[Mudblood] เลือดสีโคลนที่รัก (Draco/Hermione - Dramione)

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 : จูบแรก

          เช้าแรกของการเรียนได้เริ่มต้นขึ้น เด็กนักเรียนหลายคนยังคงพร่ำเพ้อถึงวันปิดเทอมที่ผ่านมา แฮรรี่และรอนนั้นถึงกับบ่นออกมาอย่างหัวเสีย พวกเขาคิดว่าระยะเวลาในการหยุดพักผ่อนนั้นน้อยเกินไป ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ไม่เห็นด้วย  ตรงกันข้าม เธอนั้นทำท่าทางกระปรี้กระเปร่าพร้อมที่จะฟังทุกคำที่ศาสตราจารย์ทุกคนพูด เธออ่านตำหรับตำราทุกเล่มจนจำขึ้นใจตั้งแต่วันปิดเทอมที่ผ่านมา แต่ก็ยังมิวายเข้าไปขลุกตัวอยู่ในห้องสมุดตั้งแต่วันแรกของเทอม ทิ้งแฮร์รี่และรอนพร่ำเพ้อพรรณาต่อไปหน้าเตาผิง

          เฮอร์ไมโอนี่ออกจากห้องสมุดในเวลาแปดโมงครึ่ง ซึ่งเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงจึงจะไปเรียนคาบแรก  ขณะเดินออกมายังห้องสมุด ในใจพลางคิดเรื่องที่มักกอนนากัลจะให้เธอขนข้าวของย้ายมายังชั้นห้า ซึ่งเธอยังไม่มีโอกาสบอกทั้งสองเลยตั้งแต่เมื่อคืน  อันที่จริงเธอตั้งใจจะเล่าให้ทั้งสองฟังตั้งแต่เมื่อคืนวาน แต่เมื่อเธอกลับไปยังหอกริฟฟินดอร์ ก็พบว่าทั้งสองนั้นหายตัวไปเสียแล้ว 
         
          เฮอร์ไมโอนี่คิดเรื่องนี้ตลอดทางเดินกลับไปยังหอกริฟฟินดอร์ ตอนนี้ท้องไส้ของเธอปั่นป่วน ใจหนึ่งก็อยากบอก อีกใจก็กลัวรอนจะทำท่าทีไม่เห็นด้วยอย่างโกรธจัด(เกินไป) และที่เธอกลัวที่สุดคือ จะบอกทั้งรอนและแฮร์รี่อย่างไร ว่าเธอต้องนอนร่วมหอกับมัลฟอย เธอไม่อยากทำเสียบรรยากาศแต่เช้า

          ''ต้นฮอลลี่'' เฮอร์ไมโอนี่กล่าวรหัสผ่านเข้าหอ

          ''เข้าไปได้เลยเลยจ้ะแม่สาวน้อย'' สุภาพสตรีอ้วนตอบอย่างงัวเงีย เห็นได้ชัดว่าเธอแอบงีบหลับไปเมื่อครู่

           เฮอร์ไมโอนี่ปีนกำแพงเข้าไปภายในหอ แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุดกับท่าทีของรอน เขาดูหงุดหงิด ตะโกนเสียงดังฟังไม่ได้ศัพท์ ซึ่งมีจินนี่และแฮร์รี่เกลี้ยกล่อมอยู่ข้างๆ ด้วยความสงสัย เธอจึงเดินตรงเข้าไปหาเขาทันที 

          ''รอน เป็นอะไรไป'' เฮอร์ไมโอนี่ถาม  รอนหันหน้ามายังต้นเสียง และสบตากับเฮอร์ไมโอนี่เข้า เขาจ้องตาเธออยู่ครู่หนึ่ง และหันหน้ากลับไปมองเตาผิงเช่นเดิม

