[Fake Mask] หน้ากากซาตาน (Yonghwa/Seohyun-YongSeo)

ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 18 : ขอโทษ

          ค่ำคืนสุดแสนจะโรแมนติกสำหรับผู้คนที่ใช้เวลาไปกับการท่องเที่ยวได้มาถึง ดาวนับล้านดวงส่องระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า ดวงจันทร์เปล่งแสงนวลเต็มดวงราวกับจะสื่อความหมายอะไรบางอย่าง รีสอร์ทหรูทรงยุโรปซึ่งอยู่ติดกับทะเลที่ตีตัวเข้ากระทบกับหาดทรายเป็นระยะจนเกิดเสียงดังซู่ซ่าอยู่ตลอดเวลา แต่ถึงแม้บรรยากาศจะเป็นใจและโรแมนติกขนาดไหน แต่ก็ไม่สามารถทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งลืมเรื่องราวแย่ๆที่เกิดขึ้นในชีวิตตัวเองได้เลย

          ซอฮยอนและมินโฮล้มตัวนอนลงบนเก้าอี้สำหรับนอนพิงตัวสบายใกล้กัน ทั้งคู่เลือกนอนชมวิวที่บริเวณสถานที่โล่งกว้างหลังตัววิลล่าของพวกเขาเอง ซึ่งไว้สำหรับกิจกรรมนี้โดยเฉพาะ  เสียงคลื่นซัดเข้าชายฝั่งมาอย่างไม่หยุดหย่อน ซอฮยอนเองก็ได้แต่กระพริบตาเบาๆมองดาวบนท้องฟ้า ที่สวยเสียจนละสายตาไม่ได้ แต่ในความสวยงามนั้นก็เกิดความหดหู่ใจขึ้นมาเสียดื้อๆ เมื่อต้องคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกับชีวิตของเธอเอง

          มินโฮเองก็นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ซึ่งไม่มีใครสามารถเดาออกว่าเขาคิดหรือกำลังจะทำอะไรกันแน่ ซอฮยอนเองก็เช่นกัน ภายใต้ใบหน้าเหม่อลอยของเขาเอง เธอเองก็เดาไม่ได้เช่นกันว่ามินโฮกำลังคิดอะไรอยู่

          เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย เสียงคลื่นยังคงทำงานต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ลมทะเลลอยกระทบใบหน้าของทั้งคู่อยู่นานมากแล้ว นานจนมินโฮต้องพูดอะไรออกมาบ้าง

          ‘’มีอะไรอยากเล่าให้ฟังไหม’’ มินโฮถามซอฮยอน ซึ่งเธอหลุดจากภวังค์พลางหันหน้าไปทางเขา มินโฮจ้องหน้าเธอนิ่ง

          ‘’เรื่องยงฮวา เรื่องที่เธอโทรหาฉัน’’ เขาเริ่มต้นน็อคเธอ

          ซอฮยอนขมวดคิ้วเล็กน้อยตามธรรมชาติของเธอเอง เขาไม่แน่ใจว่าควรเล่าเรื่องทั้งหมดให้มินโฮฟังดีหรือเปล่า แล้วถ้าเกิดว่าเธอบอกเขาไป เขาจะทำยังไงหรือทำให้เรื่องมันบานปลายไหม เหมือนว่ามินโฮจะไม่ถูกกับยงฮวาเพราะคนชื่อไอรีน แต่เธอไม่รู้ว่าทำไมก็เท่านั้นเอง

          ‘’โทรหาฉัน…’’ มินโฮย้ำอีกรอบ

          ‘’……….’’

