[Mudblood] เลือดสีโคลนที่รัก (Draco/Hermione - Dramione)

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : คำสั่งย้ายหอจากมักกอนนากัล

          หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่กระแทกฝีเท้าออกมาจากโรงเลี้ยงนกฮูก เธอก็เดินกลับไปยังหอกริฟฟินดอร์ในทันที 

          ''อากาศหนาวแบบนี้เธอออกไปไหนมาจ๊ะ'' สุภาพสตรีอ้วนถามเธอ

          ''ต้นฮอลลี่'' เฮอร์ไมโอนี่บอกรหัสผ่านอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ตอบคำถามของเธอ ไม่ใช่สิ ไม่ใช่อารมณ์นี้  หลังจากนั้นเธอจึงปีนกำแพงขึ้นไปเพื่อผ่านเข้าไปยังหอกริฟฟินดอร์ เมื่อเธอจัดการผมเผ้าและสำรวจชุดแต่งกายเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเดินตรงเข้าไปหาแฮร์รี่และรอน ซึ่งตอนนี้ ทั้งสองคนได้ยึดเตาผิงมาเป็นของตนเองเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่นักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์หลายคนลงไปห้องโถงเพื่อทานอาหารเช้า

          ''เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมไปนานนักล่ะ พวกเราหิวข้าวกันจะตายอยู่แล้ว'' รอนพูดขึ้น

          ''นั้นสิ ว่าแต่ ถามจริงๆนะ ช่วงนี้เธอเป็นอะไรหรือเปล่า'' แฮร์รี่ถามขึ้นอีกคน ตาจับจ้องมาที่เฮอร์ไมโอนี่อย่างสงสัยใคร่รู้

          ''คือฉันเกลี้ยกล่อมนกฮูกอยู่น่ะแฮร์รี่ ไม่มีอะไรเลย จริงๆนะ'' เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างรวดเร็ว ''ส่วนนาย รอน จริงๆนะ ถ้านายยังกินเป็นพายุขนาดนี้อีกหน่อยคงได้กลิ้งแทนเดินแน่ๆ'' เฮอร์ไมโอนี่รีบเปลี่ยนเรื่อง เห็นได้ชัดว่าแฮร์รี่นั้นยังสงสัยเฮอร์ไมโอนี่อยู่ แต่เธอไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ถามอะไรอีก  รอนลุกขึ้นและเดินออกจากหอไปเป็นคนแรก เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นตามรอนไปทันที แฮร์รี่ตามพวกเขามาเป็นคนสุดท้าย แต่ไม่ได้ถามอะไรอีกต่อจากนั้น ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่โล่งใจเป็นที่สุด

           ทั้งสามคนลงมายังห้องโถง ตอนนี้ทั้งห้องโถงมีผู้คนประปราย ผู้คนส่วนใหญ่รีบกินรีบกลับไปยังหอของตัวเองเนื่องจากสภาพอากาศที่รุนแรง บางคนหนาวจัดถึงขนาดรีบหยิบขนมปังปิ้งสองสามชิ้นอย่างลวกๆ แล้วบึ่งก้นกลับไปยังหอของตัวเองชนิดที่เธอมองตามไม่ทันเลยทีเดียว เฮอร์ไมโอนี่ รอน และแฮร์รี่ เลือกนั่งที่แถวหน้าของโต๊ะบ้านกริฟฟินดอร์ เนื่องจากที่หลังๆถูกยึดไปโดยเด็กปีสี่หกคน บัดนี้ ทั้งห้องโถงดูเหมือนจะเต็มไปด้วยกระดิ่งสีทอง และต้นคริสมาสต์ที่แฮกริดนำมาวางเรียงตามทางเดิน เมื่อทั้งสามเห็นแฮกริด จึงพากันขานกันเรียกชื่อเขา แฮกริดเห็นดังนั้นจึงขยิบตาตอบกลับมา เขายุ่งเกินกว่าจะชวนทั้งสามไปดื่มน้ำชาในตอนนี้ 

          ''วันนี้เราจะไปเยี่ยมแฮกริดที่กระท่อมกันดีไหม แต่เขาดูยุ่งๆนะ'' แฮร์รี่เอ่ยขึ้น

          ''นั่นสิ '' รอนพูด ''แล้วเธอว่าไงล่ะ เฮอร์ไมโอนี่

          เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ยินอะไรที่แฮร์รี่และรอนกำลังพูดเลย เพราะตอนนี้ สายตาเธอกำลังจ้องมองไปยังเด็กหนุ่มผมบลอนด์ผิวขาวซีดอย่างเหม่อลอย มัลฟอยซึ่งรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองมาทางเขา เขาจึงหันไปมองในทันที ซึ่งเป็นเฮอร์ไมโอนี่นั่นเอง ดังนั้นเขาจึงมองตอบเธอกลับไป เฮอร์ไมโอนี่เมื่อรู้สึกว่าเจ้าของร่างนั้นเห็นว่าเธอนั่งจ้องเขา เธอรีบหลบตาทันทีที่เขามองข้ามโต๊ะเข้ามา ทำไมกันนะ ทำไมฉันทำตัวหน้าอายแบบนั้นอยู่เรื่อยเลย เธอพูดพร้อมทึ้งหัวตัวเองเบาๆหนึ่งทีเป็นการเรียกสติ

