คมศรกามเทพ

ลำดับตอนที่ #1 : เอามาลงแค่นี้ จริงๆ 100 %

 

               “หนูจะไปตามน้องให้เองค่ะ” ณิชวรรณบอกมารดาที่กำลังนั่งน้ำตาซึม เพราะเสียใจที่วรรณภาน้องสาวของหล่อนย้ายออกจากหอพักโดยไม่บอก  

               “จะไปตามที่ไหน ย้ายไปไหนก็ไม่บอก” คุณพิกุลพูดเสียงขื่น “ทำไมยัยภาเหลวไหลแบบนี้ แม่จะบอกพ่อเขาว่ายังไง ดีนะที่พ่อไม่ได้มาด้วยเพราะติดเรื่องสวน”

                  ณิชวรรณนั่งนิ่งอย่างไม่รู้จะปลอบมารดาอย่างไร  ...เมื่อ 4 วันก่อนมารดามาจากต่างจังหวัดเพื่อมาหาหล่อนและน้องที่พักกันอยู่คนละที่  หล่อนก็โทรบอกน้องแล้วว่ามารดาจะมาเยี่ยม อีกฝ่ายก็บอกไม่อยู่ไปเข้าค่ายหรือไปออกค่ายอะไรสักอย่างไม่ได้อยู่หอ พอมารดาจะรอจนกลับมาเพื่อเจอกัน ก็บ่ายเบี่ยงไปเรื่อย จนในที่สุดมารดาก็ตัดสินใจจะไปอยู่รอที่หอพักของน้องสาว แต่แล้วคนดูแลหอกลับบอกว่า วรรณภาย้ายออกไปแล้วเมื่อเดือนก่อน มารดาจึงโทรตามหล่อน และกลับมานั่งร้องไห้อยู่กับหล่อนที่ห้องพักของหล่อนตอนนี้

                  “แม่ผิดเองที่ตามใจเขามาตั้งแต่เล็กๆ ให้สิ่งที่คิดว่าดีที่สุดที่เรามี หวังให้เขาได้ดี  เลยทำให้เขาเอาแต่ใจอยากทำอะไรก็ทำ จะมาดัดนิสัยเอาตอนโตก็ไม่ทัน” คุณพิกุลร่ำไห้ นางมีบุตรสาว 2 คน เกิดห่างกัน 5 ปี  บุตรสาวทั้ง 2 ได้เค้าโครงหน้าจากนางไป แต่ณิชวรรณสีผิวออกสีน้ำผึ้งเหมือนบิดา ขณะที่วรรณภาผิวค่อนข้างขาวเหมือนนาง  ตอนเด็กๆวรรณภาน่ารักน่าชัง ใครๆก็รักก็เอ็นดู แถมยังโดนเอาใจเพราะความน่ารัก ความรักความชอบของบุตรสาวของนางก็ต่างกัน ณิชวรรณชอบอะไรง่ายๆ ขณะที่วรรณภาจะพิถีพิถันและรักสวยรักงาม พอวรรณภาสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯได้ นางก็อยากให้พักอยู่กับณิชวรรณที่มาทำงานอยู่ที่นี่ก่อนแล้ว แต่เพราะหอของณิชวรรณอยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยเกินไป วรรณภาจึงขออยู่หอพักสตรีใกล้ๆมหาวิทยาลัยจะได้เดินทางสะดวก  ผ่านมา 2 ปีไม่เห็นมีอะไร บุตรสาวคนสุดท้องกลับไปบ้านบ้างตอนปิดเทอม หรือบางครั้งนางจะเข้ากรุงเทพฯมาเอง  อยู่ๆกลับย้ายหอโดยไม่บอก พอโทรไปถามก็บอกเพียงว่าย้ายไปอยู่กับเพื่อน ลืมบอกทางบ้านเพราะยุ่ง พอนางถามว่าไปอยู่ที่ไหนก็รีบบอกว่ามีงานแล้ววางสายไป  “ณิรู้รึเปล่าว่าน้องย้ายหอ”

