คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผิดคาด...
“า่าไป่อนนะะ หายมานานเี๋ยวมัมะมอหา” ารียารู้สึอิ่มเอิบ เธออเ็บวามรู้สึล้ำ่ารั้นี้ไว้ หาวันหน้าะถูนรหน้าเลีย้ำ
“อุ้ย!” เสียอุทานเพราะใ อารามรีบร้อนเธอึ้าวพลา นทำให้ส้นรอเท้าพลิ นเธอเสียหลัเือบะล้มลไปอที่พื้น ถ้าาลอสถลาเ้ามารับเอาไว้เสีย่อน
ลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โยมาแะมู าลอสเผลอสูมเ้าไปเ็มปอ ร่าอวบอิ่มอยู่ในอ้อมออาลอส ร่าายแทบทุส่วนแนบสนิท แทบะหลวมรวมเป็นร่าเียวัน วามร้อนาายเาแผ่มาถึเธอ นารียาเริ่มะสั่นเทา มือเรียวยึ้นันอหนาไว้ พยายามโ่ัวไม่ให้หน้าออวบให่แนบิับอว้ามาเินไป
วามุรามอวหน้าหวานที่ิใล้ วาหวานไหวระริอย่าื่นลัว
“า่า...” เสียอาลอสแหบพร่า อารม์หนุ่มเือพล่าน เพียเพราะมีร่าอวบอิ่มอยู่ในอ้อมอ เนื้อัวนุ่มนิ่มอหล่อนปลุอารม์ฝ่าย่ำอาลอสให้ื่นึ้นมาไ้อย่า่ายาย
เรียวปาร้อนื้นทาบทับเรียวปาอิ่มที่เผยอึ้นมาเพื่อะร้อห้าม เป็นัหวะเียวันที่าลอสทาบปาอุ่นร้อนลไปลมา เาบยี้เรียวปาอิ่มอย่าสุที่ะยั้ใ
“อือ...อือ...” ารียาราอึอัในลำอ เมื่อเรียวปาถูปิั้นไว้นหม มือเรียวบาพยายามันอว้า้วยแรน้อยนิ เธอรู้สึเหมือนะาใ เมื่อเรียวลิ้นร้อนๆ วาไล้ทั่วโพรปา เาหยอเย้าลิ้นเล็ๆ อเธอที่พยายามหนีอย่าสนุสนาน าลอสูบารียาเหมือนะสูบวิาอเธอให้หลุออาร่า หิสาวัวสั่นระรัว เหมือนนน้อยที่พลัารั เธอหมแรเพราะถููบ และมันเป็นเฟิร์สิสาายหนุ่มที่นเอแอบหลรั ารียาพริ้มาหลุบล ยินยอมให้าลอสูบ่อโยไม่ิัืน มือเรียวยึ้นยึเสื้อบริเวออเาไว้ เธอยุ้มนเนื้อผ้าบริเวนั้นยับย่น เพราะอยู่ในห้วอารม์หวาน่ำ
“าร์...” ารียาละเมอ เมื่อเรียวปาอุ่นร้อนผละออห่า เพื่อให้สาวน้อยไ้พั่อนะาใ ทรวออวบหอบโยน เธอรีบสูลมหายใเ้าปอแรๆ เปลือาะพริบปริบๆ เรียสิที่ระเิระเิลับมา พยายามทรัวให้ไ้ ทั้ที่แ็าสั่นเทาและอ่อนแร
“หึ...” เสียหัวเราะในลำอเบาๆ ่อนที่มือหนาะเยปลายาอเธอึ้นมา เา้มลทาบเรียวปาแร่ลมาอีรั้ าลอสระับร่าอวบให้แน่นึ้น เาประพรมุมพิเรียร้อวามหวาน วาวามละมุนละไมาลีบปาอ่อนนุ่ม ายหนุ่มื่ม่ำวามหวาน่านอย่าระหายหิว นเรียวปาอารียาเห่อ้ำ เมื่อาลอสผละห่าออมา
