ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Purpose
“ผู้บาดเจ็บสาหัสจำนวน 9 รายไม่สามารถทำการแข่งขันได้ การแข่งขันรอบคัดเลือกรอบที่สองจึงถูกตัดออกไปเนื่องจากไม่จำเป็น ดังนั้นเราจะเริ่มการแข่งขันจริงได้ทันทีที่พร้อมค่ะ ท่านเฟิร์ส” เลขาฯสาวผมดำอ่านรายงานตามที่ปรากฏบนบอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ในมือด้วยน้ำเสียงราบเรียบเสมอกัน
“ทางหน่วยจัดสถานที่ของท่านเธิร์ดรายงานมาว่าจะยังใช้โถงกีฬาอเนกประสงค์ตามแผนเดิม พื้นที่เสียหายสามารถซ่อมแซมเสร็จได้ภายใน 3 วัน ส่วนการติดตั้งลานประลองที่จะใช้ในการแข่งขันจริงสามารถติดตั้งเสร็จได้ภายในวันที่ 3 ค่ะ ท่านเฟิร์สจะยังคงอนุมัติให้ทำการแข่งขันต่อหรือเปล่าคะ ? “ เอ่ยปากถามกับเจ้าของเรือนผมสีทองสว่างซึ่งนั่งไขว่ห้างหลับตานิ่งอยู่บนเก้าอี้บุนวมหนาตัวเดิมของชุดโต๊ะทำงาน
รอยยิ้มที่มีประดับอยู่บนริมฝีปากเรียวเคลือบสีแดงสดเสมอยิ่งเหยียดออกกว้างขึ้น “ไม่มีเหตุผลอะไรจะสั่งยกเลิกนี่จ๊ะ ทริเซีย ขืนฉันไม่อนุมัติให้แข่งต่อคงถูกพวกเจ้าหน้าที่รุมโวยกันทั้งกองกำลังแน่” กระแสเสียงเอ่ยกลั้วหัวเราะระรื่นหยุดลงเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น และมีเสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคยดีดังมาให้ได้ยิน
“อาร์คขอเข้าพบครับ ท่านเฟิร์ส”
มือเรียววางทาบลงบนกระจกข้างคีย์บอร์ดที่ผิวโต๊ะทำงานแทบไม่รอให้จบประโยค เพื่อเปิดประตูโลหะกว้างออกให้ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนก้าวเข้ามาในห้อง “ดีจริง เมื่อวานฉันติดธุระกะทันหันเลยไม่ได้ลงไปเยี่ยมเธอที่ศูนย์พยาบาลกำลังติดว่าจะไปหาอยู่พอดี แต่เห็นออกมาเดินแบบนี้ก็แสดงว่าไม่เป็นไรแล้ว ค่อยสบายใจหน่อยนะจ๊ะ อาร์ค”
“รบกวนด้วยครับ เฟิร์ส ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ . . ตามลำพัง” ว่าพร้อมกับหรี่ดวงตาลงเล็กน้อยขณะเหลียวมองหญิงสาวผมดำประบ่าอีกคนที่ยืนอยู่ในห้องด้วยเช่นกัน
คนถูกพาดพิงถึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจนักก่อนหันมองยังเจ้าของห้อง จนเมื่อเฟิร์สพยักหน้าจึงยอมก้าวออกจากห้องโดยไม่ลืมทำความเคารพเต็มรูปแบบเสียก่อนไป
หญิงสาวร่างเพรียวยืดตัวหลังตรงขณะหมุนเก้าอี้ให้หันเข้าหาโต๊ะทำงาน เพื่อมองสบสายตาชายร่างสูงได้ตรง ๆ “มีธุระอะไรกับฉันเป็นการส่วนตัวหรือ ? อาร์ค คงเป็นเรื่องสำคัญมากสินะถ้าไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ถึงกับต้องออกปากไล่ทริเซียออกไปแบบนี้แน่ เอาล่ะว่ามาสิ ฉันรอฟังอยู่แล้ว”
“อย่างแรกที่ผมอยากถามคุณคือ Body Creature พวกนั้น คุณเคยแถลงการณ์ไว้ว่าพวกมันถูกสร้างจากร่างของเจ้าหน้าที่ซึ่งตายในการปฏิบัติภารกิจเพื่อใช้ในการต่อสู้แนวหน้ากับพวกคิเมร่า แต่นี่มันอะไร ?! เท่าที่รู้คนพวกนั้นยังไม่ตาย อย่างเด็กนั่น . . เรย์จีน แอล.อิลลูโซรี สังกัดกองพล Black Wolf เด็กนั่นเป็นผู้ชนะเลิศการแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ในปีที่แล้วซึ่งขอกลับออกสู่โลกภายนอก อีกคนก็เด็กจากกองพลของเราเองซึ่งขอเข้าไปใน NEL ทั้งคู่ไม่ได้ตายแน่นอนแล้วอย่างนี้มันหมายความว่ายังไงกันครับ ?! ท่านผู้บัญชาการสูงสุด ! “ ชายหนุ่มก้าวเข้าประชิดโต๊ะทำงานใหญ่แล้วท้าวแขนฟาดมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะแรงจนเกิดเสียงดังสนั่น
หญิงสาวระบายลมหายใจออกแผ่ว “เรื่องนี้เป็นคำสั่งโดยตรงจากทาง NEL ให้ปกปิดข้อมูลของศูนย์วิจัยและกองกำลังเป็นความลับ ผู้ที่เข้ามาเป็นเจ้าหน้าที่ห้ามกลับออกสู่ภายนอก และใน NEL คืออาณาเขตต้องห้ามสำหรับเจ้าหน้าทีทุกคน พวกเจ้าหน้าที่ซึ่งทำผิดกฎระเบียบร้ายแรงสูงสุดเองก็ไม่แตกต่างกัน พวก Body Creature ถูกสร้างจากคนเหล่านี้ เป็นการทดสอบเพื่อพัฒนาให้สามารถปลูกฝังพลังในตัวมนุษย์ได้เพิ่มและแข็งแกร่งยิ่งขึ้น”
ดวงตาสีฟ้าจางหรี่ลงเล็กน้อย “การทดลองย่อมต้องมีความผิดพลาดกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดา พวก Body Creature คือตัวทดลองที่ผิดพลาดแล้วจะให้ประกาศออกไปได้ยังไงว่ามันเป็นผลงานล้มเหลว แบบนี้แล้วพวกเราจะเอาเงินที่ไหนมาดูแลบรรดาเจ้าหน้าที่และเครื่องมืออุปกรณ์ต่าง ๆ ถ้าเหล่าผู้บริหารทางรัฐบาลของแต่ละเมืองหมดความเชื่อถือ NEL “
ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นยืนตรงตามปกติ “ถ้าพวกเจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่รู้เข้าพวกนักวิจัยใน NEL ได้เรื่องแน่” เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนระบายลมหายใจออกแรง “เรื่องนั้นช่างก่อนก็ได้ อีกเรื่องคือเมื่อคืนผมฝัน ในฝันนั่นผมเห็นเด็กสี่คน . . “ ดวงตาสีเขียวเข้มตวัดสบสายตาอีกฝ่ายตรง ๆ
เจ้าของเรือนผมสีทองสว่างเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ความฝันที่เคยว่าเอาไว้น่ะรึ ? แล้วฝันยังไงบ้างล่ะ ? อาร์ค มาเล่าให้ฟังแบบนี้ต้องน่าสนใจแน่”
“ครับ . . น่าสนใจ” ชายหนุ่มเอ่ยเรียบ ๆ ขณะจับสังเกตปฏิกิริยาอีกฝ่าย “เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เด็กชายสองคนและเด็กหญิงอีกคน เด็กผู้หญิงคนนั้นผมสีทองยาว มีคนสวมชุดนักวิจัยเรียกพวกเขาว่า เฟิร์ส เซคันด์ เธิร์ด ในขณะที่เด็กหนุ่มเรียกเด็กคนนี้ว่าเอเธน่าและพวกเด็ก ๆ เรียกเขากลับว่าอาร์ค”
สังเกตเห็นอาการชะงักของมือเรียวที่ประสานวางกันอยู่บนหน้าตักชั่วพริบตา “นี่มันหมายความว่ายังไงกันครับ ? ท่านเฟิร์ส ผมว่าท่านต้องอธิบายเรื่องราวในความฝันของผมได้แน่นอน”
รอยยิ้มบนริมฝีปากเคลือบสีแดงสดจางลงจนหายไปในที่สุด ร่างเพรียวเอนหลังพิงพนักเก้าอี้บุนวมตัวใหญ่เต็มแผ่นหลัง “เธอรู้อะไรแค่ไหนบ้าง ? “ เอ่ยปากถามเรียบ ๆ ขณะดวงตาสีฟ้าจางหรี่ลงทอดมองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ
“ฝันของผมเป็นความจริง มันเหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำบางอย่างที่ผมเคยมีก่อนจะเสียมันไป” ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกแผ่ว “ที่ผมอยากถามคุณคือเมื่อ 2 ปีก่อนผมสูญเสียความทรงจำไปเพราะอุบัติเหตุจริง ๆ หรือครับ ? ถ้าฝันนั่นเป็นความทรงจำของผมจริง ๆ แล้วล่ะก็เรื่องอายุของผมมันขัดกัน ผมควรจะอายุ 26 ปีแล้ว . . ถ้านั่นคือความจริง”
ร่างเพรียวระหงขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก้าวตรงมาหยุดลงต่อหน้าอาร์ค ริมฝีปากเรียวระบายยิ้มบางขณะประกายดวงตาฉายแววอ่อนโยนกว่าปกติ “อาร์ค นั่นสุดวิสัยที่ฉันจะบอกอะไรเธอได้เพราะมันเป็นคำสั่งโดยตรงจาก NEL ให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับสูงสุด เธอกับ 2 คนนั้นต้องหาคำตอบทั้งหมดที่ต้องการด้วยตัวเอง ฉันไม่สามารถช่วยอะไรได้มากนักหรอกนะ”
มือเรียวเอื้อมตบลงบนบ่าชายหนุ่มเบา ๆ ก่อนริมฝีปากเรียวจะเปล่งเสียงหัวเราะแผ่วแทนการให้กำลังใจ “คว้ารางวัลชนะเลิศนั่นแล้วหาคำตอบด้วยตัวเอง”
---------------------------------------------------------------
ดวงตาสีเทาเรียบเย็นกวาดมองไปรอบบริเวณห้องพักผู้เข้าแข่งขัน “เหลือกันแค่ 11 คน . . . ลดไปเกือบครึ่ง”
“ก็ดีแล้วไม่ใช่รึ ?” มือเรียวของหญิงสาวผมแดงวางลงบนบ่าข้างหนึ่งของโนอาห์ที่นั่งหันหลังให้ตนอยู่ “เราไม่ต้องวุ่นวายทำร้ายใครเกินความจำเป็น ยังไงเสียพวกเจ้าหน้าที่ของที่นี่ก็เป็นเหมือนลูกหลานของเราอยู่แล้ว” ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบางก่อนก้าวมาทางด้านหน้าโซฟา แต่ยังไม่ทันได้หย่อนกายลงนั่งเสียงพูดคุยของคนไม่กี่คนในห้องก็ดังขึ้นพร้อมกันเมื่อบานประตูเลื่อนเปิดและชายผมสีน้ำตาลอ่อนในชุดเครื่องแบบขาวซึ่งไม่ค่อยเรียบร้อยนักตามนิสัยตนก้าวเข้ามา
“ท่านรองครับ ! “ เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ดูอายุน้อยที่สุดในห้องสวมเครื่องแบบสีขาวปราดเข้ามาหยุดยืนต่อหน้าผู้มาเยือนแล้วทำความเคารพเต็มรูปแบบ “4 วันก่อนต้องขอบพระคุณมากครับ ถ้าไม่ได้ท่านลงมาช่วยพวกเราเองถึงในสนามกีฬา พวกเราทั้งหมดคงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้แล้วพวกที่เหลืออาจจะไม่ใช่แค่บาดเจ็บสาหัสเฉย ๆ ขอบพระคุณจริง ๆ ครับ”
