คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : รัตติกาลแห่งเหมันต์ 3
พนานุรมยัอยู่้าัวมั้ย๊ะ??
นัยน์ารารีนั้นเบิ้า ยามทอมอผืนพนาเบื้อล่าึ่ลับลายเป็นสีาวโพลน ้วยหิมะที่ทับถมทั้ยัโปรยปรายร่วหล่นมิยอมหยุ
ปีปัษ์ึ่ยับโบทะยานร่าหมายะผ่านไปเบื้อหน้าพลันยับหันเหทิศทา พาร่ามุ่รยัผืนพิภพาวเย็นเยียบใประหวัรำลึถึหิมะแรเ้าัวน้อย หรือสิ่ใับัเิแ่เ้าภูเหมัน์ผู้สถิสิเพียลำพัระนั้นหรือ
ระทั่เาร่าาวแทบหลอมลืนับหิมะพิสุทธ์ปราแ่สายา ปีปัษาพลันหุบเ็บแลทิ้ร่า ยัผืนปพีึ่ถมทับ้วยปุยาวอ่อนนุ่มยะเยือเย็น
ในบันั้นนัยน์าสะท้อนแสสนธยาพลันวั้อนึ้นมอสบ ละออหยลเนรที่ลอั ระแท้ำให้หัวใพลันไหววูบ ั่ถูรึรัพันธนาไม่อายับาย ระทั่ร่าบอบบานั้นผุลุแลโผหา อระับเรือนายึ่นิ่้าในทันใมิให้ั้ัว
ระแสเสียสั่นสะท้านึ่ร่ำร้ออยู่้าหู เป็นั่ภูผาถ่ว้ำให้วใแทบแหลสลายอยู่ในอ วาผลึนิลแลเหลือบามปลายนิ้วาวสั่นไหวึ่วัวา ึ่แลสบนปีนิลาฬแหัวานิ่บนผืนหิมะาวััน
ถ้วยำาห้ว้าหูแทบไม่ไ้ศัพท์ พอับใวามึ้นถัทอเรื่อราวเพียผิวเผิน นปีนิลนั้นเสียหาย เพียภูพาฬยามทิวาาลเ้าู่โม แม้เ้าัวน้อยสามารถุ้มรอนไ้เท่าทัน หานปีนั้นลับถูทำลายล
มือให่พลันยับยสัมผัสแนบ ยัเรือนายบอบบาสั่นไหวในอ้อมแน ในั้นเบาโหวเมื่อไ้พิสูน์ั เ้าัวน้อยนั้นไร้ึ่บาแผลใปราโยสิ้น
เรียวปานั้นยับแย้มเป็นรอยยิ้ม เพียพริบาึ่เลือนหาย ปลายนิ้วรีผ่านอบาเ้าัวน้อย เลี่ยเ็หยาน้ำเย็นใสเพียแผ่วเบาบนวหน้าอ่อนวัย
นับแ่แรเริ่มถือำเนินยามนี้ ภายใ้พาราแห่อ์รัิมี มิเยมีผู้ใไ้ร่ำไห้่อหน้าเ่นเ้าัวน้อย อยาปลอบโยนให้วามหมอหม่นนั้นเลือนหาย หาสอมือนี้เพียเยสรร์สร้าารทำลาย มิเยรู้ึ้ถึถ้อยำปลอบโยนที่วรเอ่ย มิอารู้วรหยุยั้สายลานัยน์าแสนามไ้อย่าไร สอมือไร้ึ่ทำไ้ เพียโอบอเรือนายที่สั่นสะท้าน ลูบไล้เศาาวพิสุทธิ์เพียบาเบา้วยเรลัวเ้าัวน้อยอาแหลสลายล
เสียสั่นสะอื้น่อยาหาย วหน้าอ่อนวัยเปียื้น่อยยับเยแล้วพลันอาบย้อม้วยสีสันแ่ำแสนอับอาย หาไม่้าสัมผัสอบอุ่นออ้อมแนที่โอบรั้ นำพาวามอ่อนโยนเยือนเยี่ยมนไร้ึ่วามิะผละา
วามอบอุ่นึ่แ่าสิ้น ับแสรัสิมาแห่อ์สุริยเทพ
วามปรารถนาพลัน่อำเนิ วามปรารถนาแรนับแ่ลืมาึ้น าสับน้ำแ็ ภายใ้บัลลั์แ้วแห่อ์เหมันนารี
วามปรารถนา . . ัเ็บึ่วามอบอุ่น ราวับะหลอมละลายวในี้ไปั่วนิรันร์
มือเรียวึ่อบำ ระับอาภร์ำทมิฬนั้นไว้แนบแน่น โยมิรู้ัว
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เนรสาวแห่อ์เทวนารีพลันแลวา ยัร่าเ้าราษรารีึ่เหยียบย่ายัท้อพระโรศิลาเป็นนสุท้าย เท่าทันาลแห่ทวารศิลาลั่นลเพียเสี้ยว
ั่เ้ารารีนั้นรู้สึน ายส่าึ่น้อมลุเ่าบนแผ่นศิลาโยพลัน
