[Fake Mask] หน้ากากซาตาน (Yonghwa/Seohyun-YongSeo)

ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 17 : แผนสำเร็จ

          เช้าวันอาทิตย์ที่แสนจะหดหู่มาถึง ยงฮวาเดินเข้ามายังห้องซ้อมโดยมีสมาชิกสองคนมาถึงอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว มินฮยอกกำลังฝึกซ้อมจังหวะกลองให้เร็วกว่านี้อีกหน่อย จงฮยอนเองก็นั่งเล่นกีต้าร์ท่าทางมุ่งมั่นแต่ถ้ามองดูลึกๆแล้วสีหน้าของเขาไม่มีความสุขเลยสักนิด ไม่ต้องเดาให้ยากว่าเรื่องอะไร

          เมื่อยงฮวาวางกระเป๋าใบเล็กที่ไว้ใส่สัมภาระส่วนตัวลงบนโซฟาหนังตัวใหญ่ มินฮยอกเงยหน้าขึ้นมามองหน้ายงฮวาก่อนจะกล่าวทักทายโดยเขาเพียงแค่พยักหน้าตอบเล็กน้อย จงฮยอนที่กำลังอยู่ในอารมณ์ที่เรียกได้ว่าไม่ดีนักเพียงแค่จ้องหน้ายงฮวาอย่างเหนื่อยๆ ยงฮวาเข้าใจดี เขาพยักหน้าตอบรับ

          ทั้งสามไม่พูดอะไรกันต่ออีกหลังจากนั้น มินฮยอกก็ซ้อมกลองของตัวเองไป จงฮยอนก็เล่นกีต้าร์ไปอย่างเงียบๆ ส่วนยงฮวา…เขาหยิบโทรศัพท์เครื่องแพงของตัวเองขึ้นมากดเช็คอะไรบางอย่าง แต่แล้วเขาก็โยนมันลงบนโซฟาพลางทรุดตัวยวบลงไป เขาไม่ทำอะไรอีกหลังจากนั้น ซึ่งบรรยากาศภายในห้องช่างน่าอึดอัดเป็นที่สุด

          เวลาผ่านไปไม่นานประตูห้องซ้อมก็ถูกเปิดออก จองชินสะพายเบสส่วนตัวของตัวเองมาด้วย เขามีสีหน้าสดชื่นแจ่มใสราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรให้กังวลใจ ซึ่งเมื่อเขาผลักประตูเข้ามาก็รู้สึกถึงบรรยากาศอึดอัดและหดหู่ทันที ไม่มีใครพูดอะไรกันเลย มินฮยอกก็ทำปากขมุบขมิบโบ้ยไปทางยงฮวาและจงฮยอน ซึ่งทั้งคู่มองหน้าจองชินอยู่แว้บหนึ่งก่อนจะกลับเข้าไปยังโลกของตัวเอง

          จองชินวางเบสลงบนพื้น เขาหรี่ตา เริ่มเดาะลิ้น

          ‘’เอาเวลาที่มัวแต่มาเศร้าไปแก้ไขอะไรให้มันดีขึ้นดีมั้ย’’

          จองชินพูดขึ้น จงฮยอนหยุดชะงัก เขาวางมือลงช้าๆอย่างได้สติที่จองชินทักขึ้นมา ยงฮวาเองก็เช่นกัน เขาละจากภวังค์พลางจ้องหน้าจองชินยกใหญ่ แววตาไม่แสดงอารมณ์ออกมา

          ‘’ฮยองไปง้อเค้าแบบจริงจังแล้วเหรอ’’

          จองชินหันหน้าไปทางจงฮยอน ซึ่งเขาก็เพียงแต่ก้มหน้าลงพลางคิดตามไปด้วย ก็ตั้งแต่เธอไล่เขาออกจากห้องเมื่อวานเขาก็พยายามกดออด พยายามโทรหาทุกวิถีทาง เธอใจแข็งมาก ไม่แม้แต่จะสนใจสายเรียกเขาของเขาด้วยซ้ำ  แล้วที่ร้ายแรงที่สุดก็คือเธอไปคลับมาเมื่อคืน แถมยังแต่งหน้าแต่งตัวให้อารมณ์แหวกนู่นเว้านั่น เรื่องนี้ยังพอทนได้นิดหน่อย แต่ที่ทนไม่ได้เลยคือเธอถ่ายรูปกับไอ้หน้าตาดีที่ไหนก็ไม่รู้แบบแนบชิดสนิทสนมแล้วกดส่งรูปมาให้เขาทางไลน์ก่อนจะกดบล็อคไปไม่ให้จงฮยอนได้แสดงความคิดเห็นอะไรได้อีก

