[Fake Mask] หน้ากากซาตาน (Yonghwa/Seohyun-YongSeo)

ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 13 : หวงของ

          แสงแดดบางเบาตกกระทบลงบนใบหน้าเกลี้ยงเกลาของร่างทั้งสอง นาฬิกาที่แขวนโชว์อยู่บนผนังสีนวลเสียงดังบอกเวลาประมาณเจ็ดโมงตรง เครื่องปรับอากาศยังทำคงทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ซอฮยอนขยับตัวเล็กน้อยอย่างอึดอัดจากอ้อมกอดของผู้ชายข้างๆ เธอลืมตาปรับสภาพสิ่งแวดล้อมภายในห้อง ขนตางอนกระพริบเบาๆอยู่หลายทีจนในที่สุดก็ลืมตาได้เต็มตื่น  

          ภาพแรกที่ปรากฏขึ้นสู่สายตาของเธอก็คือเธอกำลังถูกผู้ชายจอมฉวยโอกาสกอดหลวมๆอยู่จากทางด้านข้างโดยมีซอฮยอนนอนซบกับซอกคอของเขาอยู่ ซอฮยอนค่อยๆยกใบหน้าขึ้นเล็กน้อยอย่างจะสำรวจใบหน้าของเขายามหลับใหล เธอมองภาพตรงหน้าอยู่นานนับหลายนาที เวลาเขานอนแล้วเหมือนเด็กน้อยที่ขาดความอบอุ่น มือก็ต้องหาควานที่กอด หน้าก็ต้องหาที่วาง เธอรู้สึกหมั่นเขี้ยวเขายิ่งกว่าอะไรทั้งหมดในตอนนี้ ซอฮยอนที่ซบใบหน้าเข้ากับซอกคอของคนตัวใหญ่อีกครั้ง โน้มริมฝีปากลงไปประทับลงบนซอกคอขาวของอีกคนที่กำลังนอนอยู่อย่างไม่รู้เรื่อง เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แม้เธอและเขาจะไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่สถานการณ์ตอนนี้มันกลับตรงกันข้ามกับทุกอย่างไปเสียหมด เธอรู้สึกดีจริงๆ แม้ความสัมพันธ์จะยังไม่ชัดเจน แม้ว่าจะยังรู้สึกไม่แน่นอนกับความรู้สึก แต่เธอไม่อยากจะคิดอะไรให้มากความอีกแล้ว

          ยงฮวาขยับตัวเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ซอฮยอนที่เพิ่งมอบจุมพิตให้เขาเมื่อครู่หลับตาลงอย่างรวดเร็ว เธอแกล้งนอนนิ่งคล้ายกับว่ายังสลบสะไหลอยู่ ยงฮวาคลายอ้อมกอดเธอให้หลวมกว่าเดิมก่อนจะค่อยๆกระพริบตาอย่างปรับสภาพแสง เขาหันหน้ามามองร่างบางที่ยังคงขดตัวอยู่บนไหล่เขา ยงฮวายิ้มบางๆก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปทำอะไรสักอย่างที่ซอฮยอนนึกไม่ถึง

          เขากดริมฝีปากนุ่มนวลลงไปบนริมฝีปากบางของอีกฝ่าย ซอฮยอนตกใจรีบลืมตาพร้อมขมวดคิ้วให้เขาเป็นของแถม แต่ก็ไม่มีท่าว่าจะผละริมฝีปากออกจากอีกฝ่าย ยงฮวาขยับมันอย่างชำนาญอยู่นานหลายนาทีก่อนจะค่อยๆไต่ตัวขึ้นค่อมซอฮยอน เธอหลับตาอย่างเคลิ้มๆก่อนจะยกฝ่ามือสวยทั้งสองข้างวางลงบนศีรษะเขา ยงฮวาเริ่มลุกล้ำเข้าไปมากขึ้น มือหนาข้างหนึ่งสอดเข้าไปยังใต้เชิ๊ตตัวบางสีขาว เขาเลื่อนมือไปยังก้นงอนของเธอ ซอฮยอนร้องครางอยู่ในลำคอ นิ้วเรียวทั้งห้าขยุ้มผมเขาอย่างช่วยไม่ได้ ขาทั้งสองยกขึ้นอัตโนมัติ

