นักรับจ้างแห่งซินซาเนีย ภาคภูตสีน้ำเงินกับพิณแห่งปัญญา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

            ภายในห้องที่มีขนาดเล็กอย่างกับห้องใต้หลังคาหรือห้องใต้บันไดก็ไม่ปานนั้น ทั้งสี่ด้านของผนังรวมทั้งพื้นเพดานเต็มไปด้วยหยากไย่และฝุ่นจับหนาเตอะ เป็นห้องที่ไม่น่ามีใครอยากจะเข้าไปทำความรู้จักสักนิด แต่ตอนนี้กลับถูกประดับประดาไปด้วยแสงเทียนและเปลวไฟจากเวทย์หลากสี พร้อมด้วยแขกผู้มาเยือนภายใต้ผ้าคลุมของชายหนุ่มสามคนกำลังยืนมุงบางสิ่งกลางห้อง ก่อนที่บรรยากาศที่เงียบเชียบอย่างกับป่าช้านั้นจะถูกแทนที่ด้วยเสียงบ่นโวยวาย

‘เฮ้! เกรย์ ยังไม่เสร็จอีกหรือไง! ถ้ามีใครมาเห็นเข้า สาบานได้ว่าพวกเราจะถูกไล่ออกตั้งแต่ยังไม่ทันได้เข้าเรียนที่นี่’ ชายที่ยืนอยู่ทางขวาบ่นพร้อมกับถอดผ้าคลุมออก แสดงสีหน้าเบื่อหน่ายเข้าขั้นโคม่า แถมด้วยการยีเส้นผมสีน้ำตาลแดงจนยุ่งด้วยความขัดใจ

‘เงียบๆ หน่อยสิ ฉันต้องใช่สมาธิ’ ชายหนุ่มที่อยู่ตรงกลางพูดขณะที่มือทั้งสองข้างกำลังปล่อยพลังเวทย์ไปที่ลูกแก้ว พร้อมกับที่แสงสีทองที่สว่างวาบไปทั่วห้องค่อยๆ จางหายไป ‘เสร็จแล้ว เหมือนสุดได้เท่านี้แหละ’ คนที่ถูกเรียกว่าเกรย์พูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อนพลางเสยผมดำสนิทที่ปรกหน้า

‘เฮ้ย! เกรย์ แกจะบ้าเหรอ ยายนี่เป็นผู้หญิงนะ จำไม่ได้เหรอว่าคนที่ว่าตามหาน่ะเป็น…’

‘รู้น่า! ถ้าไม่มีใครจับได้เราก็รอด แต่ถ้าเราหาคนที่เหมือนรองจากนี้ แล้วโดนจับได้...สาบานได้ว่าเราจะถูกประหารภายในวันพรุ่งนี้’ สิ้นเสียง ทั้งสองคนก็กลืนน้ำลายลงคอ ค่อยๆ พยักหน้าช้าๆ แล้วจ้องไปยังด้านล่างของลูกแก้วที่เขียนด้วยตัวอักษรสีทองว่า ‘ลิซานา’

‘แปลกนะ ทำไมถึงมีแค่ชื่อล่ะ’ ชายอีกคนที่เงียบอยู่นานเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย ‘ลูกแก้วนี้จะพยากรณ์ชื่อจากความจิตได้สำนึกของเจ้าตัวนิ ถ้างั้นมันก็น่าจะเป็นความจริง แล้วทำไมถึงไม่มีชื่อสกุล’

‘ง่ายจะตาย’ เจ้าของเรือนผมสีดำพูดอย่างขบขัน ทั้งๆ ที่ใบหน้านั้นยังเรียบเฉย ‘ในเมื่อเป็นจิตใต้สำนึกของเจ้าตัว งั้นก็แปลว่าคนๆ นั้นไม่รู้น่ะสิว่าตัวเองเป็นลูกใคร’

‘จะบ้าหรือไง! มีคนแบบนั้นด้วยหรือไงที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นลูกใคร’

‘นายจะรอฟังคำตอบจากเจ้าตัว หรือว่าจะรอถามเป็นคำขอร้องสุดท้ายก่อนจะไม่ได้เห็นวันพรุ่งนี้ล่ะ’ ตามมาด้วยสีหน้าเหยเกของชายผมสีน้ำตาลแดงและเสียงกระแอมไอเบาๆ ของชายผมสีน้ำเงินเข้ม ก่อนที่ทั้งคู่จะพยักหน้าแล้วเดินตามไปอย่างว่าง่ายเมื่อนึกเรื่องที่สำคัญขึ้นมาได้ ‘ลืมไปแล้วหรือไงว่าตอนนี้พวกเราแอบเข้ามาอยู่ เสร็จแล้วก็รีบกลับกันสิ!’