[Mudblood] เลือดสีโคลนที่รัก (Draco/Hermione - Dramione)

ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11 : คบกับฉันมั้ย

          เฮอร์ไมโอนี่ทรุดตัวลงบนพรมสีแดงสด ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ผมเผ้าหยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงหนักกว่าเก่า ตาสวยของเธอพรั่งพรูไปด้วยน้ำตาที่รื้อขึ้นมาใหม่หลายระรอก เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆแนบหน้าลงไปกับพรม เธอเหมือนจะขาดใจให้ได้ตรงนั้น คนที่เธอรัก..จูบกับคนอื่น

          นานหลายนาที เฮอร์ไมโอนี่นอนแช่อยู่บนพรมเย็นๆ เธอไม่แม้แต่จะลุกขึ้น มัลฟอยยังคงไม่กลับมา บางทีเขาอาจจะไปไหนต่อได้แล้วก็ได้ 

          ''เฮอร์ไมโอนี่'' เสียงหนึ่งดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ป้ายหน้าลงบนแขนเสื้อพร้อมกับยันตัวเองขึ้นทันที  เฮอร์ไมโอนี่หันหน้าไปยังที่มาของเสียง แล้วเธอก็พบกับ

          ''เมริซ่า!'' เฮอร์ไมโอนี่ร้อง

          ''ใช่ ฉันเอง'' เมริซ่าพูดพลางสำรวจเฮอรไมโอนี่ ''เออร์นี่ยังไม่มา ไปหามักกอนนากัลน่ะ''

          ''อ๋อ จริงสิ'' เฮอร์ไมโอนี่หลบตาเมริซ่า เธอยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นหลายนาที

          ''เฮอร์ไมโอนี่ มีอะไรอยากเล่าให้ฉันฟังไหม'' เมริซ่าเดินเข้ามาทางเฮอร์ไมโอนี่ เธอเงยหน้ามองเมริซ่า เมื่อเมริซ่าเห็นดังนั้นจึงบีบมือเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ ''เล่ามาเถอะ เธอไว้ใจฉันได้''

          เฮอร์ไมโอนี่ใช้ความคิดอยู่พักหนึ่ง เธอไม่แน่ใจว่าเธอจะสามารถบอกเรื่องมัลฟอยกับเมริซ่าได้ไหม เมริซ่าจะเก็บความลับอยู่หรือเปล่า แต่แล้ว เธอก็ตัดสินใจที่จะพูด เนื่องจากเฮอร์ไมโอนี่มองเข้าไปในแววตาของเมริซ่าครู่หนึ่ง เธอเห็นแต่ความจริงใจที่เมริซ่ามีให้เธอ

          ''มะ มะ มัลฟอยน่ะ'' เฮอร์ไมโอนี่พูดตะกุกตะกัก

          ''นึกแล้วเชียว'' เมริซ่ายิ้มบางๆ เฮอร์ไมโอนี่งุนงง เมริซ่ารู้ได้อย่างไร

          ''เธอรู้ได้ยังไง'' เฮอร์ไมโอนี่ถาม 

          ''เธอสองคนน่ะออกจะเสียงดังไปหน่อย ว่ามั้ย'' เฮอร์ไมโอนี่มีสีหน้างุนงงหนักกว่าเก่า เมื่อเมริซ่าเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่เข้าใจ เธอจึงขยายความ ''ฉันได้ยินเธอพูดเมื่อวันก่อน ไม่ได้แอบฟังนะ แต่ฉันอยู่ข้างห้องเธอ อย่าลืมสิ'' 

          เฮอร์ไมโอนี่ไม่พูดอะไรต่อ เธอยืนนิ่ง เมริซ่ารู้เรื่องของเธอและมัลฟอย เหลือเชื่อไปเลย นี่สรุปมีคนรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอเข้าแล้วสินะ คิดไว้ไม่มีผิด

          ''ไม่ต้องกังวลไปหรอกเฮอร์ไมโอนี่ ฉันน่ะเก็บความลับเก่งนะ'' เมริซ่ายิ้มตาหยีให้เฮอร์ไมโอนี่

