คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไฟดับ 100% ยังไม่ได้แก้คำผิดงับ
ไฟดับ
ฉันเดินกลับมาที่ห้องด้วยหน้าที่บูดสนิท อารมณ์เสียแล้วเนี้ย วันแรกของโรงเรียนทำไมมันถึงได้ซวยขนาดนี้ ฉันคิดแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงแรงๆ แล้วถอนหายใจออกมายาวๆ
ฟึบ
“ว้าย!!!” ฉันอุทานขึ้น
ไฟมันมาดับอะไรตอนนี้เนี้ย ฉันยิ่งกลัวความมืดอยู่ด้วย T_T ทำไงดี ฉันไม่กล้าลุกออกจากเตียง ได้แต่ส่งเสียร้องไห้ออกมาเบาๆ ฉันกลัวจริงๆนะ T_T
“เธอเป็นอะไรเนี่ย ไฟดับไม่เห็นต้องร้องไห้เลย” ฉันได้ยินเสียงพี่มิกกี้มาจากข้างๆเตียงฉันเลยกระโดดกอดเขาแน่น
“ฮือๆๆ ฉันกลัว”ฉันร้องออกมา
“อ่า ไม่ต้องกลัวแล้วนะ พี่อยู่นี่แล้ว”พี่มิกกี้พูดแล้วลูบหลังฉันเป็นการปลอบโยน ฉันได้แต่กอดเขาแน่นขึ้น
ฟึบ
“ไฟมาแล้ว ไม่ต้องกลัวแล้วนะ”พี่มิกกี้บอกแล้วดึงฉันออกจากตัว
“ฮึก หนู กลัว ฮึก ฮึก”ฉันพูดแค่นั้นแล้วกอดพี่มิกกี้แน่นเหมือนเดิม
ก๊อกๆๆ
มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันเลยยอมผละออกจากที่มิกกี้เพื่อให้พี่เขาไปเปิดประตู เขาเปิดประตูออกมาแล้วคนที่อยู่ข้างนอกก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต
“วิลโล้บอกว่าเธอไปหันที่ห้องงั้นหรือ ว่าแต่มีอะไรล่ะ” อลิซถามขึ้น
“อ๋อ ฉันแค่อยากไปนั่งเล่นห้องเธอน่ะ”
“งั้นไปกันเถอะ ฉันซื้อขนมเตรียมไว้เยอะเลย” อลิซพูดแล้วลากแขนฉันไป
“พี่มิกกี้ไปด้วยกันมั้ยคะ”ฉันถามขึ้นอย่างเป็นมารญาติ
“ไม่ล่ะ ขอบคุณ ฉันต้องทำงานต่อ” เขาพูดแค่นั้นแล้วเดินไปรอปิดประตู
( Mickey’s talk)
ปัง
ผมปิดประตูห้องลง เฮ้อ ผมทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า วันนี้เหนื่อยเป็นบ้าเลยแหะ ผมคิดแล้วลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินกลับไปทำงานหน้าคอม ผมพิมพ์งานไปเรื่อยๆ แต่สติผมกลับไม่อยู่ที่งานเลย สติผมกลับบินหายไปไหนไม่รู้ ผมเอาแต่คิดถึงตอนที่ยัยนิกกี้นั้นกอดผมแน่น ผมก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน มันอาจจะเป็นเพราะผมไม่เคยโดนกอดมาก่อนมั้ง เวลาโดนกอดเลยเอาเก็บมาคิด
ผมตัดสินใจเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาเบียร์มาดื่มซะหน่อย เผื่อว่ามันจะช่วยให้ผมหายคิดถึงเรื่องยัยนิกกี้ได้ เบียร์หลายกระป๋องถูกเรียงอยู่ในตู้เย็นตอนนี้ได้ถูกผมหยิบออกมาทีละกระป๋อง ผมกรอกเบียร์ทั้งกระป๋องลงคอไปในครั้งเดียว ตอนนี้ผมกินไปสามกระป๋องแล้วแต่ยังไม่เห็นรู้สึกอะไรเลยแหะ เลิกก่อนดีกว่า ผมยังต้องทำงานต่ออยู่ คิดได้เช่นนั้นแล้วผมก็เอากระป๋องเบียร์เปล่าไปทิ้งแล้วเริ่มพิมพ์งานต่อ
ก๊อกๆๆ