อาร์คระบายลมหายใจออกเล็กน้อยก่อนวางมือลูบลงบนศีรษะของร่างเล็กกว่าเบา ๆ “พวกนายเป็นคนในความรับผิดชอบของฉัน ถึงจะมีคนละสังกัดแต่ยังไงเสียพวกระดับผู้นำก็นิ่งเฉยกับความเสี่ยงของพวกนายไม่ได้หรอก อย่าใส่ใจเลย มันเป็นความรับผิดชอบโดยตรงน่ะ”
ริมฝีปากเรียวยิ้มกว้างขณะยกมือออกแล้วก้าวผ่านไปท่ามกลางเสียงขอบคุณจากรอบข้างที่ดังไม่ขาดโดยไม่สนใจอะไรนักนอกจากเป้าหมายที่ร่างชายหญิงทั้งสองคน ซึ่งยังคงมองตรงมานิ่งโดยไม่มีปฏิกิริยาอะไรมากมายนัก “ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ ไลอา โนอาห์” รอจนคนทั้งคู่พยักหน้ารับจึงก้าวไปนั่งลงยังโซฟาด้านตรงข้าม
“มีเรื่องอะไรสำคัญมากถึงขนาดต้องลงมาคุยกันทันทีเดี๋ยวนี้รึไง ? อาร์ค” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงหยันขณะนั่งลงยังโซฟาข้างเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้ม
“เมื่อคืนฉันฝัน แต่ไม่ใช่เรื่องของพวกนายหรือลีอา” เอ่ยดักคออีกฝ่ายไม่ให้ทำท่าทางพิรุธได้ทันหวุดหวิด
“ไม่แน่ใจนักเพราะหลายอย่างมันขัดกัน แต่ถ้าจริง . . นั่นก็คือเรื่องในอดีตของฉัน มันอาจจะจริงอย่างที่พวกนายเคยพูดไว้ เรื่องการสูญเสียความทรงจำของฉันอาจไม่ใช่เหตุบังเอิญก็ได้”
คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยขณะหญิงสาวขยับขาข้างหนึ่งขึ้นนั่งไขว่ห้างและยกแขนกอดอก “แล้วยังไงอีก ? คงไม่ได้ตั้งใจมาถึงนี่เพื่อเล่าเรื่องแค่นี้ให้พวกเราฟังหรอกนะ”
ดวงตาสีเทาเรียบเย็นหรี่ลงเล็กน้อยก่อนตวัดกลับมายังชายหนุ่ม “ตั้งใจจะหาคำตอบกับพวกเรา . . . ใช่มั้ย ? “ โนอาห์เอ่ยถามขึ้นเรียบ ๆ
ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มกว้าง “ใช่ พวกนายต้องการรางวัลชนะเลิศเพื่อเข้าในในศูนย์วิจัย NEL ฉันจะขอติดตามพวกนายเข้าไปเพื่อหาคำตอบในเรื่องนี้ให้ตัวเอง แต่ฉันไม่ขอเปล่า ๆ หรอก ฉันจะช่วยพวกนายตามหาลีอาและพาเธอออกมาเป็นการตอบแทน”
“ถ้าอย่างนั้นฉันขอร่วมวงด้วย”
เสียงที่เอ่ยแทรกขึ้นทำให้คนทั้ง 3 เงยหน้าขึ้นรวดเร็ว มองสบเข้ากับหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำในเครื่องแบบสีแดงสดเดินเข้ามาใกล้
“เซเรนีต้า ! ร่างกายไม่เป็นไรแล้วเหรอ ?! “ ไลอาเปล่งเสียงดังแล้วปราดเข้าสำรวจทั่วตัวอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว “แขนล่ะ ? ขาล่ะ ? ไม่มีตรงไหนผิดปกติไปใช่มั้ย ? “
ริมฝีปากเรียวสีอ่อนระบายยิ้มบางเบา “ไม่เป็นไรมาก ถึงจะยังเดินได้ไม่คล่องแต่บาดแผลภายนอกก็ปิดสนิทดีไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ฉันก็แค่แข่งขันต่อไม่ได้เพราะร่างกายไม่พร้อมเท่านั้น แต่ว่า . . ไลอา เรื่องที่จะขอตามเข้าไปด้วยถ้าทำได้น่ะ ฉันพูดจริง ๆ นะ ถ้าพวกเธอคนใดคนหนึ่งชนะเลิศและขอเข้าไปในศูนย์วิจัยได้ต่อให้เป็นการล่อเข้าไปทดลองแบบน้องชายฉันก็ยอม ยังไงฉันต้องขอแก้แค้นคนพวกนั้นให้ได้ ! “ ท้ายประโยคกระแทกเสียงลงแรงใส่อารมณ์อย่างเต็มที่
สาวผมแดงหันกลับไปสบสายตาผู้เป็นน้องชั่วครู่ก่อนยักไหล่ “ตกลง ถ้าได้รางวัลจะขอไปกันหมดนี่เลย 4 คน แต่เตือนกันไว้ก่อนนะว่ามันอันตรายดูจากเมื่อวันก่อนก็น่าจะรู้ ฉันรับประกันความปลอดภัยให้ไม่ได้ อาร์คคงไม่ต้องพูดถึงให้มากเรื่องแต่เธอแน่ใจแล้วนะ ? เซเรนีต้า”
“ในเมื่อออกไปหาพ่อกับแม่ข้างนอกไม่ได้ ที่นี่ฉันก็ไม่เหลือใครนอกจากเรย์ที่ตายไปแล้วเพราะคนพวกนั้น ! “ หญิงสาวแค่นยิ้มบางขณะเสียงหัวเราะที่ดังเล็ดลอดออกมานั้นฟังดูขมขื่น
“ถ้าทั้งชีวิตต้องอยู่ในมือพวกนักวิจัยนั่น พรุ่งนี้ก็ไม่รู้จะเป็นยังไง จะถูกเรียกไปทดลองอะไรบ้างก็ไม่รู้ สู้ทำอะไรที่อยากทำให้เต็มที่จนตายไปเลยยังดีเสียกว่าต้องตายทั้งเป็นอย่าง Body Creature พวกนั้น”
‘ขอเชิญผู้เข้ารอบทุกท่านที่ลานกีฬ้าด้วยค่ะ’
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลดำรั้งอีกฝ่ายเข้ากอดรวดเร็ว “พวกเธอได้อยู่ด้วยกันก็ดูแลกันดี ๆ นะ เอาล่ะ” คลายออมแขนออกเหลือเพียงวางมือลงบนบ่าลาดแล้วตบเบา ๆ “ใครก็ได้ระหว่างพวกเธอ 2 คนชนะเลิศแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ครั้งนี้นะจ๊ะ ไลอา โนอาห์ แล้วฉันจะคอยดูพวกเธอจากที่นั่ง VIP “ ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มกว้างก่อนก้าวถอยออกมา เมื่อกลุ่มผู้เข้าแข่งเริ่มทยอยก้าวออกจากห้องพักลงสู้ส่วนลานโลหะกว้างที่ได้รับการซ่อมแซมเรียบร้อยแล้ว
ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นพอดีกับที่เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มกำลังจะเดินผละไป “ขอบใจที่ช่วยพูดให้นะ โนอาห์ ขอให้ไม่บาดเจ็บล่ะ” ริมฝีปากเรียวระบายยิ้มกว้างขณะก้าวผละไปแล้วรั้งหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำให้เดินตาม
---------------------------------------------------------------
‘ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่การแข่งขันรอบจริงค่ะ ! ‘
แม้จะได้รับบาดเจ็บแต่พิธีกรสาวผมสีทองแดงเจ้าของเสียงแปดหลอดก็ยังคงรับผิดชอบต่อหน้าที่ดี ยึดไมค์และแท่นพิธีกรเอาไว้ไม่ให้ใครได้ขึ้นมาแทนอย่างเหนี่ยวแน่น
‘หลังจากรอบคัดเลือกรอบแรกเราควรเหลือผู้เข้าแข่งขัน 20 คน แต่เนื่องมาจากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นเราจึงเหลือผู้เข้าแข่งขันเพียง 11 คน ดังนั้นในวันนี้จึงขอตัดเข้าสู่การแข่งขันจริงซึ่งเป็นการแข่งแบบแพ้คัดออกโดยแต่ละคู่ได้ถูกสุ่มเลือกขึ้นมาเป็นดังที่ทุกท่านจะได้เห็นบนจอมอนิเตอร์นี่ค่ะ ! ’ ว่าพร้อมกับผายมือไปยังมอนิเตอร์ยักษ์ติดผนังเครื่องเดิม ซึ่งหน้าจอฉายเป็นภาพแบบเส้นอย่างง่าย ๆ โดยด้านล่างเป็นรหัสหมายเลข ชื่อและภาพของผู้เข้าแข่งขัน เชื่อมเส้นเป็นรูปขันบันไดเชื่อมกับคนอื่น ๆ ไปด้านบน
‘เอาล่ะค่ะ ดังที่เห็นคงทราบแล้วว่าในรอบแรก 5 คู่ใครต้องพบกับใครกันบ้าง ส่วนเรื่องกติกานั้นคล้ายกับรอบคัดเลือกที่ผ่านมาเพียงแต่จะไม่มีการชิงกำไลหมายเลขอีกแล้ว ผู้ที่ออกนอกสนามประลองหรือล้มลงโดยมือและเข่าติดพื้นนานเกิน 5 วินาทีจะถือว่าแพ้ทันทีไม่มีจำกัดเวลา ส่วนนี่คือสนามประลองในรอบนี้ค่ะ ! ‘ แท่นลอยของพิธีกรเพิ่มระดับความสูงขึ้น พร้อมกับที่กำแพงส่วนล่างของมอนิเตอร์ยักษ์เลื่อนเปิดออก
ลานประลองวงกลมขนาดเล็กกว่าสนามครั้งแรกครึ่งหนึ่งถูกเลื่อนออกมาด้วยแขนกลขนาดใหญ่ โดยด้านล่างของสนามประลองมีลักษณะเป็นโลหะรูปกรวยตื้น ๆ ด้านบนเป็นสนามพื้นเรียบสีเทาอ่อนและแบ่งเป็นสองวงซ้อนกัน มีวงด้านนอกเป็นพื้นสีแดงซึ่งติดตั้งระบบเซฟตี้แอเรียเช่นเดียวกับสนามในครั้งแรก
‘เราจะไม่เสียเวลาอะไรอีกมาเริ่มกันเลยนะคะ คู่แรกระหว่างผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 0038 คานีเลียส ควอนไทล์ และหมายเลข 0193 ไลอา ผู้เข้าแข่งขันลงสู่สนาม ! ‘
ปลายกรวยโลหะส่วนล่างของสนามประลองยิงแสงสีแดงลงมายังเจ้าของชื่อ และเคลื่อนย้ายคนทั้งสองให้ขึ้นไปปรากฏกลางลานเรียบของสนามพร้อมกันในพริบตา
‘ Filed Setup ! ‘ ขอบยกพื้นของสนามถูกปกคลุมด้วยบาเรียสีฟ้าจางขณะวงนอกสุดของเซฟตี้แอเรียเปล่งแสงสีแดงพุ่งขึ้นตรง ๆ ชั่วขณะเป็นการตอบรับ ‘Ready . . . Fight ! ‘
ทันทีที่เสียงขาดลง ร่างของคนทั้งคู่ซึ่งสวมเพียงเกราะอ่อนครึ่งตัวและสายคาดหน้าผากครอบเกราะดวงตาทับชุดเครื่องแบบก็พุ่งเข้าปะทะกันรวดเร็ว
เจ้าของเรือนผมสีแดงสดก้มตัวลงหลบท่อนขาที่ชายหนุ่มร่างเพรียวค่อนไปทางบางฟาดเข้าหา พร้อมกับตวัดเท้ากวาดเลียดพื้นกลับโดยมีเป้าหมายที่ขาข้างซึ่งเป็นแกนรับน้ำหนัก แต่อีกฝ่ายรู้ทันจึงกระโดดกลับตัวถอยไปตั้งหลักทิ้งระยะห่างช่วงหนึ่ง
ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มบางก่อนเบิกดวงตาขึ้นเล็กน้อย เมื่อร่างโปร่งบางตวัดมือฟาดเส้นแสงบาง ๆ เป็นวงครึ่งวงกลมคล้ายคมมีดสีขาวเข้าใส่
มือเรียวตวัดมือสร้างกำแพงแสงสี่เหลี่ยมสีแดงขึ้นตรงหน้าเป็นเกราะป้องกันเอาไว้ได้ทัน “ต้องแบบนี้สิถึงจะสนุก มาเล่นกันเถอะพ่อหนุ่มน้อย” กระแสเสียงที่เปล่งลอดดังกลั้วเสียงหัวเราะระรื่นก่อนตวัดมือข้างเดิมเปลี่ยนกำแพงสี่เหลี่ยมตรงหน้าให้แตกออกเป็นเหมือนแผ่นกระจกบาง ๆ ขนาดเล็กหลายแผ่นลอยอยู่ในอากาศ สะบัดมืออีกครั้งแผ่นกระจกแดงสดก็พุ่งเข้าหาคู่ต่อสู้รวดเร็ว
