ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Relation
เมื่อตะวันลับ ฉันลืมตาตื่นขึ้นจากความฝัน
ดวงจันทร์กำลังขึ้น . . . ณ อีกฟากฝั่งทะเลคราม
ความมืดโรยตัวลงมา . . . และฉันทำได้เพียงเฝ้ามอง
ดวงดาวทอแสง สะท้อนผิวน้ำพร่างพรายดังกระจกเงิน
ฉันรู้สึก . . ถึงกลิ่นอายแห่งอิสรภาพ
ชักชวนให้ลุกขึ้น . . และก้าวเดินไป
กาลเวลากำลังพัดผ่าน สายลมแห่งการเปลี่ยนแปลงกำลังมา
ดวงอาทิตย์กำลังทอแสง ณ เส้นขอบฟ้าอันห่างไกล
เมื่อแสงสว่างคืนกลับมา
ฉันหลับตา . . และฝันถึงอิสรภาพชั่วข้ามคืน
---------------------------------------------------------------
“ลีอา ?! “
ชายหนุ่มเบือนหน้ากลับมาหาเจ้าของเสียงเพียงเล็กน้อย ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มก่อนหันกลับไปให้ความสนใจกับร่างในปริมาตรเรืองแสงซึ่งเริ่มสงบลง ฝ่ามือใหญ่สะบัดคลายออกปล่อยให้ปริมาตรทรงลูกบาศก์ค่อย ๆ เลือนหายและร่างสูงเพรียวค่อยลอยลงมายืนนิ่งอยู่ต่อหน้า
ดวงตาสีเทาเย็นลืมขึ้นมองอีกฝ่าย ครู่หนึ่งเห็นเป็นร่างของเด็กสาวผมทองคุ้นตาก่อนจะมองเห็นเป็นชายร่างสูงผมสีน้ำตาลอ่อนคนเดิมหลังกระพริบตาไปครั้งหนึ่ง โนอาห์ก้มมองมือตนเองที่สั่นเล็กน้อยดูอ่อนล้าก่อนเงยหน้ามองร่างตรงหน้าอีกครั้งพร้อมกับคิ้วเรียวที่ขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ “นาย . . เป็นใครกันแน่ ? “
ริมฝีปากเรียวยิ้มกว้างขึ้นก่อนดวงตาจะหรี่ปรือลง “เธอรู้ . . ไลอารู้ รีบมาเร็ว . . ฉันเหนื่อย มากกว่านี้ไม่ไหวแล้ว . . . “ กระแสเสียงแผ่วลอยค่อย ๆ เงียบลงและร่างสูงล้มทรุดลงโดยเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มคว้าเอาไว้ได้ทันก่อนจะล้มลงกับพื้น
---------------------------------------------------------------
โนอาห์เลื่อนมือเสยเส้นผมสีน้ำเงินเข้มขึ้นแล้ววางค้างไว้บนศีรษะอย่างนั้น “ไลอา ฉันขอโทษ โมโหพวกมันมากไปจนโอเวอร์ฮีทจนได้” ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกแรงขณะเหลือบสายตามองหญิงสาวผมแดงข้างกาย
“ไม่เป็นไร เพราะฉันเองก็เกือบเป็นเหมือนนายเพียงแต่บาดเจ็บอยู่ก่อนแล้วเลยรู้สึกตัวได้ดีกว่า” ไลอาคลี่ยิ้มบางก่อนยืดตัวขึ้นพิงหลังกับพนักเก้าอี้เต็มแผ่นหลัง “นายคิดว่าไง ? เรื่องของอาร์คตอนนั้น . . หลังจากหยุดนายกับพวกอะไรนะ . . Body Creature นั่น . . ไม่ใช่อาร์ค” กระแสเสียงในช่วงประโยคหลังเอ่ยเบาเป็นกระซิบ
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน “ถ้านั่นไม่ใช่เพราะตาฝาด ไลอา . . . บางทีหมอนั่นอาจจะเป็น . . ไม่สิ น่าจะเรียกว่าอยู่ในตัวหมอนั่นมากกว่า ลีอาน่ะ . . ฉันเห็นลีอาซ้อนอยู่กับหมอนั่นพริบตาหนึ่ง” นั่นทำให้หญิงสาวหันกลับมาสบสายตาด้วยทันที
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันชั่วครู่ก่อนคลายลง “ฉันก็คิดอย่างนั้น คนที่สามารถควบคุมเราสองคนทุกครั้งที่ใช้พลังมากจนเกินขอบเขตได้มีแต่ลีอาคนเดียว เรา 3 คนขาดคนใดคนหนึ่งไปสมดุลระหว่างกันก็จะหายไปด้วย ตอนนี้เราขาดลีอา การใช้พลังมากเกินไปจะเป็นอันตรายกับทั้งตัวเองและทุกสิ่งรอบตัว พวกเราเคยเกือบตายเพราะอย่างนี้มาแล้วครั้งหนึ่งนี่นะ” ริมฝีปากเรียวแค่นหัวเราะแผ่วเบา
“ที่สำคัญคืออาร์คร้องเพลงนั้น . . เพลงที่ลีอาเป็นคนแต่งขึ้นและเขาชอบร้องที่สุดในสมัยก่อน เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครรู้จักเพลงนี้นอกจากพวกเรา”
ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกแรง “หมอนั่น . . อาร์คล้ม ฉันหวังว่าเขาจะไม่เป็นไร”
“เป็นห่วงงั้นรึ ? แปลกนะที่นายเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน ชอบเขามากรึไง ? โนอาห์” หญิงสาวผมแดงถามกลับกลั้วเสียงหัวเราะระรื่น
ดวงตาสีเทาเย็นหรี่ลง “เขาช่วยหยุดฉันไว้ . . . แค่นั้น” ร่างสูงผุดลุกขึ้นเดินผละไปรวดเร็ว ทิ้งหญิงสาวให้นั่งหัวเราะอยู่ตามลำพัง
---------------------------------------------------------------
“รายงานจากศูนย์พยาบาลได้แล้วครับ” ราซาร์ล เจ้าของเรือนผมสีเทาอมน้ำเงินเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ หลังจากก้มดูข้อมูลบนบอร์ดอิเล็กทรอนิกส์คู่ใจในมือ “ผู้เข้ารอบในลานทั้ง 20 คนบาดเจ็บสาหัส 9 คนต้องใช้เวลารักษาตัวไม่ต่ำกว่า 3 วันและพักฟื้นอีกกว่า 4 วันคงไม่สามารถแข่งขันต่อได้ ที่เหลือบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยพักไม่นานก็กลับเป็นปกติ ส่วนพิธีกรตกจากแท่นลอยอาการหนักแต่ไม่ถึงกับน่าเป็นห่วง พักสัก 4 วันก็กลับมาทำงานไดตามปกติครับ”
“แล้วอาร์คล่ะ ? “ เธิร์ดในชุดเครื่องแบบดำสนิทเอ่ยถามขึ้นเรียบ ๆ
“แค่สลบไปน่ะครับ ตรวจร่างกายแล้วไม่มีอะไรผิดปกติคาดว่าอีกสักครู่คงฟื้นและเดินกลับห้องพักเองได้ไม่มีอะไรต้องกังวลครับ ท่านเธิร์ด” ชายร่างสูงโปร่งกล่าวตอบเรียบ ๆ ด้วยน้ำเสียงโทนเดียวกันไม่เปลี่ยน
เจ้าของคำถามระบายลมหายใจออกอย่างโล่งอก ก่อนหันมองยังหญิงสาวผมทองซึ่งนั่งอยู่กับโต๊ะทำงานโดยหันด้านหลังของพนักเก้าอี้นวมมา “ดีนะที่อาร์คไม่เป็นไร แต่บาดเจ็บสาหัสกันมากขนาดนี้แล้วยังจะจำนวน Body Creture นั่น . . มากหลายตัวอย่างนั้นเธอปล่อยออกมาได้ยังไง ? เฟิร์ส เรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่มีทางที่พวก NEL จะไม่รู้ เธอไม่มีทางปิดเรื่องนี้เงียบได้นานนักหรอก แล้วบางคนในนี้ยังรู้แล้วด้วยว่า Body Creture ไม่ได้สร้างจากคนตายอย่างที่อ้างไว้แต่เป็นคนจริง ๆ พวกที่รู้ไม่อยู่เฉย ๆ แน่เธอคิดเรื่องนี้เผื่อเอาไว้ด้วยรึเปล่า ?! “ ดวงตาดำขลับจ้องเขม็งไปยังเบื้องหลังพนักเก้าอี้นวมของหญิงสาว เช่นเดียวกับสายตาของชายผมดำซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาด้านตรงข้าม
หญิงสาวผมทองหันเก้าอี้กลับมาหาคนในห้อง “แต่อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าไลอากับโนอาห์ใช่ 2 ใน 3 ของโนร์นรุ่นแรกจริง ๆ ปฏิกิริยาที่เกิดในตัวอาร์คเป็นหลักฐานยืนยันได้อย่างดี” ริมฝีปากเรียวเคลือบสีแดงสดกรีดรอยยิ้มกว้างขณะดวงตาเรียวสวยสีฟ้าจางหรี่ลง “รู้มั้ยว่านั่นหมายความว่ายังไง ? เซคันด์ เธิร์ด เขา . . . อาจจะกลับมาได้อีกครั้ง”
ดวงตาสีแดงสดเบิกกว้างขึ้นทันที “เฟิร์ส ! เธอคิดจะแก้ผนึกจริง ๆ รึ ?! “
“แต่ขืนยังใช้วิธีรุนแรงไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนี้ต่อไปทาง NEL คงรู้ว่าเกิดปัญหาในหมู่พวกเรา” ชายหนุ่มในเครื่องแบบดำสนิทเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ เก็บอาการได้ดีกว่า “ต่อให้สำเร็จแล้วจะเป็นยังไง ? ฉันชอบอาร์คเหมือนกัน . . บางทีนึกแล้วก็น่าสงสารอยู่”
“อาร์คไม่เป็นไรหรอก พวกเขาเหมือนกันไม่เปลี่ยนไปเลยไม่อย่างนั้นพวกเราจะชอบเขาขนาดนี้รึ ? “ หญิงสาวตอบกลับกลั้วเสียงหัวเราะกังวานก่อนยันกายผุดลุกขึ้นกะทันหัน
มือเรียวยกขึ้นปิดดวงตาข้างซ้ายแล้วรีบหันหลังทำให้คนอื่นทันได้สังเกตเห็นดวงตาข้างนั้นกลายเป็นสีเขียวอ่อนเรืองแสงขึ้นมาวูบหนึ่ง “ฉันต้องขอตัวล่ะ น่าเสียดายจริง . . ตั้งใจจะไปเยี่ยมอาร์คเสียหน่อย ถ้าพวกนายจะไปฉันก็ฝากเยี่ยมด้วยก็แล้วกัน”
เธิร์ดระบายลมหายใจออกแผ่วก่อนยันกายลุกขึ้น “ฉันว่าปล่อยให้เขาพักสบาย ๆ ดีกว่า ตอนนั้นเขาก็ใช้พลังไปน่าจะมากอยู่คงเพลีย ฉันไม่อยากรบกวน” ว่าแล้วจึงหมุนกายก้าวออกไปจากห้องโดยมีชายอีกสองคนก้าวตามออกไปภายหลัง
ริมฝีปากเรียวเคลือบสีแดงสดระบายลมหายใจออกขณะคลายมือออกจากใบหน้า “ทราบแล้วค่ะ ท่านศาสตราจารย์ ดิฉันจะไปรายงานเดี๋ยวนี้” หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่วก่อนหยิบเสื้อนอกขึ้นคลุมบนบ่าแล้วจึงหมุนกายก้าวออกจากห้องไปเป็นคนสุดท้าย
---------------------------------------------------------------
