Debt Love หนี้รักมัดหัวใจ

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 เอาคืน

บทที่ 4

เอาคืน

            

           หลังจากที่ฉันแยกกับซันเดย์แล้ว ฉันก็เดินตามหาตัวการที่ทำให้ฉันมาเรียนไม่ทัน แน่นอนว่าฉันไม่อยู่เฉยให้เขาแกล้งฉันฝ่ายเดียว ต้องมีการเอาคืนกันบ้างแหละ 

            "วันนี้เพลย์ลิสจะพาไปเที่ยวที่ไหนคะ" ฉันได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งแถวนี้ ฉันจะไม่สนใจเลยถ้าเธอคนนั้นไม่พูดชื่อคนที่ฉันกำลังตามหาออกมา

            "วันนี้เราไปช็อปปิ้งดีกว่านะ ฟางอยากได้อะไรบอกผมได้เลย"

            "จริงเหรอคะ เพลย์ลิสเนี่ยใจดีจริงๆเลย"

            ฟังดูจากเสียงแล้วเป็นหมอนั่นแน่ๆ จากบทสนทนาที่ได้ยินแน่นอนว่าต้องไปเดตกัน หมอนี่พออยู่กับคู่ควงของตัวเองแล้วนี่จากหน้ามือเป็นหลังมือเลยนะ =_=*

            เดี๋ยวก่อนนะ เดตงั้นเหรอ

            "หึๆๆ" ฉันหัวเราะโดยไม่สนว่าคนที่ผ่านมาจะมองยังไง เพราะฉันคิดออกแล้วน่ะสิว่าจะเอาคืนเขาด้วยวิธีไหน

            ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ฉันแอบตามพวกเขาสองคนมาสักพักแล้ว สองคนนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรมากนอกจากเดินเล่น กินข้าว ตามประสาคนเดตกันนั่นแหละ 

            "เพลย์คะ ฟางอยากเข้าไปดูเสื้อผ้าร้านนั้นน่ะค่ะ"

            "ได้สิ งั้นฟางไปรอในร้านก่อนเลยนะ ผมไปเข้าห้องน้ำก่อน"

            ด้วยความที่ฉันอยู่ไม่ไกลมากเลยได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกันบ้าง หลังจากที่ผู้หญิงที่ชื่อฟางเข้าไปในร้านแล้วฉันจึงรีบตามเขาไปทันที

             ระหว่างแอบรอเขาออกจากห้องน้ำ ฉันก็เตรียมอุปกรณ์ที่จะใช้ในแผนทันที

             แว่นตา หน้ากากอนามัย และเสื้อกันหนาว 

             เมื่อนำออกมาแล้วฉันจัดการสวมทุกอย่างที่ได้ว่ามา เอาผมมาปิดหน้าหน่อยดีกว่า ถึงไม่แน่ใจว่าเขาจะจำได้มั้ย แต่แบบนี้น่าจะพรางสายตาเขาหน่อยล่ะ

             เมื่อจัดการทุกอย่างแล้วก็แอบยืนมองไปทางห้องน้ำเป็นระยะ จนในที่สุดเขาก็ออกมา

             ไม่รอช้าฉันรีบเดินเข้าไปหาเขาทันที

              พลั่ก!!! 

              "โอ้ย" หลังจากแกล้งชนเขาแล้ว ฉันก็ล้มลงแล้วร้องออกมาเบาๆ

              "โอ๊ะ ขอโทษครับ ผมช่วยนะครับ" เขาหันมาขอโทษฉันที่เดินชนเขา แล้วช่วยพยุงฉันขึ้น โดยที่ฉันไม่ลืมที่จะก้มหน้าไว้หน่อยๆ

              "ขอบคุณนะคะ" ฉันตอบเสียงอู้อี้กลับไป แล้วหันหลังเดินออกจากตรงนั้นทันที ในมือฉันในตอนนี้ก็มีสิ่งที่ฉันต้องการมาแล้ว

              กระเป๋าสตางค์ของเขา

              โอ้โห หมอนี่มีเงินเยอะไม่พอ บัตรยังเยอะอีกต่างหาก ดีนะที่ฉันมีจิตสำนึกมากพอไม่ขโมยเงินเขาหรอก(แล้วที่ทำเมื่อกี้คืออะไร =_=*) 

              หลังจากที่ฉันรู้สึกเสียเวลาไปกับการสำรวจกระเป๋าสตางค์เขาแล้ว ฉันก็เดินย้อนกลับไปที่ร้านเสื้อผ้าที่เดินจากมาตอนแรก

