คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 กลั่นแกล้ง 100%
บทที่ 3
กลั่นแกล้ง
ฮ้าวววว
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เพราะเมื่อคืนหลังจากทำงานเสร็จก็กลับมาจัดการกับขยะทั้งหลายในห้อง หมอนั่นจงใจเอามาทิ้งไว้อย่างกับว่าที่นี่เป็นถังขยะขนาดใหญ่นั่นแหละ = = และวันนี้ฉันดันมีเรียนในตอนเช้าด้วย แย่จริง
หลังจากที่ฉันอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จแล้ว และกำลังจะเดินออกจากบ้านเพื่อไปเรียกแท็กซี่นั้น เสียงทักจากใครบางคนก็ดังขึ้นซะก่อน
“อ้าว นี่เธอจะไปเรียนแล้วเหรอ”
เพลย์ลิสถามฉันก่อนที่ฉันจะเดินไปถึงประตูบ้าน และดูเหมือนว่าเขากำลังจะไปเรียนเหมือนกัน
“ใช่”
“งั้นก็ขอให้ไปเรียนทันนะ”
พูดจบเขาก็เดินไปที่รถของเขา แล้วขับออกไปทันที ทิ้งให้ฉันยืนงงกับคำพูดของเขาเมื่อครู่
...ขอให้ไปเรียนทันงั้นเหรอ... มันหมายความว่าไงกัน
สุดท้ายฉันก็คิดไม่ออกเลยสลัดมันออกไปจากหัว คงไม่มีอะไรหรอก
หลังจากฉันสลัดคำพูดที่ชวนให้ฉงนของหมอนั่นออกไปแล้ว ก็เดินออกมาจากบ้านทันที แต่ทว่า...ฉันเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็มีรถตู้คันหนึ่งมาจอดข้างฉัน เมื่อประตูรถเปิดออก ก็มีผู้ชายห้าคน ใส่สูทสีดำห้าคนมายืนล้อมฉันเอาไว้
“พวกนายจะทะ...เฮ้ย!!”
ฉันกำลังจะถามออกไปว่าจะทำอะไร แต่ว่าฉันก็ต้องร้องเสียงหลงซะก่อน พวกนั้นก็จับแขนฉันล็อกไว้ทั้งสองข้าง เท้าฉันก็พยายามถีบมันออกไป แต่ว่ามันก็จับขาฉันล็อกไว้อีก แล้วอุ้มขึ้นรถตู้ไป
“พวกแกต้องการอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ จะเอาฉันไปเรียกค่าไถ่ก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ เพราะตอนนี้ฉันติดหนี้อยู่! รู้แล้วก็ปล่อยสิเว้ย @#%)__*(_^#)+_...อื้อ!!”
เพราะฉันโวยวายไม่หยุดทำให้พวกมันตัดสินใจเอาผ้ามามัดปากฉันไว้ เอาผ้ามาปิดตาฉัน และยังมัดมือ มัดเท้าฉันด้วย ไม่นะ ถ้าพวกมันทำอะไรฉันขึ้นมาฉันจะทำยังไง ไม่นะ!!!
ตุ้บ
ครืด!!!
บรื้นนนนน
ฉันถูกโยนลงมาจากรถตู้ และตามมาด้วยเสียงที่เหมือนประตูขนาดใหญ่ถูกเลื่อนปิดอย่างแรง และเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินคือ เสียงรถที่ขับออกไปอย่างรวดเร็ว ฉันในตอนนี้สภาพไม่ต่างจากดักแด้มากนัก ขอบอกว่าแทบขยับไปไหนไม่ได่เลย ยังไงซะฉันก็ต้องรีบแก้เชือกให้ได้ก่อน ไม่งั้นฉันไปเรียนไม่ทันแน่
เดี๋ยวก่อนนะ... เรียนไม่ทันงั้นเหรอ
‘อ้าว นี่เธอจะไปเรียนแล้วเหรอ’
‘ใช่’
‘งั้นก็ขอให้ไปเรียนทันนะ’
แบบนี้นี่เอง!!!...ต้องเป็นฝีมือเพลย์ลิสแน่ มิน่าล่ะทำไมเขาถึงพูดคำพูดแปลกๆแบบนั้น นี่เขาจงใจให้ฉันไปเรียนไม่ทันใช่มั้ยเนี่ย ร้ายกาจที่สุด!! แต่ว่าตอนนี้ถึงจะบ่นไปก็ป่วยการ ฉันต้องรีบแก้เชือกที่รัดตัวฉันทั้งหลายแลห่นี่ให้เร็วที่สุด
ฮึบ ฮึบ
ปึ๊ก
ฉันขยับตัวไปเรื่อยๆ เผื่อฟลุ๊คไปโดนอะไรเข้า แล้วก็ได้ผลฉันเหมือนโดนอะไรสักอย่างที่สากๆคล้ายไม้ ฉันจึงเอาเชือกที่มัดอยู่ที่มือไปถูๆ และดูเหมือนว่าความพยายามฉันจะสำเร็จ ไม่นานเชือกก็ขาดฉันจึงรีบแก้มัดที่ตาก่อนแล้วค่อยแก้มัดที่ปากกับเท้า
เมื่อฉันแก้มัดเป็นที่เรียบร้อย ก็มองไปรอบๆตัวว่าฉันตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่ ลักษณะเหมือนเป็นโกดังเก่าๆที่มีแต่ฝุ่นเต็มไปหมด
ฉันลองไปเปิดประตูแล้วแต่ก็เปิดไม่ออกดูเหมือนว่ามันจะถูกล็อกจากด้านนอก หน้าต่างก็ถูกไม้ตอกตะปูไว้ซะด้วย
งั้นมีวิธีเดียว...ต้องพังหน้าต่างออกไป จะให้พังประตูคงไม่ไหวแน่ๆ เพราะบานมันใหญ่มาก
ฉันไปรื้อๆ หาของที่สามารถมาทุบไม้หรือว่าเอมางัดตะปูออกได้ และสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นค้อน ดีล่ะรีบเอาค้อนนี้ งัดตะปู แล้วทุบหน้าต่างเพื่ออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดดีกว่า
จี๊ด จี๊ด
หือ เสียงอะไรน่ะ
ฉันกำลังจะงัดตะปูเพื่ออกไปจากที่นี่ แต่ก็ต้องชะงักซะก่อนเพราะว่าเหมือนได้ยินเสียงอะไรดังแถวๆนี้
จี๊ด จี๊ด จี๊ด!!!