          ''ขอบใจนะเมริซ่า แต่ขอร้องล่ะ ห้ามบอกใครเด็ดขาดเลยนะ'' เฮอร์ไมโอนี่ขอร้องเมริซ่า เธอไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ โดยเฉพาะแฮร์รี่และรอน

          ''ไว้ใจฉันสิเฮอร์ไมโอนี่'' เมริซ่าทำสีหน้าจริงจัง เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอไว้ใจเมริซ่า 

          ''ฉันไว้ใจเธอนะ เมริซ่า'' เฮอร์ไมโอนี่พูด

          ''ฉันจะปิดปากเงียบ ไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น'' เมริซ่าพูด ''ว่าแต่ เล่าหน่อยสิ ว่าเรื่องราวเป็นยังไง'' 

          เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในหอสลิธิรินให้เมริซ่าฟัง เธอหยุดเมื่อถึงตอนที่เธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ซึ่งเมริซ่าเข้าใจ เธอรับฟังและให้คำปรึกษาแก่เฮอร์ไมโอนี่ 

          ''แล้วเธอจะเอายังไงต่อไปล่ะเฮอร์ไมโอนี่'' เมริซ่าพูดขึ้น

          ''ไม่รู้สิ แต่ฉันยังไม่อยากเจอหน้าเขาตอนนี้'' เฮอร์ไมโอนี่พูด เธอมีสีหน้าหดหู่ ตอนนี้ทั้งสองคนนั่งลงบนโซฟาหน้าเตาผิง ในมือถือบัตเตอร์เบียร์อยู่ 

          ''ไม่ได้นะ เธอต้องชัดเจนสิ'' เมริซ่าแหว ''เธอจะต้องชัดเจนกับเขา ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะคุยกับเขาให้รู้เรื่องไปเลย''

          ''แต่ฉันไม่มีทางเลือกนี่ เราสองคนแค่สารภาพว่าชอบกัน แค่นั้นเองนะ'' เฮอร์ไมโอนี่เสียงดังเล็กน้อย

          ''เธอมีทางเลือก อยู่ที่ว่าเธอจะเลือกอะไร บางทีเธออาจจะขอเขาคบ แต่นั่นฉันไม่เห็นด้วยหรอกนะ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะเลิกชอบเขาซะ เธอก็รู้ว่ามัลฟอยน่ะป๊อปมากในหมู่สาวๆนะ เธอจะสู้ไหวหรือ''

          ''อะไรนะ --'' เฮอร์ไมโอนี่งงงัน อะไรกันที่เขาป๊อปในหมู่สาวๆ เธอไม่ยักรู้เรื่องนี้ ''เธอว่าอะไรนะ''

          ''ได้ยินไม่ผิดหรอก เขาน่ะป๊อปมากนะเฮอร์ไมโอนี่ เพื่อนฉันน่ะ ชอบเขาทั้งแก๊งเลย'' เมริซ่าพูด เฮอร์ไมโอนี่นิ่งเงียบ เธอไม่รู้มาก่อนเลย ''แต่แฮร์รี่เพื่อนเธอก็ป๊อปนะ เขาน่ะมีชื่อเสียงตั้งแต่ยังไม่เกิดเลยมั้ง''

          ''ใช่สิ เขาเป็นผู้พิชิตโวลเดอร์มอร์นี่'' เฮอร์ไมโอนี่พูดจบ เมริซ่ากลั้นหายใจทันที 

          ''เป็นอะไรเมริซ่า -- อ๋อ ขอโทษ คนที่เธอก็รู้ว่าใครน่ะ'' เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะออกมา

          ''เธอกล้าจริงๆ'' เมริซ่าพูดเสียงแผ่ว 

          ''ติดมาจากแฮร์รี่น่ะ'' เฮอร์ไมโอนี่พูด ''ฉันอยากนอนแล้วล่ะ ขึ้นพร้อมกันไหม'' 

          ''อ๋อ ไปสิ เฮอร์มี่'' เมริซ่ายิ้มตาแทบปิด เธอหัวเราะ เฮอร์ไมโอนี่ดูทึ่งกับความกล้าของเมริซ่า เธอกล้ามากจริงๆ แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่คิดว่าเธอเสียมารยาทเลยแม้แต่น้อย 

