คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 15 : ความหลัง
ยงฮวาไม่ตอบโต้อะไรกับชายร่างสูงตรงหน้าซึ่งบัดนี้มีซอจูฮยอนหญิงสาวร่างบางกำลังเผยใบหน้าเย็นชาทว่าเปี่ยมไปด้วยความกังวล เธอรั้งแขนแกร่งของเขาราวกับออกคำสั่งทางอ้อมว่าให้เขาออกไปจากสถานที่แห่งนี้ได้แล้ว ร่างสูงปรายตามองซอฮยอนอย่างไม่ใส่ใจเพราะในอกครุกกรุ่นไปด้วยอารมณ์ แต่เมื่อซอฮยอนเริ่มดึงหนักขึ้นเขาจึงสบถออกมาอย่างหงุดหงิดแล้วจึงพยักหน้าหนึ่งทีตอบรับ
‘’เดี๋ยว!’’
ยงฮวาตะโกนออกคำสั่งให้ทั้งคู่หยุดอยู่กับที่เมื่อทั้งสองก้าวเดินออกไปเพียงไม่กี่ก้าว เซฮุนก็ดูเหมือนจะเห็นด้วยในเรื่องนี้ที่ยงฮวาตะโกนหยุดซอฮยอนนูน่าและผู้ชายที่เดินอยู่ข้างๆ ทั้งคู่ชะงัก ซอฮยอนสูดลมหายใจเข้าหนักๆเข้าปอดก่อนจะมองหน้าร่างสูงข้างๆ เขานั้นหมุนตัวกลับมาหายงฮวา คิ้วสวยยกขึ้นข้างหนึ่ง
‘’จะเอาซอฮยอนไปไหน’’ ยงฮวาเลือกจะเบาน้ำเสียงลงมาเมื่อพูดกับร่างสูงตรงหน้าที่ดูจะมีอิทธิพลต่อเขาไม่น้อย เซฮุนเริ่มอยู่ไม่นิ่ง เขาเดินเข้ามาใกล้ๆยงฮวาโดยมีเพื่อนร่วมวงของตัวเองและฝั่งยงฮวาคอยจับตาดูอยู่
‘’ซอฮยอน…เรียกกันแบบนี้เหรอ’’ มินโฮแกล้งทำสีหน้าแปลกใจ ยงฮวาหน้าเริ่มตึง ‘’ไม่สนิทกันสินะ – ในเมื่อไม่สนิท แล้วทำไมถึงต้องสนด้วยวะว่ายัยนี่จะไปไหน’’
‘’เหรอ’’ ยงฮวาเริ่มโกรธ อารมณ์เริ่มพุ่งถึงขีดสุดภายในไม่กี่วินาทีนี้ ‘’แล้วต้องเรียกแบบไหนเหรอวะ’’
มินโฮเมื่อฟังยงฮวาจบก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย ใบหน้าหันไปหาร่างบางที่ทำหน้าห้ามทัพอยู่ข้างหลัง เขาไม่สนใจ แต่เลือกที่จะพูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการจะบอกกับยงฮวา
‘’ปกติเรียกจูฮยอนอ่ะ’’ เขายิ้ม เส้นเลือดเริ่มชัดขึ้นตรงหน้าผากของยงฮวา มือทั้งห้ากำเข้าหากันแน่น เซฮุนที่ยืนฟังทั้งคู่เถียงกันก็มีอาการที่เรียกว่าไม่พอใจเช่นกันที่ผู้ชายตรงหน้าดูจะมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวนูน่าของเขาเอง ‘’แต่บางที – เรียกเมียว่ะ’’
พูดจบมินโฮรีบดึงซอฮยอนไปยังรถหรูที่จอดหน้าตึกทันที เสียงตะโกนก่นด่าอย่างหยาบคายก็ลอยกระทบเข้าหูของทั้งซอฮยอนและมินโฮเข้าอย่างจัง ซอฮยอนนั้นขมวดคิ้วอย่างกังวล แต่ขาเรียวก็รีบก้าวออกไปทันที กลับกัน ร่างสูงข้างๆกลับเผยยิ้มกว้างออกมาพลางยิ้มเหยียดๆหนึ่งทีก่อนจะก้าวขาฉับๆตรงไปยังรถ
นานนับสิบกว่านาทีที่ซอฮยอนและผู้ชายข้างๆไม่ได้พูดอะไรเลย เธอเอาแต่นั่งมองตรงไปยังทางข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย เขานั้นก็ได้แต่ขับรถพลางจ้องซอฮยอนสลับกันไปด้วย แต่ในเมื่อทนความอึดอัดที่เกิดขึ้นไม่ไหวจึงพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
