สงครามแห่งจันทรา

ลำดับตอนที่ #6 : รอบสอง(1)

บทที่ 5 รอบสอง

----------------------------------------------------------------------------

01.30 น. !!

          การแข่งขันรอบแรกกินเวลาไปค่อนข้างมาก ทำให้การแข่งรอบสองที่คาดว่าจะเริ่มเร็วกว่ากลับกลายเป็นว่าล่าช้ากว่าเดิมเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม ผู้คนที่หลั่งไหลมาทั่วทุกสารทิศ และเกือบทั้งหมดในลาเพียน่า เพื่อเข้าแข่งขันตามหาเมือง ลูน่าลาปิส  ด้วยเงินจำนวนมากถึง 1000 ล้านเซล ต้องมาจบชีวิตลงอย่างน่าสังเวชใจด้วยน้ำมือผู้เข้าแข่งขันในสนามประลองเดียวกัน ผู้ชมจำนวนมากคัดค้านกับการประลองที่ต้องแลกด้วยชีวิตนี้ แต่ก็ถูก ฟีเนียร์ หนึ่งในสามกรรมการกราแข่งขัน กล่าวด้วยเสียงเย็นและราบเรียบ...

" ร่างที่นอนจมกองเลือดเหล่านั้นต่างหากที่เป็นฆาตกร เพราะพวกนั้นเลือกเองที่จะถูกฆ่า...และพระเจ้าก็เป็นผู้เลือกความตายให้แก่คนเหล่านั้น ไม่ใช่พวกเรา "

               ไม่นานการแข่งขันก็ดำเนินต่อไปโดยไร้อุปสรรค จนในที่สุด...

 ปรี๊ดดดดดด !!

"  สิ้นสุดการแข่งขัน รอบแรก !! เหลือผู้เข้าแข่งขัน 30 คน "

         สิ้นเสียงโรอัลล์ผู้ดำเนินงาน เสียงโห่ร้องและปรบมือของผู้คนทั่วลานประลอง ที่ต่างพากันแสดงความดีใจและโล่งอกเมื่อการแข่งรอบแรกเสร็จสิ้นลงเสียที ไม่มีใครรู้สึกง่วงนอน หรืออ่อนเพลียเลยตลอดการแข่งขันที่เต็มไปด้วยการนองเลือด  เสียงประท้วงเรื่องนี้ก็เงียบหายไปด้วยเช่นกัน

" และนี่....คือโฉมหน้าผู้ที่ต้องเข้าแข่งขันต่อไปรอบสองครับ ! "

         เสียงปรบมือระลอกที่สองเกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อ โรอัลล์ผายมือไปทางคนทั้ง สามสิบ ที่ยืนอยู่บนสนาม บางคนบาดเจ็บจนแทบยืนไม่ไหว แต่บางคนก็แทบไม่มีบาดแผลแม้แต่นิดเดียว เด็กทั้ง 7 คนนั่นด็ด้วย รวมถึง เกรย์ และ เอมิเลียที่ข้อเท้าของเธอมีเลือดไหลไม่หยุด แต่ถึงกระนั้นก็ทำให้เธอโบกมือและยิ้มร่าให้กับผู้ชมค่อนสนามที่ปรบมือให้

" และรอบสองนี้จะเริ่มขึ้นเมื่อเวลา สองยามของวันใหม่นะครับ ตอนนี้ผมขอเชิญผู้เข้าแข่งขันทั้ง สามสิบคน ไปรักษาแผลที่บาดเจ็บก่อนนะครับ ระหว่างนั้นพนักงานทำความสะอาด.."