          คราวนี้จองชินหันมาทางยงฮวาที่กำลังทำหน้าตาไร้ความรู้สึก

          ‘’แล้วฮยองก็อีกคน เรื่องน้องไอรีนอะไรที่เราให้พวกเราฟังผมว่ามันก็ไม่ใช่ความผิดฮยองซะทีเดียวหรอกนะ  แล้วมันก็มีเหตุผล คนเรามันผิดพลาดกันได้’’

          ‘’ลองหาทางบอกซอฮยอนสิฮยอง เธอน่ะเข้าใจง่ายอยู่แล้ว แล้วก็ไม่เห็นจำเป็นต้องไปกลัวไอมินฮงมินโฮอะไรนั่นเลย ฮยองไม่ได้ทำผิด จะกลัวมันทำไมวะ ไม่เข้าใจ’’

          ‘’แกไม่เข้าใจหรอกว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันว่าเลว เลวเกินเยียวยา…’’

          ยงฮวาขัดขึ้นครั้งแรกหลังจากเงียบไปนาน ใบหน้าอ่อนไหวเผยแววตาความเศร้าแบบที่ไม่เคยปรากฎให้ใครเห็นมาก่อน

          ‘’ถ้ามัวแต่จมอยู่กับความรู้สึกผิดแบบนี้ฮยองก็ไม่มีทางก้าวไปไหนได้หรอก เลิกกลัวมันไปได้เลยมินโฮน่ะ ถ้ามันจะขู่เรื่องไอรีน ฮยองก็มีเหตุผลบอกมันอยู่ดีป่ะวะ ใช้เหตุผลหน่อยดิ’’

          ‘’ลุกเลย พอได้แล้ว’’ จองชินเดินเข้ามาหายงฮวา ซึ่งเขามองจองชินอย่างไม่เข้าใจ ‘’โทรหาท่านประธาน บอกว่าซอฮยอนหนีออกไปจากบริษัท ให้ท่านประธานตามกลับมา ถ้าท่านถามว่ามีเรื่องอะไรก็บอกเธออู้งาน ฉลาดหน่อยดิ เป็นลีดเดอร์ซะเปล่า – เบอร์ใหม่ที่ญี่ปุ่นที่คุณชเวให้มานะเว้ย’’

          ยงฮวาชั่งใจอยู่พักหนึ่ง เขาตัดสินใจฮึดหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลางกดหาเบอร์ใหม่ของท่านประธาน ยงฮวามองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจรอบสุดท้ายกดโทรหาท่านประธานทันที  เขาถือสายรออยู่ไม่นาน

          ‘’ฮัลโหล’’

          ท่านประธานรับสาย ยงฮวาเปิดโฟนทันที มินฮยอกวิ่งเข้ามาสมทบด้วย แต่จงฮยอนยังคงอยู่ที่เดิม แต่เขาก็หายเครียดลงบ้างแล้ว

          ‘’ท่านประธานครับ นี่จองยงฮวาเองครับ’’ ยงฮวาน้ำเสียงดูน่าฟังขึ้น

          ‘’อ้าว ยงฮวาเองเหรอ – มีอะไรหรือเปล่า’’

          ‘’คือผมไม่อยากจะพูดหรอกนะครับ แต่…’’ ยงฮวาพูดให้ดูน่าติดตามเข้าไปอีก บทจะฮึดขึ้นมาสวมบทซาตานร้ายกาจก็ทำได้ทันที นี่แหละเขา

          ‘’ซอฮยอนเธอบ่นมาหลายวันแล้วล่ะครับว่าเหนื่อย อยากไปปาร์ตี้กับเพื่อนๆ เธอเลยหนีงานวิ่งออกไปเลยครับ เห็นว่าไปกับเพื่อน’’

          ท่านประธานซออุทานขึ้นอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย

          ‘’ท่านประธานช่วยโทรตามเธอให้กลับมาทำงานได้ไหมครับ พอดีวันนี้คุณชเวไม่เข้าบริษัทครับ พวกผมก็เหนื่อยขึ้นกว่าเดิมด้วย’’

          ‘’เดี๋ยวฉันจะโทรให้เดี๋ยวนี้แหละ ยัยลูกตัวดี จะว่าให้เข็ดเลย!’’