          ''มาแล้วสิ ใช่ไหมล่ะ'' รอนทำสีหน้าเฉยชา ''แล้วนี่ไปไหนมาล่ะ ไปหามัลฟอยมาล่ะสิ'' เฮอร์ไมโอนี่นั้นงงกับคำที่รอนเพิ่งเปล่งออกมาเมื่อครู่ ไปหามัลฟอย? เธอจะไปหาเขาเรื่องอะไร เมื่อรอนไม่ขยายความ เธอจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากจินนี่และแฮร์รี่ ซึ่งทั้งสองมีสีหน้าประมาณว่า เธอไม่รอดแน่ เสียใจด้วยนะ

          ''เงียบทำไมล่ะเฮอร์ไมโอนี่ ไม่มีอะไรจะพูดกับพวกเราหรือไง'' เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบคำถามแรก เขาจึงกระตุ้นเธอด้วยคำถามที่สองอีกครั้ง แต่เห็นได้ชัดว่าเฮอร์ไมโอนี่ยังคงงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาจึงพูดต่อไปว่า ''เรารู้เรื่องหมดแล้ว เธอคบกับมัลฟอยใช่ไหมล่ะ ฉันเห็นช่วงนี้เธอกับเขาดูแปลกไป แล้วฉันก็ได้คำตอบ'' รอนถอนหายใจแรงๆออกมา ''ลาเวนเดอร์เล่าให้ฉันว่าเห็นเธอกับมัลฟอยที่ห้องสมุด แล้วก็เดินออกไปด้วยกัน แถมมักกอนนากัลเล่าให้ฉันฟังเรื่องคัดเลือกพรีเฟ็คบ้านละคน และเธอเพิ่งให้ฟิลส์มาย้ายข้าวของของเธอ ได้ข่าวว่ามัลฟอยก็อยู่ที่นั่นด้วยนี่ ไม่คิดจะบอกกันหรอก ใช่ไหมล่ะ'' รอนไม่พูดออกมาอีก เห็นได้ชัดว่าเขาหงุดหงิด แต่ทำไมกันล่ะ ทำไมเขาต้องหงุดใส่ฉันด้วย เธอคิด

          ''ไม่ใช่ความผิดของฉันนะรอน! ฉันจะบอกเธอตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เธอไม่อยู่นี่!'' เฮอร์ไมโอนี่ตะคอกใส่รอน ''แล้วนั่นมันก็ออกจะบ้าไปหน่อยไหมเรื่องมัลฟอยน่ะ ฉันไม่ได้คบกับมัลฟอยนะรอน มักกอนนากัลให้มัลฟอยมาตามฉันไปที่ห้องทำงาน และฉันก็จำไม่ได้ด้วยว่าฉันชอบเขานะ!'' เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนสุดเสียง เธอมองเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

          ''คะ คือ ฮะ ฮะ เฮอร์ไมโอนี่ ฉะ ฉันขอโทษ ฉะ ฉันไม่รู้ จริงๆนะ ฉันมันงี่เง่าไปเอง'' รอนซึ่งเห็นท่าทีเดือดดาดของเฮอร์ไมโอนี่ ทำให้อารมณ์โกรธที่ครุกกรุ่นอยู่ในอกของเขาดับมอดลงไปทันที เขาพยายามสรรหาคำพูดที่คิดว่าดูดีมาแสดงความเสียใจที่เพิ่งต่อว่าเธอลงไปเมื่อครู่

          ''ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ จริงๆนายน่ะไม่ได้งี่เง่าหรอก แสนจะน่ารักและอ่อนหวาน'' เฮอร์ไมโอนี่กัดฟันพูดออกมา เธอยังคงไม่หายโกรธรอน แต่ก็ใจเย็นลงเมื่อรอนพูดขอโทษเธอ  เฮอร์ไมโอนี่นั้นคิดว่ารอนเข้าใจผิดอย่างแรง เธอเนี่ยนะคบกับมัลฟอย ช่างตลกอะไรเสียอย่างนี้ 