        ไม่ต้องรอให้พูดซ้ำสอง พนักงานทำความสะอาดที่ใส่เสื้อสีแดงสดเกือบสิบคน ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ตรงรี่เข้าสนามประลองและเช็ดเลือด เก็บกวาดฝุ่นละออง และ ฝุ่นผงจาก แรงระเบิด รวมถึงอาวุธและ เศษชิ้นส่วนของร่างกายด้วยมือที่สวมถุงมือกันเชื้อโรค และพนักงานบางคนที่ตัวใหญ่ที่สุดสองสามคน แบกร่างไร้วิญญาณของผู้เข้าแข่งขันหลายร่างไว้บนบ่าและหอบไปที่หลังเวที จนในที่สุด สนามประลองก็กลับมาอยู่ในสภาพเดิมไม่ต่างจากตอนแรก เพียงแต่ยังมีหลุมระเบิดสองสามหย่อมเกิดขึ้นทำให้พื้นคอนกรีตสีเทาขนาดใหญ่นั้นไม่เรียบกว้างเหมือนเดิม

ไม่นานโรอัลล์ที่หายไป ก็กลับโผล่ขึ้นมาบนเวทีอีกครั้ง บรรยากาศเริ่มเงียบกริบ เสียงหายใจของทุกคนแทบจะเข้าออก พร้อมๆกัน เพราะความตื่นเต้น

" และตอนนี้ถึงเวลาและนะครับสำหรับการแข่งขันรอบสองที่ทุกๆท่านรอคอย ผมเองก็ยังตื่นเต้นเหมือนกันนะครับเนี่ย ..." เขาสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อทำให้เสียงราบเรียนและเป็นปกติ

" ขอเชิญทุกท่านพบกับ สิบสองนักฆ่าเงาจันทราครับ ! "

         ไม่มีเสียงใดๆดังมาจากฝูงชนที่กำลังสับสนว่าตนเองควรปรบมือ ดีหรือไม่ แต่ถึงกระนั้นเหล่านักฆ่าทั้งสิบสองคนในผ้าคลุมและหน้ากากประหลาดซึ่งก้าวออกมาด้วยเสียงฝีเท้าที่เงียบกริบ ไม่ได้สนใจการต้อนรับที่เงียบด้วยความกลัวและหวาดหวั่นเช่นนี้  พวกเขายืนนิ่งบนลานประลอง เมื่อโรอัลล์บอกถึงกติกาการแข่งขันรอบสอง โดยไม่สนใจว่าผู้ชมบางส่วนที่อยู่ชิดติดขอบสนามมีท่าทางขนลุกเกรียวไปตามๆกัน

" รอบนี้ ผมได้อธิบายกติกาไปบางส่วนแล้วนะครับ แต่ว่า บางคนอาจจะยังสงสัยอยู่ สำหรับการแข่งรอบนี้ ... ผู้เข้าแข่งขันรอบนี้จะต้องต่อสู้ตัวต่อตัวกับ เหล่านักฆ่าเหล่านี้ โดยสามารถใช้อาวุธใดๆก็ได้ โดยที่นักฆ่าทั้งสิบสองคนห้ามใช้อาวุธและความสามารถพิเศษใดๆทั้งสิ้น และห้ามให้ผู้เข้าแข่งขันที่เป็นคู่ต่อสู้ เสียชีวิตเด็ดขาด โดยการประลองจะใช้วิธี จับสลาก ว่าจะได้แข่งกับนักฆ่าหมายเลขที่เท่าไหร่ โดยนักฆ่าหนึ่งคนมีสิทธิ์ และถ้าใคร สามารถเอาชนะนักฆ่าเหล่านี้ได้ ... ก็จะเป็นผู้รับมอบภารกิจการตามหา ลูน่าลาปิส ! และก็เป็นอันเสร็จการคัดเลือก ผู้เข้าแข่งขันทุกคนครับ! "

             เสียงปรบมือรอบนี้ดูจะดังกว่าทุกรอบที่ผ่านมา แน่นอนที่สุดว่ารอบนี้ไม่มีการนองเลือด โรอัลล์คงจะคิดเช่นเดียวกันเพราะดูเขาจะสดชื่นขึ้นมาก

