ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Naturalist Evolution Guardian (NEG)
‘ เมื่อแสงสว่างกลับคืนมา
ฉันหลับตา . . และฝันถึงอิสระภาพชั่วข้ามคืน ‘
---------------------------------------------------------------
เมื่อลืมตาขึ้นเขาก็พบตัวเองยืนอยู่เพียงลำพังในความมืด ชายหนุ่มถอนหายใจออกแรงขณะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ที่ยังคงไม่มีสิ่งใดปรากฏให้เห็น เป็นความฝันซ้ำ ๆ ซาก ๆ ที่เขาฝันติดต่อกันมาตลอดในช่วงหลายสัปดาห์มานี่
แต่คราวนี้แตกต่างออกไป เขาได้ยินเสียงเล็ก ๆ เหมือนเสียงเด็กที่กำลังหัวเราะอย่างร่าเริงดังแว่วมาจากด้านหลังจึงหันกลับไปมอง
เด็ก 3 คนกำลังวิ่งตรงมาทางเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เป็นเด็กผู้หญิงผมแดงคนหนึ่งและผมสีทองอีกคนขณะเด็กชายคนสุดท้ายมีผมสีน้ำเงินเข้ม ทั้ง 3 สวมเสื้อขาวตัวเพียงเดียวที่ยาวลงไปจนเกือบถึงหัวเข่าและมีปลอกโลหะคล้ายกำไลแต่เป็นแถบกว้างกว่าอยู่ที่ข้อมือทั้งสองข้างเหมือน ๆ กัน
ลูกบอลขนาดเล็กสีขาวสะอาดกระเด็นหลุดออกจากมือเด็กหญิงผมแดงนำทั้ง 3 ตรงมาทางเขา แต่วินาทีที่บอลกำลังจะเข้ามือซึ่งรอรับอยู่แล้วมันกลับทะลุผ่านตัวเขาไปเฉย ๆ เช่นเดียวกับเด็กทั้ง 3 ที่วิ่งผ่านเขาไปโดยไม่รับรู้ตัวตนของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงนั้น
จู่ ๆ ก็เกิดเสียงคำรามกึกก้องทันทีที่เด็กทั้ง 3 วิ่งหายไป ความมืดรอบตัวถูกแทนที่ด้วยทางเดินแคบยาวสีขาวที่มีกระจกหน้าต่างอยู่ด้านหนึ่งตลอดทาง ผู้คนวิ่งสวนกันขวักไขว่ด้วยท่าทีรีบร้อนหวาดกลัวอะไรบางอย่าง สัญญาณไฟสีแดงกระพริบและเสียงเตือนดังถี่ตลอดทางเดินยาวโดนเสียงกรีดร้องของผู้คนที่สับสนดังกลบจนแทบไม่ได้ยิน เมื่อมองออกไปทางหน้าต่างกระจกจึงมองเห็นลูกไฟแดงโชติช่วงจำนวนมากกำลังพุ่งปะทะกับกำแพงแสงสีขาวเรืองรองอย่างหนักหน่วง กระแสไฟฟ้าสีน้ำเงินแล่นเป็นประกายแปลบปลาบไปทั่วทุกจุดที่มีการตกกระทบ
เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงเมื่อลูกไฟบางส่วนทะลุผ่านกำแพงแสงลงมาได้สำเร็จ ผนังอาคารแตกร้าวจากแรงสั่นสะเทือนทั้งที่ไม่ได้ถูกกระทบโดยตรง กระจกทั้งหมดแตกกระจายออกเป็นเสี่ยง ๆ พร้อมกับที่แสงสว่างส่องกราดจนต้องยกมือขึ้นกัน แรงอัดลมปะทะกระแทกทั่วร่างจนยืนไม่อยู่ขณะเสียงระเบิดดังก้องกัมปนาทขึ้นรอบตัว
---------------------------------------------------------------
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นทันทีพร้อมกับเสียงสัญญาณนาฬิกาปลุกที่ดังจากกำแพงเหนือศีรษะ เขาผ่อนลมหายใจออกแรงแล้วหลับตาลงเรียกสติให้กลับมาก่อนขยับลุกขึ้นนั่ง มือข้างหนึ่งเสยผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยุ่งเหยิงขึ้นขณะมืออีกข้างยื่นไปกดปิดสัญญาณนาฬิกาปลุกจากแผงควบคุมเล็ก ๆ บนกำแพงหัวเตียง แต่สัญญาณก็ยังคงดังอยู่จนต้องขมวดคิ้ว
ดวงตาสีเขียวเข้มเหลือบมองไฟกระพริบที่แผงควบคุมบนโต๊ะสีขาวอีกด้านของห้องอย่างง่วงงุน เมื่อรู้แน่แล้วว่าเสียงสัญญาณที่ยังคงดังไม่เลิกนั่นมาจากเครื่องคอมพิวเตอร์ที่เป็นผิวเดียวกันกับพื้นโต๊ะทำงานนั่น ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกแรงก่อนก้าวลุกจากเตียงไปกดปุ่มรับสัญญาณการติดต่ออย่างใจเย็น
มอนิเตอร์ลอยที่มีภาพใบหน้าของหญิงสาวผมดำคนหนึ่ง ปรากฏขึ้นเหนือพื้นโต๊ะโดยปรับให้พอดีกับระดับสายตาของผู้ยืนอยู่ ‘ อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านรองผู้บัญชาการกองพลสังกัด White Wolf ‘
“อรุณสวัสดิ์ แม่เลขาฯประจำกอง วันนี้มีเรื่องอะไรถึงเรียกมาแต่เช้าอีกล่ะ ? คงไม่ใช่ว่าพวกหัวโบราณใน NEL เรียกตรวจสุขภาพด่วนอีกหรอกนะ” ชายหนุ่มถามกลับพร้อมกับท้าวแขนลงบนโต๊ะและจ้องมองอีกฝ่ายอย่างออกอาการเซ็งเต็มที
หญิงสาวในมอนิเตอร์ส่ายศีรษะรวดเร็ว ‘ ไม่ใช่ค่ะ ท่านรองอาร์ค ดิฉันแค่ติดต่อมาเพื่อเตือนท่านว่าวันนี้จะมีกองกำลังชุดใหม่จากทางศูนย์ NEL มาค่ะ และกำลังจะเริ่มพิธีปฐมนิเทศน์ในอีก 30 นาทีนี้ ‘ เลขาฯสาวแอบซ่อนยิ้มเมื่อชายหนุ่มกระโจนเข้าไปในห้องอาบน้ำแทบจะทันทีโดยไม่รอฟังจนจบ ‘ อ้อ ! และท่านเฟิร์สฝากกำชับเรื่องเครื่องแต่งกายวันนี้ต้องครบเต็มยศนะคะ ส่วนสถานที่จัดปฐมนิเทศน์คือห้องโถง N / W ชั้น 8 ของอาคาร A ค่ะ เหลือเวลาอีก 25 นาที กรุณารีบมาให้ตรงเวลาด้วยนะคะ ไม่เช่นนั้นท่านจะถูกลงโทษตามกฏประเดิมให้พวกเด็กใหม่ได้ชมแน่นอน เท่านี้แหละค่ะ ‘
มอนิเตอร์ลอยหายวับไปพอดีกับที่อาร์คก้าวออกจากห้องอาบน้ำในชุดกางเกงขายาวสีขาว รองเท้าบูทขาวสูงขึ้นมาถึงครึ่งหน้าแข้ง เสื้อแขนยาวสีขาวมีปกข้อมือแข็งกลัดกระดุมรูปข้าวหลามตัดโลหะสีทองที่มีตราสุนัขป่าแยกเขี้ยวอยู่ตรงกลาง ผูกเนคไทด์สีดำที่คอและทับด้วยเสื้อกั๊กสีดำตัวเล็กสั้นพอดีตัวที่มีกลัดโลหะแบบเดียวกันบนอกซ้าย “ยัยเลขาฯตัวแสบ แทนที่จะปลุกเข้ามาสักชั่วโมงก่อนดันมาปลุกเอาตอนนี้ ยังดีนะที่เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงไม่งั้นเป็นเรื่องแน่ ! “ ชายหนุ่มคว้าเสื้อโค้ทยาวสีขาวขอบดำประดับเครื่องหมายบนบ่าทั้งสองข้างขึ้นสวมลวก ๆ แล้วจึงคว้าหมวกปีกกว้างสีขาวอีกเช่นกันมาพร้อมกับก้าวออกจากห้องทันทีทั้งที่ยังบ่นอุบไม่เลิก
