คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13
ไหมแก้วนั่งเงียบไปตลอดทาง จนคนที่ขับรถอดที่จะชำเลืองมองกระจกหลังเป็นระยะไม่ได้ เพราะไม่แน่ใจว่าที่ตัวเขาตัดสินใจพูดออกไปนั้น จะทำให้หญิงสาวรู้สึกอย่างไร
เมื่อถึงหน้าบ้านของไหมแก้ว รอจนกระทั่งคนรับใช้ในบ้านมาเปิดประตูรั้วให้ ร่างบางจึงเปิดประตูรถลงไปยืน แล้วหันไปร่ำลาคนในรถ “สวัสดีค่ะคุณพ่อ ขอบคุณนะคะพี่ศิลป์” เสียงใสพูดเรียบๆก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าประตูไป เดินเข้าไปในบ้านเห็นมารดานั่งรอ ก็โผเข้ากอดแล้วสะอื้น “แม่ขา”
“ยัยหนูเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นลูกแม่” คุณมนวิภาผู้เป็นมารดาตกใจ
“พี่ศิลป์ค่ะ” ไหมแก้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ทำไม ศิลป์ทำอะไรยัยหนูของแม่”
มีความไม่พอใจเจืออยู่ในน้ำเสียงสะอื้นของไหมแก้วเมื่อหญิงสาวบอกมารดา “พี่ศิลป์บอกว่าแก้วเป็นน้องสาว ทำไมล่ะคะ แก้วไม่ดีตรงไหน”
ผู้เป็นมารดาคลายความตกใจ ก่อนจะโอบกอด ปลอบบุตรสาว “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ไหนลองเล่าให้แม่ฟังสิลูก”
ไหมแก้วเล่าให้ฟังถึงการพูดคุยกับชายหนุ่มที่ชายหาด ให้มารดาฟัง
คุณมนวิภาเห็นบุตรสาวนั่งน้ำตาหยดอยู่ตรงหน้าก็ยิ่งสงสาร จึงเริ่มรู้สึกโกรธทางชายหนุ่ม ที่ทำให้บุตรสาวเป็นแบบนี้ เห็นทีนางต้องไปคุยกับคุณฤดีให้รู้เรื่อง “ผู้ชายที่ไม่รู้จักเพชรน้ำงาม ก็ไม่ต้องไปสนใจ ผู้ชายที่คู่ควรกับยัยหนูมากกว่า มีอีกหลายคนนะลูก อย่างลูกชายของคุณหญิงปิ่นก็สนใจยัยหนูอยู่ไงคะ”
“แต่แก้วชอบพี่ศิลป์นี่คะ”
คุณมนวิภาหนักใจ แต่เป็นความต้องการของลูก จึงไม่ท้วงติง “พี่เขาพูดตัดรอนกับลูกบ้างหรือเปล่า”
ไหมแก้วส่ายหน้า มือก็ยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตา พยายามหยุดร้องไห้