" อ้อ ข่าวจากกรรมการคัดเลือกครับ มีผู้เข้าแข่งขอสละสิทธิ์จากการประลองจำนวน โอ้ !! แย่แล้วครับท่านผู้ชม มีมากถึง 12 คน นั่นก็หมายความว่าผู้เข้าแข่งขันรอบนี้เหลือเพียง 18 คนครับ ! "

              เสียงพึมพำดังขึ้นเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วนตลอดการคัดเลือกในค่ำคืนนี้ เห็นได้ชัดอยู่แล้วว่าผู้ที่สละสิทธิ์เหล่านั้นคงจะฉลาดพอที่จะไม่ขอสู้กับนักฆ่าสิบสองคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้า แม้ว่ากฎจะห้ามไม่ให้ฆ่าจนตายหรือให้ความสามารถพิเศษก็เถอะ

แต่ถ้าเกิดนักฆ่าเหล่านั้นเกิดพลั้งมือขึ้นมาล่ะ...

แล้วใครหน้าไหนจะกล้าบอกว่าผิดกติกา ?!

“ เออ...ครับและ ตอนนี้ดูเหมือนจะมีปัญหาอยู่นิดหน่อย คือ กรรมการของเราทั้งสามคนขอแจ้งการเปลี่ยนกติกานะครับ คือว่า.. รอบสองนี้ เนื่องจากมีผู้สละสิทธิ์จากการแข่งขันเป็นจำนวนมาก กรรมการทั้งสามคนได้ลงความเห็นกันว่าจะให้มีการแข่งขันต่อสู้ตัวต่อตัวในรอบสองเหลือเพียง  ห้าคนเท่านั้นที่จะต้องสู้กับนักฆ่าเงาจันทราเท่านั้นนะครับ โดยในห้าคนที่ถูกเลือกให้แข่งขันในรอบสองนี้ขึ้นอยู่กับ กรรมการทั้งสามคนที่จะเลือกผู้ข้าแข่งขันด้วยตัวเอง โดยที่ในห้าคนนี้จะต้องสู้กับนักฆ่าเงาจันทราโดยการเลือกหมายเลขจากการจับสลาก และนั่นก็หมายความว่า ... ผู้เข้าแข่งขัน อีกสิบสามคนที่ไม่ถูกคัดเลือกให้เข้าร่วมแข่งขันในรอบนี้ก็จะถือว่าผ่านเข้ารอบครับ !!! ..”

           เมื่อสิ้นเสียงโรอัลล์ ไม่มีปรบมือ หากแต่เป็นเสียงพึมพำแสดงความงุนงงและประหลาดใจ ของผู้ชมทั้งสนาม  ...นั่นก็หมายความว่าทั้งห้าคนผู้โชคร้ายนี้จะต้องรับศึกหนัก อาจจะถึงขั้นบาดเจ็บปางตาย และนั่นก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของแต่ละคนที่จะสามารถเอาชีวิตรอดได้ตลอดเวลาบนสนามประลอง  ...แต่สำหรับอีก 13 คนที่เหลือนั้น...

สบายจนแทบไม่ต้องกระดิกนิ้ว !

" เฮ้! เดี๋ยวก่อนสิ แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่ากรรมการไม่ลำเอียงเข้าข้างใครคนใดคนหนึ่ง !! " เสียงของชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าเวทีส่งเสียงร้องถามขึ้น โรอัลล์ยิ้มก่อนจะตอบกลับ

" กรรมการทั้งสามคนจะเลือกผู้เข้าแข่งขันทั้งห้าคนจากการจับสลากเช่นเดียวกันครับ โดยที่ทุกท่านสามารถหายห่วงได้เลยว่า ... คืนนี้ทุกท่านจะได้ตื่นตาตื่นใจกลับการแข่งขันรอบนี้เป็นแน่..!! "

" ขอเชิญผู้เข้าแข่งขันทั้ง 18 คนเลยครับ "

เสียงปรบมือให้กำลังใจดังขึ้นไม่พร้อมกันนักเพราะบางคนยังงงกับกติกาใหม่ ที่แปลกประหลาด ผู้เข้าแข่งขันทั้ง 18 คนเดินเข้าสู่สนามประลองและประจันหน้ากับนักฆ่าอีกสิงสองคนที่แผ่รังสีความอำมหิตภายใต้เสื้อคลุมและหน้ากากลวดลายประหลาด

และนั่น...!