---------------------------------------------------------------
กองบัญชาการ Naturalist Evolution Guardian หรือที่ถูกเรียกว่า NEG ประกอบด้วยอาคารรูปวงแหวน 2 วงเชื่อมต่อกันโดยมีอาคารศูนย์วิจัย NEL อยู่ตรงกลาง อาคารวงแหวนชั้นในคืออาคาร B เป็นอาคารหอพักมีความสูง 50 ชั้น แบ่งเป็นห้องพักสำหรับ 3 กองพลกองละ 15 ชั้น รวม 45 ชั้น ที่เหลือเป็นแหล่งให้ความบันเทิง สถานที่ออกกำลังกาย สวนสาธารณะและอื่น ๆ เปรียบได้กับเมืองแห่งหนึ่งที่มีความสมบูรณ์พร้อมในทุกด้าน
อาคารวงแหวนชั้นนอกคืออาคาร A มีลักษณะคล้ายมงกุฏ คือมียอดหอสูงทั้งหมด 6 แห่งวางเรียงเว้นระยะห่างเท่า ๆ กันและที่ปลายยอดจะมีทางเชื่อมเข้ากับอาคารศูนย์วิจัย NEL ได้โดยตรง อาคาร A ประกอบด้วยหอส่งสัญญาณ หอสังเกตการณ์ ห้องเรียนและห้องสมุดจำนวนมาก ห้องฝึกซ้อมตลอดจนถึงคลังอาวุธหนักและอื่น ๆ อีกมากมาย ซึ่งเกี่ยวข้องกับการรักษาความปลอดภัยแก่ศูนย์วิจัยและเขตเมืองโดยรอบ
กองกำลังถูกแบ่งออกเป็น 3 กองตามเขตรับผิดชอบ โดยมีผู้นำ 3 คนซึ่งถือว่าเป็นผู้ที่มีความสามารถระดับสูงสุดของกองกำลังคอยควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างโดยอยู่ใต้อำนาจของศูนย์วิจัยแต่เพียงอย่างเดียว เนื่องจากจุดประสงค์แรกเริ่มของการก่อตั้งคือให้ความคุ้มครองดูแลศูนย์วิจัย และอีกทั้งบุคลากรทั้งหมดของกองกำลังนั้นได้มาจากศูนย์วิจัย NEL ทั้งสิ้น โดยจะมีการเปิดรับอาสาสมัครหนุ่มสาวจากในเมืองและเมืองใกล้เคียง 2 ปีต่อครั้ง ผ่านการทดสอบมากมายและมีไม่น้อยที่ถูกคัดออกก่อนจะผ่านการทดสอบและส่งเข้าสู่กองบัญชาการ NEG เพื่อเป็นหน่วยคุ้มครองที่สมบูรณ์แบบในที่สุด
จุดเด่นของกองกำลัง NEG ที่เป็นลักษณะพิเศษเฉพาะตัวต่างจากกองกำลังอื่น ๆ มาจากการที่เจ้าหน้าที่หนุ่มสาวทุกคนมีพลังพิเศษซึ่งเกิดจากผลการวิจัยทดลองพลังงานที่ชื่อ LEA – Project จากจำนวนอาสาสมัครทั้งหมดโดยเฉลี่ยมีเพียงไม่ถึงครึ่งที่สามารถผ่านการทดสอบเข้าร่วมในกองบัญชาการที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เคยมีมาในประวัติศาสตร์มนุษย์
ชายผมสีน้ำตาลอ่อนวิ่งตรงมาจนถึงระเบียง ซึ่งมองลงไปจะพบโถงเปิดที่มองเห็นระเบียงทางเดินชั้นอื่น ๆ ขึ้นไปด้านบนอีกถึง 5 ชั้น ชายหญิงกว่า 300 คนยืนเรียงแถวกันอยู่ด้านหน้าเวทียกพื้นอย่างเป็นระเบียบ มองจากด้านบนที่เขายืนอยู่สามารถมองเห็นการแบ่งแยกกองพลอย่างชัดเจนจากเครื่องแบบที่มีสีต่างกัน 3 สี เครื่องแบบสีแดงอยู่ทางริมด้านซ้ายขณะสีดำอยู่ด้านขวา และชุดขาวสะอาดที่มีเสื้อกั๊กไม่มีไหล่พอดีตัวสีดำสนิทตัดกันอยู่ตรงกลาง แต่ที่เห็นได้ชัดคือ 2 แถวหน้ากระดานที่อยู่ด้านหน้าสุดนั้นอยู่ในชุดสีเทาหม่นซึ่งเป็นเครื่องแบบของกลุ่มอาสาสมัครรุ่นใหม่ที่ถูกส่งมาจากศูนย์วิจัย
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเมื่อสังเกตเห็นเลขาฯสาวผมดำโบกมือให้จากด้านข้างเวทีด้านตรงข้ามระเบียงฝั่งที่ตนยืนอยู่ จึงรีบวิ่งตรงไปตามระเบียงโค้งถึงอีกด้านแล้วกระโดดข้ามราวระเบียงเหนือโถง 2 ชั้นลงมายืนอยู่ข้างสาวผมดำด้วยท่าทีสบาย ๆ
“มาทันพอดี อีก 3 นาทีก็จะเริ่มแล้วค่ะ ท่านรอง” หญิงสาวคลี่ยิ้มนิด ๆ ขณะหันหน้ากลับไปพิจารณาแถวคนในชุดสีเทาหม่นอย่างละเอียด “ปีนี้คนเข้าใหม่มาก คงเพราะเราเพิ่งเสียกำลังคนไปหน่วยหนึ่งเมื่อเดือนที่แล้ว กำหนดการรับอาสาสมัครใหม่จึงเปิดเร็วและนานกว่าปกติ”
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนขยับตัวไปเหลือบมองบอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ในมืออีกฝ่าย “แล้วไง สถิติคนใหม่คราวนี้เป็นยังไงบ้าง ? “
“มีมาทั้งหมด 50 คน จากการทดสอบเบื้องต้นแล้วต้องขอบอกว่าพลังแฝงของพวกนี้ค่อนข้างสูงเข้าขั้น แต่เสียที่ความสามารถในการบังคับควบคุมยังไม่ดีนัก ลำบากท่านแล้วล่ะค่ะ ท่านรองผู้บัญชาการ เพราะท่านเฟิร์สสั่งให้ท่านเป็นผู้ดูแลฝึกสอนพวกเด็กใหม่ทั้งหมดที่จะเข้าสังกัดเรา 12 คนนี้ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะขณะยื่นบอร์ดที่มีประวัติส่วนบุคคลปรากฏอยู่บนหน้าจอส่งให้
“โดนพี่สาวคนสวยเล่นเข้าให้แล้วสิเรา” ว่าพร้อมกับคลิกเลื่อนข้อมูลจากบอร์ดในมือขึ้นดูผ่าน ๆ อย่างไม่ให้ความสนใจเท่าใดนัก แล้วจึงเงยหน้าเมื่อเสียงเชียร์ดังกระหึ่มขึ้นมากะทันหันจากคนกว่า 300 คนในห้องโถงเปิด
จอภาพขนาดใหญ่ปรากฏเป็นตรารูปหัวสุนัขป่ากำลังแยกเขี้ยวขู่คำรามน่าเกรงขาม ขณะตัวหนังสือข้างใต้ปรากฏเป็นชื่อกองบัญชาการสีน้ำเงินเข้ม และบนเวทีทีร่างของหญิงหนึ่งชายสองสวมโค้ทเครื่องแบบเต็มยศที่ดูคล้ายกันแต่ต่างสีปรากฏขึ้น
หญิงสาวผมสีทองยาวอยู่ในชุดเครื่องแบบกระโปรงแคบสั้นปกเสื้อกว้าง สวมหมวกปีกตั้งทรงกลมสูงและรองเท้าบูทสูงถึงหัวเข่าส้นเข็ม สวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่ยาวที่เป็นทั้งโค้ทและเสื้อคลุมในตัวเดียวกันทั้งหมดเป็นสีขาวล้วนรับกันดีกับสีผิวโดยมีผ้าพันคอผืนกว้างยาวสีขาวขอบสีดำสนิทพาดอยู่บนบ่า ยืนเด่นอยู่ตรงกลางระหว่างชายสองคน
