ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7: เรื่องราววุ่นๆ ในวันหยุด [Part 2]
� � �ต่อจากตอนที่แล้ว อิบุกิได้เข้ามาช่วยมาทาทากิ โดยการฟรีคิกแบบมาสไรเดอร์ จนหัวหน้าจิ๊กโก๋กระเด็นเลยทีเดียว สมน้ำน่าอยากมายุ่งดีนัก!
� � �บรรยากาศรอบข้างดูน่ากลัวไปหมด โดยเฉพาะบริเวณที่อิบุกิยืนอยู่กับบริเวณที่หัวหน้าจิ๊กโก๋นั่งทำหน้าไม่พอใจอย่างหนัก อิบุกิกับหัวกน้าจิ๊กโก๋ปล่อยออร่ามืดออกมาปะทะกัน ทำให้คนที่บริเวณตรงนั้นต้องรีบถอยกรูดกันออกมาเลยทีเดียว เพราะกลัวว่าจะโดนลูกหลง
"อิ...อิบุกิ ฉันไม่เป็นไรหรอก อย่าไปยุ่งกับพวกนั้นเลย" มาทาทากิจับแขนอิบุกิแล้วเขย่า พร้อมกับพูดว่าตัวเองไม่เป็นอะไร เพื่อที่อิบุกิจะได้ไม่ต้องหาเรื่องใส่ตัว
"ไม่ได้หรอก! นายยอมได้หรอว่าเจ้านั้นมันทำนายเจ็บขนาดนี้น่ะ" อิบุกิหันมาตวาดทันที
"ก็ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากนี้นา แล้วก็ฉันไม่อยากให้หาเรื่องใส่ตัว หรือเจ็บตัวนะ"
"อึก!..." คำพูดของมาทาทากิทำเอาอิบุกิสะอึกทันที
'นี้เรากำลังทำบ้าอะไรอยู่นะ? ทำให้หมอนี้เป็นห่วงอีก บ้าชะมัด!'
"อิบุกิ..."
"ช่างมันเถอะ ท่านายไม่ถือสาอะไร ฉันก็จะไม่ยุ่งกับพวกนั้นก็ได้"
"แต่ฉันจะยุ่ง! เรื่องมันยังไม่จบง่ายๆหรอกนะ ไอ้หนู!" หัวหน้าจิ๊กโก๋ตะโกนเสียงดังแทรกเข้ามา
"ใช่แล้วล่ะ นายกระโดดถีบดาริ้งของฉันอย่างงี้ ไม่ให้อภัยง่ายๆหรอกนะ!" แฟนสาวของหัวหน้าจิ๊กโก๋ตวาดเสียงกดังเสริมขึ้นมา
"หึ หืยยยย... ฉันไม่ยอมให้แกมาถีบฉันฟรีแล้วหนีไปหรอกนะ" หัวหน้าจิ๊กโก็ยืนขึ้นมา
"หน่อยแหนะ..." ยังไม่ทันได้พูดต่อมาทาทากิก็คว้าแขนของอิบุกิเอาไว้ก่อน
"อิบุกิอย่านะ!" มาทาทากิส่งสายตาอ้อนวอน
"มาทาทากิ......"
'ตอนนี้จะทำยังไงดี พวกนั้นมันไม่ยอมลามือซะด้วย ถ้าจะสู่ก็กลัวจะเจ็บตัวแล้วทำให้มาทาทากิเป็นห่วง โถ่ เว้ย! จะทำยังไง.... � � อึก!'
อิบุกิดูเหมือนจะนึกอะไรได้ แล้วอิบุกิก็พูดอะไรบางอย่างออกไป
"ถ้าฉันไม่สู้ล่ะ นายจะทำยังไง?"
"หืม? ไม่สู้ยังงั้นหรอ? ถ้างั้น...." หัวหน้าจิ๊กโก๋ทำหน้าครุ่นคิดซักครู่ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
"....."