                    “ไม่ทราบค่ะ  น้องไม่ได้บอกหนู คุยกันครั้งสุดท้ายก็เดือนที่แล้ว” ณิชวรรณนิ่งคิดอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนบอกมารดา “ทราบแค่ว่า ภามีแฟน” หล่อนไม่อยากคิดว่าน้องสาวจะย้ายไปอยู่กับแฟนอย่างที่เด็กสาวสมัยนี้นิยมทำกัน เพราะที่บ้านอบรมและคอยย้ำอยู่เสมอให้รักษาเนื้อรักษาตัว อย่าชิงสุกก่อนห่าม เพราะเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวมาอยู่ที่กรุงเทพฯ ที่บ้านจึงห่วงนักทั้งหล่อนและน้อง

                      “ภามีแฟน” เสียงมารดาพูดอย่างแปลกใจ “เขาเคยบอกแม่ว่าถ้ามี จะพาไปให้พ่อแม่เห็นหน้า คงไม่ใช่มั๊ง”

                       ณิชวรรณเงียบ มารดามักเชื่อน้องเสมอ ไม่ว่าน้องจะบอกอะไร  ถึงหล่อนกับน้องจะละม้ายคล้ายกัน แต่วรรณภาดูสวยน่ารักกว่า นัยน์ตาโตเป็นประกายรับกับใบหน้าเรียว ช่างอ้อนฉอเลาะมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ ใครเห็นก็เอ็นดู ผิดกับหล่อนที่ผิวออกคล้ำ แถมยังไม่ค่อยอ้อนใคร  

                     “ณิรู้จักเพื่อนสนิทๆ ของน้องบ้างมั๊ย” คุณพิกุลเอ่ยถาม

                      “พอทราบค่ะ แต่หนูไม่มีเบอร์โทร แม่คะพรุ่งนี้หนูจะไปหาน้องที่มหาลัยให้นะคะ”

                 “แม่ไปด้วย” คุณพิกุลรีบบอก

                      “แม่รออยู่ที่นี้แหละคะ  ต้องเดินไกล แถมจะเจอหรือเปล่าก็ไม่รู้ หนูจะโทรบอกนะคะ”

                      “แต่แม่ร้อนใจ”

                      “หนูไปแป็ปเดียว เดินไวกว่าด้วย ...นะคะแม่”  มารดาอายุเยอะแล้ว เดินเหินก็ไม่สะดวก “กรุงเทพฯไม่เหมือนบ้านเรา อากาศก็ไม่ดี แม่หายใจลำบาก พักอยู่ห้องหนูนี่แหละ นะคะแม่”

                      คุณพิกุลมองหน้าบุตรสาวคนโต ก่อนจะพยักหน้า “ก็ได้ แต่ต้องรีบโทรบอกแม่นะ”

                      “ค่ะแม่”

                       รุ่งขึ้นณิชวรรณใช้วีธีลาป่วยเพื่อหยุดงาน หลังจากเมื่อวานต้องขอลางานมาครึ่งวันเพราะมารดาโทรตาม  ณิชวรรณเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยที่น้องสาวเรียนอยู่  มหาวิทยาลัยแห่งนี้หล่อนรู้จักทางดีเพราะจบจากที่นี่ ฉะนั้นหล่อนจึงไปคณะที่วรรณภาเรียนอยู่ได้ไม่ยาก เข้าไปถามอาจารย์ประจำคณะถึงช่วงเวลาเรียนและห้องที่วรรณภาเข้าเรียน ก่อนจะรีบตรงไปตามหาน้องสาว

                       ร่างบางในชุดนักศึกษาหยุดเดินเมื่อเห็นว่าคนที่เดินตรงใกล้เข้ามานั้นเป็นพี่สาวแท้ๆ

                       “พี่ณิ” วรรณภาเอ่ยเรียกพี่สาวเบาๆ                       

                       นัยน์ตาคู่สวยตวัดมองร่างสูงหน้าตาดีที่อยู่ข้างกายของวรรณภา ก่อนจะหันไปจ้องใบหน้าหวานของน้องสาวแท้ๆ “แม่เป็นห่วง เลยให้พี่มาหาเราน่ะ”