          ‘’อื้อ’’ ซอฮยอนร้องคราง คิ้วขมวดเข้าหากันพร้อมกับพยายามกัดริมฝีปาก

          ยงฮวาจูบซอฮยอนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มือก็พยายามจะสอดเข้าไปในบราเซีย อกอิ่มตึงขึ้นอย่างธรรมชาติเมื่อเธอรู้สึกอะไรบางอย่าง ซอฮยอนหายใจหอบ เธอถอนจูบออกจากเขาทันทีเมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน

          ‘’ทำไมคนเก่งของผมอ่อนจังเลยครับ แค่นี้ก็จะแย่แล้วเหรอ’’

          ยงฮวายิ้มให้ซอฮยอนอย่างล้อเลียน เธอหลับตาพลางเอียงคอสูดอากาศเข้าปอดหนักๆหลายที

          ‘’พอ – ได้แล้ว’’ ซอฮยอนพูดไปหอบฮักไป

          ‘’อยากให้พอจริงเหรอ – ดูหน้าเธอสิ ไม่เห็นอยากให้หยุดเลยนะ’’ ยงฮวาเกลี่ยไรผมที่ปรกหน้าเธออยู่ออกเบาๆ ‘’ผู้หญิงอะไร ขี้อ่อย’’

          ซอฮยอนไม่ตอบ เธอยังคงหลับตาแน่นอย่างเหนื่อยๆกับจุมพิตยามเช้าที่เขามอบให้เมื่อครู่ ยงฮวายังคงไม่ออกไปจากตัวเธอ เขานอนทับตัวเธอลงไปก่อนจะใช้ใบหน้าคมคายแนบลงไปบนกึ่งกลางอกสวย

          ‘’หิวข้าวยังครับ’’

          ยงฮวาพูดเบาๆ นิ้วเรียวก็พลางลากไปบนแขนเรียวของเธอ ซอฮยอนที่ปรับสภาพได้แล้วเริ่มผลักเขาออกจากตัว

          ‘’หิว ออกไปได้แล้ว’’ ซอฮยอนบอกปัด ‘’หนัก – ออกไปสิ’’

          ‘’อยากกินนมก่อนกินข้าว’’ ยงฮวายกใบหน้าขึ้นสบตากับร่างเล็กอย่างเจ้าเล่ห์ เธอจิกตาใส่เขาทันที ‘’นะครับ’’

          ‘’อย่ามาบ้ากาม ลุกไป’’

          ซอฮยอนพยายามผลักร่างสูงออกจากตัว เมื่อเขาเห็นดังนั้นจึงพลิกตัวกลับไปนอนที่เดิมทันที เธอที่เห็นว่าเขาลุกออกไปแล้วดีดตัวขึ้นจากที่นอน ปล่อยให้ยงฮวาที่ยังคงไม่ขยับไปไหนนอนอยู่บนเตียง

          ‘’จะไปไหน’’ ยงฮวาถามขึ้นเมื่อซอฮยอนกำลังจะเปิดประตูห้องนอน

          ‘’แปรงฟัน แล้วเดี๋ยวจะสั่งอาหารขึ้นมากิน’’

          ‘’สั่งให้ด้วย เธอกินอะไรฉันกินอันนั้นอ่ะ’’ ยงฮวาพูดอย่างอารมณ์ดี ‘’ขอแปรงด้วยอันนึง รีบๆล่ะ หิวข้าว’’

          ‘’หน้าด้านจริงๆ ห้องตัวเองก็มี’’