"งั้นนายก็ โค้งตัวงามๆ ขอโทษฉันแต่โดยดีสิ" พอดูแล้วเจ้าตัวก็หัวหึหึในลำคอ
"อึก! หึยยยย..." อิบุกิได้แต่กัดฟันด้วยความโกรธอย่างเดียว
"ขอโทษครับ!" อิบุกิโค้งตัวงามๆ แล้วเปร่งเสียงกล่าวอย่างดังทันที
'น่าอายชะมัด! ที่จะต้องมาก้มหัวให้กับพวกต่ำช้าพวกนี้!'
"ฮ่าๆ ฮ่าๆ มันต้องอย่างนี้สิ ก็ได้ฉันจะยกโทษให้ ไปล่ะ" หัวหน้าจิ๊กโก๋หัวร่วนด้วยความสนุกสนานที่ได้เห็นอิบุกิทำแบบนั้น ก่อนจะเดินจากไป อิบุกิได้แต่ยืนกัดฟันด้วยความโกรธ
"อิบุกิ ไม่เป็นไรนะ" มาทาทากิกล่าวด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรหรอก" อิบุกิตอบมาด้วยน้ำเสียงเรีบยเฉย และดูเย็นชา จนคนฟังถึงกับกลัวเลยทีเดียว
"อะ...อืม"
"ไม่เป็นไรกันนะจ๊ะ?" แม่ค้าขายน้ำกล่าวขึ้นมา
"มะ...ไม่เป็นไรหรอกครับ"
"งั้นหรอ? ขอโทษด้วยนะจ๊ะ ที่ต้องมาเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ โดยเฉพาะเธอน่ะนะ คงเจ็บขอมือน่าดูเลยสินะ" แม่ค้าขายน้ำกล่าวขอโทษทั้ง2 ก่อนจะมองไปยังข้อมือของมาทาทากิ
"ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่นี้เองสบายมาก อุ้ย!" มาทาทากิพูดแล้วพลางยกมือขึ้นมา เพื่อแสดงให้ห็นว่าไม่เป็นอะไร แต่สุดท้ายก็เจ็บอยู่ดี
"นั้นไงล่ะ ยังเจ็บอยู่เลยนี้นา อย่าฝืนสิ" แม่ค้าขายน้ำยิ้มเล็กๆให้
"จะว่าไป เธอคนนั้นน่ะ ใจกล้าน่าดูเลยนะ กระโดดถีบเจ้าหัวหน้าจิ๊กโก๋นั้นได้โดยไม่กลัวเลยน่ะ" แม่ค้าขายน้ำหันไปมองอิบุกิ
"อึก! อะ...เอ่อ... ไม่หรอกครับ ก็แค่ทนไม่ได้ที่เห็นเจ้านั้นทำร้ายเพื่อนก็แค่นั้นเอง" อิบุกิสะดุ้งเล็กหน่อยก่อนจะหันมามอง แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"แหม่ ดีเหมือนนะมีเพื่อนดีๆ แบบนี้น่ะ เห็นเพื่อนเจ็บก็เข้ามาช่วยเหลือ เธอนี้แมนจริงๆ" แม่ค้าขายน้ำพูดด้วยน้ำเสียงสดใสแต่แอบแฝงความลับอะไรเอาไว้
'แหม่ๆ 2 คนนี้กระหนุงกระหนิงกันดีจัง คิกคิก'
� � �หลังจากนั้น แม่ค้าขายน้ำก็ได้ให้น้ำฟรีมา2 แก้ว สบายไปไม่ต้องจ่ายตัง =w= พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงแล้ว ท้องฟ้าจะเริ่มมืด เป็นสัญญาณว่าตอนนี้กำลังจะมืด อิบุกิและมาทาทากินั่งดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน (ไรเตอร์: แหม่ โรแมนติก! ฟินเลยพะยาค่ะ =w=)
"มาทาทากิ นายไม่เป็นอะไรนะ ข้อมือน่ะ?"
