Debt Love หนี้รักมัดหัวใจ

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 ความลับไม่มีในโลกหรอกนะ 100%

สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน ก่อนอื่นไรท์ขอโทษนะคะที่หายไปนานมาก ก่อนหน้านี้ไรท์สอบเลยขาดการอัพไปด้วย ช่วงนี้ไรท์ว่าง จะพยายามอัพให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้นะคะ ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่อ่านนิยายเรื่องนี้นะคะ

5

ความลับไม่มีในโลกหรอกนะ

          ฉันกลับมาถึงบ้านเพลย์ลิสประมาณสองทุ่ม ก่อนหน้านี้ฉันแวะไปที่บ้านตัวเองเพื่อไปหาพี่ที่บ้านมา พี่บอกว่าตอนนี้เริ่มทำงานพิเศษเพื่อเก็บเงินแล้ว ได้ยินแค่นั้นฉันก็ดีใจมากแล้ว และอีกสาเหตุหนึ่งที่ฉันไปที่บ้านเพราะฉันนำ 'ของ' ต่างๆที่ฉันใช้วันนี้ไปไว้ที่บ้านกันไว้ก่อน อีกอย่างฉันก็ไม่อยากจะเจอหน้าเพลย์ลิสตอนนี้ด้วย

          "หนูเฟรม!" 

          มีเสียงหนึ่งเรียกฉันที่กำลังจะเดินไปที่ห้องตัวเองให้หันไปมองก็พบว่าคุณแม่บ้านกำลังเดินมาหาฉันด้วยท่าทางรีบร้อน

          "คุณป้ามีอะไรเหรอคะ"

          "คุณหนูบอกป้าไว้ว่าถ้าหนูเฟรมมาถึงแล้ว ให้ตามไปพบที่ห้องคุณหนูน่ะค่ะ"

          พบที่ห้องเขางั้นเหรอ ให้ตายสิยิ่งไม่อยากเจอหน้าอยู่ด้วย แล้วเรียกไปพบแบบนี้ ฉันรู้สึกว่ามันไม่ปกติน่ะสิ เริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีแล้วสิ

          ฉันชั่งใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจตอบออกมา

          "ก็ได้ค่ะ หนูจะไปพบเขาเดี๋ยวนี้"

          "งั้น ตามป้ามาเลยค่ะ"

          จากนั้นคุณป้าแม่บ้านก็เดินนำไปที่บ้านหลังใหญ่ ทันที

          ในขณะที่ฉันและคุณแม่บ้านเดินไปตามขั้นบันได ตอนนี้ในหัวฉันมีเรื่องให้คิดตีกันวุ่นวายไปหมด หมอนั่นรู้เหรอว่าใครทำ...ไม่หรอกน่าจะรู้ได้ยังไง ฉันมั่นใจนะว่าเขาไม่เห็นหน้าฉัน แต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆ แล้วเขาจะเรียกฉันไปพบทำไม

          "ถึงแล้วค่ะหนูเฟรม"

          เสียงของคุณแม่บ้านเรียกฉันที่กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเองให้หันมาสนใจสิ่งรอบตัวอีกครั้ง

          ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าห้องหนึ่ง เดาเอาว่าน่าจะเป็นห้องของเพลย์ลิส ซึ่งห้องของเขาอยู่ถัดมาทางขวาสองห้องนับจากบันได

          แต่เดี๋ยวก่อนนะ นี่ไม่ใช่เวลามาสนใจเรื่องแบบนี้

          ก๊อกๆๆ

          "ขออนุญาตค่ะคุณหนู คุณเฟรมมาแล้วค่ะ"

          คุณป้าบอกพร้อมกับเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่ทว่าก็ดูหรูหรา เฟอร์นิเจอร์ต่างๆก็จัดได้เข้ากับห้องเป็นอย่างดี

          ส่วนเจ้าของห้องในตอนนี้ นั่งอยู่บนเก้าอี้ ด้านหน้าเขาเป็นโต้ะที่ดูก็รู้ว่าไว้สำหรับอ่านหนังสือ บนนั้นมีโน้ตบุ๊ควางอยู่หนึ่งเครื่อง ถ้ามองจากประตูห้องก็จะเห็นว่าเขานั่งหันข้างให้อยู่ และเขาก็ยังอยู่ในชุดเดิมเหมือนเมื่อตอนเย็นด้วย