          เฮอร์ไมโอนี่และเมริซ่าจูงมือกันเดินไปยังบันได พวกเธอคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับวิชาที่ลงเรียนกันอยู่แปปหนึ่ง เมื่อหนึ่งหน้าห้อง พวกเธอจึงโบกมือให้กัน

          ''ฝันดีนะแมรี่'' เฮอร์ไมโอนี่ยิ้ม

          ''ฉันชอบชื่อนี้ ขอบคุณนะเฮอร์มี่'' เมริซ่ายิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่ จากนั้นทั้งสองจึงเปิดประตูเดินเข้าไปข้างในทันที

          เฮอร์ไมโอนี่ล้มตัวลงบนเตียงสีขาวขนาดใหญ่ เธอกวาดตามองไปรอบๆห้องอย่างไร้จุดหมาย อันที่จริงเธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้างที่ได้ระบายกับเมริซ่า แต่เมื่ออยู่คนเดียว เธอกลับฟุ้งซ่านขึ้นมาเสียดื้อๆ เฮอร์ไมโอนี่หลับตาลง พยายามให้หัวสมองว่างเปล่า แต่เรื่องของมัลฟอยก็ถาโถมเข้ามาในความคิด เขาจะอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ แล้วกลับมาหรือยัง เธอคิดอย่างขมขื่น


[Malfoy Special : มัลฟอย สเปเชี่ยล]


          หลังจากที่มัลฟอยผละตัวออกมาจากแพนซี่ได้ เขาด่าว่าเธออย่างโกรธเกรี้ยว เขาไม่เคยโกรธใครเท่านี้มาก่อนในชีวิต มัลฟอยหันไปมองยังที่ที่เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่ แต่แล้ว เขาก็พบกับความว่างเปล่า สาสมแล้ว เป็นใครก็คงทนไม่ได้ เฮอร์ไมโอนี่ก็เช่นกัน เธอไม่สมควรต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ 

           ''อย่าทำตัวน่าขยะแแขยงแบบนี้กับฉันอีก แพนซี่!'' มัลฟอยตะคอกใส่แพนซี่

           ''ตะ แต่ -- เรารักกันนะมัลฟอย ไม่ใช่เหรอ'' แพนซี่พูดตะกุกตะกัก พยายามเดินเข้ามาหามัลฟอย

           ''รักกัน!? มโนอะไรของเธอ ฉันไม่เคยบอกว่าฉันชอบเธอ!!'' มัลฟอยตะหวาด ''แล้วขอบอกทุกคนในห้องนี้ ห้ามไปพูดอะไรกับนักเรียนบ้านอื่น เรื่องที่เห็นวันนี้ มันเป็นความผิดของเธอ!'' มัลฟอยชี้นิ้วไปที่แพนซี่ มือเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เด็กนักเรียนที่อยู่ในละแวกนั้นต่างเดินขึ้นหอไปอย่างพร้อมใจ มีแค่แพนซี่เท่านั้นที่ยังคงอยู่

            มัลฟอยตั้งสติได้ เขารีบเดินปึงปังออกไปจากหอทันที ถ้าได้ยินไม่ผิด เขาได้ยินแพนซี่ตะโกนออกมาว่า ''แล้วนายจะได้เห็นดีกัน มัลฟอย นายต้องเป็นของฉัน!!'' แต่เขาไม่สนใจเธอ ตลกสิ้นดี คนอย่างเธอจะทำอะไรเขาได้ 


[จบ มัลฟอย สเปเชี่ยล]


ก๊อก ก๊อก ก๊อก!


