ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Body Creature
“เซเรนีต้า !! “ ไลอาร้องเรียกเสียงดังทันทีที่เห็นร่างโปร่งเพรียวในชุดเครื่องแบบสีแดงสดเดินออกมาจากห้องพักผู้แข่งขันเมื่อสิ้นสุดการแข่งของรอบบ่ายวันแรกลง “ยินดีด้วยที่ผ่านรอบแรกนะจ๊ะ เซเรนีต้า”
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลดำยิ้มกว้างตอบอีกฝ่ายที่ปราดเข้ากอดรวดเร็วจนแทบตั้งตัวไม่ทัน “แหม . . ขอบใจมากจ๊ะ ไลอา ฉันเข้าแข่งขันปีนี้เป็นปีที่ 3 แล้วดังนั้นจะผ่านรอบคัดเลือกน่ะไม่ยากหรอก ว่าแต่น้องชายเธอเองก็ไม่เลวนะ” ว่าพร้อมกับปรายตามองไปยังชายผมสีน้ำเงินเข้มที่ก้าวตามเข้ามาสมทบด้วย ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มหวานให้ “ยินดีด้วยที่ผ่านรอบแรกจ๊ะ โนอาห์” ซึ่งอีกฝ่ายก็เพียงโคลงศีรษะเล็กน้อยกลับมาเท่านั้น
“พรุ่งนี้ฉันมีแข่งรอบบ่าย ก็ดันอยู่กลุ่มหลัง ๆ เกือบท้ายสุดอย่างนั้น โอ๊ย ! อยากให้ถึงคราวฉันเร็ว ๆ จัง เห็นพวกเธอสองคนแสดงฝีมือกันขนาดนี้มันคันไม้คันมือจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว”
“เอาน่า . . ใจเย็น ๆ ก่อน ยังไงก็พรุ่งนี้อยู่แล้ว” มือเรียวยกปรามร่างเพรียวที่กำลังออกท่าทางเหมือนคนกำลังหงุดหงิดจัดตรงหน้า “ฉันว่าพวกกลุ่มหลังน่าจะได้เปรียบตรงที่ได้เห็นสนามประลองล่วงหน้า สามารถวางแผนการต่อสู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพกว่าพวกรอบวันแรกเยอะเลย ถ้าเบื่อนักก็เอาเวลาว่างมานั่งคิดว่าจะเล่นงานคู่ต่อสู้ยังไงบ้างสิ จะได้ช่วยลดความเบื่อลงได้บ้าง ดีมั้ย ? “
สาวผมแดงพยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก “อืม . . จะลองดูก็แล้วกัน”
เซเรนีต้ายิ้มกว้าง ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นตัวเลขดิจิตอลบอกเวลาบนแถบกระจกที่ปลอกข้อมือ “โอ๊ะ ! เย็นมากแล้วฉันต้องกลับเขตของกองพลแล้วล่ะ น่าเสียดายที่พวกเราอยู่กันคนละสังกัดคงไม่มีโอกาสได้เจอกันบ่อยนัก เอาแบบนี้ นี่เป็นหมายเลขไอดีของฉัน” ว่าพร้อมกับดึงกระดาษแข็งแผ่นเล็ก ๆ จากกระเป๋าที่แนบไปกับกระโปรงแคบสั้นแนบเนียนซึ่งมีชื่อและหมายเลขประจำตัวอยู่บนการ์ดแข็งนั่นส่งให้อีกฝ่าย
“แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมาดูเธอแข่งกับโนอาห์ ยังไงติดต่อมานะจ๊ะว่าจะให้เจอกันที่ไหน เอาล่ะฉันขอตัวก่อนนะ บาย” มือเรียวยกขึ้นโบกลาแล้วจึงก้าวผละไปรวดเร็ว
“วันนี้นายทำตัวเด่นออกนอกหน้ามากเลยรู้ตัวมั้ย ? โนอาห์” หญิงสาวผมแดงเอ่ยเสียงเรียบ ๆ ขณะยกแขนขึ้นกอดอกและก้าวเท้าเดิน “ทำสถิติเข้ารอบเร็วที่สุด 8 นาที คิดดูสิ 8 นาที ! ให้มันได้อย่างนี้สิไหนว่ารำคาญนักหนาแล้วทำแบบนี้นายไม่ยิ่งเด่นรึไง ?! “
ดวงตาสีเทาเรียบเย็นเหลียวมองคนที่เดินอยู่ข้างตัวเล็กน้อย “ . . . ก็ทำสถิติใหม่สิ ไลอา”
คำตอบเรียบ ๆ ทำเอาสาวผมแดงฉุนกึกเกือบหยุดเดิน “พูดง่ายนักนี่ ! ฉันไม่ได้มีความสามารถในการโจมตีเทียบเท่านายเสียหน่อย ! เฮ้อ . . . เอาเถอะ ฉันจะทำเต็มที่เท่าที่ทำได้ก็แล้วกันแล้วก็ . . ! “
ร่างเพรียวหยุดเดินและหันกลับมาตรง ๆ รวดเร็วจนอีกฝ่ายหยุดเท้าตามแทบไม่ทัน นิ้วเรียวตวัดจิ้มกลางอกร่างสูงกว่า “พรุ่งนี้ ! นายต้องมาดูฉันพร้อมกับเซเรนีต้าที่ห้องพิเศษของอาร์ค แล้วฉันจะแสดงฝีมือเต็มที่ให้ชมเป็นขวัญตา คอยดู ! “ ว่าแล้วจึงเอาการ์ดแข็งที่ได้รับมาส่งให้อีกฝ่าย
ชายหนุ่มพยักหน้ารับขณะริมฝีปากเรียวกระตุกยิ้มขันขึ้นเล็กน้อย คล้ายจะพยายามเก็บอาการหัวเราะต่อท่าทีเอาจริงเอาจังของอีกฝ่ายไว้เต็มที่ แล้วจึงเดินตามหลังร่างเพรียวที่ยังพูดคุยไม่หยุดปากถึงการแข่งขันในวันพรุ่งนี้เงียบ ๆ
---------------------------------------------------------------
‘ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่การแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์รอบคัดเลือกรอบแรกในวันที่ 2 ค่า ! ‘ เสียงพิธีกรสาวประกาศเปิดงานยังคงดังแสบแก้วหูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ‘เมื่อวานสถิติผู้เข้ารอบเร็วที่สุดอยู่ที่เวลา 8 นาทีจาก 3 ชั่วโมงที่กำหนดไว้ เรามาดูกันนะคะว่าวันนี้จะมีผู้ทำลายสถิติที่ยอดเยี่ยมนี้ลงได้หรือไม่ ก่อนอื่นดิฉันขอทบทวนกฏกติกาต่าง ๆ อีกครั้งนะคะ’
“ปิดเสียงดีกว่ามั้ยครับ ? ท่านฮีท” เจ้าของเรือนผมสีเทาอมน้ำเงินในชุดเครื่องแบบสีแดงสดเอ่ยถามกลั้วเสียงหัวเราะเมื่อเห็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่หนายกมือขึ้นปิดหูไว้ด้วยสีหน้าพิกล
เซคันด์ขยับมือข้างที่ปิดหูขึ้นเสยผมบนศีรษะ “ให้ตายสิยัยเวนันซ่า ออกเครื่องกระจายเสียงแล้วยิ่งแปดหลอดกว่าเดิมอีก ไหนว่าเลือกเลขาฯของเธิร์ดไงแต่กลับเป็นยัยนี้ซะได้ แข่งจบพอดีหูเสียไปหลายคนแน่ ! “ ฝ่ามือใหญ่ยื่นออกไปตรงหน้าหาชายร่างเพรียวที่ยืนอยู่ข้างมอนิเตอร์ลอยในห้องชมการแข่งขันชั้นพิเศษสำหรับ 3 ผู้นำซึ่งเป็นห้องส่วนตัวของแต่ละคนโดยเฉพาะ
“มานั่งนี่สิ ราซาร์ล มัวยืนอยู่ตรงนั้นทำไม ? นายเป็นรองผู้บัญชาการไม่ใช่คนใช้มานั่งข้าง ๆ ฉันนี่”
ร่างเพรียวพยักหน้ารับก่อนมานั่งลงยังโซฟาตัวเดียวกัน “ทำไมถึงมาชมที่นี่ล่ะครับ ? ปกติแค่รอบคัดเลือกพวกท่านทั้ง 3 ก็มักจะแค่รอฟังผลการแข่งเท่านั้นแต่คราวนี้ท่านกลับสนใจมานั่งชมโดยตรง มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับที่ท่านรู้สึกเมื่อวานนี้หรือครับ ? ท่านฮีท”
ริมฝีปากเรียวเหยียดรอยยิ้มบางขณะทำใจกับเสียงแหลม ๆ ของพิธีกรสาวที่ยังคงจ้อไม่หยุด “นายนี่ฉลาดจริง ๆ ก็มีส่วน ฉันรู้สึกสนใจน่ะแต่ก็ไม่แน่ว่าวันนี้จะเจออะไรที่ทำให้รู้สึกได้อย่างเมื่อวานอีกเสียหน่อย เอาล่ะ . . ในที่สุดยัยนั่นก็เลิกพูดเสียที เรามาดูการแข่งขันกันเงียบ ๆ ดีกว่า”
---------------------------------------------------------------
‘ต่อไปเป็นการแข่งขันของผู้เข้าแข่ง 5 กลุ่มสุดท้ายของรอบคัดเลือกรอบแรก’
เสียงแหลมสูงของพิธีกรสาวคนเดิมยังคงดังอย่างต่อเนื่องจากมอนิเตอร์ขนาดใหญ่เหนือโต๊ะทำงานโลหะ
หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีทองสว่างทอดสายตามองภาพการถ่ายทอดในมอนิเตอร์ตรงหน้าชั่วครู่ ก่อนยันกายลุกจากเก้าอี้โดยไม่ลืมหยิบแท่งแก้วสีส้มแดงขึ้นมาด้วย
แท่งแก้วมีลักษณะเหมือนหลอดทรงสี่เหลียมใสยาวประมาณคืบหนึ่ง ด้านในกลวงอยู่ครึ่งหนึ่งขณะอีกครึ่งด้านที่มีสายสร้อยโลหะคล้องอยู่กับแผ่นป้ายเล็กนั้น มีด้านในเป็นแท่งแก้วสี่เหลียมปาดมุมทั้งสี่ด้านและมีรูเล็กอยู่ตรงกลางซ้อนอยู่ด้านใน
“ได้เวลาแล้วสินะ” ริมฝีปากเรียวเคลือบสีแดงสดเหยียดรอยยิ้มบาง ดวงตาสีฟ้าจางเหลือบมองจอมอนิเตอร์อีกครั้งก่อนคล้องสายสร้อยที่ติดกับแท่งแก้วไว้กับข้อมมือก่อนก้าวผละออกไปจากห้องอย่างเงียบกริบ
---------------------------------------------------------------
หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีแดงสดกระชับกำไลสีน้ำตาลบนข้อมมือขวาและสายคาดหน้าผากให้เข้าที่ ขณะดวงตาสีเข้มตวัดมองไปรอบ ๆ สำรวจสภาพแวดล้อมในสนามประลองและคู่แข่งของตนที่ดูท่าทางแล้ว ส่วนใหญ่จะมีประสบการณ์ในการแข่งขันมาก่อนแทบทั้งสิ้น
ริมฝีปากเรียวแย้มรอยยิ้มนิด ๆ เมื่อสังเกตเห็นว่าสายตาของคนส่วนใหญ่นั้นพุ่งตรงมาหาตน
‘ทุกท่านพร้อมแล้วฟังสัญญาณนะคะ ! การแข่งขันกลุ่มสุดท้าย 5 . . 4 . . 3 . . 2 . . 1 . . เริ่มการแข่งขันได้ ! ‘
ทันทีที่เสียงปืนให้สัญญาณดังขึ้น ร่างของผู้เข้าแข่งขัน 7 คนก็ตรงเข้าล้อมไลอาเอาไว้พร้อมกันคล้ายกับนัดแนะกันไว้ก่อนแล้ว
“อะไรกัน นี่พวกนายคิดจะรุมรังแกสาวสวยอย่างฉันแบบนี้มันไม่น่าเกลียดไปหน่อยรึไง ? “ สาวผมแดงเอ่ยด้วยกระแสเสียงออกจะไม่พอใจกับการถูกชายหนุ่มล้อมวงจ้องจะรุมรอบตัว ดวงตาสีเข้มหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงตอบกลับมาจากคนหนึ่งในกลุ่มนั้น
“ฉันเคยได้ยินข่าวลือเรื่องเด็กใหม่ 2 คนที่รับเข้ามาจากภายนอก คนหนึ่งคือเจ้าหนุ่มที่ทำสถิติเมื่อวานส่วนอีกคนคือเธอ ! พวกเราไม่คิดจะเสี่ยงสู้กับเธอเดี่ยว ๆ หรอกน่า ! “
