คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ` SF : My Little Neighbor ( Kris x Suho )
My Little Neighbor
KRIS x SUHO
[@Mh2banana]
-----------------------------------------------------------------------------------------
อู๋อี้ฟานเกลียดเด็ก…
ยิ่งไอ้เด็กกะโหลกกะลาข้างบ้านยิ่งเกลียดมาก!
ให้ตายเหอะ! พนักงานบริษัทใหญ่อย่างเขาได้ใช้วันหยุดทั้งทีทำไมกูต้องออกจากบ้านมาทำตัวเป็นนายสนองพระโอษฐ์ที่สวนสนุกกับไอ้เด็กบ้าข้างบ้านนี่ด้วยวะ?!
เกลียดจริงๆเลยไอ้ปีศาจตัวแสบคิมจุนมยอน!
“คริสฮยองงงง จุนมยอนอยากเล่นไวกิ้งนั้นอ่ะ” ผะ..ผีเปรต… เสือกจะเล่นเครื่องเล่นที่กูเกลียดที่สุดเนี่ยนะ! ฝันไปเหอะ ให้ตายกูก็ไม่เล่น เมินครับสัด
หมับ!
“จะ-เล่น-อ้ะ!!!” เรียวปากสีชมพูเชิดขึ้นอย่างขัดใจก่อนขยับพูดช้าๆชัดๆเปล่งเสียงผ่านกระเดือกลูกคอเน้นๆและยิ่งคำสุดท้ายที่ใช้เสียงสูงแหลมกระแทกหูกูอย่างหนักแน่น ยังไม่พอแม่งใช้มือเล็กๆฟาดป้าบเข้ามาคว้าแขนกูไปกอดแนบอก แถมใช้ตากลมโตใสๆนั่นช้อนขึ้นมามองอีก…
กูเกลียดมึงจริงๆนะ ให้ตายเหอะ! ไอ้เด็กแคระนรก!!
“อ่อกกกกกกกกกกก” ขนมปังปิ้งและกาแฟสดที่ซัดก่อนออกจากบ้านมาเมื่อเช้าทะลวงออกจากลำไส้พุ่งออกจากปากอย่างไม่มีเยื่อใย…
บอกตรงๆคือกูหมดสภาพมาก แข้งขาสั่นไม่มีเรี่ยวแรงจะยืน ได้แต่ทรุดตัวโก่งคออ้วกเป็นธาตุอาหารชั้นดีให้แด่พุ่มไม้หย่อมใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากอีเครื่องเล่นนรกนั่น
“โด่วววว ฮยองอ่อนหว่ะ เล่นไวกิ้งแค่นี้ก็หมดสภาพซะและ ไม่ไหวๆ” ผิดที่กูใช่ปะสัด ใช่สิกูมันอ่อน ใครจะเก่งเหมือนมึงละครับ เล่นแม่งสามรอบติดยังเสือกยืนกระหยิ่มยิ้มกว้างจะลากกูไปเล่นรอบที่สี่ พ่อง!! กูทนมาได้ถึงรอบที่สามกูก็แทบจะกราบตีนตัวเองแล้วเหอะ!
“กะ..ก็…โอ่กกกกกกกกกกก” อ..เอาปืนเป่าขมับกูทีครับ ห่าราก จำได้ว่าเมื่อเช้าแดรกไม่เยอะเลยนะ ออกมาจากไหนเยอะแยะวะแม่ง OTLL
“ฮ่ะๆๆ จุนล้อเล่น~ ไหวมั้ยเนี่ยย อ้ะ! กินน้ำๆ” ขวดน้ำถูกส่งมาพร้อมรอยยิ้มหวาน… เหยียบหัวแล้วลูบหลังกูตลอดอ่ะ เดี๋ยวก่อน รอก่อนเถอะ จะเอาคืนให้เข็ดหลาบเลยไอ้แสบ!