ผมพิมพ์งานไปได้ไม่กี่หน้าก็มีเสียงเคาะประตูมาอีกครั้ง เฮ้อ แล้วนี้ใครมาอีกล่ะ ผมคิดในใจแล้วเดินไปเปิดประตู คนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็คือนิกกี้นี่เอง เมื่อผมเปิดประตูให้เธอเข้ามาเรียบร้อยแล้วผมก็กลับไปทำงานต่อ ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าห้องนี้มันเงียบมาก แต่เงียบๆอย่างนี้แหละดี ผมชอบ ผมพิมพ์งานต่อโดยไม่สนใจอะไรจนกระทั้งผมเหลือบไปเห็นนาฬิกา นี้จะห้าทุ้มแล้วหรือเนี้ย ผมหันไปที่เตียงของนิกกี้ก็พบว่าเธอกำลังหาววอดใหญ่ผมเลยถามขึ้น
“ง่วงแล้วหรือ”
“ค่ะ” นิกกี้ตอบแล้วหาวอีกรอบ
“งั้นนอนได้แล้ว เดี๋ยวพี่ปิดไฟให้” ผมบอกแล้วเดินไปปิดไฟ
ถ้าคุณสังเกตดีๆแล้วนะ ผมก็ไม่ได้โหดตลอดเวลา ก็มีบ้างที่ผมจะโหดเป็นบางครั้งเพื่อไม่ให้ผู้หญิงเข้ามาใกล้ แต่ถ้าเวลาอยู่กับเพื่อน หรือกับใครไม่กี่คนผมก็จะไม่ทำหน้าโหดๆใส่หรอก ถึงผมจะไม่ค้อยยิ้มก็เถอะ
หลังจากที่ผมปิดไฟแล้ว ผมก็เดินไปปิดคอมแล้วขึ้นไปนอนบนเตียง เฮ้อ ในที่สุดก็ได้นอน ผมคิดแล้วเผลอหลับไป
กรี๊ง
ผมตื่นขึ้นเพราะนาฬิกาปลุกผมมันดัง วันนี้ผมต้องตื่นเช้าไว้ก่อนเพราะยังไม่รู้ว่ารูมเมทของผมจะตื่นกี่โมง แล้วถ้าตื่นสายเหมือนกันแล้วมันจะยุ่ง ผมปัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วลุกจากเตียง โอ๊ย วันนี้ตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกแปลกๆ คงเป็นเพราะผมยังไม่ชินมั้ง ผมคิดแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ผมเดินไปที่ซิงก์แล้ววักน้ำใส่หน้า เฮ้อ รู้สึกสดชื้นขึ้นมาหน่อยผมเดินออกมาหยิบชุดนักเรียนที่อยู่ข้างนอกแล้วเดินกลับเข้าไปใหม่ ผมรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ทั้งอาบน้ำ แต่งตัว และ เซ็ทผมอีกนิดหน่อย แค่นี้ก็หล่อแล้ว(ดูมัน ชมตัวเองได้อีก แต่ก็ต้องยอมรับว่าหล่อจริงๆ - _- : writer) พอผมออกมาจาห้องน้ำก็เห็นว่ารูมเมทของผมยังหลับอยู่เลย รู้งี้ตื่นสายหน่อยก็ดีน่ะสิ แต่ตื่นเช้าๆก็ดีเหมือนกัน มีเวลาเยอะดี จะได้ไม่ต้องรีบอะไรมาก ผมเดินไปจัดนู้นนิดจัดนี้หน่อย จัดฝั่งของผมให้เรียบร้อยทุกอย่าง กว่าจะจัดทุกอย่างเรียบร้อยก็ปาไปครึ่งชั่วโมง นี้ก็จะเจ็ดโมงแล้ว ว่าแต่ยัยนิกกี้อะไรนั้นจะตื่นกี่โมงฟะ เดี๋ยวก็ไม่ทันไปหาอะไรกินพอดี ผมไม่รอแล้วดีกว่า
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในคณะที่ผมกำลังจะเดินไปที่ประตูถึงกับหยุดอยู่กับที่ นาฬิกาไรวะ หนวกหูชิพ ผมเดินไปเปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องไป ไปหาอะไรกินดีกว่า
ผมเดินไปที่โรงอาหารรวม ที่นั้นมีคนเยอะมากๆเลย ผมไม่ชอบที่ๆมีคนเยอะ แต่ถ้าไม่มาผมก็หิวตายน่ะซิ เอาเป็นว่ารีบมารีบไปดีกว่า ผมเดินไปซื้อขนมปังฟาร์มเฮาส์กับนมหนึ่งกล่องที่ร้านมินิมาร์ทเล็กๆ เมื่อซื้อเสร็จผมก็เดินออกมานอกโรงอาหาร ไปหาที่กินสงบๆดีกว่า ผมเดินไปที่ชิงช้าไม้เก่าๆที่หลังโรงอาหาร เพื่อไปนั่งกินที่นั้น ที่นี้ไม่ค้อยมีคนเพราะมันออกจะรกไปหน่อย แต่สำหรับผมแล้วมันคือสวรรณในโรงเรียนเลย