เด็กเจ็ดคนที่ตอนแรกคาดว่าน่าจะสละสิทธิ์ไปแล้วยังคงอยู่บนสนามประลองครบทุกคน รวมทั้ง เกรย์ และเอมิเลียด้วย

งั้นผู้ที่สละสิทธิ์ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นผู้ใหญ่ ....

เด็กพวกนี้เก่งนักหรือไงนะ ...

ผู้ชมรอบสนามมองด้วยความทึ่งจัด โรอัลล์ไม่ปล่อยเวลาผ่านเลยไปโดยเปล่าประโยชน์ เขาจัดการเรียกสติของทุกคนกลับมาด้วยกล่องกระดาษใบใหญ่ที่ใส่ชื่อผู้เข้าแข่งขันทั้ง 18 คนไว้

เอาล่ะครับตอนนี้ คนแรกที่ต้องก้าวสู่สังเวียรการต่อสู้คนแรกคือ...

หัวใจทุกคนเต้นเป็นจังหวะเดยวกันด้วยความตื่นเต้น แทนผู้เข้าแข่งทั้งสิบแปดคนที่ไม่มีอาการตื่นเต้นใดๆเลย

ตึกตัก...ตึกตัก...

" โคโรเน่ห์ ดันดาส..!!! " 

          โรอัลล์ตะโกนใส่ไมค์ก้อง  โคโรเน่ห์ ค่อยๆก้าว ออกจากกลุ่มของผู้เข้าแข่งขันทั้งสิบแปดคนที่หลายคนแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาเป็นชายที่มีใบหน้าเป็นเหลี่ยมบริเวณคาง กรามสองข้างขบกันแน่น ดวงตาสีดำและคิ้วหนาสีดำเช่นเดียวกับผม จมูกของเขาใหญ่และ รูปร่างกำลังใช้ได้ สำหรับชายฉกรรณ์ที่อายุประมาณนี้ กระดุมตั้งแต่ปลายจนสุดคอถูกติดทุกเม็คและเสื้อก็ไม่มีรอยเลือดและรอยยับแม้แต่น้อย สีหน้าของเขาดูจริงจังจนผู้ชมหลายคนปล่อยก๊ากออกมาอย่างอดไม่ไหว

" ครับ และนี่คือกล่องใส่หมายเลขของนักฆ่าทั้งสิบสิงคนที่คุณต้องเลือกสู้ด้วย ขอให้โชคดีนะครับ " โรอัลล์กลั้นหัวเราะจนหน้าแดงและส่งกล่องใบเล็กๆสีน้ำตาลอ่อนให้กลับใบหน้าจริงจังและขึงขังของโคโรเน่ห์ เขาล้วงมือเข้าไปในกล่องนั้นและดึงลูกบอลลูกเล็กๆที่มีหมายเลขเขียนติดไว้...ผุ้ชมทั่วสนามกลับเข้าสู้ภาวะตื่นเต้นอีกครั้ง....

สิบสอง...

         ดูเหมือนใบหน้าคมเข้มและจริงจังนั้นจะไม่ได้ช่วยให้ดวงเขาดีนัก เด็กหนุ่มในกลุ่มผู้เข้าแข่งขันที่ยืนดูอยู่หัวเราะเสียงดังอย่างไม่อายใคร เมื่อร่างสูงสวมผ้าคลุมและหน้ากากประหลาด ซึ่งตอนนี้นับว่าเก่งที่สุดในกลุ่มนักฆ่าทั้งสิบสองคน ก้าวออกมาจากกลุ่มนักฆ่าอีกสิบเอ็ดคนที่เหลือฝีเท้าของเขาเบามากเมื่อเทียบกับฝีเท้าหนักๆของโคโรเน่ห์ที่เห็นได้ชัดว่าเริ่มเหงื่อตก

สิบสองเหรอ...

