ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Survival Game
เสียงสัญญาณเบา ๆ จากปลอกโลหะบนข้อมือทำให้ไลอายกแขนขึ้น เห็นรูปซองจดหมายสีเขียวกระพริบอยู่ที่แถบกระจกบอกการมีข้อความถูกส่งมา จึงกดปุ่มรับให้มอนิเตอร์ลอยปรากฏขึ้นและมีข้อความตัวอักษรสีเขียวขึ้นมาให้เห็นชัดตา
“โนอาห์ ได้เหมือนกันรึเปล่า ? “ หันไปถามชายผมสีน้ำเงินเข้มข้างตัวซึ่งอีกฝ่ายก็เพียงแค่ขยับปลอกแขนมาให้ดูเป็นคำตอบเท่านั้น “เรียกรวมผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดที่โถง N / E –001 ชั้น 1 อาคาร A เวลา 13.00 น. มาสายเกิน 10 นาทีขอตัดสิทธิ์ในการเข้าแข่งขันโดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ทั้งสิ้น” คิ้วเรียวทั้งสองข้างเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนกดปิดมอนิเตอร์ลง
ชายหนุ่มขยับมือขึ้นดูตัวเลขดิจิตอลบอกเวลาบนแถบกระจกที่มุมขวาบนจากปลอกข้อมือ “มีเวลาอีก 1 ชั่วโมง หาอะไรทานให้เรียบร้อยก่อน”
ร่างเพรียวยักไหล่แล้วรีบสาวเท้าเดินแกมวิ่งนำหน้าอีกฝ่าย หยุดเท้าที่หัวเลี้ยวมุมหนึ่งของทางเดินและหันกลับมาเอ่ยเสียงดังทั้งสดใสรื่นเริง “งั้นรีบกินรีบไปเร็ว ๆ เจ้า ฉันอยากรู้กฏกติกาการแข่งขันนั่นใจจะขาดแล้ว ! “ ว่าแล้วจึงหันกลับวิ่งไปตามทางเดินโดยมีชายผมสีน้ำเงินเข้มก้าวเท้าตามด้วยระดับความเร็วที่เพิ่งขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
---------------------------------------------------------------
เจ้าของเรือนผมสีแดงสดกวาดสายตามองผู้คนที่นั่งอยู่รอบ ๆ ตัวเกือบเต็มห้องโถงกว้าง “อืม . . คนเข้าแข่งเยอะเหมือนกันนะนี่ จะไปรอดมั้ยหนอพวกเรา ? “ เอ่ยรำพึงคำถามออกมาเพียงแผ่ว ๆ ไม่หวังคำตอบมากนักแล้วจึงเบิกดวงตากว้างพร้อมกับโบกมือสุดแขนเมื่อเห็นอาร์คท้าวศอกกับราวระเบียงชะโงกหน้าลงมาจากชั้นสอง
“รายชื่อลงทะเบียนทั้งหมด 200 คนกับอีกนิดหน่อย มาที่นี่กันครบเรียบร้อยแล้ว” โนอาห์เอ่ยพร้อมกับกดปิดมอนิเตอร์ลง
“สวัสดี”
เสียงสดใสทักมาจากด้านหลังที่นั่งทำให้คนทั้งคู่หันกลับไปมองพร้อมกัน สบกับหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำยาวปรกบ่าลงมาถึงกลางอกในชุดเครื่องแบบสีแดงนั่งอยู่ตรงนั้นพร้อมรอยยิ้มใส
“พวกเธอเป็นเจ้าหน้าที่ใหม่ใช่มั้ย ? ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย” คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนเปล่งเสียงหัวเราะระรื่น “อ๊ะ ขอโทษนะที่เสียมารยาท ฉันชื่อเซเรนีต้า แอล . อิลลูโซรี่ สังกัด Red Wolf ยินดีที่ได้รู้จักและสวัสดีอีกครั้งจ๊ะ”
สาวผมแดงกระพริบตาปริบก่อนยิ้มกว้างรับไมตรี “ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อไลอา ส่วนนี่โนอาห์น้องชายฉัน” ว่าพร้อมกับผายมือไปยังชายหนุ่มข้างตัวที่เพียงก้มศีรษะแสดงอาการรับรู้เล็กน้อย “และใช่ พวกเราเป็นเด็กใหม่เพิ่งเข้ามาเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้เอง”
“งั้นก็ไม่ได้เข้ามากับพวกกลุ่มเด็กใหม่จากศูนย์วิจัยเมื่อาทิตย์ที่แล้วน่ะสิ แปลกจังนะ ไม่รู้ว่ามีการรับคนนอกเข้ามาเป็นเจ้าหน้าที่แบบนี้ได้ด้วย” ริมฝีปากบางกรีดรอยยิ้มหวาน \"รู้อะไรมั้ย ฉันเองก็มีน้องชายคนหนึ่งเหมือนเธอ เราสองคนโชคดีที่ได้เข้ามาเป็นเจ้าหน้าที่ที่นี่ทั้งคู่แต่เขาสังกัดอยู่กองพล Blackl Wolf เราก็เลยไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก ที่นี่มีคนเป็นครอบครัวเข้ามาเป็นเจ้าหน้าที่ด้วยกันน้อยมาก ดังนั้นถ้าเข้ามาได้ก็มักจะรักกันเป็นพิเศษ”
ร่างเพรียวขยับตัวหันกลับมาให้มากขึ้นเพื่อจะได้ไม่ต้องหันคอให้เมื่อย “แล้วปีนี้น้องชายเธอเข้าร่วมการแข่งขันด้วยรึเปล่าล่ะ ? “ ไลอาเอ่ยปากถามอีกฝ่ายอย่างให้ความสนใจเต็มที่
“ไม่หรอก เขาเป็นผู้ชนะเลิศเมื่อปีที่แล้วและขอกลับออกไปภายนอก พวกเรามีพ่อแม่ที่อายุก็มากแล้วอยู่ ตอนแรกตั้งใจว่าสมัครเข้ามาอาจจะผ่านการทดสอบแค่คนเดียวหรือไม่ก็ไม่ผ่านทั้งคู่ จากนั้นคนที่ไม่ผ่านก็จะคอยดูแลทั้งสองท่านอยู่ในเมือง แต่ผลปรากฏว่าพวกเราผ่านเข้ามาเป็นเจ้าหน้าที่ทั้งคู่ดังนั้นเราจึงตกลงกันว่าต้องกลับออกไปคนหนึ่ง แต่มันมีกฏห้ามติดต่อกับโลกภายนอก แถมที่นี่มันก็คนในห้ามออกคนนอกห้ามเข้าเสียด้วย ดังนั้นโอกาสเดียวคือการแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์นี่”
หญิงสาวระบายลมหายใจออกแรงก่อนเงยหน้าขึ้นมองไปยังเวทียกพื้นสูงด้านหน้าที่ประดับประดาด้วยธงทิว 3 สีของแต่ละกองพล “เสียเวลาไปตั้ง 2 ปีกว่าจะสำเร็จ อย่าหาว่าโม้เลยนะเมื่อปีที่แล้วฉันกับน้องเป็นคู่ชิงชนะเลิศและฉันเองก็ฝึกมาเพื่อการแข่งขันปีนี้โดยเฉพาะ ตั้งใจว่าเงินรางวัล 3,000 พลัสจะให้เขาช่วงส่งออกไปให้พ่อกับแม่ในเมืองน่ะ แค่1,000 พลัสพวกท่านก็กินอยู่สบาย ๆ ได้ทั้งปี ถ้าได้ 3,000 พลัสพวกท่านจะต้องดีใจมากแน่ ๆ \"
\"แล้วพวกเธอหวังรางวัลอะไรรึเปล่าล่ะ ? หรือแค่อยากทดสอบฝีมือตัวเองกับพวกรุ่นพี่ ? ปกติเด็กเข้าใหม่จะผ่านไปได้มากที่สุดก็ราว ๆ รอบแข่งขันจริงรอบแรกเท่านั้นล่ะนะ ปีนี้ขอฉันชนะก็แล้วกันได้มั้ยจ๊ะ ? “
“พวกเรามีเรื่องต้องใช้รางวัลชนะเลิศ” โนอาห์กล่าวตอบเรียบ ๆ หลังจากนั่งฟังอย่างเงียบกริบมาตั้งแต่ต้น ดวงตาสีเทาเย็นเหลือบมองเจ้าของประโยคยาวเหยียดแทบไม่เว้นจังหวะให้เอ่ยแทรกเมื่อครู่
คนถูกมองกระพริบตาปริบบ้าง “มั่นใจจริงนะ . . . ฉันอาจดูถูกเด็กใหม่อย่างพวกเธอมากไปก็ได้ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำตัวเสียมารยาท เอาเป็นว่าพวกเรามาเป็นเพื่อนกันมั้ย ? อุตส่าห์ได้รู้จักกันแล้วทั้งที”
สาวผมแดงพยักหน้ารับขณะชายหนุ่มข้างตัวหันกลับไปนั่งตัวตรงเฉย ๆ โดยไม่ปริปาก “ขอโทษแทนโนอาห์ด้วยก็แล้วกัน เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดมนุษย์สัมพันธ์ก็ไม่ดีแต่จริง ๆ ไม่ได้คิดอะไรหรอก ส่วนเรื่องการแข่งขันก็พยายามด้วยกันนะถึงเราจะเป็นเพื่อนแต่ก็เป็นคู่แข่งกันด้วย ถ้าต้องเจอกันล่ะก็ไม่ต้องออมมือเล่นให้เต็มที่ไปเลย ! “
“มันต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว เงินรางวัล 3,000 พลัสฉันไม่ยกให้ใครง่าย ๆ หรอกน่า” มือเรียวยื่นจับมืออีกฝ่ายแล้วกระชับเอาไว้แน่นครู่หนึ่ง “อ๊ะ ! จะเริ่มประกาศแล้วล่ะ”
บนเวทียกพื้นเธิร์ดซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบสีดำสนิทเต็มยศก้าวขึ้นมา และมีภาพใบหน้าของเขาปรากฏขึ้นบนจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ด้านหลังเพื่อให้มองเห็นกันได้อย่างชัดเจนทั่วถึง
บอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ในมือถูกยกขึ้นขณะชายหนุ่มกวาดดวงตามองไปรอบ ๆ “จากนี้ไปจะเป็นการประกาศรายละเอียดการแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ประจำปีนี้” หยุดเว้นจังหวะเล็กน้อยเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของผู้เข้าฟัง “ปีนี้มีผู้ลงทะเบียนเข้าแข่งขันทั้งหมด 217 คน คือกว่า 80%ของเจ้าหน้าที่ทั้งหมด เนื่องจากจำนวนมากเกินไปขณะที่เรามีระยะเวลาการจัดงานเพียงแค่ 2 สัปดาห์ ดังนั้นเราจึงจำเป็นต้องมีรอบคัดเลือกกันก่อนเช่นเคย”
เสียงพูดคุยดังขึ้นแทบจะทันทีทำให้เจ้าของเรือนผมสีเทาอ่อนต้องหยุดชะงักและรอจนกว่าเสียงจะค่อยซาเงียบลง “เสียใจด้วยถ้าพวกเธอหวังเอาไว้ว่าปีนี้จะมีผู้สมัครลดลงเพราะเราเสียเจ้าหน้าที่ไปหน่วยหนึ่ง คราวนี้ช่วยตั้งใจฟังที่ฉันจะพูดต่อไปสักนิดนะ” ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบางเมื่อปฏิกิริยาถัดมาคือความเงียบสงบทันทีที่เอ่ยประโยคเมื่อครู่จบ
“การแข่งขันถูกแบ่งออกเป็น 3 ส่วน รอบคัดเลือกรอบแรกใช้เวลา 2 วัน พักอีก 2 วัน จากนั้นจะเป็นรอบคัดเลือกรอบสองซึ่งคาดว่าจะใช้เวลาแค่วันเดียว หลังจากนั้นพักอีก 2 วันจะเข้าสู่การแข่งขันจริง จะขอเริ่มอธิบายการแข่งขันรอบคัดเลือกรอบแรกในวันมะรืนนี้ให้ได้รู้กันก่อนล่ะนะ”
“การแข่งขันรอบคัดเลือกรอบแรกคือเกมเซอไววัล”
ขาดคำที่กล่าวจบเสียงพูดคุยก็ดังขึ้นอีกครั้ง หลายคนทำตาโตอ้าปากค้างและนึกจินตนาการไปไกลขณะอีกหลายคนมีสีหน้าเหรอหรางุนงง เป็นนานกว่าเสียงจะค่อย ๆ เงียบลงเพราะรู้ตัวว่าทำให้ชายหนุ่มบนเวทียกพื้นไม่พูดอะไรต่ออีก
