คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทเพลงที่ 8 : จูบของทาเครุ
'เอ๋...ที่นี่...ที่ไหนกัน...นั่นใครน่ะเหมือนชินเลย...จริงสิต้องใช่ชินแน่ๆ...' ทาเครุปลืตาขึ้นอย่างช้า เขาเห็นหัวของใครบางคนลางๆกำลังก้มหน้ามองเขาอยู่
"ชั้นชอบนายนะ...ชอบมาตลอด" หนุ่มน้อยพูดขึ้นพร้อมกอดคนๆนั้นที่อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เขาไม่รีรออะไรอีกพร้อมประกบริมฝีปากสวยเข้ากับปากของคนๆนั้น
แตกต่างจากที่คิดไว้จริงๆ รสชาติจูบของชินดูเร่าร้อนมากกว่าีที่เขาคึิดไว้ ลิ้นของฝ่ายตรงข้ามตอบสนองกลับมาบ้างไล่เลียในโพรงปากของทาเครุ
"อื้อ...อืม" ทาเครุครางออกมาตามอารมณ์รสจูบนั้น
ชายร่างสูงค่อยๆจูบไล่ลงมาที่ซอกคอขาวๆของร่างบาง และใช้มือล้วงเข้าไปในกระโปรงของทาเครุ
"ยะ...อย่า" เขาลืมตาขึ้นแล้วพบว่าคนที่กำลังกอดเขาอยู่นั้นไม่ใช่ชิน! "เหวอ!!!...นายไม่ใช่ชินนิ" ทาเครุรีบถอยออกมาโดยเร็ว
"แล้วชั้นบอกนายหรือไงว่าชื่อชินน่ะ..." ชายคนนั้นพูดอย่างไม่สบอารมณ์
"คุณคือ!!!...โชซังAlice Nineนี่นา!!!"
"ก็ใช่น่ะสิ..."
"ลามกที่สุดเมื่อกี้คุณลวนลามผมนะ!"
"ใครกันแน่...ที่จู่ๆมาสารภาพรักแล้วมาจูบคนอื่นก่อนน่ะ" โชพูดปุ๊บก็แทงใจดำทาเครุปั๊บ
"งะ...งั้นเมื่อกี้...ผมก็...จะ...จูบกับคุณน่ะสิ" หนุ่มน้อยจับริมฝีปากตัวเองอย่างตกใจ
"ก็ใช่แล้วจะทำไม...นายเนี่ยจูบไม่เก่งเลยนะ...แต่ก็เอาเถอะรสชาติดีไม่ใช่น้อยเลย จะต่อจากเมื่อกี้ก็ได้นะเพราะชั้นกำลังอารมณ์ค้่างอยู่" เขาจับทาเครุกดลงกับพื้น
"ไม่!...เมื่อกี้ที่จูบคุณต้องขอโทษด้วย...ผมเข้าใจผิดคิดว่าคุณเป็นคนอื่น"
"คิดว่าชั้นเป็นชินViViDรึไง...แต่นายก็น่าจะรู้ดีนิว่าหมอนั่นอาจจะชอบคนอื่น"
"คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?" เขาถามอย่างสงสัย
"ก็ตอนที่นายสลบอยู่นายละเมอออกมานี่นา...หมอนั่นน่ะไม่สนใจนายหรอก ขนาดนายหายตัวไปไม่แม้แต่จะส่งเมล์มาเลย ชั้นว่านายมาคบกับชั้นดีกว่านะยังดูมีอนาคตมากกว่า"
"แต่ผม...ไม่ได้สนใจเรื่องอนาคตของชินซะหน่อย...ผมแค่รักเขาเท่านั้น อนาคตเขามันจะยังไงก็ช่างแค่มีเขาก็พอ"
"ทั้งๆที่หมอนั่นไม่ได้ชอบนายเลยเนี่ยนะ ความรักที่ไม่มีคนรักตอบแล้วจะมีความหมายอะไรล่ะ มันก็เหมือนการฝันเฝื่องนั่นแหละ แถมหมอนั่นก็จูบกับอีฟแล้วด้วย"
"คุณก็เคยจูบกับคนอื่นเหมือนกันไม่ใช่หรือไง ผมรู้ว่าชินทำไปก็เพื่องาน ผมไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก" ทาเครุหันหน้าหนี