          ซอฮยอนขมวดคิ้วหงุดหงิด เธอเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที

          เธอทำธุระของตัวเองอยู่หลายนาทีก่อนจะควานหาแปรงที่เพิ่งซื้อมาใหม่เพื่อที่จะให้ยงฮวา เมื่อเธอยื่นให้เขาแล้วยงฮวาก็เด้งตัวขึ้นมาจุ้บที่ริมฝีปากเธอทันทีอย่างขอบคุณ ซอฮยอนหน้าแดง เขาสร้างความปั่นป่วนให้เธอมากขึ้น เธออยากจะถามเขาถึงทุกเรื่องที่เกิดขึ้น แต่แล้วก็เลือกที่จะเงียบเอาไว้ ซอฮยอนคิดคำถามไม่ออก หัวสมองตันไปเป็นที่เรียบร้อย เมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้ เธอเลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดโทรสั่งอาหาร เพราะท้องของเธอก็เริ่มประท้วงแล้วเช่นกัน

          เวลาผ่านไปยี่สิบนาที

          ติ๊ง ต๊อง!

          เสียงกดออดหน้าประตูห้องของซอฮยอนทำให้เธอเลิกคิดทุกเรื่องก่อนจะเดินไปเปิดประตู อาหารมาส่งทันเวลา เธอจ่ายเงินให้พนักงานจัดส่งไปก่อนจะรับอาหารกลับมา ซอฮยอนเดินไปยังห้องครัวทันที

          ยงฮวายืนรับลมอยู่ที่ระเบียง เธอมองเขาอยู่แว้บหนึ่งก่อนจะจัดแจงหาจานชามช้อนส้อม เธอสั่งต๊อกบกกีมาสองกล่อง ซอฮยอนจัดการตักมันลงจานที่เตรียมมาพลางวางช้อนส้อมอย่างเป็นระเบียบ เมื่อทำเสร็จเธอไม่เห็นว่ายงฮวาจะเข้ามาสักที เธอคิดไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้อีกแล้ว มันคอยตามหลอกหลอนเธอไม่หยุดไม่หย่อน เธอควรจะถามเขาออกไปตรงๆเลยดีไหมนะ แต่อีกใจก็กลัวคำตอบที่จะได้รับ ‘ที่ทำไปมันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอด้วยซ้ำ’ บางทีคำตอบที่ได้ยินอาจจะเป็นแบบนี้ ซอฮยอนกัดริมฝีปากล่างแน่น เธอควรจะหาโอกาสไหนถามเขาดีนะ เพราะไม่งั้นหัวเธอได้ระเบิดออกมาแน่ๆ

          ‘’ต๊อกบกกีมาแล้ว’’ ซอฮยอนเลือกจะเดินไปเรียกยงฮวา เธอพยายามพูดสียงเรียบ แม้อยากจะพูดสิ่งที่ติดอยู่ในหัวแทบขาดใจ บางทีเธออาจจะถามเขาตอนกำลังทานข้าว

          ยงฮวาตามซอฮยอนมายังห้องครัว เธอนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขาโดยมียงฮวานั่งตามลงมาด้วย

          ‘’เธอมีอะไรหรือเปล่า ซอฮยอน’’

          ระหว่างทานอาหารซอฮยอนนั่งนิ่งผิดปกติ เธอเหมือนพยายามจะพูดอะไรกับเขา แต่แล้วก็หยุดไปเสียดื้อๆ นั่นสร้างความอึดอัดให้กับยงฮวาเป็นอย่างมาก คล้ายกับว่าเธอจะพูดแล้วก็ไม่พูด แล้วก็อยากพูดขึ้นมาอีกแต่ก็เงียบไปอีก แต่บอกได้เลยว่าที่เขารู้สึกยังไม่เท่าที่เธอรู้สึกหรอก อกเธอน่ะจะแตกออกมาแล้ว