หลังจากกินเสร็จผมก็ตรงไปยังห้องพักอีกครั้งเพื่อไปเอากระเป่าสำพาระทั้งหลาย ระหว่างทางมีพวกเด็กผู้หญิงแอบกรี๊ดผมด้วย เฮ้อ เบื่อ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากอยู่โรงเรียนที่ไม่มีพวกผู้หญิงเลย (ได้ข่าวว่าแกก็เป็นผู้หญิงนะ อย่างลืมดิ -_- : writer) ยิ่งวันกีฬาสีหรือวันอะไรพิเศษๆนะ ผมนี้แถบต้องวิ่งหนีเลย พวกผู้หญิงนี้ไล้ตามผมอย่างกับว่าผมเป็นแมวที่น่ารักที่สุดในโลกแล้วมีแค่ตัวเดียวอย่างนั้นแหละ (เปรียบเทียบได้โง่มาก -_- : writer) คนหล่อกว่าผมมีเป็นพันๆคนไม่รู้จักไปหา มารุมแต่ผมแล้วมันได้อะไร คิดแล้วเครียด =_=
(End)
กว่าฉันจะออกมาจากห้องก็ปาไปเกือบเจ็ดโมงครึ่ง ฉันเลยต้องรีบวิ่งไปโรงอาหารใหญ่เพื่อไปหาอะไรกินก่อนโรงเรียนเข้า แต่กว่าจะเดินไปถึงกว่าจะซื้อเสร็จก็ใกล้หมดเวลา ฉันเลยต้องรีบเข้าห้องโดยที่ยังไม่ได้กินอะไรเพราะฉันกินไม่ทันแน่นอน ฉันเลยได้เก็บขนมปังที่ซื้อมาไว้ในกระเป๋า หิวๆๆ เมื่อไหร่จะพักซักทีนะ T_T
สามคาบแรกฉันเรียนอย่างผ่านๆ เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ทำไมนะหรือ ก็เพราะว่าฉันมัวแต่ปวดท้องหิวข้าวไงล่ะ พอฉันออกมาจากห้องฉันก็ลากวิลโล้กับอลิซไปโรงอาหารทันที หิวๆๆๆๆๆ
พอมาถึงโรงอาหารฉันก็หาที่นั่งแล้วขวักขนมปังที่ซื้อมาตอนเช้าออกมากิน ยัยอลิซกับวิลโล้ก็เดินไปหาซื้อขนมมากินบ้างเหมือนกัน ฉันเลยต้องนั่งเฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียว และเพราะฉันเป็นคนที่หน้าตาดีมากๆ เลยมีผู้ชายมากมายมาคุยกับฉัน บางคนก็แกล้ง บางคนก็ถึงกับขอคบเลยก็มี แต่ไม่ต้องห่วง ฉันปฏิเสธไปหมดแล้ว โรงเรียนนานาชาติไม่ค่อยมาทอม ฉันเลยยังไม่มีแฟน ถ้ามีทอมเยอะๆฉันคงควงให้หมดทั้งโรงเรียนเลย (อาการณ์เจ้าชู้กำเริบอีกแล้วเรา) ส่วนสาเหตุที่ฉันเลือกที่จะคบทอมแทนที่จะเป็นผู้ชายนั้นก็เพราะว่า ฉันคิดว่าทอมก็เป็นผู้หญิง เพราะฉะนั้นเขาเข้าใจเรามากกว่าผู้ชาย
ฟึบ
ฉันได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายลอยมาจากคนที่เพิ่งเดินผ่านฉันไป โอ้ว น้ำหอมกลิ่นนี้หอมดีจังเลย และเมื่อฉันหันหน้าไปดูว่าใครเดินผ่านฉันไปก็ต้องตกใจ พี่มิกกี้งั้นหรือ OoO จำได้ว่าพ่อฉันก็เคยซื้อน้ำหอมยี่ห้อนี้มา มันแพงมากเลยทีเดียว พี่เขาคงรวยหน้าดู แต่อย่าสนเลย เขารวยแล้วไง ฉันไม่สนหรอก (จริงๆแล้วสนมากๆเลยล่ะสิ ถ้าเป็นไปได้คงขอพี่เขาคบไปแล้วใช้มั้ยล่ะ -_- รู้นะว่าปลอบตัวเองอยู่: writer)
วันที่สองของโรงเรียนนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี ตอนบ่ายฉันก็ไม่ได้ทำอะไรมาก เพราะตอนบ่ายครูมีประชุมเลยบอกให้นักเรียนเข้าชมรมแทน ในชมรมการแสดงก็ไม่ได้มีอะไรมาก รุ่นพี่เขาไม่ให้เราทำอะไรเลยเนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันที่สอง ก็แค่ให้แนะนำตัว แล้วฝึกแสดงนิดๆหน่อยๆ รวมๆแล้วมันก็สนุกดีเหมือนกัน แต่รุ่นพี่เขาก็บอกไว้ว่าทุกปีต้องมีการแสดง และพวกเราทุกๆคนต้องร่วมด้วย แต่ก็ยังไม่ใช้ตอนนี้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สั่นไปหน่อย ขอโทษด้วยงับ
ความคิดเห็น