ชายร่างเพรียวทอดสายตามองเจ้าของเรือนผมดำขลับซึ่งทิ้งตัวลงนอนแผ่เต็มโซฟาบุนวมตัวใหญ่ในห้อง “ท่านฮีท ผมขอถามได้มั้ยครับว่า ‘เขา’ ที่ท่านทั้ง 3 กล่าวถึงเป็นใคร ? “
“แล้ว . . นายคิดว่ายังไงล่ะ ? “ ชายหนุ่มถามกลับโดยไม่แม้แต่เหลือบสายตาขึ้นมองสบร่างโปร่งที่เดินเข้ามาหยุดลงข้างโซฟา
“ผม . . . คิดว่าคงเป็นคนสำคัญมากสำหรับพวกท่าน แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือที่ท่านกล่าวถึง ‘ผนึก’ มีอะไรเกิดขึ้นกับ ‘เขา’ ที่ว่าหรือครับ ? “ ชายหนุ่มทรุดกายลงคุกเข่าตรงข้างโซฟาเพื่อให้ระดับสายตาตรงกับใบหน้าที่คว่ำซบเบาะนวมของอีกฝ่าย
เซคันด์เปล่งเสียงหัวเราะแผ่วก่อนท้าวศอกเงยหน้าขึ้นสบสายตากันตรง ๆ “ฉันบอกให้นายรู้ทั้งหมดไม่ได้หรอก ราซาร์ล เพราะมันเป็นความลับสุดยอดในศูนย์วิจัย NEL ถ้านายรู้นายจะเป็นอันตราย ฉันไม่อยากเสียนายไปเพราะเรื่องไร้สาระพรรค์นี้หรอกนะ”
ฝ่ามือใหญ่ขยับเลื่อนเข้าประคองข้างใบหน้าอีกฝ่ายแผ่ว ๆ “เอาเป็นว่า ‘เขา’ เป็นคนสำคัญของพวกเราจริง ๆ อย่างที่นายคิด เป็นคนเลี้ยงดูพวกเรามาใกล้ชิดที่สุด . . เหมือนพี่ชายคนโตอะไรทำนองนั้น แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้วล่ะ” ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบางขณะปลายนิ้วเกี่ยวปอยผมสีเทาอมน้ำเงินขึ้นชิดริมฝีปาก
“ท่านเฟิร์สคงกำลังพยายามตามหาอยู่สินะครับ ผมคงช่วยอะไรไม่ได้เพราะเป็นคนนอกที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรและไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ แต่ยังไงก็ขอให้ตามหาและพากลับมาได้นะครับ ท่านฮีท” ริมฝีปากเรียวยิ้มกว้างก่อนยันกายลุกขึ้นและก้าวผละไปอีกด้านของห้องเพื่อเก็บเสื้อนอกและทำงานอื่น ๆ ต่อให้เรียบร้อย
---------------------------------------------------------------
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนลืมตาตื่นขึ้นพบเพดานสีขาวสะอาดก่อนขยับยันร่างลุกขึ้นนั่งช้า ๆ สะบัดศีรษะไล่ความมึนงง 2 – 3 ครั้งแล้วจึงกวาดตาสำรวจไปรอบ ๆ ห้องขนาดเล็กที่มีสีขาวสะอาด และไม่มีอะไรอยู่นอกจากเตียงที่เป็นเหมือนแท่นโลหะเลื่อนออกจากกำแพงห้องด้านหนึ่ง เก้าอี้โลหะทรงกระบอกที่ยืดหดจากพื้นห้องและโต๊ะที่เป็นแท่นโลหะสีเงินด้านแบบเดียวกันบริเวณใกล้หัวเตียงเท่านั้น
“ท่านรอง ฟื้นแล้วหรือคะ ? “ หญิงสาวผมดำประบ่าก้าวเข้ามาในห้องโดยมีเจ้าหน้าที่ศูนย์พยาบาลสาวอีกคนเดินตามเข้ามา และก้าวปราดเข้าหาชายหนุ่มบนเตียงที่ยังไม่ค่อยเข้าใจเหตุการณ์นักรวดเร็ว
“จำได้หรือเปล่าคะว่าเกิดอะไรขึ้น ? ท่านอาร์ค\"
ชายหนุ่มกลอกตาไปมาทบทวนความทรงจำ ขณะแขนซ้ายถูกจับยกขึ้นให้เจ้าหน้าที่พยาบาลสวมเครื่องตรวจที่มีลักษณะเป็นเหมือนปลอกโลหะที่มีปุ่มกดมากมายลงบนท่อนแขน ทันทีที่กดล๊อกเรียบร้อยหน้าจอมอนิเตอร์ลอยก็ปรากฏขึ้น แสดงกราฟและค่าตัวเลขต่าง ๆ ตามสภาพร่างกายให้เจ้าหน้าที่ทำการวิเคราะห์ง่ายดาย
“ฉันจำได้ว่าพวก Body Creature หลุดเข้ามาในสนามแข่งขัน มีการตะลุมบอนจนวุ่นวายและบาดเจ็บไปหลายคน ฉันไปช่วยไลอาที่ถูกล้อมแล้วโนอาห์ก็ . . . เกิดคุมพลังไม่อยู่แล้วหลังจากนั้น . . . จำไม่ได้แล้วสิ” ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกแรงขณะมือยังคงกุมอยู่บนขมับ
“ใช่ค่ะ ท่านกระโดดลงไปช่วย ต้องให้ดิฉันย้ำหรือเปล่าคะว่าท่านทำลายกระจกห้อง VIP และกระโดดลงไปจากอัฒจันทน์ชั้นสอง ถึงท่านจะสามารถบังคับการลอยขึ้นลงในอากาศได้อย่างสบายแต่จากระดับความสูงขนาดนี้และความตั้งใจอย่างขาดการยั้งคิดของท่านจะเป็นอันตรายขนาดไหน” เลขาฯสาวหันไปหาเจ้าหน้าที่ศูนย์พยาบาลซึ่งถอดเครื่องตรวจออกและก้าวมารายงานผล
“ไม่มีอะไรผิดปกติค่ะ ท่านอาร์คสามารถกลับห้องได้แล้ว”
หญิงสาวพยักหน้ารับ “ขอบใจที่สละเวลา ทีน่า”
“ไม่มีปัญหาค่ะ” เจ้าหน้าที่สาวตอบรับขณะโคลงศีรษะเล็กน้อยและคลี่ยิ้มกว้าง ดวงตาที่เขียนขอบตาบาง ๆ เน้นให้สวยคมเหล่มองชายหนุ่มคนเดียวในห้องเล็กน้อย “เพื่อท่านอาร์คแล้ว . . จะตอนไหนก็ได้ทั้งนั้น” ร่างเพรียวหลิ่วตาให้เล็กน้อยแล้วจึงก้าวผละออกไป
“ขนาดท่านไม่ได้ทำอะไรนอกจากนอนหลับแท้ ๆ เจ้าหน้าที่ของเรายังเป็นไปได้ขนาดนี้” กระแสเสียงเอ่ยกลั้วหัวเราะเล็กน้อยแล้วจึงเงียบลง “จำได้เท่าที่พูดจริงหรือคะ ? ท่านรอง”
ดวงตาสีเขียวเข้มจ้องมองหญิงสาวนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง “มีอะไรมากกว่านั้นงั้นสิ . . . เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นรึ ? ทริเซีย”
“ดิฉันอธิบายไม่ถูกค่ะ แต่นี่คงช่วยท่านได้” ว่าพร้อมกับยื่นแผ่นบันทึกข้อมูลซึ่งมีลักษณะเป็นแผ่นพลาสติกสีเขียวใสสี่เหลี่ยมผืนผ้ากว้างยาวประมาณฝ่ามือส่งให้
“ภาพการแข่งขันตั้งแต่ต้นจนจบของวันนี้รวมถึงเหตุการณ์วุ่นวายต่าง ๆ ของพวก Body Creature ถูกบันทึกอยู่ในนี้ค่ะ ถ้าดูแล้วเกิดนึกอะไรขึ้นมาได้ก็กรุณาอธิบายให้ดิฉันทราบด้วย เพราะดิฉันเองก็ข้องใจเช่นเดียวกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
ชายหนุ่มกระเดาะน้ำหนักของแผ่นบันทึกในมือเล่นก่อนยันกายลุกขึ้นยืน “ขอบใจ ถ้านึกอะไรได้แล้วจะบอกแต่ตอนนี้ขอกลับก่อนแล้วกัน เดี๋ยวทางศูนย์จะมาโวยวายเอาว่าฉันทำให้พวกจ้าหน้าที่เสียเวลาทำงานทำการ” ริมฝีปากเรียวยิ้มกว้างก่อนร่างสูงจะก้าวเท้าออกไปจากห้องโดยมีเลขาฯสาวผมดำก้าวตามไม่ทิ้งระยะ
---------------------------------------------------------------
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้อาร์คละสายตาจากมอนิเตอร์ตรงหน้าพร้อมกับหยุดภาพที่กำลังฉายอยู่ไว้ “ใครน่ะ ? “
“ฉันเอง ไลอา เข้าไปได้รึเปล่า ? “
ชายหนุ่มโคลงศีรษะก่อนกดปุ่มหนึ่งบนแผงควบคุมที่เลื่อนออกมาจากที่ท้าวแขนของเก้าอี้นวมหนานุ่ม จากนั้นจึงได้ยินเสียงบานประตูห้องพักเลื่อนเปิดออกและชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามา
“กำลังอยากพบพวกนายอยู่พอดี ใครก็ได้ช่วยอธิบายเรื่องนี้ทีเถอะ ฉันจำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่ตรงนี้” ฝ่ามือใหญ่ผายออกให้คนทั้งคู่มองเห็นภาพในมอนิเตอร์ติดผนังด้านตรงข้าม ซึ่งเป็นภาพตัวเขาเองกำลังวางมือลงบนร่างกึ่งมนุษย์ที่ดูเหมือนร่างกายบางส่วนกำลังสลายเป็นฝุ่น
หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีแดงสดหรี่ดวงตาลงจ้องมองอีกฝ่าย “จำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้รึ ? อาร์ค” ร่างเพรียวหันกลับไปสบสายตาชายผมสีน้ำเงินเข้มข้างตัว
โนอาห์เดินผละมายังบริเวณชุดโซฟารับแขกอีกด้านหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ประตูห้องพักกว่า “นั่งสิ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เขารอจนคนทั้งสองมานั่งลงเรียบร้อยตามคำอนุญาตของเจ้าของห้องแล้วจึงนั่งลงบ้างเป็นคนสุดท้ายข้างตัวหญิงสาวก่อนพยักหน้าให้
“พวกเราพี่น้องเดิมมีกันอยู่ 3 คน ฉันพี่สาวคนโต โนอาห์น้องชายคนเล็กและลีอาน้องสาวคนรอง” หญิงสาวผมแดงเริ่มต้นบอกเล่าเรื่องราวด้วยเสียงที่สงบราบเรียบผิดปกติ “พวกเราทั้ง 3 คนเกิดในปี คศ. 2608 ก่อนกลุ่มอุกกาบาตอาเรสจะพุ่งเข้าสู่ชั้นบรรยากาศของโลก 13 ปี” ริมฝีปากเรียวแย้มรอยยิ้มนิด ๆ ด้วยความขบขันดวงตาที่เบิกกว้างของเจ้าของห้องซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาด้านตรงข้าม
“ก่อน Grand Impact 13 ปี ? เป็นไปไม่ได้ . . . นั่นมันผ่านมาร่วมกว่า 70 ปีเข้าไปแล้ว ! แต่พวกนายยังดู . . ยังไงก็แค่ 18 – 19 ปี พวกนายเป็นใคร ?! “
ดวงตาสีเทาเรียบเย็นหรี่ลงเล็กน้อย “เรา 3 คนถูกสร้างขึ้นโดยกลุ่มนักวิทยาศาสตร์ของสถาบันวิจัยพลังงานทางธรรมชาติ เกิดจากการค้นคว้าพลังงานรูปแบบใหม่ซึ่งค้นพบภายหลัง First Impact ผสมเข้ากับเซลล์ของมนุษย์ เรา 3 คนเป็นผลงานสำเร็จรุ่นแรกและรุ่นเดียวก่อนสถาบันวิจัยจะถูกอาเรสทำงาย พวกนักวิทยาศาสตร์ให้ชื่อพวกเราว่าโนร์น คือชื่อของเทพธิดาผู้กุมชะตากรรมในตำนานยุโรปเหนือโบราณ”