          ‘’ไม่ได้อย่างนู้นอย่างนี้นะ’’ ซอฮยอนเริ่มปริปากออกมา

          ‘’อืม เล่ามาดิ ฟังอยู่’’

          ‘’ที่นายทำไปเมื่อคืน – อ่า – ให้ตาย’’ ซอฮยอนกัดริมฝีปากล่างหนักๆอีกแล้ว เธอชอบกัดมันเวลารู้สึกเครียดหรือกังวล ‘’ฉันไม่อยากของเล่นแก้เบื่อของใครหรอกนะ’’

          เมื่อพูดจบซอฮยอนก็ดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้ทันที ยงฮวาที่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดลุกขึ้นตามซอฮยอนไป เมื่อถึงตัว เขากอดเธอจากทางด้านหลังอย่างหนักแน่นทันทีราวกับเธอจะเดินหายไปไหนอีก ซอฮยอนตกใจ แต่ก็เลือกที่จะเงียบไว้ รอฟังคนตัวสูงพูด

          ‘’ฉันกับโชรงเราไม่ได้มีอะไรกันนะ’’ ยงฮวาใช้น้ำเสียงเหมือนกับว่าซอฮยอนเป็นเด็กโง่ ‘’ไม่เชื่อฉันเหรอ’’

          ซอฮยอนยังคงยืนนิ่ง เธอไม่พูดอะไรตอบเขาไป ใจเริ่มเต้นเร็วขึ้นทุกที

          ‘’เธอไม่ได้เป็นของเล่นของฉัน ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ’’ ได้เวลาที่ซอฮยอนจะหันไปเผชิญหน้ากับเขาแล้ว เธอหันไปมองร่างหนาช้าๆ

          ‘’ฉันเห็นนายควงผู้หญิงคนนู้นคนนี้ไปเรื่อย’’ ซอฮยอนสะกดออกมาช้าๆ ‘’แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าที่นายทำไปไม่ใช่เพียงเพราะเห็นฉันเป็นของง่ายๆ’’

          ยงฮวาไม่ตอบ เขาใช้สายตาจ้องลึกลงไปยังร่างเล็กที่กำลังมองเขาอยู่เหมือนกัน ทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก มากจนได้ยินเสียงลมหายใจและเสียงใจเต้น

          ‘’มันไม่เหมือนกัน เธอไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้น’’ ยงฮวาใช้น้ำเสียงนุ่ม ‘’เชื่อใจฉันสิ เธอมีค่ามากกว่านั้นอีกนะ’’

          ‘’ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมนายต้องทำแบบนั้น’’ ซอฮยอนเริ่มหน้าตึงไม่แสดงความรู้สึก ‘’หึงฉันหรือไง ตอบสิ’’

          ‘’ใช่ ฉันไม่ชอบให้เธอไปกับไอรุ่นน้องหน้าตี๋นั่น’’

          ยงฮวาเลือกที่จะปลดวงแขนออกจากตัวซอฮยอน แววตาเริ่มครุกกรุ่นไปด้วยอารมณ์ นานหลายนาทีเข้า ซอฮยอนจึงพูดออกมาคำนึง

          ‘’ชอบฉันเหรอ’’

          ซอฮยอนจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งอย่างต้องการคำตอบ

          ‘’แต่รู้เอาไว้ด้วย ฉันอยากจะมองนายให้ดีกว่านี้จริงๆ แต่เพราะตัวนายเองทั้งนั้นที่ควงผู้หญิงเป็นว่าเล่น ฉันไม่มั่นใจในตัวนายเลยแม้แต่นิดเดียว’’

          ‘’ไม่เอาน่า ฉันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว อีกอย่างนะซอฮยอน ฉันไม่เคยรู้สึกกับใครเหมือนเธอเลย – ถามไอพวกสามตัวนั่นสิ’’ ยงฮวายอมเปิดปากพูดเมื่อซอฮยอนพยายามพูดให้เขาดูร้าย