ผู้เป็นมารดาไม่มั่นใจนักว่า การทำให้บุตรสาวมีความหวังต่อไปนั้นจะดีหรือไม่ แต่ในเมื่อเป็นความสุขความต้องการของลูก และผู้ใหญ่ฝ่ายนั้นก็สนับสนุน นางจึงคิดว่าบุตรสาวของนางต้องสมหวัง “ตอนนี้ศิลป์อาจจะยังไม่รู้ใจตัวเอง บอกว่าลูกแก้วเป็นน้องสาว แต่ว่ายัยหนูของแม่สวยน่ารัก ช่างเอาอกเอาใจ ศิลป์จะไม่หันมาแลกันบ้างให้รู้ไป ...ที่ผ่านมา คงเห็นว่าลูกของแม่คอยเอาใจ เลยไม่สน เอางี้มั๊ยคะลูกแก้ว ต่อไปนี้ ลูกแก้วไม่ต้องไปหาพี่เขาแล้วนะ ไม่ต้องโทรด้วย รอดูสิว่าพี่เขาจะมาหาหนูก่อนมั๊ย นะคะ”
“ถ้าพี่ศิลป์ไม่มาหาแก้วละคะ คุณแม่ขา แก้วไปหาพี่ศิลป์อย่างเดิมดีกว่า” ไหมแก้วไม่แน่ใจ
“ต้องมาสิคะลูก” คุณมนวิภายืนยัน ด้วยน้ำเสียงมั่นใจ เพราะถ้าไม่มาก็ต้องหาทางทำให้มาให้ ได้ เพื่อลูกแก้วของนาง
คืนนั้นเองหลังจากไหมแก้วขึ้นไปบนห้องของตนเองเรียบร้อย คุณมนวิภาจึงโทรหามารดาของศิศิลป์
“โทรมาดึกเลย มีอะไรหรือคุณมน” คุณฤดีถามด้วยความสงสัย
“คุณฤดี เคยบอกดิฉันว่า ลูกชายคุณไม่มีใครใช่มั๊ย”
คุณฤดีจับน้ำเสียงห่างเหินและไม่พอใจของคุณมนวิภาได้ “ฉันขอยืนยันจริงๆ ว่าไม่เคยเห็นศิลป์สนใจหรือคบผู้หญิงคนไหนเลย ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นล่ะคุณมน” สามีและบุตรชายที่เพิ่งกลับมาเมื่อครู่ ไม่เห็นบอกว่ามีอะไร ถามๆดูก็ว่า ดูแล เอาใจใส่หนูแก้วอย่างดี แล้วคุณมนวิภาไม่พอใจอะไร
“ลูกแก้วเล่าให้ฟังว่า ศิลป์พูดว่าเห็นลูกแก้วของฉันเป็นน้องสาว ลูกแก้วร้องไห้เสียใจใหญ่ ฉันเพิ่งปลอบไป ลูกสาวของฉันทั้งคน ถ้าไม่เห็นค่าก็บอกมาตรงๆก็ได้ ลูกแก้วไม่ใช่ผู้หญิงที่คอยวิ่งตามผู้ชายนะ ถ้าไม่บอกว่าศิลป์จะเอ็นดูลูกแก้ว รักลูกแก้ว และทางคุณฤดีก็สนับสนุนให้ 2 คนนั้นเขารักกัน ฉันก็ไม่ยอมให้ลูกสาวไปหาผู้ชายฝ่ายเดียวบ่อยๆ โดยที่ผู้ชายไม่เคยสนใจหรอกนะคะ”
“ใจเย็นๆ คุณมน ใจเย็นๆ” คุณฤดีแทบเป็นลม ที่โดนคุณมนวิภาต่อว่าเป็นชุด ถึงจะเป็นเพื่อนแต่ก็เป็นเพื่อนที่รู้จักกันตอนไปเล่นโยคะ คุยกันถูกคอและถูกอัธยาศัย ไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทชิดเชื้อกันมานาน “ไม่รู้พ่อศิลป์คิดยังไงถึงบอกหนูแก้วไปแบบนั้น เดี๋ยวขอฉันคุยกับลูกก่อนนะ อาจจะเข้าใจอะไรผิด”