                       ร่างสูงมองหญิงสาวผมดำยาวตรง รูปร่างบอบบางที่มีหน้าตาละม้ายคล้ายคนรักของเขา แล้วนึกได้ว่า วรรณภาเคยบอกว่ามีพี่สาวอยู่คนนึง จึงตัดสินใจยกมือไหว้ “สวัสดีครับ”

                  ณิชวรรณรับไหว้อีกฝ่ายแล้วยิ้มให้ตามมารยาท ก่อนจะถามน้องสาวออกไปตรงๆ “แฟนภาเหรอ”

                       “ใช่” วรรณภาตอบเรียบๆ แล้วชำเลืองมองชายหนุ่มซึ่งเป็นแฟนของหล่อน  “วินทร์ ...ภาขอไปคุยกะพี่เดี๋ยว”  แล้วเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของพี่สาวจูงให้ไปคุยกันไกลๆชายหนุ่ม

                         “ภา เลิกเรียนแล้วไปหาแม่ที่ห้องพี่ด้วย” ณิชวรรณบอกเสียงเรียบ

                         วรรณภามีสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะพูด “ไม่ว่าง ก็...” แล้วต้องหุบปากเงียบสนิทเมื่อเห็นสีหน้าบึ้งของพี่สาว ณิชวรรณเป็นคนที่ไม่จู้จี้เรื่องมาก เข้าใจหล่อนในเวลาที่ผู้ใหญ่อย่างพ่อและแม่ไม่เข้าใจ คอยรับฟังหล่อนเสมอ ไม่ค่อยโกรธใครเขาหรือเรียกว่าใจเย็น ฉะนั้นถ้าโกรธจึงต้องระวังเพราะหมายถึงพี่สาวหล่อนเหลืออดจริงๆ  “พี่ณิ” วรรณภาเสียงอ่อนลงทันที

                        ณิชวรรณถอนหายใจ “แค่ย้ายหอไม่เห็นจะต้องกลัวอะไร ไม่เห็นต้องปกปิด ถ้าไม่ได้ย้ายไปอยู่กับผู้ชาย หรือว่าใช่”

                  วรรณภายิงฟันเบ้หน้าเมื่อพี่สาวพูดตรงจุด พี่สาวหล่อนไม่ใช่คนติ๋มๆเงียบๆอย่างที่เห็นจากรูปลักษณ์ภายนอก “จะให้ภาทำไง พี่ว่ามาสิ”

                       “ไปหาแม่ก่อน แม่เป็นห่วงแล้วก็คิดถึง”

                        “ไปหาแล้วพี่อย่าบอกแม่ได้มั๊ยล่ะ ให้เค้าบอกเอง”

                        “คิดจะโกหกแม่ใช่มั้ย”

                        วรรณภายกมือขึ้นกอดอกพร้อมยักไหล่ “แหง๋ล่ะ ขืนบอกแม่ว่าย้ายไปอยู่กับแฟนก็ตายสิ  บอกแค่ไปแชร์ค่าห้องกับเพื่อน ประหยัดดี”

                        “อีกแค่ปีกว่าๆก็เรียนจบแล้ว ทำไมทำแบบนี้ คิดถึงความรู้สึกของพ่อกับแม่หรือเปล่าถ้ารู้เข้า”

                        “คนอื่นก็ทำกัน เป็นเรื่องธรรมดาจะตายไป อยู่กับแฟนกันทั้งนั้น ไม่เห็นข่าวเหรอ ผู้หญิงอยู่คนเดียวอันตราย เพราะนั้นอยู่กับแฟนดีกว่า พวกเพื่อนๆนะ พอพ่อแม่มาเยี่ยม ก็ให้แฟนเก็บของไปอยู่กับเพื่อนอีกห้อง สลับกันไปแบบนี้ พ่อกับแม่ก็ไม่รู้แล้ว”