          ‘’เพราะยงฮวาเหรอ’’

          เงียบ…

          ‘’จูฮยอน’’ มินโฮเสียงดังขึ้นเล็กน้อยอย่างคาดคั้น ซอฮยอนถอนหายใจออกมาหนึ่งทีก่อนจะพูดขึ้นตัดบท

          ‘’อืม’’

          ‘’เมื่อไร’’

          มินโฮหน้านิ่ง เสียงแข็ง

          ‘’อะไรเมื่อไร’’ ซอฮยอนไม่เข้าใจคำถาม

          ‘’คบกันเมื่อไรเหรอ ถึงเจ็บหนักได้ขนาดนี้’’ มินโฮกระตุกยิ้มเหยียด

          จุก  เธอพูดไม่ออก… นั่นสิ กี่วันกันเหรอที่เธอใจง่ายให้ผู้ชายแบบนั้น อาทิตย์กว่าถึงหรือยังกันนะ

          ‘’ถ้ายังไม่ถึงอาทิตย์ เค้าไม่เรียกว่าความรักหรอก’’ มินโฮยิ้มแฝงนัยบางอย่าง ซอฮยอนหน้าชา ปวดมวนท้อง ‘’เค้าเรียกหลง’’

          ‘’เธอไม่ได้รักมันแม้แต่นิดเดียว’’

          ‘’ก็แค่ใกล้ชิดกับมัน แล้วใจมันเผลอไปก็เท่านั้น’’

‘’อย่าคิดไปเองสิซอฮยอน เธอไม่เคยรักใครจริงเหมือนกันนั่นแหละ’’

          ‘’เหรอ – นายหมายความว่าฉันไม่มีหัวใจที่จะรักใครแบบนายหรือไง’’

          ซอฮยอนเด้งตัวขึ้นนั่งทันทีตามอารมณ์ที่ครุกกรุ่น เธอจ้องมินโฮตาแข็งราวกับจะเอาผิดที่เขากำลังดูถูกเธอ

          ‘’แล้วถึงแม้เธอจะชอบมันจริง แล้วมันจะชอบเธอตอบเหรอซอฮยอน คิดซะบ้างสิ เธอก็เป็นแค่ของเล่นของมันเท่านั้นแหละ!’’

          ‘’เออ ฉันนี่แหละเป็นของเล่นของยงฮวา ฉันนี่แหละเป็นได้แค่ของตาย ของที่พอเขาเล่นเสร็จอยากจะโยนทิ้งก็โยน เข้าใจแล้ว ไม่ต้องย้ำหรอก!!’’

          ซอฮยอนยืนขึ้นชี้หน้ามินโฮที่ตัวแข็งเล็กน้อยกับอารมณ์โกรธเช่นกัน เธอน้ำตาไหลพรากเปรอะเปื้อนใบหน้าไปหมด แต่ก็ไม่แม้จะปัดออกไปแม้แต่นิดเดียว ซอฮยอนพยายามกลั้นเสียงสะอื้น เธอร้องไห้ออกมาอย่างไม่สนคนตรงหน้า

          เมื่อเห็นผู้หญิงตรงหน้าร้องไห้ปานจะขาดใจไม่ในไม่กี่วินาทีมันทำให้เขาทนไม่ได้อีกต่อไป เขาผิดเองที่พูดจาไม่เข้าหู แถมยังทำให้เธอร้องไห้ แม้เขาจะไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้นเลยก็เถอะ แต่สิ่งที่เขาอยากจะพูดออกมาแทบตายก็พากันกรูพรั่งพรูออกมายืดยาว เขานี่มันเลวจริงๆ ทำเธอร้องไห้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว

          มินโฮเดินไปหาซอฮยอนที่ทรุดตัวลงไปกับพื้นเย็นๆพลางซบหน้าลงกับฝ่ามือ เธอร้องไห้จนตัวสั่น บอกไม่ถูกว่าควรจะรู้สึกยังไงดี เขาสงสารเธอจับใจ อีกใจหนึ่งก็อยากให้เธอได้รับบทเรียนจากการที่ได้คลุกคลีกับสวะอย่างยงฮวา

          เขาทรุดตัวลงนั่งข้างเธอ มินโฮมองดูเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน เขาสวมกอดเธอหลวมๆอยู่ด้านข้าง ซอฮยอนก็ยังคงร้องไห้ต่อไปอย่างหยุดไม่ไหว เสื้อคอเต่าของเธอเองก็ดูเสียว่าจะรัดลำคอของเธอกับร่างกายเสียจนแน่น เธอหายใจออกได้ยังไงกันนะ