“ไม่เข้าใจผิดหรอกค่ะ ฉันบอกลูกไปแล้วนะว่าไม่ต้องไปบ้านคุณฤดี หรือโทรหาศิลป์อีก ถ้าคุณฤดีอยากได้ลูกสาวฉันเป็นสะใภ้จริงๆ ก็คุยกับลูกชายให้มาหาลูกแก้วบ้าง ไม่ใช่คอยแต่จะให้ลูกสาวฉันไปหาฝ่ายเดียว”
“เออ…” คุณฤดียังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไง นึกโมโหบุตรชายที่ไปพูดกับไหมแก้ว อย่างที่เคยบอกนาง
“โทรมาบอกให้ทราบไว้ว่าลูกแก้วจะไม่ไปบ้านนั้นอีก ถ้าศิลป์ยังไม่เห็นค่า ถ้าจริงใจกันจริงๆก็ให้ศิลป์มาหาหนูแก้วก่อนนะคะ สวัสดีค่ะคุณฤดี” แล้ววางสายลงทันที
คุณฤดีถอนใจ ก่อนจะเดินกลับห้องไปนั่งบ่นให้สามีที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จฟัง
“ดูสิ คุณมนโทรมาต่อว่า ทำไมคุณไม่บอกฉันว่าศิลป์ไปพูดแบบนั้นกับหนูแก้ว จะทำยังไงกันล่ะทีนี้ คุณมนเขาไม่ให้หนูแก้วมาบ้านเราแล้ว แล้วจะสนิทสนมกันยังไง”
“ก็ปล่อยเขาไป” คุณสิทธิศักดิ์พูดเรื่อยๆ ไม่ยินดียินร้ายหรือกังวลใจไปกับภรรยา
“ปล่อยไป” คุณฤดีเสียงห้วน “ถ้าปล่อยไป ตาศิลป์ไม่มีทางไปหาหนูแก้วหรอก”
คุณสิทธิศักดิ์หัวเราะในลำคอ “ก็รู้จักศิลป์ดี แล้วจะไปบังคับลูกทำไม”
“ฉันไม่ได้บังคับ เคยบอกคุณแล้ว ลูกรับปากฉันว่าจะให้เวลาหนูแก้ว ค่อยๆดูกันไป แต่ไปบอกกับหนูแก้วได้ยังไงว่า เห็นหนูแก้วเป็นน้อง เรารึจะให้ใกล้ชิดกัน แล้วไปทำให้หนูแก้วเสียใจแบบนั้น จะใกล้กันได้ยังไงอีก โอ๊ย อกจะแตก”
“เอาน่าคุณฤดี อย่าอกแตกเลย ผมไม่อยากเก็บ”
“คุณ!”
เมื่อภรรยาทำตาเขียวใส่จึงเลิกพูดเล่น “อยากได้หนูแก้วเป็นลูกสาว แบบนี้ก็ได้เหมือนกัน คิดเสียว่าหาน้องสาวให้ศิลป์อีกคนแล้วกันนะคุณฤดี สบายใจกว่ากันเยอะ”
คุณฤดีถอนใจอีกรอบ แล้วคำพูดต่อมาของสามีทำให้นางคิดแก้ปัญหาได้
“จับให้เป็นพี่ชายกับน้องสาว อาจสนิทกันได้ดีกว่า จับเป็นแฟนนะ แถมได้ลูกสาวไวกว่าเป็นไหนๆ”
คุณฤดียิ้มออก “จริงของคุณ”
คุณสิทธิศักดิ์ยิ้มพอใจ เมื่อภรรยาเห็นด้วยกับเขา จะได้เลิกจับคู่ให้ลูกได้เสียที
ช่วงสายๆเมื่อบุตรชายเดินออกมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ คุณฤดีจึงเดินไปหาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