หัถ์นวลผ่อยับโบเพียเบาบา ยามอ์ันทราเทวีทรเอนายยัศิลาอาสน์ เนรสาวนั้นแลสบนัยน์าเ้ารารี แม้เพียรู่หาประหนึ่อ์ทรรับรู้ทุสิ่สรร์ ในยามพระนาทรประพาสเหนือผืนนภา วบทิวาาลนั้นหวนืนสู่ผืนปวี
สายใยปรารถนาแห่โะา . . ถูเรียร้อยถัทอนแน่นหนาเสียแล้ว
อ์นารีทรลอบผ่อนปัสสาสะ แลเนรสาวแห่ันทราึ่ปิล
เ้ารารีล่าถอยยับยืนยั้าทวาร ปีปัษาลี่ยับโอบาเบื้อหลั บบััันเอเพียลำพั มิให้ภูรารีนไ้ไ้ล้ำราย
แนแร่ยับยนิ่้า รำลึถึวามอบอุ่นึ่บัเิในอ้อมอ ยามวแนระับอเ้าัวน้อยแสนบอบบา ทั้วามนวลนุ่มยามผิวายยับแนบทาบสัมผัส ทั้ลิ่นอายแสนหอมหวานั่บุปผายามรารี
เรียวปาึ่เยเหยียรบันี้ลับยับย รอยยิ้มละมุนปราพาผ่านบนใบหน้า ยามรำลึถึถ้อยำหิมะแรเ้าัวน้อย เมื่อยามนไ้ทะยานร่าผละามา
ลำแนระหวัโอบรั้นเอ ใบหน้ายับ้มแลนัยน์ารารีึปิล พร้อมภาพมายาใบหน้าเ้าัวน้อยแย้มส่รอยยิ้มสใสั่แสะวันมา
รออยเถิ เ้าัวน้อย
ัว้านั้นหาเยไ้บิพลิ้วในถ้อยำไม่
ยามอ์ันทราเทวีทรประพาส ึ้นลาหาว
ยามพัสราแห่รารีนั้นลี่า
ัว้าัอยู่เียายเ้า . . ั่วาา
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เมื่อเท้าสัมผัสลยัผืนปพีึ่ล้วนถูลุมป้วยหิมะาวยะเยือเย็น เรือนายเล็แสนบอบบาอเศวภูัวน้อยพลันโถมเ้าหาแทบมิทันั้ัว ลำแนนวลผ่อบอบบานั้นอรัแนบแน่น ะใบหน้าึ่แหนเยึ้นหานั้น ประับแ้ม้วยรอยยิ้มแสนสใสั่อรุรุ่อันมิเยแลเห็น
ท่านว่าัว้านั้นแปลประหลาไปหรือไม่ รารีเอ๋ย
อ์รัิมีเพิ่เส็หวนืนยัถิ่นพำนั เพียวันวาน
เราสอเพียาลา ในยามอ์สุริยาทรถือรอนภาลัย
หาัว้าลับเฝ้าิแลำนึ
ปรารถนาทิวาาลให้ผันผ่าน
เพื่อนิศาาลันำพา รารีท่านนั้นมาเยือน
สายใยอันมิอามอเห็นนั้นถัทอ นับแ่ยามวารัิาลนี้ไ้ประสบเ้าัวน้อย วบระทั่ยามนี้เหนือนภาาราพร่าพราย รบสามราึ่อ์ันทราทรรัสไร้เาเ้าบบั สายใยวามสัมพันธ์ร้อยรัแน่นหนา มิอาปิเสธไ้ว่า ในั้นร่ำร้อเพรียหา เฝ้าปรารถนาในสิ่เียวัน
มือให่ประอรั้วหน้านวลละมุน ยามเรียวปายับยรอยยิ้มเพียอ่อนบา แนบประทับุมพิล้าพวแ้มนวลนุ่มแล่ำเย็น
ริมฝีปาอ่อนระเรื่อเปล่เสียหัวเราะัวานใส มีสนธยาส่อประายวั้อนึ้นมอหา ามเสียยิ่ว่าเหล่าารามีประับพัสราแห่รัิาลทีุ่้นเย
ลอมานับแ่ถือำเนิลืมา ใ้พาราใน้นบึ้แห่วามมือนัน์ หาเยไ้มีวามปรารถนา่อสิ่ใไม่ ระทั่ไ้สัมผัสโอบอเ้าหิมะแรัวน้อย แม้เรือนายแสนบอบบาะยะเยือเย็น หา่อวามอบอุ่นึ่มิเยประสบึ้นในใ
วามปรารถนาเพียหนึ่เียวไร้ อให้ไ้โอบอเ้าัวน้อยนี้ไว้ในอ้อมแน ให้ไ้แลเห็นรอยยิ้มแสนอบอุ่นั่แสสุริโยทัยในำเล่าาน
เพียเท่านั้น . . มิปรารถนาึ่สิ่อื่นใ
เพียเท่านั้น . . แม้ำ้อแล้วยทุสิ่ึ่ถือรอ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
อย่าลืมทิ้อมเม้นท์เอาไว้้วยนะ๊ะ ^^
ความคิดเห็น