“ฮยอง!! จะ..จะลากจุนไปไหน?!!”
ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ สภาพร่างกายกูพร้อมเอาคืนแล้วน่ะครับมึง หลังจากไปซัดมื้อเที่ยงพื้นฟูจนสภาพร่างกายกลับมาสมบูรณ์เต็มร้อย แต่สภาพจิตใจนี่มันยังก้ำกึ่งหว่ะ ถ้าจะให้สมบูรณ์…
มันก็ต้องเอาคืนสิวะ! หึหึหึหึหึหึหึหึ
“ไม่นะ! ไม่เข้า! จุนไม่เล่นบ้านผีสิง!! ม่ายยยยยยยยยยยย” ตัวยังไม่ถึงไหล่กูดิ้นไปก็ไร้ประโยชน์หว่ะอีหนู อยากจะหัวเราะให้เงิงยุบจริงๆ สภาพไอ้เด็กปีศาจของเขาตอนนี้นี่น่าสงสารเสียไม่มี หน้าซีดตัวสั่นดิ้นเร้าๆยื้อขืนตัวสุดชีวิต ตานี่ก็เหลือกซะ เอ็นดูละเกิน พี่นี้อยากจะพาน้องเข้าไปเล่นไวๆ
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555 +
มึง - เสร็จ - กู – แน่ !!!!
“ฮืออออออออ ไปเลยไอ้บ้า!” แดรกจุดเลยทีเดียว… คือไม่ใช่ที่โดนด่านะ แต่คืองงที่มันแหกปากไล่แต่ก็กอดกูไว้แน่นซะร่างมันจะฝั่งกับแผ่นอกเขาอยู่รำไร กลั้นขำแทบตาย ขืนขำออกไปโดนมันข่วนเป็นแน่แท้ เจ็บตัวแถมจะโดนโกรธหนักกว่าเดิมอีก หลุดขำไปละไม่คุ้มชีวิตเลยจริงๆ
“โอ๋ๆๆ ฮยองขอโทษน้า” นี่กูอุตส่าห์ง้อนะเนี่ย จริงๆมันต้องหยวนกันป้ะวะ แค่เอาคืนนิดหน่อยเอง คิคิ
“คริสก็รู้ว่าจุน..ฮึก..จุนกลัวผีอ่ะ! ฮืออออออออ” กลายเป็นเด็กขี้แยร้องไห้ขี้มูกโป่งไม่อายสายตาสิ่งมีชีวิตรอบข้างเสียแล้ว กูเลยโดนประนามทางสายตาจากผู้คนที่เดินผ่านและเหลียวมองมาที่ไอ้แสบนี่ด้วยเลยไง ทีกูอ้วกไม่เห็นมีใครส่งสายตาประนามไอ้เด็กบ้าที่ยืนหัวเราะลั่นอยู่ข้างๆบ้างเลยวะ
โลกนี้แม่งสองมาตรฐานที่สุดอะ!
“คริสฮยองขอโทษนะครับ เดี๋ยวพาไปกินเค้กน้า หยุดร้องไห้เถอะคนดี”
“ฮึกก ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังเลยนะ! ฮือออ” โถ… ทีมึงทำกับกูออกบ่อยไป ความยุติธรรมอยู่ที่ไหนครับสัด?! ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!