เธอเอนบอว้า เมื่อเรี่ยวแรที่มีหหาย ไม่มีแม้แระพยุาย ึำ้ออาศัยอว้าพัพิัว าสั่นๆ พยายามันัวเอยืนึ้น แม้ะทุลัทุเล เธออับอายเหลือเิน อายที่ไม่ัืน เมื่อโนายหนุ่มู่โมปล้นูบ
“...” เสียพึมพำอัวที่ฟัไม่ั ่อนที่เธอะสลััวเอหลุไปาอ้อมแนอาลอส รีบวิ่หนีไป มีวามวาวมอามอย่าหมายมา
ารียาพยายามเินให้รๆ ทั้ที่แ็าสั่นเทา เธอหลบเ้าห้อน้ำ เพื่อสำรววามเรียบร้อยอัวเอ ่อนเ้าไปในาน ระบานให่สะท้อนภาพหิสาวที่มีวาพราวระยับ สีอลิปิที่ปาลบเลือนหายไป ริมฝีปาอิ่มลายเป็นสีแ่ำ เพราะถูบยี้อย่าหนัหน่ว แ้มใสึ้นสีโยไม่้อทาบรัออนเพิ่ม เธอยมือึ้นแะริมฝีปาอย่าหลละเมอ นิ้วเรียวยาวเลี่ยไปามริมฝีปาพร้อมับเพ้อหาใรบาน ารียาสะบัใบหน้าแรๆ ให้ภาพอาลอสหลุออไป ยมือึ้นบ้าแ้มเรียสิที่ระเิระเิไปลับืนมา
“ื่นๆ า่าถ้าุาร์รู้วามริเมื่อไหร่ เาะเลียเธอมาึ้นว่าเิมอี เธออย่าไ้ฝันหวานไปเลย!!” ใ่เลย ในโลวามริ าลอสเลียเธอปานไส้เือนิ้ือ เาไม่ไ้พิศวาสเธอ หาเารู้วามริ รอยพิศวาสนั่นะเหลือแ่วามทรำ เพราะมันะไม่มีทาเิึ้นอี
าลอสทิ้ระยะเวลาให้ผ่านไปรู่ให่ๆ เาเินลับเ้ามาภายในาน ไม่วายราามอหาผู้หิที่ทำให้หัวใัวเอเ้นระหน่ำ ในที่สุเา็เอหล่อน ผู้หิที่หมายายืนอยู่ในลุ่มอมารานาลอสนึแปลใ เสียพูุยัมาาทั่วทุทิศ นับใวามอะไรไม่ไ้เลย เาสาวเท้า้าวอาๆ เ้าไปยืนเยื้อๆ เบื้อหลัอสาวที่หมายา
“อ้าว...มาพอี าร์ลูหายไปไหนมา...ปล่อยให้มัมรอั้นาน”
“อยู่แถวๆ นี้รับมัม”
าลอสแปลใ ทำไมหล่อนัวสั่นเมื่อไ้ยินเสียเา แ่พวแ้มแ่ำอารียา ทำให้เาหมวามสนใเรื่ออื่นๆ ายหนุ่มระุยิ้มมุมปา รามอรูปร่าเบื้อหลัอหิสาวที่หมายา้วยวามรื่นรมย์
มาามเรีย่าโล่อที่าลอสมาปราัวึ้นเสียที แถมบุรายยัมีทีท่าพึพอใารียาอย่าไม่เยเป็นมา่อน อาะเป็นเพราะว่าเวลาผ่านไปนาน นเริ่มหายาารรัเียเียันท์ัน็เป็นไปไ้
“มา็ี...ใรๆ ็ถามถึลู...ูิพอยืนู่ันอย่านีู้เหมาะสมันมาเลยมัมมออะไรไม่เยพลาเลยเห็นไหมล่ะ”
“มัมหมายวามว่าไนะรับ?” าลอสเอะใแปลๆ สายาอนรอบัวมอมาที่เาเป็นุเียว