เลขสวย แต่ไม่รู้จะกลายเป็นศพสวยหรือเปล่า...

" เริ่มด... "

          เสียงโรอัลล์ยังไม่ทันพูดจนจบประโยค ผู้ชมทั่วทั้งสนามยังไม่ทันขยับปากส่งเสียงเชียร์ ร่างสูงของนักฆ่าหมายเลขที่สิบสองพุ่งเข้าใส่โคโรเน่ห์ที่ยังไม่ทันตั้งตัวอย่างรวดเร็ว จนแทบจะไม่ถึงวินาที ... ราวกับกำลังฉายหนังเป็นภาพช้าเมื่อใบหน้าที่จริงจังและมาดเข้ม เปลี่ยนมาเป็น ดวงตาที่เบิกกว้างและอ้าปากค้างด้วยความตกใจ...ก่อนร่างนั้นจะค่อยๆล้มลงไปกองกับพื้นและหมดสติในที่สุด..

รวดเร็ว !

เร็วจนมองไม่ทัน...!!

" อา คือ ...เออ ...โคโรเน่ห์ ดันดาส ตกรอบครับ ! " โรอัลล์ที่เปลี่ยนจากอาการอ้าปากค้างมาเป็นการสรุปผลการแข่งขันแทน ผู้ชมบางคนยังอึ้งไม่หาย และหลังจากได้สติ ก็ปรบมือให้กับนักฆ่าแห่งเงาจันทราหมายเลขสิบสอง ร่างสูงนั้น ก้าวเดินกลับไปสู่ตำแหน่งยืนที่เดิมและไม่โค้งขอบคุณสำหรับเสียงปรบมือเหล่านั้นเลย..

" และคนต่อไป ..." เสียงปรบมือหยุดลงทันที พร้อมกับเสียงสูดลมหายใจลึกๆ อย่างตื่นเต้นของโรอัลล์

" เรส ไอเทอร์ ครับ ! "

   เด็กหนุ่มที่หัวเราะ โคโรเน่ห์ เมื่อรอบที่แล้วก้าวออกมาข้างหน้าด้วยสีหน้ามาดมั่นและท้าทาย เขาพกดาบใหญ่เกินตัวอยู่บนหลัง และไม่ใช่มันเลยตั้งแต่รอบแรก ดวงตาสีไพลินเข้มมีประกายความกล้าและเข้มแข็งซ่อนอยู่และบัดนี้กำลังฉายแววออกมาอย่างเด่นชัด  ในขณะที่ผมสีน้ำตาลแดง กับ  ดวงหน้าและผิวสีขาว ดวงตาและทรงผมของเขาเข้ากันได้อย่างประหลาด เด็กหนุ่มยืนกอดอกและส่งรอยยิ้มประหลาดๆ ไปยังนักฆ่า ... เหล่านั้นอย่างไม่เกรงกลัว

ผู้ชมโดยรอบตกอยู่ในห้วงแห่งความตกใจอีกครั้งเมื่อผู้เข้าแข่งขัน คนต่อไปเป็นเด็ก...แถมยังยืนอยู่บนลานประลองด้วยท่าทางที่ไม่ขลาดกลัว...

ผู้ใหญ่อย่างโคโรเน่ห์ก็โดนล้มไปแล้วนับประสาอะไรกับเด็กหนุ่มคนนี้เล่า...!

" เออ...เชิญครับ " โรอัลล์ยื่นกล่องใบเดิมให้อีก เรสล้วงมือลงไปหยิบลูกบอลเหมือนอย่างที่โคโรเน่ห์ทำ และอ่านหมายเลขบนลูกบนนั้นออกมาดังๆ

สาม..