---------------------------------------------------------------
‘คู่แรก หมายเลข 0193 เป็นฝ่ายชนะเข้าสู่รอบต่อไป ! ‘
“ดูเหมือนไม่หนักหนาอะไรสำหรับไลอาเลยนะ” หญิงสาวผมสีน้ำตาลดำเปรยขึ้นแผ่ว ๆ ก่อนตวัดดวงตามองยังชายหนุ่มเจ้าของห้องที่นั่งจ้องมองจอมอนิเตอร์นิ่งมาตลอด “ . . ไม่ทราบว่าเหตุใดท่านรองผู้บัญชาการกองพล White Wolf ถึงอยากเข้าไปในศูนย์วิจัย NEL คะ ? ปกติแล้วท่านและท่านผู้บัญชาการแต่ละกองพลน่าจะสามารถเข้าออกจากที่นี่สู่ NEL ได้อย่างอิสระอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงคะ ? “
เอาร์คส่ายศีรษะปฏิเสธ “ไม่หรอก ที่เข้าออกศูนย์วิจัยได้ก็มีแต่เหล่าท่านผู้นำทั้ง 3 เท่านั้น ไม่เกี่ยวกับรองผู้บัญชาการแล้วก็ใช่ว่าจะเข้าออกได้อย่างอิสระด้วยนะ ทุกครั้งต้องมีการแจ้งล่วงหน้าก่อนเสมอและรอคำอนุญาตกลับมา ยกเว้นเพียงคนเดียว” ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มบางขณะหญิงสาวอีกคนยิ้มตอบกลับมาอย่างรู้ทัน
“ยกเว้นเพียงคนเดียว ท่านเฟิร์ส . . ผู้บัญชาการสูงสุด” เอ่ยจบจึงเปล่งเสียงหัวเราะระรื่นกังวานก่อนหันกลับไปมองยังมอนิเตอร์ตามเดิม “ได้เวลาแล้วล่ะ โนอาห์ลงสนามแล้ว”
---------------------------------------------------------------
‘คู่ต่อไป หมายเลข 0008 เรวิน เอส.กีเดล และหมายเลข 0194 โนอาห์ ผู้เข้าแข่งขันลงสู่สนาม ! ‘
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มระบายลมหายใจออกแผ่ว ก่อนดวงตาจะเหลือบเห็นหญิงสาวผมแดงซึ่งยืนยิ้มรออยู่ใกล้ทางเข้าและยกมือข้างหนึ่งขึ้น มุมปากเรียวหยักรอยยิ้มขึ้นชั่วพริบตาขณะยกมือขึ้นสัมผัสมือของร่างเพรียวขณะก้าวเท้าสวนกันและเดินขึ้นบนแท่นวงกลมที่อยู่บนยกพื้นสูง ก่อนทั้งร่างตนและคู่ต่อสู้ซึ่งอยู่บนแท่นโลหะเดียวกันจะถูกลำแสงจากปลายกรวยโลหะใต้สนามประลอง พาวาร์ปไปปรากฏกลางสนามเพียงพริบตาเดียว
‘Filed Setup ! Ready . . . Fight ! ‘
เรวินซึ่งเป็นชายร่างสูงใหญ่ยืนคุมระยะอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเป็นฝ่ายพุ่งเข้าหาเมื่อโนอาห์ไม่มีทีท่าจะเริ่มโจมตี
ฝ่ามือใหญ่กำหมัดชกเต็มแรงแต่กลับจั่วลมเมื่อร่างสูงโปร่งหายไปจากตรงนั้นต่อหน้าต่อตา ก่อนกลับตัวตั้งการ์ดรับลูกเตะจากชายผมสีน้ำเงินเข้มที่มาปรากฏตัวอีกด้านหนึ่งแทบไม่ทันจนต้องเซถอยหลังไปถึง 2 – 3 ก้าว
ดวงตาสีเทาเรียบเย็นหรี่ลงเล็กน้อยก่อนย่อตัวลงเพื่อดีดตัวกระโจนเข้าตามติด ฝ่ามือตวัดฟาดลงยังลำแขนที่ยกขึ้นกันเต็มแรงแล้วกลับตัวกลางอากาศกระแทกศอกเข้าซ้ำ ทำให้ร่างหนากว่ากระเด็นล้มลงไถลไปไกล
‘Down ! 5 วินาที 4 . . 3 ‘
เสียงนับหยุดลงเมื่อเรวินยันตัวลุกขึ้นจากพื้น ริมฝีปากซึ่งมีรอยแตกจนหยดเลือดไหลซึมเนื่องจากการกระแทกพื้นเมื่อครู่ขบเม้มเข้าหากันแน่น ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างตวัดออกข้างตัวสร้างประกายแสงอัดกันอยู่ในรูปร่างทรงกลมแล้วสะบัดขว้างบอลพลังงานออกไปรวดเร็ว ก่อนยิงลำแสงจากอุ้งมืออีกข้างตามติดในเวลาไล่เลี่ยกันเข้าหาร่างเพรียวซึ่งหยุดยืนนิ่งจนเกิดระเบิดเสียงดังสนั่น ครึ่งหนึ่งของสนามประลองจึงเต็มไปด้วยควันปละฝุ่นผงปลิวว่อนฟุ้งสูงขึ้นไปในอากาศ
ชายร่างสูงยืนนิ่งในท่าเตรียมพร้อมขณะจ้องมองกลุ่มควันจากการระเบิด ครู่ใหญ่จึงระบายลมหายใจออกอย่างโล่งอก “รอดไป นึกว่าจะแน่”
ปาดเช็ดเลือดออกจากมุมปากแดงช้ำก่อนจะเบิกดวงตากว้าง เมื่อร่างโปร่งในชุดเกราะอ่อนครึ่งตัวก้าวออกมาจากกลุ่มควัน โดยมีเพียงรอยแตกของเกราะครอบดวงตาที่ส่วนมุมเล็กน้อยกัลป์ปบรอบเปื้อนบาง ๆ ที่ผิวแก้มข้างเดียวกันเท่านั้น
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มระบายลมหายใจออกแผ่ว ขณะดวงตาสีเทาเย็นที่เห็นผ่านรอยแตกของเกราะครอบตาดูคล้ายเปล่งประกายขึ้นวูบหนึ่ง ลูกพลังกลมสีน้ำเงินขนาดเล็กก็พุ่งออกจากกลุ่มควันเบื้องหลังเข้าโจมตีคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็วทั้งรุนแรงไม่ยั้ง
“บ้าน่า ! “ ชายหนุ่มอุทานดังขณะยกแขนขึ้นตั้งการ์ดและสร้างเกราะขึ้นกันด้านหน้าได้ทัน แต่ความหนักหน่วงจากการปะทะและความต่อเนื่องของการโจมตีทำให้ถูกผลักถอยหลังไปทีละนิด ทั้งไม่เปิดโอกาสให้โต้ตอบกลับไปได้แม้แต่นิดเดียว
โนอาฟ์หรี่ดวงตาลงขณะมือเรียวข้างหนึ่งวาดออกข้างตัว สร้างประกายแสงทรงกลมขนาดเท่าลูกบอลกลม ๆ ขึ้นแล้วขว้างตรงเข้าใส่รวดเร็ว
แรงปะทะจากลูกพลังงานเสียดสีกับเกราะใสทำให้เกิดประกายไฟฟ้าสถิตแล่นปลาบ ก่อนเกราะจะแตกกระจายเสียงดังกังวานและบอลพลังงานกระแทกเข้ากับร่างชายหนุ่มอย่างเต็มที่ จนร่างสูงใหญ่กระเด็นลอยไปไกลพร้อมกับเปล่งเสียงร้องลั่นบ่างบอกความเจ็บปวดชัด แม้จะมีเกราะอ่อนสวมป้องกันเอาไว้ชั้นหนึ่งแล้วก็ตาม
‘Down ! 5 . . 4 . . 3 . . 2 . . 1 KO ! ผู้ชนะคือหมายเลข 0194 เข้าสู่รอบรองชนะเลิศ’
---------------------------------------------------------------
การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไปโดยแต่ละคู่กินเวลาในราวไม่เกิน 20 นาที อันเนื่องจากกฎกติกาที่ค่อนข้างเน้นเพื่อความรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีบางคู่ที่ใช้เวลาแค่ไม่ถึง 5 นาทีก็จบลง ซึ่งก็หนีไม่พ้นคู่ของพี่น้องเจ้าหน้าที่ใหม่นั่นเอง
‘ในที่สุดก็ถึงรอบชิงชนะเลิศแล้วนะคะ ! ‘
เสียงพิธีกรสาวคนเดิมยังคงดังแสบหูเช่นเคย ‘แหม . . ช่างเป็นคู่ที่พลิกความคาดหมายของหลาย ๆ ท่านเอาการทีเดียว เพื่อไม่ให้เสียเวลา หมายเลข 0193 ไลอา และหมายเลข 0194 โนอาห์ ผู้เข้าแข่งขันลงสู่สนาม ! ‘
ร่างของคนทั้งคู่ถูกเคลื่อนย้ายลงสู่ลานประลองห่างกันประมาณ 20 ก้าวและหันเข้าเผชิญหน้ากัน หญิงสาวผมแดงยังคงยืนยิ้มกริ่มเช่นเดียวกับชายร่างสูงโปร่งที่ยืนนิ่งสงบไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาให้เห็นเหมือนเคย
‘พร้อมแล้วนะคะทุกท่าน Filed Setup ! ‘ เว้นจังหวะรอจนบาเรียรอบสนามประลองทั้งสองชั้นถูกเซ็ตเรียบร้อย ‘Ready . . . Fight ! ‘
ไลอาเป็นฝ่ายพุ่งเข้าหาทันทีที่สิ้นเสียง “มาเลย ! โนอาห์ พวกเราไม่เคยสู้กันเองสักครั้ง ! “ มือเรียวกำหมัดชกเข้าหาโดยมีเป้าหมายที่ใบหน้าขณะอีกฝ่ายกลับเบี่ยงตัวหลบได้ฉิวเฉียด “มาสู้กันให้รู้ ฉันกับนายใครเหนือกว่ากัน ! “
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มสวนกลับด้วยสันมือ แต่ร่างเพรียวเอนตัวหลบไปด้านหลังตีลังกาฟาดเท้าขึ้นโดยมีเป้าหมายที่ปลายคางแต่ติดลำแขนอีกข้างของชายหนุ่มตวัดตั้งการ์ดได้ทัน
หญิงสาวดีดตัวถอยออกมาตั้งหลัก “เชอะ ! สู้กับนายระยะประชิดคงไม่ไหวจริง ๆ งั้นก็ต้องเล่นแบบนี้ล่ะ” มือเรียวสะบัดสร้างเกราะสีแดงขนาดใหญ่คล้ายกระจกขึ้นเบื้องหน้าแล้วบังคับให้แตกออกกลายเป็นชิ้นเล็ก ๆ จำนวนมาก “คนที่ไม่ถนัดป้องกันอย่างนายจะหลบทั้งหมดได้ยังไงกันนะ . . . รับไปเลย !! “ มือที่ยกขึ้นสูงฟาดลงเบื้องหน้าบังคับให้กระจกเล็ก ๆ ทั้งหมดพุ่งตรงเข้าหาร่างสูงเพรียวรวดเร็ว
“เข้าใจอะไรผิดแล้ว ไลอา” ชายหนุ่มวาดมือออกสร้างลูกแสงกลมขนาดเล็กกระจายรอบตัวแล้วสะบัดให้หมุนเป็นวงกลมและพุ่งเข้าปะทะด้วยทำลายกระจกแสงลงได้ราบคาบ
“วิธีป้องกันที่ดีที่สุดคือการโจมตี ไม่เคยได้ยินหรอกรึ ? “ ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบางเมื่อลูกแสงกลมหยุดหมุน ฝ่ามือสะบัดออกไปเบื้องหน้าบังคับให้ลูกแสงเมื่อครู่พุ่งเข้าหาร่างเพรียวตรง ๆ
“ง่ายไปน่า ! “ หญิงสาวสร้างเกราะแสงบาง ๆ ขึ้นคลุมร่างเป็นการป้องกันแล้วดีดตัวพุ่งสวนเข้าหา มือทั้งสองข้างซึ่งเงื้อประสานกันไว้แน่นฟาดลงเต็มแรงทันทีที่ผ่านกลุ่มลูกแสงกลม หากผิดคาดที่ร่างสูงเองก็พุ่งเข้าหาด้วยเช่นกัน
ชายหนุ่มเบี่ยงตัวเล็กน้อยหลบแขนเรียวที่ฟาดลงในจังหวะฉิวเฉียด ยึดแขนทั้งสองข้างนั่นไว้แน่นขณะมืออีกข้างจับยึดคอเสื้อตั้งเอาไว้แล้วออกแรงทุ่มร่างเพรียวข้ามศีรษะรวดเร็ว จนกระทั่งจังหวะที่หญิงสาวผมแดงเกือบกระแทกพื้นจึงผ่อนแรงประคองแผ่นหลังไว้ช่วยพยุงลดแรงกระแทกให้เบาลงจนแทบไม่รู้สึก
‘Down ! 5วินาที 4 . . 3 . . 2 ‘
ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มขึ้นชั่วขณะก่อนดึงร่างระหงให้ลุกขึ้นยืนในวินาทีสุดท้าย ฝ่ามือตบลงเบา ๆ บนบ่าลาดแล้วเป็นฝ่ายก้าวผละออกจากสนามประลองไปยืนอยู่ในบริเวณเซฟตี้แอเรียเสียเอง
เอ๋ ? เอ่อ . . . Out ! ผู้ชนะเลิศการแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์แระจำปี AI. 68 คือหมายเลข 0193 ไลอา จากกองพล White Wolf ค่ะ !! ขอแสดงความยินดีด้วยค่า ! ‘
---------------------------------------------------------------
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเปล่งเสียงหัวเราะร่วน ขณะหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันกลับกระพริบตาปริบ “โนอาห์ ขี้รำคาญแต่ก็เกลียดการแพ้น่าดูชมเลยนี่”
“หมายความว่าขี้เกียจลงแข่งอยู่แล้วแต่ยอมต่อสู้เพราะจะแสดงว่าตัวเองไม่ได้แพ้งั้นสิ สองคนนี้นี่ตลกดีจริง ๆ “ หญิงสาวเปรยขึ้นเสียงแผ่วขณะพยายามกลั้นหัวเราะแต่จนแล้วจนรอดก็ทนไม่ไหวจึงเปล่งเสียงหัวเราะลั่น
“ท่านรองคะ ได้เวลาเตรียมตัวแล้วค่ะ เวทีกำลังเตรียมติดตั้ง พิธีมอบรางวัลคงจะเริ่มในอีกไม่นานนี้ค่ะ” เลขาฯสาวผมดำที่อยู่ร่วมห้องด้วยอีกคนยังคงเอ่ยขึ้นด้วยกระแสเสียงเรียบสงบรักษาระดับได้เป็นอย่างดี
ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นจากโซฟาเช่นเดียวกันกับร่างเพรียวระหงข้างตัว “ถ้าอย่างนั้นคงต้องขอตัวก่อน เอาไว้พบกันใหม่ตอนที่รางวัลจะได้รับมอบก็แล้วกัน” ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มกว้างขณะเดินตามหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำออกมาจากห้อง
“หวังว่ารางวัลนี้จะได้รับจริงนะคะ ท่านรองผู้บัญชาการ White Wolf “ หญิงสาวเอ่ยขึ้นลอย ๆ ก่อนหมุนกายกลับมาทำความเคารพเต็มรูปแบบแล้วจึงก้าวผละจากไป
ร่างสูงระบายลมหายใจออกเล็กน้อย “ได้เหยื่อทดลองมาเพิ่มง่าย ๆ ใครเขาจะไม่ให้เข้าล่ะ มีแต่จะอ้าแขนรับน่ะสิไม่ว่า” ชายหนุ่มเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะแผ่วไม่ให้เลขาฯสาวผมดำเบื้องหลังได้ทันจับความก่อนก้าวไปตามทางเดินอีกด้านด้วยท่าทีสบาย ๆ ตามปกติ
---------------------------------------------------------------
หญิงสาวผมแดงสดนั่งกอดอกขณะเท้าข้างหนึ่งเคาะลงบนพื้นเป็นจังหวะ “นายนี่มันเหลือเกินจริง ๆ นะ โนอาห์ ทำอย่างนี้เท่ากับว่าฉันเป็นแค่ของเล่นเด็กของนายน่ะสิ นัยเสียจริง ๆ “ ร่างเพรียวยังคงบ่นเรื่องเดิมไม่เลิกแม้จะลงจากสนามประลองมานั่งอยู่ในห้องพักเตรียม ขณะลานด้านนอกที่เคยเป็นสถานที่แข่งขันกำลังถูกปรับเปลี่ยนเตรียมการประกาศและพิธีมอบรางวัลอย่างเป็นทางการ
คิ้วเรียวเลิกขึ้นข้างหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากชายหนุ่มข้างกาย “หัวเราะเยาะฉันรึไง ? “ หญิงสาวเอ่ยเสียงเย็นอย่างออกอาการหงุดหงิดเต็มที
“ใครชนะก็มีค่าเท่ากัน ไม่มีความจำเป็นต้องตัดกำลังตัวเองก่อนการต่อสู้จริง” ชายหนุ่มเอ่ยตอบก่อนเงยหน้าขึ้นและยืดตัวตรงเมื่อเสียงประกาศของพิธีกรสาวคนเดิมดังขึ้น
‘ค่า ขออภัยที่ทำให้ทุกท่านต้องรอ เราจะเริ่มพิธีมอบรางวัลให้แก่ผู้ชนะเลิศการแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ประจำปี ณ บัดนี้ ‘
ลานกว้างโล่งที่เคยจัดเป็นสนามแข่งถูกปรับเปลี่ยนเป็นเวทีขนาดย่อมซึ่งตั้งอยู่บนพื้นวงกลมลอยอยู่ในระดับเดียวกับชั้นอัฒจันทน์ห้องพักผู้แข่งขัน โดยเชื่อมกับกำแพงและอัฒจันทน์ทั้ง 4 ด้านด้วยทางเลื่อนโลหะนำผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดเข้ามานั่งในส่วนโดยรอบของเวที ซึ่งทำยกพื้นขึ้นมาอีกระดับหนึ่งตรงกลาง
ส่วนฝ่ายพธีกรสาวก็ก้าวลงจากแท่นลอยมายืนบนเวทียกพื้นนี้แทน ‘ขอต้อนรับผู้เข้าแข่งขันทุกท่านและขอแสดงความยินดีแก่ผู้ได้รับรางวัลชนะเลิศและรองชนะเลิศด้วย เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาไปมากกว่านี้ ดิฉันขอเรียนเชิญเหล่าหัวหน้าระดับสูงทั้งสามกองพลมาร่วมเป็นพยานในการรับมองรางวัลด้วยค่ะ ‘
ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างเมื่อหญิงสาวผมทองในชุดเครื่องแบบเต็มยศสีขาวสะอาดก้าวขึ้นบนเวทียกพื้นเป็นคนแรก “ให้ตายสิ . . . นั่นใช่ลีอารึเปล่า ? “
ดวงตาสีเทาเย็นจ้องมองร่างเพรียวระหงของหญิงสาวผมทองนิ่งเช่นกัน “ไม่ . . . ไม่รู้สิ ความรู้สึกนี้มันเหมือนลีอามากแต่ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว . . มันแปลกไป เกิดอะไรขึ้นกับลีอาหรือเปล่า ? “
‘เรียนเชิญท่านผู้บัญชาการสูงสุด ท่านเฟิร์ส ผู้บัญชาการกองพล White Wolf เป็นผู้มอบรางวัลด้วยค่ะ เริ่มต้นด้วยรางวัลรองชนะเลิศ ผู้แข่งขันหมายเลข 0194 O – ID. No. 986744 โนอาห์จากกองพล White Wolf ‘
เจ้าหน้าที่ข้างเวทีซึ่งสวมเครื่องแบบสีดำสนิทก้าวเข้ามาเรียกให้ชายหนุ่มเจ้าของนามลุกจากเก้าอี้ขึ้นบนเวทียกพื้น
โนอาห์หยุดเท้าลงตรงหน้าหญิงสาวผมทอง ฝ่ามือยื่นจับกับมือเรียวที่ยื่นรออยู่ก่อนขณะจ้องมองดวงตาสีฟ้าจางของอีกฝ่ายตรงหน้านิ่ง สังเกตเห็นประกายดวงตาข้างซ้ายมีสีเขียวอ่อนเรืองแสงได้ปะปนอยู่เป็นจุดเล็ก ๆ กลางนัยน์ตา ความรู้สึกคุ้นเคยที่ส่งผ่านมาทางสัมผัสฝ่ามือทำให้ชายหนุ่มต้องขมวดคิ้ว
จริงอยู่ว่าใบหน้าตรงหน้านี้นอกจากดวงตาซ้ายซึ่งส่องประกายประหลาดนั่นแล้วทุกอย่างเหมือนกันกับเด็กสาวในความทรงจำที่คงเติบโตขึ้น หากความรู้สึกที่ได้สัมผัสกลับแตกต่างไป ถ้าเป็นคนเดียวกันจริงสัมผัสควรเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนเช่นที่เป็นอยู่
ริมฝีปากเรียวเคลือบสีแดงระเรื่อกรีดรอยยิ้มบาง “ยินดีด้วยที่มาถึงที่นี่นะ โนอาห์ พยายามต่อไปล่ะ” เอ่ยจบจึงคลายมือออกแล้วยื่นแท่งแก้วทรงปริมาตรสี่เหลี่ยมยาวประมาณคืบหนึ่งส่งให้ “นี่เป็นข้อมูลยืนยันการรับรางวัล เงินรางวัลจะถูกโอนเข้าบัญชีเงินเดือนของเธอทันทีที่พิธีจบลง ถ้าตรวจสอบแล้วมีอะไรผิดพลาดก็ยืนข้อมูลยืนยันนี่ที่ศูนย์เสียนะ” มือเรียวรั้งร่างสูงหลบออกไปยืนทางด้านข้างเมื่อพิธีกรสาวประกาศต่อ
‘ต่อไปรางวัลชนะเลิศ ผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 0193 O – ID. No. 986743 ไลอาจากกองพล White Wolf เช่นกัน เรียนเชิญค่ะ’
หญิงสาวผมแดงเองก็มีปฏิกิริยาไม่ต่างกับฝ่ายน้องชายนัก แต่มือเรียวโบกปฏิเสธแท่งแก้วที่หญิงสาวตรงหน้ายื่นมาทันที “ฉันขอรางวัลอย่างอื่นค่ะ”
คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยหากไม่มีทีท่าประหลาดใจนักด้วยคาดถึงจุดประสงค์อยู่ก่อนแล้ว “ถ้าไม่อยากได้เป็นเงินรางวัลแล้วผู้ชนะเลิศต้องการใช้สิทธิ์นี้ทำอะไรรึ ? “
“ต้องการเข้าไปทัศนศึกษาในศูนย์วิจัย NEL ได้หรือเปล่าคะ ? ท่านผู้บัญชาการสูงสุด” หญิงสาวตอบกลับด้วยกระแสเสียงเรียบสงบขณะจ้องสบสายตากับอีกฝ่ายนิ่ง
ริมฝีปากเรียวที่มีรอยยิ้มฉาบอยู่คลี่ยิ้มกว้างขึ้น หากเพียงชั่วพริบตาจึงมีไม่กี่คนเท่านั้นที่ทันสังเกตเห็น “อืม . . ก็ทำได้นะ แต่คงต้องแจ้งเรื่องไปยัง NEL เสียก่อน ฉันไม่ขอรับปากล่ะนะว่าจะสามารถทำได้แค่ไหน เรื่องแบบนี้ใช้สิทธิ์อนุญาตไม่ได้เสมอไปหรอกนะ หวังว่าจะเข้าใจ”
“เข้าใจสิ แต่ว่าที่ขอนี่ไม่ใช่ขอแค่สำหรับตัวฉันเอง ที่ขอก็คือสิทธิ์ของ 4 คนที่จะเข้าทัศนศึกษาในศูนย์วิจัย NELนะคะ ขอให้เข้าใจตามนี้ด้วยค่ะ ท่านผู้บัญชาการสูงสุด” ดวงตาเรียวสวยหรี่ลงเล็กน้อยขณะริมฝีปากเรียวแย้มรอยยิ้มนิด ๆ
ดวงตาสีฟ้าจางหรี่ลงเล็กน้อยซ่อนประกายวาววับ “ . . . ต้องขอรายชื่อกันหน่อยล่ะว่ามีใครบ้างที่จะร่วมใช้สิทธิ์นี้กับเธอด้วย ไลอาสินะ คงมีเธอกับน้องชายด้วยแน่นอน ส่วนอีกสองคน . . หนึ่งในนั้นคงหนีไม่พ้นอาร์คสินะ ฉันรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้สักวัน”
ริมฝีปากเรียวระบายลมหายใจออกเล็กน้อยขณะแขนเรียวท้าวเอวไว้ข้างหนึ่ง “ได้สิ ฉันจะจัดการทำเรื่องและพยายามผลักดันให้ แต่ขอเวลาสักหน่อยก็แล้วกันนะ ได้มั้ย ? ไลอา”
สาวผมแดงพยักหน้ารับ “เวลาไม่มีปัญหาอะไรแต่ถ้าได้เร็วหน่อยก็คงดี ขอขอบคุณล่วงหน้านะคะ ท่านเฟิร์ส” ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มกว้างขณะร่างเพรียวก้มศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการให้ความเคารพตามสมควรของตำแหน่งฐานะตนต่อหน้าคนจำนวนมากเพื่อไม่ให้ผิดแปลกออกไปจากเจ้าหน้าที่ปกติ