‘’คิดถึงมันหรือไง’’ มินโฮกระแนะกระแหนพลางหัวเราะอย่างคนไม่สบอารมณ์ คนอย่างไอยงฮวานี่มีอะไรดีนักหนาถึงทำให้ผู้หญิงหลงจนแทบถวายตัวตายได้ขนาดนั้น
‘’จูฮยอน…’’ มินโฮเริ่มเรียกซอฮยอนเสียงเย็นเมื่อเธอไม่ตอบรับ
‘’อย่ามาดื้อกับฉัน เธอก็รู้นี่’’
ซอฮยอนที่นั่งนิ่งไม่ใส่ใจเริ่มทนความรำคาญไม่ไหว เธอมองทางข้างหน้าอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่ดูบ้ามากลงไป เธอยื่นหน้าไปหามินโฮก่อนจะนาบริมฝีปากบางระเรื่อประทับเข้ากับริมฝีปากของอีกฝ่าย ซอฮยอนรีบละออกมาอย่างรวดเร็วพลางกลับมานั่งยังที่ของตัวเอง มินโฮที่ถูกจู่โจมไม่รู้ตัวตาเบิกโพลงอย่างอึ้งๆกับการกระทำบ้าดีเดือดของร่างบางเมื่อครู่
‘’ถ้ารถคว่ำแล้วเราสองคนตาย – นั่นเป็นความผิดของเธอ’’
มินโฮพูดติดตลกพลางหัวเราะในลำคอ แม้จะยังอึ้งอยู่มาก
‘’นั่นแหละ เหตุการณ์ที่อยากให้เกิดขึ้นวันนี้เลยล่ะ’’
‘’ตัวเล็กครับ อยู่คอนโดมั้ยครับ’’
เสียงนุ่มหูดังขึ้นเมื่อเธอกดรับโทรศัพท์ ซึงยอนที่กำลังเพิ่งออกมาจากห้องน้ำเดินไปยังห้องรับแขกที่เธอวางโทรศัพท์ไว้กดรับทันทีที่โทรศัพท์เครื่องหรูโชว์เบอร์ของใครบางคน
‘’อยู่ค่ะ ว่าแต่ – ‘’
ยังไม่ทันพูดจบจงฮยอนก็กดวางสายซึงยอนไปเสียดื้อๆ เธอขมวดคิ้วสับสน แต่แล้วความสับสนก็อยู่กับเธอไม่นานเมื่อความตกใจเข้ามาแทนที่ ประตูเปิดเข้ามาระหว่างที่ซึงยอนกำลังจะเดินกลับไปยังห้องแต่งตัว เธอหันหลังกลับพร้อมกับใจที่หล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม จงฮยอนรูดคีย์การ์ดออกก่อนจะสอดตัวเข้ามายังห้องนอนของซึงยอน ที่ตอนนี้สีหน้าไม่สู้ดีสุดขีด จงฮยอนที่เดินเข้ามาก็อึ้งอยู่เช่นกัน ซึงยอนกำลังอยู่ในสภาพที่มีผ้าขนหนูคลุมกายแค่ผืนเดียว ผมสยายเปียกเนื่องจากเพิ่งสระผมเสร็จใหม่ๆ เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงยิ้มเหยียดออกมาเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์
‘’อะ อะไรกันคะ’’ ซึงยอนที่ค้างแข็งกำมือสวยกับผ้าขนหนูที่ปกปิดกายแน่นราวกับมันจะหลุดออกภายในไม่กี่วินาทีนี้
‘’ตัวเล็กยั่วอปป้าแต่เย็นเลยเหรอครับ’’ จงฮยอนเดินเข้ามาใกล้ซึงยอนที่เดินถอยออกทันทีที่เขาเขยิบตัวเข้าใกล้ กลิ่นกายหอมๆจากคนตัวเล็กยั่วให้จงฮยอนอยากจะตะครุบลูกแกะตรงหน้าเสียเหลือเกิน
‘’ฉันยังไม่ได้ยั่วจงฮยอนเลยนะคะ!’’ ซึงยอนขมวดคิ้วส่งกลับไปหาผู้ชายตรงหน้า ‘’ทำไมถึงรีบวางสายล่ะคะ ซึงยอนยังไม่ทันบอกเลยว่าอย่าเพิ่งเข้ามาถ้าเกิดมาถึงแล้ว อปป้าก็วางไปเลยนี่’’