          "ขอบคุณครับป้า ผมขอคุยกับเฟรมตามลำพังนะครับ"

          เขาหันหน้ามาพูดกับคุณป้า ท่านจึงให้ฉันเข้าไปในห้อง ก่อนที่ท่านจะปิดประตู ทำให้ตอนนี้ฉันอยู่กับเขาในห้องแค่สองคน และบรรยากาศก็เริ่มอึดอัดขึ้นด้วย

          ให้ตายสิตอนนี้ฉันเริ่มกังวลมากขึ้นแล้วนะ เพราะสายตาที่เขามองมาตอนนี้มันไม่ได้เหมือนสายตาที่พร้อมจะหาเรื่องฉันตลอดเวลาเหมือนที่ผ่าน แต่มันเป็นสายตาที่จ้องจับผิดชัดๆ

          "นายมีธุระอะไร ถึงต้องเรียกฉันมาถึงที่นี่"

           ฉันพูดทำลายความเงียบ โดยที่ตอนนี้ฉันยืนห่างจากโต้ะที่เขานั่งพอสมควร ใครจะไปอยากยืนใกล้ล่ะ ชะงักที่ติดหลังฉันอยู่ตอนนี้ก็ทำให้ฉันอยากออกจากห้องนี้เดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำไป

          "วันนี้หลังเลิกเรียนแล้ว เธอไปไหนมา"

           เขาถามทั้งที่ยังไม่ละสายตาออกไปไหน ยังจ้องฉันอยู่เหมือนเดิม

          "ฉันไปหาพี่ที่บ้านมา" ฉันตอบโดยที่ไม่หลบสายตาไปไหน และพยายามควบคุมน้ำเสียงโดยไม่ให้เขาจับพิรุธได้

          "เธอแน่ใจนะว่าก่อนที่เธอจะไปหาเฟค เธอไม่ได้ไปไหนมาก่อน"

          "ทำไมนายถึงอยากรู้ขนาดนั้นว่าฉันไปไหน จริงๆแล้วฉันมีสิทธิ์ที่จะไปไหนก็ได้นะ ถึงฉันจะเป็นลูกหนี้นาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องบอกนายนะว่าฉันจะไปไหน"

           ฉันร่ายยาวไปแบบนั้น ก็ดูเขาสิทำหน้าเหมือนตำรวจกำลังสอบสวนผู้ร้ายอยู่นั่นแหละ

           "จริงๆ ฉันก็แค่ถามว่าเธอไปที่ไหนก่อนที่จะไปหาเฟคหรือเปล่า แต่เธอดันตอบมายาวขนาดนี้ เหมือนเธอมีอะไรปิดบังอยู่"

           ตอนนี้ฉันรู้ตัวแล้วว่าพลาดอย่างมากที่ตอบเขาไปแบบนั้น หมอนี่ตั้งใจจะต้อนฉันชัดๆ ลางสังหรณ์ที่ฉันคิดว่าเขาอาจจะรู้แล้วเริ่มชัดขึ้นมาแล้วนะ

          "ถ้านายต้องการจะถามแค่ว่าฉันไปไหนมาบ้าง ฉันก็ตอบไปหมดแล้ว งั้นฉันขอตัวก่อนละกัน"

          ฉันรีบขอตัวแล้วหันหลังจะเดินไปที่ประตูทันที แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนเสียงของเพลย์ลิสก็หยุดฉันไว้ก่อน

          "ท่าทางแบบนั้นเธอคงจะรู้แล้วสินะว่า ฉันกำลังหมายถึงอะไรอยู่"

เสียงของเขาที่อยู่ใกล้กว่าตอนแรกทำให้ฉันหันไปแล้วพบว่าเขายืนอยู่ด้านหลัง พร้อมกับของในมือที่ชูมาตรงหน้าฉันตอนนี้ ของนั้นทำใฟ้หัวใจฉันหล่นไปถึงตาตุ่มทันที เมื่อของที่อยู่ในมือนั้นมันไม่ควรจะอยู่ที่นี่ในเวลานี้

          ใช่...กระเป๋าสตางค์เขาที่ฉันทิ้งลงถังขยะไปแล้วไงล่ะ

          "ก็แค่กระเป๋าสตางค์ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"  ฉันถามทั้งๆที่มันอาจจะไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลยก็ตาม

          "มันจะไม่เกี่ยวเลย ถ้าคนที่ขโมยกระเป๋าตังค์ฉันไปทิ้งมันไม่ใช่เธอ"

          "..."

          "ก็ได้ในเมื่อเธอไม่ยอมรับฉันก็มีอีกอย่างให้ดู"

          เขาเดินกลับไปที่โต้ะอีกครั้งพร้อมกับเปิดโน้ตบุ๊ค แล้วหมุนตัวเครื่องมาที่ฉัน ทำให้เห็นสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจออย่างชัดเจน

           วีดีโอที่ปรากฏอยู่คือผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังแอบอยู่มุมหนึ่งพร้อมกับมองไปทางห้องน้ำชายก่อนที่จะใส่เสื้อกันหนาว แว่นกันแดด และหน้ากากอนามัย ก่อนที่จะเดินออกไป วีดีโอเล่นไปเรื่อยๆตั้งแต่ต้นจนถึงผู้หญิงคนนั้นเรียกแท็กซี่แล้วขึ้นรถไป

          ในวีดีโอนั่นทำให้เห็นหน้าชัดเจนเลยว่าผู้หญิงคนนั้นคือฉัน และเมื่อวีดีโอจบลงฉันรู้สึกได้ถึงเหงื่อที่ชื้นอยู่ยนมือตัวเอง และไม่ต้องบอกเลยว่าหน้าฉันตอนนี้ซีดเป็นไก่ต้มแน่

           ฉันค่อยๆเลื่อนสายตาไปมองเพลย์ลิสอีกครั้ง ก็พบว่าเขามองฉันอยู่ก่อนแล้ว จากนั้นก็ค่อยๆเดินมาหยุดตรงหน้าฉันอีกครั้ง

          "คราวนี้ฉันหวังว่าเธอจะยอมรับนะ เฟรม"

          ฉันว่าชีวิตของฉันหลังจากนี้ ไม่สงบสุขกว่าเดิมแน่ๆ

55%

         

          Playlist'part

          ผมกำลังยืนมองผู้หญิงตรงหน้าในตอนนี้อยู่ สีหน้าของเธอในตอนนี้ทั้งซีด และตื่นตระหนกเลยล่ะ แน่นอนว่าหลักฐานขนาดนี้เธอไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้แน่นอน เธอคงไม่คิดสินะว่าผมจะรู้เร็วขนาดนี้

          "จริงๆแล้ว ฉันขอชมนะที่เธอทำให้ฉันขายหน้าได้ขนาดนั้น แต่เธอก็คงจะลืมไปสนิทเลยสินะว่าที่ห้างมีกล้องวงจรปิดน่ะ เฟรม :)"

           ย้อนไปเมื่อตอนเย็น

           'กระเป๋าสตางค์มันจะหายไปไหนได้'

           ผมบ่นกับตัวเองแบบนั้นพลางคิดว่าผมไปวางลืม หรือทำตกไว้ที่ไหน แต่วาสตอนนี้สิ่งแรกที่ต้องทำคือติดต่อประชาสัมพันธ์เผื่อมีคนเก็บได้ หรือประกาศให้ช่วยตามหา

           เมื่อคิดได้ดังนั้นผมรีบวิ่งไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ทันที

           'ขอโทษนะครับ กระเป๋าสตางค์ผมหายน่ะครับ ไม่ทราบว่ามีคนเก็บได้หรือเปล่าครับ'

          'นี่ใช่ของคุณหรือเปล่าคะ'

          เธอพูดพร้อมกับยื่นกระเป๋าสตางค์ที่ดูคุ้นตาใลหนึ่ง เมื่อตรวจดูแล้วพบว่าเป็นของผมจริงๆ พร้อมกับตรวขสอบว่าไม่มีอะไรหายไปเลยไม่วาสจะบัตรเครดิต หรือว่าเงินสดยังอยู่ครบทุกอย่าง

          'ใช่ครับนี่ของผมเอง'

          'ทางเรากำลังจะประกาศพอดีเลยค่ะ พอดีว่าคนที่เก็บได้เขาบอกว่าเจอในถังขยะใกล้ๆกับร้านเสื้อ และบอกอีกว่าเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทิ้งลงในถังขยะค่ะ เขาพยายามเรียกเธอแล้วแต่เธอรีบร้อนเดินออกไปจากห้างก่อนค่ะ'

           ได้ยินแบบนี้นผมถึงกับขมวดคิ้ว นี่ผมโดนล้วงกระเป๋าเหรอ แล้วจะทำแบบนั้นไปทำไมในเมื่อได้กระเป๋าสตางค์ไป แต่ไม่เอาอะไรไปเลยแถมยังเอาไปทิ้งอีกต่างหาก

          'พอจะทราบหรือเปล่าครับว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตา หรือลักษณะเป็นยังไง'

          'เขาบอกว่าไม่เห็นด้านหน้าเธอค่ะ เฟ็นแต่ด้านหลังใส่เสื้อแขนยาวและไว้ผมยาวด้วยค่ะ'

           เสื้อแขนยาว... ผมยาว... มันทำให้ผมนึกถึงผู้หญิงที่ชนกันหน้าห้องน้ำ เธอก็ใส่เสื้อแขนยาว และผมยาวด้วย แล้วเธอจะทำไปทำไมกันนะ ไม่ได้อะไรไปเลยมีแต่จะทำให้ผมขายหน้า

           เดี๋ยวก่อน... ขายหน้าเหรอ ถ้าคิดแบบนั้นก็พอจะนึกออกอยู่หนึ่งคน...คนที่ผมแกล้งเธอเมื่อเช้าไงล่ะ

          ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมเองแหละที่ให้คนนำเธอไปขังที่โกดังเอง จะหาว่าผมใจร้ายก็ได้นะแต่พอเห็นเธอทีไร มันอดไม่ได้ที่อยากจะแกล้งทุกที (แต่บางทีมันก็แรงไปนะ! =_=*)

         'ถ้างั้นผมขอดูกล้องวงจรปิดได้มั้ยครับ'

          ผมต้องการให้แน่ใจว่าคนที่ทำเป็นเฟรมจริงๆ และที่สำคัญ...

          ผมต้องมีหลักฐาน

          ตอนนี้ผมกำลังเดินตามพนักงานคนเดิมเพื่อไปที่ห้องควบคุม เพื่อดูภาพจากกล้องวงจรปิด แน่นอนว่าตอนแรกเขาไม่ยอมง่ายๆ แต่พอผมบอกนามสกุลพร้อมกับเอาบัตรประชาชนให้ดู เขาก็รีบติดต่อให้ผมสามารถดูได้ทันที เพราะครอบครัวผมเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่รายหนึ่งของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ ปกติผมไม่ใช้วิธีหรอกนะ แต่ครั้งนี้มันจำเป็น

          'นี่ครับ'

           เมื่อมาถึงห้องควบคุมแล้ว เจ้าฟน้าที่ภายในห้องได้เปิดให้ผมดู ภาพฉายช่วงที่ผมกำลังเดินเข้าห้องน้ำ ผมยืนดูไปเรื่อยๆจนเห็นภาพผู้หญิงกำลังแอบอยู่ที่มุมหนึ่งพลางมองไปทางห้องน้ำชาย ผมจึงรีบบอกให้เขารีบกดหยุดทันที

          'ช่วยกดหยุดตรงช่วงนี้หน่อยครับ'

          เมื่อภาพหยุดแล้วผมได้เห็นหน้าเธออย่างชัดเจน 

          เป็นเธอจริงๆด้วยเฟรม

          'แจ้งตำรวจเลยมั้ยครับ'

          เจ้าหน้าที่หันมาถามผม ผมไม่แจ้งตำรวจหรอกครับ ผมพอจะนึกออกแล้วว่าจะทำยังไงต่อไป

          'ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวหลังจากนี้ผมจัดหารเอง รบกวนช่วยนำไฟล์เหตุการณ์ทั้งหมดให้ผมหน่อยนะครับ'

           แล้วเจ้าหน้าที่ก็หันไปจัดการนำไฟล์มาให้ผม 

           หึ เธอนี่มันแสบมากจริงๆเลยนะเฟรม ฉันอยากจะเห็นจริงๆว่าเธอจะทำสีหน้ายังไงเมื่อเห็นหลักฐานพวกนี้นะ ยัยตัวแสบ!