---------------------------------------------------------------
“ทางหน่วยจัดสถานที่ของท่านเธิร์ดรายงานมาว่าจะยังใช้โถงกีฬาอเนกประสงค์ตามแผนเดิม พื้นที่เสียหายสามารถซ่อมแซมเสร็จได้ภายใน 3 วัน ส่วนการติดตั้งลานประลองที่จะใช้ในการแข่งขันจริงสามารถติดตั้งเสร็จได้ภายในวันที่ 3 ค่ะ ท่านเฟิร์สจะยังคงอนุมัติให้ทำการแข่งขันต่อหรือเปล่าคะ ? “ เอ่ยปากถามกับเจ้าของเรือนผมสีทองสว่างซึ่งนั่งไขว่ห้างหลับตานิ่งอยู่บนเก้าอี้บุนวมหนาตัวเดิมของชุดโต๊ะทำงาน
รอยยิ้มที่มีประดับอยู่บนริมฝีปากเรียวเคลือบสีแดงสดเสมอยิ่งเหยียดออกกว้างขึ้น “ไม่มีเหตุผลอะไรจะสั่งยกเลิกนี่จ๊ะ ทริเซีย ขืนฉันไม่อนุมัติให้แข่งต่อคงถูกพวกเจ้าหน้าที่รุมโวยกันทั้งกองกำลังแน่” กระแสเสียงเอ่ยกลั้วหัวเราะระรื่นหยุดลงเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น และมีเสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคยดีดังมาให้ได้ยิน
“อาร์คขอเข้าพบครับ ท่านเฟิร์ส”
มือเรียววางทาบลงบนกระจกข้างคีย์บอร์ดที่ผิวโต๊ะทำงานแทบไม่รอให้จบประโยค เพื่อเปิดประตูโลหะกว้างออกให้ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนก้าวเข้ามาในห้อง “ดีจริง เมื่อวานฉันติดธุระกะทันหันเลยไม่ได้ลงไปเยี่ยมเธอที่ศูนย์พยาบาลกำลังติดว่าจะไปหาอยู่พอดี แต่เห็นออกมาเดินแบบนี้ก็แสดงว่าไม่เป็นไรแล้ว ค่อยสบายใจหน่อยนะจ๊ะ อาร์ค”
“รบกวนด้วยครับ เฟิร์ส ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ . . ตามลำพัง” ว่าพร้อมกับหรี่ดวงตาลงเล็กน้อยขณะเหลียวมองหญิงสาวผมดำประบ่าอีกคนที่ยืนอยู่ในห้องด้วยเช่นกัน
คนถูกพาดพิงถึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจนักก่อนหันมองยังเจ้าของห้อง จนเมื่อเฟิร์สพยักหน้าจึงยอมก้าวออกจากห้องโดยไม่ลืมทำความเคารพเต็มรูปแบบเสียก่อนไป
หญิงสาวร่างเพรียวยืดตัวหลังตรงขณะหมุนเก้าอี้ให้หันเข้าหาโต๊ะทำงาน เพื่อมองสบสายตาชายร่างสูงได้ตรง ๆ “มีธุระอะไรกับฉันเป็นการส่วนตัวหรือ ? อาร์ค คงเป็นเรื่องสำคัญมากสินะถ้าไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ถึงกับต้องออกปากไล่ทริเซียออกไปแบบนี้แน่ เอาล่ะว่ามาสิ ฉันรอฟังอยู่แล้ว”
“อย่างแรกที่ผมอยากถามคุณคือ Body Creature พวกนั้น คุณเคยแถลงการณ์ไว้ว่าพวกมันถูกสร้างจากร่างของเจ้าหน้าที่ซึ่งตายในการปฏิบัติภารกิจเพื่อใช้ในการต่อสู้แนวหน้ากับพวกคิเมร่า แต่นี่มันอะไร ?! เท่าที่รู้คนพวกนั้นยังไม่ตาย อย่างเด็กนั่น . . เรย์จีน แอล.อิลลูโซรี สังกัดกองพล Black Wolf เด็กนั่นเป็นผู้ชนะเลิศการแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ในปีที่แล้วซึ่งขอกลับออกสู่โลกภายนอก อีกคนก็เด็กจากกองพลของเราเองซึ่งขอเข้าไปใน NEL ทั้งคู่ไม่ได้ตายแน่นอนแล้วอย่างนี้มันหมายความว่ายังไงกันครับ ?! ท่านผู้บัญชาการสูงสุด ! “ ชายหนุ่มก้าวเข้าประชิดโต๊ะทำงานใหญ่แล้วท้าวแขนฟาดมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะแรงจนเกิดเสียงดังสนั่น
หญิงสาวระบายลมหายใจออกแผ่ว “เรื่องนี้เป็นคำสั่งโดยตรงจากทาง NEL ให้ปกปิดข้อมูลของศูนย์วิจัยและกองกำลังเป็นความลับ ผู้ที่เข้ามาเป็นเจ้าหน้าที่ห้ามกลับออกสู่ภายนอก และใน NEL คืออาณาเขตต้องห้ามสำหรับเจ้าหน้าทีทุกคน พวกเจ้าหน้าที่ซึ่งทำผิดกฎระเบียบร้ายแรงสูงสุดเองก็ไม่แตกต่างกัน พวก Body Creature ถูกสร้างจากคนเหล่านี้ เป็นการทดสอบเพื่อพัฒนาให้สามารถปลูกฝังพลังในตัวมนุษย์ได้เพิ่มและแข็งแกร่งยิ่งขึ้น”
ดวงตาสีฟ้าจางหรี่ลงเล็กน้อย “การทดลองย่อมต้องมีความผิดพลาดกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดา พวก Body Creature คือตัวทดลองที่ผิดพลาดแล้วจะให้ประกาศออกไปได้ยังไงว่ามันเป็นผลงานล้มเหลว แบบนี้แล้วพวกเราจะเอาเงินที่ไหนมาดูแลบรรดาเจ้าหน้าที่และเครื่องมืออุปกรณ์ต่าง ๆ ถ้าเหล่าผู้บริหารทางรัฐบาลของแต่ละเมืองหมดความเชื่อถือ NEL “
ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นยืนตรงตามปกติ “ถ้าพวกเจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่รู้เข้าพวกนักวิจัยใน NEL ได้เรื่องแน่” เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนระบายลมหายใจออกแรง “เรื่องนั้นช่างก่อนก็ได้ อีกเรื่องคือเมื่อคืนผมฝัน ในฝันนั่นผมเห็นเด็กสี่คน . . “ ดวงตาสีเขียวเข้มตวัดสบสายตาอีกฝ่ายตรง ๆ
เจ้าของเรือนผมสีทองสว่างเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ความฝันที่เคยว่าเอาไว้น่ะรึ ? แล้วฝันยังไงบ้างล่ะ ? อาร์ค มาเล่าให้ฟังแบบนี้ต้องน่าสนใจแน่”
“ครับ . . น่าสนใจ” ชายหนุ่มเอ่ยเรียบ ๆ ขณะจับสังเกตปฏิกิริยาอีกฝ่าย “เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เด็กชายสองคนและเด็กหญิงอีกคน เด็กผู้หญิงคนนั้นผมสีทองยาว มีคนสวมชุดนักวิจัยเรียกพวกเขาว่า เฟิร์ส เซคันด์ เธิร์ด ในขณะที่เด็กหนุ่มเรียกเด็กคนนี้ว่าเอเธน่าและพวกเด็ก ๆ เรียกเขากลับว่าอาร์ค”
สังเกตเห็นอาการชะงักของมือเรียวที่ประสานวางกันอยู่บนหน้าตักชั่วพริบตา “นี่มันหมายความว่ายังไงกันครับ ? ท่านเฟิร์ส ผมว่าท่านต้องอธิบายเรื่องราวในความฝันของผมได้แน่นอน”
รอยยิ้มบนริมฝีปากเคลือบสีแดงสดจางลงจนหายไปในที่สุด ร่างเพรียวเอนหลังพิงพนักเก้าอี้บุนวมตัวใหญ่เต็มแผ่นหลัง “เธอรู้อะไรแค่ไหนบ้าง ? “ เอ่ยปากถามเรียบ ๆ ขณะดวงตาสีฟ้าจางหรี่ลงทอดมองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ
“ฝันของผมเป็นความจริง มันเหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำบางอย่างที่ผมเคยมีก่อนจะเสียมันไป” ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกแผ่ว “ที่ผมอยากถามคุณคือเมื่อ 2 ปีก่อนผมสูญเสียความทรงจำไปเพราะอุบัติเหตุจริง ๆ หรือครับ ? ถ้าฝันนั่นเป็นความทรงจำของผมจริง ๆ แล้วล่ะก็เรื่องอายุของผมมันขัดกัน ผมควรจะอายุ 26 ปีแล้ว . . ถ้านั่นคือความจริง”
ร่างเพรียวระหงขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก้าวตรงมาหยุดลงต่อหน้าอาร์ค ริมฝีปากเรียวระบายยิ้มบางขณะประกายดวงตาฉายแววอ่อนโยนกว่าปกติ “อาร์ค นั่นสุดวิสัยที่ฉันจะบอกอะไรเธอได้เพราะมันเป็นคำสั่งโดยตรงจาก NEL ให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับสูงสุด เธอกับ 2 คนนั้นต้องหาคำตอบทั้งหมดที่ต้องการด้วยตัวเอง ฉันไม่สามารถช่วยอะไรได้มากนักหรอกนะ”
มือเรียวเอื้อมตบลงบนบ่าชายหนุ่มเบา ๆ ก่อนริมฝีปากเรียวจะเปล่งเสียงหัวเราะแผ่วแทนการให้กำลังใจ “คว้ารางวัลชนะเลิศนั่นแล้วหาคำตอบด้วยตัวเอง”
---------------------------------------------------------------
ดวงตาสีเทาเรียบเย็นกวาดมองไปรอบบริเวณห้องพักผู้เข้าแข่งขัน “เหลือกันแค่ 11 คน . . . ลดไปเกือบครึ่ง”
“ก็ดีแล้วไม่ใช่รึ ?” มือเรียวของหญิงสาวผมแดงวางลงบนบ่าข้างหนึ่งของโนอาห์ที่นั่งหันหลังให้ตนอยู่ “เราไม่ต้องวุ่นวายทำร้ายใครเกินความจำเป็น ยังไงเสียพวกเจ้าหน้าที่ของที่นี่ก็เป็นเหมือนลูกหลานของเราอยู่แล้ว” ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบางก่อนก้าวมาทางด้านหน้าโซฟา แต่ยังไม่ทันได้หย่อนกายลงนั่งเสียงพูดคุยของคนไม่กี่คนในห้องก็ดังขึ้นพร้อมกันเมื่อบานประตูเลื่อนเปิดและชายผมสีน้ำตาลอ่อนในชุดเครื่องแบบขาวซึ่งไม่ค่อยเรียบร้อยนักตามนิสัยตนก้าวเข้ามา
“ท่านรองครับ ! “ เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ดูอายุน้อยที่สุดในห้องสวมเครื่องแบบสีขาวปราดเข้ามาหยุดยืนต่อหน้าผู้มาเยือนแล้วทำความเคารพเต็มรูปแบบ “4 วันก่อนต้องขอบพระคุณมากครับ ถ้าไม่ได้ท่านลงมาช่วยพวกเราเองถึงในสนามกีฬา พวกเราทั้งหมดคงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้แล้วพวกที่เหลืออาจจะไม่ใช่แค่บาดเจ็บสาหัสเฉย ๆ ขอบพระคุณจริง ๆ ครับ”
อาร์คระบายลมหายใจออกเล็กน้อยก่อนวางมือลูบลงบนศีรษะของร่างเล็กกว่าเบา ๆ “พวกนายเป็นคนในความรับผิดชอบของฉัน ถึงจะมีคนละสังกัดแต่ยังไงเสียพวกระดับผู้นำก็นิ่งเฉยกับความเสี่ยงของพวกนายไม่ได้หรอก อย่าใส่ใจเลย มันเป็นความรับผิดชอบโดยตรงน่ะ”