“ศิลป์”
“ครับ” เงยหน้าเห็นสีหน้ามารดาก็พอจะรู้แล้วว่า เรื่องเมื่อวานนี้คงถึงหูมารดาเข้าให้แล้ว
“คุณมนโทรมาหาแม่เมื่อคืนนี้ รู้ใช่มั๊ย ว่าทำไม”
“เรื่องไหมแก้ว ใช่มั๊ยครับ”
คุณฤดีพยักหน้า “ศิลป์เห็นไหมแก้วเป็นน้อง ศิลป์เคยบอกแม่แล้ว...แม่รู้ แต่ศิลป์ไม่น่าบอกตรงๆกับหนูแก้วแบบนั้น ทั้งที่รู้ว่าหนูแก้วคิดยังไง เราน่ะใจร้ายเกินไปหรือเปล่า หือ? ”
“ผมคิดว่า ถ้าปล่อยไปนานๆ คงไม่ดีครับ”
“แม่เคยขอให้ศิลป์ให้เวลา แต่ศิลป์กลับ…” พลางทอดถอนใจ แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่คล้ายคนปลงได้ “เอาละ ไหนๆก็ผ่านไปแล้ว เมื่อเช้านี้ แม่โทรไปคุยกับคุณมนอีก คุณมนเล่าว่าหนูแก้วเสียอกเสียใจมาก ไม่ยอมออกจากห้องมาทานข้าวทานปลา พอคุณมนขอเข้าไป ก็เห็นตาแดงช้ำ คงร้องไห้ทั้งคืน ศิลป์เห็นหนูแก้วเป็นน้องสาว ไปหาและคุยปลอบหนูแก้วหน่อยได้มั๊ย” เมื่อบุตรชายนิ่งเงียบไม่ตอบ คุณฤดีจึงออกคำสั่ง “ไปแต่งตัวเลย พาแม่ไปบ้านคุณมนหน่อยวันนี้แหละ แม่จะไปขอโทษคุณมน แม่ทำใจแล้ว ได้ลูกสาวอีกคนเหมือนๆกัน เพียงแต่ศิลป์ต้องช่วยปลอบให้หนูแก้วกลับมาน่ารัก สดใสมาหาแม่บ่อยๆเหมือนเดิม แม่ว่าหนูแก้วต้องเข้าใจ ไปกับแม่นะ” เมื่อบุตรชายยอมไป คุณฤดีก็ลุกไปแอบยืนคุยโทรศัพท์กับคุณมนวิภา “วันนี้ศิลป์จะไปหาหนูแก้วนะคะ ... คุณมน ฉันบอกแล้วยังไงฉันก็อยากได้หนูแก้วเป็นสะใภ้ ...จริงคะ คิดเหมือนกันเลย วิธีนี้ดีเชียว สนิทกันง่ายด้วย ...ค่ะ แน่นอน สวัสดีค่ะ”
คุณมนวิภาเดินไปหาบุตรสาวที่นั่งเล่นอยู่ในสวนหลังบ้าน “ยัยหนู เดี๋ยวคุณฤดีจะมา ถ้าเขามากัน ลูกแก้วเข้าไปอยู่ในห้องก่อนนะลูก”
“ทำไมละคะคุณแม่” ใบหน้าที่ยังคงหมองเงยหน้ามองมารดาด้วยความสงสัย
“เชื่อแม่เถอะลูก แล้วแม่จะให้เด็กไปตามออกมาทีหลังนะคะ” เพราะไปพูดไว้ว่าไหมแก้วเสียใจมากไม่ยอมออกจากห้องมาพบใคร ขืนอีกฝ่ายมาเห็นว่าไหมแก้วออกมานั่งเล่นอยู่ข้างนอกแบบนี้ นางก็เสียผู้ใหญ่กันพอดี
“ค่ะ” ไหมแก้วรับปาก