" ฉันอยากสู้กับ หมายเลขสิบสองมากกว่า ... ขอเปลี่ยนได้มั้ยล่ะ "

โรอัลล์ชะงักกับคำพูดอวดดีของเด็กหนุ่มก่อนที่เขาจะปรับสีหน้าเป็นปกติและเริ่มพูด

" คง...เออ...จะไม่ได้ล่ะครับ..."

" งั้นเหรอ "

เรสยังคงกอดอกและมองนักฆ่าหมายเลขที่สามที่ดูตัวเล็กที่สุดในบรรดาเหล่านักฆ่าผู้น่าเกรงขาม เรสจ้องมองคู่ต่อสู้ของเขาอย่างประเมินครู่หนึ่ง ก่อนที่หมายเลขสามจะยกมือขึ้นเผยให้เห็นสายโซ่ที่พันธนาการรอบข้อมือขวา และมีแผ่นป้ายสีเงินคล้องอยู่กับสายโซ่นั้น มีหมายเลขสามสลักอยู่ด้วยฝีมือที่ปราณีตบรรจงปรากฎขึ้นอย่างชัดเจน 

“ เออ...เริ่มด..."

" เออ...เดี๋ยวก่อน !! "

เสียงของเด็กหนุ่มโพล่งขึ้นทำเอาหัวใจใครหลายๆคนเกือบหยุดเต้นเพราะเนื่องมาจากการลุ้นจนตัวโยน เสียงสบถดังลั่นมาจากทั่วทุกแห่งรอบลานประลอง โรอัลล์อ้าปากค้าง และจ้องมองเด็กหนุ่มเจ้าปัญหาอีกรอบ

" อะไรล่ะ "

" ฉันไม่อยากสู้กับผู้หญิง "

"...อะ ...อะไร..นะ?! "

" ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากสู้กับยัยนี่ " เขาบุ้ยใบ้ไปทาง นักฆ่าเงาจันทราหมายเลขสาม เด็กสาวสามคนที่ยืนคุยกันเบาๆ หยุดชะงักไปเล็กน้อยและหันไปมอง

เสียงต่อว่ากลายเป็นเสียงพึมพำด้วยความเหลือเชื่อ นักฆ่าเงาจันทราที่ใครๆต่างหวาดกลัว หนึ่งในนั้น..เป็นเด็กผู้หญิงที่บัดนี้มือเธอเปื้อนไปด้วยเลือด..

แม้เป็นเพียงเด็กผู้หญิงแต่ก็น่ากลัวและเลือดเย็น

นี่หรือนักฆ่า..

แล้วเด็กนี่...

รู้ได้ยังไง...

มันเป็นใครกันแน่...?!

" เออ...คงไม่ได้หรอกนะ คือ...เออ...เพราะกติกาก็ต้องเป็นกติกา ..."

      เรสนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ความรู้สึกบางอย่างของเขาบอกว่าคู่ต่อสู้ภายใต้หน้ากากประหลาดนั้นกำลังมองเขา ด้วยสายตาหวาดระแวง และสั่นกลัว

ใบหน้าเริ่มปรากฏรอยยิ้มอีกครั้ง...

"  ก็ได้!  ตกลง.."

ประโยคนี้ถึงกันทำให้ผู้ดำเนินงาน ถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งอก...

" เริ่มได้ !! "

         พลันสิ้นเสียงโรอัลล์ หมายเลขสาม..โถมตัวเข้าใส่เรสเหมือนดังที่หมายเลขสิบสองเคยใช้เมื่อรอบก่อน เด็กหนุ่มยิ้มและส่ายหน้าก่อนจะเบนตัวหลบร่างเล็กที่พุ่งเข้าใส่