                   ณิชวรรณถอนใจเบาๆ หล่อนรู้ว่าสังคมสมัยนี้ เด็กสาวมีค่านิยมและเห็นเรื่องการมีอะไรกับแฟนเป็นเรื่องธรรมดา นั่งรถผ่านแถวมหาวิทยาลัยตอนค่ำๆหรือช่วงเช้าก็จะเห็นเดินออกจากหอพักกันเป็นคู่ๆ หรือขนาดอยู่ในชุดนักเรียนยังเดินกอดเอวกันแล้ว หล่อนเคยภูมิใจที่น้องสาวหล่อนไม่ใช่เด็กแบบนั้น แต่ตอนนี้... “แล้วถ้าแม่จะไปที่ห้อง ก็จะให้แฟนออกไปที่อื่นแบบนั้นเหรอ” ณิชวรรณถาม

                        “แน่ละ แต่...” แล้วหันไปมองวินทร์ที่นั่งรออยู่ที่ม้าหิน “วินทร์รอนาน เค้าพูดให้ฟังสั้นๆละกัน วินทร์อยู่คอนโด  แล้วถ้าแม่ไปหาจะบอกแม่ว่าไง เค้าเอาเงินมาจากไหนล่ะมาเช่าคอนโดเดือนละ 6 – 7 พันได้  ตายแน่ เลยคุยๆกับเพื่อนว่าจะขอยืมห้องเพื่อนมาเมคหน่อย แต่พวกเพื่อนแต่ละคนอยู่กะแฟนทั้งนั้น ลำบาก... เลยหาๆอยู่”

                  ณิชวรรณฟังแล้วเข่าแทบอ่อน น้องสาวหล่อนเป็นไปได้ขนาดนี้  แล้วมองไปที่ท้องของน้อง อีกฝ่ายคงสังเกตเห็นจึงรีบพูด

                       “คิดอะไร สมัยนี้เขาไม่ปล่อยกันง่ายๆหรอกพี่ณิ”      

                       ณิชวรรณสูดหายใจเข้าพยายามระงับอารมณ์และทำใจให้ยอมรับ วรรณภาพูดกับหล่อนได้ทุกเรื่อง หล่อนจึงไม่อยากต่อว่าและทำให้น้องไม่ไว้ใจ เพราะไม่เช่นนั้น อาจจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับน้องสาวอีกก็ได้  แต่การพูดอย่างไว้ใจหล่อนแบบนี้ ก็แทบทำให้เป็นลมกับความจริงที่ออกมาจากปากน้องสาว “รักกันจริงๆหรือว่าแค่เล่นๆช่วงเรียนมหาลัย” จากที่ฟังวรรณภาพูด บวกกับลักษณะท่าทางของชายหนุ่มที่น้องสาวเรียกว่าวินทร์นั้น คงเป็นลูกผู้ดีมีเงิน แล้วคนรวยๆแบบนั้นจะรักน้องสาวหล่อนไปตลอดหรือ ไม่น่าเป็นไปได้ ถึงวรรณภาจะสวยน่ารักก็ตาม

                         “รักกันสิ ไม่รักจะอยู่กันได้ไง  จบแล้วก็จะทำงานสักพัก แล้วค่อยแต่งงาน  ติดแต่..”

วรรณภาคิดถึงคนคนหนึ่งขึ้นมา “ช่างเถอะ ไม่เกี่ยวกัน”

                          มือบางของณิชวรรณยกขึ้นลูบผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากเพราะแรงลม แล้วพ่นลมออกจากปากเบาๆ อย่างหนักใจ “ไปเจอแม่เสียหน่อย  แม่เป็นห่วงมาก”

                          “ไปก็ได้ แต่พี่อย่าบอกแม่นะ”

                    ณิชวรรณคิดหนัก ขณะที่มีเสียงน้องสาวรบเร้าอยู่ข้างๆตลอดว่า อย่าบอกมารดา สุดท้ายหล่อนจึงพยักหน้าแทนการเอ่ยตกลง น้องสาวจึงยิ้มกว้างให้ พร้อมบอก

                         “ขอบคุณพี่ณิที่น่ารัก เย็นนี้เรียนเสร็จจะไปหาที่ห้อง” แล้วหมุนตัวเดินกลับไปหาแฟนของตนเอง

                         “คุยนานจัง โดนดุมาเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยถาม

                          “ไม่ละ พี่ณิไม่ดุภา แต่ถ้าดุนะ แย่แน่” วรรณภาทำท่าขนลุก

                          “พี่ของภา หัวใหม่ดีนะ”