           ‘’หยุดร้องไห้ก่อนซอฮยอน เดี๋ยวหายใจไม่ออกหรอก’’

          มินโฮขมวดคิ้วปรามซอฮยอน ซึ่งเธอตวัดสายตามองเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะจมอยู่กับห้วงความคิดของตัวเองพลางสะอื้นต่อไป

          ‘’ฉันขอโทษ ฉันมันปากไม่ดีเอง พอใจหรือยัง’’ มินโฮเกลี้ยกล่อมเธอ ‘’หยุดร้องไห้ก่อนเถอะ อีกอย่างนะ เธอกำลังจะตายเพราะเสื้อคอเต่าของเธอแล้ว’’

          ‘’ถอดออกสิ – ไม่มองหรอก รีบถอดแล้วก็ไปเปลี่ยนข้างใน’’ เขาเร่ง

          ‘’ไม่ ออกไป’’ ซอฮยอนพูดเสียงอู้อี้พลางกำรอบคอแน่น

          ‘’อยากตายหรือไง ก็เห็นอยู่ว่ามันเป็นเสื้อตัวใหม่ ผ้าแน่นขนาดนั้น’’

          มินโฮไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาแกะมือซอฮยอนออก ซึ่งเธอตกใจจึงทำให้กำแน่นขึ้นกว่าเดิม ซอฮยอนดีดดิ้น

          ‘’พูดไม่รู้เรื่องหรือไงซอฮยอน’’ มินโฮจ้องหน้าซอฮยอนอย่างไม่เข้าใจ

          ‘’ฉันถอดได้ที่ไหนกันล่ะ!’’ ซอฮยอนตะโกนขึ้น แต่แล้วเธอก็หน้าเปลี่ยนสีไปเสียดื้อๆ แต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อมินโฮสังเกตเห็น

          ‘’ทำไมถอดไม่ได้?’’

          ‘’ช่างมันเถอะน่า เข้าข้างในเถอะ’’ ซอฮยอนรีบเปลี่ยนเรื่อง มินโฮจ้องหน้าเธอนิ่งราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

          ‘’เธอ –‘’ เขานิ่งไปพักหนึ่ง ตาจับจ้องไปยังหญิงตรงหน้า ‘’มีอะไรกันแล้วเหรอ’’

          ‘’เปล่านะ จะบ้าเหรอ!’’ ซอฮยอนเดือดร้อนขึ้นมา

          มินโฮไม่ปล่อยให้ความสงสัยเข้าครอบงำ เขาอยากรู้อะไรก็ต้องได้รู้ ไม่ว่าซอฮยอนจะพยายามปิดบังหรือโกหกเขาเรื่องอะไร เขารวบมือซอฮยอนขึ้นเหนือหัวก่อนจะถลกเสื้อคอเต่าขึ้นครั้งเดียวแบบไม่มีสะดุด

          สิ่งที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาก็คือรอยช้ำกระจายอยู่บนเนินอกคู่สวยทุถูกปิดบังด้วยบราสีมืด ซอฮยอนเบะปากพลางเอามือปกปิดทันที น้ำตาเริ่มเอ่อล้นขึ้น มินโฮเกลี่ยผมซอฮยอนออกไปให้พ้นทางก่อนจะจับหน้าเธอพลิกซ้ายทีขวาที และก็เห็นว่ารอยคิสมาร์กที่ยังจางหายไม่หมดขึ้นอยู่ตามซอกคอด้วย เขากัดฟันกรอด พยายามข่มอารมณ์ตัวเอง รอยพวกนี้เหมือนอาวุธคล้ายเหล็กแหลมที่กำลังทิ่มแทงเขาอยู่ต่อเนื่อง

          ‘’ได้กันยัง’’

          มินโฮคาดคั้นคำตอบจากซอฮยอน เธอสูดหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอด พยายามอย่างหนักที่จะไม่ร้องไห้ออกมา

          ‘’ต่ำ’’ ซอฮยอนตาแข็งที่เขาพูดหยาบคาย ‘’ดูไม่น่าเชื่อ แต่ – ยัง’’

          ‘’เล่ามา’’

          ‘’ก็วันนั้นเมา เกือบจะมีอะไรกัน แต่ยงฮวาหยุดตัวเองได้’’

          ‘’แรด’’ มินโฮขยับหน้าเข้าใกล้ซอฮยอน เขาพูดเสียงเบาแต่หนักแน่นจนซอฮยอนต้องขมวดคิ้ว

          ‘’ไปลาออกจากบริษัทพ่อเธอซะ’’ มินโฮพูดขึ้นอีก

          ‘’ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย!?’’