ดังนั้นเมื่อมีรถมาจอดที่ประตูหน้าบ้าน ไหมแก้วจึงเข้าไปอยู่ในห้อง มารดาบอกว่าศิศิลป์จะมาด้วย หล่อนดีใจมากที่ชายหนุ่มมาหาทันทีหลังจากที่พูดให้หล่อนเสียใจไปเมื่อวาน ไหมแก้วคอยฟังเสียงฝีเท้าว่าเมื่อไหร่จะมีคนเดินมาเรียกด้วยความกระวนกระวาย ผ่านไปไม่นานนัก ก็มีคนมาเคาะประตุห้อง ไหมแก้วรีบเดินแกมวิ่งไปเปิดประตู แล้วต้องแปลกใจระคนดีใจเมื่อเห็นชายหนุ่มยืนอยู่หน้าประตู พร้อมด้วยคุณฤดีแทนที่จะเป็นสาวใช้ดังที่คิดเอาไว้
คุณฤดียิ้มให้ไหมแก้ว แล้วแอบเอาข้อศอกกระทุ้งตัวบุตรชายเบาๆ นางกำชับบุตรชายแล้วว่าให้พูดกับหญิงสาวดีๆ เพราะควรให้เวลาไหมแก้วบ้าง โดยนางจะค่อยๆพูดอีกแรงให้ไหมแก้วเข้าใจ “แม่พาพี่ศิลป์มาหา” คุณฤดีเอ่ยขึ้น
“ไปคุยกับพี่ในสวนกันมั๊ยครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากมารดาพูดจบ พอเข้าบ้านมาก็เจอคุณมนวิภาปั้นปึ่ง เชิดหน้าใส่ แถมด้วยคำพูดที่ติดประชดเล็กๆ เรื่องที่ให้ไหมแก้วคอยเอาใจอยู่ฝ่ายเดียว ก่อนที่มารดาเขาจะพูดออมชอมให้ และขออนุญาตให้เขาชวนหญิงสาวไปนั่งคุยกัน 2 ต่อ 2 ซึ่งคุณมนวิภาก็เห็นดีด้วย
คุณฤดีพอใจที่บุตรชายยอมพูดตามที่นางรบเร้ามาตลอดทาง “เดี๋ยวแม่ขอไปคุยกับคุณมนต่อ หนูแก้วให้อภัยพี่เขานะ พี่เขาเป็นคนพูดไม่เก่ง แล้วถ้าพี่เขาพูดอะไรทำให้เสียใจอีกมาบอกแม่” ก่อนจะหันไปสั่งบุตรชายอีกหน “อย่าทำให้น้องเสียใจอีกนะศิลป์” พูดเสร็จก็ยิ้มให้หญิงสาว ก่อนจะเดินกลับไปหาเพื่อนที่ยังคงนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก
“ไปคุยกันแล้วคะ” คุณฤดีพูดพลางทรุดตัวลงนั่ง
คุณมนวิภาผ่อนลมหายใจออกยาว “คุณฤดี ฉันขอถามตรงๆเลยนะ ศิลป์เขาไม่มีใครจริงๆเหรอ อายุขนาดนี้ หน้าที่การงานก็ดี คุณหลอกฉันหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ ไม่มี” คุณฤดียืนยันเสียงแข็ง “ฉันถึงได้อยากได้หนูแก้วมาเป็นสะใภ้ไงคะ หรือว่าคุณมนไม่ถูกใจลูกชายฉัน”
“ฉันนะตามใจลูก” คุณมนวิภายังไม่สบายใจ “อีกเรื่องที่จะขอถาม ศิลป์จะชอบยัยหนูของฉันแน่หรือคุณฤดี บอกกับยัยหนูว่ารักแบบน้องสาว ฉันผ่านอะไรมาเยอะ คุณฤดีก็เหมือนกัน ลองลูกชายคุณฤดีพูดแบบนี้ ฉันคิดว่า...”