คนหนึ่งเสยผมดำขลับขึ้นเปิดหน้าผากสวมทับด้วยหมวกทรงกลมแบนปีกกว้างสีแดงสด เครื่องแบบคล้ายชุดสูททักซิโด้ที่ชายเสื้อด้านหลังยาวเป็นพิเศษ รองเท้าบูทคู่ใหญ่ดูหนาหนัก สวมทับด้วยเสื้อโค้ทยาวใหญ่สีแดงที่มีปกเสื้อและแขนเสื้อบริเวณข้อมือเป็นสีดำสนิท มีผ้าพันคอสีดำขอบแดงผืนยาวพาดทบกันอยู่บนบ่า
ขณะชายอีกคนมีผมสีออกเทาอ่อนทรงรากไทรยาวระต้นคอสวมหมวกกลมไม่มีปีกหมวก เครื่องแบบชั้นในเป็นเสื้อคอเต่าทับด้วยเสื้อนอกแขนยาวชายเสื้อคล้ายเสื้อโค้ทปิดลงมาถึงครึ่งหน้าแข้ง กางเกงขายาวเนื้อเรียบลื่นเป็นมันเงา สวมรองเท้าหนังขัดมัน คลุมทับด้วยเสื้อคลุมด้านหน้ายาวแค่ข้อศอกขณะด้านหลังเป็นชายสามเหลี่ยมยาวเกือบถึงข้อเท้า ทั้งหมดเป็นสีดำล้วนที่ทำให้มองเห็นกลัดประจำตำแหน่งและสังกัดกองพลรวมทั้งกระดุมต่าง ๆ ได้ชัดเจน
ทั้ง 3 คนยืนอยู่ตรงกลางเวทีต่างเป็นชายหนุ่มหญิงสาววัยรุ่นใบหน้ารูปร่างจัดว่าดูดีมาก และจุดที่หากสังเกตทันจะรู้ว่าทั้งสามมีอีกสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือดวงตาข้างหนึ่งเป็นสีเขียวใสและมีแสงเรืองอ่อน ๆ แบบเดียวกันไม่มีผิดไม่ข้างใดก็ข้างหนึ่ง
เสียงที่ดังกระหึ่มเริ่มเบาลงจนเงียบกริบเมื่อหญิงสาวผมทองก้าวเท้าล้ำออกมาจากตำแหน่งเดิม และยืนท้าวสะเอวไว้ข้างหนึ่งก่อนกวาดดวงตามองไปรอบ ๆ โถงกว้างใหญ่ “ก่อนอื่นขอต้อนรับเจ้าหน้าที่หนุ่มสาวที่เพิ่งเข้ามาใหม่ในวันนี้ทุกคน” ริมฝีปากแต้มสีแดงระเรื่อยิ้มกว้างขับให้ใบหน้างามยิ่งดูเด่นชัดดึงดูดสายตาผู้คนไม่เว้นแม้แต่จะเป็นกับผู้หญิงด้วยกัน
“ฉันคือเฟิร์ส ! ผู้บัญชาการสูงสุดของกองกำลังคุ้มครองตนเอง NEG และเป็นผู้บัญชาการกองพลสังกัด White Wolf รับผิดชอบถ่ายทอดคำสั่งต่าง ๆ โดยตรงจากภายนอกและเป็นผู้มีอำนาจสั่งการกับพวกเธอในกองกำลังแห่งนี้ทุกคนโดยสิทธิ์ขาดไม่มีข้อยกเว้น ขอบอกไว้ก่อนว่าอย่าคิดว่าอยู่ที่นี่แล้วจะทำอะไรก็ได้ เรามีกฏเกณฑ์ที่ทุกคนต้องจำให้ขึ้นใจและการฝ่าฝืนกฏไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามย่อมต้องรับการลงโทษ นอกเหนือจากการปฏิบัติภารกิจนอกสถานที่แล้ว ทุกคนยังต้องเรียนรู้วิชาสามัญเพราะที่นี่เราไม่ต้องการแค่คนที่มีพลังแฝงหรือจับอาวุธเท่านั้น แต่เราต้องการคนฉลาดมีความรู้ด้วย จากนี้จะเป็นการอธิบายกฏเกณฑ์และสิ่งพื้นฐานต่าง ๆ ที่พวกเด็กใหม่ทุกคนต้องรู้ ขอให้รับฟังไว้ดี ๆ ! “
ชายชุดเครื่องแบบสีแดงสดก้าวออกมาในระดับเดียวกันพร้อมรอยยิ้มที่ดูออกจะกวนอารมณ์นิด ๆ บนริมฝีปาก “ฟังให้ดีเจ้าพวกหน้าใหม่ทั้งหลาย ! “ เขาเริ่มต้นพูดด้วยเสียงดังที่ทำให้ผู้ฟังสะดุ้งเฮือก “ฉันคือ เซคันด์ รองผู้บัญชาการสูงสุดและเป็นผู้บัญชาการกองพลสังกัด Red Wolf หน้าที่ของฉันคือผู้คุมกฏ NEG มีกฏมากมายตั้งแต่ความผิดระดับแค่การเข้าเรียนสายไปจนถึงการทำร้ายร่างกายหรือร้ายแรงกว่านั้น รายละเอียดไปอ่านในคู่มือที่อยู่ในห้องพักของแต่ละคนเอาเองฉันขี้เกียจพูดมาก แต่จงรู้ไว้ซะ ! กฏหยุมหยิมพวกนั้นมีไว้เพื่อคุ้มครองพวกนายเอง ใครไม่ทำตามจับไม่ได้ก็แล้วไปแต่ถ้าจับได้เมื่อไหร่ก็เตรียมตัวยืดอกรับผลของตัวเองได้ ! \"
\"มีกฏมารยาทที่ไม่อยู่ในคู่มือ 2 – 3 ข้อที่ต้องเตือนกันไว้ก่อน ข้อแรก ! ระหว่างการเรียนการสอนหรือนอกเหนือจากการปฏิบัติภาระกิจใครจะคุยกันยังไงก็แล้วแต่ แต่เมื่อถึงเวลาต้องออกปฏิบัติงานขอให้ระมัดระวังการพูดคุยให้ดีเพราะเพื่อนในห้องเรียนอาจมีตำแหน่งในการรบไม่เท่ากัน เราต้องเคารพตำแหน่งชนชั้นด้วยไม่อย่างนั้นการสื่อสารอาจเกิดการสับสนได้ ข้อสอง ! ในยุคสมัยนี้เราไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ ดังนั้นเวลาไหนที่เราสนุกได้ก็จงสนุกกับมันให้เต็มที่ไม่อย่างนั้นพวกนายจะเสียใจภายหลัง สุดท้าย ! พวกนายทุกคนที่มาอยู่ที่นี่ได้ขายร่างกายตัวเองให้กับ NEL และ NEG แล้ว ไม่ว่าพวกนายจะมีญาติหรือครอบครัวอยู่ภายนอกหรือไม่แต่เมื่อเข้ามาที่นี่ขอให้จำไว้ พวกนายไม่มีครอบครัวไหนอีกนอกจากพวกเรา ไม่มีการติดต่อออกไปภายนอกทั้งสิ้นไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตามนอกเหนือไปจากการปฏิบัติหน้าที่ จำไว้ให้ดี ! ของฉันก็มีแค่นี้ล่ะ”
ชายคนสุดท้ายระบายลมหายใจออกแผ่วก่อนก้าวออกมา “ฉันคือ เธิร์ด รองผู้บัญชาการสูงสุด บัญชาการกองพลสังกัด Black Wolf หน้าที่คือการรับผิดชอบดูแลระบบต่าง ๆ ทั้งอาคารหอพักและอาคารศูนย์บัญชาการรวมไปถึงคลังอาวุธ หลักสูตรการเรียนการสอนและการจัดงานต่าง ๆ ทั้งหมด ใครมีปัญหาอะไรขัดข้องด้านสถานที่หรืออยากจัดงานอะไรเมื่อไหร่สามารถเสนอมาให้ฉันตัดสินใจได้ แต่ขอทีว่างานสังสรรค์ไร้สาระอย่ามีให้บ่อยนัก แค่ปัจจุบันเราก็มีเทศกาลงานต่าง ๆ เกือบจะเดือนละครั้งแล้ว อย่าลืมว่าพวกเธอส่วนมากยังอายุไม่ถึง 18 เครื่องดื่มแอลกอฮอล์จึงยังเป็นข้อห้ามสำหรับที่นี่ อย่าหวังว่าฉันจะอนุญาตให้มีวางขายกันตามร้านสะดวกซื้อในหอพักได้ง่าย ๆ \"