                          “อืมม์ ตอนแรกก็กลัวอยู่ เห็นอึ้งกิมกี่หน้าบึ้งไปหน่อยนึง …พี่ณิมาบอกให้ภาไปหาแม่เย็นนี้  ก็อย่างที่บอกแหละ แม่มาเยี่ยมยังไม่รู้จะทำไง พี่ก็มาตามถึงนี่ เย็นนี้เลยรับปากว่าจะไปหาแม่ วินทร์ไปด้วยกันมะ”

                    ชายหนุ่มส่ายหน้า “ไม่ละ ไปส่งอย่างเดียว”

                    “อย่าแอบไปหากิ๊กนะ” วรรณภาทำท่าดุทีเล่นทีจริง

                          คนฟังยิ้มแล้วไม่สนใจท่าทางหึงหวงของอีกฝ่าย วรรณภาเป็นผู้หญิงที่เขาคบเป็นแฟนในปัจจุบัน หล่อนเป็นผู้หญิงสวยน่ารัก สดใสและหุ่นดี  คู่แข่งก็มีแต่เขาก็ได้ใจและตัวหล่อนมา แรกๆไม่คิดว่าจะอยู่ด้วยกันได้นานเกิน 2 เดือน แต่หญิงสาวก็เข้ากับเขาได้ดี ไม่ตามหึงตามหวงและทำตัวเป็นแม่มากกว่าแฟน  แถมไม่ค่อยจะสนใจเรื่องทางบ้านเขา ซึ่งทำให้เขาพอใจทีเดียว เขาไม่เคยชวนผู้หญิงคนไหนย้ายมาอยู่กับเขามาก่อนเพราะต้องการความเป็นส่วนตัวแต่เขาก็ชวนวรรณภา บางทีเขาอาจจะรักหล่อนจริงๆมากกว่าการที่หาผู้หญิงคบไว้แก้เหงา แล้วเลิกกันไปหลังเรียนจบก็ได้  
                        
                        

                      ช่วงเย็นณิชวรรณมองมารดาที่นั่งไม่ติดเพราะรอวรรณภา หล่อนบอกมารดาแล้วว่าน้องจะมาหลังเลิกเรียนซึ่งคงถึงที่นี่ประมาณ 6 โมงเย็นเพราะต้องเดินทาง หญิงสาวเหลือบตามองนาฬิกาติดผนังเรือนเล็ก ‘นี่ก็เกือบ 6 โมงเย็นแล้ว’ จังหวะเดียวกับที่เสียงเคาะประตูดัง หล่อนจึงเดินไปดูที่ตาแมวเห็นร่างบางของน้องยืนกระสับกระส่ายอยู่

                         “ภามาแล้วใช่มั้ย”  เสียงมารดาถาม

                         “ค่ะแม่” ณิชวรรณตอบมารดาพร้อมกับเปิดประตูให้น้องสาวเข้ามา

                         คุณพิกุลรีบเดินไปหาบุตรสาวคนเล็ก  “ย้ายไปอยู่ไหนภา ทำไมไม่บอกพ่อกับแม่”

                       “ไปอยู่กับเพื่อนค่ะ ว่าจะบอกแต่พอดียุ่งๆ” วรรณภาตอบพลางชำเลืองมองพี่สาวที่เดินไปทางเคาท์เตอร์อ่างล้างชาม ห้องของณิชวรรณค่อนข้างกว้างกว่าหอพักทั่วไป แบ่งห้องคล้ายคอนโดเล็กๆ  ตอนแรกหล่อนก็เกือบจะมาอยู่กับพี่สาวที่นี่ แต่เบื่อเดินทางจึงขอไปอยู่หอหญิงใกล้มหาวิทยาลัยคนเดียว