" ความเร็วแตกต่างกันมาก อย่าหวังเลยว่าจะใช้การโจมตีแบบนี้กับฉัน..." เขากระซิบบอก หมายเลขสามที่เสียหลักแต่ยังสามารถกระโดดขึ้นยืนได้อีกครั้ง ดูเหมือนเธอจะกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ ผู้ชมทั่วสนามเริ่มเอาใจช่วยเด็กหนุ่ม แต่บางคนก็ถึงกับปิดปากด้วยความกลัวว่าเขาอาจจะพลาดพลั้งไปวินาทีใดต่อจากนี้ก็เป็นได้

" ความสามารถพิเศษของเธอคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเข้ามาในกลุ่มนี้ได้สินะ ..." เรสพูด คู่ต่อสู้ตรงหน้าไม่ใส่ใจ เธอกระโดดตัวสูงขึ้นไปเหนือหัวเขา เตรียมพร้อมที่จะโจมตีจากทางข้างบน

" แต่ตอนนี้เธอใช้มันไม่ได้ ฉันก็จะเป็นผู้ชนะ ! "

ร่างในเสื้อคลุมสีดำสนิทกระเด็นตกลงบนพื้นคอนกรีตสีเทา เลือดส่วนหนึ่งกระเด็นเปื้อนเป็นหยดๆ

" ฉันทุ่มเธอที่จะเล่นงานทางด้านบนให้เป็นประโยชน์ คงไม่ค่อยรู้จักวิธีต่อสู้มือเปล่ามากสินะ เธอน่ะ "

เรสก้าวเดินช้าๆ และหยุดยืนเหนือร่างนักฆ่าที่บัดนี้ล้มลงอยู่แทบเท้าเขา

ทำไมถึงได้ง่ายดายขนาดนี้...

นักฆ่าเงาจันทราที่ผู้คนต่างเกรงกลัวแท้ๆ ทำไมถึงได้ ....

พ่ายแพ้ให้กับเด็กหนุ่มเพียงคนเดียว...

          เรสจ้องมอง ร่างของเด็กหญิงในคราบนักฆ่าอย่างพิจารณา ดูเหมือนเธอจะพยายามลุกขึ้นหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ เด็กหนุ่มลุกขึ้นอีกครั้งและกวาดตามองไปยังกรรมการอีกสามคนที่ยืนมองเขา และกลับมามองดูนักฆ่าหมายเลขสามอีกครั้ง...

" เอาเลยสิไอ้หนู จัดการไปเลยจะได้จบๆ ซะที ! " เสียงผู้ชมตะโกนบอก เรสยิ้ม ... แต่มันไม่เหมือนรอยยิ้มทุกครั้งที่เขายิ้ม แต่กลับเป็นรอยยิ้มที่แฝงความลำบากใจอยู่ไม่น้อย

" รีบฆ่าฉันไปซะสิ..."

         เสียงเล็กๆดังมาจากใบหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้หน้ากาก เด็กหนุ่มชะงักด้วยความประหลาดใจ บัดนี้นักฆ่าหมายเลขสามลุกขึ้นยืนได้แล้วเธอหอบหายใจเล็กน้อยด้วยความเหนื่อยจากแรงที่ฝืนยืนขึ้น

" แต่ฉันอยากให้เธอสู้ให้เต็มที่ดีกว่านะ... "

เรสเอ่ยเสียงเรียบ ใบหน้าตอนนี้จริงจังจนเกือบจะเรียกได้ว่ากลายเป็นคนละคนกับเมื่อครู่นี้  จนคนตรงหน้าชะงัก

" สู้ด้วยฝีมือของเธอ... ไม่ใช่ถูกใครบังคับ..."

" หมายความว่าไง " เธอตะคอกกลับ คราวนี้ดูร้อนรนในน้ำเสียง

" ก็อย่างที่พูด "

ผัวะ !