“จุนมยอนอา ไม่ร้องแล้วนะ โอ๋ๆ” ประคองใบหน้ามู่ทู่ของไอ้แสบด้วยมือทั้งสองข้างก่อนใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาใสที่เปรอะเปื้อนไปทั่วออก และกดริมฝีปากทับหน้าผากมนอย่างลืมตัว…
“อะ..อื้ออ ฮ..ฮยอง คนมองเต็มเลยอ่ะ” ตายหอง! คือจะมองธรรมดาไม่ว่าไง แต่บางคนถือโทรศัพท์ตั้งท่าเหมือนถ่ายรูปด้วยคืออะไร! โดยเฉพาะกลุ่มเด็กสาวที่กรีดร้องหน้าฟินบินไปดาวหมีพวกนั้น
“ป..ไปกันเถอะ” ไม่รอเสียงขานตอบ รีบจูงมือลากไอ้เด็กปีศาจเดินหนีไปร้านกาแฟเล็กๆที่ตั้งอยู่ข้างสวนดอกไม้ในสวนสนุกในทันที
“จุนมยอนฮยอง?” เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะลุกพรวดจากเก้าอี้กระโจนเข้าไปหาไอ้เด็กหนุ่มหน้าใสตัวโกร่งๆที่เป็นคนเรียกและทำหน้าปริ่มสุดชีวิตที่ไอ้แสบของเขากอด…
ตะ..ต่อหน้าต่อตา!!!
“เห้ย! โคตรบังเอิญอ่ะ แต่ดีเลย ฮยองคิดถึงเซฮุนนี่มากๆเลย!!” ค..คิดถึงมากๆ?!!!
“ผมคิดถึงฮยองมากกว่าน้า หอมทีดิ คิคิคิ” หอมพ่อง!! ไปหอมตูดอาม่ามึงนู้น เด็กเปรต!!
“อะแฮ่ม!!”
นั่น! ไอ้เด็กนรกที่ชื่ออะไรฮุนๆขมวดคิ้วทำหน้าบูดเป็นตูดทันทีที่เขากระแอมเสียงดังเรียกร้องความสนใจจากไอ้เด็กปีศาจของเค้าจนมันผละทันที เออ! ให้มันรู้ซะมั่งว่านี่ใคร!
“เอ่อ… อ่อนี่ไง! คริสฮยองที่ฮยองเล่าให้ฮุนนี่ฟัง” ไอ้ตัวดียิ้มหวานจนตาหยีขึ้นเป็นเส้นโค้ง แล้วไอ้ท่าทางโมเอร้แบบเต็มสตรีมยืนเกาะแกะกับไอ้เด็กโกร่งนั้นคืออะไรวะ?!!
“ลุงเนี่ยอะหรอ..คนข้างบ้านที่ชอบลวนลามฮยองน่ะ!” ละ..ลวนลาม… อีหน้าหมี! แล้วมึงจะตะโกนเน้นคำทำหอยกาบอะไรครับ! โอ้ยยย คนทั้งร้านหันมามองกูเยี่ยงอีโจรโรคจิตอีกแล้ว เด็กสมัยนี้แม่งแสบทรวงรวดร้าวตูดถึงไตจริงๆ OTLL
“นี่ลุง! โชคดีของลุงนะที่วันนี้ผมมากับครอบครัว เจอกันคราวหน้ามีเคลียร์ยาวอ่ะ” ไอ้โกร่งนรกชี้นิ้วมาอย่างหาเรื่อง ก่อนจะหันไปล่ำลาไอ้ตัวแสบน้อยของผมที่ก็ยืนยิ้มให้มันกอดเกี่ยวมือลูบไล้ไปทั่วแขนและลำตัว…
“ผมไปก่อนนะฮยอง รักฮยองนะ”
“ฟ่อดดดดดด”
(￣(工)￣) ……………………
…………………………….…………………………………..
“คริสฮยองอ๊า!! จุนเหนื่อยแล้วนะ! อย่าเดินหนีแบบนี้เส้!!” เสียงแหลมแค่ไหนก็ไม่ทะลุขั้นรูหูกูได้หรอกนะ! เพราะมันมีแต่ลม! หนำซ้ำยังซอยขาก้าวถี่ยิบเดินหนีไปเรื่อยๆจนเกือบจะรอบสวนสนุกโดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยแม้แต่น้อย ยิ่งภาพที่ไอ้เด็กโกร่งกะโหลกกะลาคว้าไอ้เด็กแสบของเขาเข้าไปหอมแก้มผุดขึ้นมาในหัวขามันก็พาลจะวิ่ง แต่อีกใจก็กลัวมันตามไม่ทันเลยได้แต่เดินไวฮึดฮัดสะบัดสะดิ้งให้ไอ้แสบวิ่งแถ่ดๆตามจนหอบฮัก…
ไม่ใจอ่อนหรอกโว้ย! เคืองอีเสียงหัวเราะคิกคักชอบใจของมันมากอ่ะ!!