ริมฝีปากเรียวยิ้มกว้างขณะยกมือออกแล้วก้าวผ่านไปท่ามกลางเสียงขอบคุณจากรอบข้างที่ดังไม่ขาดโดยไม่สนใจอะไรนักนอกจากเป้าหมายที่ร่างชายหญิงทั้งสองคน ซึ่งยังคงมองตรงมานิ่งโดยไม่มีปฏิกิริยาอะไรมากมายนัก “ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ ไลอา โนอาห์” รอจนคนทั้งคู่พยักหน้ารับจึงก้าวไปนั่งลงยังโซฟาด้านตรงข้าม
“มีเรื่องอะไรสำคัญมากถึงขนาดต้องลงมาคุยกันทันทีเดี๋ยวนี้รึไง ? อาร์ค” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงหยันขณะนั่งลงยังโซฟาข้างเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้ม
“เมื่อคืนฉันฝัน แต่ไม่ใช่เรื่องของพวกนายหรือลีอา” เอ่ยดักคออีกฝ่ายไม่ให้ทำท่าทางพิรุธได้ทันหวุดหวิด
“ไม่แน่ใจนักเพราะหลายอย่างมันขัดกัน แต่ถ้าจริง . . นั่นก็คือเรื่องในอดีตของฉัน มันอาจจะจริงอย่างที่พวกนายเคยพูดไว้ เรื่องการสูญเสียความทรงจำของฉันอาจไม่ใช่เหตุบังเอิญก็ได้”
คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยขณะหญิงสาวขยับขาข้างหนึ่งขึ้นนั่งไขว่ห้างและยกแขนกอดอก “แล้วยังไงอีก ? คงไม่ได้ตั้งใจมาถึงนี่เพื่อเล่าเรื่องแค่นี้ให้พวกเราฟังหรอกนะ”
ดวงตาสีเทาเรียบเย็นหรี่ลงเล็กน้อยก่อนตวัดกลับมายังชายหนุ่ม “ตั้งใจจะหาคำตอบกับพวกเรา . . . ใช่มั้ย ? “ โนอาห์เอ่ยถามขึ้นเรียบ ๆ
ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มกว้าง “ใช่ พวกนายต้องการรางวัลชนะเลิศเพื่อเข้าในในศูนย์วิจัย NEL ฉันจะขอติดตามพวกนายเข้าไปเพื่อหาคำตอบในเรื่องนี้ให้ตัวเอง แต่ฉันไม่ขอเปล่า ๆ หรอก ฉันจะช่วยพวกนายตามหาลีอาและพาเธอออกมาเป็นการตอบแทน”
“ถ้าอย่างนั้นฉันขอร่วมวงด้วย”
เสียงที่เอ่ยแทรกขึ้นทำให้คนทั้ง 3 เงยหน้าขึ้นรวดเร็ว มองสบเข้ากับหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำในเครื่องแบบสีแดงสดเดินเข้ามาใกล้
“เซเรนีต้า ! ร่างกายไม่เป็นไรแล้วเหรอ ?! “ ไลอาเปล่งเสียงดังแล้วปราดเข้าสำรวจทั่วตัวอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว “แขนล่ะ ? ขาล่ะ ? ไม่มีตรงไหนผิดปกติไปใช่มั้ย ? “
ริมฝีปากเรียวสีอ่อนระบายยิ้มบางเบา “ไม่เป็นไรมาก ถึงจะยังเดินได้ไม่คล่องแต่บาดแผลภายนอกก็ปิดสนิทดีไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ฉันก็แค่แข่งขันต่อไม่ได้เพราะร่างกายไม่พร้อมเท่านั้น แต่ว่า . . ไลอา เรื่องที่จะขอตามเข้าไปด้วยถ้าทำได้น่ะ ฉันพูดจริง ๆ นะ ถ้าพวกเธอคนใดคนหนึ่งชนะเลิศและขอเข้าไปในศูนย์วิจัยได้ต่อให้เป็นการล่อเข้าไปทดลองแบบน้องชายฉันก็ยอม ยังไงฉันต้องขอแก้แค้นคนพวกนั้นให้ได้ ! “ ท้ายประโยคกระแทกเสียงลงแรงใส่อารมณ์อย่างเต็มที่
สาวผมแดงหันกลับไปสบสายตาผู้เป็นน้องชั่วครู่ก่อนยักไหล่ “ตกลง ถ้าได้รางวัลจะขอไปกันหมดนี่เลย 4 คน แต่เตือนกันไว้ก่อนนะว่ามันอันตรายดูจากเมื่อวันก่อนก็น่าจะรู้ ฉันรับประกันความปลอดภัยให้ไม่ได้ อาร์คคงไม่ต้องพูดถึงให้มากเรื่องแต่เธอแน่ใจแล้วนะ ? เซเรนีต้า”
“ในเมื่อออกไปหาพ่อกับแม่ข้างนอกไม่ได้ ที่นี่ฉันก็ไม่เหลือใครนอกจากเรย์ที่ตายไปแล้วเพราะคนพวกนั้น ! “ หญิงสาวแค่นยิ้มบางขณะเสียงหัวเราะที่ดังเล็ดลอดออกมานั้นฟังดูขมขื่น
“ถ้าทั้งชีวิตต้องอยู่ในมือพวกนักวิจัยนั่น พรุ่งนี้ก็ไม่รู้จะเป็นยังไง จะถูกเรียกไปทดลองอะไรบ้างก็ไม่รู้ สู้ทำอะไรที่อยากทำให้เต็มที่จนตายไปเลยยังดีเสียกว่าต้องตายทั้งเป็นอย่าง Body Creature พวกนั้น”
‘ขอเชิญผู้เข้ารอบทุกท่านที่ลานกีฬ้าด้วยค่ะ’
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลดำรั้งอีกฝ่ายเข้ากอดรวดเร็ว “พวกเธอได้อยู่ด้วยกันก็ดูแลกันดี ๆ นะ เอาล่ะ” คลายออมแขนออกเหลือเพียงวางมือลงบนบ่าลาดแล้วตบเบา ๆ “ใครก็ได้ระหว่างพวกเธอ 2 คนชนะเลิศแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ครั้งนี้นะจ๊ะ ไลอา โนอาห์ แล้วฉันจะคอยดูพวกเธอจากที่นั่ง VIP “ ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มกว้างก่อนก้าวถอยออกมา เมื่อกลุ่มผู้เข้าแข่งเริ่มทยอยก้าวออกจากห้องพักลงสู้ส่วนลานโลหะกว้างที่ได้รับการซ่อมแซมเรียบร้อยแล้ว
ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นพอดีกับที่เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มกำลังจะเดินผละไป “ขอบใจที่ช่วยพูดให้นะ โนอาห์ ขอให้ไม่บาดเจ็บล่ะ” ริมฝีปากเรียวระบายยิ้มกว้างขณะก้าวผละไปแล้วรั้งหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำให้เดินตาม
---------------------------------------------------------------
‘ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่การแข่งขันรอบจริงค่ะ ! ‘
แม้จะได้รับบาดเจ็บแต่พิธีกรสาวผมสีทองแดงเจ้าของเสียงแปดหลอดก็ยังคงรับผิดชอบต่อหน้าที่ดี ยึดไมค์และแท่นพิธีกรเอาไว้ไม่ให้ใครได้ขึ้นมาแทนอย่างเหนี่ยวแน่น
‘หลังจากรอบคัดเลือกรอบแรกเราควรเหลือผู้เข้าแข่งขัน 20 คน แต่เนื่องมาจากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นเราจึงเหลือผู้เข้าแข่งขันเพียง 11 คน ดังนั้นในวันนี้จึงขอตัดเข้าสู่การแข่งขันจริงซึ่งเป็นการแข่งแบบแพ้คัดออกโดยแต่ละคู่ได้ถูกสุ่มเลือกขึ้นมาเป็นดังที่ทุกท่านจะได้เห็นบนจอมอนิเตอร์นี่ค่ะ ! ’ ว่าพร้อมกับผายมือไปยังมอนิเตอร์ยักษ์ติดผนังเครื่องเดิม ซึ่งหน้าจอฉายเป็นภาพแบบเส้นอย่างง่าย ๆ โดยด้านล่างเป็นรหัสหมายเลข ชื่อและภาพของผู้เข้าแข่งขัน เชื่อมเส้นเป็นรูปขันบันไดเชื่อมกับคนอื่น ๆ ไปด้านบน
‘เอาล่ะค่ะ ดังที่เห็นคงทราบแล้วว่าในรอบแรก 5 คู่ใครต้องพบกับใครกันบ้าง ส่วนเรื่องกติกานั้นคล้ายกับรอบคัดเลือกที่ผ่านมาเพียงแต่จะไม่มีการชิงกำไลหมายเลขอีกแล้ว ผู้ที่ออกนอกสนามประลองหรือล้มลงโดยมือและเข่าติดพื้นนานเกิน 5 วินาทีจะถือว่าแพ้ทันทีไม่มีจำกัดเวลา ส่วนนี่คือสนามประลองในรอบนี้ค่ะ ! ‘ แท่นลอยของพิธีกรเพิ่มระดับความสูงขึ้น พร้อมกับที่กำแพงส่วนล่างของมอนิเตอร์ยักษ์เลื่อนเปิดออก
ลานประลองวงกลมขนาดเล็กกว่าสนามครั้งแรกครึ่งหนึ่งถูกเลื่อนออกมาด้วยแขนกลขนาดใหญ่ โดยด้านล่างของสนามประลองมีลักษณะเป็นโลหะรูปกรวยตื้น ๆ ด้านบนเป็นสนามพื้นเรียบสีเทาอ่อนและแบ่งเป็นสองวงซ้อนกัน มีวงด้านนอกเป็นพื้นสีแดงซึ่งติดตั้งระบบเซฟตี้แอเรียเช่นเดียวกับสนามในครั้งแรก
‘เราจะไม่เสียเวลาอะไรอีกมาเริ่มกันเลยนะคะ คู่แรกระหว่างผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 0038 คานีเลียส ควอนไทล์ และหมายเลข 0193 ไลอา ผู้เข้าแข่งขันลงสู่สนาม ! ‘
ปลายกรวยโลหะส่วนล่างของสนามประลองยิงแสงสีแดงลงมายังเจ้าของชื่อ และเคลื่อนย้ายคนทั้งสองให้ขึ้นไปปรากฏกลางลานเรียบของสนามพร้อมกันในพริบตา
‘ Filed Setup ! ‘ ขอบยกพื้นของสนามถูกปกคลุมด้วยบาเรียสีฟ้าจางขณะวงนอกสุดของเซฟตี้แอเรียเปล่งแสงสีแดงพุ่งขึ้นตรง ๆ ชั่วขณะเป็นการตอบรับ ‘Ready . . . Fight ! ‘
ทันทีที่เสียงขาดลง ร่างของคนทั้งคู่ซึ่งสวมเพียงเกราะอ่อนครึ่งตัวและสายคาดหน้าผากครอบเกราะดวงตาทับชุดเครื่องแบบก็พุ่งเข้าปะทะกันรวดเร็ว
เจ้าของเรือนผมสีแดงสดก้มตัวลงหลบท่อนขาที่ชายหนุ่มร่างเพรียวค่อนไปทางบางฟาดเข้าหา พร้อมกับตวัดเท้ากวาดเลียดพื้นกลับโดยมีเป้าหมายที่ขาข้างซึ่งเป็นแกนรับน้ำหนัก แต่อีกฝ่ายรู้ทันจึงกระโดดกลับตัวถอยไปตั้งหลักทิ้งระยะห่างช่วงหนึ่ง
ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มบางก่อนเบิกดวงตาขึ้นเล็กน้อย เมื่อร่างโปร่งบางตวัดมือฟาดเส้นแสงบาง ๆ เป็นวงครึ่งวงกลมคล้ายคมมีดสีขาวเข้าใส่
มือเรียวตวัดมือสร้างกำแพงแสงสี่เหลี่ยมสีแดงขึ้นตรงหน้าเป็นเกราะป้องกันเอาไว้ได้ทัน “ต้องแบบนี้สิถึงจะสนุก มาเล่นกันเถอะพ่อหนุ่มน้อย” กระแสเสียงที่เปล่งลอดดังกลั้วเสียงหัวเราะระรื่นก่อนตวัดมือข้างเดิมเปลี่ยนกำแพงสี่เหลี่ยมตรงหน้าให้แตกออกเป็นเหมือนแผ่นกระจกบาง ๆ ขนาดเล็กหลายแผ่นลอยอยู่ในอากาศ สะบัดมืออีกครั้งแผ่นกระจกแดงสดก็พุ่งเข้าหาคู่ต่อสู้รวดเร็ว
---------------------------------------------------------------
‘คู่แรก หมายเลข 0193 เป็นฝ่ายชนะเข้าสู่รอบต่อไป ! ‘
“ดูเหมือนไม่หนักหนาอะไรสำหรับไลอาเลยนะ” หญิงสาวผมสีน้ำตาลดำเปรยขึ้นแผ่ว ๆ ก่อนตวัดดวงตามองยังชายหนุ่มเจ้าของห้องที่นั่งจ้องมองจอมอนิเตอร์นิ่งมาตลอด “ . . ไม่ทราบว่าเหตุใดท่านรองผู้บัญชาการกองพล White Wolf ถึงอยากเข้าไปในศูนย์วิจัย NEL คะ ? ปกติแล้วท่านและท่านผู้บัญชาการแต่ละกองพลน่าจะสามารถเข้าออกจากที่นี่สู่ NEL ได้อย่างอิสระอยู่แล้วไม่ใช่หรือไงคะ ? “
เอาร์คส่ายศีรษะปฏิเสธ “ไม่หรอก ที่เข้าออกศูนย์วิจัยได้ก็มีแต่เหล่าท่านผู้นำทั้ง 3 เท่านั้น ไม่เกี่ยวกับรองผู้บัญชาการแล้วก็ใช่ว่าจะเข้าออกได้อย่างอิสระด้วยนะ ทุกครั้งต้องมีการแจ้งล่วงหน้าก่อนเสมอและรอคำอนุญาตกลับมา ยกเว้นเพียงคนเดียว” ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มบางขณะหญิงสาวอีกคนยิ้มตอบกลับมาอย่างรู้ทัน
“ยกเว้นเพียงคนเดียว ท่านเฟิร์ส . . ผู้บัญชาการสูงสุด” เอ่ยจบจึงเปล่งเสียงหัวเราะระรื่นกังวานก่อนหันกลับไปมองยังมอนิเตอร์ตามเดิม “ได้เวลาแล้วล่ะ โนอาห์ลงสนามแล้ว”
---------------------------------------------------------------
‘คู่ต่อไป หมายเลข 0008 เรวิน เอส.กีเดล และหมายเลข 0194 โนอาห์ ผู้เข้าแข่งขันลงสู่สนาม ! ‘
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มระบายลมหายใจออกแผ่ว ก่อนดวงตาจะเหลือบเห็นหญิงสาวผมแดงซึ่งยืนยิ้มรออยู่ใกล้ทางเข้าและยกมือข้างหนึ่งขึ้น มุมปากเรียวหยักรอยยิ้มขึ้นชั่วพริบตาขณะยกมือขึ้นสัมผัสมือของร่างเพรียวขณะก้าวเท้าสวนกันและเดินขึ้นบนแท่นวงกลมที่อยู่บนยกพื้นสูง ก่อนทั้งร่างตนและคู่ต่อสู้ซึ่งอยู่บนแท่นโลหะเดียวกันจะถูกลำแสงจากปลายกรวยโลหะใต้สนามประลอง พาวาร์ปไปปรากฏกลางสนามเพียงพริบตาเดียว
‘Filed Setup ! Ready . . . Fight ! ‘
เรวินซึ่งเป็นชายร่างสูงใหญ่ยืนคุมระยะอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเป็นฝ่ายพุ่งเข้าหาเมื่อโนอาห์ไม่มีทีท่าจะเริ่มโจมตี
ฝ่ามือใหญ่กำหมัดชกเต็มแรงแต่กลับจั่วลมเมื่อร่างสูงโปร่งหายไปจากตรงนั้นต่อหน้าต่อตา ก่อนกลับตัวตั้งการ์ดรับลูกเตะจากชายผมสีน้ำเงินเข้มที่มาปรากฏตัวอีกด้านหนึ่งแทบไม่ทันจนต้องเซถอยหลังไปถึง 2 – 3 ก้าว
ดวงตาสีเทาเรียบเย็นหรี่ลงเล็กน้อยก่อนย่อตัวลงเพื่อดีดตัวกระโจนเข้าตามติด ฝ่ามือตวัดฟาดลงยังลำแขนที่ยกขึ้นกันเต็มแรงแล้วกลับตัวกลางอากาศกระแทกศอกเข้าซ้ำ ทำให้ร่างหนากว่ากระเด็นล้มลงไถลไปไกล
‘Down ! 5 วินาที 4 . . 3 ‘
เสียงนับหยุดลงเมื่อเรวินยันตัวลุกขึ้นจากพื้น ริมฝีปากซึ่งมีรอยแตกจนหยดเลือดไหลซึมเนื่องจากการกระแทกพื้นเมื่อครู่ขบเม้มเข้าหากันแน่น ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างตวัดออกข้างตัวสร้างประกายแสงอัดกันอยู่ในรูปร่างทรงกลมแล้วสะบัดขว้างบอลพลังงานออกไปรวดเร็ว ก่อนยิงลำแสงจากอุ้งมืออีกข้างตามติดในเวลาไล่เลี่ยกันเข้าหาร่างเพรียวซึ่งหยุดยืนนิ่งจนเกิดระเบิดเสียงดังสนั่น ครึ่งหนึ่งของสนามประลองจึงเต็มไปด้วยควันปละฝุ่นผงปลิวว่อนฟุ้งสูงขึ้นไปในอากาศ
ชายร่างสูงยืนนิ่งในท่าเตรียมพร้อมขณะจ้องมองกลุ่มควันจากการระเบิด ครู่ใหญ่จึงระบายลมหายใจออกอย่างโล่งอก “รอดไป นึกว่าจะแน่”
ปาดเช็ดเลือดออกจากมุมปากแดงช้ำก่อนจะเบิกดวงตากว้าง เมื่อร่างโปร่งในชุดเกราะอ่อนครึ่งตัวก้าวออกมาจากกลุ่มควัน โดยมีเพียงรอยแตกของเกราะครอบดวงตาที่ส่วนมุมเล็กน้อยกัลป์ปบรอบเปื้อนบาง ๆ ที่ผิวแก้มข้างเดียวกันเท่านั้น
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มระบายลมหายใจออกแผ่ว ขณะดวงตาสีเทาเย็นที่เห็นผ่านรอยแตกของเกราะครอบตาดูคล้ายเปล่งประกายขึ้นวูบหนึ่ง ลูกพลังกลมสีน้ำเงินขนาดเล็กก็พุ่งออกจากกลุ่มควันเบื้องหลังเข้าโจมตีคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็วทั้งรุนแรงไม่ยั้ง
“บ้าน่า ! “ ชายหนุ่มอุทานดังขณะยกแขนขึ้นตั้งการ์ดและสร้างเกราะขึ้นกันด้านหน้าได้ทัน แต่ความหนักหน่วงจากการปะทะและความต่อเนื่องของการโจมตีทำให้ถูกผลักถอยหลังไปทีละนิด ทั้งไม่เปิดโอกาสให้โต้ตอบกลับไปได้แม้แต่นิดเดียว
โนอาฟ์หรี่ดวงตาลงขณะมือเรียวข้างหนึ่งวาดออกข้างตัว สร้างประกายแสงทรงกลมขนาดเท่าลูกบอลกลม ๆ ขึ้นแล้วขว้างตรงเข้าใส่รวดเร็ว
แรงปะทะจากลูกพลังงานเสียดสีกับเกราะใสทำให้เกิดประกายไฟฟ้าสถิตแล่นปลาบ ก่อนเกราะจะแตกกระจายเสียงดังกังวานและบอลพลังงานกระแทกเข้ากับร่างชายหนุ่มอย่างเต็มที่ จนร่างสูงใหญ่กระเด็นลอยไปไกลพร้อมกับเปล่งเสียงร้องลั่นบ่างบอกความเจ็บปวดชัด แม้จะมีเกราะอ่อนสวมป้องกันเอาไว้ชั้นหนึ่งแล้วก็ตาม
‘Down ! 5 . . 4 . . 3 . . 2 . . 1 KO ! ผู้ชนะคือหมายเลข 0194 เข้าสู่รอบรองชนะเลิศ’
---------------------------------------------------------------
การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไปโดยแต่ละคู่กินเวลาในราวไม่เกิน 20 นาที อันเนื่องจากกฎกติกาที่ค่อนข้างเน้นเพื่อความรวดเร็ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีบางคู่ที่ใช้เวลาแค่ไม่ถึง 5 นาทีก็จบลง ซึ่งก็หนีไม่พ้นคู่ของพี่น้องเจ้าหน้าที่ใหม่นั่นเอง
‘ในที่สุดก็ถึงรอบชิงชนะเลิศแล้วนะคะ ! ‘
เสียงพิธีกรสาวคนเดิมยังคงดังแสบหูเช่นเคย ‘แหม . . ช่างเป็นคู่ที่พลิกความคาดหมายของหลาย ๆ ท่านเอาการทีเดียว เพื่อไม่ให้เสียเวลา หมายเลข 0193 ไลอา และหมายเลข 0194 โนอาห์ ผู้เข้าแข่งขันลงสู่สนาม ! ‘
ร่างของคนทั้งคู่ถูกเคลื่อนย้ายลงสู่ลานประลองห่างกันประมาณ 20 ก้าวและหันเข้าเผชิญหน้ากัน หญิงสาวผมแดงยังคงยืนยิ้มกริ่มเช่นเดียวกับชายร่างสูงโปร่งที่ยืนนิ่งสงบไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาให้เห็นเหมือนเคย
‘พร้อมแล้วนะคะทุกท่าน Filed Setup ! ‘ เว้นจังหวะรอจนบาเรียรอบสนามประลองทั้งสองชั้นถูกเซ็ตเรียบร้อย ‘Ready . . . Fight ! ‘
ไลอาเป็นฝ่ายพุ่งเข้าหาทันทีที่สิ้นเสียง “มาเลย ! โนอาห์ พวกเราไม่เคยสู้กันเองสักครั้ง ! “ มือเรียวกำหมัดชกเข้าหาโดยมีเป้าหมายที่ใบหน้าขณะอีกฝ่ายกลับเบี่ยงตัวหลบได้ฉิวเฉียด “มาสู้กันให้รู้ ฉันกับนายใครเหนือกว่ากัน ! “
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มสวนกลับด้วยสันมือ แต่ร่างเพรียวเอนตัวหลบไปด้านหลังตีลังกาฟาดเท้าขึ้นโดยมีเป้าหมายที่ปลายคางแต่ติดลำแขนอีกข้างของชายหนุ่มตวัดตั้งการ์ดได้ทัน
หญิงสาวดีดตัวถอยออกมาตั้งหลัก “เชอะ ! สู้กับนายระยะประชิดคงไม่ไหวจริง ๆ งั้นก็ต้องเล่นแบบนี้ล่ะ” มือเรียวสะบัดสร้างเกราะสีแดงขนาดใหญ่คล้ายกระจกขึ้นเบื้องหน้าแล้วบังคับให้แตกออกกลายเป็นชิ้นเล็ก ๆ จำนวนมาก “คนที่ไม่ถนัดป้องกันอย่างนายจะหลบทั้งหมดได้ยังไงกันนะ . . . รับไปเลย !! “ มือที่ยกขึ้นสูงฟาดลงเบื้องหน้าบังคับให้กระจกเล็ก ๆ ทั้งหมดพุ่งตรงเข้าหาร่างสูงเพรียวรวดเร็ว
“เข้าใจอะไรผิดแล้ว ไลอา” ชายหนุ่มวาดมือออกสร้างลูกแสงกลมขนาดเล็กกระจายรอบตัวแล้วสะบัดให้หมุนเป็นวงกลมและพุ่งเข้าปะทะด้วยทำลายกระจกแสงลงได้ราบคาบ
“วิธีป้องกันที่ดีที่สุดคือการโจมตี ไม่เคยได้ยินหรอกรึ ? “ ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบางเมื่อลูกแสงกลมหยุดหมุน ฝ่ามือสะบัดออกไปเบื้องหน้าบังคับให้ลูกแสงเมื่อครู่พุ่งเข้าหาร่างเพรียวตรง ๆ
“ง่ายไปน่า ! “ หญิงสาวสร้างเกราะแสงบาง ๆ ขึ้นคลุมร่างเป็นการป้องกันแล้วดีดตัวพุ่งสวนเข้าหา มือทั้งสองข้างซึ่งเงื้อประสานกันไว้แน่นฟาดลงเต็มแรงทันทีที่ผ่านกลุ่มลูกแสงกลม หากผิดคาดที่ร่างสูงเองก็พุ่งเข้าหาด้วยเช่นกัน
ชายหนุ่มเบี่ยงตัวเล็กน้อยหลบแขนเรียวที่ฟาดลงในจังหวะฉิวเฉียด ยึดแขนทั้งสองข้างนั่นไว้แน่นขณะมืออีกข้างจับยึดคอเสื้อตั้งเอาไว้แล้วออกแรงทุ่มร่างเพรียวข้ามศีรษะรวดเร็ว จนกระทั่งจังหวะที่หญิงสาวผมแดงเกือบกระแทกพื้นจึงผ่อนแรงประคองแผ่นหลังไว้ช่วยพยุงลดแรงกระแทกให้เบาลงจนแทบไม่รู้สึก
‘Down ! 5วินาที 4 . . 3 . . 2 ‘
ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มขึ้นชั่วขณะก่อนดึงร่างระหงให้ลุกขึ้นยืนในวินาทีสุดท้าย ฝ่ามือตบลงเบา ๆ บนบ่าลาดแล้วเป็นฝ่ายก้าวผละออกจากสนามประลองไปยืนอยู่ในบริเวณเซฟตี้แอเรียเสียเอง