          ‘’เธอจะไม่ออก?’’

          ‘’ออกได้ก็ทำไปนานแล้วป่ะ อย่าพูดอะไรที่เป็นไปไม่ได้หน่อยเลย’’

          ซอฮยอนงงกับความคิดของมินโฮ เขาต้องการอะไรจากเธอ แล้วถ้าลาออกมันง่ายขนาดนั้นเธอก็คงลาออกไปนานแล้ว อีกอย่างมันคงจะเป็นประวัติศาสตร์ใหม่แน่นอน เธอทำงานได้อาทิตย์นึงเองมั้ง แม้จะอยากลาออกแทบตายแค่ไหน แต่ทำไม่ได้จริงๆ

          ‘’งั้นเรามาคบกัน’’

          เรามาคบกัน… อะไร คบกันเนี่ยนะ?!!!

          ‘’พูดอะไรน่ะ!?’’ ซอฮยอนทวน

          ‘’ไม่อยากลาออกก็มาคบกับฉัน เข้าใจยากตรงไหน’’

          ‘’มันไม่เห็นจะเข้ากันตรงไหนเลย นายให้ฉันไปลาออก แต่พอฉันบอกว่าลาออกไม่ได้ นายก็จะให้ฉันคบกับนายแทน นี่! บ้าหรือเปล่า?’’

          ‘’เออ ตอบมา จะคบไม่คบ’’

          ‘’ไม่ จะคบทำไมกันล่ะ’’ ซอฮยอนเริ่มอารมณ์เสีย

          ‘’แน่ใจแล้วเหรอว่าจะไม่คบกับฉัน’’ มินโฮเลิกคิ้ว ‘’ตอนนี้เธอสู้อะไรฉันไม่ได้เลยนะ กล้ากลับไปสภาพไม่ครบเหรอ’’

          ‘’ตลกเหรอ’’ ซอฮยอนเริ่มกระเถิบตัว

          ‘’แล้วอย่าลืมสิว่าฉันกับยงฮวาเราเกลียดกันมากขนาดไหน เกลียดจนจะจ้างคนลอบฆ่าได้เลยล่ะ’’

          ‘’พูดตลกอะไร’’ ซอฮยอนสีหน้าจริงจัง ‘’นายฆ่าเขาไม่ได้หรอก การ์ดหรือคนดูแลก็ตั้งเยอะแยะ’’

          ‘’จริงเหรอซอฮยอน แตะต้องไม่ได้เลยเหรอ’’ มินโฮแสยะยิ้ม ‘’เธอยังไม่รู้ความแค้นของฉันที่มีต่อมันอีกเยอะเลยนะ’’

          ‘’……….’’

          ‘’คบกันนะ อะไรๆมันจะได้ง่ายขึ้น’’ มินโฮยิ้มเย็นให้ซอฮยอน เธอทำหน้างุนงงกับปริศนาที่เขากำลังพูดถึง ซึ่งความคับแค้นใจของเขาและยงฮวามันต้องเกี่ยวข้องกับไอรีนแน่นอน แม้เธอจะไม่เห็นด้วยที่เขาคิดเองเออเอง แต่เธอเริ่มรู้สึกว่าด้านมืดของมินโฮเริ่มเผยออกมาทีละนิดอย่างไม่ได้ตั้งใจ และเธอเกิดเป็นห่วงยงฮวาขึ้นมา แม้เขาจะทำร้ายเธอขนาดไหน แต่เธอรู้สึกอยากปกป้องเขาขึ้นมาทันทีเมื่อมินโฮพูดขึ้นมาแบบนี้ เขาดูน่ากลัว และยงฮวาดูจะกลัวเขาเสียด้วย…

อยากจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่อยากเห็นเขาอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดี

เป็นห่วงเขาขึ้นมาบ้างแล้วสิ ให้ตายเหอะว่ะ

          เช้าวันต่อมารถหรูของมินโฮก็เคลื่อนมาจอดหน้าตึก S. Entertainment ซึ่งเป็นบริษัทของท่านประธานซอ หรือคุณพ่อของซอฮยอนนั่นเอง เธอใส่ชุดใหม่ที่ซื้อมากับมินโฮเมื่อวานที่ห้างสรรพสินค้าเล็กๆแห่งหนึ่งระหว่างทาง

          ตอนที่เธอเลือกจะเช็คเอ้าท์กับมินโฮดูเหมือนพนักงานจะงุนงงมากทีเดียว เพราะพวกเขานั้นจองไว้สำหรับ 3 วัน 2 คืน แต่แล้วก็เช็คเอ้าท์ออกก่อนเวลากำหนด เห็นได้ชัดว่าพนักงานดูจะงงเป็นไก่ตาแตกและพยายามอธิบายว่าพวกเขาจะไม่ได้เงินคืน แต่ซอฮยอนและมินโฮคิดว่าเป็นเรื่องปกติ มันก็ต้องไม่ได้เงินคืนอยู่แล้ว พวกเขาไม่ได้เสียดายเงินนี้เลยแม้แต่นิดเดียว

          ‘’มีอะไรก็โทรมานะ แล้วฉันจะมารับกลับทุกเย็น’’ มินโฮกำชับ

          ‘’ไม่ต้อง กลับเองได้’’ ซอฮยอนรีบตอบ

          ‘’อย่าลืมสิว่าเราคบกันอยู่ – หรือจำไม่ได้’’

          ‘’ไม่ลืมหรอก ว่าคบกันโดยที่ฉันไม่เต็มใจ’’

          พูดจบซอฮยอนก็รีบปิดประตูเสียงดังก่อนจะเดินหันหลังเข้าไปยังบริษัท เธอไม่ได้จริงจังขนาดนั้นว่ากำลังคบกับมินโฮ เขาอาจจะขู่เล่น และเขากับเธอก็ไม่ได้มีอะไรต่อกันแล้วสักหน่อย

          ซอฮยอนกำกระเป๋าตัวเองแน่น เมื่อเริ่มก้าวเข้ามาความทรงจำทั้งหลายมั้งหมดมวลก็หลั่งไหลเข้ามา เธอหลับตาแน่นสลัดความคิดงี่เง่าไร้สาระนี่ออกไป

          ‘’สวัสดีค่ะคุณซอ’’ โปรดิวเซอร์คนหนึ่งกล่าวทักทาย อายุน่าจะไร่เรี่ยเธอ

          ‘’สวัสดีค่ะ’’ ซอฮยอนยิ้ม

          ‘’ขอให้มีความสุขในเช้าวันใหม่นะคะ’’ เธอทักทายตามประสาคนร่วมบริษัท แต่นั่นทำให้ซอฮยอนชื้นใจขึ้นมากทีเดียว เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

          ซอฮยอนเดินต่อไปยังลิฟต์ตัวใหญ่พลางยืนรอ สักครู่หนึ่งมันก็ลงมาหยุดอยู่ที่ชั้นหนึ่ง เธอเดินเข้าไปพลางกดชั้นประจำ มือก็ยกขึ้นเสยผมอย่างกังวล

          ตึ้ง!