          ''นี่เธอ ได้ยินหรือเปล่า ฉันถามว่าอะไรน่ะ'' รอนถามเฮอร์ไมโอนี่ เสียงของเขาดังขึ้นเล็กน้อย

          ''อะ เอ่อ อะไรนะ'' เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับไปอย่างตะกุกตะกัก ''ไม่ได้ยิน โทษที''

          ''ตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนเธอนี่เป็นอะไรกันนะ -- แล้วนั่นอะไรกันล่ะ มัลฟอยจ้องเธอตาถลนแล้ว'' รอนพูด ทั้งรอนและแฮร์รี่จ้องมัลฟอย ส่งสายตาหาเรื่องไปให้มัลฟอยประมาณว่า 'มีปัญหาอะไรกับเฮอร์ไมโอนี่หรือไง' แต่มัลฟอยไม่ได้มองทั้งสอง เขากำลังจ้องเฮอร์ไมโอนี่อย่างประเมินค่า

          ''นี่ เลิกจ้องเขาสักที!'' เฮอร์ไมโอนี่ซึ่งจนตรอก และไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าเรื่องระหว่างเธอกับมัลฟอยกับเธออย่างไรดี เธอจึงตัดปัญหาด้วยการลุกขึ้นแล้วเดินออกไปนอกห้องโถงเกือบจะทันที ''จะไปห้องสมุด'' เฮอร์ไมโอนี่บอกรอนและแฮร์รี่ ทั้งคู่นั้นจ้องตากัน และสื่อความหมายที่เข้าใจได้แค่สองคนเท่านั้น 

          เฮอร์ไมโอนี่เดินออกมาจากห้องโถงหลังจากบอกแฮร์รี่และรอนแล้ว เธอเดินขึ้นบันไดหินอ่อนไปอย่างเอื่อยๆ หลังจากนั้นเธอก็แบกร่างตัวเองไปยังห้องสมุด ที่ๆเธอจะไม่ต้องมาอธิบายให้แฮร์รี่และรอนฟังว่าเกิดอะไรขึ้น เธอยังไม่พร้อมจะบอกสองคนนั้น มันน่าอายเกินไป

          เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าห้องสมุด ผ่านเค้าท์เตอร์ที่มาดามพิ๊นซ์ปักหลักอยู่ เธอมองเขาแว้บหนึ่ง แล้วเธอก็เดินตรงไปยังล็อคหนังสือล็อคหนึ่ง สายตาก็พลางควานหาหนังสือปรุงยาเล่มที่เธอยังไม่ได้อ่านไปด้วย  
         
          ในที่สุดเธอก็เจอมัน มันอยู่เล่มที่ห้าถัดจากซ้ายมือของชั้นที่สาม เธอหยิบหนังสือเล่มนั้นแล้วเดินตรงไปยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่  เธอเริ่มต้นอ่านมันทันทีที่นั่งลง 

          ผ่านไปยี่สิบกว่านาที เฮอร์ไมโอนี่อ่านถึงหน้าที่เจ็ดสิบแปด เธอรู้สึกล้าตาเล็กน้อย จึงคิดว่าจะพักสายตาสักครู่หนึ่ง แล้วเธอจะอ่านต่อให้จบภายในวันนี้ เมื่อเห็นว่ามาดามพิ๊นซ์นั้นกำลังง่วนอยู่กับการแยกประเภทหนังสือ เธอจึงฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที 

         ผ่านไปประมาณสองสามนาที เธอรู้สึกว่ามีคนมายืนเหนือโต๊ะที่เธอนั่ง บางทีอาจเป็นมาดามพิ๊นซ์ก็ได้ คงจะมาเตือนเธอเรื่องห้ามนอนในห้องสมุด ต้องใช่แน่ๆ เธอคิดอย่างกระวนกระวาย ในใจพลางคิดคำขอโทษที่คิดว่าเหมาะสมที่จะให้อภัย 
      เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆอย่างระวังตัว ทำสีหน้าสำนึกผิด

        ''มัลฟอย!'' เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมา สีหน้าตกใจ

        ''เงียบนะ!'' มัลฟอยต่อว่าเธออย่างเบาเสียงที่สุด

        ''มาทำอะไรที่นี่'' เฮอร์ไมโอนี่หันซ้ายหันขวา ''มีอะไร!''

        ''มักกอนนากัลเรียกเธอ ที่จริงฉันไม่ได้อยากมาด้วยซ้ำ!'' มัลฟอยพยายามกัดฟันพูด ''และเธอก็ต้องมากับฉันด้วย เกรนเจอร์!''