\"เรื่องที่จะแจ้งให้คนใหม่รู้คือระบบเงินเดือน พวกเธอทุกคนถือว่าเป็นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งดังนั้นเรามีค่าใช้จ่ายให้ทุกเดือน อัตรามากน้อยขึ้นอยู่กับระดับความสามารถทั้งทางการเรียนและการปฏิบัติภาระกิจรวมถึงตำแหน่งที่เธอเป็นด้วย ส่วนรายละเอียดทั้งอัตราค่าใช้จ่ายและสถานที่ต่าง ๆ ที่จัดบริการทั้งสองอาคารให้หาอ่านเองจากคู่มือ มีคำแนะนำเดียวสำหรับคนที่อยากรวยคือขยันเข้าไว้แล้วจะดีเอง” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มบางทำให้ใบหน้าเรียบเฉยคล้ายสวมหน้ากากเมื่อครู่ดูอ่อนโยนลงในพริบตา
“ขอให้ทุกคนจำเอาไว้ ! หน้าที่ของเราคือการปกป้องคุ้มครองศูนย์วิจัยและเมืองนี้ พลังอำนาจที่เรามีนั้นเราได้รับมา เราผ่านการคัดเลือก ! ผ่านการทดสอบหนักหน่วงครั้งแล้วครั้งเล่า เรา ! คือผลผลิตที่ดีที่สุดและยอดเยี่ยมที่สุด ! ดังนั้นสิ่งที่เราเชื่อใจได้ไม่ใช่เครื่องมือทันสมัยที่เรามี ไม่ใช่อาวุธอานุภาพสูงไร้สาระที่วางขายเกลื่อนทั่วเมือง แต่เป็นตัวเราเอง ! ตัวเราเองเท่านั้นที่เราไว้ใจได้มากที่สุด ! จงเชื่อในพลังความสามารถของตัวเองและใช้สิ่งที่เรามีให้เป็นประโยชน์สูงสุด เรา ! . . . กองกำลัง NEG คือผู้คุ้มครองที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เคยมีมาของมนุษย์ !! “ หญิงสาวคนเดียวบนเวทียกพื้นยกมือขึ้นรับเสียงตอบรับที่ดังกระหึ่มขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกันจนรู้สึกได้ถึงความสั่นสะเทือนพร้อมกับคลี่รอยยิ้มกว้างด้วยความพึงพอใจ
“เอาล่ะ . . ทีนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว ทุกคนแยกย้ายกันเข้าเรียนตามปกติได้ ส่วนพวกเด็กใหม่วันแรกจะเป็นการเดินชมสถานที่ พวกเธอจะถูกแบ่งออกเป็น 3 กองตามสังกัดและจากนั้นจะมีคนนำไปห้องพัก เขาจะเป็นผู้รับผิดชอบพวกเธอต่อไป ขอให้ปีหน้าฉันยังเห็นพวกเธออยู่กันครบทุกคนนะ”
แวบหนึ่งที่บางคนทันสังเกตเห็นดวงตาข้างที่เป็นสีเขียวใสนั่นสะท้อนประกายอะไรบางอย่างออกมา แต่ไม่ทันได้พิจารณาร่างของทั้ง 3 ก็ก้าวกลับหายเข้าไปด้านหลังม่านข้างเวทีเรียบร้อยแล้ว
เฟิร์สก้าวลงจากแท่นลิฟท์เวทีเป็นคนแรกก่อนก้าวมาหยุดลงตรงหน้า “อ้าว มาแล้วเหรอจ้ะ อาร์ค ตื่นสายล่ะสิวันนี้ฉันถึงไม่ได้เห็นเธอด้านหลังก่อนเริ่มปฐมนิเทศน์” ริมฝีปากเคลือบสีแดงคลี่ยิ้มบางแทนคำทักทายที่ไม่ได้เอ่ยออกมา
“ขอโทษครับ เฟิร์ส แต่ผมก็มาถึงก่อนเริ่มปฐมนิเทศน์แล้วนะครับไม่ได้มาสาย แต่คุณก็เล่นงานผมกลับแล้วนี่ครับ ถึงได้โยนงานดูแลเด็กใหม่ที่ปกติต้องให้พวกหัวหน้าหน่วยทำมาให้ผมแบบนี้” ชายหนุ่มเอามือลวงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างพร้อมกับผ่อนลมหายใจออกแรงอย่างออกอาการเซ็งทำให้อีกฝ่ายหัวเราะคิก
“ก็นายเข้าประชุมสายตั้ง 3 ครั้งแล้วเฉพาะเดือนนี้นี่” ชายในชุดเครื่องแบบสีแดงสดเดินเข้ามาสมทบพร้อมกับท้าวแขนวางลงบนบ่าอาร์คอย่างถือสิทธิ์ที่ตัวเองสูงกว่า “ตามกฏจริง ๆ แล้วนายควรโดนหักเงินเดือนนะ แต่นายก็โดนหักไปหลายรอบแล้วขืนหักมากกว่านี้นายได้กินแกลบแน่ ก็เลยตัดสินใจให้นายรับงานนี้ไปทำไงล่ะเจ้าหนู” เอ่ยจบก็เปล่งเสียงหัวเราะใบหน้าบอกบุญไม่รับของอีกฝ่ายดังลั่น
“พักนี้เห็นว่าตื่นสายอยู่เรื่อยไม่ใช่หรือไง ? อาร์ค” ชายชุดดำเดินเข้ามาถามเรียบ ๆ อีกข้างแทนที่เลขาฯสาวผมดำซึ่งถอยไปจัดการเรียกรวมตัวเด็กใหม่ก่อนหน้านี้ “เป็นอะไรไป ? เมื่อก่อนต่อให้นายเถลไถลเที่ยวดึกถึงเช้ายังไงนายก็ไม่เคยเข้าประชุมสายเลยสักครั้ง มีอะไรให้กังวลหรือเปล่า ? “
ชายหนุ่มนิ่งเงียบชั่วครู่ก่อนส่ายศีรษะด้วยท่าทีอ่อนลง “แค่ฝันไร้สาระเท่านั้นล่ะครับ แล้วยัยทริเซียตัวดีก็ดันเรียกมาตอนอีกครึ่งชั่วโมงเริ่มพิธีแทนที่จะปลุกผมก่อนล่วงหน้าสักชั่วโมง” เขาโคลงศีรษะเล็กน้อย “เอาเถอะครับ ถือว่าผมผิดเองก็ได้ ขอตัวไปทำงานตามบทลงโทษก่อนนะครับท่านผู้นำ” ก้มศีรษะลงแค่พอเป็นพิธีแล้วจึงแยกผละมาหาสาวผมดำที่ยืนรออยู่หน้าแถวคนเข้าใหม่อยู่ก่อนแล้ว
หญิงสาวมองตามหลังคนทั้ง 3 ที่ก้าวหายไปจากสายตาก่อนตวัดมองชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาหยุดลงข้างตัว “ยังเป็นที่รักที่เอ็นดูของเหล่าผู้นำสูงสุดเหมือนเคยนะคะ ท่านรองอาร์ค”
“พูดมากน่า ทริเซีย เธอน่ะตัวดีต้องอยู่ช่วยฉันด้วยล่ะ เคยรับหน้าที่ดูแลเด็กใหม่เสียกับใครเขาที่ไหนกัน” ว่าพร้อมกับดึงคลายเนคไทด์ออกจากคอให้หลวมด้วยความอึดอัดไม่เคยชิน
เลขาฯสาวถอนหายใจแรงขณะยกบอร์ดในมือขึ้น “ทราบดีอยู่แล้วค่ะ ท่านอาร์ค อันดับแรกเราจะพาพวกเขาไปแนะนำอาคาร B ก่อน เริ่มจากหอพักและให้พวกเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเครื่องแบบของเราให้เรียบร้อย จากนั้นการแนะนำสถานที่ถึงเริ่มต้นขึ้นค่ะ”
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนพยักหน้ารับรู้ “เอาล่ะ ! เด็กใหม่ทั้งหลาย พวกนายโชคดีนะที่ฉันต้องมาเป็นคนดูแลพวกนายตั้งแต่วันนี้ไปจนถึงปีหน้า ฉันคือ อาร์ค พรีเวลส์ รองผู้บัญชาการกองพลสังกัด White Wolf “ ชายหนุ่มกวาดสายตามองเด็กรุ่น ๆ กว่า 10 คนตรงหน้าผ่าน ๆ พร้อมกับนึกปรามาสในใจว่าน่าจะเหลือไม่ถึง 10 คนเมื่อครบปีที่จะได้กลับมายืนอยู่ตรงนี้ที่เดิม น่าเสียดายกำลังคนจริง ๆ “ก่อนอื่นพวกนายต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องพักของแต่ละคนจากนั้นเราจะเริ่มชมสถานที่กัน นี่ไม่ใช่ทัวร์ท่องเที่ยวดังนั้นขอร้องล่ะว่าเดินตามมากดี ๆ อย่าวอกแวกเพราะฉันไม่คิดจะมานั่งตามหาเด็กหลงทางในอาคารใหญ่ขนาดนี้ให้เสียเวลาหรอกนะ ตามมา ! ฉันจะพาไปหอพักของพวกนายก่อน”