คิ้วเรียวสีเดียวกันกับเรือนผมขมวดเข้าหากันขณะท้าวศอกวางบนเข่าและผสานมือยกค้างไว้ระดับริมฝีปาก “โนร์น . . . สถาบันวิจัยพลังงานทางธรรมชาติ สถาบันวิจัย . . . “ ถ้อยคำบอกเล่าซึมซับเข้ามาในการรับรู้ช้า ๆ หากชัดเจนทุกถ้อยคำและทำให้เขานึกไปถึงความฝันครั้งหนึ่งในหลาย ๆ ครั้งที่เขาพบเจอมา
ภาพฝันของระเบียงทางเดินสีขาว ผู้คนในชุดนักวิจัยวิ่งพลุกพล่าน ลูกไฟจากท้องฟ้าและการระเบิดรุนแรง กับภาพของเด็ก 3 คนที่ตนมองเห็นใบหน้าได้ไม่ชัดเจนนัก
“เราเป็นผลจากการทดลองของโครงการอาวุธชีวภาพในสมัยนั้น แต่ก่อนจะมีการประกาศอย่างเป็นทางการก็เกิดเรื่องของการค้นพบอาเรสเสียก่อน” ชายร่างสูงโปร่งยังคงบอกเล่าเรื่องราวต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบสงบนิ่งเหมือนเคยไม่เปลี่นแปลง
“พวกเราถูกใช้เพื่อปกป้องศูนย์วิจัยจากกลุ่มอุกกาบาตนั่น แต่พวกเรายังเด็กเกินกว่าจะสามารถควบคุมพลังได้เต็มที่” หญิงสาวเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะเย้ยหยันที่ฟังดูขมขื่น “สุดท้ายศูนย์วิจัยก็ถูกทำลาย แต่เพราะพวกเรามันถึงได้ยังคงมีซากเหลือเป็นเมืองร้างที่เห็นอยู่ทางตะวันตกของที่นี่อยู่แบบนี้”
ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบางขณะประกายกล้าในดวงตาอ่อนลงเล็กน้อย “การใช้พลังมากเกินไปทำให้ร่างกายพวกเราที่ยังเด็กรับไม่ไหว โชคดีที่พวกเรามีนักวิจัยพี่เลี้ยงคนหนึ่งซึ่งเอ็นดูเราเหมือนลูก เธอช่วยพากพวกเราที่แทบขยับไม่ได้หลบหนีออกจากสถาบันวิจัยด้วยแคปซูลนิรภัยก่อนจะเกิดการระเบิด และนั่นทำให้ระบบสำรวจเส้นทางผิดพลาด เรา 3 คนผลัดกันไปคนละทาง”
“แคปซูลนิรภัยมีระบบโคลด์สลีปแบบพิเศษ ทำให้พวกเราหลับอยู่ในนั่นมาตลอดโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย ฉันตื่นเพราะระบบมีการตั้งเวลาให้ระบบหยุดการทำงานและปลุกฉันนั่นก็ผ่านมากว่า 60 ปีแล้ว หลังจากนั้นฉันจึงตามหาไลอาโดยใช้เครื่องมือรับสัญญาณจากแคปซูลนิรภัยและปลุกเธอด้วยตัวเอง”
“แต่เราตามหาลีอาไม่พบ” หญิงสาวเอ่ยแทรกขึ้นรวดเร็ว “เราพบแค่ . . . แคปซูลที่ถูกแยกชิ้นส่วนขายในร้านเศษเหล็ก พอลองใช้สมดุลที่เรา 3 คนเชื่อมโยงพลังถึงกันกลับไม่พบอะไรเลย ทั้ง ๆ ที่เราจะรู้สึกถึงกันและกันอยู่เสมอแต่ลีอากลับหายไปเฉย ๆ จับความรู้สึกไม่ได้เลยสักนิดเดียว”
“ . . เป็นไปไม่ได้ . . . ฝันนั่น” ชายหนุ่มรำพึงเสียงแผ่วก่อนตวัดดวงตาที่ได้แต่มองโต๊ะกระจกตรงหน้าขึ้นสบสายตาอีกฝ่าย “ลีอาที่ว่า . . เป็นเด็กผู้หญิงผมสีทองยาวใช่รึเปล่า ? “
คำถามทำให้คนทั้งสองชะงักในทันที “นายรู้จักเธองั้นรึ ?! นายได้เจอเธอที่ไหนเมื่อไหร่ ?! “ สาวผมแดงถามกลับรวดเร็วเสียงดังขึ้นกะทันหันด้วยความลืมตัว
“ไม่รู้ . . ฉันแค่ฝันถึงเรื่องราวหลาย ๆ อย่างอยู่บ่อย ๆ คิดว่าแค่ฝันไร้สาระแต่ตั้งแต่ได้พบพวกนายมันก็ดูจะถี่ขึ้นทุกที หลายครั้งที่มันเห็นภาพตรงกับที่พวกนายเล่ามาจนฉันพูดไม่ออก ฉันฝันเห็นเด็ก 3 คน . . เพิ่งสังเกตนี่ล่ะว่าเป็นผมสีเดียวกันกับพวกนาย เห็นศูนย์วิจัยอะไรสักอย่างถูกลูกไฟที่พุ่งลงมาจากฟ้าระเบิด ฉัน . . ฝันถึงเด็กสาวอายุราวสิบกว่าปีผมทองยาวนั่งร้องไห้ข้าง ๆ แคปซูลหนีภัยและถูกกลุ่มนักสำรวจพาตัวไป มันตรงกับที่พวกนายเล่ามาทุกอย่าง ทำไม . . ? เกิดอะไรขึ้นกับสมองฉัน ? “
คิ้วเรียวสีเดียวกันกับเรือนผมแดงสดขมวดชิด “ฉันต่างหากที่อยากถาม ตอนที่นายบอกว่าจำไม่ได้นั่นรู้มั้ยว่านายทำอะไร นายร้องเพลงที่ลีอาแต่ง . . เพลงที่มีแต่พวกเราเท่านั้นที่รู้จักดี นาย ! หยุดโนอาห์ที่กำลังโอเว่อร์ฮีทให้กลับสงบลง คนที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้มีแต่ลีอาซึ่งเป็นแกนกลางของสมดุลพลังในพวกเรา 3 คนเท่านั้นที่จะทำได้ นายเป็นใครกันแน่ ?! “
“ฉัน . . ไม่รู้ . . . ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ?! ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่านี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่ ! “
“นายว่าสูญเสียความทรงจำก่อนหน้า 2 ปีที่แล้วไปหมด” โนอาห์เอ่ยแทรกขึ้นเรียบ ๆ และเริ่มตั้งข้อสังเกต “บางทีก่อนหน้านั้นนายอาจรู้อะไรบางอย่างก็ได้ นายว่าลีอาถูกจับ พวกเราคิดกันว่าเธออยู่ที่นี่บางทีคงเป็นตอนนั้นล่ะที่พวก NEL ที่ว่าพาตัวเธอไป เพราะมีแต่พวกนี้เท่านั้นที่รู้เรื่องการวิจัยโครงการอาวุธชีวภาพของสถาบันวิจัยนั่น แคปซูลของลีอาขัดข้อง พวกนั้นอาจตามเจอขณะที่พวกเรายังคงหลับกันอยู่และพาตัวมาที่นี่ . . . การเสียความทรงจำของนายอาจไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุ”
หญิงสาวจ้องมองปฏิกิริยาตื่นตะลึงของอีกฝ่ายเงียบ ๆ “ตัวนายทำให้พวกเราข้องใจ . . อาร์ค แต่ยังไงเสียพวกเราก็จะยังเดินหน้าต่อไป” ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มกว้างก่อนยันกายลุกขึ้นยืน “พวกเราจะใช้รางวัลชนะเลิศเพื่อเข้าไปใน NEL พวกเราจะต้องหาลีอาให้พบและพาเธอกลับมา ! “
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มระบายลมหายใจออกแผ่วก่อนยันกายลุกขึ้นตาม “วันนี้ขอตัวก่อน ถ้านายฝันอะไรแบบนี้อีกนายต้องเล่าให้เราฟัง บางทีนายอาจช่วยเราไขเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับลีอาในระหว่างที่พวกเรายังหลับอยู่ได้ เอาล่ะ . . พักผ่อนให้สบาย นายเพิ่งออกจากศูนย์พยาบาลมาอาจยังไม่ปกตินัก”
ชายหนุ่มเจ้าของห้องเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แปลกนะที่วันนี้นายพูดเก่งกว่าปกติ ยังไงก็ . . . ขอบคุณที่เป็นห่วง” ร่างสูงเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะแผ่วก่อนลุกขึ้นก้าวเท้าตามคนทั้งสองไปจนถึงประตู ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบาง “ถ้าฝันอะไรอีกแล้วจะบอก ฉันยังเห็นหน้าพวกนายในฝันไม่ชัดนักเลยยังไม่มั่นใจอะไร อย่างไรก็ตามขอให้พวกนายโชคดีในการค้นหาและการแข่งขัน” ฝ่ามือใหญ่โบกลาคนทั้งคู่ก่อนบานประตูจะเลื่อนปิดลง
---------------------------------------------------------------
When the light has come.
I close my eyes and dream for freedom one more time.
---------------------------------------------------------------
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนระบายลมหายใจออกแรงหลังจากลืมตาขึ้นมาพบกับความมืดรอบตัวที่คุ้นเคยอีกครั้ง
“อืม . . ฝันอีกแล้วสิ ลีอา . . . เธออยากบอกอะไรฉันคราวนี้ล่ะ ? โอเค เริ่มได้เลยฉันพร้อมแล้ว”
ทันทีที่เอ่ยจบเสียงเด็กหัวเราะสดใสก็ดังขึ้นจากมุมมืดด้านหลังทำให้ร่างสูงหันหลังกลับ พบเด็ก 3 คนนั่งอยู่กับโต๊ะตัวเล็ก ๆ โดยมีของเล่นพัฒนาไหวพริบและความสามารถหลากชนิดหลากสีสันวางเกลื่อน เห็นเด็กหญิงผมทองที่ดูเหมือนเด็กหญิงที่ตนฝันเห็นก่อนหน้านี้ แต่ครั้งนี้อีกสองคนที่เหลือกลับเป็นเด็กชายทั้งคู่ คนหนึ่งผมสีดำขลับสั้นขณะอีกคนมีสีเทาอ่อน ๆ ทรงเดียวกัน
เด็กหญิงผมทองหันกลับมาพร้อมกับรูบิกที่หมุนเรียงสีเรียบร้อยครบทุกด้านในมือ ชั่วขณะหนึ่งที่เห็นดวงตาสีฟ้าจางนั่นมีสีเขียวอ่อนเรืองแสงขึ้นจากดวงตากลมโตด้านซ้ายของร่างเล็ก
ริมฝีปากเรียวบางยิ้มกว้าง ‘อาร์ค ! ดูนี่สิคะ ฉันทำได้แล้ว’ เด็กหญิงคาดวัยไม่ถึง 10 ปีวิ่งผละตรงเข้ามาหาหากทะลุร่างเขาผ่านไปดื้อ ๆ โดยไม่รับรู้ตัวตนเช่นเดียวกับความฝันเกือบทุกครั้งที่เคยเป็นมา
ชายหนุ่มหันมองตามเด็กหญิงที่ปราดเข้าหาเด็กหนุ่มคาดวัยประมาณ 13 – 14 ปีแล้วต้องเบิกดวงตากว้าง เมื่อเด็กหนุ่มตรงนั้นดูเหมือนกับเขาทุกอย่างยกเว้นเพียงแต่วัยที่น้อยกว่ามาก
‘อาร์ค ! ฉันเก่งมั้ย ? ชมฉันหน่อย ! นะคะ อาร์ค นะ’
เด็กหนุ่มเปล่งเสียงหัวเราะขณะก้มตัวลงเล็กน้อย ทาบริมฝีปากบนผิวหน้าผากเด็กหญิงที่ตัวสูงแค่ระดับเกือบถึงอกตนเท่านั้น ‘เก่งมากจ๊ะ เอเธน่า คราวหลังลองทำให้ได้เร็ว ๆ นะ’
