[Mudblood] เลือดสีโคลนที่รัก (Draco/Hermione - Dramione)

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : กลับคืนสู่ฮอกวอตส์

         

          หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่ผลักมัลฟอยออกมาอย่างกราดเกรี้ยว เขาพบว่าเธอปิดประตูใส่หน้าเขาดังปัง ซึ่งรุนแรงและเสียมารยาทมาก เธอไม่ควรที่จะทำแบบนั้น แต่มัลฟอยซึ่งพอจะมีสามัญสำนึก(ที่น้อยมาก)อยู่บ้าง เขาจึงแอบฟังว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ หรือไม่เธอก็กำลังด่าทอเขาอยู่ก็เป็นได้   แต่แล้วเขาก็ต้องผงะ เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆจากข้างในอย่างไม่ขาดสาย นี่เธอกำลังร้องไห้หรือนี่ 

          มัลฟอยซึ่งลังเลว่าจะทำอย่างไรต่อไป ระหว่างพังประตูบานนี้ หรือเลือกที่จะเดินกลับไปดีๆแบบไม่เจ็บตัว แต่แล้ว ปีศาจในตัวเขาก็เปล่งเสียงออกมาในความคิดว่า 'จะสงสารอะไรกับเด็กเลือดสีโคลนเช่นนี้ เธอไม่มีค่าให้กล่าวคำว่าสวัสดีด้วยซ้ำ' แต่เสียงอีกด้านในหัวกลับบอกว่า 'นายทำเธอร้องไห้ นายต้องขอโทษเธอ เดี๋ยวนี้' แต่ปีศาจในหัวของเขากลับเป็นฝ่ายชนะ นั่นทำให้เขาเดินหันหลังกลับไปไม่แยแสเธอแม้แต่น้อย เขาตัดสินใจแล้ว

          เฮอร์ไมโอนี่ซึ่งกำลังร้องไห้อยู่เงียบๆในตู้นั้น ตอนนี้เธอแต่งกายเสร็จเรียบร้อยแล้วอย่างเป็นระเบียบ เธอกลุ้มใจเป็นอย่างมาก ใจหนึ่งก็กลัวว่ามัลฟอยจะไปเล่าเรื่องที่เขาเห็นอย่างสนุกสนานกับเพื่อนของเขา อีกใจก็นึกโกรธที่ตัวเองสัพเพร่าและไม่ระวัง เธอนั้นกำลังเถียงกับตัวเองในใจว่าใครเป็นฝ่ายผิดกันแน่ ระหว่างเขาและเธอ ซึ่งเธอก็คิดได้ว่าเธอกำลังหัวเสียกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง หนักกว่านี้เธอก็เคยเจอมาแล้ว (''ฉันนี่บ้าจริงๆ เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ'') เธอจึงพยายามลืมเรื่องนั้นไปเสีย...  ยี่สิบนาทีต่อมา ทั้งรอนและแฮร์รี่กลับเข้ามายังตู้ขบวนสุดท้าย ทั้งคู่พยายามเปิดประตู แต่เปิดเท่าไรก็เปิดไม่ออก ทั้งคู่จึงตะโกนร้องเรียกเฮอร์ไมโอนี่

          ''เฮอร์ไมโอนี่ เปิดที!'' รอนร้อง
    
          ''เฮอร์ไมโอนี่ มีอะไรหรือเปล่า!'' แฮร์รี่ร้องอีกเสียง

          ''ใจร้อนจริงเชียว แปปสิยะ!'' เฮอร์ไมโอนี่ป้ายหน้าลงกับแขนเสื้อข้างหนึ่งอย่างลวกๆ จากนั้นเธอจึงรีบขยับไม้กายสิทธิ์ให้ประตูเปิดออกอีกครั้ง  แฮร์รี่และรอนหอบช็อกโกแล็ต เยลลี่ทุกรสชาติกับเค้กหม้อใหญ่และน้ำฟักทองเข้ามา เธอพบว่ารอนนั้นเมื่อวางของลง เขาก็แกะห่อออกอย่างใจร้อนและยัดมันเข้าปากอย่างรวดเร็วไปทั้งหมด ''หิวมากมั้ยโรนัลด์ แต่ช่วยเช็ดปากที!'' เธอแขวะเขา
         
          ''ว่าแต่ เธอล็อคประตูทำไมเหรอเฮอร์ไมโอนี่'' แฮร์รี่ถาม
     
          ''คือว่าฉันอยากอยู่เงียบๆน่ะ ข้างนอกนั่นออกจะเสียงดังไปหน่อย'' เฮอร์ไมโอนี่รีบตอบ แต่ยังมิวายแสดงท่าทางมีพิรุธให้แฮร์รี่เห็น แต่แฮร์รี่นั้นไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอจึงโล่งอก

          ''กีกกี่โช่โมงจาถืงน้ะเฮอร์ไมโอเน่'' รอนพูด เค้กช็อกโกแล็ตยังเต็มปาก

          ''อีกเจ็ดชั่วโมงกว่าๆ แล้วก็ช่วยกลืนเค้กพวกนั้นลงกระเพราะทีเถอะรอน!''


เจ็ดชั่วโมงต่อมา..