          ‘’นิสัยนาย ไม่เคยเปลี่ยนสินะ’’ ซอฮยอนแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ

          ‘’งั้นรอดูฉันพิสูจน์ตัวเองดีไหม’’

          ‘’ไม่ได้ขอนี่ แต่คนอย่างยงฮวาน่ะ จะทำได้เหรอ’’

          ‘’ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้’’ ยงฮวาพูด ‘’อย่ามาตกหลุมรักฉันก่อนก็แล้วกัน’’

          ‘’ไม่มีทางหรอก’’ ซอฮยอนเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างกวนๆ

          ‘’ฉันเตือนเธอแล้วนะ’’ ยงฮวาพูดแฝงความนัย แต่เธอไม่เข้าใจ

          ‘’ปีศาจอย่างนาย ฉันไม่เข้าใกล้ให้เจ็บใจเล่นหรอก’’

          ‘’อย่าท้า’’ ยงฮวาพูดหน้านิ่ง ‘’ฉันทำเธอเจ็บได้จริงนะซอฮยอน’’

          ‘’พูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ’’ ซอฮยอนมองเขาหน้านิ่งอย่างเริ่มไม่ตลก เธอยืนค้างอยู่หลายนาทีอย่างประเมิณใบหน้าของเขา แต่เธอคิดไม่ออก ยงฮวากำลังจะพูดอะไร

          ‘’ฉันล้อเล่น – กินข้าวต่อสิ หิวแล้ว’’

          ยงฮวาเลือกจะยิ้มบางๆส่งกลับไปให้เธอที่มีท่าทางงุนงงกับประโยคที่เขาพยายามจะสื่อออกมา แต่แล้วทั้งคู่ก็นั่งทานข้าวกันต่อเงียบๆโดยที่ไม่พูดอะไรกันต่อเลย

          Yonghwa Special

          หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมผมถึงพูดประโยคน่าสงสัยแบบนั้นออกไป ซึ่งถ้าใครสนิทกับผมก็จะรู้ดีว่าผมน่ะเกลียดการท้าทายมากที่สุด แล้วยิ่งเธอพูดแบบนั้นมาแล้วผมก็ยิ่งอยากจะเอาชนะ แต่อย่าลืมสิ ว่ายงฮวาคนนี้ไม่ใช่คนดี แล้วก็ชั่วมากด้วย ยอมรับก็ได้ว่าผมชอบซอฮยอน เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้ใจผมไปเต็มๆขนาดนี้ เรื่องบางเรื่องที่ไม่เคยทำให้ใครเธอก็ได้จากผมไปหมด แล้วยังไงต่อน่ะเหรอ ผมอยากครอบครองเธอ ผมหึงเธอ หวง ห่วง ผมจะคลั่งตายเมื่อรู้ว่าเธอไปกินข้าวกับไอ้เซฮุนรุ่นน้องร่วมค่าย ผมจะบ้าตายจริงๆ

          และไอความรู้สึกชอบแบบนี้เนี่ยแหละที่ฉุดให้ผมทำเรื่องบ้าๆลงไป รู้ตัวอีกทีก็มีแต่ซอฮยอนเต็มไปหมดแล้ว ผมชอบเธอ ผมหลงทุกๆอย่างที่เป็นเธอ ผมคลั่งไคล้ซอฮยอนมาก อะไรบางอย่างในตัวเธอฉุดผมให้หลงใหลไปกับมัน ผมอยากจะจริงจังกับเธอเหมือนกับคู่อื่นๆ แต่ก็อย่างที่บอก ผมคงทำมันไม่ได้หรอก ผมหยุดตัวเองไม่ได้ถ้าเกิดจะต้องจริงจังกับซอฮยอนคนเดียว มันไม่ใช่ผมเลยสักนิด หลายคนถามว่าผมลองแล้วเหรอ คนอย่างผมเรื่องนี้ไม่ต้องลองก็รู้ว่าทำไมได้ ผมยังอยากคั่วผู้หญิงหลายๆคนอย่างที่เคยทำ ผมนี่มันชั่วจริงๆ