‘อาร์ค ! ชมพวกผมด้วยสิฮะ’ เด็กชายผมสีดำขลับปราดเข้ามาหารวดเร็วโดยในมือถือของเล่นฝึกไหวพริบอีกอย่างหนึ่งติดมาด้วย ขณะด้านหลังมีเด็กชายคนสุดท้ายเดินตามมาโดยมีหนังสือเล่มหนาอยู่ในมือ
‘สวัสดีฮะ อาร์ค วันนี้พวกผมต้องฝึกอะไรบ้างเหรอฮะ ? ‘
เด็กหนุ่มก้มตัวลงคุกเข่ากับพื้น จังหวะเดียวกับที่ความมืดโดยรอบคลายออกให้เห็นสภาพแวดล้อมที่ดูเหมือนกับอยู่ในห้องกว้าง ๆ ห้องหนึ่ง ประตูโลหะมีไฟสีแดงด้านบนอยู่ด้านหลังเด็กหนุ่มขณะด้านอื่นเป็นกำแพงเรียบสีขาวสะอาดไม่มีกระจกหรือรอยต่อใด ๆ ทั้งสิ้น
‘ทุกคนเก่งมาก ทั้งเอเธน่า ทั้งฮีท อ้อแล้วก็คลาวด์ด้วยนะ เป็นยังไงเช้านี้อ่านจบไปกี่เล่มแล้วล่ะ ? ‘ เด็กหนุ่มเอ่ยถามกลั้วเสียงหัวเราะขณะลูบศีรษะเด็กชายผมสีเทาอ่อนเบา ๆ
มือเล็ก ๆ ของเด็กชายผมดำแตะลงข้างแก้มเด็กหนุ่มใกล้กับที่มีรอยแผลกรีดบาง ๆ ซึ่งเลือดหยุดแล้วและมีรอยช้ำสีม่วงคล้ำเป็นจ้ำอยู่ใกล้ ๆ กัน ‘บาดเจ็บอีกแล้วเหรอฮะ ? ทำไมพวกตาแก่นั่นถึงโหดกับอาร์คนักนะ ผมเห็นมีแผลเพิ่มขึ้นทุกวันเลยเจ็บมากมั้ยฮะ ? ‘
เด็กหนุ่มยิ้มกว้างพร้อมกับเปล่งเสียงหัวเราะแผ่ว ‘ไม่เป็นไรหรอก แผลแค่นี้มันเล็กน้อยมาก วันนี้กองกำลังเราค่อนข้างจะเสียเปรียบ พวกคิเมร่ามันพัฒนาตัวเองไปอีกขั้นแล้วพวกเราก็ยิ่งรับมือมันลำบากยิ่งขึ้น พวกพลเมืองเองก็หวังพึ่งพวกเราเต็มที่ทั้ง ๆ ที่เรามีกำลังคนจำกัด ลำพังแค่ปกป้องศูนย์วิจัย NEL ได้นี่ก็เต็มกลืนแล้วแท้ ๆ ‘
ร่างเล็กระบายลมหายใจออกแรงก่อนยกแขนข้างที่มีปลอกโลหะยาวจากข้อมือจนเกือบถึงข้อศอกขึ้นเมื่อมีสัญญาณเรียกดังให้ได้ยิน
‘มาตรวจได้แล้วซีโร่ ! จะมัวโอ้เอ้อยู่กับพวกเฟิร์สไปถึงไหน รีบมาที่ห้องตรวจเดี๋ยวนี้ ! ‘
เสียงผู้ชายคาดวัยกลางคนดังเป็นตะโกนผ่านเครื่องสื่อสารทำให้เด็กทั้งสามคนต้องนิ่วหน้าไปตาม ๆ กัน ยกเว้นเพียงเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยังคงสีหน้าเดิมไว้ไม่เปลี่ยนแปลง ครู่ต่อมาจึงระบายลมหายใจออกผ่านริมฝีปากแรง
‘ได้เวลาหลับแล้วสินะ น่าเบื่อจริง ๆ แต่อาจจะดีก็ได้ ฉันจะได้พบเธอคนนั้นอีก’ เด็กหนุ่มขยับลุกขึ้นยืนขณะแขนเสื้อยาวที่ขาดรุ่ยมอมแมมถูกเด็กหญิงผมทองดึงรั้งเอาไว้แรง จึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถาม
‘ทำไมคนพวกนั้นถึงไม่เรียกชื่ออาร์คเหมือนพวกเราล่ะคะ ? แล้วทำไมพวกตาแก่นั่นไม่เรียกชื่อพวกเราอย่างที่อาร์คเรียกคะ ? แล้วเธอคนนั้นของอาร์คเป็นใครคะ ? ‘ ดวงตากลมโตสีฟ้าจางตวัดมองขึ้นมาใสซื่อเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเด็กไร้เดียงสา แฝงแววไหวพริบความฉลาดของผู้ใหญ่ให้เห็นเพียงบางเบา
ดวงตาสีเขียวเข้มหรี่ลงเล็กน้อย ‘เพราะชื่ออาร์คไม่ใช่ชื่อที่พวกเขาตั้งให้ ส่วนชื่อของพวกเธอคนที่ตั้งให้คือฉัน สำหรับคนพวกนั้นแล้วพวกเราคือซีโร่ เฟิร์ส เซคันด์และเธิร์ด ที่เป็นแบบนี้พวกเธอย่อมรู้เหตุผล็อยู่แล้วว่าทำไมนะ เอเธน่า’ เด็กหนุ่มกระชับร่างเล็กกว่าขึ้นอุ้มลอยจากพื้นขณะจ้องมองใบหน้าน่ารักที่หันสบสายตาด้วยซึ่งดูสงบนิ่งผิดวัย
‘ส่วนเธอคนนั้นน่ะ . . จะเรียกยังไงดีนะ . . หล่อนคือพวกเธออีกคน จริงสิ . . หน้าตาหล่อนเหมือนเธอมากล่ะ เอเธน่า เหมือนเธอตอนอายุมากกว่านี้อีกสัก4 – 5 ปี โตเป็นผู้ใหญ่แล้วรับรองว่าเธอต้องสวยแน่’ ระบายยิ้มบางเมื่อเด็กหญิงยิ้มร่าสดใสให้ก่อนหอมแก้มนุ่ม ๆ เสียทีหนึ่ง
‘อาร์คชมแต่เอเธน่าแล้วพวกผมล่ะฮะ ?! ‘ เด็กชายผมดำเกาะเอวอีกฝ่ายเอาไว้แน่นขณะเปล่งเสียงโวยวายดังอย่างนึกน้อยใจ ขณะเด็กหนุ่มอีกคนก้าวเท้าเข้าขนาบอีกด้านใกล้ขึ้น ทั้งที่ยังไม่ยอมปล่อยหนังสือเล่มใหญ่หนาในมือลง
เด็กหนุ่มเปล่งเสียงหัวเราะระรื่น ‘โอเค ๆ ฮีท เธอโตขึ้นคงเท่ห์มาก ส่วนคลาวด์ก็คงทำให้สาว ๆ ชะเง้อคอตามตลอดเวลาที่เดินผ่านได้ ทีนี้พอใจกันหรือยัง ? ‘ ถามกลับพร้อมกับปล่อยร่างเล็กที่อุ้มอยู่ลงยืนกับพื้นและหอมแก้มเด็กอีกสองคนไปคนละที เรียกรอยยิ้มใสให้ปรากฏขึ้นง่ายดาย
แต่สัญญาณเสียงที่แผดลั่นยาวเหยียดจากปลอกโลหะบนท่อนแขนทำให้เด็กหนุ่มต้องส่ายศีรษะ พร้อมด้วยรอยยิ้มอ่อนอกอ่อนใจอย่างบอกไม่ถูก ‘วันนี้เป็นเด็กดีนะ ไว้พอตกเย็นฉันตื่นแล้วจะมาหาอีก’ เด็กหนุ่มหมุนกายพอดีกับที่ประตูโลหะด้านหลังเลื่อนเปิดออกและกลุ่มคนในชุดวิจัยสีขาวเดินเข้ามา
‘เฟิร์ส เซคันด์ เธิร์ด ได้เวลาทดสอบพวกเธอแล้ว’
ใบหน้าสดใสรื่นเริงของเด็กหญิงผมทองกลับเรียบเฉยนิ่งสนิทลงทันทีเช่นเดียวกับเด็กชายผมสีเทาอ่อน ในขณะที่เด็กชายผมดำขลับอีกคนกลับทำแก้มป่องด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดจนเด็กหนุ่มสังเกตได้และเปล่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยความขบขำ
‘มา . . ฉันจะไปส่งที่ห้องทดสอบ ยังไงก็เป็นทางผ่านอยู่แล้วนี่’ ฝ่ามือเรียวฉวยมือเล็ก ๆ ของเด็กชายผมดำขึ้นจูงและเดินนำเด็กทั้งสามออกจากห้อง
เมื่อบานประตูเลื่อนปิดลงทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความมืดมิดอีกครั้ง และได้ยินเสียงลำนำบทเพลงที่บัดนี้เริ่มคุ้นเคยและจดจำได้ดังก้องกังวานลอยมารอบทิศทาง ทำให้ชายหนุ่มตวัดดวงตามองหาที่มาหากยังคงไม่พบสิ่งใดนอกจากความว่างเปล่ามืดดำรอบตัว
“ลีอา ! เมื่อกี้มันอะไร ?! เธอให้ฉันเห็นอะไรกันแน่ ?! เด็กหนุ่มคนนั้น . . ไม่มีทางเป็นไปได้ เด็กหนุ่มนั่นไม่ใช่ฉัน ! ฉันอายุน้อยกว่าท่านเฟิร์ส ถ้าเด็ก 3 คนนั้นคือท่านผู้นำกองพลทั้ง 3 และเด็กหนุ่มนั่นคือฉันเท่ากับว่าฉันต้องอายุมากกว่าที่เห็นตอนนี้เกือบ 6 – 7 ปี ! มันเป็นไปไม่ได้ !! ออกมาพบฉันสิ ! ลีอา ออกมาพบฉัน ! “
ชายหนุ่มเปล่งเสียงเรียกดังลั่นขณะความกังวลและความสับสนเริ่มก่อตัวมากขึ้นทุกทีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ลำนำบทเพลงก้องกังวานเงียบหายไป แล้วจู่ ๆ ความมืดว่างเปล่าก็ถูกแทนที่ด้วยน้ำสีฟ้าอมเขียวใสรวดเร็วจนเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนตั้งตัวไม่ทัน ทั้งร่างถูกฝังอยู่ใต้น้ำที่เต็มไปด้วยฟองอากาศผุดขึ้นจากด้านล่างสู่ด้านบนจนอึดอัดหายใจไม่ออก
ขณะที่ดวงตาเริ่มพร่าเลือน สิ่งสุดท้ายที่ได้เห็นได้รับรู้คือเส้นผมยาวพลิ้วไหวสีทองที่ซีดลงเนื่องจากแสงในน้ำสีเขียวอมฟ้า และเสียงกรีดร้องที่ดังเสียดเข้ามาในประสาทรับฟัง
‘ช่วยด้วย !! ‘
---------------------------------------------------------------
“ลีอา ?! “
ชายหนุ่มเปล่งเสียงเรียกดังลั่นพร้อมกับดวงตาสีเขียวเข้มที่เบิกโพลงขึ้น มองสบเพดานห้องที่คุ้นตาขณะลมหายใจยังคงหอบแรงและหัวใจเต้นระรัวหนักหน่วงจนรับรู้ได้ในอก ฝ่ามือใหญ่เลื่อนยกขึ้นปิดหน้าแล้วคางไว้อย่างนั้นจนแม้กระทั่งขยับลุกขึ้นนั่งแล้วก็ยังไม่ปล่อยมือออก
“ . . . เธอต้องการบอกอะไรกับฉัน ? อดีต . . ปัจจุบัน . . หรืออนาคต เธอต้องการอะไร ? “ เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเริ่มต้นรำพึงกับตนเองเสียงแผ่ว “ต้องการให้ฉันช่วยหรือ ? . . แล้วที่ไหนล่ะ . . เธออยู่ที่ไหน ? ฉันอยากพบเธอสักครั้ง . . ลีอา . . ฉันอยากพบเธอ”
---------------------------------------------------------------
มือเรียวของหญิงสาวผมทองวางทาบลงบนแผ่นกระจกข้างประตูโลหะบานหนึ่ง “มารายงานแล้วค่ะ ท่านศาสตราจารย์” กระแสเสียงที่เปล่งออกจากริมฝีปากเคลือบสีแดงสดนั่นสงบราบเรียบพอกันกับใบหน้างามที่เรียบเย็นเฉยชาราวสวมหน้ากากและดวงตาสีฟ้าจางที่เย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็ง
‘เข้ามาได้ ฉันรออยู่แล้ว . . . เฟิร์ส’
เสียงชายหนุ่มดังผ่านแผงกระจกข้างประตูออกมา เพียงครู่เดียวบานประตูก็เลื่อนเปิดออกสู่ห้องขนาดเล็กที่มีประตูกระจกกั้นขวางอีกชั้น เมื่อประตูโลหะชั้นนอกปิดลงตามหลังประตูกระจกสีน้ำเงินเข้มใสจึงเลื่อนออกให้ร่างเพรียวในเครื่องแบบสีขาวก้าวเข้าไปในห้องสีเดียวกันและเลื่อนปิดไล่หลังในทันที