         
         นักเรียนจากฮอกวอตส์พากันทยอยลงมาจากรถไฟ เริ่มด้วยนักเรียนปีหนึ่งไปจนถึงปีสุดท้าย รอน แฮร์รี่ และเฮอร์ไมโอนี่ ลงจากรถเป็นกลุ่มเกือบๆสุดท้าย พวกเขาจึงเดินเร็วผิดปกติเพื่อไปให้ถึงโรงเรียนก่อนเวลา พวกเขาไม่อยากพลาดงานเลี้ยงต้อนรับนักเรียนกลับฮอกวอตส์ รอนและแฮร์รี่ ซึ่งอิ่มหนำสำราญกับอาหารและขนมกันมาแล้วจากบนรถไฟ ก็อดไม่ได้ที่จะลิ้มรสฝีมือเอลฟ์ประจำบ้านที่ฮอกวอตส์ พวกเขาจึงเร่งฝีเท้ากันเร็วขึ้นกว่าเดิม อันที่จริงเฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มหิวขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะเธอไม่ได้ทานอะไรมาเลย

          นักเรียนจากฮอกวอตส์หลั่งไหลกันเข้ามานั่งยังโต๊ะประจำบ้านของตนเอง แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่รุดนั่งลงไปยังที่นั่งแถวแรกๆของบ้านกริฟฟินดอร์ใกล้กับเนวิลล์ เชมัส ดีน และจินนี่ที่ยังเหลือที่อยู่ เด็กนักเรียนเริ่มมากันครบแล้ว ดัมเบิลดอร์กระแอมดังๆสองที เด็กทั้งห้องโถงจึงเงียบกริบ จากนั้นดัมเบิลดอร์จึงกล่าวว่า ''อ้วน โผละ เผละ'' และ ''หยิก กัน หน่อย นะ'' ทั้งห้องจึงกลับมาเสียงอึกทึกครึกโครมอีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่นั้นมองอาหารฝีมือเอลฟ์พร้อมกับพึมพำออกมาว่า ''พวกเขาน่าสงสารจังเลย ทำอาหารอร่อยให้พวกเราทาน แต่กลับได้ค่าแรงอาทิตย์ละหนึ่งเกลเลียน!'' รอนและแฮร์รี่อดไม่ได้ที่จะกรอกตาและพูดออกว่าว่า ''โธ่ เฮอร์ไมโอนี่!'' 

         เฮอร์ไมโอนี่ซึ่งชินเสียแล้วกับท่าทางไม่เห็นด้วยของทั้งสอง เธอจึงตัดสินใจกินอาหารฝีมือของเอลฟ์ประจำบ้านลงไปอย่างแคลงใจ แต่ในระหว่างที่กิน สายตาก็พลอยสอดส่องไปรอบๆห้องโถงนั้นด้วย แต่แล้ว เธอก็ต้องสะดุดกับชายหนุ่มผมบลอนด์ผิวขาวซีด ที่บัดนี้ กำลังจ้องมองมาทางเธอ เธอจ้องกลับไปอย่างท้าทาย สาบานได้ว่าเธอเห็นมัลฟอยขยับปากออกมาว่า ''บนรถไฟ'' เฮอร์ไมโอนี่หลบตาเขาเกือบจะทันที เธอไม่สามารถมองหน้าเขาได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว 

         งานเลี้ยงต้อนรับกลับโรงเรียนฮอกวอตส์สิ้นสุดลง พร้อมกับนักเรียนทีอิ่มแปล้จนหนังตาแทบจะปิด ถึงเวลาที่ทุกคนจะได้ขึ้นไปนอนสมใจ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าแฮร์รี่และรอนนั้นอิ่มเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาได้อีก เธอก็เช่นกัน เธอจึงเสนอให้รีบขึ้นไปยังหอคอยให้เร็วที่สุด

         ''เธอกับรอนไม่ต้องไปคอยดูแลพวกปีหนึ่งหรือไง'' เป็นครั้งแรกที่แฮร์รี่เอ่ยขึ้นหลังจากกินอาหารเสร็จ

         ''มักกอนนากัลให้พวกเราวันนึงล่ะ อันที่จริงฉันว่าไม่จำเป็นหรอก แค่ปิดเทอมก็เพียงพอแล้ว แต่รอนน่ะสิ รอนรีบตอบเชียวล่ะ'' เธอพูดออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย เนื่องจากง่วงสุดขีด รอนที่ซึ่งกลายเป็นใบ้ไปแล้ว ได้แต่พยักหน้าเบาๆเป็นการยืนยันหนึ่งที

          ทั้งสามคนไม่พูดอะไรกันอีกและเดินตรงไปยังหอกริฟฟินดอร์ โดยแยกย้ายกันตอนจะขึ้นนอน เฮอร์ไมโอนี่นั้นขึ้นเตียงทั้งๆที่ยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรไหว เธอหลับตาพร้อมจะเข้าสู่ห้วงนิทรา แต่แล้ว หน้ามัลฟอยก็ลอยขึ้นมา ผมบลอนด์ของเขาและผิวสีซีด ดวงตาเวลาจ้องมองเธออย่างทะลุทะลวง เธอไม่อาจลืมตาขึ้นมาแล้วพร่ำถามกับตัวเองว่าเพราะอะไรเธอจึงคิดเรื่องนี้ เธอง่วงเหลือเกินตอนนี้

และแล้ว เธอก็จมเข้าสู่ห้วงนิทรา และโลกที่จะเป็นของเธอเพียงผู้เดียวในที่สุด


------------------------------------------------------------------------------------------------------

อย่าลืมเม้นต์ให้กำลังใจไรเตอร์กันด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนมากๆค่ะ