‘ถ้าผมจะต้องอยู่คนเดียว มันก็สมควรแล้ว ไม่ใช่เหรอ

แต่ขอโทษ ผมก็ปล่อยซอฮยอนไปไม่ได้อยู่ดี’

          [จบ Yonghwa Special]

          ‘’แล้วทำไมมันต้องมารับด้วย บอกให้มันกลับไปเดี๋ยวนี้นะซอฮยอน’’

          ใกล้เวลาสิบโมงตรงแล้ว ซอฮยอนเกือบลืมไปเลยว่าเซฮุนจะมารับเธอไปทำงาน และแน่นอนว่าเธอบอกเรื่องนี้กับยงฮวา เพราะเขาเสนอว่าจะเป็นคนไปส่งเธอที่บริษัทเอง ซึ่งมันเลี่ยงไม่ได้ที่เธอจะไม่บอกเขา

          ‘’อย่างี่เง่าสิ’’ ซอฮยอนเริ่มปั้นสีหน้าอวดดีใส่เขาอย่างหงุดหงิด

          ‘’พอมันมาเธอก็ด่าฉันว่างี่เง่าเลยเหรอซอฮยอน’’

          ‘’มันไม่ใช่แบบนั้น – อะไรของนายกันนะ ฉันเหนื่อยที่อธิบายแล้ว’’ 

          ซอฮยอนเลือกที่จะเดินหนีเขาไปยังห้องนอนทันที ยงฮวาเดินตามมาอย่างรวดเร็วเหมือนความร้อนที่กำลังเพิ่มขึ้นในอก

          ‘’จะไปกับมันใช่ไหม’’ ยงฮวามีน้ำเสียง

          ‘’ใช่!’’ ซอฮยอนพูดเสียงดัง เธอไม่เข้าใจว่ายงฮวาจะเป็นอะไรนักหนากับอีแค่เซฮุนมารับเธอไปทำงาน อีกอย่างทั้งคู่ก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

          ‘’งั้นข้อตกลงของเรา ยกเลิกมั้ยล่ะ’’ ยงฮวาพูดเสียงเย็น ซอฮยอนจ้องเขากลับไปทันที เธอคิดว่าเขาพูดไม่รู้เรื่องที่สุด ปากก็ไม่ดีอีก

          ‘’ข้อตกลงอะไร ที่จะเลิกคุยกับผู้หญิงน่ะเหรอ’’ ซอฮยอนเอียงคอถาม ‘’อยากยกเลิกนักเหรอ ก็เชิญสิ ไม่ได้ห้ามนี่’’

          ‘’ซอฮยอน!’’ ยงฮวาไม่คิดว่าเธอจะพูดออกมาได้หน้าตายขนาดนี้ เธอไม่เข้าใจหรือยังไงกันนะว่าเขารู้สึกยังไง เขาคิดว่าเขาพูดชัดเจนแล้ว

          ‘’อะไรล่ะ อย่าเสียงดังได้ไหม!’’ ซอฮยอนตะคอกกลับไปอย่างหมดความอดทน ยงฮวาถอนหายใจหงุดหงิดออกมาเฮือกใหญ่

          ‘’เออ อยากไปก็ไปเลย!’’

          ยงฮวาพูดแค่นั้นก่อนจะกระทืบเท้าเดินออกไปโดยที่ไม่ลืมหยิบคีย์การ์ดที่สอยห้อยกุญแจห้องนอนของเธอมาด้วย ซอฮยอนจิกตามองเขาไปจนสุดทางก่อนที่เธอจะเริ่มทำธุระของตัวเองให้เสร็จ เพราะนี่มันก็ใกล้เวลาที่เซฮุนจะมารับแล้วด้วย

          ‘’ทำไมมาช้าจังอ่ะนูน่า’’

          เซฮุนตะโกนขึ้นหลังจากเห็นว่าซอฮยอนกำลังเดินออกจากคอนโดมายังรถเขา

          ‘’อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลย ฉันสายแล้วเนี่ย’’ ซอฮยอนตะโกนกลับไปพลางเดินให้เร็วขึ้นกว่าเดิม เธอกำลังจะเปิดประตู แต่ก็เจอใครสักคนวางมือลงไปซะก่อน ซอฮยอนแหงนหน้าขึ้นมองคนข้างๆ

          ‘’อะไรเนี่ย!?’’ ซอฮยอนร้องเสียงหลง

          ‘’เซฮุน เสียใจที่ต้องบอกว่าวันนี้ซอฮยอนต้องไปกับฉัน คุณชเวสั่งไว้’’

          ยงฮวาพูดเสียงเย็นๆจนคนฟังต้องเกิดอาการขนลุก

          ‘’เอ่อ – แต่ ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ ผมไปส่งนูน่าเองก็ได้นี่’’

          ‘’คุณชเวสั่ง อย่าลืมสิ ซอฮยอนเป็นคนของฉัน’’

          ยงฮวายังพูดเสียงเย็นปนอวดดีกับเซฮุน เขางอหน้าเล็กน้อย

          ‘’ฉันจะไปกับเซฮุน’’ ซอฮยอนพูดสีหน้าเชิด

          ‘’ก็ลองดูสิ ฉันจะได้บอกมันไปให้รู้แล้วรู้รอด’’ ยงฮวากระซิบเบาๆให้ซอฮยอนได้ยินคนเดียว ซอฮยอนสีหน้าเจื่อนลง เธอมองหน้าเขา ก่อนจะตัดสินใจหันไปหาเซฮุนที่รออยู่ในรถ

          ‘’ขอโทษนะเซฮุน พี่ต้องไปกับยงฮวา คุณชเวเพิ่งโทรบอก’’ ซอฮยอนโกหก เธอมีสีหน้าขอโทษเขาอย่างถึงที่สุด แต่ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ ยงฮวาต้องพูดเรื่องเมื่อคืนให้เซฮุนฟังแน่นอน ซึ่งเธอจะไม่เสี่ยงเด็ดขาด

          ‘’งั้น – วันหลังก็ได้ครับนูน่า ไม่ต้องห่วงหรอก’’ เซฮุนยิ้มให้เธอก่อนจะโบกมือให้ครั้งสุดท้าย ซอฮยอนยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นก่อนจะหันไปหาผู้ชายคนข้างๆ

          ‘’มันจะมากไปแล้วนะ มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้’’ ซอฮยอนสะกดแต่ละคำออกมาได้อย่างยากลำบาก เธอโกรธเขาจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม

          ‘’ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ ถ้าไม่มีสิทธิ์ – เธอคงไม่ฟังคำสั่งฉันหรอก จริงมั้ย’’

          ยงฮวาโกรธซอฮยอนเช่นกัน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องไปสนิทกับเซฮุนด้วย ในเมื่อเขาพูดไปแล้วว่าเขาไม่ชอบ เธอก็ยังจะทำ

          ‘’รอตรงนี้ เดี๋ยวไปเอารถก่อน’’ ยงฮวาพูดเสียงแข็ง ‘’แล้วถ้าหนี -- เจอกัน’’

นี่เธอคิดถูกหรือเปล่านะที่ยอมอ่อนข้อกับเขา!

--------------------------------------------------------------------------------------------------

เม้นต์น้อยมากเลยนะคะ เม้นต์น้อยไรเตอร์โกรธนะ งอนด้วย #น้องอ่านอะไรน้องก็ต้องเม้นต์สิคะ #ขอเม้นต์ดีๆด้วยค่ะแบบจิกกัดพี่ไม่ชอบ #งานทีมคริสต้องมา