---------------------------------------------------------------
ชายวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังก้มเก็บถุงข้าวของที่เพิ่งทำหล่นอยู่บนพื้น จึงเหลือบไปเห็นเงาคนท่ามกลางฝุ่นที่เกิดจากลมกลางคืนนอกประตูรั้วลวดโลหะโดยบังเอิญ มองจากจากภายนอกแล้วพอจะประมาณได้ว่าคนทั้งคู่ที่กำลังเดินตรงมาเรื่อย ๆ น่าจะเป็นวัยรุ่นอายุไม่ถึง 20ปี สภาพผ้าคลุมที่สวมปิดมิดชิดตั้งแต่ศีรษะลงมาจนถึงข้อเท้าเต็มไปด้วยฝุ่นผงสกปรกซึ่งคาดว่าเกิดจากการเดินทางไกล เพราะในปัจจุบันแต่ละเมืองนั้นอยู่ห่างจากกันมาก เมืองที่ใกล้ที่สุดก็ใช้เวลาเดินทางไม่ต่ำกว่า 2 วัน และไหนจะอุปสรรคต่าง ๆ ที่อยู่ภายนอกรั้วนั่นอีก ถ้าไม่ได้รับการส่งไปจากพวกผู้ปกครองเมืองก็อย่าหวังเลยว่าจะได้เดินทางกันอย่างปลอดภัย 2 คนที่กำลังมานี่อาจจะเป็นผู้รอดชีวิตจากขบวนนักเดินทางกลุ่มไหนสักกลุ่มแน่ ๆ
ชายคนนั้นรีบวางถุงข้าวของที่ถือเต็มอ้อมแขนลงบนโต๊ะใกล้ประตูบ้านเก่า ๆ หลังหนึ่ง แล้วรีบพาร่างผอมแห้งไปยังประตูรั้วเร็วที่สุดเท่าที่สังขารจะอำนวย มือที่แทบจะมีแต่กระดูกเอื้อมดึงสลักหนาหนักออกแล้วผลักให้ประตูโลหะแง้มเปิดออกกว้างพอให้คนรูปร่างบาง ๆ เดินผ่านได้ “นี่พวกเธอ ! เข้ามาเร็ว ๆ เข้า อีกไม่กี่นาทีเขาจะเปิดเกราะถึงตอนนั้นก็เข้ามาไม่ได้แล้วนะ ! “ เขาตะโกนลั่นแล้วต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินสัญญาณและไฟบนยอดเสาข้างประตูกำลังกระพริบจึงหันมาตะโกนะเร่งอีกครั้ง “เร็วเข้า ! วิ่งมาเร็ว ๆ ! เกราะกำลังจะเปิดแล้ว !! “
กระทั่งร่างในผ้าคลุมเปรอะเปื้อนวิ่งเข้ามาจึงรีบดึงประตูและลงสลักเรียบร้อย ทันพอดีกับไฟกระพริบนั่นสว่างจ้าและสัญญาณเสียงเงียบหายไป กำแพงสีฟ้าอ่อนโปร่งก็ใสปรากฏขึ้นจากฐานโลหะของกำแพงรั้วคลุมเป็นรูปโดมโดยมีจุดศูนย์กลางอยู่ที่ยอดอาคารสูงกลางเมือง “พวกเธอโชคดีนะที่บ้านฉันอยู่ตรงนี้เลยเห็นเข้าไม่อย่างนั้นคืนนี้พวกเธออาจเอาชีวิตไม่รอดข้างนอกนั่นก็ได้ เฮ้อ . . เมื่อก่อนสมัยฉันยังเด็กไม่เคยต้องมีอะไรแบบนี้เลยแท้ ๆ แต่มาเดี๋ยวนี้คนอ่อนแออย่างเราก็ต้องอาศัยอยู่แบบนี้ล่ะนะ”
ชายร่างผอมละสายตาจากกำแพงแสงสีฟ้าอ่อนนั่นมาหาร่างในผ้าคลุมสกปรกทั้งสอง “มีญาติอยู่ที่นี่รึเปล่า ? ถ้าไม่มีพวกเธอจะอาศัยบ้านตรงข้ามนั่นก็ได้นะ บ้านนั้นร้างคนแต่ยังมีข้าวของเครื่องใช้อยู่ครบ น้ำท่าไฟฟ้าก็ยังดีอยู่ขาดก็แต่อาหารเท่านั้น ถ้ายังไงมากินด้วยกันมั้ยล่ะ ? หรือจะเอาไปกินกันเองก็ได้นะฉันจะแบ่งให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเหลือ” เสียงที่ตอบกลับมาของหนึ่งในสองคนนั้นเป็นเสียงของหญิงสาววัยรุ่นที่ดูจะร่าเริงสดใสดี ขณะที่อีกคนไม่เอ่ยอะไรเพียงแต่ก้มศีรษะเล็กน้อยให้แทนคำขอบคุณแล้วก้าวผละไปเท่านั้น
ชายร่างผอมถือถุงค้างหน้าประตูบ้านมองจนทั้งคู่ก้าวหายเข้าไปในบ้านหลังตรงข้ามที่ว่า แล้วจึงส่ายศีรษะเล็กน้อยก่อนเปิดประตูเข้าบ้านไปอย่างไม่คิดอะไร
---------------------------------------------------------------
ฉันหลับตา . . และฝันถึงอิสระภาพชั่วข้ามคืน ‘
---------------------------------------------------------------
เมื่อลืมตาขึ้นเขาก็พบตัวเองยืนอยู่เพียงลำพังในความมืด ชายหนุ่มถอนหายใจออกแรงขณะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ที่ยังคงไม่มีสิ่งใดปรากฏให้เห็น เป็นความฝันซ้ำ ๆ ซาก ๆ ที่เขาฝันติดต่อกันมาตลอดในช่วงหลายสัปดาห์มานี่
แต่คราวนี้แตกต่างออกไป เขาได้ยินเสียงเล็ก ๆ เหมือนเสียงเด็กที่กำลังหัวเราะอย่างร่าเริงดังแว่วมาจากด้านหลังจึงหันกลับไปมอง
เด็ก 3 คนกำลังวิ่งตรงมาทางเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เป็นเด็กผู้หญิงผมแดงคนหนึ่งและผมสีทองอีกคนขณะเด็กชายคนสุดท้ายมีผมสีน้ำเงินเข้ม ทั้ง 3 สวมเสื้อขาวตัวเพียงเดียวที่ยาวลงไปจนเกือบถึงหัวเข่าและมีปลอกโลหะคล้ายกำไลแต่เป็นแถบกว้างกว่าอยู่ที่ข้อมือทั้งสองข้างเหมือน ๆ กัน
ลูกบอลขนาดเล็กสีขาวสะอาดกระเด็นหลุดออกจากมือเด็กหญิงผมแดงนำทั้ง 3 ตรงมาทางเขา แต่วินาทีที่บอลกำลังจะเข้ามือซึ่งรอรับอยู่แล้วมันกลับทะลุผ่านตัวเขาไปเฉย ๆ เช่นเดียวกับเด็กทั้ง 3 ที่วิ่งผ่านเขาไปโดยไม่รับรู้ตัวตนของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงนั้น
จู่ ๆ ก็เกิดเสียงคำรามกึกก้องทันทีที่เด็กทั้ง 3 วิ่งหายไป ความมืดรอบตัวถูกแทนที่ด้วยทางเดินแคบยาวสีขาวที่มีกระจกหน้าต่างอยู่ด้านหนึ่งตลอดทาง ผู้คนวิ่งสวนกันขวักไขว่ด้วยท่าทีรีบร้อนหวาดกลัวอะไรบางอย่าง สัญญาณไฟสีแดงกระพริบและเสียงเตือนดังถี่ตลอดทางเดินยาวโดนเสียงกรีดร้องของผู้คนที่สับสนดังกลบจนแทบไม่ได้ยิน เมื่อมองออกไปทางหน้าต่างกระจกจึงมองเห็นลูกไฟแดงโชติช่วงจำนวนมากกำลังพุ่งปะทะกับกำแพงแสงสีขาวเรืองรองอย่างหนักหน่วง กระแสไฟฟ้าสีน้ำเงินแล่นเป็นประกายแปลบปลาบไปทั่วทุกจุดที่มีการตกกระทบ
เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงเมื่อลูกไฟบางส่วนทะลุผ่านกำแพงแสงลงมาได้สำเร็จ ผนังอาคารแตกร้าวจากแรงสั่นสะเทือนทั้งที่ไม่ได้ถูกกระทบโดยตรง กระจกทั้งหมดแตกกระจายออกเป็นเสี่ยง ๆ พร้อมกับที่แสงสว่างส่องกราดจนต้องยกมือขึ้นกัน แรงอัดลมปะทะกระแทกทั่วร่างจนยืนไม่อยู่ขณะเสียงระเบิดดังก้องกัมปนาทขึ้นรอบตัว
---------------------------------------------------------------
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นทันทีพร้อมกับเสียงสัญญาณนาฬิกาปลุกที่ดังจากกำแพงเหนือศีรษะ เขาผ่อนลมหายใจออกแรงแล้วหลับตาลงเรียกสติให้กลับมาก่อนขยับลุกขึ้นนั่ง มือข้างหนึ่งเสยผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยุ่งเหยิงขึ้นขณะมืออีกข้างยื่นไปกดปิดสัญญาณนาฬิกาปลุกจากแผงควบคุมเล็ก ๆ บนกำแพงหัวเตียง แต่สัญญาณก็ยังคงดังอยู่จนต้องขมวดคิ้ว
ดวงตาสีเขียวเข้มเหลือบมองไฟกระพริบที่แผงควบคุมบนโต๊ะสีขาวอีกด้านของห้องอย่างง่วงงุน เมื่อรู้แน่แล้วว่าเสียงสัญญาณที่ยังคงดังไม่เลิกนั่นมาจากเครื่องคอมพิวเตอร์ที่เป็นผิวเดียวกันกับพื้นโต๊ะทำงานนั่น ชายหนุ่มระบายลมหายใจออกแรงก่อนก้าวลุกจากเตียงไปกดปุ่มรับสัญญาณการติดต่ออย่างใจเย็น
มอนิเตอร์ลอยที่มีภาพใบหน้าของหญิงสาวผมดำคนหนึ่ง ปรากฏขึ้นเหนือพื้นโต๊ะโดยปรับให้พอดีกับระดับสายตาของผู้ยืนอยู่ ‘ อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านรองผู้บัญชาการกองพลสังกัด White Wolf ‘
“อรุณสวัสดิ์ แม่เลขาฯประจำกอง วันนี้มีเรื่องอะไรถึงเรียกมาแต่เช้าอีกล่ะ ? คงไม่ใช่ว่าพวกหัวโบราณใน NEL เรียกตรวจสุขภาพด่วนอีกหรอกนะ” ชายหนุ่มถามกลับพร้อมกับท้าวแขนลงบนโต๊ะและจ้องมองอีกฝ่ายอย่างออกอาการเซ็งเต็มที
หญิงสาวในมอนิเตอร์ส่ายศีรษะรวดเร็ว ‘ ไม่ใช่ค่ะ ท่านรองอาร์ค ดิฉันแค่ติดต่อมาเพื่อเตือนท่านว่าวันนี้จะมีกองกำลังชุดใหม่จากทางศูนย์ NEL มาค่ะ และกำลังจะเริ่มพิธีปฐมนิเทศน์ในอีก 30 นาทีนี้ ‘ เลขาฯสาวแอบซ่อนยิ้มเมื่อชายหนุ่มกระโจนเข้าไปในห้องอาบน้ำแทบจะทันทีโดยไม่รอฟังจนจบ ‘ อ้อ ! และท่านเฟิร์สฝากกำชับเรื่องเครื่องแต่งกายวันนี้ต้องครบเต็มยศนะคะ ส่วนสถานที่จัดปฐมนิเทศน์คือห้องโถง N / W ชั้น 8 ของอาคาร A ค่ะ เหลือเวลาอีก 25 นาที กรุณารีบมาให้ตรงเวลาด้วยนะคะ ไม่เช่นนั้นท่านจะถูกลงโทษตามกฏประเดิมให้พวกเด็กใหม่ได้ชมแน่นอน เท่านี้แหละค่ะ ‘
มอนิเตอร์ลอยหายวับไปพอดีกับที่อาร์คก้าวออกจากห้องอาบน้ำในชุดกางเกงขายาวสีขาว รองเท้าบูทขาวสูงขึ้นมาถึงครึ่งหน้าแข้ง เสื้อแขนยาวสีขาวมีปกข้อมือแข็งกลัดกระดุมรูปข้าวหลามตัดโลหะสีทองที่มีตราสุนัขป่าแยกเขี้ยวอยู่ตรงกลาง ผูกเนคไทด์สีดำที่คอและทับด้วยเสื้อกั๊กสีดำตัวเล็กสั้นพอดีตัวที่มีกลัดโลหะแบบเดียวกันบนอกซ้าย “ยัยเลขาฯตัวแสบ แทนที่จะปลุกเข้ามาสักชั่วโมงก่อนดันมาปลุกเอาตอนนี้ ยังดีนะที่เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงไม่งั้นเป็นเรื่องแน่ ! “ ชายหนุ่มคว้าเสื้อโค้ทยาวสีขาวขอบดำประดับเครื่องหมายบนบ่าทั้งสองข้างขึ้นสวมลวก ๆ แล้วจึงคว้าหมวกปีกกว้างสีขาวอีกเช่นกันมาพร้อมกับก้าวออกจากห้องทันทีทั้งที่ยังบ่นอุบไม่เลิก
---------------------------------------------------------------
กองบัญชาการ Naturalist Evolution Guardian หรือที่ถูกเรียกว่า NEG ประกอบด้วยอาคารรูปวงแหวน 2 วงเชื่อมต่อกันโดยมีอาคารศูนย์วิจัย NEL อยู่ตรงกลาง อาคารวงแหวนชั้นในคืออาคาร B เป็นอาคารหอพักมีความสูง 50 ชั้น แบ่งเป็นห้องพักสำหรับ 3 กองพลกองละ 15 ชั้น รวม 45 ชั้น ที่เหลือเป็นแหล่งให้ความบันเทิง สถานที่ออกกำลังกาย สวนสาธารณะและอื่น ๆ เปรียบได้กับเมืองแห่งหนึ่งที่มีความสมบูรณ์พร้อมในทุกด้าน
อาคารวงแหวนชั้นนอกคืออาคาร A มีลักษณะคล้ายมงกุฏ คือมียอดหอสูงทั้งหมด 6 แห่งวางเรียงเว้นระยะห่างเท่า ๆ กันและที่ปลายยอดจะมีทางเชื่อมเข้ากับอาคารศูนย์วิจัย NEL ได้โดยตรง อาคาร A ประกอบด้วยหอส่งสัญญาณ หอสังเกตการณ์ ห้องเรียนและห้องสมุดจำนวนมาก ห้องฝึกซ้อมตลอดจนถึงคลังอาวุธหนักและอื่น ๆ อีกมากมาย ซึ่งเกี่ยวข้องกับการรักษาความปลอดภัยแก่ศูนย์วิจัยและเขตเมืองโดยรอบ
กองกำลังถูกแบ่งออกเป็น 3 กองตามเขตรับผิดชอบ โดยมีผู้นำ 3 คนซึ่งถือว่าเป็นผู้ที่มีความสามารถระดับสูงสุดของกองกำลังคอยควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างโดยอยู่ใต้อำนาจของศูนย์วิจัยแต่เพียงอย่างเดียว เนื่องจากจุดประสงค์แรกเริ่มของการก่อตั้งคือให้ความคุ้มครองดูแลศูนย์วิจัย และอีกทั้งบุคลากรทั้งหมดของกองกำลังนั้นได้มาจากศูนย์วิจัย NEL ทั้งสิ้น โดยจะมีการเปิดรับอาสาสมัครหนุ่มสาวจากในเมืองและเมืองใกล้เคียง 2 ปีต่อครั้ง ผ่านการทดสอบมากมายและมีไม่น้อยที่ถูกคัดออกก่อนจะผ่านการทดสอบและส่งเข้าสู่กองบัญชาการ NEG เพื่อเป็นหน่วยคุ้มครองที่สมบูรณ์แบบในที่สุด