เอ๋ ? เอ่อ . . . Out ! ผู้ชนะเลิศการแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์แระจำปี AI. 68 คือหมายเลข 0193 ไลอา จากกองพล White Wolf ค่ะ !! ขอแสดงความยินดีด้วยค่า ! ‘
---------------------------------------------------------------
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเปล่งเสียงหัวเราะร่วน ขณะหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันกลับกระพริบตาปริบ “โนอาห์ ขี้รำคาญแต่ก็เกลียดการแพ้น่าดูชมเลยนี่”
“หมายความว่าขี้เกียจลงแข่งอยู่แล้วแต่ยอมต่อสู้เพราะจะแสดงว่าตัวเองไม่ได้แพ้งั้นสิ สองคนนี้นี่ตลกดีจริง ๆ “ หญิงสาวเปรยขึ้นเสียงแผ่วขณะพยายามกลั้นหัวเราะแต่จนแล้วจนรอดก็ทนไม่ไหวจึงเปล่งเสียงหัวเราะลั่น
“ท่านรองคะ ได้เวลาเตรียมตัวแล้วค่ะ เวทีกำลังเตรียมติดตั้ง พิธีมอบรางวัลคงจะเริ่มในอีกไม่นานนี้ค่ะ” เลขาฯสาวผมดำที่อยู่ร่วมห้องด้วยอีกคนยังคงเอ่ยขึ้นด้วยกระแสเสียงเรียบสงบรักษาระดับได้เป็นอย่างดี
ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นจากโซฟาเช่นเดียวกันกับร่างเพรียวระหงข้างตัว “ถ้าอย่างนั้นคงต้องขอตัวก่อน เอาไว้พบกันใหม่ตอนที่รางวัลจะได้รับมอบก็แล้วกัน” ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มกว้างขณะเดินตามหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำออกมาจากห้อง
“หวังว่ารางวัลนี้จะได้รับจริงนะคะ ท่านรองผู้บัญชาการ White Wolf “ หญิงสาวเอ่ยขึ้นลอย ๆ ก่อนหมุนกายกลับมาทำความเคารพเต็มรูปแบบแล้วจึงก้าวผละจากไป
ร่างสูงระบายลมหายใจออกเล็กน้อย “ได้เหยื่อทดลองมาเพิ่มง่าย ๆ ใครเขาจะไม่ให้เข้าล่ะ มีแต่จะอ้าแขนรับน่ะสิไม่ว่า” ชายหนุ่มเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะแผ่วไม่ให้เลขาฯสาวผมดำเบื้องหลังได้ทันจับความก่อนก้าวไปตามทางเดินอีกด้านด้วยท่าทีสบาย ๆ ตามปกติ
---------------------------------------------------------------
หญิงสาวผมแดงสดนั่งกอดอกขณะเท้าข้างหนึ่งเคาะลงบนพื้นเป็นจังหวะ “นายนี่มันเหลือเกินจริง ๆ นะ โนอาห์ ทำอย่างนี้เท่ากับว่าฉันเป็นแค่ของเล่นเด็กของนายน่ะสิ นัยเสียจริง ๆ “ ร่างเพรียวยังคงบ่นเรื่องเดิมไม่เลิกแม้จะลงจากสนามประลองมานั่งอยู่ในห้องพักเตรียม ขณะลานด้านนอกที่เคยเป็นสถานที่แข่งขันกำลังถูกปรับเปลี่ยนเตรียมการประกาศและพิธีมอบรางวัลอย่างเป็นทางการ
คิ้วเรียวเลิกขึ้นข้างหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากชายหนุ่มข้างกาย “หัวเราะเยาะฉันรึไง ? “ หญิงสาวเอ่ยเสียงเย็นอย่างออกอาการหงุดหงิดเต็มที
“ใครชนะก็มีค่าเท่ากัน ไม่มีความจำเป็นต้องตัดกำลังตัวเองก่อนการต่อสู้จริง” ชายหนุ่มเอ่ยตอบก่อนเงยหน้าขึ้นและยืดตัวตรงเมื่อเสียงประกาศของพิธีกรสาวคนเดิมดังขึ้น
‘ค่า ขออภัยที่ทำให้ทุกท่านต้องรอ เราจะเริ่มพิธีมอบรางวัลให้แก่ผู้ชนะเลิศการแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ประจำปี ณ บัดนี้ ‘
ลานกว้างโล่งที่เคยจัดเป็นสนามแข่งถูกปรับเปลี่ยนเป็นเวทีขนาดย่อมซึ่งตั้งอยู่บนพื้นวงกลมลอยอยู่ในระดับเดียวกับชั้นอัฒจันทน์ห้องพักผู้แข่งขัน โดยเชื่อมกับกำแพงและอัฒจันทน์ทั้ง 4 ด้านด้วยทางเลื่อนโลหะนำผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดเข้ามานั่งในส่วนโดยรอบของเวที ซึ่งทำยกพื้นขึ้นมาอีกระดับหนึ่งตรงกลาง
ส่วนฝ่ายพธีกรสาวก็ก้าวลงจากแท่นลอยมายืนบนเวทียกพื้นนี้แทน ‘ขอต้อนรับผู้เข้าแข่งขันทุกท่านและขอแสดงความยินดีแก่ผู้ได้รับรางวัลชนะเลิศและรองชนะเลิศด้วย เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาไปมากกว่านี้ ดิฉันขอเรียนเชิญเหล่าหัวหน้าระดับสูงทั้งสามกองพลมาร่วมเป็นพยานในการรับมองรางวัลด้วยค่ะ ‘
ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างเมื่อหญิงสาวผมทองในชุดเครื่องแบบเต็มยศสีขาวสะอาดก้าวขึ้นบนเวทียกพื้นเป็นคนแรก “ให้ตายสิ . . . นั่นใช่ลีอารึเปล่า ? “
ดวงตาสีเทาเย็นจ้องมองร่างเพรียวระหงของหญิงสาวผมทองนิ่งเช่นกัน “ไม่ . . . ไม่รู้สิ ความรู้สึกนี้มันเหมือนลีอามากแต่ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว . . มันแปลกไป เกิดอะไรขึ้นกับลีอาหรือเปล่า ? “
‘เรียนเชิญท่านผู้บัญชาการสูงสุด ท่านเฟิร์ส ผู้บัญชาการกองพล White Wolf เป็นผู้มอบรางวัลด้วยค่ะ เริ่มต้นด้วยรางวัลรองชนะเลิศ ผู้แข่งขันหมายเลข 0194 O – ID. No. 986744 โนอาห์จากกองพล White Wolf ‘
เจ้าหน้าที่ข้างเวทีซึ่งสวมเครื่องแบบสีดำสนิทก้าวเข้ามาเรียกให้ชายหนุ่มเจ้าของนามลุกจากเก้าอี้ขึ้นบนเวทียกพื้น
โนอาห์หยุดเท้าลงตรงหน้าหญิงสาวผมทอง ฝ่ามือยื่นจับกับมือเรียวที่ยื่นรออยู่ก่อนขณะจ้องมองดวงตาสีฟ้าจางของอีกฝ่ายตรงหน้านิ่ง สังเกตเห็นประกายดวงตาข้างซ้ายมีสีเขียวอ่อนเรืองแสงได้ปะปนอยู่เป็นจุดเล็ก ๆ กลางนัยน์ตา ความรู้สึกคุ้นเคยที่ส่งผ่านมาทางสัมผัสฝ่ามือทำให้ชายหนุ่มต้องขมวดคิ้ว
จริงอยู่ว่าใบหน้าตรงหน้านี้นอกจากดวงตาซ้ายซึ่งส่องประกายประหลาดนั่นแล้วทุกอย่างเหมือนกันกับเด็กสาวในความทรงจำที่คงเติบโตขึ้น หากความรู้สึกที่ได้สัมผัสกลับแตกต่างไป ถ้าเป็นคนเดียวกันจริงสัมผัสควรเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนเช่นที่เป็นอยู่
ริมฝีปากเรียวเคลือบสีแดงระเรื่อกรีดรอยยิ้มบาง “ยินดีด้วยที่มาถึงที่นี่นะ โนอาห์ พยายามต่อไปล่ะ” เอ่ยจบจึงคลายมือออกแล้วยื่นแท่งแก้วทรงปริมาตรสี่เหลี่ยมยาวประมาณคืบหนึ่งส่งให้ “นี่เป็นข้อมูลยืนยันการรับรางวัล เงินรางวัลจะถูกโอนเข้าบัญชีเงินเดือนของเธอทันทีที่พิธีจบลง ถ้าตรวจสอบแล้วมีอะไรผิดพลาดก็ยืนข้อมูลยืนยันนี่ที่ศูนย์เสียนะ” มือเรียวรั้งร่างสูงหลบออกไปยืนทางด้านข้างเมื่อพิธีกรสาวประกาศต่อ
‘ต่อไปรางวัลชนะเลิศ ผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 0193 O – ID. No. 986743 ไลอาจากกองพล White Wolf เช่นกัน เรียนเชิญค่ะ’
หญิงสาวผมแดงเองก็มีปฏิกิริยาไม่ต่างกับฝ่ายน้องชายนัก แต่มือเรียวโบกปฏิเสธแท่งแก้วที่หญิงสาวตรงหน้ายื่นมาทันที “ฉันขอรางวัลอย่างอื่นค่ะ”
คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยหากไม่มีทีท่าประหลาดใจนักด้วยคาดถึงจุดประสงค์อยู่ก่อนแล้ว “ถ้าไม่อยากได้เป็นเงินรางวัลแล้วผู้ชนะเลิศต้องการใช้สิทธิ์นี้ทำอะไรรึ ? “
“ต้องการเข้าไปทัศนศึกษาในศูนย์วิจัย NEL ได้หรือเปล่าคะ ? ท่านผู้บัญชาการสูงสุด” หญิงสาวตอบกลับด้วยกระแสเสียงเรียบสงบขณะจ้องสบสายตากับอีกฝ่ายนิ่ง
ริมฝีปากเรียวที่มีรอยยิ้มฉาบอยู่คลี่ยิ้มกว้างขึ้น หากเพียงชั่วพริบตาจึงมีไม่กี่คนเท่านั้นที่ทันสังเกตเห็น “อืม . . ก็ทำได้นะ แต่คงต้องแจ้งเรื่องไปยัง NEL เสียก่อน ฉันไม่ขอรับปากล่ะนะว่าจะสามารถทำได้แค่ไหน เรื่องแบบนี้ใช้สิทธิ์อนุญาตไม่ได้เสมอไปหรอกนะ หวังว่าจะเข้าใจ”
“เข้าใจสิ แต่ว่าที่ขอนี่ไม่ใช่ขอแค่สำหรับตัวฉันเอง ที่ขอก็คือสิทธิ์ของ 4 คนที่จะเข้าทัศนศึกษาในศูนย์วิจัย NELนะคะ ขอให้เข้าใจตามนี้ด้วยค่ะ ท่านผู้บัญชาการสูงสุด” ดวงตาเรียวสวยหรี่ลงเล็กน้อยขณะริมฝีปากเรียวแย้มรอยยิ้มนิด ๆ
ดวงตาสีฟ้าจางหรี่ลงเล็กน้อยซ่อนประกายวาววับ “ . . . ต้องขอรายชื่อกันหน่อยล่ะว่ามีใครบ้างที่จะร่วมใช้สิทธิ์นี้กับเธอด้วย ไลอาสินะ คงมีเธอกับน้องชายด้วยแน่นอน ส่วนอีกสองคน . . หนึ่งในนั้นคงหนีไม่พ้นอาร์คสินะ ฉันรู้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้สักวัน”
ริมฝีปากเรียวระบายลมหายใจออกเล็กน้อยขณะแขนเรียวท้าวเอวไว้ข้างหนึ่ง “ได้สิ ฉันจะจัดการทำเรื่องและพยายามผลักดันให้ แต่ขอเวลาสักหน่อยก็แล้วกันนะ ได้มั้ย ? ไลอา”
สาวผมแดงพยักหน้ารับ “เวลาไม่มีปัญหาอะไรแต่ถ้าได้เร็วหน่อยก็คงดี ขอขอบคุณล่วงหน้านะคะ ท่านเฟิร์ส” ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มกว้างขณะร่างเพรียวก้มศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการให้ความเคารพตามสมควรของตำแหน่งฐานะตนต่อหน้าคนจำนวนมากเพื่อไม่ให้ผิดแปลกออกไปจากเจ้าหน้าที่ปกติ
---------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น