---------------------------------------------------------------
ดวงจันทร์กำลังขึ้น . . . ณ อีกฟากฝั่งทะเลคราม
ความมืดโรยตัวลงมา . . . และฉันทำได้เพียงเฝ้ามอง
ดวงดาวทอแสง สะท้อนผิวน้ำพร่างพรายดังกระจกเงิน
ฉันรู้สึก . . ถึงกลิ่นอายแห่งอิสรภาพ
ชักชวนให้ลุกขึ้น . . และก้าวเดินไป
กาลเวลากำลังพัดผ่าน สายลมแห่งการเปลี่ยนแปลงกำลังมา
ดวงอาทิตย์กำลังทอแสง ณ เส้นขอบฟ้าอันห่างไกล
เมื่อแสงสว่างคืนกลับมา
ฉันหลับตา . . และฝันถึงอิสรภาพชั่วข้ามคืน
---------------------------------------------------------------
“ลีอา ?! “
ชายหนุ่มเบือนหน้ากลับมาหาเจ้าของเสียงเพียงเล็กน้อย ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มก่อนหันกลับไปให้ความสนใจกับร่างในปริมาตรเรืองแสงซึ่งเริ่มสงบลง ฝ่ามือใหญ่สะบัดคลายออกปล่อยให้ปริมาตรทรงลูกบาศก์ค่อย ๆ เลือนหายและร่างสูงเพรียวค่อยลอยลงมายืนนิ่งอยู่ต่อหน้า
ดวงตาสีเทาเย็นลืมขึ้นมองอีกฝ่าย ครู่หนึ่งเห็นเป็นร่างของเด็กสาวผมทองคุ้นตาก่อนจะมองเห็นเป็นชายร่างสูงผมสีน้ำตาลอ่อนคนเดิมหลังกระพริบตาไปครั้งหนึ่ง โนอาห์ก้มมองมือตนเองที่สั่นเล็กน้อยดูอ่อนล้าก่อนเงยหน้ามองร่างตรงหน้าอีกครั้งพร้อมกับคิ้วเรียวที่ขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ “นาย . . เป็นใครกันแน่ ? “
ริมฝีปากเรียวยิ้มกว้างขึ้นก่อนดวงตาจะหรี่ปรือลง “เธอรู้ . . ไลอารู้ รีบมาเร็ว . . ฉันเหนื่อย มากกว่านี้ไม่ไหวแล้ว . . . “ กระแสเสียงแผ่วลอยค่อย ๆ เงียบลงและร่างสูงล้มทรุดลงโดยเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มคว้าเอาไว้ได้ทันก่อนจะล้มลงกับพื้น
---------------------------------------------------------------
โนอาห์เลื่อนมือเสยเส้นผมสีน้ำเงินเข้มขึ้นแล้ววางค้างไว้บนศีรษะอย่างนั้น “ไลอา ฉันขอโทษ โมโหพวกมันมากไปจนโอเวอร์ฮีทจนได้” ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกแรงขณะเหลือบสายตามองหญิงสาวผมแดงข้างกาย
“ไม่เป็นไร เพราะฉันเองก็เกือบเป็นเหมือนนายเพียงแต่บาดเจ็บอยู่ก่อนแล้วเลยรู้สึกตัวได้ดีกว่า” ไลอาคลี่ยิ้มบางก่อนยืดตัวขึ้นพิงหลังกับพนักเก้าอี้เต็มแผ่นหลัง “นายคิดว่าไง ? เรื่องของอาร์คตอนนั้น . . หลังจากหยุดนายกับพวกอะไรนะ . . Body Creature นั่น . . ไม่ใช่อาร์ค” กระแสเสียงในช่วงประโยคหลังเอ่ยเบาเป็นกระซิบ
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน “ถ้านั่นไม่ใช่เพราะตาฝาด ไลอา . . . บางทีหมอนั่นอาจจะเป็น . . ไม่สิ น่าจะเรียกว่าอยู่ในตัวหมอนั่นมากกว่า ลีอาน่ะ . . ฉันเห็นลีอาซ้อนอยู่กับหมอนั่นพริบตาหนึ่ง” นั่นทำให้หญิงสาวหันกลับมาสบสายตาด้วยทันที
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันชั่วครู่ก่อนคลายลง “ฉันก็คิดอย่างนั้น คนที่สามารถควบคุมเราสองคนทุกครั้งที่ใช้พลังมากจนเกินขอบเขตได้มีแต่ลีอาคนเดียว เรา 3 คนขาดคนใดคนหนึ่งไปสมดุลระหว่างกันก็จะหายไปด้วย ตอนนี้เราขาดลีอา การใช้พลังมากเกินไปจะเป็นอันตรายกับทั้งตัวเองและทุกสิ่งรอบตัว พวกเราเคยเกือบตายเพราะอย่างนี้มาแล้วครั้งหนึ่งนี่นะ” ริมฝีปากเรียวแค่นหัวเราะแผ่วเบา
“ที่สำคัญคืออาร์คร้องเพลงนั้น . . เพลงที่ลีอาเป็นคนแต่งขึ้นและเขาชอบร้องที่สุดในสมัยก่อน เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครรู้จักเพลงนี้นอกจากพวกเรา”
ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกแรง “หมอนั่น . . อาร์คล้ม ฉันหวังว่าเขาจะไม่เป็นไร”
“เป็นห่วงงั้นรึ ? แปลกนะที่นายเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน ชอบเขามากรึไง ? โนอาห์” หญิงสาวผมแดงถามกลับกลั้วเสียงหัวเราะระรื่น
ดวงตาสีเทาเย็นหรี่ลง “เขาช่วยหยุดฉันไว้ . . . แค่นั้น” ร่างสูงผุดลุกขึ้นเดินผละไปรวดเร็ว ทิ้งหญิงสาวให้นั่งหัวเราะอยู่ตามลำพัง
---------------------------------------------------------------
“รายงานจากศูนย์พยาบาลได้แล้วครับ” ราซาร์ล เจ้าของเรือนผมสีเทาอมน้ำเงินเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ หลังจากก้มดูข้อมูลบนบอร์ดอิเล็กทรอนิกส์คู่ใจในมือ “ผู้เข้ารอบในลานทั้ง 20 คนบาดเจ็บสาหัส 9 คนต้องใช้เวลารักษาตัวไม่ต่ำกว่า 3 วันและพักฟื้นอีกกว่า 4 วันคงไม่สามารถแข่งขันต่อได้ ที่เหลือบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยพักไม่นานก็กลับเป็นปกติ ส่วนพิธีกรตกจากแท่นลอยอาการหนักแต่ไม่ถึงกับน่าเป็นห่วง พักสัก 4 วันก็กลับมาทำงานไดตามปกติครับ”
“แล้วอาร์คล่ะ ? “ เธิร์ดในชุดเครื่องแบบดำสนิทเอ่ยถามขึ้นเรียบ ๆ
“แค่สลบไปน่ะครับ ตรวจร่างกายแล้วไม่มีอะไรผิดปกติคาดว่าอีกสักครู่คงฟื้นและเดินกลับห้องพักเองได้ไม่มีอะไรต้องกังวลครับ ท่านเธิร์ด” ชายร่างสูงโปร่งกล่าวตอบเรียบ ๆ ด้วยน้ำเสียงโทนเดียวกันไม่เปลี่ยน
เจ้าของคำถามระบายลมหายใจออกอย่างโล่งอก ก่อนหันมองยังหญิงสาวผมทองซึ่งนั่งอยู่กับโต๊ะทำงานโดยหันด้านหลังของพนักเก้าอี้นวมมา “ดีนะที่อาร์คไม่เป็นไร แต่บาดเจ็บสาหัสกันมากขนาดนี้แล้วยังจะจำนวน Body Creture นั่น . . มากหลายตัวอย่างนั้นเธอปล่อยออกมาได้ยังไง ? เฟิร์ส เรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่มีทางที่พวก NEL จะไม่รู้ เธอไม่มีทางปิดเรื่องนี้เงียบได้นานนักหรอก แล้วบางคนในนี้ยังรู้แล้วด้วยว่า Body Creture ไม่ได้สร้างจากคนตายอย่างที่อ้างไว้แต่เป็นคนจริง ๆ พวกที่รู้ไม่อยู่เฉย ๆ แน่เธอคิดเรื่องนี้เผื่อเอาไว้ด้วยรึเปล่า ?! “ ดวงตาดำขลับจ้องเขม็งไปยังเบื้องหลังพนักเก้าอี้นวมของหญิงสาว เช่นเดียวกับสายตาของชายผมดำซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาด้านตรงข้าม
หญิงสาวผมทองหันเก้าอี้กลับมาหาคนในห้อง “แต่อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าไลอากับโนอาห์ใช่ 2 ใน 3 ของโนร์นรุ่นแรกจริง ๆ ปฏิกิริยาที่เกิดในตัวอาร์คเป็นหลักฐานยืนยันได้อย่างดี” ริมฝีปากเรียวเคลือบสีแดงสดกรีดรอยยิ้มกว้างขณะดวงตาเรียวสวยสีฟ้าจางหรี่ลง “รู้มั้ยว่านั่นหมายความว่ายังไง ? เซคันด์ เธิร์ด เขา . . . อาจจะกลับมาได้อีกครั้ง”
ดวงตาสีแดงสดเบิกกว้างขึ้นทันที “เฟิร์ส ! เธอคิดจะแก้ผนึกจริง ๆ รึ ?! “
“แต่ขืนยังใช้วิธีรุนแรงไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนี้ต่อไปทาง NEL คงรู้ว่าเกิดปัญหาในหมู่พวกเรา” ชายหนุ่มในเครื่องแบบดำสนิทเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ เก็บอาการได้ดีกว่า “ต่อให้สำเร็จแล้วจะเป็นยังไง ? ฉันชอบอาร์คเหมือนกัน . . บางทีนึกแล้วก็น่าสงสารอยู่”
“อาร์คไม่เป็นไรหรอก พวกเขาเหมือนกันไม่เปลี่ยนไปเลยไม่อย่างนั้นพวกเราจะชอบเขาขนาดนี้รึ ? “ หญิงสาวตอบกลับกลั้วเสียงหัวเราะกังวานก่อนยันกายผุดลุกขึ้นกะทันหัน
มือเรียวยกขึ้นปิดดวงตาข้างซ้ายแล้วรีบหันหลังทำให้คนอื่นทันได้สังเกตเห็นดวงตาข้างนั้นกลายเป็นสีเขียวอ่อนเรืองแสงขึ้นมาวูบหนึ่ง “ฉันต้องขอตัวล่ะ น่าเสียดายจริง . . ตั้งใจจะไปเยี่ยมอาร์คเสียหน่อย ถ้าพวกนายจะไปฉันก็ฝากเยี่ยมด้วยก็แล้วกัน”
เธิร์ดระบายลมหายใจออกแผ่วก่อนยันกายลุกขึ้น “ฉันว่าปล่อยให้เขาพักสบาย ๆ ดีกว่า ตอนนั้นเขาก็ใช้พลังไปน่าจะมากอยู่คงเพลีย ฉันไม่อยากรบกวน” ว่าแล้วจึงหมุนกายก้าวออกไปจากห้องโดยมีชายอีกสองคนก้าวตามออกไปภายหลัง
ริมฝีปากเรียวเคลือบสีแดงสดระบายลมหายใจออกขณะคลายมือออกจากใบหน้า “ทราบแล้วค่ะ ท่านศาสตราจารย์ ดิฉันจะไปรายงานเดี๋ยวนี้” หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่วก่อนหยิบเสื้อนอกขึ้นคลุมบนบ่าแล้วจึงหมุนกายก้าวออกจากห้องไปเป็นคนสุดท้าย
---------------------------------------------------------------
ชายร่างเพรียวทอดสายตามองเจ้าของเรือนผมดำขลับซึ่งทิ้งตัวลงนอนแผ่เต็มโซฟาบุนวมตัวใหญ่ในห้อง “ท่านฮีท ผมขอถามได้มั้ยครับว่า ‘เขา’ ที่ท่านทั้ง 3 กล่าวถึงเป็นใคร ? “