ร่างเพรียวระบายลมหายใจออกเล็กน้อย “ . . ขี้ขลาด ฉันเป็นแค่ผู้หญิงบอบบางคนหนึ่งแท้ ๆ แต่ช่างเถอะถ้าพวกนายอยากรุมกันนักนะ . . “ หญิงสาวผมแดงวาดเท้าข้างหนึ่งไปด้านหลัง ย่อตัวลงเล็กน้อยขณะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นในท่าเตรียมพร้อม “ก็เข้ามาได้เลย !! “
“ไม่ต้องท้า ! “ ชายคนหนึ่งซึ่งสวมเครื่องแบบดำขลับคนเดียวในกลุ่มกระโจนเข้าหา พร้อมกับเงื้อหมัดที่มีแสงเรืองอ่อน ๆ คลุมอยู่รวดเร็ว
หญิงสาวจ้องมองอีกฝ่ายเขม็งแล้วเบี่ยงตัวหลบหมัดเรืองแสงได้พอดีหวุดหวิด มือเรียวสอดเข้าใต้ข้างนั้นไปกระชับท้ายทอยแล้วออกแรงเพียงเล็กน้อยดึงอีกฝ่ายเข้าหาเร็วขึ้น กระแทกเข่าเข้ากลางลำตัวชายร่างสูงเต็มแรงก่อนตามด้วยศอกเข้าที่ท้ายทอยจนร่างนั้นล้มลงแน่นิ่งกับพื้นได้ในระนะเวลาเพียงพริบตาเดียว
ร่างเพรียวกระโดดกลับตัวไปด้านหลังชายคนหนึ่งซึ่งพุ่งเข้ามาจากทางด้านหลังตน “ลอบกัด ! น่าเกลียดที่สุด !! “ ไลอาโวยวายลั่นขณะยันฝ่าเท้าถีบร่างนั่นจมพื้นดินข้างที่ชายคนแรกนอนอยู่จนสลบนิ่งตามไปอีกคน “ฉันเกลียดการเล่นสกปรก ! “ ว่าพร้อมกับก้มลงดึงกำไลสีน้ำตาลบนข้อมือขวาของชายทั้งสองคนมาสวมไว้กับข้อมือตัวเอง ทำให้ร่างคนทั้งสองถูกเคลื่อนย้ายออกไปจากสนามในทันที
“บ้าชะมัด ! “ ชายคนหนึ่งในกลุ่มที่เหลือสบถเสียงดังก่อนหันไปหาอีกคนที่ยืนลังเลอยู่ข้างตัว “ช่วยกันล้มยัยนี่ก่อนดีกว่ามั้ยแล้วพวกเราค่อยสู้กันทีหลัง” รอจนอีกฝ่ายพยักหน้ารับจึงยกมือทั้งสองข้างยื่นไปด้านหน้า
“นายเข้าไปเล่นงานก่อนฉันจะหาจังหวะจัดการเอง ไปสิ ! “ ร่างข้างตัวกระโจนเข้าใส่สาวผมแดงพร้อมกับที่ลูกกลมเรืองแสงลอยขึ้นจากมือข้างหนึ่งที่แบออกขณะมืออีกข้างกำเข้าหากันเหลือแค่ 2 นิ้ว ดวงตาจ้องมองร่างเพรียวที่เคลื่อนไหวรวดเร็วไม่หยุดนิ่งเขม็ง
ร่างระหงกลับตัวเตะเสยปลายคางชายคนที่กระโจนเข้าหากระเด็นลอยไปแล้วต้องรีบดีดตัวหลบบางอย่างที่พุ่งตรงมา ปอยผมขาดไปเล็กน้อยขณะสิ่งที่เห็นเป็นเหมือนลำแสงพุ่งผ่านไปกระทบถูกพื้นดินเกิดเป็นหลุมแคบลึกที่มีควันจาง ๆ ลอยขึ้นมาให้เห็น ดวงตาเรียวสวยตวัดมองเจ้าของพลังเมื่อครู่รวดเร็วแล้วต้องเบิกตากว้าง ผุดลุกขึ้นวิ่งแทบไม่ทันเมื่อกระสุนแสงจำนวนมากถูกยิงตรงเข้าหาตน
“เชอะ ! รวมหัวกันแล้วงั้นรึ ! “ มือเรียวข้างหนึ่งตวัดออกข้างตัวปรากฏเป็นแผ่นคล้ายกระจกเรืองแสงรูปหกเหลี่ยมสีแดงสด ตวัดดวงตาเหลือบมองข้างไหล่ก่อนหยุดวิ่งหันกลับมาแล้ว คว้างกระจกเรืองแสงสวนออกไปรวดเร็วพร้อมกับก้าวเท้าวิ่งสวนไปตามช่องว่างของกระสุนแสงที่สะท้อนกระจกนั่นเบี่ยงวิถีไป
“เฮ้ย ! “ ร่างสูงอุทานลั่นขณะก้มหลบสันกระจกที่พุ่งตรงมา ก่อนถูกฝ่ามือเรียวกระชากคอเสื้อดึงเข้าหาและหมัดหนัก ๆ กระแทกข้างใบหน้าด้านหนึ่งเข้าอย่างจัง ตามด้วยอีกข้างและลูกเตะจระเข้ฟาดหางแบบเบาะ ๆ เข้าที่ก้านคอ ซึ่งสายคาดบนศีรษะก็ทำการสร้างเกราะพลังงานบาง ๆ ขึ้นช่วยลดแรงกระแทกลงไปเกือบครึ่ง แต่ก็ยังแรงพอจะทำให้ร่างสูงใหญ่กว่าลอยกระเด็นไปกระแทกต้นไม้ต้นหนึ่งแรงจนล้มลงหมดสติไปในเวลาอันรวดเร็ว
หญิงสาวระบายลมหายใจออกแผ่วขณะสวมกำไลหมายเลขที่ได้มาใหม่เพิ่มบนท่อนแขน ดวงตาเรียวสวยตวัดมองตัวเลขบอกเวลาบนแถบกระจกของปลอกโลหะที่ข้อมืออีกข้างแล้วเลิกคิ้วขึ้น “อืม . . . 10 นาทีได้มา 4 อัน ก็ไม่เลวนัก”
ร่างเพรียวยักไหล่ก่อนตวัดดวงตามองไปรอบ ๆ หากทำให้อีก 3 คนที่ยังยืนล้อมวงอยู่ในสภาพที่ต่างคนต่างก็บาดเจ็บมากน้อยไม่สมประกอบนักต้องสะดุ้งเฮือก ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มหวาน “เอาล่ะ จะเข้ามาเองอีกรอบหรือจะให้ฉันลงมือก่อนบ้างล่ะ ? . . . รุ่นพี่”
---------------------------------------------------------------
อาร์คเปล่งเสียงหัวเราะระรื่นขณะมองภาพถ่ายทอดที่ปรากฏบนจอมอนิเตอร์ตรงหน้า “ไลอานี่เลือดร้อนกระตือรือร้นผิดกับนายเลยนะ โนอาห์” เหลือบดวงตามองชายหนุ่มข้างตัวที่นั่งมองมอนิเตอร์นิ่งอยู่อย่างนั้น
“อืม . . ไลอาเก่งเอาการเหมือนกันนะ ดูสิ” หญิงสาวผมสีน้ำตาลดำชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ “ขนาดถูกรุมนะนี่ยังสู้แบบสบาย ๆ เลย ท่าทางสนุกเสียด้วย คู่ต่อสู้เป็นพวกเจ้าหน้าที่ฝีมือระดับ C ขึ้นไปทั้งนั้นแท้ ๆ ไม่กลัวอะไรเลยนะ” ริมฝีปากเรียวยิ้มกว้างขณะชายเจ้าของโซฟาตัวใหญ่ยังคงเปล่งเสียงหัวเราะรื่นเริง โดยที่โนอาห์ซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางก็ยังคงนิ่งเงียบเหมือนเดิม
‘กลุ่มที่ 18 จบแล้วค่ะ ผู้ผ่านเข้ารอบคือผู้แข่งขันหมายเลข 0193 ใช้เวลา 30 นาทีในการเอาชนะผู้เข้าแข่งขันในกลุ่มเดียวกันทั้งหมด นับเป็นสถิติเร็วที่สุดเป็นอันดับที่สองรองจากผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 0194 ของเทื่อวานนี้ การแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ครั้งนี้ดูจะสนุกกว่าที่คาดเอาไว้เสียอีกนะคะท่านผู้ชม ! โอ๊ะ‘ ภาพพิธีกรสาวที่ปรากฏบนมุมขวาล่างของมอนิเตอร์ดูเหมือนจะหันไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า
‘ว้าว ! กลุ่มอื่น ๆ เริ่มต่อสู้ดุเดือดกันแล้วค่ะ คงเพราะกลุ่ม 18 แข่งขันจบแล้วจึงทำให้กลุ่มอื่นเริ่มเครื่องร้อนตาม ขณะนี้กลุ่ม 16 เหลือผู้เข้าแข่งขันทั้งสิ้น 5 คน กลุ่ม 17 ยังเหลืออีก 8 คน กลุ่ม 19 เหลือ 3 คนอ๊ะ ! เหลือ 2 คนแล้วค่ะจี้ตามกลุ่ม 18 มาติด ๆ และกลุ่มสุดท้ายกลุ่มที่ 20 เหลืออีก 6 คน ท่านผู้ชมทุกท่านส่งแรงใจเชียร์กันหน่อยค่า !! ‘ เสียงแหลมสูงปลุกใจผู้ชมเป็นระยะได้รับความร่วมมือเป็นเสียงเชียร์ดังสนั่นทุกครั้งเช่นกัน
“เหลืออีกไม่นานก็คงจบ ปีนี้ผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนฝึกซ้อมกันมาเป็นอย่างดีทีเดียว” ชายหนุ่มมองร่างที่นั่งเงียบข้างกายชั่วครู “ไปหาไลอาที่ห้องพักสิ ยังไงเดี๋ยวจบการแข่งขันเขาก็จะประกาศรวมตัวผู้เข้ารอบต้องลงไปโชว์ตัวอยู่แล้ว ป่านนี้ไลอาก็คงนั่งเหงาอยู่คนเดียวไม่คิดไปอยู่เป็นเพื่อนเขาหน่อยรึ ? โนอาห์”
ร่างสูงระบายลมหายใจออกเล็กน้อยแต่ก็ยันกายลุกจากโซฟาแต่โดยดี หากกลับต้องหยุดเท้าลงหน้าบานประตูเมื่อเจ้าของห้องพิเศษเอ่ยปากรั้งไว้เสียก่อน
“อ๊ะ โนอาห์ ฝากบอกไลอาด้วยนะว่ายินดีด้วย ขอฉันพักเอาแรงแล้วจะตามไป”
ดวงตาสีเทาเรียบเย็นหรี่ลงเล็กน้อย ขณะมองสบใบหน้าที่ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดีของชายหนุ่ม ก่อนหมุนกายก้าวผละออกไปจากห้องโดยมีหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำในเครื่องแบบแดงสดก้าวตามไปติด ๆ
---------------------------------------------------------------
“ยินดีด้วยนะจ๊ะ ! ไลอา” หญิงสาวผมสีน้ำตาลดำเอ่ยเสียงใสขณะฝ่ามือเรียวกุมกระชับมือของอีกฝ่ายไว้แน่นแล้วเขย่าเบา ๆ “แหม . . เก่งจังเลยล่ะ ฉันดูเธอต่อสู้กับพวกผู้ชายพวกนั้นแล้วเห็นเธอท่าทางสนุกมากจนฉันนึกอยากลองบ้างเลยทีเดียวล่ะ โนอาห์ทำสถิติอันดับหนึ่ง 8 นาที ไลอาอันดับสอง 30 นาที เก่งกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะจ๊ะคู่นี้ ดูถูกไม่ได้ซะแล้ว ยอดเยี่ยมจริง ๆ “
“ไม่เท่าไหร่หรอก เซเรนีต้า เธอเองก็เก่งเหมือนกันนั่นล่ะ สถิติอันดับสาม 37 นาทีน่ะของเธอไม่ใช่เหรอ ทำเป็นถ่อมตัวไปได้” กระแสเสียงเอ่ยกลั้วหัวเราะระรื่นสดใสไม่แพ้กันก่อนหญิงสาวจะตวัดดวงตาไปมองร่างสูงที่ก้าวตามมากสมทบด้วยท่าทีนิ่งสนิทเช่นเคย คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยข้างหนึ่งเป็นเชิงถาม
ดวงตาสีเทาเย็นหรี่ลงขณะริมฝีปากเรียวแย้มรอยยิ้มนิด ๆ “ไม่บาดเจ็บก็ดีแล้ว อาร์คฝากแสดงความยินดีมาให้ บอกว่ายินดีด้วยที่เข้ารอบ”
“แล้วเจ้าตัวไม่ลงมาพูดเองรึไง ? “ ไลอาเอ่ยปากถามขณะท้าวแขนไว้กับเอวและเอนตัวไปด้านหลังนิด ๆ ทิ้งน้ำหนักพิงกำแพงโลหะข้างตัว
“จะตามมาทีหลัง” ชายหนุ่มกล่าวตอบเรียบ ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นเมื่อพิธีกรสาวเสียงบาดหูคนเดิมเริ่มต้นประกาศอีกครั้งที่ลานสนามแข่งขัน ซึ่งสนามทั้ง 5 ถูกเคลื่อนเก็บไปหมดแล้วกลายเป็นพื้นโลหะโล่งกว้างเรียบ ๆ แทน
กำแพงกระจกของห้องพักผู้แข่งขันถูกเลื่อนขึ้นเก็บบนเพดาน และแท่นโลหะถูกเลื่อนออกจากขอบที่พื้นเป็นทางทอดลงไปยังพื้นลานโล่งเบื้องล่างนั่น