“อย่าเพิงขัดเวลาฉันพูดเข้าใจใช่มั้ย เอาล่ะมาว่ากันต่ออีกครั้งและอย่าให้มีเรื่องขัดจังหวะอีกไม่อย่างนั้นฉันจะปล่อยพวกเธอไปแข่งโดยไม่รู้เรื่องะไรเลยแน่” เขาหรี่ดวงตาลงกวาดมองผู้เข้าแข่งขันจนมั่นใจว่าคำขู่จะได้ผลพอที่เขาจะพูดเรื่องที่ต้องการพูดจนจบเสียก่อนจะถูกขัดจังหวะอีกครั้ง
“ผู้สมัครจะถูกแบ่งออกเป็นจำนวน 20 กลุ่มเท่า ๆ กัน ทุกคนจะได้รับกำไลข้อมือตามแต่ละสีของกลุ่มซึ่งจะบันทึกรหัสหมายเลขลงทะเบียนแข่งขันเอาไว้ แต่ละกลุ่มจะถูกส่งไปอยู่ในสนามแข่งขันที่ได้เตรียมไว้โดยกำหนดเวลา 3 ชั่วโมง กติกามีง่าย ๆ คือเมื่อหมดเวลาผู้ที่รวบรวมกำไลรหัสหมายเลขจากคนอื่นได้มากที่สุดจะได้เข้ารอบ ส่วนวิธีการไม่จำกัดว่าจะท้าประลองแย่งมาตรง ๆ ขโมยเอามาก็ได้ถ้าคิดว่ามีฝีมือมากพอ หรือจะซัดอีกฝ่ายให้ออกนอกสนามไปเลยก็ไม่ว่าแต่ห้ามการยกให้ง่าย ๆ เด็ดขาด กรณีที่เกิดการละเมิดข้อห้ามนี้ทั้งผู้ให้และผู้รับจะถูกตัดสิทธิ์ออกจากการแข่งขันในทันที\"
\"การแข่งขันนี้แบ่งเป็น 4 รอบคือรอบเช้าและบ่ายของทั้งสองวันแข่งรอบละ 5 กลุ่ม ส่วนใครจะอยู่กลุ่มไหนจะทำการสุ่มกันตอนนี้เลย ให้ทุกคนก้มลงสำรวจที่ด้านขวามือของเก้าอี้จะเห็นแผ่นกระจกโปร่งแสงแบบนี้อยู่แผ่นหนึ่ง” ว่าพร้อมกับหยิบแผ่นกระจกใสรูปร่างสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดเล็กกว่าแผ่นบันทึกข้อความทั่วไปราว 3 เท่าขึ้นชูให้เห็นกันชัด ๆ “ทาบลงบนแถบกระจกที่ปลอกข้อมือแล้วกดนิ้วค้างเอาไว้ครู่หนึ่ง แผ่นกระจกจะมีตัวเลขสีเขียวซึ่งเป็นตัวเลขสุ่ม 1 – 20 นั่นคือหมายเลขกลุ่มการแข่งขันของพวกเธอ”
“ฉันได้กลุ่ม 18 ตัวเลขท้ายแถวชะมัดแล้วนายล่ะ ? โนอาห์” ว่าพร้อมกับขยับตัวชะโงกหน้ามองตัวเลขที่แผ่นกระจกในมืออีกฝ่าย “กลุ่ม 3 น่าอิจฉาจริง ๆ เลยอย่างน้อยฉันเองก็อยากอยู่กลุ่มตัวเลขเดี่ยว ๆ เหมือนกันนะ” หญิงสาวโวยเสียงไม่ดังนักอย่างผิดหวังก่อนหันไปหาเซเรนีต้าที่นั่งอยู่ด้านหลังแล้วเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
ซึ่งก็ได้รับคำตอบกลับมาโดยการโชว์แผ่นกระจกที่มีตัวเลข 10 สีเขียวปรากฏขึ้นมาให้ดูยิ่งทำให้สลดมากขึ้นไปอีก
“การแข่งขันจะเริ่มรอบแรกเวลา 8:30 น. ผู้เข้าแข่งขันทุกคนต้องมารายงานตัวที่ห้องพักก่อนเวลา 10 นาที ถ้าเริ่มการแข่งขันแล้วรายงานตัวนาทีเดียวก็ถูกตัดสิทธิ์ทันทีไม่มีข้อยกเว้น” ชายหนุ่มลดบอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ในมือลงแล้วคลี่ยิ้มบางทำให้สีหน้าอ่อนโยนลงในทันที “ทั้งหมดก็มีเท่านี้ล่ะ ถึงอยากให้ทุกคนชนะแต่คงเป็นไปไม่ได้เอาเป็นว่าขอให้แสดงฝีมือกันอย่างเต็มที่ก็แล้วกัน ขอให้ทุกคนโชคดี”
---------------------------------------------------------------
“ไง หัวหน้าคณะจัดสถานที่” เซคันด์เอ่ยทักทันทีที่ชายหนุ่มผมสีเทาอ่อนซึ่งเพิ่งกลับมาจากประกาศแจ้งเรื่องการแข่งขันเข้ามาในห้อง
“มีธุระอะไรกับฉันงั้นรึ ? เซคันด์”
“ก็แค่มาเยี่ยมไม่ได้รึไง ? “ ชายหนุ่มถามกลับกลั้วเสียงหัวเราะระรื่นขณะมือที่พันเกี่ยวปลายผมนุ่มสีเทาอมน้ำเงินของรองหนุ่มข้างตัวนั่นรั้งปอยผมยาวนุ่มเข้ามาชิดริมฝีปากที่มีรอยยิ้มมุมปากอยู่เสมอ
“เฟิร์สขอกุญแจไปจากฉัน คิดว่าคงลงมือทำอะไรสักอย่างไม่กลางการแข่งขันก็หลังการแข่งรอบคัดเลือกรอบแรกนั่น เมื่อไม่กี่วันมานี้มีเจ้าหน้าที่ใหม่ 2 คนบรรจุเข้ามาในสังกัด White Wolf ที่จริงก็ไม่ใช้เรื่องที่กองพลอื่นอย่างเราต้องใส่ใจหรอกนะถ้าไม่ใช่เป็นการบรรจุนอกรอบกรณีพิเศษ และทั้งคู่ก็เข้าแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ครั้งนี้เสียด้วย”
ชายในเครื่องแบบเต็มยศสีดำสนิทถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกพาดพนักเก้าอี้แล้วนั่งลง พร้อมกับเรียกมอนิเตอร์ลอยขนาดใหญ่ให้ปรากฏขึ้นเหนือพื้นโต๊ะทำงาน ตัวอักษรเป็นแถวยาวเหยียดละเอียดยิบเต็มพรืดบนหน้าจอรวดเร็ว ก่อนหยุดลงตรงบริเวณเกือบล่างสุดของแถวรายชื่อ
ปลายนิ้วกดเลือกชื่อ 2 ชื่อบนจอมอนิเตอร์แล้วหน้าจอก็เปลี่ยนเป็นรายละเอียดและภาพเจ้าของชื่อนั่นให้เห็น “ 2 คนนี้ใช่มั้ย ? ฉันไม่เห็นหน้าในพิธีปฐมนิเทศน์” ชายหนุ่มกวาดตาอ่านประวัติซึ่งส่วนใหญ่ถูกตีว่า Unknown เสียเกือบทั้งหมด “ไม่มีข้อมูลประวัติอะไรเลยแล้วนายปล่อยเข้ามาได้ยังไง ? เซคันด์”
ชายผมสีเทาอมน้ำเงินเงยหน้าลุกขึ้นยืนรวดเร็ว “ไม่ใช่ความผิดท่านผู้บัญชาการหรอกครับ ท่านเธิร์ด ผมได้ลองตรวจสอบข้อมูลดูแล้ว ชื่อคนทั้ง 2 ถูกเพิ่มเข้ามาภายหลังโดยอาศัยการป้อนข้อมูลจากภายในโดยตรง . . จากท่านผู้บัญชาการสูงสุดโดยตรงครับ”
“ก็อย่างที่ว่า” ชายผมดำหยักยิ้มนิด ๆ ขณะดึงแขนร่างโปร่งรั้งลงนั่งข้างตัวตามเดิม “คิดว่าเฟิร์สคงทำตามใจอาร์คเหมือนเคย ขนาดนี้แล้วหมอนั่นก็ยังเป็นคนโปรดจริง ๆ เลยนะ”
“ . . ก็ขอให้เป็นแค่นั้น . . จะเอากุญแจไปทำไงนะ ? “ ประโยคหลังเอ่ยรำพึงเสียงแผ่วขณะจ้องมองภาพใบหน้าของชายหญิงคู่หนึ่งที่ปรากฏบนประวัติข้อมูลในจอมอนิเตอร์ตรงหน้า
---------------------------------------------------------------
หญิงสาวผมสีน้ำตาลดำเดินนำเพื่อนใหม่ทั้งสองคนเข้ามายังห้องหนึ่ง ซึ่งมีลักษณะเป็นห้องโล่งทั้งกว้างทั้งยาวเพดานสูงเป็นสีเทาอ่อน ๆ โทนเดียวกันตลอดทั้งห้องและมองไม่เห็นรอยต่อของวัสดุที่ใช้สร้างเลยแม้แต่รอยเดียว “คิดว่าพวกเธอคงเคยเดินผ่านถ้าได้มีการแนะนำสถานที่ รู้รึเปล่าว่านี่เป็นห้องอะไร ? “
“คิดว่าพอเดาได้ ใช้ห้องฝึกซ้อมหรือเปล่า ? เซเรนีต้า” สาวผมแดงตอบคำถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นขณะกวาดตามองไปรอบ ๆ อย่างกึ่งสนใจกึ่งตื่นเต้น
“ถ้าเป็นข้อสอบก็คะแนนเต็ม ใช่ นี่เป็นห้องฝึกซ้อมการต่อสู้ทุกรูปแบบ ตรงนี้เรามีแผงควบคุมขนาดเล็กเพื่อใช้กำหนดว่าเราจะฝึกอะไรในห้อง เช่นถ้าเราต้องการฝึกพลังแฝงหรืออาวุธก็เลือกเปิดระบบป้องกันพลังงาน จะทำให้พลังที่เราปล่อยออกมาไม่สร้างความเสียหายให้กับห้องหรือทะลุออกไปไหนต่อไหนตราบเท่าที่เกราะของห้องนี้ยังสามารถรองรับไหว”
ร่างโปร่งเพรียวอธิบายไปเรื่อย ๆ พร้อมกับเลื่อนแผ่นโลหะสีเหลี่ยมผืนผ้าที่ยาวกว่าฝ่ามือเล็กน้อยข้างประตูออกให้เห็นแผ่นกระจก ซึ่งก็คือแผงควบคุมที่ว่าหรือมอนิเตอร์ระบบสัมผัสแบบที่เห็นใช้กันทั่วไปในสถานที่แห่งนี้นั่นเอง
“ช่วงนี้การเรียนการฝึกต่าง ๆ หยุดหมดเพื่อให้ผู้แข่งขันได้ฝึกฝนตนเองและพักผ่อนอย่างเต็มที่ มะรืนนี้จะเป็นวันเริ่มฉันตั้งใจจะฝึกซ้อมจนกว่าจะถึงวันแข่งถือเป็นการอุ่นเครื่องร่างกายให้พร้อมไปในตัว แต่ก็เสียดายที่การฝึกคนเดียวไม่ค่อยช่วยพัฒนาฝีมือได้มากนัก พูดขนาดนี้หวังว่าพวกเธอจะสนใจฝึกกับฉันนะ ไลอา โนอาห์”
“แน่นอน ! ฉันเอาด้วยแน่” หญิงสาวตอบกลับรวดเร็วโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดก่อนหันไปหาชายผมสีน้ำเงินเข้มที่ยืนนิ่งอยู่ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้อง “แล้วนายล่ะ ? “ คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนยิ้มกว้างเมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยการพยักหน้ารับพร้อมถอนหายใจออกเล็กน้อยอย่างไม่ชอบใจเท่าใดนักกับการถูกคำถามขอร้องแกมบังคับของผู้เป็นพี่สาว
---------------------------------------------------------------
“สนามแข่งขันจัดได้ลงทุนเอาการนะ” อาร์คเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะขณะมองตรงไปยังภาพสนามแข่งขันที่ปรากฏในจอมอนิเตอร์ลอยตรงหน้า ซึ่งเป็นภาพเดียวกับที่มอนิเตอร์ขนาดยักษ์ที่ติดอยู่ด้านบนของกำแพงโถงกีฬาฝั่งตรงข้ามชั้นอัฒจันทน์ตน
โถงกีฬาคือสถานที่จัดงานอเนกประสงค์ซึ่งสามารถปรับเปลี่ยนได้หลากหลายรูปแบบ ขนาดความกว้างยาวมากกว่าสนามฟุตบอลเล็กน้อยจึงสามารถรองรับผู้คนได้เป็นจำนวนมาก เดิมทีเป็นโถงสี่เหลี่ยมผืนผ้าธรรมดาที่มีความสูงเพดานเท่ากับอาคาร 7 ชั้น
ขณะนี้ถูกจัดให้ริมโถง 3 ด้านกลายเป็นอัฒจันทน์ผู้ชม 3 ชั้นลดหลั่นกัน โดยซ้ายและขวาเป็นที่นั่งปกติขณะด้านตรงข้ามมอนิเตอร์ยักษ์เป็นที่นั่งพิเศษซึ่งสร้างเป็นห้องส่วนตัว ชั้นบนสุดเป็นห้องพิเศษของเหล่าผู้นำ 3 กองพล ชั้นถัดมาเป็นของเหล่าผู้ช่วยและรองผู้บัญชาการ ส่วนชั้นล่างสุดเป็นชั้นสำหรับผู้เข้าแข่งขันแต่ละรอบโดยเฉพาะ
กลางโถงเป็นที่ว่างโล่งขณะนี้มีสนามแข่งขันรูปวงกลมซึ่งมีความกว้างมากพอจะให้คน 100 คนยืนรวมกันได้สบาย ๆ ลอยจากพื้นเรียงกันตรงกลาง 5 สนาม โดยแต่ละสนามจะมี 2 ชั้น ชั้นนอกเป็นพื้นที่สีแดงกว้างประมาณ 2 เมตรขณะที่วงกลมชั้นในซึ่งยกพื้นสูงกว่าเล็กน้อย มีทั้งบริเวณทรายโล่ง ๆ หมู่สิ่งก่อสร้างสี่เหลียมสูง ๆ ต่ำ ๆ คล้ายอยู่ในเมืองร้าง ทิวไม้ขนาดกลางไปจนถึงใหญ่ที่ไม่ทึบนักหรือแม้กระทั่งบ่อน้ำกว้างพอ ๆ กับสระว่ายน้ำสัก 3 สระต่อกันมีน้ำอยู่เต็ม แต่ละสนามจะมีส่วนของสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ ไม่เท่ากันเพื่อให้ไม่เหมือนกันจนเกินไป
“ความคิดของท่านเธิร์ดทั้งนั้นเลยค่ะ เห็นว่าทีมงานสร้างสถานที่ต้องวุ่นวายกันน่าดูกว่าจะทำให้ท่านเธิร์ดพอใจได้” เลขาฯสาวผมดำที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อีกตัวข้าง ๆ โซฟาซึ่งอาร์คนั่งอยู่ก่อนเอ่ยขึ้นแล้วต้องเปล่งเสียงหัวเราะคิก เมื่อนึกถึงใบหน้าเพื่อนรุ่นเดียวกันในหน่วยงานที่ว่าซึ่งบังเอิญได้พบกันวันหนึ่งและเล่ากึ่งระบายความทุกข์ให้ฟังด้วยใบหน้าซีดเซียว ขอบตาดำคล้ำซ้ำยังตาแดงก่ำเหมือนคนอดนอนติดต่อกันมาเป็นสัปดาห์อย่างนั้น “สงสัยจบงานคงสลบเป็นตายติดต่อกันอีกหลายสัปดาห์เลยล่ะค่ะ ท่านรอง”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนหันหน้ามาหา “ 2 คนนั้นอยู่กลุ่มไหนนะ ? ทริเซีย”
คนตอบคำถามระบายลมหายใจออกแผ่ว “กลุ่ม 3 กับกลุ่ม 18 ค่ะ ของโนอาห์เริ่มก่อนคิดว่าจากระดับเขาแล้วคงไม่ยาก มีเจ้าหน้าที่ใหม่ 2 คน เจ้าหน้าที่ระดับ C 5 คน ที่เหลือเป็นพวกแนวหน้าระดับ D ค่ะ” ว่าพลางเลื่อนรายชื่อข้อมูลผู้เข้าแข่งขันในแต่ละกลุ่มดูจากบอร์ดอิเล็กทรอนิกส์คู่ใจ
“แต่สำหรับไลอาพรุ่งนี้อาจจะยุ่งยากไปนิดหน่อย เพราะส่วนใหญ่เกือบทั้งหมดเป็นเจ้าหน้าที่ระดับ C ขึ้นไปทั้งนั้น ถ้าผ่านก็อาจจะบาดเจ็บได้พอสมควร จะให้ไปเตือนก่อนล่วงหน้ามั้ยคะ ? “ เงยหน้าขึ้นเป็นฝ่ายถามบ้าง
ชายหนุ่มส่ายศีรษะปฏิเสธ “ไม่ล่ะ ไม่ผิดกติกาก็จริงแต่แบบนี้ก็ไม่ได้เห็นพวกนั้นแสดงฝีมือกันเต็มที่น่ะสิ ฉันอยากให้พวกเขาลงมือตัดสินใจกันเองโดยไม่เข้าไปยุ่งมากกว่า” ริมฝีปากเรียวยิ้มกว้างก่อนหันกลับไปให้ความสนใจกับมอนิเตอร์ลอยตรงหน้าตนเมื่อเสียงพิธีกรสาวดังขึ้น
‘ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่การแข่งขันรอบคัดเลือกรอบแรกของการแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ประจำปี AI. 68 ค่า !! ‘ เสียงแหลมสูงดังจากเครื่องกระจายเสียงทำให้เแทบทุกคนต้องยกมือขึ้นปิดหูเนื่องจากดังเกินไป
‘ว้าย ! ขออภัยค่ะเร่งเสียงมากเกินไปนิด เทสต์ เทสต์ ! โอเคพอดีแล้ว ขอต้อนรับทุกท่านอีกครั้ง ดิฉัน เวนันซ่า ดิมีเทรส เลขานุการกองพลสังกัด Red Wolf รับหน้าที่เป็นพิธีกรในปีนี้ ขอฝากตัวด้วยค่ะทุกท่าน ! ‘
“ใครเลือกยัยนี่มาเป็นพิธีกรกัน ?! เสียงแสบแก้วหูชะมัด ! “ นี่คือเสียงบ่นจากเจ้าหน้าที่บนอัฒจันทน์ผู้ชมคนหนึ่งในหลาย ๆ คนที่หูอื้อจากเสียงแหลมสูงของพิธีกรสาวผมสีทองแดงสั้นซึ่งปรากฏภาพบนมอนิเตอร์ยักษ์
ครู่หนึ่งหญิงสาวในมอนิเตอร์จึงก้าวออกจากที่นั่งเจ้าหน้าที่มายืนบนแท่นโลหะซึ่งมีราวจับเป็นครึ่งวงกลม พาให้ลอยขึ้นเหนือลานแข่งขันทั้ง 5 แห่ง ‘เอาล่ะค่ะได้เวลาแล้ว ขอเชิญผู้เข้าแข่งขัน 5 กลุ่มแรกลงสู่สนามได้เลยค่ะ ! สำหรับท่านผู้ชมทุกท่าน จอมอนิเตอร์ของเราจะฉายภาพให้ได้ชมทั้ง 5 สนามอย่างใกล้ชิด และพิเศษสำหรับผู้สนใจ ดิฉันขอเสนอมอนิเตอร์พิเศษอีก 5 เครื่องเพื่อขยายภาพการต่อสู้ที่น่าสนใจของแต่ละสนามให้ทุกท่านได้ชมกัน’
ว่าพร้อมกับผายมือไปยังจอมอนิเตอร์ยักษ์ซึ่งถูกแบ่งออกเป็น 6 ช่องเท่า ๆ กัน โดย 5 ช่องเป็นภาพมุมสูงของสนามแข่งขันที่มองเห็นได้ทั่วทั้งสนาม ขณะช่องบริเวณมุมขวาบนเป็นตัวเลขดิจิตอลตั้งไว้ที่เวลา 180 นาที รอบ ๆ มอนิเตอร์มีจอภาพอีก 5 จอขนาดย่อมกว่าถูกพลิกออกมาจากกำแพงโลหะเรียบ
‘ผู้เข้าแข่งขันทุกท่านลงสู่สนามครบแล้วนะคะ ดิฉันขอทบทวนกติกาการแข่งขันในรอบนี้ให้ได้ฟังกันอีกสักครั้งเพื่อความแน่ใจ ผู้ผ่านเข้ารอบต่อไปได้จากแต่ละกลุ่มมีเพียงคนเดียวคือ . . . . ‘ เสียงประกาศแหลม ๆ ยังคงดังเจื้อยแจ้วต่อไปจนผู้ชมนิ่งเงียบแทบหมดความตื่นเต้น
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนหันกลับไปหาสาวผมดำเลขาฯประจำกองพล “โทษที ช่วยเรียกไลอามาดูด้วยกันเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ยังไงกว่าเขาจะแข่งก็พรุ่งนี้ไม่ใช่รึ” ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณเมื่อทริเซียยกแขนข้างที่มีปลอกโลหะสวมอยู่ขึ้นกดสัญญาณติดต่อให้โดยไม่บ่นคัดค้านอะไรออกมาผิดกับทุกครั้ง
---------------------------------------------------------------
“ที่พิเศษนี่แจ๋วมากเลยนะ” สาวผมแดงเอ่ยทักก่อนนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันกับอาร์คที่นั่งอยู่ก่อนโดยไม่ขออนุญาต “ไว้พรุ่งนี้ให้โนอาห์มาดูตรงนี้ด้วยสิ”
ชายหนุ่มยิ้มรับ “ได้ เธอเองก็มาเร็วดีเหมือนกันนะ เอาล่ะ ท่าทางแม่พิธีกรเสียงแปดหลอดจะพูดจบแล้วมาดูโนอาห์แสดงฝีมือกันดีกว่า สนามของกลุ่ม 3 . . . นี่ไง สนามนี้เอง” ว่าพร้อมกับกดปุ่มเรียกหน้าจอมอนิเตอร์ส่วนหนึ่งให้ทำการขยายขึ้นจนเต็มหน้าจอ และซูมขยายจนพอสังเกตรายละเอียดของผู้ที่ยืนอยู่ในสนามแต่ละคนได้ชัดพอจะแยกความแตกต่างว่าใครเป็นใคร
“นี่ไง โนอาห์อยู่ตรงนี้ กลุ่มนี้มี 11 คน มาดูกันให้สนุกเถอะ” รอยยิ้มบนริมฝีปากเหยียดออกกว้างขึ้นขณะเอนหลังพิงพนักโซฟานวมอย่างสบายอารมณ์
‘ทุกท่านพร้อมแล้วฟังสัญญาณนะคะ ! ‘ ปืนปากกระบอกกลมโตสีส้มแดงถูกชูขึ้นเหนือศีรษะ ‘5 . . 4 . . 3 . . 2 . . 1 . . เริ่มการแข่งขันได้ !! ‘
เสียงพลุสัญญาณจากปืนในมือดังขึ้นพร้อมกับตัวเลขดิจิตอลบนมุมขวาของมอนิเตอร์ยักษ์เริ่มนับถอยหลัง บริเวณขอบยกพื้นสนามแข่งขันมีกำแพงสีฟ้าอ่อน ๆ คลุมเป็นรูปโดมครู่หนึ่งจึงจางลงจนกลายเป็นกำแพงโปร่งใสที่สามารถมองผ่านเข้าไปได้ชัดเจนเหมือนไม่มีอะไรขวางอยู่
---------------------------------------------------------------
โนอาห์ขยับเกราะอ่อนครึ่งตัวที่สวมอยู่บนร่างอย่างอย่างไม่ชินนัก ก่อนขยับสายคาคโลหะบนหน้าผากที่มีแถบกระจกเป็นตัวมอนิเตอร์กึ่งแว่นกันแสงสีเขียวอ่อนปิดครอบดวงตาทั้งสองข้าง เหลือบดวงตามองกำไลสีเงินขนาดพอดีข้อมือขวาโดยมีตัวล๊อคเล็ก ๆ และแถบกระจกสีดำอยู่อีกด้านหนึ่งก่อนเงยหน้าขึ้น
‘เอาล่ะคะได้เวลาแล้ว ขอเชิญผู้เข้าแข่งขัน 5 กลุ่มแรกลงสู่สนามได้เลยค่ะ’
ชายหนุ่มเดินตามกลุ่มที่สวมกำไลสีเดียวกันไปยืนบนแท่นกว้าง ก่อนจะมีลำแสงสีฟ้าอ่อนพุ่งขึ้นมาจากพื้นและทั้งกลุ่มก็ถูกย้ายจากห้องพักลงสู่สนามพร้อมกันในพริบตา เขากวาดดวงตาสำรวจสภาพแวดล้อมซึ่งถูกดัดแปลงเลียนแบบธรรมชาติจริงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ขณะเสียงแหลม ๆ ของพิธีกรสาวยังคงดังเจื้อยแจ้วไม่หยุด จนกระทั่ง
‘5 . . 4 . . 3 . . 2 . . 1 . . เริ่มการแข่งขันได้ !! ‘
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ในขณะที่เสียงการปะทะกันจากรอบกายและสนามอื่นดังขึ้นทันทีหลังสิ้นสุดสัญญาณปืน ร่างสูงผ่อนลมหายใจออกแผ่วก่อนเบี่ยงตัวหลบหญิงสาวคนหนึ่งที่พุ่งเข้าหารวดเร็ว
“นายเป็นเป้าหมายคนแรก ! “ หญิงสาวผมดำยาวมัดรวบหางม้าสูงบนศีรษะคนเมื่อครู่กลับตัวปราดเข้าประชิด มือเรียวที่สวมถุงมือสีแดงสดแบบเดียวกับเครื่องแบบบนร่างกายใต้เกราะอ่อนเงื้อพุ่งมาโดยมีเป้าหมายอยู่ที่ส่วนใบหน้าของชายหนุ่ม
ร่างสูงเอนตัวหลบพร้อมกับยกมือขึ้นปัดมือบางเบี่ยงไปแล้วหมุนข้อมือจับข้อมืออีกฝ่ายเหวี่ยงร่างเพรียวให้ล้มลงกับพื้นง่ายดาย ดวงตาสีเทาเรียบเย็นเหลือบมองไปรอบ ๆ ซึ่งผู้เข้าแข่งขันบางส่วนกำลังต่อสู้กันและบางส่วนกระจายแอบอยู่ในสิ่งแวดล้อมรอบ ๆ เพื่อรอจังหวะทีเผลอ
“ปล่อยนะ !! “ สาวผมดำตวัดขาขึ้นเตะทำให้ข้อมือหลุดจากการจับกุม แขนทั้งสองข้างท้าวกับพื้นเพื่อดีดตัวขึ้นและพุ่งเข้าหาอีกครั้ง
ดวงตาสีเทาหรี่ลงเล็กน้อยขณะก้าวถอยไปเรื่อย ๆ โดยไม่คิดโต้ตอบทั้งหมัดและลูกเตะที่อีกฝ่ายระดมเข้าใส่จนส้นเท้าสะดุดถูกขอบสนามแข่งขันเบื้องหลัง
“เอาล่ะ หมดทางหนีแล้ว จะยอมสู้กับฉันดี ๆ หรือจะให้ฉันจัดการนายกระเด็นออกนอกสนามก็เลือกเอา ! “ ริมฝีปากเรียวยิ้มเหยียดอย่างเป็นต่อก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อจู่ ๆ ร่างตรงหน้าก็หายไปจากสายตา
หญิงสาวร่างเพรียวถูกกระแทกจากเบื้องหลังเต็มแรงจนผงะ กว่าจะรู้ตัวในวินาทีถัดมาทั้งร่างก็ทะลุผ่านบาเรียที่เปล่งแสงเรือง ๆ สีฟ้าอ่อนขณะสัมผัสผ่านออกมา และค่อย ๆ ลอยลงสู่พื้นที่เป็นสีแดงของสนามด้านนอกซึ่งเป็นเซฟตี้แอเรียสำหรับกันตกจากสนามแข่งขันซึ่งลอยอยู่เหนือพื้นเรียบร้อยแล้ว ถือว่าออกนอกสนามตกรอบในทันที
“อ . . อะไรกัน ?! ฉัน . . ถูกกระแทกกระเด็นออกมาเมื่อไหร่ ?! “ หญิงสาวนั่งนิ่งบนพื้นสีแดงจ้องมองไปยังคู่ต่อสู้ของตนที่เดินกลับเข้าไปกลางสนามอีกครั้งตาค้าง
‘โอ๊ะ . . สนามกลุ่ม 3 มีคนหลุดออกจากสนามคนแรกแล้วค่ะ ! ‘ เสียงแหลมสูงของพิธีกรสาวซึ่งยืนอยู่บนแท่นลอยเหนือสนามทั้ง 5 ดังขึ้นชัดเจน
‘ใช้เวลาแค่ 5 นาทีเท่านั้นก็มีคนตกรอบเสียแล้ว รวดเร็วจริง ๆ ค่ะ ! เอาล่ะคนต่อไปจะเป็นกลุ่มไหนมารอดูกันนะคะ ท่านผู้ชมชอบใครเชียร์ใครก็ส่งเสียงมาให้เต็มที่เลยค่า !! ‘ ไม่ต้องรอจบประโยคเสียงเชียร์จากอัฒจันทน์โดยรอบก็ดังกระหึ่มขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
จุดสีขาวจำนวนเท่ากับผู้แข่งขันในกลุ่มเดียวกันกระพริบให้เห็นบนแผนที่สนามซึ่งปรากฏบนมอนิเตอร์ครอบดวงตาทั้งสองข้าง ฝ่ามือกำเข้าหากันข้างตัวขณะชายหนุ่มปิดเปลือกตาลงรวบรวมสมาธิ
อากาศที่หยุดนิ่งเริ่มเคลื่อนจนเกิดเป็นลมอ่อน ๆ และค่อย ๆ แรงขึ้นจนกลายเป็นลมกรรโชกหนักหน่วงที่ทำให้ผู้เข้าแข่งขันต้องชะงักการต่อสู้ที่ติดพันอยู่ในทันที หากยังไม่ทันได้ทำอะไรทั้งร่างก็ถูกประกายแสงสีน้ำเงินจากบริเวณกลางสนามพุ่งเข้าปะทะเต็มแรงอย่างกะทันหัน แม้บางคนจะกางบาเรียป้องกันทันแต่ก็ไม่อาจสู้แรงไหว กระเด็นหลุดออกจากบาเรียสนามแข่งออกไปโดยไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านั้น เกิดเสียงระเบิดของมวลอากาศดังจากในสนามแข่งตามมาภายหลัง
‘ว้าย !! เกิดอะไรขึ้น ?! ‘ พิธีกรสาวเปล่งเสียงร้องผ่านเครื่องกระจายเสียงยิ่งทำให้ดังมากขึ้นอีกหลายเท่า ‘เกิดอะไรขึ้นในสนามกลุ่ม 3 กันคะนั่น ?! เจ้าหน้าที่ช่วยจับภาพด้วยค่ะ ! ‘ มือเรียวต้องยกขึ้นป้องตาเพราะประกายแสงสำน้ำเงินสว่างจ้าเสียจนมองอะไรไม่เห็น
ครู่หนึ่งแสงจึงค่อยอ่อนลงจนเลือนหายไปในที่สุด ตรงกลางสนามแข่งเหลือชายผมสีน้ำเงินเข้มยืนอยู่ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปเกือบหมด ต้นไม้แถบหนึ่งในป่าล้มลงระเนระนาด น้ำในบ่อที่มีอยู่เต็มถูกย้ายไปถึงอีกด้านกว่าครึ่งและสันเนินทรายกลายเป็นแค่โคลนที่ราบเรียบเปียกชุ่มจนหมดขณะส่วนที่เป็นเหมือนเมืองร้างยิ่งดูทรุดโทรมกว่าเก่า ขณะที่ผู้เข้าแข่งขันทุกคนถูกผลักกระเด็นออกมาอยู่ในเซฟตี้แอเรียกันหมดโดยไม่รู้ตัว
‘เอ๋ . . เอ่อ ขอเวลาตรวจสอบสักครู่นะคะ’ พิธีกรสาวกดปุ่มของเครื่องควบคุมมอนิเตอร์สวมที่ครอบหูเรียกดูภาพแผนที่สนามประลอง พบจุดแสงสีขาวอย่เพียงจุดเดียวที่ยังอยู่ในเขตสนามจึงเรียกดูข้อมมูลผู้แข่งขันเปรียเทียบกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่กลางสนามตรงนั้นเพื่อความแน่ใจ ‘เอ่อ . . . ตัวแทนกลุ่ม 3 ผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 0194 ได้เข้าสู่รอบต่อไปเป็นคนแรกด้วยเวลา 8 นาทีค่ะ !! ‘
ทันทีที่สิ้นสุดเสียงแหลมสูงของพิธีกรสาว เสียงเชียร์ที่เมื่อครู่เงียบหายไปด้วยความงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกลับมากระหึ่มขึ้นอีกครั้งและดูจะดังยิ่งกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัว
---------------------------------------------------------------
หญิงสาวผมแดงเปล่งเสียงหัวเราะร่วน “แหม . . . สมกับที่เป็นโนอาห์ ขี้รำคาญจริง ๆ เลยน้องชายฉัน” กระแสเสียงสดใสรื่นเริงไม่แปลกใจนักกับพลังมหาศาลที่สัมผัสได้ในชั่วพริบตาเมื่อครู่แม้แต่น้อย
“ดูเหมือนว่าใช้พลังไปไม่น้อยนะแถมควบคุมได้ยอดเยี่ยม ไม่เกินออกมานอกเกราะเลยสักนิด” เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนตั้งข้อสังเกตหลังจากกวาดสายตาสำรวจสนามแข่งขันผ่านมอนิเตอร์ลอยตรงหน้าอย่างละเอียด
“เหลือเวลาอีกนานกว่ารอบบ่ายจะเริ่ม” ไลอาขยับลุกจากโซฟา ริมฝีปากเรียวหยักรอยยิ้มนิด ๆ อย่างอารมณ์ดี “เอาไว้ตอนนั้นจะกลับมาใหม่ ตอนนี้ขอตัวไปหาโนอาห์ก่อนนะ ท่านรองผู้บัญชาการ” มือเรียวยกขึ้นโบกในอากาศเกือบพร้อมกับที่ร่างเพรียวก้าวผละไปรวดเร็ว
เลขาฯสาวผมดำเหล่มองตามร่างที่เพิ่งเดินออกไปชั่วครู่ “มารยาทไม่ค่อยดีเลยนะคะท่านรอง ปล่อยไปแบบนี้จะดีหรือคะ ? “
“เอาน่า . . ช่างเขาเถอะ ฉันเองก็ชอบแบบนี้มากกว่า” ชายหนุ่มเอ่ยตอบก่อนปิดปากหาวแล้วไถลตัวลงกึ่งนั่งกึ่งนอน “ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว เมื่อคืนฉันมัวแต่ยุ่ง ๆ กับงานค้นคว้าแทบไม่ได้นอนเลยขอนอนก่อนก็แล้วกันพักกลางวันแล้วช่วยปลุกด้วยล่ะ ทริเซีย เอาล่ะ ราตรีสวัสดิ์” ร่างสูงอ้าปากหาวเสียกว้างขณะเปลือกตาหนักอึ้งค่อย ๆ เลื่อนปิดลงช้า ๆ
“ท . . ท่านรองคะ ! ท่านรอง ! “ หญิงสาวชะโงกหน้ามามองแล้วต้องทำสีหน้าอ่อนอกอ่อนใจเมื่อชายหนุ่มหลับสนิทไปแล้วเรียบร้อยและง่ายดาย
---------------------------------------------------------------
“ท่านฮีท เกิดอะไรขึ้นครับ ? “ ชายผมสีเทาอมน้ำเงินเอ่ยปากถามกับร่างสูงกว่าตรงหน้า ซึ่งจู่ ๆ ก็ผุดลุกขึ้นนั่งรวดเร็วกะทันหัน
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยขณะจ้องไปเบื้องหน้าเขม็งโดยไม่มีสิ่งใดอยู่ในสายตา “นี่มัน . . อะไร ? ความรู้สึกแบบนี้ . . ครั้งที่ 2 แล้วนะที่รู้สึกแบบนี้ขึ้นมา มีอะไรเกิดขึ้นกันแน่ ? “ เจ้าของเรือนผมดำขลับรำพึงเสียงแผ่วขณะยังคงใช้ความคิดอย่างหนัก
ราซาร์ลนิ่งเงียบชั่วครู่ก่อนก้มลงเก็บเสื้อคลุมสีแดงตัวใหญ่ที่ถูกถอดทิ้งขึ้นสะบัดแล้วตวัดคลุมลงบนบ่าอีกฝ่าย “ป่านนี้การแข่งขันคงเริ่มแล้ว ผมจะเปิดสัญญาณถ่ายทอดให้ชมนะครับ” ว่าแล้วจึงผละไปเมื่อได้ยินเสียงรับคำจากในลำคออีกฝ่ายซึ่งฟังดูก็รู้ว่าไม่ได้สนใจเท่าใดนัก
มอนิเตอร์ลอยขนาดใหญ่ถูกเรียกให้ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าโซฟาตัวใหญ่หนาที่ชายผมดำนั่งอยู่ ดวงตาสีอ่อนเบิกกว้างขึ้นเมื่อสัญญาณภาพปรากฏให้เห็นชัดเจน “ท่านฮีท ! ดูนี่สิครับ”
เซคันด์เงยหน้าขึ้นมองมอนิเตอร์ใหญ่รวดเร็ว จังหวะเดียวกับที่เสียงแหลมสูงของพิธีกรสาวซึ่งเป็นเลขานุการของตนประกาศชื่อผู้เข้ารอบคนแรกขึ้น
‘เอ่อ . . . ตัวแทนจากกลุ่ม 3 ผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 0194 ได้เข้าสู่รอบต่อไปเป็นคนแรกด้วยเวลา 8 นาทีค่ะ !! ‘
“อะไรนะ ?! 8 นาที ! “ ชายหนุ่มเปล่งเสียงอุทานดังขณะจ้องมองภาพซึ่งกำลังฉายซ้ำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เห็นอีกครั้ง “เป็นไปไม่ได้ . . . นานขนาดนี้ไม่น่า . . . “
“ผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 0194 โนอาห์จากกองพล White Wolf เป็น 1 ใน 2 ของเจ้าหน้าที่ใหม่ซึ่งเข้ามาจากภายนอกครับ ท่านฮีท” ว่าพร้อมกับยื่นบอร์ดอิเล็กทรอนิกส์คู่ใจซึ่งเปิดประวัติข้อมูลของคนในมอนิเตอร์ใหญ่ส่งให้อีกฝ่าย
เจ้าของเรือนผมสีดำสนิทกวาดตามองภาพใบหน้าในข้อมูลประวัติชั่วครู่ก่อนวงบอร์ดลงข้างตัว “ . . . บางที 2 คนนั้นคงเริ่มสังเกตแล้ว ไม่สิ . . ท่าทางเฟิร์สจะรู้เรื่องแล้วมากกว่าถึงได้ยอมลงทุนขนาดนี้”
ร่างเพรียวก้าวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้น “มีเรื่องอะไรหรือครับ ? ท่านฮีท เกิดอะไรขึ้นกับท่าน ? ผู้ชายคนนั้นทำไมหรือครับ ? “ เอ่ยถามเสียงแผ่วเจือด้วยความกังวลเล็กน้อยบางเบา ก่อนเปล่งเสียงอุทานเมื่อทั้งร่างถูกชายหนุ่มฉุดให้เสียหลักล้มลงบนโซฟา
ลำแขนแกร่งกอดร่างเพรียวบางกว่าเอาไว้ “ไม่มีอะไรมาก . . . ราซาร์ล แค่สะกิดใจอะไรนิดหน่อยยังไม่แน่ใจนัก”
“เรื่องอะไรหรือครับ ? “ ร่างเพรียวพยายามยันร่างออกห่างแต่กลับติดลำแขนอีกฝ่ายที่กระชับรั้งเอาไว้แน่น
“ฉันบอกนายไม่ได้ ถ้าบอก . . . นายอาจเกลียดฉัน”
ชายหนุ่มตวัดแขนกอดบ่าอีกฝ่ายตอบรวดเร็วในทันที “ผมไม่เกลียดท่าน ! ไม่มีวัน !! “ เปล่งเสียงตอบหนักแน่นรวดเร็วก่อนจะถูกรั้งออกห่างเล็กน้อยเพื่อจ้องสบสายตาด้วย ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบาง “ผมไม่เกลียดท่านครับ เมื่อก่อนก็ไม่เกลียดแค่รำคาญแต่ตอนนี้ไม่แล้ว ผมรักท่านครับและจะไม่เปลี่ยนไป . . แน่นอน ท่านฮีท”
ร่างสูงเอนศีรษะลงวางนิ่งบนบ่าลาดของอีกฝ่าย ดวงตาสีแดงสดหรี่ลงเล็กน้อยขณะริมฝีปากระบายยิ้มบางเบา “ฉันก็รักนาย . . ราซาร์ล ขอบใจมากนะ . . ขอบใจ . . “
---------------------------------------------------------------
“โนอาห์ ได้เหมือนกันรึเปล่า ? “ หันไปถามชายผมสีน้ำเงินเข้มข้างตัวซึ่งอีกฝ่ายก็เพียงแค่ขยับปลอกแขนมาให้ดูเป็นคำตอบเท่านั้น “เรียกรวมผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดที่โถง N / E –001 ชั้น 1 อาคาร A เวลา 13.00 น. มาสายเกิน 10 นาทีขอตัดสิทธิ์ในการเข้าแข่งขันโดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ทั้งสิ้น” คิ้วเรียวทั้งสองข้างเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนกดปิดมอนิเตอร์ลง
ชายหนุ่มขยับมือขึ้นดูตัวเลขดิจิตอลบอกเวลาบนแถบกระจกที่มุมขวาบนจากปลอกข้อมือ “มีเวลาอีก 1 ชั่วโมง หาอะไรทานให้เรียบร้อยก่อน”
ร่างเพรียวยักไหล่แล้วรีบสาวเท้าเดินแกมวิ่งนำหน้าอีกฝ่าย หยุดเท้าที่หัวเลี้ยวมุมหนึ่งของทางเดินและหันกลับมาเอ่ยเสียงดังทั้งสดใสรื่นเริง “งั้นรีบกินรีบไปเร็ว ๆ เจ้า ฉันอยากรู้กฏกติกาการแข่งขันนั่นใจจะขาดแล้ว ! “ ว่าแล้วจึงหันกลับวิ่งไปตามทางเดินโดยมีชายผมสีน้ำเงินเข้มก้าวเท้าตามด้วยระดับความเร็วที่เพิ่งขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
---------------------------------------------------------------
เจ้าของเรือนผมสีแดงสดกวาดสายตามองผู้คนที่นั่งอยู่รอบ ๆ ตัวเกือบเต็มห้องโถงกว้าง “อืม . . คนเข้าแข่งเยอะเหมือนกันนะนี่ จะไปรอดมั้ยหนอพวกเรา ? “ เอ่ยรำพึงคำถามออกมาเพียงแผ่ว ๆ ไม่หวังคำตอบมากนักแล้วจึงเบิกดวงตากว้างพร้อมกับโบกมือสุดแขนเมื่อเห็นอาร์คท้าวศอกกับราวระเบียงชะโงกหน้าลงมาจากชั้นสอง
“รายชื่อลงทะเบียนทั้งหมด 200 คนกับอีกนิดหน่อย มาที่นี่กันครบเรียบร้อยแล้ว” โนอาห์เอ่ยพร้อมกับกดปิดมอนิเตอร์ลง
“สวัสดี”
เสียงสดใสทักมาจากด้านหลังที่นั่งทำให้คนทั้งคู่หันกลับไปมองพร้อมกัน สบกับหญิงสาวผมสีน้ำตาลดำยาวปรกบ่าลงมาถึงกลางอกในชุดเครื่องแบบสีแดงนั่งอยู่ตรงนั้นพร้อมรอยยิ้มใส
“พวกเธอเป็นเจ้าหน้าที่ใหม่ใช่มั้ย ? ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย” คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนเปล่งเสียงหัวเราะระรื่น “อ๊ะ ขอโทษนะที่เสียมารยาท ฉันชื่อเซเรนีต้า แอล . อิลลูโซรี่ สังกัด Red Wolf ยินดีที่ได้รู้จักและสวัสดีอีกครั้งจ๊ะ”
สาวผมแดงกระพริบตาปริบก่อนยิ้มกว้างรับไมตรี “ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อไลอา ส่วนนี่โนอาห์น้องชายฉัน” ว่าพร้อมกับผายมือไปยังชายหนุ่มข้างตัวที่เพียงก้มศีรษะแสดงอาการรับรู้เล็กน้อย “และใช่ พวกเราเป็นเด็กใหม่เพิ่งเข้ามาเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้เอง”
“งั้นก็ไม่ได้เข้ามากับพวกกลุ่มเด็กใหม่จากศูนย์วิจัยเมื่อาทิตย์ที่แล้วน่ะสิ แปลกจังนะ ไม่รู้ว่ามีการรับคนนอกเข้ามาเป็นเจ้าหน้าที่แบบนี้ได้ด้วย” ริมฝีปากบางกรีดรอยยิ้มหวาน \"รู้อะไรมั้ย ฉันเองก็มีน้องชายคนหนึ่งเหมือนเธอ เราสองคนโชคดีที่ได้เข้ามาเป็นเจ้าหน้าที่ที่นี่ทั้งคู่แต่เขาสังกัดอยู่กองพล Blackl Wolf เราก็เลยไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก ที่นี่มีคนเป็นครอบครัวเข้ามาเป็นเจ้าหน้าที่ด้วยกันน้อยมาก ดังนั้นถ้าเข้ามาได้ก็มักจะรักกันเป็นพิเศษ”
ร่างเพรียวขยับตัวหันกลับมาให้มากขึ้นเพื่อจะได้ไม่ต้องหันคอให้เมื่อย “แล้วปีนี้น้องชายเธอเข้าร่วมการแข่งขันด้วยรึเปล่าล่ะ ? “ ไลอาเอ่ยปากถามอีกฝ่ายอย่างให้ความสนใจเต็มที่
“ไม่หรอก เขาเป็นผู้ชนะเลิศเมื่อปีที่แล้วและขอกลับออกไปภายนอก พวกเรามีพ่อแม่ที่อายุก็มากแล้วอยู่ ตอนแรกตั้งใจว่าสมัครเข้ามาอาจจะผ่านการทดสอบแค่คนเดียวหรือไม่ก็ไม่ผ่านทั้งคู่ จากนั้นคนที่ไม่ผ่านก็จะคอยดูแลทั้งสองท่านอยู่ในเมือง แต่ผลปรากฏว่าพวกเราผ่านเข้ามาเป็นเจ้าหน้าที่ทั้งคู่ดังนั้นเราจึงตกลงกันว่าต้องกลับออกไปคนหนึ่ง แต่มันมีกฏห้ามติดต่อกับโลกภายนอก แถมที่นี่มันก็คนในห้ามออกคนนอกห้ามเข้าเสียด้วย ดังนั้นโอกาสเดียวคือการแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์นี่”
หญิงสาวระบายลมหายใจออกแรงก่อนเงยหน้าขึ้นมองไปยังเวทียกพื้นสูงด้านหน้าที่ประดับประดาด้วยธงทิว 3 สีของแต่ละกองพล “เสียเวลาไปตั้ง 2 ปีกว่าจะสำเร็จ อย่าหาว่าโม้เลยนะเมื่อปีที่แล้วฉันกับน้องเป็นคู่ชิงชนะเลิศและฉันเองก็ฝึกมาเพื่อการแข่งขันปีนี้โดยเฉพาะ ตั้งใจว่าเงินรางวัล 3,000 พลัสจะให้เขาช่วงส่งออกไปให้พ่อกับแม่ในเมืองน่ะ แค่1,000 พลัสพวกท่านก็กินอยู่สบาย ๆ ได้ทั้งปี ถ้าได้ 3,000 พลัสพวกท่านจะต้องดีใจมากแน่ ๆ \"
\"แล้วพวกเธอหวังรางวัลอะไรรึเปล่าล่ะ ? หรือแค่อยากทดสอบฝีมือตัวเองกับพวกรุ่นพี่ ? ปกติเด็กเข้าใหม่จะผ่านไปได้มากที่สุดก็ราว ๆ รอบแข่งขันจริงรอบแรกเท่านั้นล่ะนะ ปีนี้ขอฉันชนะก็แล้วกันได้มั้ยจ๊ะ ? “
“พวกเรามีเรื่องต้องใช้รางวัลชนะเลิศ” โนอาห์กล่าวตอบเรียบ ๆ หลังจากนั่งฟังอย่างเงียบกริบมาตั้งแต่ต้น ดวงตาสีเทาเย็นเหลือบมองเจ้าของประโยคยาวเหยียดแทบไม่เว้นจังหวะให้เอ่ยแทรกเมื่อครู่
คนถูกมองกระพริบตาปริบบ้าง “มั่นใจจริงนะ . . . ฉันอาจดูถูกเด็กใหม่อย่างพวกเธอมากไปก็ได้ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำตัวเสียมารยาท เอาเป็นว่าพวกเรามาเป็นเพื่อนกันมั้ย ? อุตส่าห์ได้รู้จักกันแล้วทั้งที”
สาวผมแดงพยักหน้ารับขณะชายหนุ่มข้างตัวหันกลับไปนั่งตัวตรงเฉย ๆ โดยไม่ปริปาก “ขอโทษแทนโนอาห์ด้วยก็แล้วกัน เขาเป็นคนไม่ค่อยพูดมนุษย์สัมพันธ์ก็ไม่ดีแต่จริง ๆ ไม่ได้คิดอะไรหรอก ส่วนเรื่องการแข่งขันก็พยายามด้วยกันนะถึงเราจะเป็นเพื่อนแต่ก็เป็นคู่แข่งกันด้วย ถ้าต้องเจอกันล่ะก็ไม่ต้องออมมือเล่นให้เต็มที่ไปเลย ! “
“มันต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว เงินรางวัล 3,000 พลัสฉันไม่ยกให้ใครง่าย ๆ หรอกน่า” มือเรียวยื่นจับมืออีกฝ่ายแล้วกระชับเอาไว้แน่นครู่หนึ่ง “อ๊ะ ! จะเริ่มประกาศแล้วล่ะ”
บนเวทียกพื้นเธิร์ดซึ่งอยู่ในชุดเครื่องแบบสีดำสนิทเต็มยศก้าวขึ้นมา และมีภาพใบหน้าของเขาปรากฏขึ้นบนจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ด้านหลังเพื่อให้มองเห็นกันได้อย่างชัดเจนทั่วถึง
บอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ในมือถูกยกขึ้นขณะชายหนุ่มกวาดดวงตามองไปรอบ ๆ “จากนี้ไปจะเป็นการประกาศรายละเอียดการแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ประจำปีนี้” หยุดเว้นจังหวะเล็กน้อยเพื่อสังเกตปฏิกิริยาของผู้เข้าฟัง “ปีนี้มีผู้ลงทะเบียนเข้าแข่งขันทั้งหมด 217 คน คือกว่า 80%ของเจ้าหน้าที่ทั้งหมด เนื่องจากจำนวนมากเกินไปขณะที่เรามีระยะเวลาการจัดงานเพียงแค่ 2 สัปดาห์ ดังนั้นเราจึงจำเป็นต้องมีรอบคัดเลือกกันก่อนเช่นเคย”
เสียงพูดคุยดังขึ้นแทบจะทันทีทำให้เจ้าของเรือนผมสีเทาอ่อนต้องหยุดชะงักและรอจนกว่าเสียงจะค่อยซาเงียบลง “เสียใจด้วยถ้าพวกเธอหวังเอาไว้ว่าปีนี้จะมีผู้สมัครลดลงเพราะเราเสียเจ้าหน้าที่ไปหน่วยหนึ่ง คราวนี้ช่วยตั้งใจฟังที่ฉันจะพูดต่อไปสักนิดนะ” ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบางเมื่อปฏิกิริยาถัดมาคือความเงียบสงบทันทีที่เอ่ยประโยคเมื่อครู่จบ
“การแข่งขันถูกแบ่งออกเป็น 3 ส่วน รอบคัดเลือกรอบแรกใช้เวลา 2 วัน พักอีก 2 วัน จากนั้นจะเป็นรอบคัดเลือกรอบสองซึ่งคาดว่าจะใช้เวลาแค่วันเดียว หลังจากนั้นพักอีก 2 วันจะเข้าสู่การแข่งขันจริง จะขอเริ่มอธิบายการแข่งขันรอบคัดเลือกรอบแรกในวันมะรืนนี้ให้ได้รู้กันก่อนล่ะนะ”
“การแข่งขันรอบคัดเลือกรอบแรกคือเกมเซอไววัล”
ขาดคำที่กล่าวจบเสียงพูดคุยก็ดังขึ้นอีกครั้ง หลายคนทำตาโตอ้าปากค้างและนึกจินตนาการไปไกลขณะอีกหลายคนมีสีหน้าเหรอหรางุนงง เป็นนานกว่าเสียงจะค่อย ๆ เงียบลงเพราะรู้ตัวว่าทำให้ชายหนุ่มบนเวทียกพื้นไม่พูดอะไรต่ออีก
“อย่าเพิงขัดเวลาฉันพูดเข้าใจใช่มั้ย เอาล่ะมาว่ากันต่ออีกครั้งและอย่าให้มีเรื่องขัดจังหวะอีกไม่อย่างนั้นฉันจะปล่อยพวกเธอไปแข่งโดยไม่รู้เรื่องะไรเลยแน่” เขาหรี่ดวงตาลงกวาดมองผู้เข้าแข่งขันจนมั่นใจว่าคำขู่จะได้ผลพอที่เขาจะพูดเรื่องที่ต้องการพูดจนจบเสียก่อนจะถูกขัดจังหวะอีกครั้ง
“ผู้สมัครจะถูกแบ่งออกเป็นจำนวน 20 กลุ่มเท่า ๆ กัน ทุกคนจะได้รับกำไลข้อมือตามแต่ละสีของกลุ่มซึ่งจะบันทึกรหัสหมายเลขลงทะเบียนแข่งขันเอาไว้ แต่ละกลุ่มจะถูกส่งไปอยู่ในสนามแข่งขันที่ได้เตรียมไว้โดยกำหนดเวลา 3 ชั่วโมง กติกามีง่าย ๆ คือเมื่อหมดเวลาผู้ที่รวบรวมกำไลรหัสหมายเลขจากคนอื่นได้มากที่สุดจะได้เข้ารอบ ส่วนวิธีการไม่จำกัดว่าจะท้าประลองแย่งมาตรง ๆ ขโมยเอามาก็ได้ถ้าคิดว่ามีฝีมือมากพอ หรือจะซัดอีกฝ่ายให้ออกนอกสนามไปเลยก็ไม่ว่าแต่ห้ามการยกให้ง่าย ๆ เด็ดขาด กรณีที่เกิดการละเมิดข้อห้ามนี้ทั้งผู้ให้และผู้รับจะถูกตัดสิทธิ์ออกจากการแข่งขันในทันที\"
\"การแข่งขันนี้แบ่งเป็น 4 รอบคือรอบเช้าและบ่ายของทั้งสองวันแข่งรอบละ 5 กลุ่ม ส่วนใครจะอยู่กลุ่มไหนจะทำการสุ่มกันตอนนี้เลย ให้ทุกคนก้มลงสำรวจที่ด้านขวามือของเก้าอี้จะเห็นแผ่นกระจกโปร่งแสงแบบนี้อยู่แผ่นหนึ่ง” ว่าพร้อมกับหยิบแผ่นกระจกใสรูปร่างสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดเล็กกว่าแผ่นบันทึกข้อความทั่วไปราว 3 เท่าขึ้นชูให้เห็นกันชัด ๆ “ทาบลงบนแถบกระจกที่ปลอกข้อมือแล้วกดนิ้วค้างเอาไว้ครู่หนึ่ง แผ่นกระจกจะมีตัวเลขสีเขียวซึ่งเป็นตัวเลขสุ่ม 1 – 20 นั่นคือหมายเลขกลุ่มการแข่งขันของพวกเธอ”
“ฉันได้กลุ่ม 18 ตัวเลขท้ายแถวชะมัดแล้วนายล่ะ ? โนอาห์” ว่าพร้อมกับขยับตัวชะโงกหน้ามองตัวเลขที่แผ่นกระจกในมืออีกฝ่าย “กลุ่ม 3 น่าอิจฉาจริง ๆ เลยอย่างน้อยฉันเองก็อยากอยู่กลุ่มตัวเลขเดี่ยว ๆ เหมือนกันนะ” หญิงสาวโวยเสียงไม่ดังนักอย่างผิดหวังก่อนหันไปหาเซเรนีต้าที่นั่งอยู่ด้านหลังแล้วเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
ซึ่งก็ได้รับคำตอบกลับมาโดยการโชว์แผ่นกระจกที่มีตัวเลข 10 สีเขียวปรากฏขึ้นมาให้ดูยิ่งทำให้สลดมากขึ้นไปอีก
“การแข่งขันจะเริ่มรอบแรกเวลา 8:30 น. ผู้เข้าแข่งขันทุกคนต้องมารายงานตัวที่ห้องพักก่อนเวลา 10 นาที ถ้าเริ่มการแข่งขันแล้วรายงานตัวนาทีเดียวก็ถูกตัดสิทธิ์ทันทีไม่มีข้อยกเว้น” ชายหนุ่มลดบอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ในมือลงแล้วคลี่ยิ้มบางทำให้สีหน้าอ่อนโยนลงในทันที “ทั้งหมดก็มีเท่านี้ล่ะ ถึงอยากให้ทุกคนชนะแต่คงเป็นไปไม่ได้เอาเป็นว่าขอให้แสดงฝีมือกันอย่างเต็มที่ก็แล้วกัน ขอให้ทุกคนโชคดี”
---------------------------------------------------------------
“ไง หัวหน้าคณะจัดสถานที่” เซคันด์เอ่ยทักทันทีที่ชายหนุ่มผมสีเทาอ่อนซึ่งเพิ่งกลับมาจากประกาศแจ้งเรื่องการแข่งขันเข้ามาในห้อง
“มีธุระอะไรกับฉันงั้นรึ ? เซคันด์”
“ก็แค่มาเยี่ยมไม่ได้รึไง ? “ ชายหนุ่มถามกลับกลั้วเสียงหัวเราะระรื่นขณะมือที่พันเกี่ยวปลายผมนุ่มสีเทาอมน้ำเงินของรองหนุ่มข้างตัวนั่นรั้งปอยผมยาวนุ่มเข้ามาชิดริมฝีปากที่มีรอยยิ้มมุมปากอยู่เสมอ
“เฟิร์สขอกุญแจไปจากฉัน คิดว่าคงลงมือทำอะไรสักอย่างไม่กลางการแข่งขันก็หลังการแข่งรอบคัดเลือกรอบแรกนั่น เมื่อไม่กี่วันมานี้มีเจ้าหน้าที่ใหม่ 2 คนบรรจุเข้ามาในสังกัด White Wolf ที่จริงก็ไม่ใช้เรื่องที่กองพลอื่นอย่างเราต้องใส่ใจหรอกนะถ้าไม่ใช่เป็นการบรรจุนอกรอบกรณีพิเศษ และทั้งคู่ก็เข้าแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ครั้งนี้เสียด้วย”
ชายในเครื่องแบบเต็มยศสีดำสนิทถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกพาดพนักเก้าอี้แล้วนั่งลง พร้อมกับเรียกมอนิเตอร์ลอยขนาดใหญ่ให้ปรากฏขึ้นเหนือพื้นโต๊ะทำงาน ตัวอักษรเป็นแถวยาวเหยียดละเอียดยิบเต็มพรืดบนหน้าจอรวดเร็ว ก่อนหยุดลงตรงบริเวณเกือบล่างสุดของแถวรายชื่อ
ปลายนิ้วกดเลือกชื่อ 2 ชื่อบนจอมอนิเตอร์แล้วหน้าจอก็เปลี่ยนเป็นรายละเอียดและภาพเจ้าของชื่อนั่นให้เห็น “ 2 คนนี้ใช่มั้ย ? ฉันไม่เห็นหน้าในพิธีปฐมนิเทศน์” ชายหนุ่มกวาดตาอ่านประวัติซึ่งส่วนใหญ่ถูกตีว่า Unknown เสียเกือบทั้งหมด “ไม่มีข้อมูลประวัติอะไรเลยแล้วนายปล่อยเข้ามาได้ยังไง ? เซคันด์”
ชายผมสีเทาอมน้ำเงินเงยหน้าลุกขึ้นยืนรวดเร็ว “ไม่ใช่ความผิดท่านผู้บัญชาการหรอกครับ ท่านเธิร์ด ผมได้ลองตรวจสอบข้อมูลดูแล้ว ชื่อคนทั้ง 2 ถูกเพิ่มเข้ามาภายหลังโดยอาศัยการป้อนข้อมูลจากภายในโดยตรง . . จากท่านผู้บัญชาการสูงสุดโดยตรงครับ”
“ก็อย่างที่ว่า” ชายผมดำหยักยิ้มนิด ๆ ขณะดึงแขนร่างโปร่งรั้งลงนั่งข้างตัวตามเดิม “คิดว่าเฟิร์สคงทำตามใจอาร์คเหมือนเคย ขนาดนี้แล้วหมอนั่นก็ยังเป็นคนโปรดจริง ๆ เลยนะ”
“ . . ก็ขอให้เป็นแค่นั้น . . จะเอากุญแจไปทำไงนะ ? “ ประโยคหลังเอ่ยรำพึงเสียงแผ่วขณะจ้องมองภาพใบหน้าของชายหญิงคู่หนึ่งที่ปรากฏบนประวัติข้อมูลในจอมอนิเตอร์ตรงหน้า
---------------------------------------------------------------
หญิงสาวผมสีน้ำตาลดำเดินนำเพื่อนใหม่ทั้งสองคนเข้ามายังห้องหนึ่ง ซึ่งมีลักษณะเป็นห้องโล่งทั้งกว้างทั้งยาวเพดานสูงเป็นสีเทาอ่อน ๆ โทนเดียวกันตลอดทั้งห้องและมองไม่เห็นรอยต่อของวัสดุที่ใช้สร้างเลยแม้แต่รอยเดียว “คิดว่าพวกเธอคงเคยเดินผ่านถ้าได้มีการแนะนำสถานที่ รู้รึเปล่าว่านี่เป็นห้องอะไร ? “
“คิดว่าพอเดาได้ ใช้ห้องฝึกซ้อมหรือเปล่า ? เซเรนีต้า” สาวผมแดงตอบคำถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นขณะกวาดตามองไปรอบ ๆ อย่างกึ่งสนใจกึ่งตื่นเต้น
“ถ้าเป็นข้อสอบก็คะแนนเต็ม ใช่ นี่เป็นห้องฝึกซ้อมการต่อสู้ทุกรูปแบบ ตรงนี้เรามีแผงควบคุมขนาดเล็กเพื่อใช้กำหนดว่าเราจะฝึกอะไรในห้อง เช่นถ้าเราต้องการฝึกพลังแฝงหรืออาวุธก็เลือกเปิดระบบป้องกันพลังงาน จะทำให้พลังที่เราปล่อยออกมาไม่สร้างความเสียหายให้กับห้องหรือทะลุออกไปไหนต่อไหนตราบเท่าที่เกราะของห้องนี้ยังสามารถรองรับไหว”
ร่างโปร่งเพรียวอธิบายไปเรื่อย ๆ พร้อมกับเลื่อนแผ่นโลหะสีเหลี่ยมผืนผ้าที่ยาวกว่าฝ่ามือเล็กน้อยข้างประตูออกให้เห็นแผ่นกระจก ซึ่งก็คือแผงควบคุมที่ว่าหรือมอนิเตอร์ระบบสัมผัสแบบที่เห็นใช้กันทั่วไปในสถานที่แห่งนี้นั่นเอง
“ช่วงนี้การเรียนการฝึกต่าง ๆ หยุดหมดเพื่อให้ผู้แข่งขันได้ฝึกฝนตนเองและพักผ่อนอย่างเต็มที่ มะรืนนี้จะเป็นวันเริ่มฉันตั้งใจจะฝึกซ้อมจนกว่าจะถึงวันแข่งถือเป็นการอุ่นเครื่องร่างกายให้พร้อมไปในตัว แต่ก็เสียดายที่การฝึกคนเดียวไม่ค่อยช่วยพัฒนาฝีมือได้มากนัก พูดขนาดนี้หวังว่าพวกเธอจะสนใจฝึกกับฉันนะ ไลอา โนอาห์”
“แน่นอน ! ฉันเอาด้วยแน่” หญิงสาวตอบกลับรวดเร็วโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดก่อนหันไปหาชายผมสีน้ำเงินเข้มที่ยืนนิ่งอยู่ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้อง “แล้วนายล่ะ ? “ คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนยิ้มกว้างเมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยการพยักหน้ารับพร้อมถอนหายใจออกเล็กน้อยอย่างไม่ชอบใจเท่าใดนักกับการถูกคำถามขอร้องแกมบังคับของผู้เป็นพี่สาว
---------------------------------------------------------------
“สนามแข่งขันจัดได้ลงทุนเอาการนะ” อาร์คเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะขณะมองตรงไปยังภาพสนามแข่งขันที่ปรากฏในจอมอนิเตอร์ลอยตรงหน้า ซึ่งเป็นภาพเดียวกับที่มอนิเตอร์ขนาดยักษ์ที่ติดอยู่ด้านบนของกำแพงโถงกีฬาฝั่งตรงข้ามชั้นอัฒจันทน์ตน
โถงกีฬาคือสถานที่จัดงานอเนกประสงค์ซึ่งสามารถปรับเปลี่ยนได้หลากหลายรูปแบบ ขนาดความกว้างยาวมากกว่าสนามฟุตบอลเล็กน้อยจึงสามารถรองรับผู้คนได้เป็นจำนวนมาก เดิมทีเป็นโถงสี่เหลี่ยมผืนผ้าธรรมดาที่มีความสูงเพดานเท่ากับอาคาร 7 ชั้น
ขณะนี้ถูกจัดให้ริมโถง 3 ด้านกลายเป็นอัฒจันทน์ผู้ชม 3 ชั้นลดหลั่นกัน โดยซ้ายและขวาเป็นที่นั่งปกติขณะด้านตรงข้ามมอนิเตอร์ยักษ์เป็นที่นั่งพิเศษซึ่งสร้างเป็นห้องส่วนตัว ชั้นบนสุดเป็นห้องพิเศษของเหล่าผู้นำ 3 กองพล ชั้นถัดมาเป็นของเหล่าผู้ช่วยและรองผู้บัญชาการ ส่วนชั้นล่างสุดเป็นชั้นสำหรับผู้เข้าแข่งขันแต่ละรอบโดยเฉพาะ
กลางโถงเป็นที่ว่างโล่งขณะนี้มีสนามแข่งขันรูปวงกลมซึ่งมีความกว้างมากพอจะให้คน 100 คนยืนรวมกันได้สบาย ๆ ลอยจากพื้นเรียงกันตรงกลาง 5 สนาม โดยแต่ละสนามจะมี 2 ชั้น ชั้นนอกเป็นพื้นที่สีแดงกว้างประมาณ 2 เมตรขณะที่วงกลมชั้นในซึ่งยกพื้นสูงกว่าเล็กน้อย มีทั้งบริเวณทรายโล่ง ๆ หมู่สิ่งก่อสร้างสี่เหลียมสูง ๆ ต่ำ ๆ คล้ายอยู่ในเมืองร้าง ทิวไม้ขนาดกลางไปจนถึงใหญ่ที่ไม่ทึบนักหรือแม้กระทั่งบ่อน้ำกว้างพอ ๆ กับสระว่ายน้ำสัก 3 สระต่อกันมีน้ำอยู่เต็ม แต่ละสนามจะมีส่วนของสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ ไม่เท่ากันเพื่อให้ไม่เหมือนกันจนเกินไป
“ความคิดของท่านเธิร์ดทั้งนั้นเลยค่ะ เห็นว่าทีมงานสร้างสถานที่ต้องวุ่นวายกันน่าดูกว่าจะทำให้ท่านเธิร์ดพอใจได้” เลขาฯสาวผมดำที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อีกตัวข้าง ๆ โซฟาซึ่งอาร์คนั่งอยู่ก่อนเอ่ยขึ้นแล้วต้องเปล่งเสียงหัวเราะคิก เมื่อนึกถึงใบหน้าเพื่อนรุ่นเดียวกันในหน่วยงานที่ว่าซึ่งบังเอิญได้พบกันวันหนึ่งและเล่ากึ่งระบายความทุกข์ให้ฟังด้วยใบหน้าซีดเซียว ขอบตาดำคล้ำซ้ำยังตาแดงก่ำเหมือนคนอดนอนติดต่อกันมาเป็นสัปดาห์อย่างนั้น “สงสัยจบงานคงสลบเป็นตายติดต่อกันอีกหลายสัปดาห์เลยล่ะค่ะ ท่านรอง”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับก่อนหันหน้ามาหา “ 2 คนนั้นอยู่กลุ่มไหนนะ ? ทริเซีย”
คนตอบคำถามระบายลมหายใจออกแผ่ว “กลุ่ม 3 กับกลุ่ม 18 ค่ะ ของโนอาห์เริ่มก่อนคิดว่าจากระดับเขาแล้วคงไม่ยาก มีเจ้าหน้าที่ใหม่ 2 คน เจ้าหน้าที่ระดับ C 5 คน ที่เหลือเป็นพวกแนวหน้าระดับ D ค่ะ” ว่าพลางเลื่อนรายชื่อข้อมูลผู้เข้าแข่งขันในแต่ละกลุ่มดูจากบอร์ดอิเล็กทรอนิกส์คู่ใจ
“แต่สำหรับไลอาพรุ่งนี้อาจจะยุ่งยากไปนิดหน่อย เพราะส่วนใหญ่เกือบทั้งหมดเป็นเจ้าหน้าที่ระดับ C ขึ้นไปทั้งนั้น ถ้าผ่านก็อาจจะบาดเจ็บได้พอสมควร จะให้ไปเตือนก่อนล่วงหน้ามั้ยคะ ? “ เงยหน้าขึ้นเป็นฝ่ายถามบ้าง
ชายหนุ่มส่ายศีรษะปฏิเสธ “ไม่ล่ะ ไม่ผิดกติกาก็จริงแต่แบบนี้ก็ไม่ได้เห็นพวกนั้นแสดงฝีมือกันเต็มที่น่ะสิ ฉันอยากให้พวกเขาลงมือตัดสินใจกันเองโดยไม่เข้าไปยุ่งมากกว่า” ริมฝีปากเรียวยิ้มกว้างก่อนหันกลับไปให้ความสนใจกับมอนิเตอร์ลอยตรงหน้าตนเมื่อเสียงพิธีกรสาวดังขึ้น
‘ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่การแข่งขันรอบคัดเลือกรอบแรกของการแข่งขันแกรนด์ทัวร์นาเม้นท์ประจำปี AI. 68 ค่า !! ‘ เสียงแหลมสูงดังจากเครื่องกระจายเสียงทำให้เแทบทุกคนต้องยกมือขึ้นปิดหูเนื่องจากดังเกินไป
‘ว้าย ! ขออภัยค่ะเร่งเสียงมากเกินไปนิด เทสต์ เทสต์ ! โอเคพอดีแล้ว ขอต้อนรับทุกท่านอีกครั้ง ดิฉัน เวนันซ่า ดิมีเทรส เลขานุการกองพลสังกัด Red Wolf รับหน้าที่เป็นพิธีกรในปีนี้ ขอฝากตัวด้วยค่ะทุกท่าน ! ‘
“ใครเลือกยัยนี่มาเป็นพิธีกรกัน ?! เสียงแสบแก้วหูชะมัด ! “ นี่คือเสียงบ่นจากเจ้าหน้าที่บนอัฒจันทน์ผู้ชมคนหนึ่งในหลาย ๆ คนที่หูอื้อจากเสียงแหลมสูงของพิธีกรสาวผมสีทองแดงสั้นซึ่งปรากฏภาพบนมอนิเตอร์ยักษ์
ครู่หนึ่งหญิงสาวในมอนิเตอร์จึงก้าวออกจากที่นั่งเจ้าหน้าที่มายืนบนแท่นโลหะซึ่งมีราวจับเป็นครึ่งวงกลม พาให้ลอยขึ้นเหนือลานแข่งขันทั้ง 5 แห่ง ‘เอาล่ะค่ะได้เวลาแล้ว ขอเชิญผู้เข้าแข่งขัน 5 กลุ่มแรกลงสู่สนามได้เลยค่ะ ! สำหรับท่านผู้ชมทุกท่าน จอมอนิเตอร์ของเราจะฉายภาพให้ได้ชมทั้ง 5 สนามอย่างใกล้ชิด และพิเศษสำหรับผู้สนใจ ดิฉันขอเสนอมอนิเตอร์พิเศษอีก 5 เครื่องเพื่อขยายภาพการต่อสู้ที่น่าสนใจของแต่ละสนามให้ทุกท่านได้ชมกัน’
ว่าพร้อมกับผายมือไปยังจอมอนิเตอร์ยักษ์ซึ่งถูกแบ่งออกเป็น 6 ช่องเท่า ๆ กัน โดย 5 ช่องเป็นภาพมุมสูงของสนามแข่งขันที่มองเห็นได้ทั่วทั้งสนาม ขณะช่องบริเวณมุมขวาบนเป็นตัวเลขดิจิตอลตั้งไว้ที่เวลา 180 นาที รอบ ๆ มอนิเตอร์มีจอภาพอีก 5 จอขนาดย่อมกว่าถูกพลิกออกมาจากกำแพงโลหะเรียบ
‘ผู้เข้าแข่งขันทุกท่านลงสู่สนามครบแล้วนะคะ ดิฉันขอทบทวนกติกาการแข่งขันในรอบนี้ให้ได้ฟังกันอีกสักครั้งเพื่อความแน่ใจ ผู้ผ่านเข้ารอบต่อไปได้จากแต่ละกลุ่มมีเพียงคนเดียวคือ . . . . ‘ เสียงประกาศแหลม ๆ ยังคงดังเจื้อยแจ้วต่อไปจนผู้ชมนิ่งเงียบแทบหมดความตื่นเต้น
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนหันกลับไปหาสาวผมดำเลขาฯประจำกองพล “โทษที ช่วยเรียกไลอามาดูด้วยกันเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ ยังไงกว่าเขาจะแข่งก็พรุ่งนี้ไม่ใช่รึ” ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณเมื่อทริเซียยกแขนข้างที่มีปลอกโลหะสวมอยู่ขึ้นกดสัญญาณติดต่อให้โดยไม่บ่นคัดค้านอะไรออกมาผิดกับทุกครั้ง
---------------------------------------------------------------
“ที่พิเศษนี่แจ๋วมากเลยนะ” สาวผมแดงเอ่ยทักก่อนนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันกับอาร์คที่นั่งอยู่ก่อนโดยไม่ขออนุญาต “ไว้พรุ่งนี้ให้โนอาห์มาดูตรงนี้ด้วยสิ”
ชายหนุ่มยิ้มรับ “ได้ เธอเองก็มาเร็วดีเหมือนกันนะ เอาล่ะ ท่าทางแม่พิธีกรเสียงแปดหลอดจะพูดจบแล้วมาดูโนอาห์แสดงฝีมือกันดีกว่า สนามของกลุ่ม 3 . . . นี่ไง สนามนี้เอง” ว่าพร้อมกับกดปุ่มเรียกหน้าจอมอนิเตอร์ส่วนหนึ่งให้ทำการขยายขึ้นจนเต็มหน้าจอ และซูมขยายจนพอสังเกตรายละเอียดของผู้ที่ยืนอยู่ในสนามแต่ละคนได้ชัดพอจะแยกความแตกต่างว่าใครเป็นใคร
“นี่ไง โนอาห์อยู่ตรงนี้ กลุ่มนี้มี 11 คน มาดูกันให้สนุกเถอะ” รอยยิ้มบนริมฝีปากเหยียดออกกว้างขึ้นขณะเอนหลังพิงพนักโซฟานวมอย่างสบายอารมณ์
‘ทุกท่านพร้อมแล้วฟังสัญญาณนะคะ ! ‘ ปืนปากกระบอกกลมโตสีส้มแดงถูกชูขึ้นเหนือศีรษะ ‘5 . . 4 . . 3 . . 2 . . 1 . . เริ่มการแข่งขันได้ !! ‘
เสียงพลุสัญญาณจากปืนในมือดังขึ้นพร้อมกับตัวเลขดิจิตอลบนมุมขวาของมอนิเตอร์ยักษ์เริ่มนับถอยหลัง บริเวณขอบยกพื้นสนามแข่งขันมีกำแพงสีฟ้าอ่อน ๆ คลุมเป็นรูปโดมครู่หนึ่งจึงจางลงจนกลายเป็นกำแพงโปร่งใสที่สามารถมองผ่านเข้าไปได้ชัดเจนเหมือนไม่มีอะไรขวางอยู่
---------------------------------------------------------------
โนอาห์ขยับเกราะอ่อนครึ่งตัวที่สวมอยู่บนร่างอย่างอย่างไม่ชินนัก ก่อนขยับสายคาคโลหะบนหน้าผากที่มีแถบกระจกเป็นตัวมอนิเตอร์กึ่งแว่นกันแสงสีเขียวอ่อนปิดครอบดวงตาทั้งสองข้าง เหลือบดวงตามองกำไลสีเงินขนาดพอดีข้อมือขวาโดยมีตัวล๊อคเล็ก ๆ และแถบกระจกสีดำอยู่อีกด้านหนึ่งก่อนเงยหน้าขึ้น
‘เอาล่ะคะได้เวลาแล้ว ขอเชิญผู้เข้าแข่งขัน 5 กลุ่มแรกลงสู่สนามได้เลยค่ะ’
ชายหนุ่มเดินตามกลุ่มที่สวมกำไลสีเดียวกันไปยืนบนแท่นกว้าง ก่อนจะมีลำแสงสีฟ้าอ่อนพุ่งขึ้นมาจากพื้นและทั้งกลุ่มก็ถูกย้ายจากห้องพักลงสู่สนามพร้อมกันในพริบตา เขากวาดดวงตาสำรวจสภาพแวดล้อมซึ่งถูกดัดแปลงเลียนแบบธรรมชาติจริงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ขณะเสียงแหลม ๆ ของพิธีกรสาวยังคงดังเจื้อยแจ้วไม่หยุด จนกระทั่ง
‘5 . . 4 . . 3 . . 2 . . 1 . . เริ่มการแข่งขันได้ !! ‘
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ ในขณะที่เสียงการปะทะกันจากรอบกายและสนามอื่นดังขึ้นทันทีหลังสิ้นสุดสัญญาณปืน ร่างสูงผ่อนลมหายใจออกแผ่วก่อนเบี่ยงตัวหลบหญิงสาวคนหนึ่งที่พุ่งเข้าหารวดเร็ว
“นายเป็นเป้าหมายคนแรก ! “ หญิงสาวผมดำยาวมัดรวบหางม้าสูงบนศีรษะคนเมื่อครู่กลับตัวปราดเข้าประชิด มือเรียวที่สวมถุงมือสีแดงสดแบบเดียวกับเครื่องแบบบนร่างกายใต้เกราะอ่อนเงื้อพุ่งมาโดยมีเป้าหมายอยู่ที่ส่วนใบหน้าของชายหนุ่ม
ร่างสูงเอนตัวหลบพร้อมกับยกมือขึ้นปัดมือบางเบี่ยงไปแล้วหมุนข้อมือจับข้อมืออีกฝ่ายเหวี่ยงร่างเพรียวให้ล้มลงกับพื้นง่ายดาย ดวงตาสีเทาเรียบเย็นเหลือบมองไปรอบ ๆ ซึ่งผู้เข้าแข่งขันบางส่วนกำลังต่อสู้กันและบางส่วนกระจายแอบอยู่ในสิ่งแวดล้อมรอบ ๆ เพื่อรอจังหวะทีเผลอ
“ปล่อยนะ !! “ สาวผมดำตวัดขาขึ้นเตะทำให้ข้อมือหลุดจากการจับกุม แขนทั้งสองข้างท้าวกับพื้นเพื่อดีดตัวขึ้นและพุ่งเข้าหาอีกครั้ง
ดวงตาสีเทาหรี่ลงเล็กน้อยขณะก้าวถอยไปเรื่อย ๆ โดยไม่คิดโต้ตอบทั้งหมัดและลูกเตะที่อีกฝ่ายระดมเข้าใส่จนส้นเท้าสะดุดถูกขอบสนามแข่งขันเบื้องหลัง
“เอาล่ะ หมดทางหนีแล้ว จะยอมสู้กับฉันดี ๆ หรือจะให้ฉันจัดการนายกระเด็นออกนอกสนามก็เลือกเอา ! “ ริมฝีปากเรียวยิ้มเหยียดอย่างเป็นต่อก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อจู่ ๆ ร่างตรงหน้าก็หายไปจากสายตา
หญิงสาวร่างเพรียวถูกกระแทกจากเบื้องหลังเต็มแรงจนผงะ กว่าจะรู้ตัวในวินาทีถัดมาทั้งร่างก็ทะลุผ่านบาเรียที่เปล่งแสงเรือง ๆ สีฟ้าอ่อนขณะสัมผัสผ่านออกมา และค่อย ๆ ลอยลงสู่พื้นที่เป็นสีแดงของสนามด้านนอกซึ่งเป็นเซฟตี้แอเรียสำหรับกันตกจากสนามแข่งขันซึ่งลอยอยู่เหนือพื้นเรียบร้อยแล้ว ถือว่าออกนอกสนามตกรอบในทันที
“อ . . อะไรกัน ?! ฉัน . . ถูกกระแทกกระเด็นออกมาเมื่อไหร่ ?! “ หญิงสาวนั่งนิ่งบนพื้นสีแดงจ้องมองไปยังคู่ต่อสู้ของตนที่เดินกลับเข้าไปกลางสนามอีกครั้งตาค้าง
‘โอ๊ะ . . สนามกลุ่ม 3 มีคนหลุดออกจากสนามคนแรกแล้วค่ะ ! ‘ เสียงแหลมสูงของพิธีกรสาวซึ่งยืนอยู่บนแท่นลอยเหนือสนามทั้ง 5 ดังขึ้นชัดเจน
‘ใช้เวลาแค่ 5 นาทีเท่านั้นก็มีคนตกรอบเสียแล้ว รวดเร็วจริง ๆ ค่ะ ! เอาล่ะคนต่อไปจะเป็นกลุ่มไหนมารอดูกันนะคะ ท่านผู้ชมชอบใครเชียร์ใครก็ส่งเสียงมาให้เต็มที่เลยค่า !! ‘ ไม่ต้องรอจบประโยคเสียงเชียร์จากอัฒจันทน์โดยรอบก็ดังกระหึ่มขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
จุดสีขาวจำนวนเท่ากับผู้แข่งขันในกลุ่มเดียวกันกระพริบให้เห็นบนแผนที่สนามซึ่งปรากฏบนมอนิเตอร์ครอบดวงตาทั้งสองข้าง ฝ่ามือกำเข้าหากันข้างตัวขณะชายหนุ่มปิดเปลือกตาลงรวบรวมสมาธิ
อากาศที่หยุดนิ่งเริ่มเคลื่อนจนเกิดเป็นลมอ่อน ๆ และค่อย ๆ แรงขึ้นจนกลายเป็นลมกรรโชกหนักหน่วงที่ทำให้ผู้เข้าแข่งขันต้องชะงักการต่อสู้ที่ติดพันอยู่ในทันที หากยังไม่ทันได้ทำอะไรทั้งร่างก็ถูกประกายแสงสีน้ำเงินจากบริเวณกลางสนามพุ่งเข้าปะทะเต็มแรงอย่างกะทันหัน แม้บางคนจะกางบาเรียป้องกันทันแต่ก็ไม่อาจสู้แรงไหว กระเด็นหลุดออกจากบาเรียสนามแข่งออกไปโดยไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านั้น เกิดเสียงระเบิดของมวลอากาศดังจากในสนามแข่งตามมาภายหลัง
‘ว้าย !! เกิดอะไรขึ้น ?! ‘ พิธีกรสาวเปล่งเสียงร้องผ่านเครื่องกระจายเสียงยิ่งทำให้ดังมากขึ้นอีกหลายเท่า ‘เกิดอะไรขึ้นในสนามกลุ่ม 3 กันคะนั่น ?! เจ้าหน้าที่ช่วยจับภาพด้วยค่ะ ! ‘ มือเรียวต้องยกขึ้นป้องตาเพราะประกายแสงสำน้ำเงินสว่างจ้าเสียจนมองอะไรไม่เห็น
ครู่หนึ่งแสงจึงค่อยอ่อนลงจนเลือนหายไปในที่สุด ตรงกลางสนามแข่งเหลือชายผมสีน้ำเงินเข้มยืนอยู่ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปเกือบหมด ต้นไม้แถบหนึ่งในป่าล้มลงระเนระนาด น้ำในบ่อที่มีอยู่เต็มถูกย้ายไปถึงอีกด้านกว่าครึ่งและสันเนินทรายกลายเป็นแค่โคลนที่ราบเรียบเปียกชุ่มจนหมดขณะส่วนที่เป็นเหมือนเมืองร้างยิ่งดูทรุดโทรมกว่าเก่า ขณะที่ผู้เข้าแข่งขันทุกคนถูกผลักกระเด็นออกมาอยู่ในเซฟตี้แอเรียกันหมดโดยไม่รู้ตัว
‘เอ๋ . . เอ่อ ขอเวลาตรวจสอบสักครู่นะคะ’ พิธีกรสาวกดปุ่มของเครื่องควบคุมมอนิเตอร์สวมที่ครอบหูเรียกดูภาพแผนที่สนามประลอง พบจุดแสงสีขาวอย่เพียงจุดเดียวที่ยังอยู่ในเขตสนามจึงเรียกดูข้อมมูลผู้แข่งขันเปรียเทียบกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่กลางสนามตรงนั้นเพื่อความแน่ใจ ‘เอ่อ . . . ตัวแทนกลุ่ม 3 ผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 0194 ได้เข้าสู่รอบต่อไปเป็นคนแรกด้วยเวลา 8 นาทีค่ะ !! ‘
ทันทีที่สิ้นสุดเสียงแหลมสูงของพิธีกรสาว เสียงเชียร์ที่เมื่อครู่เงียบหายไปด้วยความงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกลับมากระหึ่มขึ้นอีกครั้งและดูจะดังยิ่งกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัว
---------------------------------------------------------------
หญิงสาวผมแดงเปล่งเสียงหัวเราะร่วน “แหม . . . สมกับที่เป็นโนอาห์ ขี้รำคาญจริง ๆ เลยน้องชายฉัน” กระแสเสียงสดใสรื่นเริงไม่แปลกใจนักกับพลังมหาศาลที่สัมผัสได้ในชั่วพริบตาเมื่อครู่แม้แต่น้อย
“ดูเหมือนว่าใช้พลังไปไม่น้อยนะแถมควบคุมได้ยอดเยี่ยม ไม่เกินออกมานอกเกราะเลยสักนิด” เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนตั้งข้อสังเกตหลังจากกวาดสายตาสำรวจสนามแข่งขันผ่านมอนิเตอร์ลอยตรงหน้าอย่างละเอียด
“เหลือเวลาอีกนานกว่ารอบบ่ายจะเริ่ม” ไลอาขยับลุกจากโซฟา ริมฝีปากเรียวหยักรอยยิ้มนิด ๆ อย่างอารมณ์ดี “เอาไว้ตอนนั้นจะกลับมาใหม่ ตอนนี้ขอตัวไปหาโนอาห์ก่อนนะ ท่านรองผู้บัญชาการ” มือเรียวยกขึ้นโบกในอากาศเกือบพร้อมกับที่ร่างเพรียวก้าวผละไปรวดเร็ว
เลขาฯสาวผมดำเหล่มองตามร่างที่เพิ่งเดินออกไปชั่วครู่ “มารยาทไม่ค่อยดีเลยนะคะท่านรอง ปล่อยไปแบบนี้จะดีหรือคะ ? “
“เอาน่า . . ช่างเขาเถอะ ฉันเองก็ชอบแบบนี้มากกว่า” ชายหนุ่มเอ่ยตอบก่อนปิดปากหาวแล้วไถลตัวลงกึ่งนั่งกึ่งนอน “ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว เมื่อคืนฉันมัวแต่ยุ่ง ๆ กับงานค้นคว้าแทบไม่ได้นอนเลยขอนอนก่อนก็แล้วกันพักกลางวันแล้วช่วยปลุกด้วยล่ะ ทริเซีย เอาล่ะ ราตรีสวัสดิ์” ร่างสูงอ้าปากหาวเสียกว้างขณะเปลือกตาหนักอึ้งค่อย ๆ เลื่อนปิดลงช้า ๆ
“ท . . ท่านรองคะ ! ท่านรอง ! “ หญิงสาวชะโงกหน้ามามองแล้วต้องทำสีหน้าอ่อนอกอ่อนใจเมื่อชายหนุ่มหลับสนิทไปแล้วเรียบร้อยและง่ายดาย
---------------------------------------------------------------
“ท่านฮีท เกิดอะไรขึ้นครับ ? “ ชายผมสีเทาอมน้ำเงินเอ่ยปากถามกับร่างสูงกว่าตรงหน้า ซึ่งจู่ ๆ ก็ผุดลุกขึ้นนั่งรวดเร็วกะทันหัน
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยขณะจ้องไปเบื้องหน้าเขม็งโดยไม่มีสิ่งใดอยู่ในสายตา “นี่มัน . . อะไร ? ความรู้สึกแบบนี้ . . ครั้งที่ 2 แล้วนะที่รู้สึกแบบนี้ขึ้นมา มีอะไรเกิดขึ้นกันแน่ ? “ เจ้าของเรือนผมดำขลับรำพึงเสียงแผ่วขณะยังคงใช้ความคิดอย่างหนัก
ราซาร์ลนิ่งเงียบชั่วครู่ก่อนก้มลงเก็บเสื้อคลุมสีแดงตัวใหญ่ที่ถูกถอดทิ้งขึ้นสะบัดแล้วตวัดคลุมลงบนบ่าอีกฝ่าย “ป่านนี้การแข่งขันคงเริ่มแล้ว ผมจะเปิดสัญญาณถ่ายทอดให้ชมนะครับ” ว่าแล้วจึงผละไปเมื่อได้ยินเสียงรับคำจากในลำคออีกฝ่ายซึ่งฟังดูก็รู้ว่าไม่ได้สนใจเท่าใดนัก
มอนิเตอร์ลอยขนาดใหญ่ถูกเรียกให้ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าโซฟาตัวใหญ่หนาที่ชายผมดำนั่งอยู่ ดวงตาสีอ่อนเบิกกว้างขึ้นเมื่อสัญญาณภาพปรากฏให้เห็นชัดเจน “ท่านฮีท ! ดูนี่สิครับ”
เซคันด์เงยหน้าขึ้นมองมอนิเตอร์ใหญ่รวดเร็ว จังหวะเดียวกับที่เสียงแหลมสูงของพิธีกรสาวซึ่งเป็นเลขานุการของตนประกาศชื่อผู้เข้ารอบคนแรกขึ้น
‘เอ่อ . . . ตัวแทนจากกลุ่ม 3 ผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 0194 ได้เข้าสู่รอบต่อไปเป็นคนแรกด้วยเวลา 8 นาทีค่ะ !! ‘
“อะไรนะ ?! 8 นาที ! “ ชายหนุ่มเปล่งเสียงอุทานดังขณะจ้องมองภาพซึ่งกำลังฉายซ้ำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เห็นอีกครั้ง “เป็นไปไม่ได้ . . . นานขนาดนี้ไม่น่า . . . “
“ผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 0194 โนอาห์จากกองพล White Wolf เป็น 1 ใน 2 ของเจ้าหน้าที่ใหม่ซึ่งเข้ามาจากภายนอกครับ ท่านฮีท” ว่าพร้อมกับยื่นบอร์ดอิเล็กทรอนิกส์คู่ใจซึ่งเปิดประวัติข้อมูลของคนในมอนิเตอร์ใหญ่ส่งให้อีกฝ่าย
เจ้าของเรือนผมสีดำสนิทกวาดตามองภาพใบหน้าในข้อมูลประวัติชั่วครู่ก่อนวงบอร์ดลงข้างตัว “ . . . บางที 2 คนนั้นคงเริ่มสังเกตแล้ว ไม่สิ . . ท่าทางเฟิร์สจะรู้เรื่องแล้วมากกว่าถึงได้ยอมลงทุนขนาดนี้”
ร่างเพรียวก้าวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้น “มีเรื่องอะไรหรือครับ ? ท่านฮีท เกิดอะไรขึ้นกับท่าน ? ผู้ชายคนนั้นทำไมหรือครับ ? “ เอ่ยถามเสียงแผ่วเจือด้วยความกังวลเล็กน้อยบางเบา ก่อนเปล่งเสียงอุทานเมื่อทั้งร่างถูกชายหนุ่มฉุดให้เสียหลักล้มลงบนโซฟา
ลำแขนแกร่งกอดร่างเพรียวบางกว่าเอาไว้ “ไม่มีอะไรมาก . . . ราซาร์ล แค่สะกิดใจอะไรนิดหน่อยยังไม่แน่ใจนัก”
“เรื่องอะไรหรือครับ ? “ ร่างเพรียวพยายามยันร่างออกห่างแต่กลับติดลำแขนอีกฝ่ายที่กระชับรั้งเอาไว้แน่น
“ฉันบอกนายไม่ได้ ถ้าบอก . . . นายอาจเกลียดฉัน”
ชายหนุ่มตวัดแขนกอดบ่าอีกฝ่ายตอบรวดเร็วในทันที “ผมไม่เกลียดท่าน ! ไม่มีวัน !! “ เปล่งเสียงตอบหนักแน่นรวดเร็วก่อนจะถูกรั้งออกห่างเล็กน้อยเพื่อจ้องสบสายตาด้วย ริมฝีปากเรียวคลี่ยิ้มบาง “ผมไม่เกลียดท่านครับ เมื่อก่อนก็ไม่เกลียดแค่รำคาญแต่ตอนนี้ไม่แล้ว ผมรักท่านครับและจะไม่เปลี่ยนไป . . แน่นอน ท่านฮีท”
ร่างสูงเอนศีรษะลงวางนิ่งบนบ่าลาดของอีกฝ่าย ดวงตาสีแดงสดหรี่ลงเล็กน้อยขณะริมฝีปากระบายยิ้มบางเบา “ฉันก็รักนาย . . ราซาร์ล ขอบใจมากนะ . . ขอบใจ . . “
---------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น