“แล้ว . . นายคิดว่ายังไงล่ะ ? “ ชายหนุ่มถามกลับโดยไม่แม้แต่เหลือบสายตาขึ้นมองสบร่างโปร่งที่เดินเข้ามาหยุดลงข้างโซฟา
“ผม . . . คิดว่าคงเป็นคนสำคัญมากสำหรับพวกท่าน แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือที่ท่านกล่าวถึง ‘ผนึก’ มีอะไรเกิดขึ้นกับ ‘เขา’ ที่ว่าหรือครับ ? “ ชายหนุ่มทรุดกายลงคุกเข่าตรงข้างโซฟาเพื่อให้ระดับสายตาตรงกับใบหน้าที่คว่ำซบเบาะนวมของอีกฝ่าย
เซคันด์เปล่งเสียงหัวเราะแผ่วก่อนท้าวศอกเงยหน้าขึ้นสบสายตากันตรง ๆ “ฉันบอกให้นายรู้ทั้งหมดไม่ได้หรอก ราซาร์ล เพราะมันเป็นความลับสุดยอดในศูนย์วิจัย NEL ถ้านายรู้นายจะเป็นอันตราย ฉันไม่อยากเสียนายไปเพราะเรื่องไร้สาระพรรค์นี้หรอกนะ”
ฝ่ามือใหญ่ขยับเลื่อนเข้าประคองข้างใบหน้าอีกฝ่ายแผ่ว ๆ “เอาเป็นว่า ‘เขา’ เป็นคนสำคัญของพวกเราจริง ๆ อย่างที่นายคิด เป็นคนเลี้ยงดูพวกเรามาใกล้ชิดที่สุด . . เหมือนพี่ชายคนโตอะไรทำนองนั้น แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้วล่ะ” ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบางขณะปลายนิ้วเกี่ยวปอยผมสีเทาอมน้ำเงินขึ้นชิดริมฝีปาก
“ท่านเฟิร์สคงกำลังพยายามตามหาอยู่สินะครับ ผมคงช่วยอะไรไม่ได้เพราะเป็นคนนอกที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรและไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้ แต่ยังไงก็ขอให้ตามหาและพากลับมาได้นะครับ ท่านฮีท” ริมฝีปากเรียวยิ้มกว้างก่อนยันกายลุกขึ้นและก้าวผละไปอีกด้านของห้องเพื่อเก็บเสื้อนอกและทำงานอื่น ๆ ต่อให้เรียบร้อย
---------------------------------------------------------------
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนลืมตาตื่นขึ้นพบเพดานสีขาวสะอาดก่อนขยับยันร่างลุกขึ้นนั่งช้า ๆ สะบัดศีรษะไล่ความมึนงง 2 – 3 ครั้งแล้วจึงกวาดตาสำรวจไปรอบ ๆ ห้องขนาดเล็กที่มีสีขาวสะอาด และไม่มีอะไรอยู่นอกจากเตียงที่เป็นเหมือนแท่นโลหะเลื่อนออกจากกำแพงห้องด้านหนึ่ง เก้าอี้โลหะทรงกระบอกที่ยืดหดจากพื้นห้องและโต๊ะที่เป็นแท่นโลหะสีเงินด้านแบบเดียวกันบริเวณใกล้หัวเตียงเท่านั้น
“ท่านรอง ฟื้นแล้วหรือคะ ? “ หญิงสาวผมดำประบ่าก้าวเข้ามาในห้องโดยมีเจ้าหน้าที่ศูนย์พยาบาลสาวอีกคนเดินตามเข้ามา และก้าวปราดเข้าหาชายหนุ่มบนเตียงที่ยังไม่ค่อยเข้าใจเหตุการณ์นักรวดเร็ว
“จำได้หรือเปล่าคะว่าเกิดอะไรขึ้น ? ท่านอาร์ค\"
ชายหนุ่มกลอกตาไปมาทบทวนความทรงจำ ขณะแขนซ้ายถูกจับยกขึ้นให้เจ้าหน้าที่พยาบาลสวมเครื่องตรวจที่มีลักษณะเป็นเหมือนปลอกโลหะที่มีปุ่มกดมากมายลงบนท่อนแขน ทันทีที่กดล๊อกเรียบร้อยหน้าจอมอนิเตอร์ลอยก็ปรากฏขึ้น แสดงกราฟและค่าตัวเลขต่าง ๆ ตามสภาพร่างกายให้เจ้าหน้าที่ทำการวิเคราะห์ง่ายดาย
“ฉันจำได้ว่าพวก Body Creature หลุดเข้ามาในสนามแข่งขัน มีการตะลุมบอนจนวุ่นวายและบาดเจ็บไปหลายคน ฉันไปช่วยไลอาที่ถูกล้อมแล้วโนอาห์ก็ . . . เกิดคุมพลังไม่อยู่แล้วหลังจากนั้น . . . จำไม่ได้แล้วสิ” ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกแรงขณะมือยังคงกุมอยู่บนขมับ
“ใช่ค่ะ ท่านกระโดดลงไปช่วย ต้องให้ดิฉันย้ำหรือเปล่าคะว่าท่านทำลายกระจกห้อง VIP และกระโดดลงไปจากอัฒจันทน์ชั้นสอง ถึงท่านจะสามารถบังคับการลอยขึ้นลงในอากาศได้อย่างสบายแต่จากระดับความสูงขนาดนี้และความตั้งใจอย่างขาดการยั้งคิดของท่านจะเป็นอันตรายขนาดไหน” เลขาฯสาวหันไปหาเจ้าหน้าที่ศูนย์พยาบาลซึ่งถอดเครื่องตรวจออกและก้าวมารายงานผล
“ไม่มีอะไรผิดปกติค่ะ ท่านอาร์คสามารถกลับห้องได้แล้ว”
หญิงสาวพยักหน้ารับ “ขอบใจที่สละเวลา ทีน่า”
“ไม่มีปัญหาค่ะ” เจ้าหน้าที่สาวตอบรับขณะโคลงศีรษะเล็กน้อยและคลี่ยิ้มกว้าง ดวงตาที่เขียนขอบตาบาง ๆ เน้นให้สวยคมเหล่มองชายหนุ่มคนเดียวในห้องเล็กน้อย “เพื่อท่านอาร์คแล้ว . . จะตอนไหนก็ได้ทั้งนั้น” ร่างเพรียวหลิ่วตาให้เล็กน้อยแล้วจึงก้าวผละออกไป
“ขนาดท่านไม่ได้ทำอะไรนอกจากนอนหลับแท้ ๆ เจ้าหน้าที่ของเรายังเป็นไปได้ขนาดนี้” กระแสเสียงเอ่ยกลั้วหัวเราะเล็กน้อยแล้วจึงเงียบลง “จำได้เท่าที่พูดจริงหรือคะ ? ท่านรอง”
ดวงตาสีเขียวเข้มจ้องมองหญิงสาวนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง “มีอะไรมากกว่านั้นงั้นสิ . . . เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นรึ ? ทริเซีย”
“ดิฉันอธิบายไม่ถูกค่ะ แต่นี่คงช่วยท่านได้” ว่าพร้อมกับยื่นแผ่นบันทึกข้อมูลซึ่งมีลักษณะเป็นแผ่นพลาสติกสีเขียวใสสี่เหลี่ยมผืนผ้ากว้างยาวประมาณฝ่ามือส่งให้
“ภาพการแข่งขันตั้งแต่ต้นจนจบของวันนี้รวมถึงเหตุการณ์วุ่นวายต่าง ๆ ของพวก Body Creature ถูกบันทึกอยู่ในนี้ค่ะ ถ้าดูแล้วเกิดนึกอะไรขึ้นมาได้ก็กรุณาอธิบายให้ดิฉันทราบด้วย เพราะดิฉันเองก็ข้องใจเช่นเดียวกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
ชายหนุ่มกระเดาะน้ำหนักของแผ่นบันทึกในมือเล่นก่อนยันกายลุกขึ้นยืน “ขอบใจ ถ้านึกอะไรได้แล้วจะบอกแต่ตอนนี้ขอกลับก่อนแล้วกัน เดี๋ยวทางศูนย์จะมาโวยวายเอาว่าฉันทำให้พวกจ้าหน้าที่เสียเวลาทำงานทำการ” ริมฝีปากเรียวยิ้มกว้างก่อนร่างสูงจะก้าวเท้าออกไปจากห้องโดยมีเลขาฯสาวผมดำก้าวตามไม่ทิ้งระยะ
---------------------------------------------------------------
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้อาร์คละสายตาจากมอนิเตอร์ตรงหน้าพร้อมกับหยุดภาพที่กำลังฉายอยู่ไว้ “ใครน่ะ ? “
“ฉันเอง ไลอา เข้าไปได้รึเปล่า ? “
ชายหนุ่มโคลงศีรษะก่อนกดปุ่มหนึ่งบนแผงควบคุมที่เลื่อนออกมาจากที่ท้าวแขนของเก้าอี้นวมหนานุ่ม จากนั้นจึงได้ยินเสียงบานประตูห้องพักเลื่อนเปิดออกและชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามา
“กำลังอยากพบพวกนายอยู่พอดี ใครก็ได้ช่วยอธิบายเรื่องนี้ทีเถอะ ฉันจำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่ตรงนี้” ฝ่ามือใหญ่ผายออกให้คนทั้งคู่มองเห็นภาพในมอนิเตอร์ติดผนังด้านตรงข้าม ซึ่งเป็นภาพตัวเขาเองกำลังวางมือลงบนร่างกึ่งมนุษย์ที่ดูเหมือนร่างกายบางส่วนกำลังสลายเป็นฝุ่น
หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีแดงสดหรี่ดวงตาลงจ้องมองอีกฝ่าย “จำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้รึ ? อาร์ค” ร่างเพรียวหันกลับไปสบสายตาชายผมสีน้ำเงินเข้มข้างตัว
โนอาห์เดินผละมายังบริเวณชุดโซฟารับแขกอีกด้านหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ประตูห้องพักกว่า “นั่งสิ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เขารอจนคนทั้งสองมานั่งลงเรียบร้อยตามคำอนุญาตของเจ้าของห้องแล้วจึงนั่งลงบ้างเป็นคนสุดท้ายข้างตัวหญิงสาวก่อนพยักหน้าให้
“พวกเราพี่น้องเดิมมีกันอยู่ 3 คน ฉันพี่สาวคนโต โนอาห์น้องชายคนเล็กและลีอาน้องสาวคนรอง” หญิงสาวผมแดงเริ่มต้นบอกเล่าเรื่องราวด้วยเสียงที่สงบราบเรียบผิดปกติ “พวกเราทั้ง 3 คนเกิดในปี คศ. 2608 ก่อนกลุ่มอุกกาบาตอาเรสจะพุ่งเข้าสู่ชั้นบรรยากาศของโลก 13 ปี” ริมฝีปากเรียวแย้มรอยยิ้มนิด ๆ ด้วยความขบขันดวงตาที่เบิกกว้างของเจ้าของห้องซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาด้านตรงข้าม
“ก่อน Grand Impact 13 ปี ? เป็นไปไม่ได้ . . . นั่นมันผ่านมาร่วมกว่า 70 ปีเข้าไปแล้ว ! แต่พวกนายยังดู . . ยังไงก็แค่ 18 – 19 ปี พวกนายเป็นใคร ?! “
ดวงตาสีเทาเรียบเย็นหรี่ลงเล็กน้อย “เรา 3 คนถูกสร้างขึ้นโดยกลุ่มนักวิทยาศาสตร์ของสถาบันวิจัยพลังงานทางธรรมชาติ เกิดจากการค้นคว้าพลังงานรูปแบบใหม่ซึ่งค้นพบภายหลัง First Impact ผสมเข้ากับเซลล์ของมนุษย์ เรา 3 คนเป็นผลงานสำเร็จรุ่นแรกและรุ่นเดียวก่อนสถาบันวิจัยจะถูกอาเรสทำงาย พวกนักวิทยาศาสตร์ให้ชื่อพวกเราว่าโนร์น คือชื่อของเทพธิดาผู้กุมชะตากรรมในตำนานยุโรปเหนือโบราณ”
