คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่5.หมาป่าใต้เสื้อขนแกะ
บทที่5.หมาป่าใ้เสื้อนแะ
มารู้สึัวอีรั้ เมื่อรถยน์อสนิท มีารเลื่อนไหวเพราะรถยน์โยสารที่นั่มาโยลอน
“ื่นไ้แล้วปั เธอนี่เสียมารยาทะมั ปล่อยใหุ้ธันน์ถ่าา ในะที่เธอนอนหลับรนเสียสนั่น”
เนรราปลุเพื่อนามำสั่อธันน์ ใริเธออยาะลืม และปล่อยให้ทอปัหลับอยู่ในรถ เธอับธันน์ะไ้ไปที่รีสอร์ทแ่2น
“ถึแล้วเหรอ?” เธออ้าปาหาวหวอๆ ยมือยี้เปลือา ่อนะหน้าร้อนวูบเมื่อลืมา เห็นธันน์ยืน้อนเออยู่้านนอ
“ยัหรอ...้อึ้นเรือไปอี” เนรรามัวแ่สำรวสิ่อ อนเอ เธอึไม่เห็นปิิริยาระหว่าน2น
“ลำบาลำบนแท้ นอย่าเา...แบล็าร์วน่าเป็นเพ้นเฮ้าหรูๆ ะเหมาะว่าธรรมาิสวยๆ นะ”
ทอปัเปรย ธันน์เหมาะับวามล้ำสมัยมาว่าารัน้นมาเพื่อแบล็าร์วที่เป็นทะเลับบรรยาาศแสนสบาย
“เธอมันโลแบ...ผู้ายเพอร์เฟอย่าุธันน์ ันว่าแบบนี้ล้ำว่าเยอะ”
เนรราแอบเหน็บเพื่อนร่วมานเพื่อิสเริ...เมื่อทอปัเพลี่ยพล้ำ หล่อน็ไม่รอ้าที่ะ้ำ หิสาวไหว่ไหล่ แ่...เธอ็้ออบุทอปัับโอาสแสนามนี่ ไม่อย่านั้น วันนี้เธอไม่ไ้ยือ อวเบ่ใรๆ ไ้ เพราะหาบทริปนี้...เธอไุ้ยฟุ้ไปอีนาน เมื่อเทียบับเพื่อนร่วมานนอื่นที่ไม่โีเ่นนเอ แม้แ่เศรษีร้อยล้าน พันล้าน นเ่น นัหาไม่มีเทียบเิานในนาะวศ์ ็ไม่มีโอาสไ้ยลวามามอ ‘ภูพิรีสอร์ท’
หิสาวไหวไหล่ ระโลารถยน์พร้อมับเป้สะพายหลัใบเียว
“เธอมีอมาแ่นี้เอเหรอ?” เนรราเอียอมอ
“อืม...มีระเป๋าอีใบท้ายรถ ในนั้นมีแ่อุปร์ทำาน” นั่าวสาวอบ “วู้ๆ แ่รนี้ยัสวยระเบิ บนเาะนั้นไม่่าอะไรับสวรร์” ทอปัรำพึ ้มมอน้ำใสๆ ในทะเล นึอยาว่ายน้ำูปะารัึ้นมาิหมั
“เธอไม่รู้เหรอปั...เาะนั่นสวยมา แุ่ธันน์เธอไม่เปิเสรี เป็นเาะปิ” เนรราอวัว เพราะนเอาม่าวสอพี่-น้อนาะวศ์มานาน
ทอปัพอรู้ เธออบเที่ยวไปทั่วไทย หามีเวลาว่า ่าวลือที่พอหาไ้ ่อนที่ธันน์ะสัมปทานเาะนั่นไ้ มันเือบะลายเป็นแหล่ท่อเที่ยว แ่ายหนุ่มผู้นั้นไปรอบรอเสีย่อน
“เรารออะไรอีหรือเปล่าะ?” เนรราเอ่ยปาถาม เพราะธันน์ยืนเียบ เหมือนำลัรอใรบานอยู่
“รับ...รอน้อายผม...” ายหนุ่มอบ เาเส้มหน้า เพราะไม่อยาหัวเราะ๊า ับทีท่าสุเว่อร์อนั่าวสาวรหน้า
เนรราเือบร้อรี๊!! ีทว่าเธอเ็บอาารไ้ทัน แ่อาัปิริยาอเธอ็ไม่พ้นสายามเี่ยวอธันน์อยู่ี
“ะ ุธามะไปับเรา้วยเหรอะ?” เสียสั่นๆ เพราะวามื่นเ้นร้อถาม
“รับ...หาะเปิเผยีวิส่วนัวอผม ย่อมมีน้อผมเี่ยว้วยอยู่แล้ว พอีัหวะที่เราว่าพร้อมัน...เลยถือโอาสพั้วยันเลย”
ไม่ใ่เพราะ้อารพัผ่อนหรอ น้อายสุแสบอเา อยามาเห็น ‘สาว’ ที่ธันน์พามาเือไลถึภูพิ่าหา
‘รอผม้วยนะพี่...ผมะไปถึ่อนเวลาเรือออ’
เสียามสายอธามแ้มา่อนที่ธันน์ะออเินทา
‘ไหนแว่ายุ่ไวะ แล้วแะไปหาห่าอะไร!!’
น้ำเสียุ่นวาอบลับไป
‘โ่พี่าย...ยัไม่ไปถึไหน็ออท่าว่า ‘หว’ เสียแล้ว แบบนี้ะไม่ให้ผมอยาเห็นไ้ยัไรับ... สรุปหล่อนน่ะ ‘ทาส’ หรือ ‘ที่รั’ ันแน่’
ธามสัพยอ เารู้นิสัยอพี่ายี หาไม่ใ่นสำั ธันน์ไม่มีวันให้ไปเหยียบที่หวอนเอ
‘รู้มาไปแล้วแ...ัน็แ่...’ ธันน์ไม่ไ้พูหม เายัำพูไว้ ให้น้อายิเอาเอ
“่าเถอะๆ ยัไพี่็รอผม้วยล่ะ ผมอุส่าห์เลียร์าน’
ธามล่าว เสียอเาลุลั เมื่อพยายามลั้นเสียหัวเราะเ็มที่
“้ออบุ ‘โรระอ’ นั่นใ่มั้ยพี่ เพราะหล่อน ทำให้พี่เอนถูใ’
ธันน์ไม่ไ้อบำถามนั้น เาวาสาย มุมปามีรอยยิ้มถูใ!!
‘มันไม่ใ่อย่าที่แิหรอ...หล่อน็เหมือนผู้หินอื่นๆ ไม่ไ้สำัอะไรเลย เพียแ่...หล่อนมีบาอย่าแ่าับนที่ันเยเอ’
เ้าพ่อวารอัมีเปรย นั่นเป็นเพราะเา...ยัไม่รู้อนานเอ...
ธันน์ลับมาในโลวามริอีรั้ หลัย้อนนึถึอี่อนหน้านั้น เาำเรือมอทอปั หล่อนทำัวเหินห่า และพยายามอยู่ให้ไลเาที่สุ ทิ้ให้เนรราอยเาะแะอยู่ใล้ๆ เาแทน
ล้อถ่ายรูปในมืออทอปัถูใ้สอยุ้ม่า เธอเ็บภาพธรรมาิสวยๆ ไว้ไ้อีพะเลอ...
เือบ20นาที นที่รอ็มาถึ ธามแ่าานพี่ เาสใส ร่าเริ ในะที่ธันน์เียบรึม และน่าเราม
“รอนานมั้ยรับสาวๆ อโทษ้วย พอีมีาน่วน เือบมาไม่ทันแหนะพี่”
ายหนุ่มส่เสียล้เล้ เาระโลารถยน์สปอร์ที่อุส่าห์ับมา้วยนเอ
ทอปัยิ้ม เธอเินเ้ามารวมลุ่ม เมื่อวนเียนไ้เวลาออเินทา
เรือสปี้โบ๊ทลำให่พอวร วิ่ผ่านน้ำมาอเทียบโป๊ะรหน้า ายร่าให่ัวำเป็นมัน ใบหน้ารรึม้วยหนวและเรา โผล่หน้ามายิ้มแผล่ให้
“นาย..ึ้นมาเลยรับ” เสียแปร่ๆ เพราะนพูลิ้นแ็ ภาษาอเาเลยฟัแปร่ๆ ไป้วย
“เิรับเิ” ธามส่เสียเื้อเิเาผายมือให้ทอปั อนที่เธอำลัะระโึ้นเรือ
หิสาวยิ้มนาหยี ยอมรับไมรีที่หนุ่มหน้าหวานส่ให้ เมื่อรอยยิ้มอเามีแ่วามริใ ไร้เล่ห์ เลือบแลเหมือนอีน
ธันน์หน้าึ เาหรี่เปลือาล มอูน้อายที่อยูแลทอปัแบบใล้ิ
ธามมอเลยไปยัพี่าย เาีิ้วให้ธันน์แบบนึสนุ แ่็้อรีบเสหลบา เพราะสายาที่ธันน์ส่มา มีประายวามอำมหิปะปนอยู่้วย
‘หว’
หนุ่มนน้อนึในใรึมๆ เาำเรือมอทอปับ่อยๆ เธอูเป็นธรรมาิ มอรอบัว้วยสายาอยารู้อยาเห็น ไม่ไ้เหลือบแลไปยัพี่ายหน้ารึมอเาเลย
“ระวัน้ำทะเลระเ็นใส่นะรับ” ธามเือน้วยวามปรารถนาี เพราะหิสาว้าัวเายื่นใบหน้าออไปรับลมทะเล ไม่ไ้ลัวเปรอะเปื้อน
“อยู่ในทะเล ็้อโนน้ำทะเลสิะ” นั่าวสาวอบพร้อมับยิ้ม เธอล้วล้อถ่ายรูปออมาาเป้ ัเอร์รัวๆ ับภาพธรรมาิที่สวยลออา
ธามำเรือเพื่อนร่วมทริปอีน เนรราูะเป็นัวลับละออน้ำที่ระเ็นเป็นฝอย
“เท่าที่ผมทราบ ผู้หิไม่่อยอบน้ำทะเลเท่าไหร่ เพราะไอเ็มๆ มันทำให้ผมเสีย”
ธามวนุย
“ไม่ใ่หรอ่ะ วามเ็มที่แฝอยู่ในน้ำทะเลทำให้ผมระ้า็ริ แุ่สมบัิอื่น็วนให้เราถลาลทะเล่ะ อย่าเ่นโรผิวหนั”
ทอปัอบ เธอไม่ไ้ละสายาาารมอภาพที่แสนะประทับใ
“ผมน่ะอบที่สุที่ไ้เห็นท้อทะเล มันสบ เยือเย็น และสวย”
ิรรมโปรอธามือารำน้ำูบรรยาาศใ้น้ำ พืผัใ้น้ำ ปะารัสวยๆ และฝูปลาเล็ๆ
นั่าวสาวอมยิ้ม ิรรมอหนุ่ม้าัวล้ายๆ ับนเอเธอึผ่อนวามึเรียล เริ่มุยเป็นันเอับธามมาึ้นเรื่อยๆ
ธันน์ำเรือมอ วาเาุ่นวาึ้นทุที
ไรหนวบาๆ เหนือริมฝีปาระุยึๆ เริ่มหมั้นไส้น้อายเ็มำลั
“ทะเลที่นี้น้ำยัใสอยู่เลยนะะ?”
ความคิดเห็น