ให้ตายกูก็ไม่เลิกงอน!!!
“ดีกันนะจุนมยอนนนนน นะ นะครับบบ” คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ และไม่ต้องงงว่าทำไมคนงอนอย่างกูกลายเป็นคนง้อไปได้ เพียงแค่จุนมยอนนั่นเบะปากน้ำตาใสไหลออกลูกตา ไม่พอนางยังทรุดฮวบลงกับพื้นร้องไห้แหกปากลั่นไม่อายสิ่งมีชีวิตเพื่อนร่วมโลกอีกครา แล้วแบบนี้กูจะกล้างอนต่อปะละ!! วิ่งไปรวบกอดแทบไม่ทัน
ให้ตายเหอะ! เขาจำได้นะว่าไอ้แสบนี่อยู่มอปลายปีสุดท้ายแล้วนะ ไหงมันเหมือนเด็กประถมขนาดนี้?
“ฮึ้!” จุนมยอนยู่หน้าพ่นลมเสียงดังมาฮึ้นึงแถมเมินหน้าหนีมองออกไปนอกหน้าต่างและพยายามแกะมือเขาที่รวบเอวโอบกอดไว้อย่างแนบแน่น…
ก็ง้ออะ! ไม่ได้ลวนลามเลยนะ!
และก็ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมถึงได้กล้าง้อ(ลวนลาม)ด้วยท่าทีประเจิดประเจ้อขนาดนี้ เพราะอยู่บนชิงช้าสวรรค์น่ะสิ! โรแมนติกปะล่ะ ไอ้แสบที่อยู่ดีๆก็ลุกพรวดวิ่งหนีมาขึ้น แถมขึ้นไม่ธรรมดาด้วยนะ ก็นางเล่นเอาปูนฉาบหน้าแซงคิวคนที่ยืนต่อแถวอยู่ถึงจะไม่มากแต่ก็พาเหวอกันไปทั้งแถว ดีนะวิ่งไล่กวดมาขึ้นกระเช้าทัน ไม่งั้นคงได้นั่งรออยู่ข้างล่างรากงอกออกตูดกว่าจะหมุนครบรอบก็ชั่วโมงกว่า นานขนาดนี้คนน้อยก็ไม่แปลกใจละวะ
“แล้วฮยองจะเดินหนีจุนทำไมตั้งนานเล๊า!”
“แล้วทำไมเราต้องหัวเราะชอบใจตอนโดนไอ้เด็กบ้านั่นหอมด้วยละ!”
“ก็มันจั้กจี้นี่น่า ฮยองก็รู้ว่าจุนจั๊กจี้ที่หูอ่ะ” ที่หู!! มันหอมแก้มไม่ใช่หรอวะ? กูพลาดอะไรไปครับ?!!
“หอมแก้มแล้วจั๊กจี้ที่หูได้ไงครับ?!”