คิ้วเรียวสีเดียวกันกับเรือนผมขมวดเข้าหากันขณะท้าวศอกวางบนเข่าและผสานมือยกค้างไว้ระดับริมฝีปาก “โนร์น . . . สถาบันวิจัยพลังงานทางธรรมชาติ สถาบันวิจัย . . . “ ถ้อยคำบอกเล่าซึมซับเข้ามาในการรับรู้ช้า ๆ หากชัดเจนทุกถ้อยคำและทำให้เขานึกไปถึงความฝันครั้งหนึ่งในหลาย ๆ ครั้งที่เขาพบเจอมา
ภาพฝันของระเบียงทางเดินสีขาว ผู้คนในชุดนักวิจัยวิ่งพลุกพล่าน ลูกไฟจากท้องฟ้าและการระเบิดรุนแรง กับภาพของเด็ก 3 คนที่ตนมองเห็นใบหน้าได้ไม่ชัดเจนนัก
“เราเป็นผลจากการทดลองของโครงการอาวุธชีวภาพในสมัยนั้น แต่ก่อนจะมีการประกาศอย่างเป็นทางการก็เกิดเรื่องของการค้นพบอาเรสเสียก่อน” ชายร่างสูงโปร่งยังคงบอกเล่าเรื่องราวต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบสงบนิ่งเหมือนเคยไม่เปลี่นแปลง
“พวกเราถูกใช้เพื่อปกป้องศูนย์วิจัยจากกลุ่มอุกกาบาตนั่น แต่พวกเรายังเด็กเกินกว่าจะสามารถควบคุมพลังได้เต็มที่” หญิงสาวเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะเย้ยหยันที่ฟังดูขมขื่น “สุดท้ายศูนย์วิจัยก็ถูกทำลาย แต่เพราะพวกเรามันถึงได้ยังคงมีซากเหลือเป็นเมืองร้างที่เห็นอยู่ทางตะวันตกของที่นี่อยู่แบบนี้”
ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบางขณะประกายกล้าในดวงตาอ่อนลงเล็กน้อย “การใช้พลังมากเกินไปทำให้ร่างกายพวกเราที่ยังเด็กรับไม่ไหว โชคดีที่พวกเรามีนักวิจัยพี่เลี้ยงคนหนึ่งซึ่งเอ็นดูเราเหมือนลูก เธอช่วยพากพวกเราที่แทบขยับไม่ได้หลบหนีออกจากสถาบันวิจัยด้วยแคปซูลนิรภัยก่อนจะเกิดการระเบิด และนั่นทำให้ระบบสำรวจเส้นทางผิดพลาด เรา 3 คนผลัดกันไปคนละทาง”
“แคปซูลนิรภัยมีระบบโคลด์สลีปแบบพิเศษ ทำให้พวกเราหลับอยู่ในนั่นมาตลอดโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย ฉันตื่นเพราะระบบมีการตั้งเวลาให้ระบบหยุดการทำงานและปลุกฉันนั่นก็ผ่านมากว่า 60 ปีแล้ว หลังจากนั้นฉันจึงตามหาไลอาโดยใช้เครื่องมือรับสัญญาณจากแคปซูลนิรภัยและปลุกเธอด้วยตัวเอง”
“แต่เราตามหาลีอาไม่พบ” หญิงสาวเอ่ยแทรกขึ้นรวดเร็ว “เราพบแค่ . . . แคปซูลที่ถูกแยกชิ้นส่วนขายในร้านเศษเหล็ก พอลองใช้สมดุลที่เรา 3 คนเชื่อมโยงพลังถึงกันกลับไม่พบอะไรเลย ทั้ง ๆ ที่เราจะรู้สึกถึงกันและกันอยู่เสมอแต่ลีอากลับหายไปเฉย ๆ จับความรู้สึกไม่ได้เลยสักนิดเดียว”
“ . . เป็นไปไม่ได้ . . . ฝันนั่น” ชายหนุ่มรำพึงเสียงแผ่วก่อนตวัดดวงตาที่ได้แต่มองโต๊ะกระจกตรงหน้าขึ้นสบสายตาอีกฝ่าย “ลีอาที่ว่า . . เป็นเด็กผู้หญิงผมสีทองยาวใช่รึเปล่า ? “
คำถามทำให้คนทั้งสองชะงักในทันที “นายรู้จักเธองั้นรึ ?! นายได้เจอเธอที่ไหนเมื่อไหร่ ?! “ สาวผมแดงถามกลับรวดเร็วเสียงดังขึ้นกะทันหันด้วยความลืมตัว
“ไม่รู้ . . ฉันแค่ฝันถึงเรื่องราวหลาย ๆ อย่างอยู่บ่อย ๆ คิดว่าแค่ฝันไร้สาระแต่ตั้งแต่ได้พบพวกนายมันก็ดูจะถี่ขึ้นทุกที หลายครั้งที่มันเห็นภาพตรงกับที่พวกนายเล่ามาจนฉันพูดไม่ออก ฉันฝันเห็นเด็ก 3 คน . . เพิ่งสังเกตนี่ล่ะว่าเป็นผมสีเดียวกันกับพวกนาย เห็นศูนย์วิจัยอะไรสักอย่างถูกลูกไฟที่พุ่งลงมาจากฟ้าระเบิด ฉัน . . ฝันถึงเด็กสาวอายุราวสิบกว่าปีผมทองยาวนั่งร้องไห้ข้าง ๆ แคปซูลหนีภัยและถูกกลุ่มนักสำรวจพาตัวไป มันตรงกับที่พวกนายเล่ามาทุกอย่าง ทำไม . . ? เกิดอะไรขึ้นกับสมองฉัน ? “
คิ้วเรียวสีเดียวกันกับเรือนผมแดงสดขมวดชิด “ฉันต่างหากที่อยากถาม ตอนที่นายบอกว่าจำไม่ได้นั่นรู้มั้ยว่านายทำอะไร นายร้องเพลงที่ลีอาแต่ง . . เพลงที่มีแต่พวกเราเท่านั้นที่รู้จักดี นาย ! หยุดโนอาห์ที่กำลังโอเว่อร์ฮีทให้กลับสงบลง คนที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้มีแต่ลีอาซึ่งเป็นแกนกลางของสมดุลพลังในพวกเรา 3 คนเท่านั้นที่จะทำได้ นายเป็นใครกันแน่ ?! “
“ฉัน . . ไม่รู้ . . . ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ?! ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่านี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่ ! “
“นายว่าสูญเสียความทรงจำก่อนหน้า 2 ปีที่แล้วไปหมด” โนอาห์เอ่ยแทรกขึ้นเรียบ ๆ และเริ่มตั้งข้อสังเกต “บางทีก่อนหน้านั้นนายอาจรู้อะไรบางอย่างก็ได้ นายว่าลีอาถูกจับ พวกเราคิดกันว่าเธออยู่ที่นี่บางทีคงเป็นตอนนั้นล่ะที่พวก NEL ที่ว่าพาตัวเธอไป เพราะมีแต่พวกนี้เท่านั้นที่รู้เรื่องการวิจัยโครงการอาวุธชีวภาพของสถาบันวิจัยนั่น แคปซูลของลีอาขัดข้อง พวกนั้นอาจตามเจอขณะที่พวกเรายังคงหลับกันอยู่และพาตัวมาที่นี่ . . . การเสียความทรงจำของนายอาจไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุ”
หญิงสาวจ้องมองปฏิกิริยาตื่นตะลึงของอีกฝ่ายเงียบ ๆ “ตัวนายทำให้พวกเราข้องใจ . . อาร์ค แต่ยังไงเสียพวกเราก็จะยังเดินหน้าต่อไป” ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มกว้างก่อนยันกายลุกขึ้นยืน “พวกเราจะใช้รางวัลชนะเลิศเพื่อเข้าไปใน NEL พวกเราจะต้องหาลีอาให้พบและพาเธอกลับมา ! “
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มระบายลมหายใจออกแผ่วก่อนยันกายลุกขึ้นตาม “วันนี้ขอตัวก่อน ถ้านายฝันอะไรแบบนี้อีกนายต้องเล่าให้เราฟัง บางทีนายอาจช่วยเราไขเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับลีอาในระหว่างที่พวกเรายังหลับอยู่ได้ เอาล่ะ . . พักผ่อนให้สบาย นายเพิ่งออกจากศูนย์พยาบาลมาอาจยังไม่ปกตินัก”
ชายหนุ่มเจ้าของห้องเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แปลกนะที่วันนี้นายพูดเก่งกว่าปกติ ยังไงก็ . . . ขอบคุณที่เป็นห่วง” ร่างสูงเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะแผ่วก่อนลุกขึ้นก้าวเท้าตามคนทั้งสองไปจนถึงประตู ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบาง “ถ้าฝันอะไรอีกแล้วจะบอก ฉันยังเห็นหน้าพวกนายในฝันไม่ชัดนักเลยยังไม่มั่นใจอะไร อย่างไรก็ตามขอให้พวกนายโชคดีในการค้นหาและการแข่งขัน” ฝ่ามือใหญ่โบกลาคนทั้งคู่ก่อนบานประตูจะเลื่อนปิดลง
---------------------------------------------------------------
When the light has come.
I close my eyes and dream for freedom one more time.
---------------------------------------------------------------
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนระบายลมหายใจออกแรงหลังจากลืมตาขึ้นมาพบกับความมืดรอบตัวที่คุ้นเคยอีกครั้ง
“อืม . . ฝันอีกแล้วสิ ลีอา . . . เธออยากบอกอะไรฉันคราวนี้ล่ะ ? โอเค เริ่มได้เลยฉันพร้อมแล้ว”
ทันทีที่เอ่ยจบเสียงเด็กหัวเราะสดใสก็ดังขึ้นจากมุมมืดด้านหลังทำให้ร่างสูงหันหลังกลับ พบเด็ก 3 คนนั่งอยู่กับโต๊ะตัวเล็ก ๆ โดยมีของเล่นพัฒนาไหวพริบและความสามารถหลากชนิดหลากสีสันวางเกลื่อน เห็นเด็กหญิงผมทองที่ดูเหมือนเด็กหญิงที่ตนฝันเห็นก่อนหน้านี้ แต่ครั้งนี้อีกสองคนที่เหลือกลับเป็นเด็กชายทั้งคู่ คนหนึ่งผมสีดำขลับสั้นขณะอีกคนมีสีเทาอ่อน ๆ ทรงเดียวกัน
เด็กหญิงผมทองหันกลับมาพร้อมกับรูบิกที่หมุนเรียงสีเรียบร้อยครบทุกด้านในมือ ชั่วขณะหนึ่งที่เห็นดวงตาสีฟ้าจางนั่นมีสีเขียวอ่อนเรืองแสงขึ้นจากดวงตากลมโตด้านซ้ายของร่างเล็ก
ริมฝีปากเรียวบางยิ้มกว้าง ‘อาร์ค ! ดูนี่สิคะ ฉันทำได้แล้ว’ เด็กหญิงคาดวัยไม่ถึง 10 ปีวิ่งผละตรงเข้ามาหาหากทะลุร่างเขาผ่านไปดื้อ ๆ โดยไม่รับรู้ตัวตนเช่นเดียวกับความฝันเกือบทุกครั้งที่เคยเป็นมา
ชายหนุ่มหันมองตามเด็กหญิงที่ปราดเข้าหาเด็กหนุ่มคาดวัยประมาณ 13 – 14 ปีแล้วต้องเบิกดวงตากว้าง เมื่อเด็กหนุ่มตรงนั้นดูเหมือนกับเขาทุกอย่างยกเว้นเพียงแต่วัยที่น้อยกว่ามาก
‘อาร์ค ! ฉันเก่งมั้ย ? ชมฉันหน่อย ! นะคะ อาร์ค นะ’
เด็กหนุ่มเปล่งเสียงหัวเราะขณะก้มตัวลงเล็กน้อย ทาบริมฝีปากบนผิวหน้าผากเด็กหญิงที่ตัวสูงแค่ระดับเกือบถึงอกตนเท่านั้น ‘เก่งมากจ๊ะ เอเธน่า คราวหลังลองทำให้ได้เร็ว ๆ นะ’