          ''เอาล่ะทุกคน ไปเรียนกันได้แล้ว คาบแรกเรามีเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์ จำได้ไหม'' แฮร์รี่ตัดบททั้งสองคน ''ส่วนเธอ จินนี่ เธอมีเรียนอะไรเช้านี้'' แฮร์รี่หันไปถามจินนี่

          ''ฉันมีเรียนวิชาพยากรณ์ศาสตร์'' จินนี่พูดไปหาวไป ''และฉันคิดว่าจะโดดล่ะ''

          ''ไม่ได้นะจินนี่ -- หรือเธอไม่มีเพื่อนไป บางทีนะ เธออาจจะอยากให้ฉันไปส่ง'' รอนและเฮอร์ไมโอนี่หันขวับมาทางแฮร์รี่ทันที จินนี่มีท่าทางงุนงงสับสน ''อะ เอ่อ ฉันหมายถึงเธอควรจะเข้าเรียนนะ โดดเรียนแบบนั้นน่ะไม่ดีเลย ไม่ดีเลยสักนิด'' แฮร์รี่รีบตอบจินนี่ทันที พลางเหลือบตาอย่างหวาดๆมาทางรอนและเฮอร์ไมโอนี่

           
          ตลอดการเรียนในวันนี้ดูเหมือนจะน่าเบื่อไปนิดหน่อยในความคิดของเฮอร์ไมโอนี่ เนื่องจากความหนาวเกิดแผ่กระจายไปทั่วทั้งโรงเรียนอย่างรุนแรง อาจมากกว่าเมื่อวานด้วยซ้ำ ทำให้เด็กทั้งห้องดูเหมือนจะอยากอยู่ในหอมากกว่าจะขยับไม้กายสิทธิ์ในวันที่สภาพอากาศเลวร้ายเช่นวันนี้ 

          
          ค่ำวันนั้น หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่ปรับความเข้าใจกับทั้งสองและอธิบายถึงเหตุผลที่ต้องย้ายไปอยู่หอที่ชั้นห้าแล้ว เธอจึงบอกลาแฮร์รี่และรอน เนื่องจากเธอจะต้องไปล่าตระเวรตรวจจับสิ่งของผิดกฏหมาย และคอยตรวจดูนักเรียนที่พยายามหลบหนีออกนอกปราสาทไปยังฮอกมี้ด(ฮอกมี้ดมีมาตรการใหม่สำหรับพ่อมดแม่มด ซึ่งเปิดทำการตั้งแต่ 9:00 - 22:00) เธอคิดว่านั่นเป็นการเปิดทางให้กับนักแหกกฏรุ่นใหม่ ซึ่งเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่เกิดขึ้นในความคิดของเธอ

          หลังจากที่เธอเดินออกมาจากหอกริฟฟินดอร์ เธอตรงไปยังชั้นสามทันที นี่เป็นหน้าที่ที่เธอได้รับมอบหมายจากมักกอนนากัล และเธอยังจำได้ดีว่าในปีสาม แฮร์รี่เคยใช้เส้นทางลับเส้นทางนี้ตรงไปยังฮอกมี้ด แต่ตอนนี้ ดูเหมือนจะมีเด็กนักเรียนใช้เส้นทางลับนี้ออกนอกปราสาทกันหลายคนเสียแล้ว

          เวลาล่วงเลยมาถึงห้าทุ่มแล้ว หลังจากที่เธอลาดตระเวนบนชั้นสาม ซึ่งดูเหมือนจะไม่มีเด็กคนไหนกล้ามาเดินท่อมๆในบริเวณนี้อีก เมื่อครบกำหนดแล้ว เฮอร์ไมโอนี่เดินขึ้นบันไดหินอ่อนไปยังชั้นห้าอย่างเร่งรีบ กลัวว่าบันไดจะย้ายหนีไปไหนอีก เมื่อเธอมาถึงชั้นห้า เธอคิดว่าจะอาบน้ำก่อนเข้านอน เพราะเธออาบน้ำครั้งล่าสุดก็คือตอนเช้า 

          เฮอร์ไมโอนี่เลือกห้องพรีเฟ็คชั้นห้าที่มีน้ำพุหลากสีตามที่เธอเคยมาอาบเมื่อตอนก่อนปิดเทอม ตามคำแนะนำของแฮร์รี่ สถานที่ที่เขาใช้ไขปริศนาไข่มังกร เธอหันซ้ายหันขวา คิดว่าคงไม่มีใครมาแล้ว อากาศหนาวแบบนี้ ใครจะสติไม่ดีมาอาบน้ำแบบเธอได้อีก เฮอร์ไมโอนี่ไม่รอช้า ผลักประตูเข้าไปทันที 

          ภายในห้องนั้นมีห้องอาบน้ำส่วนตัวสามห้อง มีแอ่งอาบน้ำขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลาง พร้อมด้วยน้ำพุห้าชั้น(แต่ละชั้นมีก๊อกทั้งหมดห้าอัน) เรียงตามสี แดง เขียว ส้ม น้ำเงิน และม่วง ตามลำดับ และไหลลงแอ่งอาบน้ำที่มีขนาดใหญ่ทันที 

          ''สวยไม่เปลี่ยนเลยนะ ห้องอาบน้ำพรีเฟ็คนี่'' เฮอร์ไมโอนี่พึมพำเบาๆอย่างเลื่อมใส
หลังจากรู้สึกตัวเนื่องจากความหนาวของอากาศที่เล็ดลอดเข้ามา เธอซึ่งเหนื่อยล้าจากการลาดตระเวน เลือกห้องอาบน้ำส่วนตัวแทนที่จะลงไปแช่น้ำพุร้อนในอ่าง เธออดนึกเสียดายไม่ได้ แต่ก็เดินเข้าไปยังห้องอาบน้ำ และพบว่า ในห้องน้ำมีผ้าขนหนูและชุดนอนของฮ็อกวอตส์อยู่ด้วย ''นึกแล้วเชียว ดีนะที่ยังมีบริการผ้าขนหนูกับชุดนอนฟรี ฉันเกือบจะไปเอาชุดนอนที่หอแล้วเชียว'' เธอพูดอย่างตื่นเต้นในบริการพิเศษนี้
         
          เฮอร์ไมโอนี่ใช้เวลาอาบน้ำทั้งหมดรวมๆแล้วสิบห้านาที ซึ่งในห้องน้ำมีของใช้ทุกอย่างให้ครบหมดแล้ว เธอจึงไม่ต้องนำอะไรเข้ามาเลย เฮอร์ไมโอนี่คิดขณะกำลังเช็ดตัว

          ''นั่นใคร พรีเฟ็คที่นี่หรือเปล่า'' เสียงยานคางดังขึ้นขณะที่เธอกำลังเช็ดตัวอย่างถนอมผิวกาย และเสียงนั่นเป็นใครไม่ได้  ต้องใช่เขาแน่ๆ ต้องใช่มัลฟอยแน่ เฮอร์ไมโอนี่วุ่นวายใจ เธอคิดดังนั้นจึงยกมือขึ้นอุดปากตัวเอง ไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไป ถ้าเขารู้ว่าเธออยู่ในห้องนี้ เขาต้องแกล้งเธอเหมือนในโรงนกฮูกอีกแน่ๆ เวลาผ่านไปสักพัก เธอไม่ได้ยินว่ามัลฟอยพูดอะไรต่อ เธอจึงยกมือที่อุดปากออกอย่างช้าๆ พลางแนบหูกับประตูเพื่อฟังเสียง แต่โชคไม่เข้าข้างเธอ มัลฟอยกำลังอาบน้ำอยู่ที่ห้องข้างๆเธอ!
         
          เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินเสียงน้ำไหลซู่ซ่าเป็นเวลาสิบนาที ในขณะที่เธอเองได้แต่ยื่นตัวแข็งทื่อ รอว่าเมื่อไรมัลฟอยจะออกไปสักที เธอไม่กล้าแม้แต่จะแต่งตัวด้วยซ้ำ..
         ผ่านไปอีกห้านาที เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ยินอะไรอีกนับจากนั้น เธอคิดว่ามัลฟอยคงจะออกไปแล้ว แต่เพื่อความแน่ใจ เธอจำเป็นต้องตรวจสอบเสียก่อน เธอค่อยๆบิดกลอนประตูสีทองอ่อน เพื่อจะชะโงกหน้าไปดูว่าห้องข้างๆยังล็อคประตูอยู่หรือไม่  เธอค่อยๆเปิดประตูออกอย่างช้าๆ

           ''กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด'' เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องออกมาสุดเสียง มัลฟอยยืนดักรอเธออยู่หน้าประตู -- และ -- และเขานุ่งผ้าขนหนูแค่ตัวเดียว ซึ่งเผยให้เห็นซิกแพ็คเล็กๆของเขา พร้อมกับผิวขาวเนียนไล่ขึ้นไป อีกทั้งยังใบหน้าที่ขาวซีดมากกว่าเก่าหลังอาบน้ำอีกด้วย เธอช็อคทันทีกับสิ่งที่เห็น พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับเธอกันแน่!

           ''ไง เกรนเจอร์'' เขาแสยะยิ้ม พร้อมกับไล่สายตาลงไปยังขาอ่อนของเฮอร์ไมโอนี่ ขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงผ้าขนหนูที่เธอกำลังนุ่งอยู่ ผิวขาวเนียนของเธอ ไปจนถึงใบหน้าที่ซึ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ เฮอร์ไมโอนี่เห็นดังนั้นจึงรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาป้องตามลำตัว มัลฟอยพูดต่อไป

           ''เธอนี่ก็ใช่ย่อยนี่ อันที่จริงฉันน่าจะรู้ตั้งแต่บนรถไฟแล้วนะ'' เขาพูดพลางสูดกลิ่นหอมจากกายของเธอไมโอนี่ ''หอมดีนี่'' เขายิ้ม

           ''นะ นะ นาย อะ ออก ไป นะ!'' เฮอร์ไมโอนี่ตั้งสติและพูดในสิ่งที่เธอกำลังคิด แต่มันยากลำบากเหลือเกิน เธอเหมือนหายใจไม่ออก มัลฟอยซึ่งนุ่งผ้าขนหนูแค่ตัวเดียว และยืนต่อหน้าเธอ

           ผ่านไปเนิ่นน่านสำหรับทั้งสองคน มัลฟอยยืนจ้องเฮอร์ไมโอนี่อยู่ครู่หนึ่ง ราวกับโลกทั้งโลกหยุดหมุน เธอเห็นสีหน้ามัลฟอยเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น เธอไม่อาจพูดอะไรออกมาได้อีก เธอกำลังตะลึงกับภาพตรงหน้า  มัลฟอยขยับเท้าเข้ามาอย่างช้าๆ ขยับเข้ามาใกล้เฮอร์ไมโอนี่ หน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ มัลฟอยขยับหน้าเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น มากขึ้น 

           ''บอกฉัน ว่าเธอไม่ต้องการฉัน'' มัลฟอยแทบไม่มีเสียงพูดออกมา จ้องมองมายังเฮอร์ไมโอนี่ จมูกของทั้งคู่แตะกันเล็กน้อย ริมฝีปากห่างจากอีกฝ่ายแค่ไม่กี่เซ็น

           ''คือ -- ฉัน'' ทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่พูดจบ มัลฟอยก็ทาบริมฝีปากลงมาบนปากอวบอิ่มของเฮอร์ไมโอนี่ เขาขยับริมฝีปากช้าๆอย่างชำนาญ เฮอร์ไมโอนี่นั้นเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบที่เขามอบให้ เธอจูบตอบเขาไปอย่างงกๆเงิ่นๆ  มัลฟอยผลักร่างของเธอเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว แล้วใช้ขาดันประตูให้ปิดลง เฮอร์ไมโอนี่ยกแขนขึ้นโอบรอบคอมัลฟอย ส่วนเขา ลากไล้นิ้วมือไปยังทุกส่วนของร่างกายเธอที่เขาเอื้อมถึง  ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดเรื่องนี้ เขาทั้งสองยังคงมอบรสจูบให้กันและกันอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

           
           เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เฮอร์ไมโอนี่นั้นเริ่มหอบ เธอถอนริมฝีปากนั้นออกเกือบจะทันที แม้ว่าเธอจะเคลิบเคลิ้มกับจูบแรกที่มัลฟอยมอบให้ แต่เธอคิดว่าจะต้องหยุดเรื่องที่เกิดขึ้นเดี๋ยวนี้ ขืนนานกว่านี้ พวกเขาอาจจะเลยเถิดกันไปไกล

           ''ฉันขอโทษ'' มัลฟอยเอ่ยขึ้นหลังจากทั้งคู่ยืนเงียบกันอยู่หลายนาที  เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบอะไร เธอเขินอายเกินกว่าที่จะพูดอะไรออกมา มัลฟอยซึ่งรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร เขาเปิดประตูแล้วเดินออกไปทันที บางที เขาอาจจะออกไปแต่งตัวที่อื่น เธอคิด
           
           เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มขณะกำลังสวมใส่ชุดนอน เธอทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ หรือเธอจะชอบเขา ไม่น่า เขาแค่จูบกับเธอเมื่อกี้นี้เอง ไม่หรอก ต้องไม่ใช่แน่ๆ  เธอเถียงกับตัวเองอยู่ยกใหญ่ แต่เมื่อได้สติ เธอพบว่าตัวเองกำลังพยายามยัดแขนของตัวเองใส่ไปในกางเกงนอนขายาว เมื่อเห็นดังนั้น เธอจึงยิ้มกริ่มให้กับความโง่เง่าของตัวเองหนึ่งที


            มัลฟอยนั้นซึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพรีเฟ็คชั้นห้า สภาพของเขาไม่ต่างจากพวกโรคจิต เขานุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ดีที่บริเวณนั้นไม่มีใครอยู่ เพราะนี่ก็ใกล้ๆเที่ยงคืนแล้ว เขาเดินต่อไปยังห้องน้ำพรีเฟ็คใกล้ๆ ออกจะสกปรกไปหน่อย แต่ก็พาตัวเองเข้าไปพร้อมกับชุดนอน ที่ถือติดมือมาจากห้องน้ำพรีเฟ็คที่เขาไปอาบน้ำ และ..จูบกับเฮอร์ไมโอนี่

            มัลฟอยซึ่งแต่งตัวเสร็จ เขาเองเดินออกมาจากห้องน้ำทันที ระหว่างเดินก็คิดทบทวนระหว่างเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ เขาจูบเธอ..เขาชอบเธอหรือเปล่านะ จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อเราสองคนเกลียดกันจะตาย แถมเธอยังเป็นพวก..เลือดสีโคลน  

น่าแปลกใจที่เขาไม่คิดว่าเธอน่ารังเกียจเลยสักนิด ปกติแล้วเขาจะเกลียดพวกนี้เข้าไส้ แต่ทำไมกันนะ ทำไมเขาไม่รู้สึกเกลียดเฮอร์ไมโอนี่อีกแล้วตอนนี้..


-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ฉากนี้คือดี คือยาก คือฟิน อยากให้ไรเตอร์แต่งต่อก็อย่าลืมเม้นต์ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนมากๆค่า