“ก็เซฮุนพ่นลมใส่หูจุนอีกทีนึงน่ะสิ” พ่นลมใส่หูจุน… มึง!! อีเด็กเปรตเซฮุน!! เจอกันคราวหน้าไม่ต้องเคลียร์เพราะมึงมีมวยกับกูแน่ๆ!! เอาพ่อมึงมาต่อยกับพ่อกูเป็นมวยคู่เลยก็ได้มา มึงมา!! ไอ้สาดดดดด กูปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
“อ๊า ฮ..ฮยองกอดแน่นไปแล้วนะ จุนหายใจไม่ออก อื้ออออ” อ..อุ้ย ลืมตัว…
แต่ว่า.. ไหนๆก็ไหนๆๆๆ(ไม้ยมกล้านตัว)แล้วอ่ะนะ…
(￣////// (工) //////￣)………… อิ๊…อิ๊…อิ๊…
“อะ..อ๊า!! ฮ..ฮยองอย่านะ!” เสียงหวานแหกปากครางก้องไปทั่วกระเช้า… คือมันมีกระจกไง เพราะงั้นก็ไม่ต้องกลัวเสียงเล็ดลอดเลยจ่ะ คริสฮยองคนนี้ขอจัดเต็มเอาคืนแบบทบต้นทบดอกนะจ๊ะ!
“อื้ออออออออ” ไล่สูดดมความหอมจากต้นคอขาวๆก่อนจะซึมซับความหวานโดยการใช้ลิ้นลากเลียขบเม้มตรงซอกคอจนเป็นรอยจางๆ มือล้วงเข้าไปในเสื้อไล่ลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องเนียนและเนินอกที่แอ่นหนีความเสียวซ่าน พยายามดิ้นเร้าขืนตัวจะออกจากหว่างขาของเขา แต่เพราะตำแหน่งวินๆแบบนี้แหละ
ดิ้นยังไงก็ไม่หลุด!!
“ฮะ..ฮยอ..อื้อออออ” ประคองใบหน้าหวานให้หันเข้าหา ประกบริมฝีปากดูดดื่มความหวานในโพรงปากเล็กอย่างไม่รีรอด้วยการแทรกลิ้นร้อนในจังหวะที่ร่างบางนั้นร้องท้วง
“อั่ก!!!”
กระบวนการแลกเอมไซน์ดำเนินไปเรื่อยๆจนกระทั่งถูกกำปั้นเล็กๆนั้นทุบเข้าอกอย่างแรงจนต้องผละออก ไอ้แด็กแสบหอบฮักหน้าแดงแก้มแดงไปหมดจนเห็นแล้วอยากจะฟัดแรงๆให้ตายกันไปข้าง!
“ทำฮยองทำไมครับ หื้มม?”
“ก็มีคนมองมาเต็มเลยอ่ะ! TT////TT”
“คนเคินที่ไหนกัน เราอยู่กลางอากาศกันนะครับเด็กน้อย” จะให้พี่เสียบน้องตรงนี้เลยก็ได้ เชื่อมั้ย ไม่เชื่อ เดี๋ยวพี่จะพิสูจน์ให้ดู อิ๊___อิ๊
“ฮยองก็หันไปดูสิ!! กระเช้าข้างๆอ่ะ!! โอ้ยย บ้าๆๆ ฮยองบ้าที่สุดเลย!!”
“…………” ใบ้แดรกไปหลายสิบวิเมื่อหันไปประสบเข้ากับสิ่งมีชีวิตที่มนุษย์โลกอย่างเราเรียกกันว่า ‘เด็ก’ อายุราวๆห้าหกเจ็ดแปดขวบนับสี่ห้าชีวิตที่มุงดูชะเง้อมองมาแถมเอามือฟาดกระจกป้าบๆกันระรัวและทำหน้าตาตื่นกลัวเหมือนกูเป็นสัตว์ประหลาดหรือไม่ก็ฆาตกรอะไรเทือกนั้น
แต่นั้นก็ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ…
คือพวกมึงเป็นอะไรกัน?!! =____=
แล้วพ่อแม่ผู้ยงผู้ใหญ่ไหนหมดวะเห้ย?!
“อื้อ!” ตัดสินใจลุกขึ้นย้ายตูดอุ้มจุนมยอนมาอยู่อีกฝั่งที่คิดว่าไอ้เด็กบ้าพวกนั้นไม่น่าจะเห็นแล้วเพราะกระเช้าของเขากำลังเครื่องตัวลง และเพราะมันใกล้จะถึงเต็มที พี่นี้จะเสียเวลาและโอกาสไปใยเล่า…
“อ๊ะ..อ๊า ฮยองงง!!”