‘ต่อไปจะขอสรุปรายชื่อผู้ผ่านเข้าสู่รอบคัดเลือกรอบสองจากทั้งสองวันนะคะ’ บอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ในมือถูกยกขึ้นขณะนิ้วเรียวกดปุ่มบนครอบโลหะข้างหูให้เลื่อนมอนิเตอร์ครอบดวงตาขึ้นเก็บไว้กับสายคาดหน้าผาก ‘จากกลุ่มที่หนึ่ง ไวการ์ท ไนท์แองเจล’ รายชื่อถูกประกาศและชายคนหนึ่งเดินลงไปตามทางสู่ลานกว้างท่ามกลางเสียงโห่ร้องต้อนรับจากผู้ชมบนอัฒจันทน์ทุกด้าน
‘กลุ่มสอง เรวิน เอส . กีเดล กลุ่มสาม โนอาห์ เอ่อ . . ไม่ทราบนามสกุลนะคะ ต่อไปกลุ่มสี่ . . . ‘ รายชื่อถูกประกาศไปเรื่อย ๆ ขณะเจ้าของชื่อแต่ละคนต่างทยอยลงมายืนบนลานกว้างทีละคนตามลำดับการประกาศจนครบทุกคน
‘เอาล่ะค่ะ จากนี้ไปดิฉันจะขอแจ้งรายละเอียดการแข่งขันรอบคัดเลือกรอบต่อไปในอีกสองวันข้างหน้า ให้ทุกท่านได้ทราบกันนะคะ’ บอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ในมือถูกยกขึ้นมาอีกครั้งก่อนดวงตาจะตวัดไปมองยังมอนิเตอร์จอยักษ์และได้เห็นสิ่งหนึ่งเข้าโดยบังเอิญจึงเปล่งเสียงร้องลั่น พร้อมกับที่แท่นโลหะลอยซึ่งตนยืนอยู่ถูกร่างหนึ่งพุ่งเข้าปะทะอย่างแรงจนร่วงตกลงกับพื้น
“อะไรน่ะ ?! เจ้าพวกนี้มาจากไหน ?! “ เซเรนีต้าตวัดสายตามองร่างที่มีลักษณะคล้ายมนุษย์ที่มีบางส่วนผิดปกติไปหลายตัว กระโดดลงจากด้านหลังมอนิเตอร์ยักษ์ลงสู่พื้นลานกว้างล้อมกรอบกลุ่มผู้เข้าแข่งขันเอาไว้
ทั้งหมดสวมสิ่งที่คล้ายหมวกนิรภัยครอบไว้ครึ่งศีรษะ สวมกางเกงเนื้อหนาสีดำสนิทขณะบนร่างกายที่มีรอยบาดแผลเย็บหนา ๆ และเส้นเลือดโปนปูดจนผิดรูปร่างมีเพียงสายหนังลักษณะเหมือนเข็มขัดพันธนาการพันรัดเอาไว้แน่นแทนเสื้อ บางร่างมีแขนข้างหนึ่งยาวใหญ่ลากพื้นในขณะที่บางร่างมีสิ่งที่คล้ายกระดูกงอกเป็นแท่งแหลมยาวทั่วตัวแตกต่างกันไป
“เจ้าพวกนี้ตัวอะไรน่ะ ?! เซเรนีต้า ! “ หญิงสาวผมแดงตะโกนถามดังลั่นพร้อมกับพลิกตัวหลบกรงเล็บแหลมใหญ่ของร่างประหลาดตัวหนึ่งซึ่งพุ่งโจมตีเข้ามารอบทิศทาง ร่างเพรียวกระโดดข้ามหัวขณะมือเรียวสะบัดออกข้างตัว เกิดเป็นลำแสงสีแดงสดยาวตวัดรัดมือข้างนั้นไว้แล้วดึงเต็มแรงจนร่างนั่นล้มลงกระแทกพื้นเสียงดัง
“ไลอา ! “
หญิงสาวหันตามเสียงเรียก แล้วต้องรับก้มหลบลำแสงสีน้ำเงินเข้มที่เจ้าของเสียงปล่อยออกมาไปปะทะกับร่างกึ่งมนุษย์ตนหนึ่งด้านหลังแทบไม่ทัน ริมฝีปากเรียวระบายลมหายใจออกแผ่วก่อนยิ้มบาง “ขอบใจ โนอาห์”
---------------------------------------------------------------
เฟิร์สมองผ่านกระจกของห้องพิเศษบนอัฒจันทน์ชั้นสองสำหรับผู้นำโดยเฉพาะ ดวงตาสีฟ้าจางทอดมองความวุ่นวายของการต่อสู้บนลานกว้างเบื้องล่างนิ่ง มือเรียวข้างหนึ่งกำกุญแจซึ่งเป็นแท่งแก้วยาวคล้องด้วยสายสร้อยเอาไว้หลวม ๆ
“เฟิร์ส ! นั่นเธอทำอะไร ?! “ เซคันด์เอ่ยถามดังลั่นทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องพิเศษของผู้นำกองพล White Wolf โดยไม่ใช้การติดต่ออย่างเคยเนื่องจากตนเองก็อยู่ที่ห้องพิเศษข้าง ๆ นี่เอง “ปล่อยพวก Body Creature ที่ยังอยู่ในขั้นตอนทดสอบออกมาโดยผละการแบบนี้เกิดทาง NEL รู้เรื่องเข้าจะทำยังไง ?! เธอคิดอะไรของเธออยู่กันแน่ เฟิร์ส ?! “ เจ้าของเรือนผมดำขลับปราดเข้ามากระชากไหล่หญิงสาวให้หันมาสบตาตรง ๆ
ริมฝีปากเรียวเคลือบสีแดงระเรื่อคลี่ยิ้มบางขณะยังคงเหลือบสายตามองความวุ่นวายเบื้องล่างอย่างต่อเนื่อง “ฉันก็แค่ช่วยทดสอบ Body Creature ให้เท่านั้น แต่ก็หวังผลพลอยได้อื่นอีกนิดหน่อยฉันอยากทดสอบเด็กใหม่สองคนนั่น ถ้าทั้งคู่ใช่พวกนั้นจริง ๆ บางทีนี่อาจเป็นโอกาสดีที่ฉันจะปลุกเขา . . เรียกให้กลับมาได้”
ดวงตาเรียวสวยค่อยเลื่อนมาสบกับดวงตาสีแดงสดที่แทบเปล่งแสงสีเพลิงออกมาได้ “นายไม่ดีใจรึ ? ถ้าฉันเรียกเขากลับมาได้สำเร็จ”
ฝ่ามือใหญ่ที่กดบ่าลาดแน่นคลายแรงลงและดึงมือกลับ “ดีใจสิ ! แต่พวก NEL ต้องรู้แน่เรื่องออกจะอึกทึกใหญ่โตขนาดนี้พวกเรากลบไม่มิดหรอกนะ เฟิร์ส คิดถึงเรื่องนี้เอาไว้รึเปล่า ? “
“ฉันจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะนายไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าทางศูนย์เรียกสอบมาคนที่โดนก็คือฉันในฐานะผู้บัญชาการสูงสุด เอาล่ะ . . เรามานั่งชมผลการทดสอบนี่ให้สนุกเถอะ เซคันด์” ว่าพร้อมกับเดินมานั่งลงยังโซฟาหนานุ่มซึ่งมีมอนิเตอร์ถ่ายทอดภาพขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้า แล้วผายมือออกยังที่ว่างบนโซฟาตัวใกล้ ๆ เป็นการเชิญให้นั่ง
ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกแรงพร้อมกับโบกมือปฏิเสธแล้วเดินผละไปยังประตูทางเข้าออก “ระวังเอาไว้ให้มากด้วยล่ะ เฟิร์ส ท่าทาง NEL รู้เรื่องที่พวกเราทำอะไรลงไปบ้างล่ะก็ . . คราวนี้เราอาจต้องสูญเสียเขาไปจริง ๆ ก็ได้” เอ่ยเสียงเรียบผิดปกติก่อนก้าวผ่านบานประตูโลหะที่เลื่อนเปิดออกไปรวดเร็ว
---------------------------------------------------------------
“กรี๊ด !! ”
เสียงกรีดร้องทำให้หญิงสาวผมแดงตวัดมองต้นเสียง แล้วรีบพุ่งเข้าหาเซเรนีต้าซึ่งล้มลงกับพื้นโดยมีร่างกึ่งมนุษย์ร่างหนึ่งคร่อมอยู่ด้านบนเงื้ออุ้งเล็บแหลมยาวขึ้นแล้วตะปบลงใส่
“หยุดนะ ! “ ไลอาเปล่งเสียงดังลั่นทั้งที่รู้ดีว่าเจ้าตัวประหลาดนั่นไม่รับรู้ถ้อยคำ หญิงสาวกระโดดถีบเข้าใส่ด้านข้างจนร่างผิดรูปนั่นกระเด็นไปทางหนึ่ง มือเรียวคว้าต้นแขนอีกฝ่ายขึ้นพาดคอแล้วพากลับมารวมกับผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ เป็นกลุ่มใหญ่ ซึ่งต่างก็บาดเจ็บมากบ้างน้อยบ้างไปตาม ๆ กัน
“เป็นอะไรรึเปล่า ? เซเรนีต้า”
เจ้าของชื่อกัดริมฝีปากขณะนั่งลงกับพื้น มือเรียวจับยึดบ่าตนเองไว้แน่น “บ้าจริง ! ดูเหมือนแขนซ้ายจะหลุด ฉันวิ่งไม่ได้แล้วด้วย” เหลือบดวงตามองบาดแผลกรีดทั้งยาวและลึกบนขาขวาที่วางราบไปกับพื้นมีเลือดออกไหลเป็นทาง “นั่นมันตัวบ้าอะไร !? ไม่เหมือนพวกคิเมร่าที่เคยเจอมาก่อนเลยสักนิด มันพัฒนาตัวเองขึ้นมาอีกแล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง ?! “
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มกวาดตามองร่างกึ่งมนุษย์ที่ตีวงล้อมรอบเอาไว้ ก่อนเหลือบดวงตามองไปยังกลุ่มคนเบื้องหลังที่กว่าครึ่งแทบหมดสภาพที่จะต่อสู้ได้
“ไลอา สร้างเกราะคุ้มกันพวกที่บาดเจ็บด้วยส่วนคนที่สู้ไหวก็ออกมาช่วยกันหน่อย” กระแสเสียงยังคงเรียบสงบขณะสะบัดฝ่ามืออกข้างตัว สร้างลูกแสงกลมที่มีประกาบแปลบปลาบขึ้นบนมือทั้งสองข้าง เหลือบดวงตามองลูกแสงเล็กน้อยก่อนขยับบังคับให้กลายเป็นลูกกลมขนาดเล็กคล้ายลูกแก้วจำนวนมากลอยอยู่เหนือฝ่ามือแทน
มือเรียวตวัดสร้างโดมสีแดงคลุมกลุ่มผู้บาดเจ็บเอาไว้ “ช่วยกันพยาบาลตัวเองไปก่อน พวกนายน่ะรีบ ๆ ห้ามเลือดเข้าสิ !! “ หันไปตวาดใส่กลุ่มคนที่นั่งช๊อกในสภาพบาดแผลเต็มตัวจนอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือกก่อนร่างเพรียวจะกลับตัวหลบร่างกึ่งมนุษย์ร่างหนึ่งที่พุ่งเข้าโจมตี
มือเรียวสะบัดลำแสงสีแดงออกพันกับส่วนที่เป็นท่อนแขนขนาดเท่ามนุษย์ปกติแล้วดึงสุดแรงเหวี่ยงร่างนั่นกระเด็นไปไกล พร้อมกับที่เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มยิงลูกแก้วแสงจำนวนหนึ่งเข้าซ้ำทันที
ลูกแก้วแสงยิงผ่านท่อนแขนและส่วนที่เป็นท่อนขาจนขาดกระจุย ขณะบางส่วนที่เจาะผ่านเข้าไปแล้วไม่ทะลุออกมากลับระเบิดออกจนร่างประหลาดนั่นเหลือเพียงเศษชิ้นเนื้อกระจัดกระจายไปทั่ว พร้อมด้วยเลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนลานโล่งกว้างส่วนหนึ่งไปทั้งบริเวณ
“พวกนาย ! “ สาวผมแดงหันกลับไปยังอีกกลุ่มที่กำลังชุลมุนกันอยู่อีกด้าน “รู้ตัวว่าเดี่ยว ๆ กับพวกมันไม่ไหวก็ช่วยกันรุมกำจัดไปทีละตัวสิ ! ยังมามัวเอ๋อทำหน้าโง่อยู่ได้ !! “ ตวาดลั่นแล้วต้องรีบยกแขนตั้งการ์ดรับการปะทะรุนแรงจากร่างกึ่งมนุษย์ตัวหนึ่งซึ่งพุ่งเข้ามาแทบไม่ทันกระเด็นไปไถลไปตามพื้น จนหยุดอยู่กลางกลุ่มพวกร่างประหลาดกึ่งมนุษย์พอดิบพอดี
“ไลอา !? “ เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มจะวิ่งไปหา หากร่างกึ่งมนุษย์ตัวนั้นหันกลับมาเล่นงานเขาทันทีจนถูกกระแทกล้มลงด้วยไม่ทันตั้งตัว
---------------------------------------------------------------
