คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 เวรกรรมอะไรเนี่ย 100%
บทที่ 2
เวรกรรมอะไรเนี่ย
ฉันเดินตามป้าแม่บ้านคนเมื่อกี้มา เธอพาฉันมาที่บ้านอีกหลังซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก คงจะเป็นบ้านที่ไว้รับรองสำหรับแขกที่มาพักน่ะ
เมื่อเดินเข้ามาข้างในตัวบ้าน ก็พบว่าห้องมีอยู่สามห้องได้ และเธอก็พาฉันไปที่ห้องๆหนึ่งซึ่งอยู่ด้านสุด
และในขณะที่ฉันกำลังจะก้าวเข้าไปในห้องก็สังเกตเห็น
“ป้าคะ ทำไมต้องมียันต์ติดหน้าห้องด้วยคะ =[]=!!!”
“อ่อ นั่นติดไว้เพื่อป้องกันสิ่งชั่วร้ายเฉยๆค่ะ”
เฮ้อ...ค่อยยังชั่ว เกือบหลอนเลยเนี่ย
เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง ก็พบว่าเป็นห้องที่ไม่กว้างมากนัก
แต่มันติดอยู่ตรงที่... “ทำไมในห้องถึงเต็มไปด้วยขยะแบบนี้ล่ะคะ!!!”
ฉันหันไปถามป้าแม่บ้านอย่างช็อคสุดขีด เมื่อในห้องเต็มไปด้วยขยะ และไม่ใช่แค่ชิ้นสองชิ้น มันมีเป็นกองภูเขาเลยละ แล้วฉันจะนอนไปได้ไง
“ป้าไม่รู้ค่ะ ก็เมื่อเช้าป้าก็ทำความสะ...” ก่อนที่ป้าแกจะพูดจบก็มีอีกเสียงแทรกขึ้นมาก่อน
“ผมทำเองแหละครับ ผมให้คนทำให้ห้องเป็นแบบนี้เอง”
นั่นไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เพลย์ลิส อีกแล้วววว กรอดดดด
“ทำไมคุณหนูทำแบบนี้คะ”
“ป้าครับ ลูกหนี้น่ะ ไม่จำเป็นต้องได้ห้องดีๆนี่ครับ”
ดู!!! ดูพูดเข้า ถึงจะเป็นลูกหนี้ แต่ฉันก็เป็นคนนะ
“นี่นาย ห้องแบบนี้ฉันจะนอนเข้าไปได้ยังไง”
“อ้าว ก็ในเมื่อเธอต้องมาทำงานที่นี่อยู่แล้ว เธอก็ทำความสะอาดห้องตัวเองไปด้วยเลยสิยากอะไร”
“=[]=” ฉันได้แต่อ้าปาก พะงาบๆ อย่างเถียงไม่ออก
“อ้อ แล้วก็ ถ้าเก็บของเสร็จแล้ว ก็มาหาฉันที่ห้องรับแขกด้วยล่ะ ฉันมีงานให้เธอทำเยอะแยะเลยล่ะ” ไม่พูดเปล่า เขายังทำหน้าเยาะเย้ยใส่ฉันอีก
นี่เขาสะใจมาใช่มั้ยที่ได้เห็นฉันต้องแทบบ้าแบบนี้น่ะ ฮึ่ย ไว้เอาคืนได้เมื่อไหร่จะคิดทบต้นทบดอกเลย (ใช้หนี้เขาให้หมดก่อนเถอะป้า!!!)
หลังจากเก็บของในห้อง(ที่มีน้องแมงมุมอยู่เป็นเพื่อน T^T) เสร็จแล้วฉันก็มาหาเขาที่ห้องรับแขกตามที่เขาบอก
“นี่เธอ ไม่รู้เหรอว่า ไม่ควรมายืนค้ำหัวเจ้าหนี้น่ะ” คนที่นั่งอยู่ตรงโซฟา เริ่มจะหาเรื่องฉันอีกแล้ว
ฉันกำลังจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้อีกตัว แต่เขาก็ห้ามไว้ก่อน
“ใครอนุญาตให้เธอนั่งเก้าอี้ได้ เธอต้องนั่งพื้นเท่านั้น”
อะ...ไอบ้านี่ =O=!!!