คราวนี้ดังกว่าเดิมอีก ฉันพยายามไม่สนใจกับเสียงที่ว่า และหันไปแงะตะปูต่อไป โดยภาวนาไปในใจด้วยว่าอย่าได้เป็นแบบที่ฉันสังหรณ์
กุกกักๆๆๆ จี๊ด จี๊ด จี๊ด!!!!
มะ...ไม่ใช่แค่เสียงกรี๊ดแล้ว มันเป็นเสียงเหมือนมีตัวอะไรกำลังจะออกมา ฉันค่อยๆหันไปสนใจตามเสียงและปรากฏว่า มันก็เป็นอย่างที่ฉันสังหรณ์จริงๆ ตอนนี้ตรงหน้าฉันมันคือ
หนู!!! กำลังออกมากจากกล่องที่อยู่ไม่ไกลนัก
ฉันรู้สึกสั่นไปทั้งตัวเพราะว่า หนูคือสัตว์อันดับต้นๆที่ฉันกลัวที่สุด ยะ...อยู่ไม่ได้แล้วแบบนี้ต้องรีบออกไปแล้ว
โอ๊ย ทำมันออกยากแบบนี้ล่ะ ฉันแงะจนมือจะหักแล้วนะ กลัวก็กลัว อยากจะออกไปจากที่นี่เต็มทนแล้ว ฮือๆ T[]T
จี๊ด จี๊ด จี๊ด ตึกๆๆ
มันร้องอีกแล้ว คราวนี้ไม่ได้ร้องอย่างเดียวมันวิ่งมาทางฉันด้วย!!!
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!! อย่าเข้ามาเซ่”
จี๊ด จี๊ด จี๊ด!!!!
“ยังจะร้องออกมาอีก ไม่นะ ออกไป ออกป๊ายยยยยยย!!!!”
ฮือๆๆ มันไม่ยอมหยุดเลย แม้ว่าฉันจะหลับหูหลับ หยิบสารพัดของปาใส่มันก็ตาม
นายเพลย์ลิส ทำไว้แสบมาก ฉันจะไม่มีวันลืมมันแน่ ฉันจะต้องเอาคืนนายให้ได้!!!!
ณ มหาวิทยาลัย
“ตายแล้ว ยัยเฟรม แกไปทำอะไรมา และมาทำไมเอาป่านนี้”
เสียงของซันเดย์ถามฉันขึ้นเมื่อฉันเดินเข้ามาในห้องเรียน แล้วพบว่าทุกคนเก็บของเสร็จและเตรียมออกจากห้องเรียนไป แสดงว่าเลิกคลาสแล้วสินะ
ไม่แปลกใจหรอกที่ซันเดย์จะถามฉันแบบนี้ เพราะสภาพของฉันในตอนนี้เหมือนลูกหมาไม่มีผิด หัวก็เต็มไปด้วยฝุ่น เสื้อก็ยับยู่ยี่
“เพลย์ลิสน่ะสิ เขาแกล้งไม่ให้ฉันมาเรียนทัน” ฉันกระซิบบอกไป เพราะเรื่องที่ฉันติดหนี้ และต้องไปอยู่ที่บ้านเขา ฉันไม่อยากให้ใครรู้
“จริงเหรอ เขานี่ขี้แกล้งจังเลยนะ”
“ขี้แกล้งเหรอ แบบนี้ มันเกินไปแล้วนะ!”
ฉันขึ้นเสียงขึ้นมานิดหน่อย เพราะเริ่มโมโหขึ้นมาอีกแล้ว ฮึ่มๆๆๆๆ
“โอเคๆ ถึงฉันจะไม่รู้ว่าเขาทำอะไรเธอ แต่ดูจากท่าทางเธอแล้ว คงหนักพอดู งั้นฉันกลับก่อนดีกว่า ไปแล้วนะเฟรม บายจ้ะ”
“อืม กลับบ้านดีๆล่ะ”
ฉันลาเพื่อนรักก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องเพื่อไปหาใครบางคนที่ทำให้วันนี้ฉันมาเรียนไม่ทัน ฉันไม่อยู่เฉยๆแน่ อย่างที่บอกฉันต้องเอาคืนเขาให้ได้ เอาให้เขาถึงกับสะอึกไปเลยล่ะ!!!
ความคิดเห็น