                  “ไปอยู่หอที่ไหน เป็นหอหญิงหรือเปล่า” คุณพิกุลถามต่อ

                       “ไม่ใช่ค่ะแม่ แต่ปลอดภัยเหมือนกันค่ะ มีกล้องติดทุกชั้น  มียาม เข้าออกก็ใช้คีย์การ์ด คนนอกเข้าไม่ได้หรอกค่ะ” เมื่อเห็นมารดายังหน้านิ่วคิ้วขมวด แววตายังมีความวิตกกังวลจึงพูดต่อ “ปลอดภัยดีค่ะ ไม่เคยมีใครโดนงัดห้องหรือมีเรื่องมีราวไม่ดีอะไรเลย อีกอย่างก็จะได้ช่วยกันออกค่าห้องไงคะแม่ ประหยัดดี”

                      “เหรอ พาแม่ไปดูห้องหน่อย จะได้ไปเล่าให้พ่อเขาฟังได้”

                      ณิชวรรณฟังน้องสาวและมารดาคุยกันไปพลาง เตรียมอาหารไปพลาง พอได้ยินมารดาขอไปที่ห้องของวรรณภา หล่อนจึงชะงักมือและตั้งใจฟังว่าน้องสาวจะตอบอย่างไร

                     “อยู่กัน 4 คนค่ะแม่  เลยพาแม่ไปลำบาก เกรงใจพวกเพื่อน”

                      คุณพิกุลแปลกใจ  “หอเขาให้อยู่กันได้หลายคนเหรอ แล้วไม่อึดอัดเหรอลูก”

                     “ห้องกว้างค่ะแม่” แล้วหันหน้ากวาดตามองรอบๆห้องของพี่สาว “กว้างกว่านี้อีกครึ่งนึง แบ่ง

ห้องเหมือนที่นี่แหละค่ะ  มีห้องนั่งเล่นแล้วก็ห้องนอน  ห้องกว้างค่าเช่าก็แพงหน่อย เลยหารๆกัน  เดี๋ยววันไหนเพื่อนๆไม่อยู่ หนูจะพาแม่ไปดูห้องนะคะ แม่ขา” พร้อมยิ้มประจบมารดา แต่หัวใจเต้นตึกตักเพราะกลัวมารดาจะจับโกหกได้

                     คุณพิกุลเชื่อบุตรสาวจึงไม่ได้คาดคั้นอะไรต่อ  “จ้ะลูก”

                     ณิชวรรณลอบส่ายหน้าพร้อมถอนหายใจ น้องสาวทำแบบนี้ไม่ถูกหล่อนรู้อยู่เต็มอก แต่จะบอกมารดาก็ไม่ได้ เพราะจะเป็นเรื่องใหญ่ ช่วยน้องปกปิดก็ไม่ดีเท่ากับสนับสนุนให้วรรณภาทำตัวไม่ดีไม่งาม เรื่องทำนองนี้กำลังจะกลายเป็นค่านิยมในสังคมปัจจุบัน ไม่เคยคิดว่าน้องสาวคนเดียวจะเป็นไปด้วย พยายามทำใจยอมรับเพราะเป็นสิ่งที่น้องสาวทำไปแล้ว เอาสิ่งที่เสียไปกลับมาไม่ได้ แค่ไม่ทำตัวเหลวแหลกก็ดีแล้ว  ณิชวรรณใช้ความคิดเงียบๆคนเดียว ในที่สุดจึงได้ข้อสรุปว่า ต้องทำให้น้องสาวย้ายออกมาอยู่คนเดียวเหมือนเดิม เพื่อบิดามารดาจะได้ไม่เสียใจ   

                 เช้าวันต่อมา มารดาบอกว่าจะกลับต่างจังหวัดในช่วงค่ำวันนี้เพราะมาอยู่ที่กรุงเทพฯนานแล้วเป็นห่วงบิดาที่ดูแลสวนอยู่คนเดียว ส่วนเรื่องหอของวรรณภา มารดาบอกว่าครั้งหน้ามาเยี่ยมค่อยไปดูพร้อมบิดา ดังนั้นช่วงเย็นหล่อนและน้องจึงไปส่งมารดาที่ท่ารถ

                “รักษาเนื้อรักษาตัวกันดีๆนะ”  คุณพิกุลบอกบุตรสาวทั้ง 2 ด้วยความเป็นห่วงอย่างนี้ทุกครั้งก่อนที่จะกลับบ้าน “แม่ไปละนะ”  