               เมื่อเดินเข้าไปแล้วด้วยสภาพเมื่อกี้แต่เอาแว่นกันแดดออกแล้ว ในเวลานี้มีคนมาเลือกเสื้อผ้าเยอะพอสมควร หลังจากนั้นมีพนักงานเข้ามาแนะนำเสื้อผ้าอย่างเป็นมิตร ฉันเลยบอกกลับไปว่าขอเดินเลือกดูไปก่อน เธอเลยเดินกลับไป ฉันชะเง้อคอมองหาพวกเขาสองคนว่าอยู่ส่วนไหนของร้านเสื้อผ้า จนสายตาฉันหันไปเจอกับคนสองคนที่เลือกเสื้อผ้ากันอย่างสนุกสนานอยู่

              ฉันแน่ใจว่าเป็นเพลย์ลิสแน่ ฉันค่อยๆเดินไปยังราวเสื้อผ้าใกล้ แต่ก็ยังห่างออกมาสองสามราว เพื่อให้ได้ยินถนัดว่าพวกเขาคุยอะไร

              "เพลย์คะ เสื้อตัวนี้สวยไหมคะ" ถามเสร็จก็นำเสื้อมาทาบกับตัวเองให้อีกฝ่ายดู

              "สวยสิ ถ้าฟางได้ใส่ตัวนี้ต้องสวยแน่ๆ" เพลย์ลิสตอบไปแบบนั้น

             "ถ้าฟางใส่สวยเพลย์ลิสช่วยซื้อให้ฟางได้ไหมคะ" แหมๆ น้ำเสียงเธอนี่ออดอ้อนเต็มที่เลยนะ

             "ได้สิ ฟางใส่แล้วสวยผมซื้อให้อยู่แล้ว" ก็เหมาะกับหมอนี่นะ ปากหวานพอกัน (ทำไมรู้สึกหงุดหงิด)

              หลังจากตกลงได้แล้วจึงส่งเสื้อที่ต้องการให้กับพนักงานเพื่อคิดเงินต่อ

              "คุณลูกค้าต้องการชำระเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตคะ"

              "บัตรเครดิตครับ" เมื่อตอบเสร็จก็เอื้อมมือไปด้านหลังโดยหวังจะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา แต่ทว่า ไม่ว่าจะหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอกระเป๋าสตางค์ตัวเอง

               เมื่อฟางเห็นท่าทางลุกลี้ลุกลนกับการคอยหากระเป๋าสตางค์ของเพลย์ลิสจึงเริ่มถาม

               "มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ กระเป๋าสตางค์เพลย์หายไปไหนล่ะคะ"

               "คุณลูกค้าคะ กระเป๋าสตางค์หายเหรอคะ หรือว่าลืมนำกระเป๋าสตางค์มา ถ้าลืมนำมาไม่สามารถซื้อสินค้าได้นะคะ = =*"แม้แต่พนักงานยังถามด้วยความหงุดหงิดเล็กๆจากการที่เขายังไม่ยอมนำบัตรเครดิตออกมาสักที

               "ผมเอามาครับแต่ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว" เพลย์ลิสหันไปตอบด้วยความรีบร้อน

                เมื่อเริ่มเห็นว่าท่าไม่ดีแล้ว ฟางเลยทำท่าจะกลับก่อนเลยล่ะ

                "เพลย์คะ ไม่เป็นไรค่ะ ฟางไม่เอาแล้วละกันค่ะ แล้วก็นึกออกพอดีว่ามีธุระขอตัวกลับก่อนนะคะ"

                "ฟางเดี๋ยวก่อนสิ ฟาง"

                ไม่รอให้เขาเรียกซ้ำฟางก็เดินออกไปจากร้านทันทีส่วนเพลย์ลิสก็ยังไม่ได้ไปไหน เหมือนเขากำลังคิดว่ากระเป๋าสตางค์ตังตัวเองหายไปได้ยังไง

                ส่วนคนอื่นๆในร้านก็เริ่มหันมาให้ความสนใจกันมากขึ้นแล้วล่ะ

               "คุณลูกค้าคะถ้าเกิดว่ากระเป๋าสตางค์หาย ก็ลองแจ้งที่ประชาสัมพันธ์นะคะ" พนักงานแนะนำแค่นั้นแล้วเดินกลับไปเลย

               ฉันเดินออกจากร้านเสื้อผ้าอย่างอารมณ์ดี จนไม่สามารถปิดบังสีหน้าที่แสดงออกมาได้ เป็นไงล่ะอยากแกล้งฉันเองนะช่วยไม่ได้ หมอนั่นคงหัวเสียน่าดู 

                ตุ้บ!

                ฉันทิ้งกระเป๋าสตางค์เขาลงในถังขยะใกล้ก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถหน้าห้างสรรพสินค้า 

                 ความรู้สึกของฉันในตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า สะใจมาก!