"นั่นน่ะจูบของปลอมหรอก แต่ที่จะให้นายตอนนี้น่ะ...จูบจริงๆตะหาก" โชจับหน้าสวยของทาเครุมาบดขยี้จูบอีกครั้ง แม้อีกฝ่ายจะเม้มปากไว้แต่ก็ไม่อาจต้านทานอีกฝ่ายได้ ลิ้นร้อนๆไล่มาควานหาความหวานจากรสจูบอีกฝ่าย "เมื่อกี้จูบแรกจริงๆด้วยสินะ" เขาพละจูบออกพร้อมเลียที่มุมปากอย่้างเจ้าเล่ห์
"จูบแรกแล้วผิดด้วยรึำไง"
"งั้นขอครั้งแรกของนายด้วยเลยแล้วกัน" เขาปลดเสื้อของทาเครุอย่างรีบร้อน
"ไม่!อย่า!..." ร่างบางพยายามขัดขืน แต่เพราะแรงน้อยกับอีกฝ่ายที่ตัวใหญ่กว่า ก็ต่อต้านไม่ได้เช่นเคย
"คิดซะว่าชั้นเป็นชินก็ได้นะ...ยังไงซะชั้นกับเขาก็คล้ายกันอยู่แล้วนี่นา"
"ทาเครุนายอยู่ที่ไหนกัน!" ชินกดโทรศัทพ์หาทาเครุอย่างไม่เว้นระยะ แต่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีว่าจะโทรกลับหรือรับสายแต่อย่างใด เขาเดินไปเอะใจกับห้องๆนึง เป็นห้องแต่งตัว แต่เหมือนจะมีคนใช้อยู่
"ใส่เสื้อผ้าเถอะทาเครุ" เสียงของใครบางคนเรียกชื่อทาเครุอยู่
ไม่รอช้าชินเปิดประตูไปทันที เห็นภาพที่ไม่สมควรอย่างมาก เป็นภาพที่ทาเครุนอนบนโซฟาเสื้อผ้าหลุดรุ่ย ทั้งกระโปรงทั้งชุดชั้นในกระจัดกระจายไปคนละที่คนล่ะทาง โชยืนอยู่หน้ากระจกที่ใส่แต่กางเกงสแล็คสีดำตัวเดียว ไม่มีแม้กระทั่งเสื้อ
"ชิน!" ทาเครุลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเอาผ้าที่เหลือติดตัวผิดบังร่างกายไว้ ร่างกายขาวนวลแต่แปดเปื้อนไปด้วยรอยจ้ำสีแดงคล้ายคิสมาร์ค แถมรอยช้ำตามตัว
"ขะ...ขอโทษครับ...ผมคงมาขัดจังหวะ" ร่างสูงตกใจกับภาพตรงหน้าจึงรีบออกจากห้อง แต่ทาเครุก็วิ่งไปรั้งไว้
"มะ...ไม่ใช่นะ!!!...นายเข้าใจผิด"
"ชั้นไม่บอกใครหรอกทาเครุไม่ต้องห่วง ไม่เป็นข่าวแน่..."
"ไม่ใช่แบบนั้นจริงๆแล้ว..."
"รุ่นพี่โชชอบทาเครุสินะครับ ยังไงก็ดูแลเพื่อนผมดีๆนะ เนี่ยเพื่อนสนิทของผมเลยนะครับ ผมขอฝากทาเครุกับรุ่นพี่นะ" พอเขาพูดจบก็เดินจากไปทันที
"เห็นมั้ยล่ะ...หมอนั่นน่ะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับนายสักนิด...เขายังฝากนายไว้กับชั้นเลย...นายเป็นแฟนกับชั้นดีกว่านะทาเครุ" โชพูดข้างๆหูทาเครุ
"ผมขอไปคิดดูก่อนนะครับ"
"งั้นชั้นไปก่อนล่ะ" โชหยิบเอาเสื้อเชิ้ตสีแดงเลือดหมูมาใส่แล้วก็เดินจากไปเช่นกัน
หลังจากนั้นน้ำใสๆก็ปริ่มออกจากนัยตาของทาเครุ เขาร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาคงไม่สามารถสารภาพรักกับชินได้อีกแล้ว...
