คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทเพลงที่ 6 : ระยะห่าง
หลังจากทำงานที่โอซาก้าก็ผ่านมาได้หลายเดือนแล้ว ทาเครุไม่ได้ติดต่อกับชินเลย ต่างฝ่ายต่างไม่อีเมล์หากันหรือโทรคุยกันเลยแม้แต่น้อย อย่างมากแค่เห็นหน้ากันที่ทำงานแบบผ่านๆเท่านั้น เพราะงานของทั้งสองเยอะมากตารางแน่นเอียด ไม่มีเวลาแม้แต่จะไปช็อปปิ้งหรือพักผ่อนเท่าที่ควร
ผ่านไปไม่นานในที่สุดพวกเขาก็มีเวลาไปเดินเที่ยวบ้าง ถึงจะแค่วันเดียวก็เถอะ ทาเครุจึงใช้เวลาว่างให้คุ้มค่า เขากะจะไปช็อปปิ้งแถวฮาราจุกุเสียหน่อย แต่งตัวด้วยเสื้อยืดแนวๆ กางเกงยืนขายาวสบายๆ รองเท้าผ้าใบสีสันฉูดฉาด หมวกแก็ปสีดำดูน่ารักเข้ากันได้ดี และแว่นกันแดดสีดำเพื่อปลอมตัว
แน่นอนที่ฮาราจุกุคนเยอะเป็นเรื่องธรรมดา เขาเดินเบียดเสียดกับผู้คนมากมายไปตามทางเดินยาวๆ ถ้าออกจากซอยนี้ได้ก็จะถึงถนนใหญ่แล้ว ทาเครุที่เล็กกว่าผู้ชายทั่วไปเดินเบียดไปเรื่อยๆจนสุดทาง เป็นถนนใหญ่ ระหว่างนั้นเองมีรถยนต์สีดำคันหรูขัยตัดหน้าไปแว๊บๆ ร่างบางเบิกตาโพล่ง เพราะคนที่นั่งอยู่บนรถคือชินกับคนขับที่เป็นหญิงนิรนามคนนั้นอีกครั้ง
"เอาอีกแล้ว...ชินกับผู้หญิงคนนั้น..." รอยยิ้มในใบหน้าของทาเครุเริ่มหายไปทีละน้อย เขาตีหน้าแบบหมดหวังสุดๆ
ชั้นคงไม่มีโอกาสคบกับชินได้หรอกมั้ง...มันเป็นแค่ความคิดโง่ๆจริงๆ ถึงจะแอบหวังอยู่บ้าง แต่เห็นชินอยู่กับผู้หญิงอย่างสนิทสนมขนาดนี้ คงเป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆ เราคงได้แต่ยินดีกับเขาอยู่ในใจสินะ
ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่ใจเขามันรับไม่ได้เสียเลย เขาไม่สามารถทนเห็นชินสนิทชิดเชื้อกับผู้หญิงคนนั้น ความรู้สึกชอบชินมันล้นหลามขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เขาชอบผู้ชายคนนี้มากซะจนไม่อยากยกชินให้ใคร ระยะห่างของเขากับชินมันมากมายขนาดนี้เลยหรือ?
หลายวันต่อมาระหว่างที่พวกเขาซ้อมกันอยู่ โนมุซังผู้จัดการของพวกเขาเดินเข้ามาในห้องซ้อม
"มีอะไรหรอครับ" มาซาโตะถาม
"ปล่าวหรอกก็แค่มาเช็คดูอะไรหน่อยๆน่ะ เพราะใกล้ถึงไลฟ์แล้ว พักสักหน่อยก็ได้นะหักโหมมากไปมันก็ไม่ดี" โนมุซังตอบ
"นั่นสินะงั้นพักก่อนแล้วกัน...อ่ะน้ำ" จิยูเดินไปหยิบขวดน้ำที่มุมห้องมาให้ชินเป ทำเอาทาเครุสะดุ้งและนึกถึงความสัมพันธ์ของสองคนนี้ขึ้น
"อ่า...พวกนายเนี่ยโชคดีจริงๆเลย" ทาเครุพูดพึมพำขึ้นมา
"มีอะไรหรอทาเครุ" ชินเปหันไปถาม
"อ๋อปล่าวๆ"
"อ้อ!ทางผู้ใหญ่น่ะเขาแนะนำมาว่าไลฟ์ครั้งนี้น่ะ ควรจะเซอร์วิสแฟนๆหน่อยน่ะ เพื่อเพิ่มระดับความนิยม" คุณผู้จัดการเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังเปิดขวดน้ำ
"เอ๋?...เซอร์วิส...หมายถึงให้กอดกันบนเวทีน่ะหรอครับ" ทาเครุถาม
"ปล่าวหมายถึงจูบน่ะ"