          จองชินโบกไม้โบกมือพลางขยับปากอย่างรนๆ ยงฮวาจึงรีบตอบปลายสายกลับไปทันทีราวกับรนอะไรสักอย่าง

          ‘’มะ ไม่ครับท่านประธาน อย่าว่าเธอนะครับ โกหกเธอว่าคุณชเวให้เธอกลับมาทำงานก็พอครับ เดี๋ยวเธอจะมีปัญหากับพวกผม’’

          ‘’อ่า – จริงสินะ ขอบใจมากนะที่โทรมารายงาน เดี๋ยวฉันจะให้ลูกน้องโทรกลับหาเธอทันทีนะถ้าฉันคุยกับซอฮยอนเสร็จ พอดีต้องไปดูงานต่อแล้ว’’

          ‘’ขอบคุณมากครับท่านประธาน’’ ยงฮวายิ้มมุมปาก

          ซอฮยอนและมินโฮมาถึงยังรีสอร์ทแห่งหนึ่งซึ่งติดกับชายฝั่งทะเล รีสอร์ทซึ่งคงสไตล์ยุโรปถูกออกแบบโดยนักออกแบบชาวฝรั่งเศสท่านหนึ่ง อากาศบริสุทธิ์กระจายอยู่ทั่วโดยรอบ ซอฮยอนและมินโฮไม่ได้นำอะไรติดตัวมาเลยนอกจากเงินและโทรศัพท์ของทั้งคู่ แต่เนื่องจากพวกเขาทั้งสองได้ซื้อมันมาที่ห้างเล็กๆระหว่างทางมาแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรอีก

          ทั้งคู่เดินไปยังหน้าเค้าท์เตอร์ซึ่งมีพนักงานผู้หญิงท่าทางชำนาญกล่าวสวัสดีทั้งคู่อยู่เบื้องหน้า มินโฮจองวิลล่าที่สะดวกสะบายที่สุดและสวยที่สุดเพื่อจะชมวิวทั้งยามค่ำคืนและยามเช้า ซอฮยอนยิ้มเนือยๆให้มินโฮ

          เมื่อพนักงานพาทั้งคู่ไปยังวิลล่าสวยทรงยุโรปซึ่งสามารถมองเห็นทะเลได้ตลอดทั้งคืนและสามารถนอนดูดาวนับล้านดวงบนท้องฟ้าแล้ว พนักงานคนสวยจึงขอตัวกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง โดยซอฮยอนและมินโฮเดินไปรอบๆวิลล่าด้วยกันแต่ไม่ลืมที่จะนำเสื้อผ้าที่ซื้อมาแขวนในตู้เสื้อผ้าทรงสวยด้วย

          ‘’จัดเสื้อผ้าเสร็จจะไปทานอาหารเลยหรือเปล่า’’

          มินโฮหันมาถามซอฮยอนที่กำลังนำเสื้อผ้าสวมเข้ากับไม้แขวนเสื้อ

          ‘’อืม – เอาสิ’’ ซอฮยอนตอบโดยที่ไม่ได้มองหน้ามินโฮ

          เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีเท่านั้น เสียงโทรศัพท์ของซอฮยอนดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวเพิ่งจะเปิดเครื่องได้ไม่นาน เธอหันไปมองยังโทรศัพท์ก่อนจะวางเสื้อผ้าลง ซอฮยอนเอื้อมหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋าขึ้นมา

          แต่แล้วเธอก็พบว่าคนที่โทรมาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น…

          ‘’ยัยตัวแสบ อยู่ที่ไหน!’’ ท่านประธานซอเปลี่ยนสรรพนามให้เธอเสร็จสรรพ ซอฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อถูกคุณพ่อดุ

