คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่2.คำสัญญา....
พอีับที่ายหนุ่มันัวเธออห่าแผอเาพอี
เธอ้อนสายาวาวน้ำามอสบาับเา แววาภัีระทบใฟรอัวร์ัๆ ายหนุ่มึยมือึ้น ใ้ปลายนิ้วเลี่ยรอยน้ำาให้อย่าอ่อนโยน เามอสบนัยน์าลมโอเมรี้วยแววาที่อ่านไม่ออ
เมรีเผยอปาเหมือนะพูอะไร แ่ฟรอัวร์โน้มัวเ้ามาใล้ เา้มล...ูบ ปิปาิ้มลิ้ม้วยริมฝีปาัวเอ
ไม่มีเสียร้อ มีเพียเสียราที่เล็ลอออมาเบาๆ
ฟรอัวร์ันท้ายทอยอเมรีให้แหนหน้ารับุมพิไ้อย่าถนัถนี่ ริมฝีปาหนาบเม้มเบาๆ ที่ลีบปาหวานหอม เาละเลียิมวามหวานอสาวแรรุ่นอย่าหลใหล ปลายลิ้นอุ่นร้อนสอเ้าไปในโพรปาหวาน่ำ วาไล้เรียวลิ้นเล็ๆ อย่าหยอเย้า ูึมนเมรีหลมัวเมา เธอัวสั่นเทาเมื่อฟรอัวร์เริ่มรุหนั รสูบทวีวามร้อนแรึ้นทุเวลา
เสียราแหบห้าวเพราะพอใ ฟรอัวร์มัวเมาื่มิมอย่าุัน มือหนาลูบไล้ลำัวบาที่น่าถนอม ผิวเนื้อเนียนลื่นอุ่นร้อนปลุระแสวาม้อารในายให่ให้ลุัน เมรีราอย่าลืมัว เปล่เสียสั่นพร่าเมื่อเินว่าะวบุมวามปรารถนาไว้ไ้
ฟรอัวร์ันเมรีเอนลบนพื้นพรม มีร่าให่อนเอัันไว้ เามอวหน้าหวานใสอย่าพิารา ริมฝีปาอิ่มเห่อบวม แ่ำเพราะทุบูบอย่าุัน วาลมโพริบพราวระยิบระยับ เธอสูลมหายใแรๆ นหน้าออวบอิ่มไหวระเพื่อม มืออฟรอัวร์ยึ้นเลี่ยปรอยผมที่ปรใบหน้าอเมรี เลี่ยไปทัเ็บไว้ริมหูให้อย่าอ่อนโยน วาสีมรเป็นประาย เ็มไป้วยไฟปรารถนาที่ลุฮือ
“นีๆ ึ้นหรือยัหึ?” ฟรอัวร์ระิบถาม ่อนะุหน้าที่ออหอมรุ่น แอบิมผิวเนื้อหอมหวานอเมรี นหิสาวราึมำปลายมูลาไล้ แอบสำรววามอวบอิ่ม นมาหยุเหนือเนินหน้าออวบอูม
วาสีมรวาววับ ปลายนิ้วแ็แรีบอเสื้ออเมรีให้ร่นล นเปิเผยวามอวบอิ่มภายใ้รวยผ้าสีหวาน ฟรอัวร์มอออวบล้นอเมรีอย่าื่นม ผิวอเมรีใสละเอียยิบ นมอไม่เห็นรูุมนับหน้าออวบให่เินัว หิสาวรหน้ามัะใส่เสื้อผ้าหลวมโพล แ่วามริเมรีลมลึ อวบอัเินัว เาอื่นเ้นไม่ไ้ ปลายลิ้นหนาไล้เลียริมฝีปาัวเอ รู้สึแห้ผา รวร้าวไปทั้หน้าา
เมรีนอนัวอ่อนระทวย เธอมึนเมาในห้วปรารถนาที่ฟรอัวร์เป็นผู้ันำ ายหนุ่ม้มลรอบรอออวบอิ่มผ่านเนื้อผ้าลูไม้ เาบเม้มแผ่วๆ นเมรีัวสั่นสะท้าน สาวแรรุ่นหลวนอยู่ใน่วเวลาวาบหวาม แผ่นหลับาแอ่นโ้ เบียออิ่มับใบหน้าฟรอัวร์อย่าลืมอาย ปลายนิ้วิเร็อยู่บนบ่าว้าและราเสียหวานนายหนุ่มหลลำพอ
ปั!
เสียประูห้อสมุเปิพร้อมับเสียอเบีย ับเสียแผ่วๆ รับำอสาวใ้ที่มีมาว่าหนึ่น ปลุสิที่ระเิระเิไปอเมรีให้ลับืนมา เธอยมือันแผออฟรอัวร์ไว้
“ิบ!!”
ฟรอัวร์เผลอสบถออมา เมื่อมีนเ้ามาััหวะเ้า้ายเ้าเ็ม เา้มลไปุมพิเรียวปาอิ่มเร็วๆ ่อนะหยัายลุึ้นยืน โยส่สายาปรามให้เมรีนอนอยู่นิ่ๆ
“อุ่ย!! ุฟรอัวร์อยู่ในนี้เหรอะ เบียำลัะให้สาวใ้ทำวามสะอาห้อสมุนี้อยู่พอี” เบียอุทาน เมื่อเห็นฟรอัวร์
“ออไป่อน...เี๋ยว่อยเ้ามาใหม่” ฟรอัวร์วาเสียแ็
เมรีึอเสื้อึ้นมาปปิวามเย้ายวนอัวเออย่ารวเร็ว เธอลานเ่า มุออไปามมุมโ๊ะนระทั่ไปถึประูห้อ มีสายาอฟรอัวร์มอามไป
“่ะ พวหล่อนออไป่อน เี๋ยว่อยมาใหม่” เบียหันไป้อนสาวใ้ทั้สอน ่อนที่ระเบิลูให่ะล สาวใ้วัยละอ่อนไม่ไ้สนใเบียสันิ ทั้สอนาำลัส่าหวาน่ำให้เ้านายหนุ่มที่ยืนหน้าูมอยู่มุมห้อ เบียส่ายใบหน้า ถอนหายใแรๆ
“เิามสบายเถอะ ันะออไปเอ” ฟรอัวร์เปรยลอยๆเมื่อเห็นเมรีลับหายออไปาห้อ เาฝืนอยู่็ไม่เิประโยน์
สาวน้อยอาภัพ ับผู้ายสูศัิ์ ทาเินที่เป็นแู่่นาน ไม่มีทาไ้พบเอัน
ความคิดเห็น