          ยงฮวากดเปิดลิฟต์ก่อนจะปะทะเข้ากับตาคู่สวยของซอฮยอน ทั้งคู่จ้องกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ยงฮวาเดินเข้ามาก่อนจะเป็นคนกดปิดลิฟต์ ซอฮยอนเกร็งตัวขึ้นมา ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ ยงฮวาเองก็เหล่มองร่างบางข้างๆอย่างไว้ท่าที

          ‘’ขอโทษ’’

          ยงฮวาพูดขึ้นโดยที่ไม่ต้องการให้ใครตอบ ไว้ท่าที ซอฮยอนได้ยินดังนั้นก็หันไปยังปลายเสียงพลางมองด้วยสายตาประเมิน แต่แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร

          ‘’ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อวาน’’ ยงฮวาพูดขึ้นอีกครั้ง

          ‘’คิดถึงจนแทบจะขาดใจอยู่แล้ว’’

          ‘’เธอคงจะเจ็บมากสินะ’’

          ‘’เข้าใจแล้วล่ะ’’

          ‘’เพราะฉันก็กำลังเป็นแบบนั้นเหมือนกัน’’

          ยงฮวายังคงพูดต่อไป เพียงแต่เขาขยับเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น ลิฟต์ก็ยังทำงาน มันขยับไปยังชั้นสองทันที

          ‘’ขอโทษนะซอฮยอน’’ ยงฮวามองหน้าซอฮยอนที่กำลังหันข้างให้เขา

          ‘’สายไปแล้วล่ะ’’ ลำคอของซอฮยอนตีบตันขึ้นมา แต่เธอพยายามกลั้นไม่ให้มีอะไรระบายออกมา ‘’ฉันคบกับมินโฮไปแล้ว เสียใจด้วยนะ’’

          ‘’………’’

          ‘’………’’

          ‘’สายไปทุกทีเลยสินะ’’

          ‘’ขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่ทำให้เธอเจ็บ’’

          ‘’ไม่มีอะไรจะบอกแล้ว – แต่มีอย่างนึง’’ ยงฮวาพูดช้าๆ ลิฟต์หยุดอยู่ที่ชั้นสาม และในเวลาไม่ถึงนาทีมันจะไปหยุดที่ชั้นประจำของพวกเขา

          ‘’รักนะ ฉันรักเธอเข้าแล้ว’’

          ลิฟต์เปิดออก ยงฮวาเดินออกไปอย่างคนพ่ายแพ้  ซอฮยอนยืนนิ่งค้างอยู่ภายในลิฟต์ เธอรู้สึกใจเต้นรัวที่ได้ยินยงฮวาพูดแบบนี้

มันคงไม่มากพอ

ฉันไม่อยากกลับไปเป็นของเล่นของนายอีกแล้ว

คำที่นายพูดเมื่อสักครู่ คงจะหลอกลวงอีกตามเคย

ฉันรักนายนะ แต่ถ้านายไม่ได้รู้สึกแบบที่พูด

มันก็คงไม่มากพอ

-----------------------------------------------------------------------------------------------

  อย่าเพิ่งเบื่อดราม่ากันนะคะ เพราะตอนต่อๆไปจะมากกว่านี้(อ้าวอิผี) แต่รับรองตอนต่อไปไม่ดราม่าล้วนแน่นอนค่ะ จะต้องมีหมอนขาดกันไปข้างนึง แล้วขอบอกนิดนึงว่ามีncแน่นอนตอนท้ายๆ รับไม่ได้ก็เลิกติดตามได้เลยนะคะ เตือนแล้ว ยังไงก็ลุ้นเป็นกำลังใจให้ยงซอกันด้วยนะคะ

  **ไขข้อข้องใจกันนิดนึงนะคะ**

  หลายคนถามว่าทำไมถึงเลือก''มินโฮ'' เข้ากับซอฮยอนตรงไหน คือที่เลือกเพราะสองคนนี้ค่อนข้างสนิทกันในชีวิตจริงค่ะ มินโฮถึงขนาดจับหัว ในคอนSMTOWNเมื่อปีก่อนๆก็มีจับมือกันได้แบบไม่ต้องกังวล ซึ่งต้องสนิทกันมากแน่ๆถึงทำแบบนี้ได้ ขยี้ผมซอฮยอนอะไรประมาณนี้ ดูละมุนแปลกๆ แล้วมินโฮก็ค่อนข้างแซ่บสำหรับไรต์ค่ะ หน้าคมดี ดูคาริสม่ามากเวลาทำหน้าจริงจังหรือลุคส์แบด ขอให้เข้าใจกันตรงนี้นะคะ แต่เรียลสุดต้องยงซอ ของจริงแน่นอน55555