          ‘’อะไรกันคะ ซอก็อยู่บริษัทไงคะคุณพ่อ’’ เธอโกหกแนบเนียน แต่คงจะไม่เนียนสำหรับคนที่รู้ความจริงอย่างท่านประธานซอ

          ‘’อย่ามาโกหกพ่อนะจูฮยอน’’ ซอฮยอนหน้าเปลี่ยนสีเมื่อคุณพ่อพูดจบ เธอทำท่าจะเถียงอะไรกลับไปบางอย่าง ‘’คุณชเวบอกว่าลูกไม่เข้าทำงาน หนีออกไปจากบริษัทเสียด้วย เป็นอะไรขึ้นมา!’’

          ‘’จูฮยอน มีอะไรจะแก้ตัวกับพ่อมั้ย’’ ท่านประธานย้ำ

          ‘’ค่ะ ซอหนีออกมา’’

          ซอฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอตอบไปตามความจริง

          ‘’กลับไปทำงานเดี๋ยวนี้นะยัยตัวแสบ อย่าให้พ่อต้องลงโทษนะ’’

          ‘’ซอไม่อยากทำแล้วล่ะค่ะ’’ ซอฮยอนน้ำเสียงผ่อนลง ใบหน้าและเรื่องราวของยงฮวาชัดเจนขึ้นมา

          ‘’ไม่ได้ ทำไมหนูเป็นคนแบบนี้ล่ะลูก รับปากพ่อซะดิบดี อะไรก็ไปได้สวยแล้วไม่ใช่เหรอลูก’’ ซอฮยอนเงียบไปพักหนึ่ง ก็คงจะจริงอย่างที่คุณพ่อว่า เธอไม่มีความอดทนเอาเสียเลย ทำงานได้ไม่ถึงเดือนก็มายอมแพ้เอาเสียแล้ว แต่คุณพ่อไม่เข้าใจหรอกว่าเธอรู้สึกยังไงในตอนนี้ และเธอก็บอกท่านไม่ได้ด้วย…

          ‘’ค่ะ – ซอจะกลับพรุ่งนี้’’ ซอฮยอนน้ำเสียงอ่อนลง ความเหนื่อยล้าถาโถมเข้าใส่ทั้งร่างกายและจิตใจ เธอมันพวกขี้แพ้เสียจริง ทำไมกันนะ ถึงอ่อนแอได้ขนาดนี้ นี่มันเกินไปแล้ว

          ‘’ซอฮยอน พ่อรักหนูนะลูก’’ ท่าประธานเอ่ยขึ้น ซอฮยอนมีน้ำตารื้นขึ้น ‘’มีอะไรไม่สบายใจทำไมไม่บอกพ่อ หนูมีเรื่องอะไร’’ ซอฮยอนเงียบไปพักหนึ่ง

          ‘’ซอ – ไม่มีค่ะ ไม่มีอะไร พรุ่งนี้ซอจะกลับไปทำงาน คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ’’

          ‘’มีอะไรต้องบอกพ่อนะลูก เดี๋ยวพอก็กลับไปหาหนูแล้ว มีอะไรที่ไม่สบายใจก็อดทนไว้นะซอฮยอนคนดีของพ่อ พ่อรักหนู หนูรู้ใช่ไหม’’

          ‘’ค่ะ’’ ซอฮยอนตอบได้แค่นี้ น้ำตาไหลร่วงอาบแก้มใสอย่างไม่ขาดสาย เธอพยายามกลั้นเสียงไม่ให้เล็ดลอดออกไป เธอไม่อยากให้คุณพ่อได้ยินเลยแม้แต่นิดเดียว เธอควรจะเข้มแข็ง เธอไม่ควรอ่อนแอ