‘ . . ค . . ลืมตา . . ‘
เสียงเล็ก ๆ ดังไร้ที่มาท่ามกลางความมืด ทั้งที่แน่ใจว่าไม่เคยได้ยินมาก่อนแต่กลับฟังดูคุ้นหูอย่างประหลาด
“ใครน่ะ ?! เสียงใคร ? “ ชายหนุ่มเปล่งเสียงถามขณะยังคงกวาดตามองค้นหาเจ้าของเสียง ทั้ง ๆ ที่อยู่ตามลำพัง “มีอะไรก็พูดมาให้ชัด ๆ สิ ! ต้องการบอกอะไรฉันกันแน่ถึงทำให้ฝันแบบนี้อยู่เรื่อย ?! “
‘ . . ไม่มีเวลาแล้ว ! ‘ เสียงเล็ก ๆ นั่นฟังดูเหมือนเป็นเสียงเด็กสาวซึ่งเพิ่งจะย่างเข้าวัยรุ่นยังไม่เต็มตัวนัก ‘เร็วเข้า ! ต้องหยุดพวกนั้น รีบตื่นสิ ! ลืมตาตื่นขึ้นเสียที ช่วยพวกเขาด้วย ! อาร์ค !! ‘
---------------------------------------------------------------
“ท่านรองอาร์ค !! “
ชายหนุ่มลืมตาผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้รวดเร็ว “เมื่อครู่เรียกฉันงั้นรึ ? ทริเซีย”
“ดิฉันปลุกเท่าไหร่ท่านก็ไม่ตื่นเสียที ข้างล่างเกิดเรื่องแล้วค่ะ !? “ หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงร้อนรนขณะก้าวหลบให้อีกฝ่ายได้เห็นภาพความวุ่นวายในมอนิเตอร์ชัด ๆ
ดวงตาสีเขียวเข้มเบิกกว้าง “Body Creature ?! ใครปล่อยพวกไม่สมบูรณ์ออกมาแบบนี้ ? ไม่สิ . . พวกหน่วยรักษาความปลอดภัยมัวทำอะไรกันอยู่ทำไมไม่ลงไปจัดการ ?! “
“หน่วยรักษาความปลอดภัยมาถึงห้องพักผู้เข้าแข่งขันชั้นล่างนี่แล้วแต่ลงไปในลานไม่ได้ค่ะ ! ไม่รู้ใครสั่งการปิดระบบฉุกเฉินเอาไว้ทำให้ไม่สามารถลงไปในสนามได้ กำลังหาทางแก้ไขกันอยู่ค่ะ !! “
“บ้าที่สุด ! จะมัวโง่งมโข่งกันไปถึงไหน ! ในเมื่อใช้เครื่องมือไม่ได้ก็ใช้แรงกายทำซะเองก็สิ้นเรื่อง !! “ ชายหนุ่มลุกออกจากโซฟาไปสำรวจกำแพงกระจกที่มองลงไปเห็นลานกว้างเบื้องล่างได้แล้วจึงถอยออกมาเล็กน้อย
“ถอยไปห่าง ๆ ! ทริเซีย สั่งพวกข้างล่างให้ตามลงไปสมทบเร็วที่สุดด้วย ฉันจะล่วงหน้าไปก่อน !! “ ฝ่ามือใหญ่ที่มีประกายแสงเรืองรองสะบัดออกส่งพลังเข้าทำลายกำแพงกระจกจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ แล้วกระโดดออกไปรวดเร็วจนเลขาฯสาวผมดำห้ามไม่ทัน
“ไลอา ! “ เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเปล่งเสียงเรียกดังลั่น มือที่มีประกายลูกแสงกลมเงื้อเหนือศีรษะสะบัดส่งพลังลงไปเบื้องล่างเต็มแรง เกือบพร้อมกับที่เจ้าของชื่อสร้างเกราะสีแดงขึ้นคลุมร่างเอาไว้ได้ทันก่อนเกิดระเบิดขึ้นเป็นวงกว้างส่งเสียงดังสนั่น
แรงระเบิดพัดเอาร่างประหลาดบางตัวกระเด็นไปไกลขณะที่บางตัวสามารถตั้งหลักป้องกันได้ทัน ในขณะที่กลุ่มร่างซึ่งล้อมหญิงสาวผมแดงไว้นั้นถูกอัดเข้าเต็มที่จนกลายเป็นแค่เศษชิ้นส่วน ปะปนเลือดสีแดงสดเกลื่อนพื้นโลหะที่ยุบตัวจากแรงระเบิดลงไปกว่าครึ่งเมตร
“ไลอา ! ไลอาเป็นยังไงบ้าง ?! “ เซเรนีต้าซึ่งนั่งรวมกลุ่มกับผู้บาดเจ็บในเกราะโดมสีแดงก่อนหน้านี้เปล่งเสียงเรียกดังลั่นก่อนต้องสะดุ้ง เมื่อสิ่งหนึ่งกระเด็นตกลงมาบนพื้นนอกกำแพงแสงตรงหน้า ใบหน้านวลซีดเผือดขณะดวงตาเบิกกว้างเมื่อมองเห็นสิ่งนั้นชัดตา
“ไม่ !! เรย์ ! เรย์ !! “ มือเรียวทั้งทุบทั้งข่วนกำแพงแสงเต็มแรงขณะน้ำตาอุ่นใสรินลงอาบแก้ม เมื่อภาพที่เห็นผ่านกำแพงแสงคือส่วนหัวของร่างกึ่งมนุษย์ตัวหนึ่งที่หมวกโลหะครอบศีรษะหลุดหายไปจึงมองเห็นใบหน้าของมนุษย์ผมสั้นสีน้ำตาลดำได้ชัด
“อะไรนะ ?! “ เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนผงะหันกลับมามองยังซากร่างซึ่งเหลืออยู่แค่ครึ่งตัว ฝ่ามือใหญ่ดึงหมวกโลหะออกให้มองเห็นหน้าชัด ๆ “ให้ตายสิ ! หมอนี่มันผู้ชนะเลิศเมื่อ 2 ปีก่อนที่ขอเข้าไปในศูนย์วิจัยนี่ ไหนว่าพวก Body Creature สร้างมาจากพวกเจ้าหน้าที่ที่ตายแล้วไงล่ะแล้วนี่มันอะไรกัน ?! เจ้าพวกนี้เป็นมนุษย์ !! “
“นี่ล่ะ . . ฝีมือไอ้พวกบ้าการวิจัย พวกนักวิทยาศาสตร์เป็นแบบนี้กันหมด ?! “ หญิงสาวผมแดงขยับตัวลุกขึ้นแม้จะรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวจากการถูกปะทะหนักหน่วง ริมฝีปากเรียวขบกันแน่นขณะกวาดตามองไปรอบ ๆ แล้วต้องสะดุดสายตาที่ร่างชายผมสีน้ำเงินเข้ม ซึ่งมีบาดแผลประปรายโลหิตไหลซึมทั่วตัวแต่ยังคงยืนนิ่งกลางกลุ่มร่างกึ่งมนุษย์ 3 ตัวที่กำลังก้าวเข้าใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ
“แย่แล้ว ! หยุดนะโนอาห์ !! “ มือเรียวสะบัดออกไปเบื้องหน้าสร้างม่านเกราะรูปโดมขนาดเล็กคลุมร่างชายหนุ่มเอาไว้ได้ทัน ก่อนร่างสูงจะปล่อยคลื่นพลังสีน้ำเงินเข้มออกจากทั่วทั้งตัว
อาร์คปัดแขนที่มีเขางอกออกมาจากข้อศอกแหลมยาวออกพ้นตัว พร้อมกับจับข้อมือที่มีเส้นเลือดโปนปูดเหวี่ยงร่างกึ่งมนุษย์ทุ่มลงกับพื้นแล้วเหยียบไหล่บิดแขนข้างนั้นจับยึดเอาไว้แน่นหนา “เกิดอะไรขึ้น ?! “
“โนอาห์ลืมตัวแล้ว ! “ ริมฝีปากเรียวขบกันแน่นขณะแขนทั้งสองข้างที่ยื่นออกไปเบื้องหน้าสั่นระริกกระตุกเป็นจังหวะตามการปะทะที่ทำให้เกิดไฟฟ้าสถิตย์แล่นแปลบปลาบบนผิวกำแพงโดมแสงสีแดงนั่น “หมอนั่นเวลาโมโหจนลืมตัวแล้วเป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า ! ครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งก่อน ๆ จนเทียบไม่ได้เลยจะต้านไว้ได้ถึงไหนก็ไม่รู้ !! “
“โนอาห์ ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ ! โนอาห์ !! “ ชายหนุ่มเปล่งเสียงตะโกนลั่นขณะคลายปล่อยมือจากร่างประหลาดกึ่งมนุษย์ พร้อมกับที่รู้สึกถึงเสียงอีกเสียงหนึ่งที่ดังสะท้อนก้องจากในสมอง . . เสียงที่คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ก่อนความรู้สึกจะดับวูบลง
‘พอได้แล้ว ! โนอาห์ !! ‘
---------------------------------------------------------------
ไลอาตวัดดวงตามองยังร่างเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนที่จู่ ๆ ก็ก้าวเดินเข้าไปใกล้วงล้อมของร่างกึ่งมนุษย์ “จะทำอะไรน่ะ ?! อาร์ค โอ๊ย !! “ มือเรียวข้างหนึ่งสะบัดไปด้านหลังจากการต้านแรงกดดันไม่ไหวขณะมืออีกข้างที่ยังคงยื่นอยู่เบื้องหน้านั้นสั่นระริกเกร็งจนข้อนิ้วเป็นสีขาวซีด
“บ้าที่สุด ! จะต้านไม่ไหวอยู่แล้วพวกนายรีบหนีไปเร็วเข้า ! อาร์ค ! ถอยออกมาเดี๋ยวนี้ ! เกราะของฉันจะขังเขาไม่ไหวแล้ว ถอยออกมาเร็วเข้า !! อาร์ค ! “ มือเรียวข้างที่ถูกผลักไปด้านหลังวาดลงลดเกราะที่คลุมกลุ่มผู้บาดเจ็บให้สลายไปก่อนหันไปยังชายหนุ่มที่ยังไม่มีทีท่าแม้แต่จะหยุดเท้าลง
ดวงตาสีเขียวเข้มมองตรงไปยังร่างที่คุกเข่าอยู่ในเกราะสีแดงซึ่งส่งเสียงลั่นเปรี๊ยะตลอดเวลา ริมฝีปากเรียวเหยียดรอยยิ้มบางขณะถูกร่างกึ่งมนุษย์ใกล้ตัวพุ่งเข้าโจมตี ร่างสูงเบี่ยงตัวเล็กน้อยหลบกรงเล็บแหลมขณะฝ่ามือยกขึ้นทาบบริเวณหน้าผากร่างนั่นเบา ๆ “จงหลับให้สบาย เธอเหนื่อยมากแล้ว”
ทันทีที่ผละมือออกร่างนั่นก็ล้มลงกับพื้น หมวกโลหะหลุดออกขณะร่างกายส่วนที่ผิดปกติค่อย ๆ สลายกลายเป็นฝุ่นปลิวหายไปเหลือไว้แต่ร่างของมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่แน่นิ่งหมดลมหายใจไปแล้วเท่านั้น ร่างกึ่งมนุษย์แต่ละตัวที่พุ่งเข้าโจมตีก็ทำเช่นเดียวกัน และกลับสู่สภาพเดิมของมนุษย์ด้วยลักษณะที่ไม่แตกต่างจากร่างแรก
ชายหนุ่มมองเศษฝุ่นในมือที่กำลังปลิวหายไปทั้งที่ริมฝีปากยังมีรอยยิ้มบางปรากฏอยู่ “พวกเธอเป็นอิสระแล้ว . . . ขอให้ฝันดีไปจนชั่วนิรันดร์” กระแสเสียงหลุดออกจากริมฝีปากแผ่วลอยเป็นกระซิบ ก่อนที่ร่างสูงจะหันไปยังชายหนุ่มในเกราะโดมขนาดเล็กและเริ่มก้าวเข้าหาอีกครั้ง
“อาร์ค ! ว้าย !! “ หญิงสาวเปล่งเสียงร้องลั่นขณะทั้งร่างกระเด็นล้มลงสุดจะทานไหว จังหวะเดียวกับที่เกราะแสงสีแดงถูกทำลายลงราบคาบ ปล่อยคลื่นพลังสีน้ำเงินเข้มให้กระจายออกมาเต็มแรงหนักหน่วง
ร่างสูงระบายลมหายใจออกแผ่วขณะยกมือทั้งสองข้างขึ้น สร้างกำแพงเรืองแสงสีทองล้อมกรอบและขังอีกฝ่ายไว้ในปริมาตรทรงลูกบาศก์อีกครั้ง “โนอาห์ . . ฉันจะหยุดเธอให้เอง”
เสียงกังวานเอ่ยลำนำบทเพลงซึ่งไม่เคยมีใครได้ยินขึ้นดังกังวาน ท่ามกลางเสียงลั่นเปรี๊ยะของกระแสพลังที่ถูกกักอยู่ภายในปริมาตรเรืองแสงซึ่งค่อย ๆ ลดความรุนแรงเกรี้ยวกราดลงทีละน้อย
หญิงสาวผมแดงเงยหน้าขึ้นรวดเร็วและมองตรงไปยังชายหนุ่มตรงนั้นด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ลำนำบทเพลงเดียวกันนี้ไม่น่ามีผู้ใดรู้จักได้นอกเหนือจากพวกตน บทเพลงที่ไม่คิดว่าจะมีวันได้รับฟังอีกนับจากอดีตอันยาวนาน “ไม่จริง . . . เป็นไปไม่ได้ นั่นเธอเหรอ ? ลีอา ?! “
---------------------------------------------------------------
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลดำยิ้มกว้างตอบอีกฝ่ายที่ปราดเข้ากอดรวดเร็วจนแทบตั้งตัวไม่ทัน “แหม . . ขอบใจมากจ๊ะ ไลอา ฉันเข้าแข่งขันปีนี้เป็นปีที่ 3 แล้วดังนั้นจะผ่านรอบคัดเลือกน่ะไม่ยากหรอก ว่าแต่น้องชายเธอเองก็ไม่เลวนะ” ว่าพร้อมกับปรายตามองไปยังชายผมสีน้ำเงินเข้มที่ก้าวตามเข้ามาสมทบด้วย ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มหวานให้ “ยินดีด้วยที่ผ่านรอบแรกจ๊ะ โนอาห์” ซึ่งอีกฝ่ายก็เพียงโคลงศีรษะเล็กน้อยกลับมาเท่านั้น
“พรุ่งนี้ฉันมีแข่งรอบบ่าย ก็ดันอยู่กลุ่มหลัง ๆ เกือบท้ายสุดอย่างนั้น โอ๊ย ! อยากให้ถึงคราวฉันเร็ว ๆ จัง เห็นพวกเธอสองคนแสดงฝีมือกันขนาดนี้มันคันไม้คันมือจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว”
“เอาน่า . . ใจเย็น ๆ ก่อน ยังไงก็พรุ่งนี้อยู่แล้ว” มือเรียวยกปรามร่างเพรียวที่กำลังออกท่าทางเหมือนคนกำลังหงุดหงิดจัดตรงหน้า “ฉันว่าพวกกลุ่มหลังน่าจะได้เปรียบตรงที่ได้เห็นสนามประลองล่วงหน้า สามารถวางแผนการต่อสู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพกว่าพวกรอบวันแรกเยอะเลย ถ้าเบื่อนักก็เอาเวลาว่างมานั่งคิดว่าจะเล่นงานคู่ต่อสู้ยังไงบ้างสิ จะได้ช่วยลดความเบื่อลงได้บ้าง ดีมั้ย ? “
สาวผมแดงพยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก “อืม . . จะลองดูก็แล้วกัน”
เซเรนีต้ายิ้มกว้าง ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นตัวเลขดิจิตอลบอกเวลาบนแถบกระจกที่ปลอกข้อมือ “โอ๊ะ ! เย็นมากแล้วฉันต้องกลับเขตของกองพลแล้วล่ะ น่าเสียดายที่พวกเราอยู่กันคนละสังกัดคงไม่มีโอกาสได้เจอกันบ่อยนัก เอาแบบนี้ นี่เป็นหมายเลขไอดีของฉัน” ว่าพร้อมกับดึงกระดาษแข็งแผ่นเล็ก ๆ จากกระเป๋าที่แนบไปกับกระโปรงแคบสั้นแนบเนียนซึ่งมีชื่อและหมายเลขประจำตัวอยู่บนการ์ดแข็งนั่นส่งให้อีกฝ่าย
“แล้วพรุ่งนี้ฉันจะมาดูเธอแข่งกับโนอาห์ ยังไงติดต่อมานะจ๊ะว่าจะให้เจอกันที่ไหน เอาล่ะฉันขอตัวก่อนนะ บาย” มือเรียวยกขึ้นโบกลาแล้วจึงก้าวผละไปรวดเร็ว
“วันนี้นายทำตัวเด่นออกนอกหน้ามากเลยรู้ตัวมั้ย ? โนอาห์” หญิงสาวผมแดงเอ่ยเสียงเรียบ ๆ ขณะยกแขนขึ้นกอดอกและก้าวเท้าเดิน “ทำสถิติเข้ารอบเร็วที่สุด 8 นาที คิดดูสิ 8 นาที ! ให้มันได้อย่างนี้สิไหนว่ารำคาญนักหนาแล้วทำแบบนี้นายไม่ยิ่งเด่นรึไง ?! “
ดวงตาสีเทาเรียบเย็นเหลียวมองคนที่เดินอยู่ข้างตัวเล็กน้อย “ . . . ก็ทำสถิติใหม่สิ ไลอา”
คำตอบเรียบ ๆ ทำเอาสาวผมแดงฉุนกึกเกือบหยุดเดิน “พูดง่ายนักนี่ ! ฉันไม่ได้มีความสามารถในการโจมตีเทียบเท่านายเสียหน่อย ! เฮ้อ . . . เอาเถอะ ฉันจะทำเต็มที่เท่าที่ทำได้ก็แล้วกันแล้วก็ . . ! “
ร่างเพรียวหยุดเดินและหันกลับมาตรง ๆ รวดเร็วจนอีกฝ่ายหยุดเท้าตามแทบไม่ทัน นิ้วเรียวตวัดจิ้มกลางอกร่างสูงกว่า “พรุ่งนี้ ! นายต้องมาดูฉันพร้อมกับเซเรนีต้าที่ห้องพิเศษของอาร์ค แล้วฉันจะแสดงฝีมือเต็มที่ให้ชมเป็นขวัญตา คอยดู ! “ ว่าแล้วจึงเอาการ์ดแข็งที่ได้รับมาส่งให้อีกฝ่าย
ชายหนุ่มพยักหน้ารับขณะริมฝีปากเรียวกระตุกยิ้มขันขึ้นเล็กน้อย คล้ายจะพยายามเก็บอาการหัวเราะต่อท่าทีเอาจริงเอาจังของอีกฝ่ายไว้เต็มที่ แล้วจึงเดินตามหลังร่างเพรียวที่ยังพูดคุยไม่หยุดปากถึงการแข่งขันในวันพรุ่งนี้เงียบ ๆ
---------------------------------------------------------------
‘ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่การแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์รอบคัดเลือกรอบแรกในวันที่ 2 ค่า ! ‘ เสียงพิธีกรสาวประกาศเปิดงานยังคงดังแสบแก้วหูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ‘เมื่อวานสถิติผู้เข้ารอบเร็วที่สุดอยู่ที่เวลา 8 นาทีจาก 3 ชั่วโมงที่กำหนดไว้ เรามาดูกันนะคะว่าวันนี้จะมีผู้ทำลายสถิติที่ยอดเยี่ยมนี้ลงได้หรือไม่ ก่อนอื่นดิฉันขอทบทวนกฏกติกาต่าง ๆ อีกครั้งนะคะ’
“ปิดเสียงดีกว่ามั้ยครับ ? ท่านฮีท” เจ้าของเรือนผมสีเทาอมน้ำเงินในชุดเครื่องแบบสีแดงสดเอ่ยถามกลั้วเสียงหัวเราะเมื่อเห็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่หนายกมือขึ้นปิดหูไว้ด้วยสีหน้าพิกล
เซคันด์ขยับมือข้างที่ปิดหูขึ้นเสยผมบนศีรษะ “ให้ตายสิยัยเวนันซ่า ออกเครื่องกระจายเสียงแล้วยิ่งแปดหลอดกว่าเดิมอีก ไหนว่าเลือกเลขาฯของเธิร์ดไงแต่กลับเป็นยัยนี้ซะได้ แข่งจบพอดีหูเสียไปหลายคนแน่ ! “ ฝ่ามือใหญ่ยื่นออกไปตรงหน้าหาชายร่างเพรียวที่ยืนอยู่ข้างมอนิเตอร์ลอยในห้องชมการแข่งขันชั้นพิเศษสำหรับ 3 ผู้นำซึ่งเป็นห้องส่วนตัวของแต่ละคนโดยเฉพาะ
“มานั่งนี่สิ ราซาร์ล มัวยืนอยู่ตรงนั้นทำไม ? นายเป็นรองผู้บัญชาการไม่ใช่คนใช้มานั่งข้าง ๆ ฉันนี่”
ร่างเพรียวพยักหน้ารับก่อนมานั่งลงยังโซฟาตัวเดียวกัน “ทำไมถึงมาชมที่นี่ล่ะครับ ? ปกติแค่รอบคัดเลือกพวกท่านทั้ง 3 ก็มักจะแค่รอฟังผลการแข่งเท่านั้นแต่คราวนี้ท่านกลับสนใจมานั่งชมโดยตรง มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับที่ท่านรู้สึกเมื่อวานนี้หรือครับ ? ท่านฮีท”
ริมฝีปากเรียวเหยียดรอยยิ้มบางขณะทำใจกับเสียงแหลม ๆ ของพิธีกรสาวที่ยังคงจ้อไม่หยุด “นายนี่ฉลาดจริง ๆ ก็มีส่วน ฉันรู้สึกสนใจน่ะแต่ก็ไม่แน่ว่าวันนี้จะเจออะไรที่ทำให้รู้สึกได้อย่างเมื่อวานอีกเสียหน่อย เอาล่ะ . . ในที่สุดยัยนั่นก็เลิกพูดเสียที เรามาดูการแข่งขันกันเงียบ ๆ ดีกว่า”
---------------------------------------------------------------
‘ต่อไปเป็นการแข่งขันของผู้เข้าแข่ง 5 กลุ่มสุดท้ายของรอบคัดเลือกรอบแรก’
เสียงแหลมสูงของพิธีกรสาวคนเดิมยังคงดังอย่างต่อเนื่องจากมอนิเตอร์ขนาดใหญ่เหนือโต๊ะทำงานโลหะ
หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีทองสว่างทอดสายตามองภาพการถ่ายทอดในมอนิเตอร์ตรงหน้าชั่วครู่ ก่อนยันกายลุกจากเก้าอี้โดยไม่ลืมหยิบแท่งแก้วสีส้มแดงขึ้นมาด้วย
แท่งแก้วมีลักษณะเหมือนหลอดทรงสี่เหลียมใสยาวประมาณคืบหนึ่ง ด้านในกลวงอยู่ครึ่งหนึ่งขณะอีกครึ่งด้านที่มีสายสร้อยโลหะคล้องอยู่กับแผ่นป้ายเล็กนั้น มีด้านในเป็นแท่งแก้วสี่เหลียมปาดมุมทั้งสี่ด้านและมีรูเล็กอยู่ตรงกลางซ้อนอยู่ด้านใน
“ได้เวลาแล้วสินะ” ริมฝีปากเรียวเคลือบสีแดงสดเหยียดรอยยิ้มบาง ดวงตาสีฟ้าจางเหลือบมองจอมอนิเตอร์อีกครั้งก่อนคล้องสายสร้อยที่ติดกับแท่งแก้วไว้กับข้อมมือก่อนก้าวผละออกไปจากห้องอย่างเงียบกริบ
---------------------------------------------------------------
หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีแดงสดกระชับกำไลสีน้ำตาลบนข้อมมือขวาและสายคาดหน้าผากให้เข้าที่ ขณะดวงตาสีเข้มตวัดมองไปรอบ ๆ สำรวจสภาพแวดล้อมในสนามประลองและคู่แข่งของตนที่ดูท่าทางแล้ว ส่วนใหญ่จะมีประสบการณ์ในการแข่งขันมาก่อนแทบทั้งสิ้น
ริมฝีปากเรียวแย้มรอยยิ้มนิด ๆ เมื่อสังเกตเห็นว่าสายตาของคนส่วนใหญ่นั้นพุ่งตรงมาหาตน
‘ทุกท่านพร้อมแล้วฟังสัญญาณนะคะ ! การแข่งขันกลุ่มสุดท้าย 5 . . 4 . . 3 . . 2 . . 1 . . เริ่มการแข่งขันได้ ! ‘
ทันทีที่เสียงปืนให้สัญญาณดังขึ้น ร่างของผู้เข้าแข่งขัน 7 คนก็ตรงเข้าล้อมไลอาเอาไว้พร้อมกันคล้ายกับนัดแนะกันไว้ก่อนแล้ว
“อะไรกัน นี่พวกนายคิดจะรุมรังแกสาวสวยอย่างฉันแบบนี้มันไม่น่าเกลียดไปหน่อยรึไง ? “ สาวผมแดงเอ่ยด้วยกระแสเสียงออกจะไม่พอใจกับการถูกชายหนุ่มล้อมวงจ้องจะรุมรอบตัว ดวงตาสีเข้มหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงตอบกลับมาจากคนหนึ่งในกลุ่มนั้น
“ฉันเคยได้ยินข่าวลือเรื่องเด็กใหม่ 2 คนที่รับเข้ามาจากภายนอก คนหนึ่งคือเจ้าหนุ่มที่ทำสถิติเมื่อวานส่วนอีกคนคือเธอ ! พวกเราไม่คิดจะเสี่ยงสู้กับเธอเดี่ยว ๆ หรอกน่า ! “
ร่างเพรียวระบายลมหายใจออกเล็กน้อย “ . . ขี้ขลาด ฉันเป็นแค่ผู้หญิงบอบบางคนหนึ่งแท้ ๆ แต่ช่างเถอะถ้าพวกนายอยากรุมกันนักนะ . . “ หญิงสาวผมแดงวาดเท้าข้างหนึ่งไปด้านหลัง ย่อตัวลงเล็กน้อยขณะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นในท่าเตรียมพร้อม “ก็เข้ามาได้เลย !! “
“ไม่ต้องท้า ! “ ชายคนหนึ่งซึ่งสวมเครื่องแบบดำขลับคนเดียวในกลุ่มกระโจนเข้าหา พร้อมกับเงื้อหมัดที่มีแสงเรืองอ่อน ๆ คลุมอยู่รวดเร็ว
หญิงสาวจ้องมองอีกฝ่ายเขม็งแล้วเบี่ยงตัวหลบหมัดเรืองแสงได้พอดีหวุดหวิด มือเรียวสอดเข้าใต้ข้างนั้นไปกระชับท้ายทอยแล้วออกแรงเพียงเล็กน้อยดึงอีกฝ่ายเข้าหาเร็วขึ้น กระแทกเข่าเข้ากลางลำตัวชายร่างสูงเต็มแรงก่อนตามด้วยศอกเข้าที่ท้ายทอยจนร่างนั้นล้มลงแน่นิ่งกับพื้นได้ในระนะเวลาเพียงพริบตาเดียว
ร่างเพรียวกระโดดกลับตัวไปด้านหลังชายคนหนึ่งซึ่งพุ่งเข้ามาจากทางด้านหลังตน “ลอบกัด ! น่าเกลียดที่สุด !! “ ไลอาโวยวายลั่นขณะยันฝ่าเท้าถีบร่างนั่นจมพื้นดินข้างที่ชายคนแรกนอนอยู่จนสลบนิ่งตามไปอีกคน “ฉันเกลียดการเล่นสกปรก ! “ ว่าพร้อมกับก้มลงดึงกำไลสีน้ำตาลบนข้อมือขวาของชายทั้งสองคนมาสวมไว้กับข้อมือตัวเอง ทำให้ร่างคนทั้งสองถูกเคลื่อนย้ายออกไปจากสนามในทันที
“บ้าชะมัด ! “ ชายคนหนึ่งในกลุ่มที่เหลือสบถเสียงดังก่อนหันไปหาอีกคนที่ยืนลังเลอยู่ข้างตัว “ช่วยกันล้มยัยนี่ก่อนดีกว่ามั้ยแล้วพวกเราค่อยสู้กันทีหลัง” รอจนอีกฝ่ายพยักหน้ารับจึงยกมือทั้งสองข้างยื่นไปด้านหน้า
“นายเข้าไปเล่นงานก่อนฉันจะหาจังหวะจัดการเอง ไปสิ ! “ ร่างข้างตัวกระโจนเข้าใส่สาวผมแดงพร้อมกับที่ลูกกลมเรืองแสงลอยขึ้นจากมือข้างหนึ่งที่แบออกขณะมืออีกข้างกำเข้าหากันเหลือแค่ 2 นิ้ว ดวงตาจ้องมองร่างเพรียวที่เคลื่อนไหวรวดเร็วไม่หยุดนิ่งเขม็ง
ร่างระหงกลับตัวเตะเสยปลายคางชายคนที่กระโจนเข้าหากระเด็นลอยไปแล้วต้องรีบดีดตัวหลบบางอย่างที่พุ่งตรงมา ปอยผมขาดไปเล็กน้อยขณะสิ่งที่เห็นเป็นเหมือนลำแสงพุ่งผ่านไปกระทบถูกพื้นดินเกิดเป็นหลุมแคบลึกที่มีควันจาง ๆ ลอยขึ้นมาให้เห็น ดวงตาเรียวสวยตวัดมองเจ้าของพลังเมื่อครู่รวดเร็วแล้วต้องเบิกตากว้าง ผุดลุกขึ้นวิ่งแทบไม่ทันเมื่อกระสุนแสงจำนวนมากถูกยิงตรงเข้าหาตน
“เชอะ ! รวมหัวกันแล้วงั้นรึ ! “ มือเรียวข้างหนึ่งตวัดออกข้างตัวปรากฏเป็นแผ่นคล้ายกระจกเรืองแสงรูปหกเหลี่ยมสีแดงสด ตวัดดวงตาเหลือบมองข้างไหล่ก่อนหยุดวิ่งหันกลับมาแล้ว คว้างกระจกเรืองแสงสวนออกไปรวดเร็วพร้อมกับก้าวเท้าวิ่งสวนไปตามช่องว่างของกระสุนแสงที่สะท้อนกระจกนั่นเบี่ยงวิถีไป
“เฮ้ย ! “ ร่างสูงอุทานลั่นขณะก้มหลบสันกระจกที่พุ่งตรงมา ก่อนถูกฝ่ามือเรียวกระชากคอเสื้อดึงเข้าหาและหมัดหนัก ๆ กระแทกข้างใบหน้าด้านหนึ่งเข้าอย่างจัง ตามด้วยอีกข้างและลูกเตะจระเข้ฟาดหางแบบเบาะ ๆ เข้าที่ก้านคอ ซึ่งสายคาดบนศีรษะก็ทำการสร้างเกราะพลังงานบาง ๆ ขึ้นช่วยลดแรงกระแทกลงไปเกือบครึ่ง แต่ก็ยังแรงพอจะทำให้ร่างสูงใหญ่กว่าลอยกระเด็นไปกระแทกต้นไม้ต้นหนึ่งแรงจนล้มลงหมดสติไปในเวลาอันรวดเร็ว
หญิงสาวระบายลมหายใจออกแผ่วขณะสวมกำไลหมายเลขที่ได้มาใหม่เพิ่มบนท่อนแขน ดวงตาเรียวสวยตวัดมองตัวเลขบอกเวลาบนแถบกระจกของปลอกโลหะที่ข้อมืออีกข้างแล้วเลิกคิ้วขึ้น “อืม . . . 10 นาทีได้มา 4 อัน ก็ไม่เลวนัก”
ร่างเพรียวยักไหล่ก่อนตวัดดวงตามองไปรอบ ๆ หากทำให้อีก 3 คนที่ยังยืนล้อมวงอยู่ในสภาพที่ต่างคนต่างก็บาดเจ็บมากน้อยไม่สมประกอบนักต้องสะดุ้งเฮือก ริมฝีปากเรียวกรีดรอยยิ้มหวาน “เอาล่ะ จะเข้ามาเองอีกรอบหรือจะให้ฉันลงมือก่อนบ้างล่ะ ? . . . รุ่นพี่”
---------------------------------------------------------------
อาร์คเปล่งเสียงหัวเราะระรื่นขณะมองภาพถ่ายทอดที่ปรากฏบนจอมอนิเตอร์ตรงหน้า “ไลอานี่เลือดร้อนกระตือรือร้นผิดกับนายเลยนะ โนอาห์” เหลือบดวงตามองชายหนุ่มข้างตัวที่นั่งมองมอนิเตอร์นิ่งอยู่อย่างนั้น
“อืม . . ไลอาเก่งเอาการเหมือนกันนะ ดูสิ” หญิงสาวผมสีน้ำตาลดำชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ “ขนาดถูกรุมนะนี่ยังสู้แบบสบาย ๆ เลย ท่าทางสนุกเสียด้วย คู่ต่อสู้เป็นพวกเจ้าหน้าที่ฝีมือระดับ C ขึ้นไปทั้งนั้นแท้ ๆ ไม่กลัวอะไรเลยนะ” ริมฝีปากเรียวยิ้มกว้างขณะชายเจ้าของโซฟาตัวใหญ่ยังคงเปล่งเสียงหัวเราะรื่นเริง โดยที่โนอาห์ซึ่งนั่งอยู่ตรงกลางก็ยังคงนิ่งเงียบเหมือนเดิม
‘กลุ่มที่ 18 จบแล้วค่ะ ผู้ผ่านเข้ารอบคือผู้แข่งขันหมายเลข 0193 ใช้เวลา 30 นาทีในการเอาชนะผู้เข้าแข่งขันในกลุ่มเดียวกันทั้งหมด นับเป็นสถิติเร็วที่สุดเป็นอันดับที่สองรองจากผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 0194 ของเทื่อวานนี้ การแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ครั้งนี้ดูจะสนุกกว่าที่คาดเอาไว้เสียอีกนะคะท่านผู้ชม ! โอ๊ะ‘ ภาพพิธีกรสาวที่ปรากฏบนมุมขวาล่างของมอนิเตอร์ดูเหมือนจะหันไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า
‘ว้าว ! กลุ่มอื่น ๆ เริ่มต่อสู้ดุเดือดกันแล้วค่ะ คงเพราะกลุ่ม 18 แข่งขันจบแล้วจึงทำให้กลุ่มอื่นเริ่มเครื่องร้อนตาม ขณะนี้กลุ่ม 16 เหลือผู้เข้าแข่งขันทั้งสิ้น 5 คน กลุ่ม 17 ยังเหลืออีก 8 คน กลุ่ม 19 เหลือ 3 คนอ๊ะ ! เหลือ 2 คนแล้วค่ะจี้ตามกลุ่ม 18 มาติด ๆ และกลุ่มสุดท้ายกลุ่มที่ 20 เหลืออีก 6 คน ท่านผู้ชมทุกท่านส่งแรงใจเชียร์กันหน่อยค่า !! ‘ เสียงแหลมสูงปลุกใจผู้ชมเป็นระยะได้รับความร่วมมือเป็นเสียงเชียร์ดังสนั่นทุกครั้งเช่นกัน
“เหลืออีกไม่นานก็คงจบ ปีนี้ผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนฝึกซ้อมกันมาเป็นอย่างดีทีเดียว” ชายหนุ่มมองร่างที่นั่งเงียบข้างกายชั่วครู “ไปหาไลอาที่ห้องพักสิ ยังไงเดี๋ยวจบการแข่งขันเขาก็จะประกาศรวมตัวผู้เข้ารอบต้องลงไปโชว์ตัวอยู่แล้ว ป่านนี้ไลอาก็คงนั่งเหงาอยู่คนเดียวไม่คิดไปอยู่เป็นเพื่อนเขาหน่อยรึ ? โนอาห์”
ร่างสูงระบายลมหายใจออกเล็กน้อยแต่ก็ยันกายลุกจากโซฟาแต่โดยดี หากกลับต้องหยุดเท้าลงหน้าบานประตูเมื่อเจ้าของห้องพิเศษเอ่ยปากรั้งไว้เสียก่อน
“อ๊ะ โนอาห์ ฝากบอกไลอาด้วยนะว่ายินดีด้วย ขอฉันพักเอาแรงแล้วจะตามไป”
ดวงตาสีเทาเรียบเย็นหรี่ลงเล็กน้อย ขณะมองสบใบหน้าที่ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดีของชายหนุ่ม ก่อนหมุนกายก้าวผละออกไปจากห้องโดยมีหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำในเครื่องแบบแดงสดก้าวตามไปติด ๆ
---------------------------------------------------------------
“ยินดีด้วยนะจ๊ะ ! ไลอา” หญิงสาวผมสีน้ำตาลดำเอ่ยเสียงใสขณะฝ่ามือเรียวกุมกระชับมือของอีกฝ่ายไว้แน่นแล้วเขย่าเบา ๆ “แหม . . เก่งจังเลยล่ะ ฉันดูเธอต่อสู้กับพวกผู้ชายพวกนั้นแล้วเห็นเธอท่าทางสนุกมากจนฉันนึกอยากลองบ้างเลยทีเดียวล่ะ โนอาห์ทำสถิติอันดับหนึ่ง 8 นาที ไลอาอันดับสอง 30 นาที เก่งกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะจ๊ะคู่นี้ ดูถูกไม่ได้ซะแล้ว ยอดเยี่ยมจริง ๆ “
“ไม่เท่าไหร่หรอก เซเรนีต้า เธอเองก็เก่งเหมือนกันนั่นล่ะ สถิติอันดับสาม 37 นาทีน่ะของเธอไม่ใช่เหรอ ทำเป็นถ่อมตัวไปได้” กระแสเสียงเอ่ยกลั้วหัวเราะระรื่นสดใสไม่แพ้กันก่อนหญิงสาวจะตวัดดวงตาไปมองร่างสูงที่ก้าวตามมากสมทบด้วยท่าทีนิ่งสนิทเช่นเคย คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยข้างหนึ่งเป็นเชิงถาม
ดวงตาสีเทาเย็นหรี่ลงขณะริมฝีปากเรียวแย้มรอยยิ้มนิด ๆ “ไม่บาดเจ็บก็ดีแล้ว อาร์คฝากแสดงความยินดีมาให้ บอกว่ายินดีด้วยที่เข้ารอบ”
“แล้วเจ้าตัวไม่ลงมาพูดเองรึไง ? “ ไลอาเอ่ยปากถามขณะท้าวแขนไว้กับเอวและเอนตัวไปด้านหลังนิด ๆ ทิ้งน้ำหนักพิงกำแพงโลหะข้างตัว
“จะตามมาทีหลัง” ชายหนุ่มกล่าวตอบเรียบ ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นเมื่อพิธีกรสาวเสียงบาดหูคนเดิมเริ่มต้นประกาศอีกครั้งที่ลานสนามแข่งขัน ซึ่งสนามทั้ง 5 ถูกเคลื่อนเก็บไปหมดแล้วกลายเป็นพื้นโลหะโล่งกว้างเรียบ ๆ แทน
กำแพงกระจกของห้องพักผู้แข่งขันถูกเลื่อนขึ้นเก็บบนเพดาน และแท่นโลหะถูกเลื่อนออกจากขอบที่พื้นเป็นทางทอดลงไปยังพื้นลานโล่งเบื้องล่างนั่น
‘ต่อไปจะขอสรุปรายชื่อผู้ผ่านเข้าสู่รอบคัดเลือกรอบสองจากทั้งสองวันนะคะ’ บอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ในมือถูกยกขึ้นขณะนิ้วเรียวกดปุ่มบนครอบโลหะข้างหูให้เลื่อนมอนิเตอร์ครอบดวงตาขึ้นเก็บไว้กับสายคาดหน้าผาก ‘จากกลุ่มที่หนึ่ง ไวการ์ท ไนท์แองเจล’ รายชื่อถูกประกาศและชายคนหนึ่งเดินลงไปตามทางสู่ลานกว้างท่ามกลางเสียงโห่ร้องต้อนรับจากผู้ชมบนอัฒจันทน์ทุกด้าน
‘กลุ่มสอง เรวิน เอส . กีเดล กลุ่มสาม โนอาห์ เอ่อ . . ไม่ทราบนามสกุลนะคะ ต่อไปกลุ่มสี่ . . . ‘ รายชื่อถูกประกาศไปเรื่อย ๆ ขณะเจ้าของชื่อแต่ละคนต่างทยอยลงมายืนบนลานกว้างทีละคนตามลำดับการประกาศจนครบทุกคน
‘เอาล่ะค่ะ จากนี้ไปดิฉันจะขอแจ้งรายละเอียดการแข่งขันรอบคัดเลือกรอบต่อไปในอีกสองวันข้างหน้า ให้ทุกท่านได้ทราบกันนะคะ’ บอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ในมือถูกยกขึ้นมาอีกครั้งก่อนดวงตาจะตวัดไปมองยังมอนิเตอร์จอยักษ์และได้เห็นสิ่งหนึ่งเข้าโดยบังเอิญจึงเปล่งเสียงร้องลั่น พร้อมกับที่แท่นโลหะลอยซึ่งตนยืนอยู่ถูกร่างหนึ่งพุ่งเข้าปะทะอย่างแรงจนร่วงตกลงกับพื้น
“อะไรน่ะ ?! เจ้าพวกนี้มาจากไหน ?! “ เซเรนีต้าตวัดสายตามองร่างที่มีลักษณะคล้ายมนุษย์ที่มีบางส่วนผิดปกติไปหลายตัว กระโดดลงจากด้านหลังมอนิเตอร์ยักษ์ลงสู่พื้นลานกว้างล้อมกรอบกลุ่มผู้เข้าแข่งขันเอาไว้
ทั้งหมดสวมสิ่งที่คล้ายหมวกนิรภัยครอบไว้ครึ่งศีรษะ สวมกางเกงเนื้อหนาสีดำสนิทขณะบนร่างกายที่มีรอยบาดแผลเย็บหนา ๆ และเส้นเลือดโปนปูดจนผิดรูปร่างมีเพียงสายหนังลักษณะเหมือนเข็มขัดพันธนาการพันรัดเอาไว้แน่นแทนเสื้อ บางร่างมีแขนข้างหนึ่งยาวใหญ่ลากพื้นในขณะที่บางร่างมีสิ่งที่คล้ายกระดูกงอกเป็นแท่งแหลมยาวทั่วตัวแตกต่างกันไป
“เจ้าพวกนี้ตัวอะไรน่ะ ?! เซเรนีต้า ! “ หญิงสาวผมแดงตะโกนถามดังลั่นพร้อมกับพลิกตัวหลบกรงเล็บแหลมใหญ่ของร่างประหลาดตัวหนึ่งซึ่งพุ่งโจมตีเข้ามารอบทิศทาง ร่างเพรียวกระโดดข้ามหัวขณะมือเรียวสะบัดออกข้างตัว เกิดเป็นลำแสงสีแดงสดยาวตวัดรัดมือข้างนั้นไว้แล้วดึงเต็มแรงจนร่างนั่นล้มลงกระแทกพื้นเสียงดัง
“ไลอา ! “
หญิงสาวหันตามเสียงเรียก แล้วต้องรับก้มหลบลำแสงสีน้ำเงินเข้มที่เจ้าของเสียงปล่อยออกมาไปปะทะกับร่างกึ่งมนุษย์ตนหนึ่งด้านหลังแทบไม่ทัน ริมฝีปากเรียวระบายลมหายใจออกแผ่วก่อนยิ้มบาง “ขอบใจ โนอาห์”
---------------------------------------------------------------
เฟิร์สมองผ่านกระจกของห้องพิเศษบนอัฒจันทน์ชั้นสองสำหรับผู้นำโดยเฉพาะ ดวงตาสีฟ้าจางทอดมองความวุ่นวายของการต่อสู้บนลานกว้างเบื้องล่างนิ่ง มือเรียวข้างหนึ่งกำกุญแจซึ่งเป็นแท่งแก้วยาวคล้องด้วยสายสร้อยเอาไว้หลวม ๆ
“เฟิร์ส ! นั่นเธอทำอะไร ?! “ เซคันด์เอ่ยถามดังลั่นทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องพิเศษของผู้นำกองพล White Wolf โดยไม่ใช้การติดต่ออย่างเคยเนื่องจากตนเองก็อยู่ที่ห้องพิเศษข้าง ๆ นี่เอง “ปล่อยพวก Body Creature ที่ยังอยู่ในขั้นตอนทดสอบออกมาโดยผละการแบบนี้เกิดทาง NEL รู้เรื่องเข้าจะทำยังไง ?! เธอคิดอะไรของเธออยู่กันแน่ เฟิร์ส ?! “ เจ้าของเรือนผมดำขลับปราดเข้ามากระชากไหล่หญิงสาวให้หันมาสบตาตรง ๆ
ริมฝีปากเรียวเคลือบสีแดงระเรื่อคลี่ยิ้มบางขณะยังคงเหลือบสายตามองความวุ่นวายเบื้องล่างอย่างต่อเนื่อง “ฉันก็แค่ช่วยทดสอบ Body Creature ให้เท่านั้น แต่ก็หวังผลพลอยได้อื่นอีกนิดหน่อยฉันอยากทดสอบเด็กใหม่สองคนนั่น ถ้าทั้งคู่ใช่พวกนั้นจริง ๆ บางทีนี่อาจเป็นโอกาสดีที่ฉันจะปลุกเขา . . เรียกให้กลับมาได้”
ดวงตาเรียวสวยค่อยเลื่อนมาสบกับดวงตาสีแดงสดที่แทบเปล่งแสงสีเพลิงออกมาได้ “นายไม่ดีใจรึ ? ถ้าฉันเรียกเขากลับมาได้สำเร็จ”
ฝ่ามือใหญ่ที่กดบ่าลาดแน่นคลายแรงลงและดึงมือกลับ “ดีใจสิ ! แต่พวก NEL ต้องรู้แน่เรื่องออกจะอึกทึกใหญ่โตขนาดนี้พวกเรากลบไม่มิดหรอกนะ เฟิร์ส คิดถึงเรื่องนี้เอาไว้รึเปล่า ? “
“ฉันจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะนายไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าทางศูนย์เรียกสอบมาคนที่โดนก็คือฉันในฐานะผู้บัญชาการสูงสุด เอาล่ะ . . เรามานั่งชมผลการทดสอบนี่ให้สนุกเถอะ เซคันด์” ว่าพร้อมกับเดินมานั่งลงยังโซฟาหนานุ่มซึ่งมีมอนิเตอร์ถ่ายทอดภาพขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้า แล้วผายมือออกยังที่ว่างบนโซฟาตัวใกล้ ๆ เป็นการเชิญให้นั่ง
ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกแรงพร้อมกับโบกมือปฏิเสธแล้วเดินผละไปยังประตูทางเข้าออก “ระวังเอาไว้ให้มากด้วยล่ะ เฟิร์ส ท่าทาง NEL รู้เรื่องที่พวกเราทำอะไรลงไปบ้างล่ะก็ . . คราวนี้เราอาจต้องสูญเสียเขาไปจริง ๆ ก็ได้” เอ่ยเสียงเรียบผิดปกติก่อนก้าวผ่านบานประตูโลหะที่เลื่อนเปิดออกไปรวดเร็ว
---------------------------------------------------------------
“กรี๊ด !! ”
เสียงกรีดร้องทำให้หญิงสาวผมแดงตวัดมองต้นเสียง แล้วรีบพุ่งเข้าหาเซเรนีต้าซึ่งล้มลงกับพื้นโดยมีร่างกึ่งมนุษย์ร่างหนึ่งคร่อมอยู่ด้านบนเงื้ออุ้งเล็บแหลมยาวขึ้นแล้วตะปบลงใส่
“หยุดนะ ! “ ไลอาเปล่งเสียงดังลั่นทั้งที่รู้ดีว่าเจ้าตัวประหลาดนั่นไม่รับรู้ถ้อยคำ หญิงสาวกระโดดถีบเข้าใส่ด้านข้างจนร่างผิดรูปนั่นกระเด็นไปทางหนึ่ง มือเรียวคว้าต้นแขนอีกฝ่ายขึ้นพาดคอแล้วพากลับมารวมกับผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ เป็นกลุ่มใหญ่ ซึ่งต่างก็บาดเจ็บมากบ้างน้อยบ้างไปตาม ๆ กัน
“เป็นอะไรรึเปล่า ? เซเรนีต้า”
เจ้าของชื่อกัดริมฝีปากขณะนั่งลงกับพื้น มือเรียวจับยึดบ่าตนเองไว้แน่น “บ้าจริง ! ดูเหมือนแขนซ้ายจะหลุด ฉันวิ่งไม่ได้แล้วด้วย” เหลือบดวงตามองบาดแผลกรีดทั้งยาวและลึกบนขาขวาที่วางราบไปกับพื้นมีเลือดออกไหลเป็นทาง “นั่นมันตัวบ้าอะไร !? ไม่เหมือนพวกคิเมร่าที่เคยเจอมาก่อนเลยสักนิด มันพัฒนาตัวเองขึ้นมาอีกแล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง ?! “
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มกวาดตามองร่างกึ่งมนุษย์ที่ตีวงล้อมรอบเอาไว้ ก่อนเหลือบดวงตามองไปยังกลุ่มคนเบื้องหลังที่กว่าครึ่งแทบหมดสภาพที่จะต่อสู้ได้
“ไลอา สร้างเกราะคุ้มกันพวกที่บาดเจ็บด้วยส่วนคนที่สู้ไหวก็ออกมาช่วยกันหน่อย” กระแสเสียงยังคงเรียบสงบขณะสะบัดฝ่ามืออกข้างตัว สร้างลูกแสงกลมที่มีประกาบแปลบปลาบขึ้นบนมือทั้งสองข้าง เหลือบดวงตามองลูกแสงเล็กน้อยก่อนขยับบังคับให้กลายเป็นลูกกลมขนาดเล็กคล้ายลูกแก้วจำนวนมากลอยอยู่เหนือฝ่ามือแทน
มือเรียวตวัดสร้างโดมสีแดงคลุมกลุ่มผู้บาดเจ็บเอาไว้ “ช่วยกันพยาบาลตัวเองไปก่อน พวกนายน่ะรีบ ๆ ห้ามเลือดเข้าสิ !! “ หันไปตวาดใส่กลุ่มคนที่นั่งช๊อกในสภาพบาดแผลเต็มตัวจนอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือกก่อนร่างเพรียวจะกลับตัวหลบร่างกึ่งมนุษย์ร่างหนึ่งที่พุ่งเข้าโจมตี
มือเรียวสะบัดลำแสงสีแดงออกพันกับส่วนที่เป็นท่อนแขนขนาดเท่ามนุษย์ปกติแล้วดึงสุดแรงเหวี่ยงร่างนั่นกระเด็นไปไกล พร้อมกับที่เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มยิงลูกแก้วแสงจำนวนหนึ่งเข้าซ้ำทันที
ลูกแก้วแสงยิงผ่านท่อนแขนและส่วนที่เป็นท่อนขาจนขาดกระจุย ขณะบางส่วนที่เจาะผ่านเข้าไปแล้วไม่ทะลุออกมากลับระเบิดออกจนร่างประหลาดนั่นเหลือเพียงเศษชิ้นเนื้อกระจัดกระจายไปทั่ว พร้อมด้วยเลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนลานโล่งกว้างส่วนหนึ่งไปทั้งบริเวณ
“พวกนาย ! “ สาวผมแดงหันกลับไปยังอีกกลุ่มที่กำลังชุลมุนกันอยู่อีกด้าน “รู้ตัวว่าเดี่ยว ๆ กับพวกมันไม่ไหวก็ช่วยกันรุมกำจัดไปทีละตัวสิ ! ยังมามัวเอ๋อทำหน้าโง่อยู่ได้ !! “ ตวาดลั่นแล้วต้องรีบยกแขนตั้งการ์ดรับการปะทะรุนแรงจากร่างกึ่งมนุษย์ตัวหนึ่งซึ่งพุ่งเข้ามาแทบไม่ทันกระเด็นไปไถลไปตามพื้น จนหยุดอยู่กลางกลุ่มพวกร่างประหลาดกึ่งมนุษย์พอดิบพอดี
“ไลอา !? “ เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มจะวิ่งไปหา หากร่างกึ่งมนุษย์ตัวนั้นหันกลับมาเล่นงานเขาทันทีจนถูกกระแทกล้มลงด้วยไม่ทันตั้งตัว
---------------------------------------------------------------
‘ . . ค . . ลืมตา . . ‘
เสียงเล็ก ๆ ดังไร้ที่มาท่ามกลางความมืด ทั้งที่แน่ใจว่าไม่เคยได้ยินมาก่อนแต่กลับฟังดูคุ้นหูอย่างประหลาด
“ใครน่ะ ?! เสียงใคร ? “ ชายหนุ่มเปล่งเสียงถามขณะยังคงกวาดตามองค้นหาเจ้าของเสียง ทั้ง ๆ ที่อยู่ตามลำพัง “มีอะไรก็พูดมาให้ชัด ๆ สิ ! ต้องการบอกอะไรฉันกันแน่ถึงทำให้ฝันแบบนี้อยู่เรื่อย ?! “
‘ . . ไม่มีเวลาแล้ว ! ‘ เสียงเล็ก ๆ นั่นฟังดูเหมือนเป็นเสียงเด็กสาวซึ่งเพิ่งจะย่างเข้าวัยรุ่นยังไม่เต็มตัวนัก ‘เร็วเข้า ! ต้องหยุดพวกนั้น รีบตื่นสิ ! ลืมตาตื่นขึ้นเสียที ช่วยพวกเขาด้วย ! อาร์ค !! ‘
---------------------------------------------------------------
“ท่านรองอาร์ค !! “
ชายหนุ่มลืมตาผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้รวดเร็ว “เมื่อครู่เรียกฉันงั้นรึ ? ทริเซีย”
“ดิฉันปลุกเท่าไหร่ท่านก็ไม่ตื่นเสียที ข้างล่างเกิดเรื่องแล้วค่ะ !? “ หญิงสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงร้อนรนขณะก้าวหลบให้อีกฝ่ายได้เห็นภาพความวุ่นวายในมอนิเตอร์ชัด ๆ
ดวงตาสีเขียวเข้มเบิกกว้าง “Body Creature ?! ใครปล่อยพวกไม่สมบูรณ์ออกมาแบบนี้ ? ไม่สิ . . พวกหน่วยรักษาความปลอดภัยมัวทำอะไรกันอยู่ทำไมไม่ลงไปจัดการ ?! “
“หน่วยรักษาความปลอดภัยมาถึงห้องพักผู้เข้าแข่งขันชั้นล่างนี่แล้วแต่ลงไปในลานไม่ได้ค่ะ ! ไม่รู้ใครสั่งการปิดระบบฉุกเฉินเอาไว้ทำให้ไม่สามารถลงไปในสนามได้ กำลังหาทางแก้ไขกันอยู่ค่ะ !! “
“บ้าที่สุด ! จะมัวโง่งมโข่งกันไปถึงไหน ! ในเมื่อใช้เครื่องมือไม่ได้ก็ใช้แรงกายทำซะเองก็สิ้นเรื่อง !! “ ชายหนุ่มลุกออกจากโซฟาไปสำรวจกำแพงกระจกที่มองลงไปเห็นลานกว้างเบื้องล่างได้แล้วจึงถอยออกมาเล็กน้อย
“ถอยไปห่าง ๆ ! ทริเซีย สั่งพวกข้างล่างให้ตามลงไปสมทบเร็วที่สุดด้วย ฉันจะล่วงหน้าไปก่อน !! “ ฝ่ามือใหญ่ที่มีประกายแสงเรืองรองสะบัดออกส่งพลังเข้าทำลายกำแพงกระจกจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ แล้วกระโดดออกไปรวดเร็วจนเลขาฯสาวผมดำห้ามไม่ทัน
“ไลอา ! “ เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนเปล่งเสียงเรียกดังลั่น มือที่มีประกายลูกแสงกลมเงื้อเหนือศีรษะสะบัดส่งพลังลงไปเบื้องล่างเต็มแรง เกือบพร้อมกับที่เจ้าของชื่อสร้างเกราะสีแดงขึ้นคลุมร่างเอาไว้ได้ทันก่อนเกิดระเบิดขึ้นเป็นวงกว้างส่งเสียงดังสนั่น
แรงระเบิดพัดเอาร่างประหลาดบางตัวกระเด็นไปไกลขณะที่บางตัวสามารถตั้งหลักป้องกันได้ทัน ในขณะที่กลุ่มร่างซึ่งล้อมหญิงสาวผมแดงไว้นั้นถูกอัดเข้าเต็มที่จนกลายเป็นแค่เศษชิ้นส่วน ปะปนเลือดสีแดงสดเกลื่อนพื้นโลหะที่ยุบตัวจากแรงระเบิดลงไปกว่าครึ่งเมตร
“ไลอา ! ไลอาเป็นยังไงบ้าง ?! “ เซเรนีต้าซึ่งนั่งรวมกลุ่มกับผู้บาดเจ็บในเกราะโดมสีแดงก่อนหน้านี้เปล่งเสียงเรียกดังลั่นก่อนต้องสะดุ้ง เมื่อสิ่งหนึ่งกระเด็นตกลงมาบนพื้นนอกกำแพงแสงตรงหน้า ใบหน้านวลซีดเผือดขณะดวงตาเบิกกว้างเมื่อมองเห็นสิ่งนั้นชัดตา
“ไม่ !! เรย์ ! เรย์ !! “ มือเรียวทั้งทุบทั้งข่วนกำแพงแสงเต็มแรงขณะน้ำตาอุ่นใสรินลงอาบแก้ม เมื่อภาพที่เห็นผ่านกำแพงแสงคือส่วนหัวของร่างกึ่งมนุษย์ตัวหนึ่งที่หมวกโลหะครอบศีรษะหลุดหายไปจึงมองเห็นใบหน้าของมนุษย์ผมสั้นสีน้ำตาลดำได้ชัด
“อะไรนะ ?! “ เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนผงะหันกลับมามองยังซากร่างซึ่งเหลืออยู่แค่ครึ่งตัว ฝ่ามือใหญ่ดึงหมวกโลหะออกให้มองเห็นหน้าชัด ๆ “ให้ตายสิ ! หมอนี่มันผู้ชนะเลิศเมื่อ 2 ปีก่อนที่ขอเข้าไปในศูนย์วิจัยนี่ ไหนว่าพวก Body Creature สร้างมาจากพวกเจ้าหน้าที่ที่ตายแล้วไงล่ะแล้วนี่มันอะไรกัน ?! เจ้าพวกนี้เป็นมนุษย์ !! “
“นี่ล่ะ . . ฝีมือไอ้พวกบ้าการวิจัย พวกนักวิทยาศาสตร์เป็นแบบนี้กันหมด ?! “ หญิงสาวผมแดงขยับตัวลุกขึ้นแม้จะรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัวจากการถูกปะทะหนักหน่วง ริมฝีปากเรียวขบกันแน่นขณะกวาดตามองไปรอบ ๆ แล้วต้องสะดุดสายตาที่ร่างชายผมสีน้ำเงินเข้ม ซึ่งมีบาดแผลประปรายโลหิตไหลซึมทั่วตัวแต่ยังคงยืนนิ่งกลางกลุ่มร่างกึ่งมนุษย์ 3 ตัวที่กำลังก้าวเข้าใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ
“แย่แล้ว ! หยุดนะโนอาห์ !! “ มือเรียวสะบัดออกไปเบื้องหน้าสร้างม่านเกราะรูปโดมขนาดเล็กคลุมร่างชายหนุ่มเอาไว้ได้ทัน ก่อนร่างสูงจะปล่อยคลื่นพลังสีน้ำเงินเข้มออกจากทั่วทั้งตัว
อาร์คปัดแขนที่มีเขางอกออกมาจากข้อศอกแหลมยาวออกพ้นตัว พร้อมกับจับข้อมือที่มีเส้นเลือดโปนปูดเหวี่ยงร่างกึ่งมนุษย์ทุ่มลงกับพื้นแล้วเหยียบไหล่บิดแขนข้างนั้นจับยึดเอาไว้แน่นหนา “เกิดอะไรขึ้น ?! “
“โนอาห์ลืมตัวแล้ว ! “ ริมฝีปากเรียวขบกันแน่นขณะแขนทั้งสองข้างที่ยื่นออกไปเบื้องหน้าสั่นระริกกระตุกเป็นจังหวะตามการปะทะที่ทำให้เกิดไฟฟ้าสถิตย์แล่นแปลบปลาบบนผิวกำแพงโดมแสงสีแดงนั่น “หมอนั่นเวลาโมโหจนลืมตัวแล้วเป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า ! ครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งก่อน ๆ จนเทียบไม่ได้เลยจะต้านไว้ได้ถึงไหนก็ไม่รู้ !! “
“โนอาห์ ! หยุดเดี๋ยวนี้นะ ! โนอาห์ !! “ ชายหนุ่มเปล่งเสียงตะโกนลั่นขณะคลายปล่อยมือจากร่างประหลาดกึ่งมนุษย์ พร้อมกับที่รู้สึกถึงเสียงอีกเสียงหนึ่งที่ดังสะท้อนก้องจากในสมอง . . เสียงที่คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ก่อนความรู้สึกจะดับวูบลง
‘พอได้แล้ว ! โนอาห์ !! ‘
---------------------------------------------------------------
ไลอาตวัดดวงตามองยังร่างเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนที่จู่ ๆ ก็ก้าวเดินเข้าไปใกล้วงล้อมของร่างกึ่งมนุษย์ “จะทำอะไรน่ะ ?! อาร์ค โอ๊ย !! “ มือเรียวข้างหนึ่งสะบัดไปด้านหลังจากการต้านแรงกดดันไม่ไหวขณะมืออีกข้างที่ยังคงยื่นอยู่เบื้องหน้านั้นสั่นระริกเกร็งจนข้อนิ้วเป็นสีขาวซีด
“บ้าที่สุด ! จะต้านไม่ไหวอยู่แล้วพวกนายรีบหนีไปเร็วเข้า ! อาร์ค ! ถอยออกมาเดี๋ยวนี้ ! เกราะของฉันจะขังเขาไม่ไหวแล้ว ถอยออกมาเร็วเข้า !! อาร์ค ! “ มือเรียวข้างที่ถูกผลักไปด้านหลังวาดลงลดเกราะที่คลุมกลุ่มผู้บาดเจ็บให้สลายไปก่อนหันไปยังชายหนุ่มที่ยังไม่มีทีท่าแม้แต่จะหยุดเท้าลง
ดวงตาสีเขียวเข้มมองตรงไปยังร่างที่คุกเข่าอยู่ในเกราะสีแดงซึ่งส่งเสียงลั่นเปรี๊ยะตลอดเวลา ริมฝีปากเรียวเหยียดรอยยิ้มบางขณะถูกร่างกึ่งมนุษย์ใกล้ตัวพุ่งเข้าโจมตี ร่างสูงเบี่ยงตัวเล็กน้อยหลบกรงเล็บแหลมขณะฝ่ามือยกขึ้นทาบบริเวณหน้าผากร่างนั่นเบา ๆ “จงหลับให้สบาย เธอเหนื่อยมากแล้ว”
ทันทีที่ผละมือออกร่างนั่นก็ล้มลงกับพื้น หมวกโลหะหลุดออกขณะร่างกายส่วนที่ผิดปกติค่อย ๆ สลายกลายเป็นฝุ่นปลิวหายไปเหลือไว้แต่ร่างของมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่แน่นิ่งหมดลมหายใจไปแล้วเท่านั้น ร่างกึ่งมนุษย์แต่ละตัวที่พุ่งเข้าโจมตีก็ทำเช่นเดียวกัน และกลับสู่สภาพเดิมของมนุษย์ด้วยลักษณะที่ไม่แตกต่างจากร่างแรก
ชายหนุ่มมองเศษฝุ่นในมือที่กำลังปลิวหายไปทั้งที่ริมฝีปากยังมีรอยยิ้มบางปรากฏอยู่ “พวกเธอเป็นอิสระแล้ว . . . ขอให้ฝันดีไปจนชั่วนิรันดร์” กระแสเสียงหลุดออกจากริมฝีปากแผ่วลอยเป็นกระซิบ ก่อนที่ร่างสูงจะหันไปยังชายหนุ่มในเกราะโดมขนาดเล็กและเริ่มก้าวเข้าหาอีกครั้ง
“อาร์ค ! ว้าย !! “ หญิงสาวเปล่งเสียงร้องลั่นขณะทั้งร่างกระเด็นล้มลงสุดจะทานไหว จังหวะเดียวกับที่เกราะแสงสีแดงถูกทำลายลงราบคาบ ปล่อยคลื่นพลังสีน้ำเงินเข้มให้กระจายออกมาเต็มแรงหนักหน่วง
ร่างสูงระบายลมหายใจออกแผ่วขณะยกมือทั้งสองข้างขึ้น สร้างกำแพงเรืองแสงสีทองล้อมกรอบและขังอีกฝ่ายไว้ในปริมาตรทรงลูกบาศก์อีกครั้ง “โนอาห์ . . ฉันจะหยุดเธอให้เอง”
เสียงกังวานเอ่ยลำนำบทเพลงซึ่งไม่เคยมีใครได้ยินขึ้นดังกังวาน ท่ามกลางเสียงลั่นเปรี๊ยะของกระแสพลังที่ถูกกักอยู่ภายในปริมาตรเรืองแสงซึ่งค่อย ๆ ลดความรุนแรงเกรี้ยวกราดลงทีละน้อย
หญิงสาวผมแดงเงยหน้าขึ้นรวดเร็วและมองตรงไปยังชายหนุ่มตรงนั้นด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ลำนำบทเพลงเดียวกันนี้ไม่น่ามีผู้ใดรู้จักได้นอกเหนือจากพวกตน บทเพลงที่ไม่คิดว่าจะมีวันได้รับฟังอีกนับจากอดีตอันยาวนาน “ไม่จริง . . . เป็นไปไม่ได้ นั่นเธอเหรอ ? ลีอา ?! “
---------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น