คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อรักเริ่มต้น
ตรีโกณ-๑
การเข้าที่เรียนใหม่ครั้งนี้ มันไม่ได้สร้างความตื่นเต้นใดๆกับผมเหมือนกับที่หลายคนคิด เพราะผมย้ายบ้านมาเกือบสิบหนแล้วด้วยความที่ครอบครัวผมประกอบอาชีพที่มีความจำเป็นในการเปลี่ยนสถานที่บ่อยทำให้ผมต้องย้ายตามครอบครัวมาผมหวังว่าที่นี่จะเป็นที่สุดท้ายก่อนที่ผมจะเอ็นทราน ผมอยากให้เวลากับการอ่านหนังสือถ้าครอบครัวจะย้ายอีกผมจะขอพ่อกับแม่ ว่าผมโตพอที่จะอยู่คนเดียวได้แล้ว ผมวางแผนชีวิตผมด้วยความตั้งใจจริง
แต่ครั้งนี้ดีหน่อยที่เข้ามาเรียนในกรุงเทพ มันมีพร้อมทุกอย่างที่ในชีวิตวัยรุ่นแสวงหา ไม่ว่าจะเป็นที่เที่ยว ที่เรียนพิเศษ หรือ คนหน้าตาดีๆเดินกันให้ขวักไขว่ไปหมด แค่คิดก็ทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นมาและแทบจะอดใจไม่ไหวกับการแสวงหา สูบความรู้สึกในอย่างที่ผมคิด สัมผัสในสิ่งที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน
เสียงกริ่งให้เข้าแถวเคารพธงชาติดังขึ้น ผมมองเด็กนักเรียนร่วมสองพันกว่าคนในโรงเรียนนี้จากหน้าห้องของผู้อำนวยการ แม่ผมกำลังคุยฝากฝังกับท่านผู้อำนวยการพร้อมด้วยกระเช้าของขวัญเล็กๆน้อยๆ ครับ......ผมเป็นเด็กเส้นแม่ผมกับท่านผู้อำนวยการคือเพื่อนร่วมรุ่นสมัยเรียนมหาวิทยาลัย คงไม่ต้องสงสัยแล้วนะครับทำไมผมเข้ามาเรียนโรงเรียนนี้ได้โดยง่ายแม้มันจะเป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงมากก็ตาม
แปดโมงสิบนาที ผมเดินตามหลังอาจารย์ที่ปรึกษาขณะกำลังจะเข้าชั่วโมงโฮมรูม ผ่านห้องเด็ก ม.5 ด้วยความที่ผมกำลังคิดคำพูดตอนแนะนำตัวหน้าห้องกับเพื่อนใหม่ไม่ระวังผมชนกับ รุ่นน้องคนหนึ่ง แม้มันจะไม่แรงเท่าไหร่นักแต่ผมเป็นฝ่ายเซเองเพราะ อีกฝ่ายมีรูปร่างนักกีฬา และท่าทางจะแรงเยอะไม่ใช่เล่น ผมเอ่ยคำขอโทษด้วยความจริงใจ ผมโชคดีครับที่คู่กรณีไม่เอาเรื่องเพราะถ้าเป็นโรงเรียนอื่นหรือคนอื่นผมคงโดนตะบันหน้าตามประสาวัยรุ่นเลือดร้อนซะแล้ว
“ วิวรรธน์ เป็นอะไรรึเปล่ารีบเดินตามครูมาเร็วหน่อยนะเดี๋ยวจะหมดเวลาโฮมรูมเสียก่อน”
“ ครับอาจารย์”
ผมรีบเก็บกระเป๋าแล้ววิ่งตามอาจารย์ไปแต่ก็ลืมหันมายิ้มแล้วกล่าวคำขอโทษกับน้องคนนั้นอีกครั้ง ผมพึ่งสังเกตครับว่าน้องเขาหน้าตาดีมาก ขาว ดูมีเชื้อตี๋เล็กน้อย ท่าทางคงมีแฟนเยอะ
ผมกระหืดกระหอบจนเข้ามาห้องสาย เพื่อนใหม่ของผมดูหน้าตาดีๆสะอาดสะอ้านและเป็นเด็กคงแก่เรียน คือผมสังเกตจากความตั้งใจฟังระหว่างอาจารย์ที่ปรึกษากำลังพูดอยู่หน้าห้อง
ที่นั่งของผมอยู่เกือบหลังห้อง ผมถูกจับคู่ให้มานั่งกับผู้หญิงครับ เธอชื่อเทพินทร์ ผมยาวสวยผิวขาวยังกับชาวญี่ปุ่นใส่แว่นตาสีชมพู ดวงตาดำหวานถ้าให้ผมเดา เธอมีแฟนแล้วชัวร์ แล้วนี่แฟนมันจะต่อยเราไหมนะ
“ นี่นายชื่อเล่นชื่ออะไร เหรอ”