‘อาร์ค ! ชมพวกผมด้วยสิฮะ’ เด็กชายผมสีดำขลับปราดเข้ามาหารวดเร็วโดยในมือถือของเล่นฝึกไหวพริบอีกอย่างหนึ่งติดมาด้วย ขณะด้านหลังมีเด็กชายคนสุดท้ายเดินตามมาโดยมีหนังสือเล่มหนาอยู่ในมือ
‘สวัสดีฮะ อาร์ค วันนี้พวกผมต้องฝึกอะไรบ้างเหรอฮะ ? ‘
เด็กหนุ่มก้มตัวลงคุกเข่ากับพื้น จังหวะเดียวกับที่ความมืดโดยรอบคลายออกให้เห็นสภาพแวดล้อมที่ดูเหมือนกับอยู่ในห้องกว้าง ๆ ห้องหนึ่ง ประตูโลหะมีไฟสีแดงด้านบนอยู่ด้านหลังเด็กหนุ่มขณะด้านอื่นเป็นกำแพงเรียบสีขาวสะอาดไม่มีกระจกหรือรอยต่อใด ๆ ทั้งสิ้น
‘ทุกคนเก่งมาก ทั้งเอเธน่า ทั้งฮีท อ้อแล้วก็คลาวด์ด้วยนะ เป็นยังไงเช้านี้อ่านจบไปกี่เล่มแล้วล่ะ ? ‘ เด็กหนุ่มเอ่ยถามกลั้วเสียงหัวเราะขณะลูบศีรษะเด็กชายผมสีเทาอ่อนเบา ๆ
มือเล็ก ๆ ของเด็กชายผมดำแตะลงข้างแก้มเด็กหนุ่มใกล้กับที่มีรอยแผลกรีดบาง ๆ ซึ่งเลือดหยุดแล้วและมีรอยช้ำสีม่วงคล้ำเป็นจ้ำอยู่ใกล้ ๆ กัน ‘บาดเจ็บอีกแล้วเหรอฮะ ? ทำไมพวกตาแก่นั่นถึงโหดกับอาร์คนักนะ ผมเห็นมีแผลเพิ่มขึ้นทุกวันเลยเจ็บมากมั้ยฮะ ? ‘
เด็กหนุ่มยิ้มกว้างพร้อมกับเปล่งเสียงหัวเราะแผ่ว ‘ไม่เป็นไรหรอก แผลแค่นี้มันเล็กน้อยมาก วันนี้กองกำลังเราค่อนข้างจะเสียเปรียบ พวกคิเมร่ามันพัฒนาตัวเองไปอีกขั้นแล้วพวกเราก็ยิ่งรับมือมันลำบากยิ่งขึ้น พวกพลเมืองเองก็หวังพึ่งพวกเราเต็มที่ทั้ง ๆ ที่เรามีกำลังคนจำกัด ลำพังแค่ปกป้องศูนย์วิจัย NEL ได้นี่ก็เต็มกลืนแล้วแท้ ๆ ‘
ร่างเล็กระบายลมหายใจออกแรงก่อนยกแขนข้างที่มีปลอกโลหะยาวจากข้อมือจนเกือบถึงข้อศอกขึ้นเมื่อมีสัญญาณเรียกดังให้ได้ยิน
‘มาตรวจได้แล้วซีโร่ ! จะมัวโอ้เอ้อยู่กับพวกเฟิร์สไปถึงไหน รีบมาที่ห้องตรวจเดี๋ยวนี้ ! ‘
เสียงผู้ชายคาดวัยกลางคนดังเป็นตะโกนผ่านเครื่องสื่อสารทำให้เด็กทั้งสามคนต้องนิ่วหน้าไปตาม ๆ กัน ยกเว้นเพียงเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยังคงสีหน้าเดิมไว้ไม่เปลี่ยนแปลง ครู่ต่อมาจึงระบายลมหายใจออกผ่านริมฝีปากแรง
‘ได้เวลาหลับแล้วสินะ น่าเบื่อจริง ๆ แต่อาจจะดีก็ได้ ฉันจะได้พบเธอคนนั้นอีก’ เด็กหนุ่มขยับลุกขึ้นยืนขณะแขนเสื้อยาวที่ขาดรุ่ยมอมแมมถูกเด็กหญิงผมทองดึงรั้งเอาไว้แรง จึงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถาม
‘ทำไมคนพวกนั้นถึงไม่เรียกชื่ออาร์คเหมือนพวกเราล่ะคะ ? แล้วทำไมพวกตาแก่นั่นไม่เรียกชื่อพวกเราอย่างที่อาร์คเรียกคะ ? แล้วเธอคนนั้นของอาร์คเป็นใครคะ ? ‘ ดวงตากลมโตสีฟ้าจางตวัดมองขึ้นมาใสซื่อเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเด็กไร้เดียงสา แฝงแววไหวพริบความฉลาดของผู้ใหญ่ให้เห็นเพียงบางเบา
ดวงตาสีเขียวเข้มหรี่ลงเล็กน้อย ‘เพราะชื่ออาร์คไม่ใช่ชื่อที่พวกเขาตั้งให้ ส่วนชื่อของพวกเธอคนที่ตั้งให้คือฉัน สำหรับคนพวกนั้นแล้วพวกเราคือซีโร่ เฟิร์ส เซคันด์และเธิร์ด ที่เป็นแบบนี้พวกเธอย่อมรู้เหตุผล็อยู่แล้วว่าทำไมนะ เอเธน่า’ เด็กหนุ่มกระชับร่างเล็กกว่าขึ้นอุ้มลอยจากพื้นขณะจ้องมองใบหน้าน่ารักที่หันสบสายตาด้วยซึ่งดูสงบนิ่งผิดวัย
‘ส่วนเธอคนนั้นน่ะ . . จะเรียกยังไงดีนะ . . หล่อนคือพวกเธออีกคน จริงสิ . . หน้าตาหล่อนเหมือนเธอมากล่ะ เอเธน่า เหมือนเธอตอนอายุมากกว่านี้อีกสัก4 – 5 ปี โตเป็นผู้ใหญ่แล้วรับรองว่าเธอต้องสวยแน่’ ระบายยิ้มบางเมื่อเด็กหญิงยิ้มร่าสดใสให้ก่อนหอมแก้มนุ่ม ๆ เสียทีหนึ่ง
‘อาร์คชมแต่เอเธน่าแล้วพวกผมล่ะฮะ ?! ‘ เด็กชายผมดำเกาะเอวอีกฝ่ายเอาไว้แน่นขณะเปล่งเสียงโวยวายดังอย่างนึกน้อยใจ ขณะเด็กหนุ่มอีกคนก้าวเท้าเข้าขนาบอีกด้านใกล้ขึ้น ทั้งที่ยังไม่ยอมปล่อยหนังสือเล่มใหญ่หนาในมือลง
เด็กหนุ่มเปล่งเสียงหัวเราะระรื่น ‘โอเค ๆ ฮีท เธอโตขึ้นคงเท่ห์มาก ส่วนคลาวด์ก็คงทำให้สาว ๆ ชะเง้อคอตามตลอดเวลาที่เดินผ่านได้ ทีนี้พอใจกันหรือยัง ? ‘ ถามกลับพร้อมกับปล่อยร่างเล็กที่อุ้มอยู่ลงยืนกับพื้นและหอมแก้มเด็กอีกสองคนไปคนละที เรียกรอยยิ้มใสให้ปรากฏขึ้นง่ายดาย
แต่สัญญาณเสียงที่แผดลั่นยาวเหยียดจากปลอกโลหะบนท่อนแขนทำให้เด็กหนุ่มต้องส่ายศีรษะ พร้อมด้วยรอยยิ้มอ่อนอกอ่อนใจอย่างบอกไม่ถูก ‘วันนี้เป็นเด็กดีนะ ไว้พอตกเย็นฉันตื่นแล้วจะมาหาอีก’ เด็กหนุ่มหมุนกายพอดีกับที่ประตูโลหะด้านหลังเลื่อนเปิดออกและกลุ่มคนในชุดวิจัยสีขาวเดินเข้ามา
‘เฟิร์ส เซคันด์ เธิร์ด ได้เวลาทดสอบพวกเธอแล้ว’
ใบหน้าสดใสรื่นเริงของเด็กหญิงผมทองกลับเรียบเฉยนิ่งสนิทลงทันทีเช่นเดียวกับเด็กชายผมสีเทาอ่อน ในขณะที่เด็กชายผมดำขลับอีกคนกลับทำแก้มป่องด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดจนเด็กหนุ่มสังเกตได้และเปล่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยความขบขำ
‘มา . . ฉันจะไปส่งที่ห้องทดสอบ ยังไงก็เป็นทางผ่านอยู่แล้วนี่’ ฝ่ามือเรียวฉวยมือเล็ก ๆ ของเด็กชายผมดำขึ้นจูงและเดินนำเด็กทั้งสามออกจากห้อง
เมื่อบานประตูเลื่อนปิดลงทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความมืดมิดอีกครั้ง และได้ยินเสียงลำนำบทเพลงที่บัดนี้เริ่มคุ้นเคยและจดจำได้ดังก้องกังวานลอยมารอบทิศทาง ทำให้ชายหนุ่มตวัดดวงตามองหาที่มาหากยังคงไม่พบสิ่งใดนอกจากความว่างเปล่ามืดดำรอบตัว
“ลีอา ! เมื่อกี้มันอะไร ?! เธอให้ฉันเห็นอะไรกันแน่ ?! เด็กหนุ่มคนนั้น . . ไม่มีทางเป็นไปได้ เด็กหนุ่มนั่นไม่ใช่ฉัน ! ฉันอายุน้อยกว่าท่านเฟิร์ส ถ้าเด็ก 3 คนนั้นคือท่านผู้นำกองพลทั้ง 3 และเด็กหนุ่มนั่นคือฉันเท่ากับว่าฉันต้องอายุมากกว่าที่เห็นตอนนี้เกือบ 6 – 7 ปี ! มันเป็นไปไม่ได้ !! ออกมาพบฉันสิ ! ลีอา ออกมาพบฉัน ! “
ชายหนุ่มเปล่งเสียงเรียกดังลั่นขณะความกังวลและความสับสนเริ่มก่อตัวมากขึ้นทุกทีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ลำนำบทเพลงก้องกังวานเงียบหายไป แล้วจู่ ๆ ความมืดว่างเปล่าก็ถูกแทนที่ด้วยน้ำสีฟ้าอมเขียวใสรวดเร็วจนเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนตั้งตัวไม่ทัน ทั้งร่างถูกฝังอยู่ใต้น้ำที่เต็มไปด้วยฟองอากาศผุดขึ้นจากด้านล่างสู่ด้านบนจนอึดอัดหายใจไม่ออก
ขณะที่ดวงตาเริ่มพร่าเลือน สิ่งสุดท้ายที่ได้เห็นได้รับรู้คือเส้นผมยาวพลิ้วไหวสีทองที่ซีดลงเนื่องจากแสงในน้ำสีเขียวอมฟ้า และเสียงกรีดร้องที่ดังเสียดเข้ามาในประสาทรับฟัง
‘ช่วยด้วย !! ‘
---------------------------------------------------------------
“ลีอา ?! “
ชายหนุ่มเปล่งเสียงเรียกดังลั่นพร้อมกับดวงตาสีเขียวเข้มที่เบิกโพลงขึ้น มองสบเพดานห้องที่คุ้นตาขณะลมหายใจยังคงหอบแรงและหัวใจเต้นระรัวหนักหน่วงจนรับรู้ได้ในอก ฝ่ามือใหญ่เลื่อนยกขึ้นปิดหน้าแล้วคางไว้อย่างนั้นจนแม้กระทั่งขยับลุกขึ้นนั่งแล้วก็ยังไม่ปล่อยมือออก
“ . . . เธอต้องการบอกอะไรกับฉัน ? อดีต . . ปัจจุบัน . . หรืออนาคต เธอต้องการอะไร ? “ เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเริ่มต้นรำพึงกับตนเองเสียงแผ่ว “ต้องการให้ฉันช่วยหรือ ? . . แล้วที่ไหนล่ะ . . เธออยู่ที่ไหน ? ฉันอยากพบเธอสักครั้ง . . ลีอา . . ฉันอยากพบเธอ”
---------------------------------------------------------------
มือเรียวของหญิงสาวผมทองวางทาบลงบนแผ่นกระจกข้างประตูโลหะบานหนึ่ง “มารายงานแล้วค่ะ ท่านศาสตราจารย์” กระแสเสียงที่เปล่งออกจากริมฝีปากเคลือบสีแดงสดนั่นสงบราบเรียบพอกันกับใบหน้างามที่เรียบเย็นเฉยชาราวสวมหน้ากากและดวงตาสีฟ้าจางที่เย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็ง
‘เข้ามาได้ ฉันรออยู่แล้ว . . . เฟิร์ส’
เสียงชายหนุ่มดังผ่านแผงกระจกข้างประตูออกมา เพียงครู่เดียวบานประตูก็เลื่อนเปิดออกสู่ห้องขนาดเล็กที่มีประตูกระจกกั้นขวางอีกชั้น เมื่อประตูโลหะชั้นนอกปิดลงตามหลังประตูกระจกสีน้ำเงินเข้มใสจึงเลื่อนออกให้ร่างเพรียวในเครื่องแบบสีขาวก้าวเข้าไปในห้องสีเดียวกันและเลื่อนปิดไล่หลังในทันที
---------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น