จุดเด่นของกองกำลัง NEG ที่เป็นลักษณะพิเศษเฉพาะตัวต่างจากกองกำลังอื่น ๆ มาจากการที่เจ้าหน้าที่หนุ่มสาวทุกคนมีพลังพิเศษซึ่งเกิดจากผลการวิจัยทดลองพลังงานที่ชื่อ LEA – Project จากจำนวนอาสาสมัครทั้งหมดโดยเฉลี่ยมีเพียงไม่ถึงครึ่งที่สามารถผ่านการทดสอบเข้าร่วมในกองบัญชาการที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เคยมีมาในประวัติศาสตร์มนุษย์
ชายผมสีน้ำตาลอ่อนวิ่งตรงมาจนถึงระเบียง ซึ่งมองลงไปจะพบโถงเปิดที่มองเห็นระเบียงทางเดินชั้นอื่น ๆ ขึ้นไปด้านบนอีกถึง 5 ชั้น ชายหญิงกว่า 300 คนยืนเรียงแถวกันอยู่ด้านหน้าเวทียกพื้นอย่างเป็นระเบียบ มองจากด้านบนที่เขายืนอยู่สามารถมองเห็นการแบ่งแยกกองพลอย่างชัดเจนจากเครื่องแบบที่มีสีต่างกัน 3 สี เครื่องแบบสีแดงอยู่ทางริมด้านซ้ายขณะสีดำอยู่ด้านขวา และชุดขาวสะอาดที่มีเสื้อกั๊กไม่มีไหล่พอดีตัวสีดำสนิทตัดกันอยู่ตรงกลาง แต่ที่เห็นได้ชัดคือ 2 แถวหน้ากระดานที่อยู่ด้านหน้าสุดนั้นอยู่ในชุดสีเทาหม่นซึ่งเป็นเครื่องแบบของกลุ่มอาสาสมัครรุ่นใหม่ที่ถูกส่งมาจากศูนย์วิจัย
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเมื่อสังเกตเห็นเลขาฯสาวผมดำโบกมือให้จากด้านข้างเวทีด้านตรงข้ามระเบียงฝั่งที่ตนยืนอยู่ จึงรีบวิ่งตรงไปตามระเบียงโค้งถึงอีกด้านแล้วกระโดดข้ามราวระเบียงเหนือโถง 2 ชั้นลงมายืนอยู่ข้างสาวผมดำด้วยท่าทีสบาย ๆ
“มาทันพอดี อีก 3 นาทีก็จะเริ่มแล้วค่ะ ท่านรอง” หญิงสาวคลี่ยิ้มนิด ๆ ขณะหันหน้ากลับไปพิจารณาแถวคนในชุดสีเทาหม่นอย่างละเอียด “ปีนี้คนเข้าใหม่มาก คงเพราะเราเพิ่งเสียกำลังคนไปหน่วยหนึ่งเมื่อเดือนที่แล้ว กำหนดการรับอาสาสมัครใหม่จึงเปิดเร็วและนานกว่าปกติ”
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนขยับตัวไปเหลือบมองบอร์ดอิเล็กทรอนิกส์ในมืออีกฝ่าย “แล้วไง สถิติคนใหม่คราวนี้เป็นยังไงบ้าง ? “
“มีมาทั้งหมด 50 คน จากการทดสอบเบื้องต้นแล้วต้องขอบอกว่าพลังแฝงของพวกนี้ค่อนข้างสูงเข้าขั้น แต่เสียที่ความสามารถในการบังคับควบคุมยังไม่ดีนัก ลำบากท่านแล้วล่ะค่ะ ท่านรองผู้บัญชาการ เพราะท่านเฟิร์สสั่งให้ท่านเป็นผู้ดูแลฝึกสอนพวกเด็กใหม่ทั้งหมดที่จะเข้าสังกัดเรา 12 คนนี้ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยกลั้วเสียงหัวเราะขณะยื่นบอร์ดที่มีประวัติส่วนบุคคลปรากฏอยู่บนหน้าจอส่งให้
“โดนพี่สาวคนสวยเล่นเข้าให้แล้วสิเรา” ว่าพร้อมกับคลิกเลื่อนข้อมูลจากบอร์ดในมือขึ้นดูผ่าน ๆ อย่างไม่ให้ความสนใจเท่าใดนัก แล้วจึงเงยหน้าเมื่อเสียงเชียร์ดังกระหึ่มขึ้นมากะทันหันจากคนกว่า 300 คนในห้องโถงเปิด
จอภาพขนาดใหญ่ปรากฏเป็นตรารูปหัวสุนัขป่ากำลังแยกเขี้ยวขู่คำรามน่าเกรงขาม ขณะตัวหนังสือข้างใต้ปรากฏเป็นชื่อกองบัญชาการสีน้ำเงินเข้ม และบนเวทีทีร่างของหญิงหนึ่งชายสองสวมโค้ทเครื่องแบบเต็มยศที่ดูคล้ายกันแต่ต่างสีปรากฏขึ้น
หญิงสาวผมสีทองยาวอยู่ในชุดเครื่องแบบกระโปรงแคบสั้นปกเสื้อกว้าง สวมหมวกปีกตั้งทรงกลมสูงและรองเท้าบูทสูงถึงหัวเข่าส้นเข็ม สวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่ยาวที่เป็นทั้งโค้ทและเสื้อคลุมในตัวเดียวกันทั้งหมดเป็นสีขาวล้วนรับกันดีกับสีผิวโดยมีผ้าพันคอผืนกว้างยาวสีขาวขอบสีดำสนิทพาดอยู่บนบ่า ยืนเด่นอยู่ตรงกลางระหว่างชายสองคน
คนหนึ่งเสยผมดำขลับขึ้นเปิดหน้าผากสวมทับด้วยหมวกทรงกลมแบนปีกกว้างสีแดงสด เครื่องแบบคล้ายชุดสูททักซิโด้ที่ชายเสื้อด้านหลังยาวเป็นพิเศษ รองเท้าบูทคู่ใหญ่ดูหนาหนัก สวมทับด้วยเสื้อโค้ทยาวใหญ่สีแดงที่มีปกเสื้อและแขนเสื้อบริเวณข้อมือเป็นสีดำสนิท มีผ้าพันคอสีดำขอบแดงผืนยาวพาดทบกันอยู่บนบ่า
ขณะชายอีกคนมีผมสีออกเทาอ่อนทรงรากไทรยาวระต้นคอสวมหมวกกลมไม่มีปีกหมวก เครื่องแบบชั้นในเป็นเสื้อคอเต่าทับด้วยเสื้อนอกแขนยาวชายเสื้อคล้ายเสื้อโค้ทปิดลงมาถึงครึ่งหน้าแข้ง กางเกงขายาวเนื้อเรียบลื่นเป็นมันเงา สวมรองเท้าหนังขัดมัน คลุมทับด้วยเสื้อคลุมด้านหน้ายาวแค่ข้อศอกขณะด้านหลังเป็นชายสามเหลี่ยมยาวเกือบถึงข้อเท้า ทั้งหมดเป็นสีดำล้วนที่ทำให้มองเห็นกลัดประจำตำแหน่งและสังกัดกองพลรวมทั้งกระดุมต่าง ๆ ได้ชัดเจน
ทั้ง 3 คนยืนอยู่ตรงกลางเวทีต่างเป็นชายหนุ่มหญิงสาววัยรุ่นใบหน้ารูปร่างจัดว่าดูดีมาก และจุดที่หากสังเกตทันจะรู้ว่าทั้งสามมีอีกสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือดวงตาข้างหนึ่งเป็นสีเขียวใสและมีแสงเรืองอ่อน ๆ แบบเดียวกันไม่มีผิดไม่ข้างใดก็ข้างหนึ่ง
เสียงที่ดังกระหึ่มเริ่มเบาลงจนเงียบกริบเมื่อหญิงสาวผมทองก้าวเท้าล้ำออกมาจากตำแหน่งเดิม และยืนท้าวสะเอวไว้ข้างหนึ่งก่อนกวาดดวงตามองไปรอบ ๆ โถงกว้างใหญ่ “ก่อนอื่นขอต้อนรับเจ้าหน้าที่หนุ่มสาวที่เพิ่งเข้ามาใหม่ในวันนี้ทุกคน” ริมฝีปากแต้มสีแดงระเรื่อยิ้มกว้างขับให้ใบหน้างามยิ่งดูเด่นชัดดึงดูดสายตาผู้คนไม่เว้นแม้แต่จะเป็นกับผู้หญิงด้วยกัน