           หมัดเล็กๆที่หนักหน่วงชกเข้าเต็มหน้าจนเรสหน้าหันก่อนจะรู้ตัวอีกที ก็เหมือนมีอะไรหนักๆซัดเข้าที่ท้ายทอยตามด้วยซี่โครงขวา เขารู้สึกจุกจนพูดไม่ออก และในที่สุดก็ปิดท้ายด้วยการเตะข้อขาจนเขาล้มลงอย่างไม่มีทางสู้

เสียงผู้ชมรอบสนามปรบมือเสียงดัง ด้วยความชื่นชมในนักฆ่าที่อายุเพียงน้อยนิด ซึ่งใช้เวลาเพียงสิบกว่าวินาทีในการล้มเด็กหนุ่มที่สูงและแข็งแรงกว่า ให้ล้มลงไปกองกับพื้นเหมือนดังที่เขาเคยล้มเธอ

" ใช้ได้นี่ " เรสลุกขึ้นมาอีกครั้ง เธอผงะไปเล็กน้อยราวกับคิดว่าเขาคงแพ้ไปแล้ว " นี่สิที่ฉันต้องการ "

              ไม่ว่าเปล่าเด็กหนุ่มวางดาบใหญ่บนหลังลงไปกองกับพื้น แล้วพุ่งตัวเข้าใส่ร่างเล็กทันที แต่ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ตัวก่อนและพลิกตัวหลบได้ทันควัน ก่อนจะหันมาเล่นงานเขาทางด้านบน แต่เรสก็ไม่ได้ประมาทเขากระโดดขึ้นไปในวินาทีเดียวกันและเหวี่ยงขาขึ้นเตะร่างเล็กทั้งๆที่ลอยค้างอยู่บนอากาศ เธอกระเด็นตกลงมาและลุกขึ้นเริ่มโจมตีใหม่อีกครั้ง...เป็นเช่นนี้เรื่อยไป ผู้ชมทั่วทั้งสนามส่งเสียงเชียร์ทั้งเรส และนักฆ่าหมายเลขสามอย่างสนุกสนานจนทำให้การประลองที่ตอนแรกมีแต่ความเครียดและกลิ่นคาวเลือดตละคลุ่งกลับกลายเป็นการประลองที่สนุกสนานไปโดยปริยาย โดยทั้งคู่ก็ดูเหมือนกำลังสนุกกับการต่อสู้ที่ไม่เกี่ยวกันด้านความสามารถแต่เป็นการต่อสู้ด้วยมือเปล่า ใบหน้าของเรสที่บัดนี้เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแม้จะมีรอยเตะต่อย และชกตามร่างกาย แม้กระทั่งรอยเลือด แต่ถึงกระนั้นเขาก็ดูมีความสุข..

ราวกับไม่ได้มีความรู้สึกเช่นนี้มานานเหลือเกิน...

มีความสุขที่ได้ต่อสู้...

เสียงโห่ร้องและเสียงเชียร์ดังขึ้นก้องในหัวของเขาจนยากจะลืมเลือน...

         และวินาทีนั้นเอง ระหว่างเขาตกอยู่ในภวังค์แห่งความคิด ร่างเล็กก็เข้าจู่โจมเข้าอย่างรวดเร็วจนร่างกายและสมองไม่ทันรับมือสู้ ....คราวนี้ดูเหมือนการโจมตีของเธอจะมีกำลังและความเร็วลดลงอย่างมาก แต่เขาก็พลาดท่าจนได้...

            เรสรู้สึกว่าของเหลวอุ่นๆไหลลงมาสัมผัสกับริมฝีปากและบางส่วนก็ไหลลงมาตามหน้าผาก สมองเริ่มตีกลับไปมาจนศีรษะเต้นตุบๆ ขาและแขนอ่อนแรงเกินกว่าจะพยุงตัวลุกขึ้นได้ ...หรือนี่เขากำลังจะแพ้ !!

พลันหางตาก็เหลือบไปเห็นดาบเล่มใหญ่ที่เขาวางไว้ก่อนจะเริ่มสู้ด้วยมือเปล่า...เห็นทีเขาคงจะต้องใช้มัน...คงไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ

เด็กหนุ่มรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายดึงดาบพร้อมยันกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก