สงครามแห่งจันทรา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำแห่งสงคราม [ แก้ไขปรับปรุงแล้ว ]

บทนำแห่งสงคราม

----------------------------------------------------------------------------

          เสียงเก้าอี้ไม้เก่าๆ ในห้องแคบๆส่งเสียงดังเอียดอาดเป็นระยะๆ บ่งบอกได้ดีถึงสภาพที่เก่าแก่หลายสิบปี  ลำแสงสีทองส่องพาดผ่านมาจากด้านนอกกระจกบานใหญ่ตกกระทบลงบนกระเบื้องคอนกรีตโทรมๆ สีขาวขุ่น ฟากฟ้าผืนกว้างที่เคยเป็นสีครามสดใส แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงสดดั่งเลือด สุริยายามเย็นเคลื่อนตัวต่ำลงผ่านทิวเขาอันไกลโพ้น เสียงวิหกกลุ่มใหญ่กู่ร้องก้องสะท้อนเข้ามาในห้องอันว่างเปล่า  ...ซึ่งมีเพียงเงาสองบุรุษพาดยาวผ่านประตูห้องที่ปิดสนิท

" ข้ารู้ว่าเจ้าต้องมาที่นี่ ...เทียร์..."

           สุรเสียงอันแหบห้าวแต่เยือกเย็นสงบนิ่งของร่างสูงวัยที่นั่งบนเก้าอี้ไม้ซึ่งส่งเสียงดังเอียดอาดกล่าวขึ้น สายตาทั้งสองทอดมองท้องฟ้านอกกระจกบานใหญ่  และลอบถอนใจเงียบๆ

" ท่านก็เหมือนกัน ...  " ชายหนุ่มกล่าวตอบเรียบๆ ดวงตาที่เบิกกว้างราวกับปิศาจจับจ้องไปที่ชายชรา  ริมฝีปากแสยะยิ้มบิดเบี้ยวราวกับจ้องมองลูกนกที่อ่อนแอในกำมือ ก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้

ชายชราสูดลมให้ใจเฮือกสุดท้ายที่เหลืออยู่อย่างแผ่วเบาแต่ก็ยังคงใจเย็น

" จันทราจะยังคงส่องสว่างอยู่ตลอดกาล ...."

             ชายหนุ่มหัวเราะเยียดหยันที่มุมปากก่อนจะดึงวัตถุสีเงินออกมาจากกระเป๋าเสื้อ...มันส่องกระทบกับแสงอาทิตย์ยามเย็นที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ วาบหนึ่ง ชายหนุ่มค่อยๆจ่อมันเข้าที่คอหอยของชายชราที่ยังคงหลับตานิ่ง รอยยิ้มที่น่ากลัวเผยขึ้นบนใบหน้าก่อนที่จะลงมือสังหาร...

              ใบมีดอันคมกริบค่อบๆกรีดลงบนเนื้อหนังที่เหี่ยวย่นของชายชราอย่างช้าๆ  โลหิตสีแดงฉานค่อยๆไหลออกจากลำคอและไหลลงไปสู่ใบมีดและไหลไปตามข้อศอกของชายหนุ่ม ก่อนจะหยดถึงพื้น ราวกับหยดน้ำค้างบนยอดไม้ที่ละลายกลายเป็นหยดน้ำและตกลงสู่พื้น เลือดที่ไหลลงมาก็เช่นกัน เพียงแต่ว่ามันเป็นสีแดงฉานและส่งกลิ่นคาวคละคลุ้ง แทนที่จะเป็นหยดน้ำที่ใสบริสุทธิ์

ชายหนุ่มจ้องมองหยดเลือดเล่านั้นด้วยความหิวกระหาย...ราวกับสัตว์ป่า

              ไม่นานพิธีสังหารก็จบสิ้น ชายหนุ่มเช็ดใบมีดที่เปื้อนเลือดด้วยผ้าขาวสะอาด พลางจ้องมองร่างชองชายชราที่ได้จบชีวิตลงด้วยน้ำมือของตน เสียงเก้าอี้ที่เคยดังเอียดอาดในตอนแรกเงียบเสียงลง  และเปลี่ยนเป็นเสียงสายโลหิตไหลหยดลงพื้นจนดูคล้ายแอ่งเลือดขนาดเล็ก

 "....ขอมอบเลือดทุกหยดของท่านให้แก่ยามสนธยาที่โรยราไป และแด่ความมืดที่ย่างกรายเข้ามา และจะมีอยู่ชั่วนิรันดร์...  "

เขาพึมพำ ตรงหน้าร่างของชายชรา  แสงอาทิตย์ถูกบดบังด้วยความมืดมนอนธการที่ถ่าโถมเข้ามาอย่างเงียบๆ  เป็นความมืดมนที่ปราศจากดวงดาว และไร้ซึ่งแสงสว่าง...เป็นความมืดมนอย่างแท้จริง...ความมืดมนชั่วกัปกาล...

" ลาก่อน...จันทราแห่งนิรันดร์ ..."เทียร์แสยะยิ้ม พลางจ้องมองจันทรากำลังหายลับไปกับความมืด...