"แล้วทาเครุล่ะ..." มาซาโตะถามชินที่กำลังวิ่งมาหา
"อ้อ! ทาเครุน่ะอยู่กับรุ่นพี่โชAlice Nineน่ะ เดี๋ยวก็ตามมาแล้ว"
"ค่อยโล่งอกหน่อย นึกว่าถูกพวกแฟนคลับจับไปทำมิดีมิร้ายซะแล้ว" ชินเปถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
ไม่นานนักชายร่างเล็กก็เดินมาตามทางเดินอย่างช้าๆ พร้อมเสื้อคลุมของโชที่ดูเหมือนจะช่วยเรื่องความอบอุ่นได้ดีทีเดียว
"นายไปไหนมาน่ะทาเคะ" ชินเปชายผู้ที่อายุมากที่สุดในวงถาม
"ก็...พอดีชั้นเป็นลมน่ะ...โชซังเลยช่วยไว้ แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วล่ะ"
"งั้นกลับกันเถอะเดี๋ยวชั้นไปส่ง พรุ่งนี้นายก็พักดีกว่านะไม่ต้องมาซ้อมก็ำได้" มาซาโตะตบบ่าทาเครุเบาๆ
เสียงโทรศัพท์ของชินเปดังขึ้น หนุ่มน้อยหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋าขึ้นมารับสาย
"ฮัลโหลสวัสดีครับ..." ชินเปกล่าวทักทายแล้วก็เงี่ยบไปอยู่พักใหญ่ "หาอะไรนะ!...ไม่จริง...แล้วหมอนั่นไปทำอะไรที่นั่น...บ้าที่สุด!!!" ชินเปตะคอกใส่โทรศัพท์ด้วยความโมโห เขาตัดสายอย่างรุนแรง "กลับไปตายแน่!" เขาสบถออกมา ไม่คิดเลยว่าหน้าตาน่ารกใสๆอย่างชินเปเวลาโมโหจะดูรุนแรงขนาดนี้
"มีอะไรหรอเป" ถามเครุหันไปถามด้วยความสงสัยจากการสนทนาเมื่อครู่
"ปล่าวหรอก...ไม่มีอะไร...เดี๋ยวชั้นขอแยกกับพวกนายตรงนี้ก่อนนะ" พอเขาพูดจบก็รีบวิ่งไปทันทีโดยไม่รีรอที่จะให้คนด้านหลังบอกลา
"ดูชินเปรีบร้อนจัง...เฮ่อจะว่าไปแล้วจิยูกับยูจิน่าจะมาด้วยนะ...เจ้าสองคนนั้นดันติดไปดูAKB48ซะได้"
"เอ๋!?...จิยูกับยูจิไปดูAKB48หรอ"
"นายไม่รู้หรอทาเครุ...เห็นสองคนนั้นคุยลับๆล่อๆกันน่ะว่าจะไปดูAKBอัดรายการน่ะ"
'หรือว่าสาเหตุที่ชินเปอารมณ์เสีย...จะเป็น...' เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก
"มัตตันไม่ต้องไปส่งชั้นก็ได้นะ เดี๋ยวขอแยกกันกลับก่อนพอดีนึกได้ว่าติดธุระน่ะ ลาก่อนนะ" เจ้าหนุ่มตัวเล็กหมายเลข2ของวงวิ่งไปอีกเช่นกัน ทิ้งคุณแม่ประจำวงไว้เบื้องหลัง มาซาโตะยังคงงุนงงไม่หายว่ามันกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนเขาจะต้องกลับคนเดียวซะแล้ว
"ไม่เหงาหรอ? ให้ชั้นไปส่งมั้ย" เรียวงะเดินมายืนเทียบข้างด้วยท่าทางกวนโทษะเล็กน้อย
"อย่ามายุ่งกับชั้นได้มั้ย ชั้นจะกลับเองหรือกลับกับใคร...นายก็ไม่เกี่ยว" มาซาโตะตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์
"เอาน่าไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า..." เขายกมาซาโตะขึ้นมาไว้บนบ่า แล้วพาไปที่ลานจอดรถ
"เจ้าบ้าปล่อยนะ...ปล่อยชั้นลงเดี๋ยวนี้" มาซาโตะพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่สำเร็จ
"อ่ะปล่อยแล้วคร้าบบบ" เรียวงะวางมัตตันไว้ในรถที่นั่งข้างคนขับ แล้วเขาก็ขึ้นรถไปเช่นเดียวกันพร้อมกับล็อคประตูเสร็จสรรพ
"เปิดประตูชั้นจะกลับเอง!" เขากระแทกประตูรถสุดหรูของเรียวงะอย่างไม่พอใจ
"บ้านนายไปทางไหนเดี๋ยวขับไปส่งน่า"
"ไม่บอก" เขานั่งกอดอกระหว่างที่อีกฝ่ายสตาร์ทเครื่อง แล้วรถออกจากที่จอด
"ถ้าไม่บอกไปบ้านชั้นแล้วกัน"
"เห้ย!!เจ้าบ้าอย่าเชียวนะ! บอกก็ได้อยู่ตรงนี้" เขาชี้ไปที่ระแวกแถวบ้านตัวเองในจีพีอาร์เอสที่ติดอยู่กับรถ
ไม่อยากจะพูดไม่มีอะไรให้ทำบ้านก็อยู่ค่อนข้างไกล เขาจึงหยิบเอาบุหรี่ในกระเป๋าพร้อมไฟแช็คขึ้นมา สูบบุหรี่ได้แค่ฟอดสองฟอดเท่านั้นแหละ เรียวงะก็จิ๊กออกจากปากเขาเอาไปสูบเองแทน
"นั่นมันของชั้นนะ"
"หยิบอันใหม่ก็ได้นี่นา...ชั้นขับรถอยู่จุดบุหรี่ได้ที่ไหนล่ะ"
"นั่นมันก็เรื่องของนาย...แต่มวนนั้นชั้นสูบไปแล้ว"
"จะอายทำไมเล่ากะอีแค่จูบทางอ้อม จูบปากนายตรงๆก็เคยทำไปแล้ว ไม่เห็นเป็นไร..."
"พอๆชั้นจะลง"
"ชั้นไม่จอดหรอกนะจนกว่าจะถึงบ้านนายหรือบ้านชั้นไม่ก็โรงแรม"
"ทุเรศ...นายตั้งใจจะไปส่งชั้นจริงๆรึปล่าว"
"ตอนแรกกะจะไปส่งจริงๆ แต่ตอนนี้น่ะเปลี่ยนใจแล้ว...ก็นายเล่นแต่งตัวยั่วซะขนาดนี้"
"หะ!!!...ชั้นไม่ได้มายั่วนายซะหน่อย...ปลอมตัวตะหากล่ะเฟ้ย" ทั้งสองคนทะเลาะกันตลอดทางไม่มีเว้นระยะเลย
ระหว่างนั้นทาเครุกดไอโฟนหาจิยูทันที เขารอสักพักอีกฝ่ายก็กำลังรับสาย
"จิทนายอยู่ไหน!!!"
"ใจเย็นๆสิทาเคะ...ชั้นอยู่บนแท็คซี่จะถึงบ้านชินเปแล้ว"
"นายอย่าไปบ้านชินเปเด็ดขาดเลยนะ"
"ทำไมอ่ะ...อ้ำแค่นี้ก่ิอนนะพอดีต้องลงจากรถแล้ว เดี๋ยวค่อยคุยกันอีกที" จิยูตัดสายทิ้งแล้วจ่ายเงินค่ารถ
"ฮัลโหลจิทๆ อย่าเพิ่งวางสิ...โธ่เอ้ย...สรุปชั้นก็ช่วยนายไว้ไม่ทันหรอเนี่ย" ถึงแม้จะห้ามการเจอหน้าของจิยูและชินเปไม่ทัน แต่ถ้าเขารีบไปตอนนี้คงจะยั้งอย่างอื่นไว้ทันแน่ๆ
จิยูเดินลงมาจากรถ เห็นชินเปออกมายืนรอหน้าบ้านด้วยท่าทีไม่ต้อนรับเลยสักนิด
"ทำไมไม่รอในบ้านล่ะข้างนอกมันหนาวนะ" จิยูถามพรางยิ้มเล็กยิ้มน้อย แต่อีกร่างบางไม่ได้ล้อเล่นด้วยเลยสักนิด
"ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อเลยนะ วันนี้นายไปไหนมา..." เขาตะคอกใส่
"ก็...ไป...ดูเครื่องดนตรีรุ่นลิมิเต็ดกับเจ้ายูจิมันไง"
"โกหก!...นายไปดูAKB48อัดรายการกับยูจิใช่มั้ย?" ชินเปเริ่มขึ้นเสียงหนักกว่าเก่า
ทาเครุที่บึ่งแท็คซี่ตามมา ก็เห็นสองคนนั้นกำลังคุยด้วยท่าทางซีเรียสกันอยู่ จึงแอบอยู่ข้างๆคอยสังเกตุการณ์
"ก็แค่ไปเป็นเพื่อนยูจิเท่านั้นเอง นายอย่าโกรธด้วยเรื่องแค่นี้เลยน่า..."
"นั่นไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย...ชั้นรู้นะว่านายน่ะไปจูบกับโอชิมะ ไมAKBหลังอัดรายการ"
"เดี๋ยวใครเป็นคนบอกนายกัน!" จิยูเริ่มทำหน้าเครียด
"ใครจะบอกก็ช่างมันเถอะ...แต่นาย...นายทำแบบนี้ได้ยังไงกัน" น้ำตาค่อยๆไหล่ออกมาจากนัยตาสวยของชินเปทีล่ะน้อย
"ชั้นไม่ได้จูบกับเขาสักหน่อย"
"แล้วนี่อะไร" เขายื่นมือถือที่มีรูปยูจิกำลังถูกสาวจูบอย่างดูดดื่ม
"โอเคชั้นยอมรับชั้นจูบกับเขาจริงๆ แต่ชั้นไม่ได้คิดอะไรกับเขาทั้งนั้นนะ"
"นายยังแถได้อีกหรอ ขนาดนี้แล้ว!...ชั้นจะเชื่อใจนายได้อีกหรอจิยู ใช่ซี่ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงน่ารักๆเอ๊าะๆแบบนั้นนิ ถ้านายไม่ได้ชอบชั้นที่เป็นผู้ชายล่ะก็เราก็จบกันดีกว่า"
"ชินเปชั้นรักแต่นายคนเดียวนะ อย่าเอาเรื่องแค่นี้มาทำให้เราต้องเลิกกันเลย" เขาจับเอาร่างบางเข้ามาสวมกอดไว้ แต่ก็ถูกผลักออก
"ชั้นว่าตอนนี้เราอย่าเจอกันสักพักเลยดีกว่า นอกจากเรื่องงานอย่ามาหาชั้นอีก ชั้นยังทำใจไม่ได้หรอกนะ วันนี้นายกลับไปเถอะ" ชินเปเดินเข้าบ้านไปพร้อมปิดประตูลงกลอนไม่ให้อีกฝ่ายได้เข้ามา
"จิยู...ขอโทษนะ...ชั้นห้ามนายไว้ไม่ทัน" ทาเครุออกมาจากที่ซ่อนทันที
"ทาเคะ...นี่นายรู้?"
"อืมชั้นรู้ตั้งแต่ตอนไปโอซาก้าแล้วล่ะ..."
"ชั้นมันแย่จริงๆ ไม่น่าโกหกชินเปแบบนั้น ทำให้หมอนั่นต้องร้องไห้"
"วันพรุ่งนี้ชั้นจะคุยกับเปให้แล้วกันนะ กลับกันก่อนดีกว่า"
ความคิดเห็น