75%

          "ฉันยอมรับก็ได้ว่าฉันทำ"

           หลังจากที่เงียบเป็นเวลานาน ในที่สุดเธอก็ยอมสารภาพออกมา

          "แต่นายทำฉันก่อน นายเอาฉันไปจังไว้ที่โกดังนั่นนายไม่คิดว่ามันแรงไปเหรอ!"

          "แล้วเธอแน่ใจได้ยังไงว่าฉันทำ อะไรที่ทำให้เธอมั่นใจขนาดนั้น"

           ผมก็อยากจะรู้จริงๆ ว่าทำไมเธอถึงคิดว่าผมเป็นคนทำ

          "วิธีเลวๆแบบนี้ มีแต่นายนั่นแหละที่ทำได้" นี่ไม่ได้หลอกด่ากันใช่มั้ย =_=*

          "ในเมื่อนายรู้แล้วว่าฉันทำ แล้วนายจะทำยังไงกับฉันล่ะ"

            เธอเชิดหน้าอย่างท้าทาย ยัยตัวแสบนี่ขนาดถูกจับได้พร้อมหลักฐานขนาดนี้ ยังไม่ยอมอ่อนให้ผมอีกนะ ก็ได้เฟรมเธอทำแบบนี้เองนะ

           "นั่นสินะ อืม... ฉันจะทำอะไรดีล่ะ"

            ผมทำท่าใช้ความคิด ก่อนที่จะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา

            เฟรมมองผมอย่างสงสัยว่าทำไมถึงต้องเอาโทรศัพท์ออก 

          "แจ้งตำรวจก็เข้าท่านะ เพราะหลักฐานเนี่ยครบเลย"

           ผมพูดไปด้วย ส่วนนิ้วมือผมก็กดโทรศัพท์ไปด้วย

           หมับ!

           "ดะ...เดี๋ยวก่อน"

            เธอรีบจับมือผมที่กำลังกดโทรศัพท์อยู่ด้วยมือของเธอทั้งสองข้างและเงยหน้าขึ้นมามองผม ซึ่งผมได้มองเธออยู่ก่อนแล้วนั่นทำให้เราสองคนสบตากันอย่างจัง อีกทั้งระยะห่างใบหน้าของเราสองคนตอนนี้ไม่ห่างกันมากแทบจะสัมผัสถึงลมหายใจของอีกฝ่ายอยู่แล้ว

            หลังจากผ่านไปเกือบนาทีเธอเริ่มรู้สึกตัว จึงรีบปล่อยมือจากมือผมแล้วรีบถอยหลังไปหลายก้าว

           "ถ้างั้น ฉันไม่แจ้งตำรวจก็ได้และหวังว่าเธอจะไม่ทำแบบนี้อีก"

           "ขะ...เข้าใจแล้ว แค่นี้ใช่มั้ยฉันของตัวก่อน"

            หลังจากตอบแล้วเธอก็รีบร้อนเปิดประตู แต่ยังไม่ทันเดินออกไปผมรีบพูดขึ้นมาซะก่อนทำให้เธอสะดุ้งสุดตัว แล้วค่อยๆหันหน้ากลับมา

            "แล้วฉันขอย้ำอีกครั้งฉันเป็นเจ้าหนี้เธอเป็นลูกหนี้ เฟรมต่อจากนี้ไม่ว่าเธอจะทำอะไรอยู่ เมื่อฉันเรียกเธอต้องรีบมาหาฉันก่อนเข้าใจแล้วนะ"

             ผมรีบพูดยาวเหยียดแทบไม่ได้หายใจ ส่วนเฟรมก็ไม่พูอะไรได้แต่พยักหน้ารับแล้วรีบเดินออกไปทันที

             ปัง!

             เสียงประตูปิดลงแล้วแต่ผมก็ยังยืนอยู่ที่เดิม

             ความรู้สึกเมื่อกี้มันอะไรกัน แค่ผมเห็นหน้าเฟรมในระยะใกล้แค่นั้น ทั้งที่กับผู้หญิงคนอื่นมากกว่านี้ด้วยซ้ำไป

             ตึก ตึก ตึก

             ทำไมหัวใจของผมตอนนี้มันต้องเต้นแรงด้วย!

             

             End Playlist'part