“ปะป๊า!!!! ลุงนั้นไง!! ลุงคนที่จูงมือพี่ชายคนนั้นแหละ!!! เขารังแกพี่ชายใหญ่เลยบนชิงช้าสวรรค์นั้นอ่ะ!! พวกเราเห็นกับตาเลย!!” หลังจากลงจากกระเช้ามาได้สักพักก็มายืนต่อแถวซื้อขนมสายไหมที่คุณคนเล็กเขาอยากกิน จู่ๆก็มีเสียงเด็กแหกปากดังลั่นไปทั่วบริเวณ ผู้คนต่างหยุดเดินและหันมองเป็นตาเดียว…
ชะ..ชิบหาย!!! กลุ่มอีเด็กเปรตที่ทุบกระจกป้าบๆนั้นไง
กริ๊สสสสสสสสสส มึงจะทำอารายยย มึงอย่าน้า TT [ ] TT!!!!!
“หะ..ห๊า? เขาทำอะไรล่ะลูก??” โอ้ยย คุณพ่อมึงจะอยากรู้ไปทำไม เผือกจริง กริ๊สสสสสส แล้วอีเด็กเปรตมึงอย่าริอาจพูดเชียวนะ!!!!
“ลุงคนนั้นเขากินปากพี่ชายใหญ่เลยอ่ะ!!!” โอ้ อีช้างเม็ดกับมด มึงคิดว่ากูจะอายมั้ยถามจริง อีเหี้ยยยยย กูจะฟ้องพระอินทร์ สาดดดด TTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT
“ก..กลับกันเถอะนะ” โอ้ยมึงง คือโอ้ยยยย ไม่รู้จะเอาหัวไม่มุดอะไร คนรอบข้างต่างพากันมองแล้วอมยิ้มหัวเราะใหญ่ กูอยู่ไม่ได้แล้วบอกเลย TT//TT!!!
“อ..อื้อ TT////TT”
“นั่น!! ป๊า!! ลุงจะหนีแล้ว! ป๊ารีบแจ้งตำรวจเลยนะ!!” นี่มึงยังไม่หยุดอีกนะไอ้เด็กบ้า อยากสาปให้โตมาปิ๊กาจูเล็กแต่ก็กลัวเป็นตราบาปในใจ คุณพ่อมึงช่วยพาลูกกลับบ้านไปเลยนะ ก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจสาปลูกมึงจริงๆนะแสรดดดด
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คือไม่อยากจะกล่าวอะไรซ้ำซาก ช่วยรูดพรืดขึ้นไปยาวๆอ่านประโยคแรกที่เกริ่นเปิดทีเหอะ
กูเกลียดเด็กจริงๆนะให้ตาย!!!!
แต่ยกเว้นเด็กที่เขากำลังกุมมือไว้คนนะ
เพราะคนเนี้ย…
เมีย!
#END
กริ๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส <3
แต่งเองลงเองเขินเอง หายไปปีเศษ 5555555555555 #โดนตรบ
คือเลิ้บยูมายลิตเติ้ลบอยคือ.... ยังไม่ได้แต่งเพิ่มเลยค่ะ T w T
ยังมีคนรออ่านอยู่มั้ยอันนี้ไม่รู้ แต่จะพยายามนะคะ TTTTTTTTTTTTTTTT *ก้มกราบสี่ทิศ*
แต่ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจด้วยนะก๊ะ รักพี่คริสกันเยอะๆนะคะ บทนี้ตั้งใจเพื่อฮีจริงๆ 55555555555
หนึ่งเม้นหนึ่งกำลังใจ ขอบคุณค่ะ ; w ;
ปล.จุนมยอนน่าปล้ำที่สุดในโลก TT wwwwwwwww TT
ความคิดเห็น