“ทำไมฉันต้องนั่งพื้นแล้วให้นายนั่งอยู่เหนือหัวฉันด้วยล่ะ”
“ก็ได้ เธอไม่นั่งก็ได้ แต่ฉันจะเพิ่มดอกเบี้ยละกันนะ”
ฟุ่บ~
ฉันรีบนั่งทันที ขืนให้เพิ่มดอกเบี้ยอีก อิสระที่ฉันจะได้หลุดพ้นจากหมอนี่ก็ยิ่งนานขึ้นไปน่ะสิ แบบนั้นไม่เอาด้วยหรอก
“ว่าง่ายดีนี่”
ฮึ่ม!!! _*_ อดทนไว้ๆ
“ฉันขอเตือนเธอไว้นะว่า เธอต้องทำงานทุกอย่างตามที่ฉันสั่ง ถ้าเธอขัดขืน หรือไม่ทำตาม ฉันก็จะเพิ่มดอกเบี้ยขึ้นเป็นเท่าตัว”
O[]O!!!
“มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ เพิ่มตั้งเท่าตัวแบบนี้ ใครมันจะมีปัญญาหามาจ่ายได้ไหวล่ะ”
“อ้าว ก็ถ้าในเมื่อลูกหนี้ไม่ทำตามคำสั่งของเจ้าหนี้ เจ้าหนี้ก็มีสิทธิ์เพิ่มดอกเบี้ยสิ”
“แบบนั้น ก็หมายความว่า ฉันจะต้องอยู่ที่นี่นานขึ้นอีกน่ะสิ”
“อยู่ไปจนกว่าพี่ชายจะเธอจะหาเงินมาใช้ฉันจนครบนั่นแหละ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ใช่คนชดใช้หนี้อยู่แล้ว เลยไม่ได้คิดอะไรมาก”
ดูพูดสิ อยากฆ่านายนี่นัก!!!!!
อดทนไว้ๆ ยัยเฟรม _*_
“เอาละฉันคุยกับเธอมามากพอแล้ว เธอไปทำงานได้แล้วล่ะ
“แล้วจะให้ฉันทำงานอะไรล่ะ นายก็รีบๆบอกมาสิฉันจะไปได้รีบไปทำ”
“อืม...ให้ทำไรดีนะ...โอ๊ะใช่แล้ว” เขาทำท่าเหมือนคิดออกพร้อมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
ทำไมรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาล่ะ -_-
“เธอไป ตัดหญ้า ล้างรถ เปลี่ยนโคมไฟ ล้างห้องน้ำทั้งหมดในบ้านหลังนี้ บลาๆๆๆ”
“เดี๋ยวๆๆๆ นี่มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ” ฉันต้องรีบเบรกเขาก่อนเพราะรู้สึกว่า เขาไม่มีท่าทีจะหยุดเลย
“ฉันว่าน้อยไปด้วยซ้ำนะ ^^” ฉันเกลียดรอยยิ้มหมอนี่นัก!!!
และฉันกำลังจะเถียงเขาต่อเพราะดูเหมือนว่า เขาคงจงใจแกล้งฉันต่อแน่ๆ แต่แล้ว เขาได้พูดประโขคนึงออกมาทำให้ฉันต้องหยุดกึกทันที
“ฉันลืมบอกเธอไปด้วยว่าถ้าทำงานเสร็จไม่หมด หรือทำงานไม่เรียบร้อย ให้ทันเที่ยงล่ะก็ เธอคงต้องอดข้าวไปนะ”
“ห๊ะ!!!...=[]=!!!”