            ''เกรนเจอร์ เปิดประตูให้หน่อย'' มัลฟอยเคาะประตู

           
            เฮอร์ไมโอนี่นั้นยังไม่หลับ เธอได้ยินเสียงมัลฟอยอยู่ทางด้านนอก เธอดีดตัวเองขึ้นจากเตียงทันที เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ ทำอะไรไม่ถูก แต่เมื่อตั้งสติได้ เธอเดินช้าๆไปทางประตู พยายามเงี่ยหูฟังเสียงข้างนอก

             ''ฉันรู้ว่าเธอได้ยิน ถ้าไม่เปิด ฉันจะพังเข้าไป'' มัลฟอยพูดเสียงเบา แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้ง เธอกลัวว่าเออร์นี่จะได้ยิน ไม่รอช้า เธอเปิดประตูให้มัลฟอยทันที

             ''มีอะไร'' เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงแข็ง

             ''ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ'' มัลฟอยพยายามเบียดตัวเข้ามาในห้องนอนของเฮอร์ไมโอนี่ แต่เธอไม่ยอม 

             ''ถ้าจะคุยก็คุยตรงหน้าห้องนี่แหละ'' เฮอร์ไมโอนี่พูด

             ''เรื่องที่เธอเห็นในหอไม่เป็นความจริง แพนซี่เป็นคนเริ่ม และฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย'' มัลฟอยอธิบาย เฮอร์ไมโอนี่ยังคงจ้องมองพื้น ''และฉัน..รักเธอคนเดียว ฉันรักเธอ ไม่ได้ชอบ แต่รักเธอ รักเธอเข้าแล้ว''

             นานหลายนาที หรือบางทีอาจเป็นชั่วโมงสำหรับเฮอร์ไมโอนี่ เธอยืนตัวแข็ง สายตาเงยหน้าขึ้นมามองยังคนตรงหน้า เธอเบิกตากว้าง มัลฟอยบอกรักเธอ เขารักเธอเข้าแล้ว เป็นไปได้ยังไงกัน ที่คนสองคนที่เกลียดกันมาก จะกลับกลายเป็นรัก 

             ''ฉันรักเธอ และเพื่อเป็นข้อพิสูจน์..เธอจะคบกับฉันมั้ย'' มัลฟอยพูดออกมาช้าๆ สังเกตว่าตอนนี้หน้าเขาแดงไม่ต่างไปจากเฮอร์ไมโอนี่

             ''อะ อะ อะไรนะ'' เฮอร์ไมโอนี่พูดตะกุกตะกัก ''คบเหรอ''

             ''่ใช่ คบกัน เธอกับฉัน'' มัลฟอยพูดเสียงเบา

             ''มะ ไม่รู้สิ คะ คะ คงงั้นมั้ง'' เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมาอย่างยากลำบากเพราะความเขินอาย

             ''ฉันถือว่าคบละกันนะ ฉันสัญญาว่าจะรักเธอแค่คนเดียว จะไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้นอีก'' มัลฟอยให้สัญญากับเฮอร์ไมโอนี่ สีหน้าจริงจังขึ้น

             ''ตะ แต่นายต้องไม่นอกใจฉันนะ รู้หรือเปล่า'' เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเบามาก แต่กระนั้น มัลฟอยก็ยังคงได้ยิน

             ''ไม่มีหรอกนอกใจ มีแต่จะรักมากขึ้น'' เมื่อมัลฟอยพูดจบ เฮอร์ไมโอนี่เขยิบหน้าเข้าหาเขาทันที เธอขยับริมฝีปากอย่างชำนาญ ซึ่งเขามีท่าทางตกใจแว้บหนึ่ง แต่นั่นก็ทำให้เขาจูบตอบเธอเช่นกัน ทั้งคู่ซวนเซเข้าไปในห้องเฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอยใช้มืออีกข้างปิดประตูลง ในขณะที่ทั้งสองยังคงเก็บเกี่ยวความหอมหวานกันอยู่นาน นานมากจนมัลฟอยผละริมฝีปากออกมาจากเฮอร์ไมโอนี่ 

             ''ทำไมล่ะ --'' เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมา เธอมีสีหน้างงงัน

             ''เกรนเจอร์ เราควรหยุดแค่นี้นะ'' มัลฟอยตอบเธอ

             ''แต่ฉันรักเธอนะมัลฟอย ทำไมล่ะ'' เฮอร์ไมโอนี่พยายามโน้มตัวมัลฟอยให้ต่ำลง แต่เขาไม่ยอม

             ''เกรนเจอร์ อย่าน่า ฉันยังอยากรักษาความบริสุทธิ์ของเธอไว้อยู่นะ'' มัลฟอยเงยหน้าขึ้น เขาประคองหน้าเธอไว้ ''งั้นเธอสัญญากับฉันสิ ว่าเรียนจบแล้วเราจะแต่งงานกัน''

             ''อืม ก็ได้ ฉันสัญญา'' เฮอร์ไมโอนี่พูด แววตามีท่าทางนึกเสียดาย เธอต้องการเขา และตอนนี้พวกเขาก็เป็นแฟนกันแล้วด้วย ทำไมเธอถึงจะทำไม่ได้ แต่ก่อนเธอก็เห็นมัลฟอยจ้องจะกินเธอตลอดนี่ เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างหัวเสีย

             ''แปลกนี่ วันนี้เกิดคึกขึ้นมาหรือไง'' มัลฟอยพูดติดตลก เฮอร์ไมโอนี่ฟาดแขนลงบนไหล่มัลฟอยทันที เธอหายโกรธเขาสนิท 

             ''เอาล่ะๆ นอนได้แล้วนะครับเด็กดีของผม'' มัลฟอยผลักเฮอร์ไมโอนี่นอนลงบนเตียงเบาๆ โดยมีเขานอนอยู่ข้างๆด้วย ทั้งคู่หันหน้าเข้าหากัน ต่างจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ละสายตา 

             ''ทำไมไม่กลับไปห้องตัวเองล่ะ'' เฮอร์ไมโอนี่ขยับริมฝีปากเล็กน้อย น้ำเสียงแผ่ว

             ''อยากนอนกับเธอขึ้นมาไง'' มัลฟอยขยับตัวเข้าหาเฮอร์ไมโอนี่ เขาจุมพิตที่หน้าผากเธอหนึ่งครั้ง เธอยิ้มบางๆตอบกลับ 

             ''นายว่าจะมีใครรู้เรื่องของเรามั้ย'' เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงเบา

             ''แคร์ด้วยหรือไง'' มัลฟอยตอบ เฮอร์ไมโอนี่กังวลนิดหน่อยกับคำตอบนี้ เธอไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอคบกับมัลฟอย รอน แฮร์รี่ และสาวๆที่คลั่งไคล้เขา 

             ''นอนเถอะนะเกรนเจอร์ อย่าคิดอะไรมากเลย ถ้าเกิดเธอยังไม่อยากให้ใครรู้ตอนนี้ ฉันปิดปากเงียบก็ได้ ตามใจเธอทุกอย่าง'' มัลฟอยพูด เขาสวมกอดเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งเธอมีสีหน้าโล่งใจขึ้นมาเมื่อมัลฟอยเข้าใจเธอ

             ''ขอบคุณนะมัลฟอย ฉันสัญญาว่าเมื่อถึงเวลาที่สมควร ฉันจะบอกพวกเค้าเอง'' เมื่อพูดจบ เฮอร์ไมโอนี่จูบเขาเบาๆที่แก้มเป็นการขอบคุณหนึ่งที มัลฟอยยิ้มบางๆออกมา ซึ่งเธอคิดว่าเพียงพอแล้ว และคืนวันนั้น ทั้งคู่ก็ผลอยหลับไป ในขณะที่มัลฟอยสวมกอดเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งเธอจับมือเขาไว้เหมือนกับว่าเขาจะไม่ไปไหนอีก เขาจะอยู่กับเธอเพียงผู้เดียว และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอจะไม่ยอมปล่อยมือเขาไปง่ายๆ และเธอจะไม่มีวันเสียเขาให้ใครไปอีกเด็ดขาด


-----------------------------------------------------------------------------------------------------

ขอโทษที่หายหน้าหายตาไปหลายวันนะคะ พอดีคุณตาของไรเตอร์เสียค่ะ ไรต์เลยไม่มีอารมณ์แต่ง แต่กลับมาแต่งให้แล้วนะคะ ขอเม้นต์กำลังใจให้ไรต์ด้วยน้า ขอบคุณมากๆค่ะ