"หา!!!" ทุกคนตะโกนเป็นเสียงเดียวกัน
"แล้วจะให้ใครกับใครจูบกันน่ะครับ"
"ก็คงจะเป็นทาเครุแหละ...แต่จะให้จูบกับใครพวกเธอก็ลองตัดสินใจกันเอาเองนะ"
"แต่...มันครั้งแรกของผมนะ...ผมไม่เคยจูบใครมาก่อนเลยจะทำได้หรอครับ"
"ทำตัวเป็นสาวเวอร์จิ้นไปได้ทาเครุ...นายก็ใช่อายุสิบห้าสิบหกซะเมื่อไหร่ ก็แค่จูบเอง"
'โนมุซังใจร้ายสำหรับโนมุซังถึงจะเป็นแค่จูบ สำหรับผมน่ะเรื่องใหญ่นะ แล้วให้จูบแรกกับเพื่อนสนิทเนี่ยนะ แถมไม่ได้ชอบกันอีกตะหาก'
"ผมว่าอย่าเลยครับ เทเครุไม่เคยทำมาก่อนเดี๋ยวพลาดขึ้นมาจะแย่ อีกอย่างช่วงนี้หมอนี่ยิ่งเป็นโรคคิดมากอยู่ เซอร์วิสอย่างอื่นไม่ได้หรอครับ" มาซาโตะเสนอความคิดอื่นให้
"ก็แล้วแต่นะ แต่ส่วนใหญ่เขาก็จูบกันทั้งนั้นแหละ"
"งั้นไม่ลองให้ยูจิออกมาเต้นท่าน่ารักๆตลกๆเอาใจแฟนๆไม่ดีกว่าหรอครับ" จิยูเสนอบ้าง
"โอเคแล้วแต่พวกเธอแล้วกันนะ" โนมุซังพูดจบก็เดินออกจากห้องนั้นไป
"ไม่ต้องห่วงหรอกทาเครุจูบแรกของนาย พวกชั้นไม่แย่งไปหรอกนะ" คุณแม่ประจำวงตบบ่าของทาเครุเบาๆ
"เรารู้นะว่านายอยากให้ครั้งแรกเป็นชินน่ะ อิอิ" ยูจิพูดติดตลกเล็กน้อย
"ขอบใจนะทุกคน"
เมื่อเสร็จจากการซ้อมทาเครุหยิบมือถือมาเปิดเครื่อง แล้วเช็คมิสคอลกับอีเมล์ที่เด้งขึ้นมา
[อีกไม่กี่วันจะมีไลฟ์ของViViDแล้วนะทาเครุ ชั้นอยากให้นายไปดูจริงๆ แล้วติดต่อมานะ จากชิน]
'เมล์!จากชิน ครั้งแรกในรอบหลายเดือน แต่เราควรจะทำยังไงดีล่ะ รังแต่เก็บความรู้สึกมันก็เจ็บปวด...ชินชั้นชอบนายมากเลยนะ...ถึงแม้นายจะมีคนอื่นอยู่แล้วก็ตาม'
มาซาโตะไปหากาแฟดื่มอยู่ที่ร้านค้าแถวๆตึกPS เขาจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์และรับแก้มกาแฟร้อนจากพนักงาน มาซาโตะหันไปชนเข้าไปชายร่างสูงพอดี
"โอ้ย!ร้อนๆ" ชายคนนั้นตะโกนขึ้น สาเหตุมาจากที่มาซาโตะเผลอทำแก้วกาแฟหกใส่แขนคนๆนั้นตอนที่ชนพอดี
"ขอโทษนะครับเป็นอะไรรึปล่าว" หนุ่มหน้าสวยรีบเข้าไปดูอาการทันที ผู้เสียหายคนนั้นคือเรียวงะแห่งViViDนั่นเอง
"ไม่เป็นไรแค่นี้เอง" เขาตอบกลับอย่างเป็นมิตร
"แค่นี้ได้ยังไงกันมือนายพองหมดแล้ว" มาซาโตะรีบคุ้ยเอายาในกระเป๋ามาทาให้กับเรียวงะทันที พร้อมใช้ผ้าพันแผลพันเอาไว้ (แม่มัตนี่มีพร้อมจริงๆ)
"ขอบใจนะไม่แค่นี้ก็หายห่วง"
"ขอโทษนะแล้วแบบนี้นายจะเล่นกีต้าร์ไหวมั้ยเนี่ย...ชั้นขอโทษจริงๆ...ชั้นว่านายไปโรงพยาบาลเหอะ ชั้นทนดูนายเจ็บไม่ได้ เดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมาจะแย่เอา" มัตตันรีบจูงมือเรียวงะเพื่อพาไปโรงพยาบาลทันที แต่อีกฝ่ายกลับลั้งไว้และฉุดมาซาโตะเข้ามาจูบ1ที
"ขอบใจแล้วกัน...โรงพยาบาลไม่ต้องไปหรอก แค่ได้จูบนายก็เหมือนกับถูกรักษาแล้วล่ะ" เรียวงะเลียปากช้าๆ
'น่ะ...นี่ตรู...ถูกผู้ชายจูบหรอเนี่ย!!!!!!'
ความคิดเห็น