“ เรียกเราว่า ตองก็ได้”
“ อืมตอง.....เราชื่อ กั้ง นะ มีอะไรก็ถามกันได้นะไม่ต้องเกรงใจ มีหนังสือมารึเปล่าล่ะชั่วโมงแรกเป็นภาษาไทยนะ”
“ อืม...ยังไม่มีครับ”
“เอางี้เราจะยอมเป็นผู้มีพระคุณสำหรับนายซักครั้ง วันนี้นายดูหนังสือกับเราก็ได้แต่ห้ามชวนเราคุยนะเพราะเราน่ารัก สวยและเรียนเก่ง ไม่อยากเขว”
พอพูดจบก็หัวเราะร่วนมีความสุขจนผมอดยิ้มกับมุขความน่ารักและความสนิทที่เธอหยิบยื่นให้ สองวิชาสำหรับตอนเช้าผ่านพ้นไปเร็วอย่างกับโกหก ตอนช่วงพักกลางวันก็ได้เพื่อนผู้ชายที่ตอนหลังผมเรียกมันว่าไอ้นพ กับไอ้จรมาชวนผมไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน
“ เฮ้ย ตองเป็นไงวะนายโคตรโชคดีเลยนะย้ายโรงเรียนมาใหม่ก็ได้สาวน่ารักดาวของห้องเป็นเพื่อนนั่งข้างๆ”
“ กั้งนี่นะ แต่ก็สมควรอยู่น่ารักจริงๆว่ะ เขามีแฟนยังวะ”
“เฮ้ยไอ้นี่มาถึงถิ่นใหม่ก็คิดจะ ข้ามหน้าข้ามตาพวกข้าเหรอวะ ยังไม่มีโว้ย กั้งเขาเป็นขวัญใจของคนทั้งโรงเรียนนะโว้ย ใครจะเป็นแฟนกั้งท่าทางอาจเจอรุมดักทืบตรงไหนแน่ว่ะ”
“ ขนาดนั้นเลยนะ....”
“เออ สิวะไปๆๆไปหาอะไรมากระแทกปากก่อนดีกว่า คุยเรื่องผู้หญิงแล้วยิ่งหิวจริงไหมไอ้จร”
“อันนี้...ถูกต้องนะครับ”
ไอ้จรพยายามเลียนแบบมุขของพิธีกรดัง ดูๆไปโรงเรียนนี้ก็ท่าทางเป็นโรงเรียนที่มีแต่นักเรียนดีๆสมกับเป็นโรงเรียนดังกระมัง
หลังจากทานข้าวเสร็จแล้วไอ้สองหน่อนพกับจรพยายามทำตัวเป็นไกด์ นำพาเที่ยวชมโรงเรียนห้องสมุด ห้องคอมพิวเตอร์ หรือแม้กระทั่งห้องเก็บของ(จะพากูมาดูทำไมนะ) พอตอนบ่ายหมดเวลาพักต้องไปเรียนพละที่โรงยิม ผมไม่รู้ครับว่าวันนี้มีเรียนพละเลยไม่มีชุดมาเปลี่ยนเพื่อนๆผู้ชายหลังจากวอมที่โรงยิมแล้วก็ออกไปเตะบอลที่สนาม ส่วนผมอาจารย์บอกไม่ต้องครับให้มาเล่นแบตมินตันกับผู้หญิงเพราะมันออกแรงน้อยกว่าและคงไม่มีกลิ่นตัวหรือเหงื่อติดเสื้อนักเรียนมากมายนัก
“ ตองเล่นเก่งจังเลยนะ เป็นนักกีฬาที่โรงเรียนเก่าหรือเปล่า”
“ ไม่ได้เป็น....แต่พอดีพ่อหัดให้เล่นตั้งแต่เด็กน่ะ เคยมีโค้ชมาฝึกให้ด้วยนะ เพราะตอนเด็กพ่อกะให้เอาดีทางด้านนี้ แต่สุดท้ายก็ไม่มีด้านที่จะเอาดีได้ กั้งก็เล่นเก่งนะเป็นนักกีฬารึเปล่า”
“ อ้าว ตองอย่างกั้งอ่ะนะไม่ใช่นักกีฬา แบตมินตันธรรมดาแต่ยังเป็นนักกีฬาแบตมินตันสวย น่ารักเรียบร้อยและเรียนเก่งอีกด้วย สนใจสมัครกั้งแฟนคลับไหมกำลังเปิดจองอยู่ ฮ่าๆๆ”
ถ้าหลุดมาจากคำพูดของผู้หญิงคนอื่นอาจจะเป็นดูหลงตัวเองแต่ผมแยกแยะออกครับ นี่แหละมั้งที่เขาเรียกว่าเสน่ห์ กั้งเป็นคนตลกเฮฮา เข้ากับเพื่อนผู้หญิงได้ทุกกลุ่ม สดใสแล้วก็น่ารัก
“ ไม่เอาอ่ะ เป็นคนนับบัตรคิวให้ดีกว่าไหมกั้งแต่......ท่าทางคงเมื่อยเหมือนกัน”
“ รู้ได้ไงว่าคิวยาว หือ....อุตส่าห์ปิดข่าวแล้วนะเนี่ย แต่รู้อะไรแล้วเหยียบไว้นะ กั้ง.....กั้ง...”
