คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1.ฉนวนเหตุ
บทที่1.นวนเหุ!!
ทอปัมวิ้วนหน้าผาย่น…สายามอเลยไปยัเียนอนมุมห้อ บนที่นอนนุ่มๆ อเธอนั้นมีร่าอใรบานนอนุู้ หลับสนิทอยู่บนนั้น หิสาวแน่ใ...่อนะารีาเหลือออไปทำานเมื่ออนสายๆ อวันนี้ เธอมั่นใว่านเอพับเ็บที่นอนเป็นอย่าี หิสาวโรศีรษะ้าๆ เอื้อมปลระเป๋าสะพายไหล่วาทิ้ไว้บนโ๊ะ เินเลยไปยัที่นอนมุมห้อ...เพื่อพิสูน์สิ่ที่าใ…ใรนนั้น…น่าะเป็นลูพี่ลูน้ออเธอ าิสนิทที่มีนิสัยไม่่อยเรใใร หล่อนมัะแอบมาใ้ห้อนอนอเธอเป็นประำ
แพรวนารี…
หิสาวส่ายใบหน้าแรๆ สายาสะุับเสื้อผ้าใ้แล้วที่ออยู่บนพื้น ทอปัใ้ปลายเท้าเี่ย…าเสื้อผ้าิ้นเล็ๆ ที่อยู่บนพื้นไปรวมันอยู่มุมห้อ
“อีแล้วนะนารี…ปับอไม่เยำ อบทิ้เสื้อผ้าใ้แล้วเรี่ยราบนพื้น ุนายุไรมาเห็นไ้เป็นลม!”
เ้าัวบ่น ยมือึ้นับายผ้าห่ม แล้วึออแรระุเบาๆ
แพรวนารีผวา เธอำลัฝันหวาน...แ่อะไรบาอย่าระาเธอออมาาห้วฝันแสนสุนั่นเสีย่อน
“โอ้ย…ปั…อนรีนอน่ออี10นาทีไ้มั้ย้ะ?”
เสียบ่นพึมานที่นอนหลับาปี๋
เ้าหล่อนรู้ี นที่เสียมารยาทปลุนนอนหลับนั่นือใร ไม่พ้นเ้าอห้อที่เธอแอบมานอนในห้ออหล่อนโยไม่ไ้บอล่วหน้า....เ้าัวพึมพำบอ รีบุใบหน้าลใ้หมอนนุ่มเหมือนเิม เมื่อ่วนเปลือาปรือไม่ึ้น
“ึเหรอเมื่อืน?” ทอปัถามลับ ปล่อยายผ้าห่ม
หันไปเ็บาเสื้อผ้าอแพรวนรีแทน
แพรวนารีเป็นพริ้ี้ านุเป็น่วๆ และเมื่อืนูเหมือนะมีานิ้นให่ ทอปัเห็นหล่อนแวบๆ อนวิ่ไล่ามลุ่มนั
แ่ไม่ิว่าแพรวนรีะอหลับอนอนถึเพียนี้ เธอเอ็่วนาะปิ
เมื่ออยู่ปิ้นบับที่สำนัพิมพ์นเ้า แอบแวบลับห้อหลัส่านับหัวหน้าสำเร็
“อืม…ไป่อน่ะ ‘เา’ เลี้ย”
เสียอู้อี้อบลับมา่อนะเียบไป เมื่อเ้าัวฝืน่อไม่ไหว หลับน็อลาอาาศเพราะวามอ่อนเพลีย
ทอปัหมวามสนใาิสาว เธอผลัเสื้อผ้าาุทำานเป็นาเาสั้นับเสื้อยืลายาร์ูน หิสาวมัวสาละวนับารหาอะไรใส่ท้อ นลืมนที่นอนหลับอุุ…นเมื่อถึเวลานอนเ้าริๆ เธอึเริ่มปวหัวุ๊บๆ แพรวนารีนอนหลับสนิทโยยึเียนอนอเธอ ทอปัึไม่อยาวน เธอเินไปเปิู้ไม้มุมห้อลาที่นอนแบบพับไ้ออมาปู้าเียนอน ่วะที่ำลัสะบัผ้าห่มผืนบา…ายผ้าห่มวัโนระเป๋าสะพายอแพรวนารีนหล่นลมาที่พื้น…
เธอวาผ้าห่มไว้บนที่นอนที่ปูเรียมไว้ เินไปเ็บอใ้ที่ระเ็นออมาาระเป๋า….่อนะสะุับประายแสวิบวับ!! ที่ส่อแสสะท้อนแสไฟ
แสระยิบระยับนั่นสะท้อนแสไฟนเธอาพร่า…และ้นำเนิแสนั่น…ือ…แหวนเพรนั่นเอ…
ทอปัมวิ้ว...เอื้อมหยิบแหวนวนั้นึ้นมาูใล้ๆ ริมฝีปาอิ่มห่อเป็นวลม เมื่อมอเห็นแหวนวามเ็มสอา…เธอะเน้วยาเปล่า เมื่อไม่มีวามรู้เรื่อเพรมาสัเท่าไหร่ เป็นเพราะไม่อบสวมเรื่อประับ
ไม่อบอมี่า แ่แหวนในมือวนี้…หิสาวมั่นใ…อริัวร์!! แถมเพรยัเม็ให่อลัาร
ประายแสที่ล้อเล่นับแสไฟนั้น มันเป็นเหลี่ยมเป็มมุม เปล่แสแวววาว
“เห้อ!!” ทอปัถอนใ
ำเรือมอบนเียนิๆ มีวามัาอยู่ในหัวใ
แ่ไม่อยายุ่ับเรื่อส่วนัวอแพรวนรี
หิสาวัใยัแหวนวนั้นลับเ้าไปในระเป๋าอแพรวนารีเหมือนเิม “ไปรวยอะไรมาหึ...นรี? เพรเม็ให่นานี้แพหูับ…”
ทอปัไม่รู้ว่า…แหวนวนั้น…ะเป็นนวนเหุให้เธอปวหัวไปอีนาน
เพราะเหนื่อยับารวิ่ไล่นั บวับอาาศที่เริ่มเย็นามฤู นนอน่ายเลยหลับสนิทั้แ่ศีรษะแะหมอนนุ่ม
เสียุๆ ัๆ ปลุนที่นอนหลับสนิทให้ลืมาื่นึ้นมา
หิสาวหยีาเมื่อไฟฟ้าลาห้อถูเปิ
“ะไปแล้วเหรอนรี?” หลัย้อมือึ้นูเวลาที่นาฬิาเรือนโปรบอเวลายัไม่ทันสว่า
แ่เพื่อนร่วมห้อับมีท่าทารีบร้อน
“อืม...มีธุระน่ะ”
แพรวนรีอบเสียแห้ ท่าทาหล่อนร้อนรน เหมือนำลัลัวอะไรบาอย่า
“ล็อประู้วยนะ วันนี้อนอนยาวๆ
สัวัน” สาวเ้าอห้อะโนบอ รีบุัวใ้ผ้าห่ม และหลับใหลไป
โยไม่รู้ว่าเพื่อนร่วมห้อำลัสร้าวามลำบาให้นเอ
“อโทษนะปั...” แพรวนรีพึมพำ เธอรีบเร้นายหายไปวามมื
ุหมายปลายทายัไม่แน่ั
แ่ที่เธอรู้...เธอ้อรีบไป่อนที่เามัุราะมาร่าีวินเอ
ความคิดเห็น