"อืม ไม่เป็นไรหรอก เจ็บแค่นี้เอง เดี๋ยวก็หาย"
"อืม ฉันนี้ก็บ้าจริงๆ อย่างที่ป้าขายน้ำคนนั้นพูดจริงนั้นแหละนะ"
"ทำไมหรอ?"
"ก็รู้ทั้งรู้ว่า พวกนั้นมันอันตรายแค่ไหน แต่ก็ยังบ้าดีเดือดเข้าไปกระโดดถีบซะงั้น"
"แต่นายทำเพื่อช่วยฉันไม่ใช่หรอ อิบุกิ..." มาทาทากิหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้
"อืม" อิบุกิก็ยิ้มให้กลับไป
"นี้"
"หืม?"
"นายสำคัญสำหรับฉันนะ มาทาทากิ" พออิบุกิพูดอย่างงี้ขึ้นมา มาทาทากิก็หน้าแดงทันที
"นะ...นายก็ สำคัญสำหรับฉันเหมือนกัน" มาทาทากิตอบไปแบบเลิ่กลัก ด้วยความอายและเขิน
"อืม" พออิบุกิพูดจบ ก็โน้มตัวเข้ามากอดมาทาทากิทันที
"อิ...อิบุกิ" มาทาทากิโดนกอดอย่างอบอุ่น มาทาทากิหน้าแดงแล้วพูดอะไรไม่ออก
"อยากอยู่กับนาย นานๆจัง" อิบุกิพูดขึ้นด้วยร้ำเสียงที่อ่อนโยน ยังกอดมาทาทากิอยู่นะ
"อืม ฉันก็เหมือนกัน" มาทาทากิก็โอบกอดอิบุกิไว้อย่างอบอุ่นเหมือนกัน
(ไรเตอร์: ไรเตอร์ขอกระอักเลือดตายนะ!)
� � �หลังจากนั้นทั้ง2 ก็เดินทางกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ อิบุกิโดนไปส่งมาทาทากิถึงบ้าน แล้วค่อยเดินกลับบ้านไปคนเดียว
(ไรเตอร์: แหม่ อิบุกิแอบไปสอดแนมบ้านมาทาทากิรึนิ? =w=)
� � �บรรยากาศรอบข้างดูน่ากลัวไปหมด โดยเฉพาะบริเวณที่อิบุกิยืนอยู่กับบริเวณที่หัวหน้าจิ๊กโก๋นั่งทำหน้าไม่พอใจอย่างหนัก อิบุกิกับหัวกน้าจิ๊กโก๋ปล่อยออร่ามืดออกมาปะทะกัน ทำให้คนที่บริเวณตรงนั้นต้องรีบถอยกรูดกันออกมาเลยทีเดียว เพราะกลัวว่าจะโดนลูกหลง
"อิ...อิบุกิ ฉันไม่เป็นไรหรอก อย่าไปยุ่งกับพวกนั้นเลย" มาทาทากิจับแขนอิบุกิแล้วเขย่า พร้อมกับพูดว่าตัวเองไม่เป็นอะไร เพื่อที่อิบุกิจะได้ไม่ต้องหาเรื่องใส่ตัว
"ไม่ได้หรอก! นายยอมได้หรอว่าเจ้านั้นมันทำนายเจ็บขนาดนี้น่ะ" อิบุกิหันมาตวาดทันที
"ก็ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากนี้นา แล้วก็ฉันไม่อยากให้หาเรื่องใส่ตัว หรือเจ็บตัวนะ"
"อึก!..." คำพูดของมาทาทากิทำเอาอิบุกิสะอึกทันที
'นี้เรากำลังทำบ้าอะไรอยู่นะ? ทำให้หมอนี้เป็นห่วงอีก บ้าชะมัด!'
"อิบุกิ..."
"ช่างมันเถอะ ท่านายไม่ถือสาอะไร ฉันก็จะไม่ยุ่งกับพวกนั้นก็ได้"
"แต่ฉันจะยุ่ง! เรื่องมันยังไม่จบง่ายๆหรอกนะ ไอ้หนู!" หัวหน้าจิ๊กโก๋ตะโกนเสียงดังแทรกเข้ามา
"ใช่แล้วล่ะ นายกระโดดถีบดาริ้งของฉันอย่างงี้ ไม่ให้อภัยง่ายๆหรอกนะ!" แฟนสาวของหัวหน้าจิ๊กโก๋ตวาดเสียงกดังเสริมขึ้นมา
"หึ หืยยยย... ฉันไม่ยอมให้แกมาถีบฉันฟรีแล้วหนีไปหรอกนะ" หัวหน้าจิ๊กโก็ยืนขึ้นมา
"หน่อยแหนะ..." ยังไม่ทันได้พูดต่อมาทาทากิก็คว้าแขนของอิบุกิเอาไว้ก่อน
"อิบุกิอย่านะ!" มาทาทากิส่งสายตาอ้อนวอน
"มาทาทากิ......"
'ตอนนี้จะทำยังไงดี พวกนั้นมันไม่ยอมลามือซะด้วย ถ้าจะสู่ก็กลัวจะเจ็บตัวแล้วทำให้มาทาทากิเป็นห่วง โถ่ เว้ย! จะทำยังไง.... � � อึก!'
อิบุกิดูเหมือนจะนึกอะไรได้ แล้วอิบุกิก็พูดอะไรบางอย่างออกไป
"ถ้าฉันไม่สู้ล่ะ นายจะทำยังไง?"
"หืม? ไม่สู้ยังงั้นหรอ? ถ้างั้น...." หัวหน้าจิ๊กโก๋ทำหน้าครุ่นคิดซักครู่ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา
"....."
"งั้นนายก็ โค้งตัวงามๆ ขอโทษฉันแต่โดยดีสิ" พอดูแล้วเจ้าตัวก็หัวหึหึในลำคอ
"อึก! หึยยยย..." อิบุกิได้แต่กัดฟันด้วยความโกรธอย่างเดียว
"ขอโทษครับ!" อิบุกิโค้งตัวงามๆ แล้วเปร่งเสียงกล่าวอย่างดังทันที
'น่าอายชะมัด! ที่จะต้องมาก้มหัวให้กับพวกต่ำช้าพวกนี้!'
"ฮ่าๆ ฮ่าๆ มันต้องอย่างนี้สิ ก็ได้ฉันจะยกโทษให้ ไปล่ะ" หัวหน้าจิ๊กโก๋หัวร่วนด้วยความสนุกสนานที่ได้เห็นอิบุกิทำแบบนั้น ก่อนจะเดินจากไป อิบุกิได้แต่ยืนกัดฟันด้วยความโกรธ
"อิบุกิ ไม่เป็นไรนะ" มาทาทากิกล่าวด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรหรอก" อิบุกิตอบมาด้วยน้ำเสียงเรีบยเฉย และดูเย็นชา จนคนฟังถึงกับกลัวเลยทีเดียว
"อะ...อืม"
"ไม่เป็นไรกันนะจ๊ะ?" แม่ค้าขายน้ำกล่าวขึ้นมา
"มะ...ไม่เป็นไรหรอกครับ"
"งั้นหรอ? ขอโทษด้วยนะจ๊ะ ที่ต้องมาเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ โดยเฉพาะเธอน่ะนะ คงเจ็บขอมือน่าดูเลยสินะ" แม่ค้าขายน้ำกล่าวขอโทษทั้ง2 ก่อนจะมองไปยังข้อมือของมาทาทากิ
"ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่นี้เองสบายมาก อุ้ย!" มาทาทากิพูดแล้วพลางยกมือขึ้นมา เพื่อแสดงให้ห็นว่าไม่เป็นอะไร แต่สุดท้ายก็เจ็บอยู่ดี
"นั้นไงล่ะ ยังเจ็บอยู่เลยนี้นา อย่าฝืนสิ" แม่ค้าขายน้ำยิ้มเล็กๆให้