“กั้งอะไรเหรอ?”
“ กั้ง......ยังไม่ได้หลอกเด็กใหม่มาเป็นแฟนเลย”
“หืม.........ยายตัวร้าย”
ผมเอาไม้แบตเคาะหัวกั้งเบาๆ หล่อนยืนขึ้นหันกลับมายิ้มด้วยท่าทางน่ารัก รอยยิ้มแบบนี้เองรึเปล่านะที่กระชากหัวใจหนุ่มๆค่อนโรงเรียน ผมได้แต่ส่ายหน้าหัวเราะขำในกริยาของกั้ง
หลังเลิกเรียนผมตั้งใจจะไปซื้อหนังสือเรียนแต่ตอนผมจะกลับหา ตั๋วรถไฟฟ้าที่แม่ผมซื้อแบบรายเดือนไว้ให้ไม่เจอ ผมฉุกคิดว่าตอนเช้าที่ชนกับรุ่นน้องคนนั้นอาจจะทำหล่นไว้ก็ได้ ผมรีบวิ่งกลับไปบนตัวตึกเพื่อหาแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ผมนั่งทรุดด้วยความเหนื่อยและเสียดาย
“เอ่อพี่ครับ.......พี่”
ผมหันหลังไปตามแหล่งกำเนิดเสียงทางทิศข้างหลังผม
“นี่ตั๋วรถไฟฟ้าของพี่เปล่าครับ”
“ใช่ครับ.....ขอบใจน้องมาก”
น้องคนนี้เป็นคนเดียวกับผู้เสียหายที่ผมกระทำไว้ตอนเช้า
“ ไม่เป็นไรครับผมก็ตามหาพี่อยู่ทั้งกลางวันแต่ไม่เห็นพี่เลย จะไปคืนพี่ที่ห้องก็ไม่รู้ว่าพี่อยู่ห้องไหน”
“พี่ชื่อตอง อยู่ห้องหนึ่งนะ”
“เด็กเรียนเก่งซะด้วย เอ๊ะห้องเดียวกับพี่กั้งรึเปล่าครับ”
“รู้จักกั้งด้วยเหรอ”
“รู้จักสิครับดาวโรงเรียนนี่ครับ ไว้ว่างๆพาผมไปรู้จักพี่เขาหน่อยนะครับ คือ...แบบ...แบบว่า..เอ่อผมล้อเล่นครับ”
“ชอบกั้งเหรอ ได้เดี๋ยวพี่จะเป็นพ่อสื่อให้เอง น้องชื่ออะไรล่ะ”
“กร ครับ กรห้องสามครับ โสดยังไม่มีแฟนครับ”
“ไม่น่าเชื่อนะ นายก็หน้าตาดี ดูท่าทางก็น่าจะเก่งทั้งเรียนทั้งกีฬา แต่ทำไมไม่มีแฟน”
“รอพี่กั้งครับ....”
คำตอบที่ใสซื่อแล้วก็น่ารักทำให้ผมเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นในหัวใจ
ใช่แล้วครับผมเป็นเกย์ครับ.....ไม่เปิดเผยและนี่ก็เป็นสาเหตุที่ผมยังไม่เคยมีแฟนเป็นผู้หญิง
“เอ่อ.....พี่ครับ พี่ตองเป็นไรไปพี่อยู่ๆก็หน้าแดงหรือว่าพี่ก็ชอบพี่กั้งด้วยครับ เอ่อผมขอโทษครับผมไม่รู้”
“เปล่า พี่สาบานร้อยเปอร์เซ็นต์เลยกร พี่ไม่ได้ชอบพี่กั้งนะ เพราะ พี่กั้งไม่ใช่แบบที่พี่ชอบน่ะ”
“อืมครับ.... แน่นะครับ.....เออใช่ว่าจะถามพี่.....เห็นพี่นั่งรถไฟฟ้าบ้านพี่อยู่แถวไหนเหรอครับ”
“ อ๋อพี่อยู่แถวอ่อนนุชน่ะ ทำไมเหรอ”
“เปล่าครับ.....คือบ้านผมก็อยู่แถวอ่อนนุชเหมือนกัน ถามดูครับเพราะที่ผมรอพี่ได้ เพราะผมก็มีตั๋วเหมือนกันเผื่อกลับบ้านทางเดียวกันไงครับ ดีจังครับผมได้คุยเรื่องพี่กั้งกับพี่ได้ นานๆ”
ครับ...............สวรรค์ของผมกำลังจะเริ่มขึ้น
ความคิดเห็น