         เฮอร์ไมโอนี่งุนงงกับคำสั่งของมักกอนนากัลมาก เธอใช้คนอื่นก็ได้นี่ ทำไมต้องเป็นมัลฟอย แต่ความสงสัยอยู่กับตัวเธอไม่นานนัก มัลฟอยเริ่มเดาะลิ้นอย่างเซ็งๆกับความโง่เง่าของเฮอร์ไมโอนี่ เธอเห็นดังนั้นจึงเก็บหนังสือเข้าตามชั้นอย่างรวดเร็ว เธอเดินตามมัลฟอยออกไปข้างนอก
         
         ไม่กี่นาทีทั้งคู่ก็ยืนอยู่ตรงในห้องทำงานของมักกอนนากัล  พร้อมกับพรีเฟ็คบ้านฮัฟเฟิลพัพส์และเรเวนคลออีกบ้านละหนึ่งคน ซึ่งเธอสงสัยว่าทำไมมักกอนนากัลถึงเรียกพรีเฟ็คแค่บ้านละหนึ่งคน และเธอก็ได้คำตอบ

         ''ที่ฉันเรียกพวกเธอมาในวันนี้'' เธอกระแอมเบาๆสองที '' เพื่อเริ่มงานบางที่ฉันคิดว่าสำคัญมาก ตอนนี้โรงเรียนเรา เด็กนักเรียนไม่เชื่อฟังกฎอะไรอีกแล้ว ฉันถึงต้องคัดเลือกพรีเฟ็คที่ดีที่สุดแต่ละบ้านมาเพียงคนเดียวเท่านั้น และพวกเธอต้องย้ายข้าวของจากบ้านของตนเองออกมาให้หมด นั่นหมายความว่า เธอจะย้ายมาอยู่ที่ชั้นห้า -- ฉันพูดไม่ผิดหรอกมิสเตอร์มักมิลลัน แต่แค่เดือนเดียวเท่านั้น ฉันจะลองใช้ระเบียบใหม่ ดูซิว่าพวกเธอจะจัดการกับปัญหานี้ได้ไหม และพวกเธอจะเข้านอนไปแล้วหลังห้าทุ่ม เธอทุกคนต้องเดินตรวจสถานที่ที่ได้รับมอบหมาย มันสำคัญสำหรับฉันมาก เพราะตอนนี้มีนักเรียนหลายคนที่รู้จักเส้นทางลับออกนอกปราสาทหลังจากที่เด็กบ้านสลิธิรินคนหนึ่ง ปล่าวประกาศไปทั่วว่าเขาเจอเส้นทางลับขณะพยายามจั๊กจี้หุ่นที่ชั้นหก -- ใช่แล้ว มิสเตอร์มัลฟอย เด็กสลิธิริน เพื่อนรักของเธอ''

         มักกอนนากัลจ้องเขม็งมาทางเขา ''และที่น่ากังวล มีเด็กหัวทึบปีหนึ่งบ้านเรเวนคลอ แอบเข้าไปในป่าต้องห้ามและเจอสัตว์ร้ายตัวหนึ่งเข้า แฮกริดไปเจอเขาเข้าพอดี นับว่าเป็นโชคดี แค่เสียนิ้วไปนิ้วเดียวเท่านั้น ทั้งหมดก็มีเท่านี้ เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ ขนข้าวของย้ายมาชั้นห้า ไปทุกคน ไปได้แล้ว''

        หลังจากที่มักกอนนากัลพูดจบ พรีเฟ็คบ้านเรเวนคลอรีบบึ่งก้นออกไปจากห้องชนิดที่ว่าไม่เห็นฝุ่นกันเลยที่เดียว ส่วนเออร์นี่นั้นแสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย แต่เมื่อเขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่ เขาก็ใจเย็นลงบ้าง เนื่องจากเขารู้จักกับเธอ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มตอบกลับไป  เธอคิดว่ามักกอนนากัลทำถูกแล้ว เนื่องจากความโกลาหลที่เกิดขึ้นในนักเรียนฮอกวอตส์ ออกนอกปราสาทตอนห้าทุ่ม! ให้ตายสิ! แต่ที่เธอไม่พอใจก็มีแค่อย่างเดียว คนข้างๆเธอนี่เอง! เธอเหลือบมองเขาอย่างหวาดๆ และสาบานได้ว่าเธอเห็นเขาจ้องมองเธออยู่เช่นกัน! เธอจึงรีบบอกลามักกอนนากัลและเดินออกจากห้องในทันที 

        ''หลบหน้าฉันให้ได้ตลอดไปเถอะ เกรนเจอร์'' มัลฟอยวิ่งออกมาจากห้องพร้อมตะโกน ''พรุ่งนี้เธอเจอฉันแน่!''

        เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินดังนั้นไม่รอช้า เธอรีบวิ่งกลับหอกริฟฟินดอร์ อะไรกันนะ นี่เธอต้องทนเจอมัลฟอยอีกหนึ่งเดือนหรือนี่ รอนรู้เรื่องนี้หรือยังนะ ตายแล้ว ฉันแย่แน่ จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกนะ เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างวุ่นวายใจระหว่างทางเดินกลับไปยังหอกริฟฟินดอร์ 


-------------------------------------------------------------------------------------------------------

พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเฮอร์ไมโอนี่กันนะ อยากรู้คำตอบก็อ่านตอนต่อไปเลยค่า ปล.อย่าลืมเม้นต์ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ ติชมได้ตามสบายเลย