"จะว่าไป เธอคนนั้นน่ะ ใจกล้าน่าดูเลยนะ กระโดดถีบเจ้าหัวหน้าจิ๊กโก๋นั้นได้โดยไม่กลัวเลยน่ะ" แม่ค้าขายน้ำหันไปมองอิบุกิ
"อึก! อะ...เอ่อ... ไม่หรอกครับ ก็แค่ทนไม่ได้ที่เห็นเจ้านั้นทำร้ายเพื่อนก็แค่นั้นเอง" อิบุกิสะดุ้งเล็กหน่อยก่อนจะหันมามอง แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"แหม่ ดีเหมือนนะมีเพื่อนดีๆ แบบนี้น่ะ เห็นเพื่อนเจ็บก็เข้ามาช่วยเหลือ เธอนี้แมนจริงๆ" แม่ค้าขายน้ำพูดด้วยน้ำเสียงสดใสแต่แอบแฝงความลับอะไรเอาไว้
'แหม่ๆ 2 คนนี้กระหนุงกระหนิงกันดีจัง คิกคิก'
� � �หลังจากนั้น แม่ค้าขายน้ำก็ได้ให้น้ำฟรีมา2 แก้ว สบายไปไม่ต้องจ่ายตัง =w= พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงแล้ว ท้องฟ้าจะเริ่มมืด เป็นสัญญาณว่าตอนนี้กำลังจะมืด อิบุกิและมาทาทากินั่งดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน (ไรเตอร์: แหม่ โรแมนติก! ฟินเลยพะยาค่ะ =w=)
"มาทาทากิ นายไม่เป็นอะไรนะ ข้อมือน่ะ?"
"อืม ไม่เป็นไรหรอก เจ็บแค่นี้เอง เดี๋ยวก็หาย"
"อืม ฉันนี้ก็บ้าจริงๆ อย่างที่ป้าขายน้ำคนนั้นพูดจริงนั้นแหละนะ"
"ทำไมหรอ?"
"ก็รู้ทั้งรู้ว่า พวกนั้นมันอันตรายแค่ไหน แต่ก็ยังบ้าดีเดือดเข้าไปกระโดดถีบซะงั้น"
"แต่นายทำเพื่อช่วยฉันไม่ใช่หรอ อิบุกิ..." มาทาทากิหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้
"อืม" อิบุกิก็ยิ้มให้กลับไป
"นี้"
"หืม?"
"นายสำคัญสำหรับฉันนะ มาทาทากิ" พออิบุกิพูดอย่างงี้ขึ้นมา มาทาทากิก็หน้าแดงทันที
"นะ...นายก็ สำคัญสำหรับฉันเหมือนกัน" มาทาทากิตอบไปแบบเลิ่กลัก ด้วยความอายและเขิน
"อืม" พออิบุกิพูดจบ ก็โน้มตัวเข้ามากอดมาทาทากิทันที
"อิ...อิบุกิ" มาทาทากิโดนกอดอย่างอบอุ่น มาทาทากิหน้าแดงแล้วพูดอะไรไม่ออก
"อยากอยู่กับนาย นานๆจัง" อิบุกิพูดขึ้นด้วยร้ำเสียงที่อ่อนโยน ยังกอดมาทาทากิอยู่นะ
"อืม ฉันก็เหมือนกัน" มาทาทากิก็โอบกอดอิบุกิไว้อย่างอบอุ่นเหมือนกัน
(ไรเตอร์: ไรเตอร์ขอกระอักเลือดตายนะ!)
� � �หลังจากนั้นทั้ง2 ก็เดินทางกลับบ้านโดยสวัสดิภาพ อิบุกิโดนไปส่งมาทาทากิถึงบ้าน แล้วค่อยเดินกลับบ้านไปคนเดียว
(ไรเตอร์: แหม่ อิบุกิแอบไปสอดแนมบ้านมาทาทากิรึนิ? =w=)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น