“ลายเป็นนเ้าใยาไปั้แ่เมื่อไหร่? มัม็หมายวามอย่าที่เห็นแหละ... ลูับา่าน่ะเหมาะสมันที่สุ”
าลอสราในอ เามอผู้หิรหน้า้ำ ‘า่า!!!ารียายัยแว่นนี่นะ’ เาถลึาใส่ารียาที่ยับไปยืน้ามาราอเา พร้อมับเส้มหน้าหลบ
“มัมให้า่าไปทำเลสิมาน่ะ สวยึ้นใ่ไหมล่ะ าร์ิเหมือนมัมไหมลู” มาามเรียาถามพร้อมับยิ้ม
“สวย...สวยมา…” าลอสัฟันอบ วามุ ้อมอหิสาว้วยสายาึ้โรธ
“เห็นไหม นาาร์ยัำหนูไม่ไ้เลย มัมบอแล้วว่าหนูสวยึ้น ทีนี้เื่อมัมหรือยั้ะ”
“่ะ” ารียาระิบอบเสียแผ่วๆ ้มหน้าหลบให้พ้นาแววามุที่้อมอมาที่เธอ เหมือนะินเลือินเนื้อ
“ผมมาามที่มัมอแล้ว...ผม้ออัว่อนนะรับ ว่าะลับมาที่บ้านนี้อีรั้...เป็นอนที่ผมเรียนบ”าลอสัฟันพู วัสายาเย็นาไปยัารียา แววาิัลับมาอยู่ในวาอาลอสอีรั้ เมื่อายหนุ่มรู้วามริ
าลอสรีบร้อนผลุนผันเินาไป วหน้าร้ามมเร่เรียผิับอนเินเ้ามาลิบลับ ภายในใปั่นป่วนวุ่นวาย เาำลัสับสนนไม่สามารถทนยืนอยู่รนั้นไ้ เาำใเินามา่อนที่ะหลุพิรุธนมาราับไ้ เาเอเริ่มพึใับารียาที่มาราพยายามะยัเยียให้แ่าน้วย
มาามเรีย่าส่ายหน้าน้อยๆ นาอ่อนใเมื่อลูายทำเย็นาปปิวามรู้สึ นาอมยิ้มนึเวทนาบุรายในใ ่อให้เาปาแ็ไม่ยอมพูวามริ นาเลี้ยเามาับมือมีหรือะไม่รู้... วาือหน้า่าอหัวใ ่อให้พยายามปปิไว้ วามลับนั่น็ผุออมาทาแววา าลอสมอารียา้วยวามปรารถนาามประสายเอเพื่อน่าเพศที่ถูใ พอนาลอหยั่เิ...าลอส็รีบิ่หนีไปเสีย่อน เห็นทีสิ่ที่นาหวั...ไม่ยาอย่าที่ิ เพราะาลอสมีทีท่าอ่อนลไปมาว่าเิมหลายเท่าัว าท่าทีึัับำยืนรานที่ไม่มีเปลี่ยน เป็นไม่แน่ใและเริ่มลัเล เาเผลอัวสนใหิสาวที่ัวเอเยะโนใส่หน้าว่ายอมายถ้า้อร่วมหอลโลับหล่อน นาหันลับไปมอเ็สาวในวามรับผิอบ ้วยสายาอ่อนโยน แ่สิ่ที่นาเห็น ทำให้มาามเรีย่าัสินใับพลับ...เธอถอยไม่ไ้ เพราะสายาอารียาเศร้าัเมื่อมอามหลับุรายอนาไป...
“หนัแน่นไว้้ะา่า... เื่อมัมเถอะ ัวันาร์็้อยอมรับใัวเอ” ารียา้มหน้าลเธอะพริบเปลือาถี่ๆ ับรอยน้ำาที่เอ่อึมึ้นมา
“่ะ” เสียระิบแผ่วๆ เหมือนรับรู้ แ่เปล่าเลย ารียาำลัเือนัวเอ...หาเธอไม่อยาเ็บ ให้เ็บใัวเอไว้ีๆ อย่าเผลอทิ้เรียรานใรบานระทืบ้ำ
ความคิดเห็น