          ซอฮยอนตัดสายท่านประธานซอครั้งสุดท้าย เธอถอนหายใจออกมา คิ้วขมวดหนักอย่างเหนื่อยล้า มินโฮที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่ซอฮยอนก่อนจะนั่งลงข้างๆแล้วกอดเธอเอาไว้แนบแน่นราวกับว่าเธอจะบินหายไปไหน ซอฮยอนเริ่มต้นสะอื้นอย่างไม่แคร์บรรยากาศข้างนอกที่ดีเสียจนเหมือนประชดตัวเธอเอง ซอฮยอนสะอื้นหนักราวกับสูญเสียอะไรไปบางอย่าง มินโฮที่ปลอบใครไม่เก่งทำได้เพียงกอดเธอไว้แน่น ความอบอุ่นของเขาแผ่ซ่านไปยังซอฮยอนอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งคู่อยู่ในท่านี้อยู่นาน จนเสียงสะอื้นเงียบหายไป ซอฮยอนผละออกมาจากมินโฮก่อนจะมองหน้าเขาอย่างลึกซึ้งและเหนื่อยล้า

          ‘’ทำไมมันเจ็บแบบนี้’’ ซอฮยอนทำหน้าเบะเล็กน้อย คล้ายกับน้ำตาจะไหลอีกรอบ มินโฮจ้องหน้าซอฮยอนนิ่งราวกับจะตอบคำถามผ่านสายตา

          ‘’ธรรมดาอยู่แล้ว ซอฮยอนที่เป็นคนเข้มแข็งหายไปไหนแล้วล่ะ’’

          มินโฮไม่รู้จะพูดปลอบเธอยังไงดี เขาสื่อสารไม่เก่ง

          ‘’เข้มแข็งอะไรกันล่ะ ฉันก็ร้องไห้กับนายแบบนี้ทุกที เฮอะ!’’

          ‘’ไม่เอาน่า เลิกร้องไห้เถอะ’’ มินโฮเม้มปาก ‘’ไม่หยุดร้องฉันจะจูบเธอแล้วนะซอฮยอน’’

          เมื่อซอฮยอนฟังจบเธอตวัดหน้ามาหามินโฮทันที แต่แล้วเธอก็ผลักเขาออกไปเบาๆหนึ่งทีก่อนจะสบถออกมาที่มินโฮเกิดลามกไม่รู้เวลา

          ‘’ไปกินข้าวด้วยกันนะ ซอฮยอน’’ มินโฮเผยยิ้มอบอุ่นบางๆให้ซอฮยอน ซึ่งนานๆทีจะได้เห็นรอยยิ้มนี้ ซอฮยอนมองมันอยู่ครู่หนึ่ง

          ‘’อื้ม ไปสิ’’

          เธอเช็ดน้ำตาออกลวกๆพลางลุกขึ้น

          ‘’ครับ ขอบคุณมากครับ’’

          ยงฮวาได้รับสายจากเลขาของท่านประธานซอที่บอกว่าวันพรุ่งนี้ซอฮยอนจะกลับมาทำงานตามเดิม เขายิ้มกรุ้มกริ่มเล็กน้อยที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน เขาดูหน้าตาสดชื่นขึ้นบ้างแต่ในหัวก็ยังมีแผนที่จะง้อเธอเต็มไปหมด จองชินเองก็สบถออกมาว่า ‘ก็แค่นั้น’ ทั้งวงก็ดูจะซ้อมไปได้ราบรื่นดี แม้จะไม่มีคุณชเวมาคอยคุม ห่วงก็แต่จงฮยอนที่ยังทำหน้าไม่ค่อยสดใสนัก แม้จะคิดแผนขอคืนดีซึงยอนแล้วก็ตามที แต่นั่นเป็นแค่สิ่งที่คิด มันยังไม่ได้เกิดขึ้น เขาจึงดูไม่ค่อยสบายใจ

          ยงฮวาซ้อมร้องเพลงอยู่คนเดียวที่ระเบียง เขาขอตัวเมมเบอร์ทุกคนเดินออกไป เขานั้นจิตใจไม่ค่อยอยู่กับการร้องเพลงนัก เขาเพียงแค่รอ…

รอว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างจะออกมาเป็นยังไง

----------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนต่อไปคงจะได้เห็นพระนางในเฟรมเดียวกันสักทีนะคะ หลังจากที่นางเอกไปปรับทุกข์กับแฟนเก่าอยู่หนึ่งคืนเต็ม จริงๆนางจะอยู่3วัน2คืนด้วยซ้ำค่ะ แต่แหม แผนจองชินนี่มันได้ผลดีเสียจริง อิพี่ยงก็โง้โง่ ให้มันรู้ซะบ้างใครเป็นใคร แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