าทีโอนอ่นอหิสาวในอ้อมอ เาฝันถึ่วเวลาแสนสุ ับรสาิ่ำหวานอเรือนร่าหิสาวรหน้า ส่วนอ่อนไหว็รีบร้อนแ็ันึ้นมา เารีบมุออมาาพุ่มไม้ และรั้เิาามมาิ
ายหนุ่มวามอไปรอบๆ เาเร่ฝีเท้า เมื่อทาสะว ึนานี้ บริเวลอบบีแทบะไม่มีใรเลย มีพนัานนั่ประำอยู่หน้าเาน์เอร์ แ่็ไลเินว่าะเ้ามา่วยเิลาทัน หิสาวพยายามถ่วเวลาโยารเินให้้าล และมอหาทาหนีไปาไอ้วายร้าย เธอพยายามมอหาทารอ ่อนะหน้าม่อยล แถมประูลิฟท์เปิอ้าและอีธาน็รั้เธอเินเ้าไปเร็วๆ อีธานหมายเลั้น เาัเิลาไว้ในอ้อมแน ใ้สอแนโอบรัหล่อนไว้ ่อนะ้มัวลมาบูบับลีบปาบาอย่าอใไม่ไหว ภายในลิฟท์เียบสั มีเพียเสียลมหายใหอบโยนที่เป่ารใส่ัน ับเสียหอบระเส่าอเิลา อีธานผละออห่า เาแนบใบหน้าับหน้าผานูน มอสบนัยน์าหวานเยิ้ม ระไอปรารถนาแผ่่านนเิลาัวสั่นเทา เธอเม้มปาแน่น หิสาวถอนใแรๆ เมื่อประูลิฟท์เปิ เป็นั้นที่เธอพัอยู่ หิสาวมวิ้ว นรหน้า อยู่ั้นเียวับเธอ เธอสอมือไว้ระเป๋าระโปร ำาร์เปิประูห้ออัวเอไว้แน่น อีธานเยปลายาอเิลาึ้นมาและูบเธออีรั้
ายหนุ่มเินนำออมาาลิฟท์ว้าหัวใอเาเ้นรัวเมื่อใล้ถึวิมานิมพลี อีธานระหยิ่มในใ วามสุำลัวัมือเรีย วามหุหิที่้าอยู่ในใ หมลภายในเวลานี้ เิลาเินามอีธานไปเหมือนะสมยอม นระทั่ถึหน้าห้อพัอัวเอ เธอหยุเิน อีธานหันมามอพลาเลิิ้วเ้มเป็นเิล้อเลียน
“ป่านนี้สามีเธอหลับไปแล้วล่ะ ไม่้อัวลไปนสวย”
“็ะหลับไปแล้ว แ่ว่า…อย่านี้ื่นเ้นว่าเป็นไหนๆ” เิลาันลำัวอีธานไปนิประูห้อ เธอยมือลูบไล้ไปามแผ่นอหนาออีธานอย่าหยอเย้า นัยน์าหวาน่ำมอสบนัยน์าายหนุ่ม อีธานเผลอัวปล่อยมือทีุ่ม้อมืออเธอไว้ เาสอมือรวบอเอว พร้อมทั้เปิปาระเ้า
“อบแบบนี้็ไม่บอ หรือ้อเ้าไปทำรัับเธอ้าเีย ให้สามีเธอเห็น้วยล่ะ”
“ลอไหมล่ะ่ะ” เิลาแสร้ถาม เสียสั่นพร่า
“็ีนะ!!”
“เร้าใี่ะ” เิลาทำเป็น๋าั่น เธอถือาร์เปิประูไว้ในมือ
“หรือุไม่ล้า” พร้อมับล่าวท้าทาย อีธานปล่อยมือาเอวบา เายิ้มว้า แม่สาวรหน้าใล้าว่าที่เาิ หาหล่อน้อารวามท้าทายเา็ไม่หวั่น
“ผมไม่เยลัวอะไร หาเธออยาสนุ็ไ้นะ แ่ออย่าเียวอย่าเสียันสามีเธอื่นึ้นมา็แล้วัน” อีธานอบเสียแหบพร่า ร้อนรุ่มไปทั้ัวน อยาะปลปล่อยเ็มแิ้…
เสียสัาเปิประูัเบาๆ เิลาถลาเ้าไป้านในอย่ารวเร็ว นอีธานะรุบไว้ไม่ทัน ‘ปั!’ เธอประูปิใส่หน้าเาัปั ายหนุ่มยืนอึ้อยู่หน้าห้อ เา้อบานประูที่ปิับลเหมือนมันเป็นสิ่มหัศรรย์
เิลายืนหอบหายใหลัประู เธอรีบัเสื้อผ้าให้เ้าที่และเินเ้าไปในห้อุ ทั้ที่ยัสั่นไม่หยุ เิลาไ้ยินเสียำรามออีธานามหลัมา เธอรีบวิ่หนีเพราะน นนั้นไม่ล้าที่ะพัประูเ้ามาหรอ
“อย่านึว่าุะหนีผมพ้นันทร์เ้า!!” อีธานเ้นเสียเรี้ยวรา โมโหนอแทบแ ที่อยู่ๆ อายในมือ็ันฟื้นมีีวิ และิ้นหลุไปนไ้
วามเ้าใผิ ทำให้เิเรื่อราหลาหลาย
ผู้ายยโสที่อยาเอาืนสาวที่หมายา เพียเพราะเธอไม่สนในเอ
หิผู้นั้นเลือายแ่ แทนนเอที่หนุ่มแน่น
ความคิดเห็น