คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Epilogue
อนนี้โยนพนานุรมทิ้ไ้แล้ว๊ะ ^^
วาสีเทาเินพลันเบิโพล ลมหายใในอนั้นระั้นเร่ร้อนะหยาเหื่อหลัไหลทั่วเรือนายและหัวใเ้นระหน่ำสะท้อนอื้ออึอยู่ในหู
เ็หนุ่มยันายลุึ้นนั่ และในัหวะนั้นหยน้ำาพลันรินลบนผิวายาวนวล ึ่ยิ่ทำให้วาลมนั้น้อเบิว้า้วยวามะลึ
“เป็นอะไรไป?”
ระแสเสีย่ำทุ้มุ้นหูัึ้น่อนทั้ร่าะถูลำแนแร่รั้ัวเ้าโอบอาเบื้อหลัแล้วน้ำาพลันร่วพราวานัยน์าสีเทาฟ้าเป็นประาย
“ผม . . ผมไม่รู้ แ่รู้สึ . . เศร้า”เ็หนุ่มเอ่ยอบเสียเรือสั่นะศีรษะึ่ปลุม้วยเรือนผมสีาวนุ่มถูลูบไล้แผ่วเบาราวับำลัปลอบโยน “ผมฝัน . . แ่ำอะไรไม่ไ้เลย ผมไม่รู้ว่าผมฝันถึอะไร รู้แ่ว่ามันเศร้า . . เศร้าและเ็บปวมาเหลือเิน” มือเรียวาวยับึ้นปาเ็หยน้ำใสออาใบหน้า ่อนถูับรั้ให้หันหายัเบื้อหลัแล้วริมฝีปาลับถูแนบประทับล
ายหนุ่มถอนุมพิออเนิบ้า่อนไล้ริมฝีปาไปามผิวแ้มื้น ปลายลิ้นแลบเลียเอาหยน้ำที่เอ่อลออบาบาออแผ่วเบา แล้วึเอนัวลับลบนฟูเียโยไม่ลืมรั้ร่าเล็บอบบาว่าลามในอ้อมแน ระับศีรษะเล็ให้เอนบลยัเบื้ออว้าอน
วาสีเทาเินลมโเหลือบมอใบหน้าึ่เอนลหา มือเรียวแ่ำหยาบร้าน้าหนึ่ไล้สัมผัสเรือนผมำลับยาวสลวยที่แผ่ระายปรระล ่อนใบหน้าอ่อนวัยะเยึ้นมอผ่านบานระหน้า่าึ่แร้าวออไปยัผืนฟ้าภายนอ ันทราเ็มวลอยเ่นสูเหนือท้อฟ้าสีรมท่าำ ทอแสนวลละเมียให้วามสว่าเย็นาแ่ผืนแผ่นิน
“หิมะ” เ้าอเรือนผมสีรัิาลำลับเอ่ยระิบแผ่วเบา้าวหน้าอร่าเล็ในอ้อมแน
ริมฝีปาเรียวแย้มรอยยิ้มบา เมื่อวาสะท้อนสบับเล็ละออสีาวพิสุทธิ์ ึ่เริ่มโปรยปรายลาฟาฟ้ายามรารี ลำแนเรียวเลื่อนระับโอบบ่าว้าอร่าที่นอาศัยเอนายอิแอบแนบิ “ันะ . . พวเราะอยู่้วยันลอไปใ่มั้ยรับ? ุะไม่ทิ้ผมไปที่ไหนนะ”
“นายิว่าันเป็นใร หือม์ . . เ้าถั่วอ” ฝ่ามือให่ยีเรือนผมาวบนศีรษะเล็นยุ่ไม่เป็นทร ่อนรั้ัวเ็หนุ่มให้ยิ่ระับึ้น “นายเป็นอัน ันไม่ปล่อยนายไปไหนทั้นั้นล่ะ เ้าบ้า”
เปลือาบาระพริบปริบ่อนริมฝีปาะเปล่เสียหัวเราะิัแผ่วเบา ลำแนยับลเท้าศอเพื่อหยัร่าึ้น้อสบสายาับวาผลึนิลำลับออีฝ่ายรๆ ่อน้มลทาบริมฝีปาเพียผิวเผินแผ่วเบาบนเรียวปาร่าสูแล้วลี่ยิ้มอ่อนหวาน “รันะรับ ันะ ผมรัุ”
“ิ! นายนี่มันน่านั” ลำแนแร่ระหวัอรัเอวบา พลิร่าเล็ว่าลทาบทับ “ยั่วันีนั ืนนี้ไม่้อนอนมันแล้ว!”
เ็หนุ่มเปล่เสียอุทานผะแผ่ว ะรู้สึถึแรบัและปาเลียบนานลำอน ลำแนระหวัึ้นอระับรอบบ่าว้า ใบหน้าเอนแนบลับศีรษะึ่ปลุม้วยเรือนผมำลับแล้วริมฝีปาึระบายยิ้มว้าเมื่อไ้ยินเสียระิบแผ่วเบาอ่อนหวาน้าหู
วาสีเทาเินลมโทอมอออไปภายนอหน้า่าระบานเิม สบับันทราสว่าไสวและเล็หิมะาวสะท้อนประายามบนผืนนภายามรัิาลสีรมท่าำ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
-END-
อย่าลืมอมเม้นท์ทิ้เอาไว้้วยนะ๊ะ ^^
หวัว่าะอบเรื่อนี้ันนะ นอ่านน้อยัเน้ (มันอ่านยาไปเหรอ??? TTwTT)
ความคิดเห็น