‘’ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าเธอจะเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ’’ จงฮยอนแกล้งทำหน้าสลด แต่ก็ไม่วายคว้าตัวคนตัวเล็กเข้ามากอด ซึงยอนนั้นรู้สึกร้อนขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ กายของเธอเสียดสีกับคนตรงหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ จงฮยอนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆซึงยอน เธอหลับตาปี๋
‘’อยากกินคนตัวเล็ก’’ จงฮยอนพูดออกมาหน้าตาเฉย ใบหน้าก็วางลงไปบนอกอิ่ม มือทั้งสองข้างก็โอบรัดรอบตัวซึงยอน ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้
‘’นะครับ’’
‘’ซึงยอนอาของอปป้า’’
จงฮยอนยังไม่ได้บอกจุดประสงค์ที่มาที่นี่กับซึงยอนแต่ก็ออดอ้อนจะกินเธอแต่เย็นเสียแล้ว แถมมือยาวยังเริ่มลากวนมาแถวปมผ้าขนหนูของเธอที่สั้นมากเสียจนแทบจะคลุมไม่พอ
‘’ไม่เอาค่ะ’’ ซึงยอนขัดขึ้น เธอผลักหน้าเขาออกไปให้พ้นตัว ‘’มาทำไมคะ’’
จงฮยอนที่โดนขัดใจทำหน้ามุ่ย เขาถอยออกจากเธอทันทีเมื่อรู้สึกว่าอีกไม่กี่นาทีนี้เขาจะคุมตัวเองไม่ได้เสียแล้ว จงฮยอนเอ่ยปากให้ซึงยอนไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน เพราะเขานั้นมีคำถามจะมาถามเธอ
ใช้เวลาไม่กี่นาทีซึงยอนก็เดินออกมาในชุดสบายๆ เสื้อยืดตัวบางกับกางเกงยีนส์ขาสั้น แม้เธอจะห่วงตัวเองอยู่บ้างว่าอาจจะไปสะกิดต่อมหื่นในตัวใครบางคนเข้า แต่วันนี้เขาหยุดตัวเองได้ตอนเธอนุ่งแค่ผ้าขนหนู เสื้อผ้าที่ดูมิดชิดกว่าผ้าขนหนูเมื่อครู่ก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง หรือถ้าเป็นจริงๆ เธอคงต้องโทรแจ้งตำรวจแล้วล่ะ
‘’อะไรนะคะ ตาฝาดหรือเปล่า!?’’
ซึงยอนตะโกนพรวดพราดเมื่อฟังเรื่องที่จงฮยอนเล่าเหตุการณ์ในวันนี้ให้ฟัง เธอแทบไม่เชื่อหู
‘’ยงฮวามันบอกแบบนี้ แล้วสรุปยังไง มีอะไรน่าตกใจเหรอ’’
จงฮยอนรู้สึกถึงความไม่ปกติเล็กน้อยที่ซึงยอนดูจะตกใจมากเมื่อจงฮยอนพูดถึงชื่อใครคนหนึ่ง คนที่รู้จักยงฮวาเป็นอย่างดี และยงฮวาก็รู้จักเขาเป็นอย่างดีเช่นกัน
หลังจากที่ทั้งมินโฮและซอฮยอนขับรถออกไป ดูเหมือนว่าเซฮุนและเพื่อนร่วมวงจะกลับไปยังห้องซ้อมของตัวเอง แม้เซฮุนจะสงสัยและหงุดหงิดอยู่มากก็ตามที่ซอฮยอนเลือกที่จะเดินออกไป ยงฮวาก็ไม่ต่างกัน เพียงแต่เขารู้สึกหน่วงเพราะอารมณ์ที่หลากหลายตีกันปั่นป่วนอยู่ในหัวจนเพื่อนร่วมวงต้องลากเขาไปยังห้องซ้อมทันทีเพื่อคาดคั้นเอาความจริง ยงฮวานั้นเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและมินโฮให้เพื่อนร่วมวงฟังโดยปราศจากคุณชเว เห็นว่าวันนี้คุณชเวลางานหนึ่งวันจึงเป็นเรื่องดีที่ยงฮวาจะสามารถกินเวลาซ้อมและเล่าเรื่องในอดีตให้เมมเบอร์ในวงฟัง ระหว่างที่เล่านั้นจงฮยอนสัมผัสได้ว่ายงฮวาที่ดูแข็งแกร่งก็อ่อนแอได้ ทุกคนเคยทำผิด ทุกคนเคยทำเรื่องไม่ดี และทุกคนเคยมีปมที่ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว
ยงฮวาเล่าให้เมมเบอร์ฟังถึงปัญหาใหญ่หลวงที่ดูเหมือนเขาจะกลายเป็นคนผิด หรือบางทีอาจจะเป็นเลวในสายตาของมินโฮไปเต็มเปา หลังจากเล่าเสร็จยงฮวาก็ต่อด้วยเรื่องซอฮยอน จงฮยอนและเมมเบอร์ที่เหลือสัมผัสได้ว่ายงฮวาเริ่มขาดซอฮยอนไม่ได้อีกแล้ว เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ที่ทุกคนเห็นก็คือยงฮวาเป็นเสือผู้หญิง เขาไม่เคยรักใครจริง จงฮยอนคิดว่าเขารักซอฮยอนให้แล้ว แต่ก็ยังทิ้งลายของตัวเองไม่ได้
แต่มันจะผิดไหมนะที่จงฮยอนจะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติ เขาก็ยังอยากที่จะคบหลายๆคนไปเรื่อยๆ แต่เรื่องนี้มันอยู่ที่สำนึกของคนมากกว่า แต่ก็นะ เขาเริ่มสลัดคราบของตัวเองทีละนิดก็ตอนที่ได้รู้จักซึงยอน
[จงฮยอน Special] , [ความเป็นมาของคู่จงยอน]
หลังจากที่ชวนซึงยอนออกไปสูดอากาศนอกผับวันนั้น ดูเหมือนเธอจะเป็นเด็กน้อยจอมยั่วโดยที่ผมไม่รู้ตัว เธอสามารถทำให้ผมเสพติดเธอภายในเวลาไม่ถึงอาทิตย์ ยอมรับนะว่ามันอาจฟังดูตลก แต่ผมนี่แหละที่ชวนเธอไปทานอาหารค่ำทุกวันหลังเลิกซ้อม เราพลางตัวไปสวนสนุก ไปทำอะไรต่างๆร่วมกัน ที่ทุกอย่างมันดูง่ายก็เพราะเธอออกตัวแรงสุดตัวว่าเธอเป็นแฟนคลับตัวยงของผม
มีวันหนึ่ง ด้วยความมารยาของผมก็แกล้งว่าเจ็บขาเพราะเดินเล่นกับเธอที่สวนสาธารณะ ด้วยความซื่อของซึงยอนก็เลยพาผมไปพักที่คอนโดเธอ คิดเหรอว่าผมจะไม่หาทางแทะเล็มเธอ แน่นอนผมทำแน่ แต่อะไรในตัวเธอทำให้ผมไม่กล้าที่จะทำเธอแปดเปื้อน ซึงยอนน่ารัก ไร้เดียงสา เธอดูบริสุทธิ์ ผมทำได้แค่แทะเล็กแทะน้อยกับเธอเท่านั้นแหละ และหลังจากวันนั้นเป็นต้นมาผมก็ยึดคีย์การ์ดใบหนึ่งของเธอมาเป็นสมบัติส่วนตัว ผมใช้เวลากับเธอมากขึ้น ผมก็ออกตัวแรงเหมือนกันว่าชอบเธอ และผมชอบหอบผ้าหอบผ่อนมานอนกับเธอบ่อยๆล่ะ
ถ้ายงฮวาจะมีจิตสำนึกบ้างก็คงแฮปปี้กับซอฮยอนไปนานแล้ว
ด้วยเหตุนี้จึงทำให้จงฮยอนออกปากว่าจะหาทางสืบให้ยงฮวารู้เองว่ามินโฮมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับซอฮยอน แล้วรู้จักกันได้ยังไง อย่าลืมสิว่าซึงยอนเป็นเพื่อนกับซอฮยอน และเพื่อนก็ต้องเป็นห่วงเพื่อน
[จบจงฮยอน Special]
‘’ไม่มีใครรู้สินะคะ’’ ซึงยอนพูดชวนให้จงฮยอนติดตาม ‘’มินโฮเคยเป็นแฟนเก่าของซอฮยอนค่ะ ตั้งแต่อยู่อเมริกาแล้วล่ะค่ะ’’
อึ้ง! จงฮยอนพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าให้ซึงยอนพูดต่อ
‘’ก็สองคนนี้เคยเป็นแฟนกันนานแล้วนะคะ หลายปีแล้วด้วย สองคนนี้รักกันมากเลยล่ะค่ะ เจอกันที่คลับที่อเมริกา มินโฮเป็นคนเข้าหาซอฮยอนก่อนนะ ทั้งคู่ก็แบดพอตัวเลย’’
‘’คบกันมานานมันก็ต้องมีเบื่อกันใช่ไหมคะ มินโฮที่ชอบหาเศษหาเลยไปทั่วเริ่มออกลายหนักค่ะ ซอฮยอนทนไม่ไหวเลยขอเลิก’’
‘’ซอฮยอนกับมินโฮรักกันมานาน แม้จะต้องเลิกรากันไปแต่ก็รู้สึกดีต่อกันน่ะค่ะ ทีนี้พอนานเข้าซอฮยอนก็ค่อนข้างไม่ไว้ใจผู้ชาย เธอต่อต้านผู้ชายแบบมินโฮมากเลยล่ะค่ะ บวกกับที่คุณแม่ของเธอเสียชีวิตเพราะตรอมใจกับผู้ชายเจ้าชู้ เธอก็เลยยิ่งเกลียด’’
‘’แต่ขนาดเลิกกันแล้วนะคะ มินโฮก็ดูเหมือนจะยังพัวพันกับซอฮยอน ยัยซอเองเวลาเหมือนจะจริงจังกับใครก็จะโดนหักอกทุกที เธอก็จะโทรไปขอนอนค้างกับมินโฮตลอดเลยล่ะค่ะ คงเป็นความเคยชินของสองคนนี้มั้งคะ คบใครก็ไม่ยืด ไม่ยาว ต้องให้อีกฝ่ายคอยปลอบตลอด ครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน – เดี๋ยวนะคะ – มีคนในวงหักอกยัยซอเหรอคะ!?’’
‘’คนโง่ ซอฮยอนเป็นรองเมเนเจอร์วงปีศาจเลยนะครับ คุณไม่รู้เหรอว่านิสัยแต่ละคนเสือหิวขนาดไหน’’ จงฮยอนพูดพลางสวมกอดซึงยอนแน่นกว่าเดิม
‘’แล้วคนนี้ล่ะคะ เสือหิวมั้ย’’ ซึงยอนจิ้มนิ้วลงบนอกแกร่งออกอีกคนอย่างท้าทายแรงๆหนึ่งที เธอจ้องจงฮยอนตาแป๋วเหมือนเด็กน้อยอย่างอ้อนๆ
‘’เสือหิวเหมือนกันครับ’’ จงฮยอนยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างจริงใจ ‘’แต่ตอนนี้มีซึงยอนคนสวยแล้ว ไม่อยากไปหิวที่ไหนแล้ว’’
‘’ดีมากค่ะ ถ้ามั่นใจขนาดนี้ก็กลับไปได้แล้ว’’ ซึงยอนเอ่ยปากไล่จงฮยอนอย่างตัดบทโดยที่เจ้าตัวไม่คาดคิดมาก่อน ความคิดแรกเขาคิดว่าเธอจะให้รางวัลหรืออะไรซะอีก ยัยตัวแสบ
‘’ตลกเหอะ’’ จงฮยอนพูด ‘’วันนี้ขอค้างด้วยนะครับตัวเล็ก’’
‘’คอนโดตัวเองก็มีนี่คะ’’
‘’ไม่เอาอ่ะ นอนคนเดียวมันเหงา’’
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเล่นบทออดอ้อนกันอยู่นั้นสายตาของซึงยอนก็ไปปะทะเข้ากับรอยอะไรบางอย่างใกล้ซอกคอขาวของจงฮยอน มันแทบมองไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ เหมือนจะมีแป้งพัพโปะอยู่ซึ่งเธอรู้ดีเพราะมองออก เธอพยายามเพ่งดูอีกรอบจึงรู้ว่ารอยที่ว่ามันคือรอยอะไร
‘’เหรอคะ นอนคนเดียวจริงๆเหรอคะ’’ ซึงยอนเริ่มหน้าตึง น้ำเสียงเย็นยะเยือกจนอีกฝ่ายสัมผัสได้
‘’แล้วอปป้าจะนอนกับใครล่ะ’’
‘’แล้วรอยพิสดารนี่มันมาจากไหนกันคะ!!’’
ซวยแล้วไงจงฮยอน… จงฮยอนทำหน้าเลิ่กลั่ก
‘’อปป้า!’’
‘’ครับ มันนานแล้วนะ ก่อนมาเจอซึงยอนอีก’’
‘’แน่เหรอคะ?’’
‘’หลังเจอซึงยอนสองวัน ก็วันนั้น –‘’
‘’ตอบมาตามตรง’’
‘’หลังเจอสามวัน’’
‘’อย่าให้ด่านะคะ ไม่งั้นก็เตรียมตัวเดินออกไปได้เลย’’
‘’ครับ ไม่กี่วันที่แล้ว’’
‘’ออกไปเลยนะคะ!’’
…จบสิ้นแล้วชีวิตนี้…
‘’ขอบใจมากนะจงฮยอน’’
ยงฮวากล่าวขอบคุณจงฮยอนในอีกวันที่เขานำเรื่องที่ถามซึงยอนมาเล่าให้ฟังโดยมีจองชินและมินฮยอกนั่งฟังอยู่ด้วย ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าซอฮยอนและมินโฮนั้นยากเกินกว่าจะเข้าใจ อยู่ในฐานะแฟนเก่าที่ต่างคนต่างคบคนใหม่แล้วไปไหนไม่รอดทั้งคู่ คล้ายกับว่าจะตัดก็ตัดไม่ขาด จะต่อก็ต่อไม่ติด งานนี้คนเจ็บไม่ใช่ใครที่ไหน ยงฮวา
‘’ฉันเจ็บยังไงไม่ทราบ’’ ยงฮวาพวกไม่ยอมรับความจริง แม้ในใจจะแทบฉีกออกเมื่อได้ยินถึงความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นของทั้งคู่
‘’ยังต้องพูดอีกเหรอครับ เท่าที่ดูหรือที่ฟังจากปากฮยองมาผมว่าอีกไม่นานซอฮยอนก็จะมอบใจให้ฮยองอยู่แล้วนะ’’ มินฮยอกพูด
‘’ที่มินฮยอกพูดก็ถูกนะ แต่ตอนนี้ท่าจะเป็นไปไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ในใจเธอตอนนี้อาจจะกลายเป็น มินโฮ:ยงฮวา แล้วก็ได้’’ จองชินเสริม
‘’ยังไงก็หาโอกาสแสดงความจริงใจให้เธอเห็นก็แล้วกัน’’ จงฮยอนพูดสอนยงฮวาโดยไม่รู้ว่าตัวเองจะโดนตอกกลับยังไง
‘’เหรอ ความจริงใจกับผีตานีล่ะสิ แกก็เพิ่งโดนซึงยอนเฉดหัวออกมาเหมือนกันนี่’’
‘’เออ จริงด้วย แกเพิ่งเล่าให้เราฟังนี่เรื่องที่โดนซึงยอนไล่ตะเพิดเพราะเห็นรอยนี่ ตลกว่ะ’’
‘’เงียบไปเลย อย่านึกว่าฉันไม่รู้เรื่องแกกับยูรินูน่านะ’’
ทั้งสามคนยังคงเถียงกันไปเรื่อยไม่จบสิ้น แต่คนที่ดูเหมือนจะจบสิ้นไปแล้วก็คือยงฮวา เขานั่งเงียบไม่พูดไม่จา ทำตัวกลืนไปกับสิ่งแวดล้อม เพื่อนร่วมวงอีกสามคนก็ไม่อยากจะเซ้าซี้หัวหน้าวงมากเท่าไร เพราะพวกเขารู้ว่ายงฮวาชอบคิดอะไรคนเดียว
ยงฮวาคิดเรื่องซอฮยอนและมินโฮไปเรื่อยไม่จบสิ้น ในใจนึกเสียดายที่ไม่ได้พูดว่าอยากจะหยุดกับเธอแค่คนเดียวออกไป เขาเหมือนจะขาดใจให้ได้เสียตรงนั้น ผู้หญิงคนที่เขารัก ใช่ เขารักเธอ ตอนนี้ได้บินหายไปเสียแล้ว และดูท่า
เธอก็คงไม่บินกลับมาอีกแล้ว
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีปีใหม่ทุกท่านนะคะ ขอให้มีความสุขมากๆในวันปีใหม่ คิดอะไรก็ขอให้สมความปรารถนา ไรต์จะมาอัพต่อเรื่อยๆนะคะ จะพยายามไม่หายไปไหน แต่ใกล้สอบแล้วด้วย เจอกันค่ะ เม้นต์กันด้วยนะคะ #แฟนเก่านางเอกแซ่บเนอะ
ความคิดเห็น