คุณฤดีรีบขัด “คุณมน ถ้าพยายามให้ 2 คนนั้นใกล้ชิดกันมากๆ ความรักมันจะไม่เกิดได้ยังไงเล่าคะ ที่คุยกันเมื่อเช้าอย่าลืมนะคะ ขอให้หนูแก้วรับบทน้องสาวไปก่อน ฉันจะพยายามให้ศิลป์ดูแลหนูแก้วมากขึ้นเพื่อแก้ตัวที่ทำหนูแก้วเสียใจ แล้วถ้า..” คุณฤดีขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อน แล้วพูดเสียงเบา “อีกสัก ปี หรือ 2 ปี ศิลป์ไม่มีใครจริงๆ ฉันจะมาขอหนูไหมแก้วไปเป็นสะใภ้ ศิลป์ว่าง่ายค่ะ ยังไงเราก็ได้ดองกันแน่ๆ”
“ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างที่คุณฤดีว่า ฉันถึงได้บอกลูกแก้วไปอย่างที่เราคุยกัน” ก่อนจะเบี่ยงหน้าไปทางสวนหลังบ้าน หวังจะมองทะลุกำแพงไปให้เห็นบุตรสาวที่ทั้งรักทั้งห่วง นางไม่อยากให้ลูกผิดหวัง
ไหมแก้วหน้าชื่น เอียงคอมองใบหน้าคมของอีกฝ่าย
“แก้วโกรธพี่หรือเปล่า” เสียงทุ้มถามขึ้น หลังจากที่เด็กรับใช้ยกน้ำและของว่างมาวางไว้ให้และเดินกลับไป
“แก้วจะโกรธพี่ศิลป์ได้ยังไงล่ะคะ แก้วเสียใจมากกว่า”
“พี่ขอโทษ” ศิศิลป์เอ่ยสั้นๆ
“พี่ศิลป์เห็นแก้วเป็นน้องจริงๆหรือคะ” ไหมแก้วเริ่มปวดใจเมื่อคิดว่าหล่อนเป็นแค่น้องสาวในสายตาของชายหนุ่ม
ชายหนุ่มไม่มั่นใจว่า ถ้าไหมแก้วเกิดร้องไห้ขึ้นมาเขาจะทำยังไง ทั้งมารดาของตนเองและมารดาของหญิงสาว คงรุมเขาแน่ “แก้วเป็นน้องสาวที่น่ารัก”
“ค่ะ แก้วยอมรับก็ได้ค่ะ” ไหมแก้วฝืนใจพูดตอบ วันนี้หล่อนจะยอมรับคำว่าน้องสาว ไหมแก้วไม่ยอมแพ้ เมื่อหวังว่าชายหนุ่มจะรักหล่อนแบบอื่นได้ ดังเช่นที่มารดาบอกเมื่อเช้านี้
a-mi รอเสื่อเปื่อยยัง
BerserkeR ขอบคุณนะ ขอบคุณไรหว่า 555+ เหอะน่ารู้ใช่มะ มาอ่านนิยายเราเบื่อยังยะ
Lala อยากมาถี่เหมือนกัน แต่เจ้าภาษาการเขียนกับความคิดมันไม่มาด้วยกันน่ะสิ ถ้ามีเครื่องดูดสมองออกมาแปลเป็นภาษาได้เลยคงดี อยากได้มานานแล้ว บ่นกระหน่ำ
จั๊กนอย เรียกชื่อนี้แล้วไม่คุ้นเลยน้องที่รัก ชื่อน่ารักเกินไป 555+
จ๋อมจ๋า โอ้ อุ อ้าว ว้าว ยังมาอยู่หรือนี่เพื่อนนักอ่านหน้า(เก่า)แก่
แง้ว ก็นั่งลุ้นจนเมื่อยเหมือนกันว่าจะมีคนอ่านตามสักกี่คน เอิ๊ก!
เสี่ยวหลงเปา จำกันได้ก็ดีใจมากเลย นานๆจะมาก็ไม่ว่า
ต่อไปก็ประมาณวันที่ 9 นะ เอ๊ะ 10 11 ..โอ๊ะ ไม่ใช่ไรก็เจ้าอัคนีนะดิ บอกว่า ต้องพยายามบอกว่าจะมาวันไหน (นักเขียนที่ดีไม่เหมือนเรา) ไม่งั้นคนอ่านรอจนเซ็งตายหายหมด เราก็พวกลอยลม (ความจริงลอยไม่ได้ ออกจะจมไปในดินด้วยซ้ำ) ไม่ค่อนสนใจไร แต่ก็คิดถึงคนอ่านจริงๆนะ เพียงแต่ เป็นคนเขียนตามอารมณ์ไปสักหน่อย ตอนนี้จะพยายามบอกวัน
ความคิดเห็น