เมื่อฉันหันไปดูนาฬิกาก็พบว่า อีกไม่ถึงสองชั่วโมงมันก็จะเที่ยงแล้วนี่ แล้วอย่างนี้ฉันจะทำทันมั้ยเนี่ย
นะ...ในที่สุด ฉันก็ทำงานที่เขามอบหมาย (เรียกว่าจิกหัวใช้น่าจะเหมาะกว่านะ - -) เสร็จแล้ว และมันก็ทันเวลาเป๊ะ!!! ถึงแม้ว่างานที่ให้ทำจะไม่ได้หนักหนาอะไรมากเพราะ คนของเขาคงจัดการทำเสร็จไปก่อนที่ฉันจะมาถึงแล้ว แต่ปริมาณงานที่ให้มาน่ะสิ มันเยอะสุดๆไปเลย
ฉันเดินไปในห้องครัวเพื่อที่จะหาไรกิน ก็เห็นว่าป้าแม่บ้านที่ฉันเจอตอนเข้ามาในบ้านแรกๆ กำลังจัดเตรียมอาหารอยู่
“โอ้โห อาหารน่าทานจังเลยค่ะ” ฉันพูดเห็นอาหารอยู่เต็มโต๊ะ
“ค่ะ ป้าทำให้คุณหนูทานเป็นประจำค่ะ”
“งั้น หนูขอทานก่อนะคะ” ไม่รอให้ใครอนุญาต ฉันก็นั่งลงและพร้อมจะสวาปามอาหารข้างหน้าอย่างเต็มที่
“ไม่ได้นะคะ” แต่แล้วเสียงป้าแกก็ขัดขึ้นมาก่อน
“ทำไมล่ะคะ อ๋อ หนูลืมหยิบจากับช้อนกับส้อมนี่นะ งั้นเดี๋ยวหนูไปหยิบก่อนนะคะ” ฉันทำท่าจะลุกขึ้น แต่ป้าแกก็ขัดไว้อีกครั้ง
“คุณหนูไม่อนุญาต ให้หนูกินอย่างอื่นนอกจาก...” แล้วป้าก็เดินไปหยิบบางอย่าง มาวางไว้ตรงหน้าฉัน
แค่ฉันได้เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ ก็ทำให้ฉันช็อคแทบลืมหายใจได้ เพราะมันไม่ได้มีแค่จานข้าว ที่มีข้าวอยู่ในจานพร้มที่จะกินได้ทันที ไม่ใช่ช้อนกับส้อมที่วางอยู่ในจานอย่างเรียบร้อย แต่เป็นสิ่งที่อยู่บนข้าวต่างหาก และท่าทางมันจะมีให้เติมได้ซะด้วย!!!
“ข้าวกับ...น้ำปลา เหรอคะ!”
“ใช่ค่ะหนูอนุญาต ให้กินข้าวกับน้ำปลาเท่านั้นค่ะ”
นี่มันอะไรอีกล่ะเนี่ย!!!
“หนูกินแค่นี้ไม่อิ่มหรอกค่ะ หนูเพิ่งทำงานที่คุณหนูของป้าให้หนูทำ มันเยอะมากเลย และหนูก็เหนื่อยด้วย ขอหนูกินกับข้าวที่ป้าทำหน่อยนะคะ สักนิดก็ยังดีนะคะ”
ฉันขอร้องอ้อนวอนป้าอย่างสุดชีวิต จนแทบจะกราบได้อยู่แล้ว ตอนแรกป้าก็มีแววลังเลอยู่ครู่หนึ่ง คงเพราะไม่อยากขัดคำสั่งคุณหนูของตนล่ะมั้ง แต่สุดท้ายก็ยอมใจอ่อนจนได้ เมื่อเจอสายตาที่สุดแสนจะขอร้องเข้าไป
แต่ยังไม่ทันที่ป้าจะตักกับข้าวมาใส่จานฉันดี ก็มีเสียงขัดขึ้นมาซะก่อน
“ป้ากำลังจะทำอะไรน่ะครับ”
คำถามนั่นทำให้ป้าสะดุ้งทันที แล้วรีบชักมือที่กำลังจะกับข้าวให้ฉันกลับไป
“คุณหนู ป้าก็แค่...”
“ป้าครับ ผมบอกแล้วใช่มั้ยครับว่า ให้เธอกินแค่นี้”
“ป้าก็แค่สงสารค่ะคุณหนู”
“ป้ามีอะไรก็ไปทำก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจัดการตรงนี้เอง”
“ค่ะๆ” และแล้ว ป้าก็รีบออกไปทันที ทิ้งให้ฉันกำลังนายเพลย์ลิส อยู่กันแค่สองคน
“คราวหน้าน่ะ ถ้าฉันให้กินอะไรก็ต้องกินแบบนั้น”
“ใครจะไปอิ่มล่ะ ให้กินแค่ข้าวกับน้ำปลาแค่นี้น่ะ”
“เธอไม่มีสิทธิ์เลือก ถ้าคราวหน้ามีแบบนี้อีก ระวังจะได้กินแค่ข้าวเปล่าอย่างเดียวนะ” ว่าจบเขาก็เดินออกไปเลย ในขณะที่ฉันต้องนั่งทำใจกินอาหารกลางวันมื้อนี้เข้าไป แม้ว่าฉันจะแอบหยิบอาหารที่ป้าทำมากินได้ แต่ถ้าเขาจับได้ ฉันก็คงไม่ได้ลิ้มรสชาติอาหารอะไรได้นอกจากข้าวเปล่าๆ T^T
ทำไมเขาถึงได้ร้ายอย่างนี้นะ!!!
ความคิดเห็น