            “สวัสดีค่ะแม่”  2 สาวเอ่ยเกือบพร้อมกัน ก่อนที่ วรรณภาจะพูดต่อ  “เทอมนี้หนูว่าจะไม่ลงเรียนซัมเมอร์ จะกลับไปอยู่บ้านค่ะแม่”   

            หลังจากส่งมารดาขึ้นรถทัวร์ไปแล้ว วรรณภาถึงบอกพี่สาวว่าวินทร์มาด้วย แต่ไม่ได้พามาสวัสดีทักทายมารดา ก่อนจะโทรศัพท์หาชายหนุ่มให้เดินมาเจอกัน

               ณิชวรรณจึงหันไปถามน้อง “ทำไมไม่พาเพื่อนมาให้แม่รู้จัก” 

           “เอาไว้คราวหน้าดีกว่า” วรรณภาตอบเรียบๆ “ พี่ เดี๋ยวให้วินทร์ขับไปส่งที่หอนะ”

              “ไม่เป็นไร พี่กลับเองได้” ถึงจะมืดแล้วแต่ก็ยังหัวค่ำอยู่ ไม่ได้ดึกอะไรเวลาเลิกงานบางครั้งยังดึกกว่านี้

              “วินทร์ขับรถมา หอพี่ก็อ้อมไปไม่ไกล ไม่เป็นไรหรอก แถวนี้ไม่มีรถเมล์ผ่านหอ ต้องไปต่ออีกตั้ง 2 ต่อไม่ใช่เหรอ” วรรณภาบอกพี่สาวแล้วหันไปถามวินทร์ “ไปส่งพี่เค้าได้เปล่า”

               “ได้สิ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ใบหน้าค่อนข้างคมกับผมยาวปรกต้นคอหันไปทางร่างบางของณิชวรรณ “ผมไปส่งเถอะครับพี่ณิ มืดแล้ว”   

                 ณิชวรรณนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนตอบตกลง รู้สึกดีในความมีน้ำใจและสุภาพของวินทร์ ก่อนจะคอยลอบสังเกตพฤติกรรมของทั้ง 2 คนขณะนั่งอยู่ในรถ  ตอนนี้หล่อนแน่ใจแล้วว่าวินทร์เป็นลูกคนมีเงินเพราะรถที่หล่อนนั่งอยู่นี่ เป็นรถยุโรปราคาเป็นล้าน การพูดคุยของน้องสาวและชายหนุ่มที่ขับรถอยู่ก็ธรรมดาเหมือนคนสนิทสนมเป็นคู่รักกัน บุคลิกของวินทร์ก็เหมือนผู้ชายวัยรุ่นลูกคนมีเงินทั่วไป ไม่ได้ทำผมตั้งหลุดโลกเป็นมนุษย์หัวสีแสบสันหรือมนุษย์พันธุ์ร๊อคหูตึงที่ขับรถไปเปิดเพลงตูมตูมดังสนั่นไปตลอดทาง ดูๆก็เหมาะกับน้องสาวของหล่อน ...แต่ไม่น่าเอาเปรียบผู้หญิง จะว่าไปวรรณภาก็ยอมไปอยู่กับเขาเอง แบบนี้โทษผู้ชายฝ่ายเดียวไม่ได้ ต้องโทษน้องสาวของหล่อนที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ ไม่คิดว่าพ่อกับแม่จะเสียใจแค่ไหน ทำงานส่งเสียให้เรียนกลับมามี...   ณิชวรรณคิดแล้วก็โมโหขึ้นมาจึงกัดริมฝีปากตนเอง แล้วพยายามเตือนตัวเองอีกหนว่าเรื่องมันเกิดไปแล้ว ขืนหล่อนจะดุจะต่อว่าวรรณภาไปก็คงยิ่งแย่  ต้องค่อยๆแก้ไป

   นั่นแน่ เราก็บอกว่า ไม่อัพ ไม่อัพ มาลงชื่อทักทายกันแบบนี้ แหม  เหอๆๆ  แต่ก็นะ เอาไปให้ครบตอนก็แล้วกัน