“ฉันคือเฟิร์ส ! ผู้บัญชาการสูงสุดของกองกำลังคุ้มครองตนเอง NEG และเป็นผู้บัญชาการกองพลสังกัด White Wolf รับผิดชอบถ่ายทอดคำสั่งต่าง ๆ โดยตรงจากภายนอกและเป็นผู้มีอำนาจสั่งการกับพวกเธอในกองกำลังแห่งนี้ทุกคนโดยสิทธิ์ขาดไม่มีข้อยกเว้น ขอบอกไว้ก่อนว่าอย่าคิดว่าอยู่ที่นี่แล้วจะทำอะไรก็ได้ เรามีกฏเกณฑ์ที่ทุกคนต้องจำให้ขึ้นใจและการฝ่าฝืนกฏไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามย่อมต้องรับการลงโทษ นอกเหนือจากการปฏิบัติภารกิจนอกสถานที่แล้ว ทุกคนยังต้องเรียนรู้วิชาสามัญเพราะที่นี่เราไม่ต้องการแค่คนที่มีพลังแฝงหรือจับอาวุธเท่านั้น แต่เราต้องการคนฉลาดมีความรู้ด้วย จากนี้จะเป็นการอธิบายกฏเกณฑ์และสิ่งพื้นฐานต่าง ๆ ที่พวกเด็กใหม่ทุกคนต้องรู้ ขอให้รับฟังไว้ดี ๆ ! “
ชายชุดเครื่องแบบสีแดงสดก้าวออกมาในระดับเดียวกันพร้อมรอยยิ้มที่ดูออกจะกวนอารมณ์นิด ๆ บนริมฝีปาก “ฟังให้ดีเจ้าพวกหน้าใหม่ทั้งหลาย ! “ เขาเริ่มต้นพูดด้วยเสียงดังที่ทำให้ผู้ฟังสะดุ้งเฮือก “ฉันคือ เซคันด์ รองผู้บัญชาการสูงสุดและเป็นผู้บัญชาการกองพลสังกัด Red Wolf หน้าที่ของฉันคือผู้คุมกฏ NEG มีกฏมากมายตั้งแต่ความผิดระดับแค่การเข้าเรียนสายไปจนถึงการทำร้ายร่างกายหรือร้ายแรงกว่านั้น รายละเอียดไปอ่านในคู่มือที่อยู่ในห้องพักของแต่ละคนเอาเองฉันขี้เกียจพูดมาก แต่จงรู้ไว้ซะ ! กฏหยุมหยิมพวกนั้นมีไว้เพื่อคุ้มครองพวกนายเอง ใครไม่ทำตามจับไม่ได้ก็แล้วไปแต่ถ้าจับได้เมื่อไหร่ก็เตรียมตัวยืดอกรับผลของตัวเองได้ ! \"
\"มีกฏมารยาทที่ไม่อยู่ในคู่มือ 2 – 3 ข้อที่ต้องเตือนกันไว้ก่อน ข้อแรก ! ระหว่างการเรียนการสอนหรือนอกเหนือจากการปฏิบัติภาระกิจใครจะคุยกันยังไงก็แล้วแต่ แต่เมื่อถึงเวลาต้องออกปฏิบัติงานขอให้ระมัดระวังการพูดคุยให้ดีเพราะเพื่อนในห้องเรียนอาจมีตำแหน่งในการรบไม่เท่ากัน เราต้องเคารพตำแหน่งชนชั้นด้วยไม่อย่างนั้นการสื่อสารอาจเกิดการสับสนได้ ข้อสอง ! ในยุคสมัยนี้เราไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ ดังนั้นเวลาไหนที่เราสนุกได้ก็จงสนุกกับมันให้เต็มที่ไม่อย่างนั้นพวกนายจะเสียใจภายหลัง สุดท้าย ! พวกนายทุกคนที่มาอยู่ที่นี่ได้ขายร่างกายตัวเองให้กับ NEL และ NEG แล้ว ไม่ว่าพวกนายจะมีญาติหรือครอบครัวอยู่ภายนอกหรือไม่แต่เมื่อเข้ามาที่นี่ขอให้จำไว้ พวกนายไม่มีครอบครัวไหนอีกนอกจากพวกเรา ไม่มีการติดต่อออกไปภายนอกทั้งสิ้นไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตามนอกเหนือไปจากการปฏิบัติหน้าที่ จำไว้ให้ดี ! ของฉันก็มีแค่นี้ล่ะ”
ชายคนสุดท้ายระบายลมหายใจออกแผ่วก่อนก้าวออกมา “ฉันคือ เธิร์ด รองผู้บัญชาการสูงสุด บัญชาการกองพลสังกัด Black Wolf หน้าที่คือการรับผิดชอบดูแลระบบต่าง ๆ ทั้งอาคารหอพักและอาคารศูนย์บัญชาการรวมไปถึงคลังอาวุธ หลักสูตรการเรียนการสอนและการจัดงานต่าง ๆ ทั้งหมด ใครมีปัญหาอะไรขัดข้องด้านสถานที่หรืออยากจัดงานอะไรเมื่อไหร่สามารถเสนอมาให้ฉันตัดสินใจได้ แต่ขอทีว่างานสังสรรค์ไร้สาระอย่ามีให้บ่อยนัก แค่ปัจจุบันเราก็มีเทศกาลงานต่าง ๆ เกือบจะเดือนละครั้งแล้ว อย่าลืมว่าพวกเธอส่วนมากยังอายุไม่ถึง 18 เครื่องดื่มแอลกอฮอล์จึงยังเป็นข้อห้ามสำหรับที่นี่ อย่าหวังว่าฉันจะอนุญาตให้มีวางขายกันตามร้านสะดวกซื้อในหอพักได้ง่าย ๆ \"
\"เรื่องที่จะแจ้งให้คนใหม่รู้คือระบบเงินเดือน พวกเธอทุกคนถือว่าเป็นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งดังนั้นเรามีค่าใช้จ่ายให้ทุกเดือน อัตรามากน้อยขึ้นอยู่กับระดับความสามารถทั้งทางการเรียนและการปฏิบัติภาระกิจรวมถึงตำแหน่งที่เธอเป็นด้วย ส่วนรายละเอียดทั้งอัตราค่าใช้จ่ายและสถานที่ต่าง ๆ ที่จัดบริการทั้งสองอาคารให้หาอ่านเองจากคู่มือ มีคำแนะนำเดียวสำหรับคนที่อยากรวยคือขยันเข้าไว้แล้วจะดีเอง” ชายหนุ่มคลี่ยิ้มบางทำให้ใบหน้าเรียบเฉยคล้ายสวมหน้ากากเมื่อครู่ดูอ่อนโยนลงในพริบตา
“ขอให้ทุกคนจำเอาไว้ ! หน้าที่ของเราคือการปกป้องคุ้มครองศูนย์วิจัยและเมืองนี้ พลังอำนาจที่เรามีนั้นเราได้รับมา เราผ่านการคัดเลือก ! ผ่านการทดสอบหนักหน่วงครั้งแล้วครั้งเล่า เรา ! คือผลผลิตที่ดีที่สุดและยอดเยี่ยมที่สุด ! ดังนั้นสิ่งที่เราเชื่อใจได้ไม่ใช่เครื่องมือทันสมัยที่เรามี ไม่ใช่อาวุธอานุภาพสูงไร้สาระที่วางขายเกลื่อนทั่วเมือง แต่เป็นตัวเราเอง ! ตัวเราเองเท่านั้นที่เราไว้ใจได้มากที่สุด ! จงเชื่อในพลังความสามารถของตัวเองและใช้สิ่งที่เรามีให้เป็นประโยชน์สูงสุด เรา ! . . . กองกำลัง NEG คือผู้คุ้มครองที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เคยมีมาของมนุษย์ !! “ หญิงสาวคนเดียวบนเวทียกพื้นยกมือขึ้นรับเสียงตอบรับที่ดังกระหึ่มขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกันจนรู้สึกได้ถึงความสั่นสะเทือนพร้อมกับคลี่รอยยิ้มกว้างด้วยความพึงพอใจ
“เอาล่ะ . . ทีนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว ทุกคนแยกย้ายกันเข้าเรียนตามปกติได้ ส่วนพวกเด็กใหม่วันแรกจะเป็นการเดินชมสถานที่ พวกเธอจะถูกแบ่งออกเป็น 3 กองตามสังกัดและจากนั้นจะมีคนนำไปห้องพัก เขาจะเป็นผู้รับผิดชอบพวกเธอต่อไป ขอให้ปีหน้าฉันยังเห็นพวกเธออยู่กันครบทุกคนนะ”
แวบหนึ่งที่บางคนทันสังเกตเห็นดวงตาข้างที่เป็นสีเขียวใสนั่นสะท้อนประกายอะไรบางอย่างออกมา แต่ไม่ทันได้พิจารณาร่างของทั้ง 3 ก็ก้าวกลับหายเข้าไปด้านหลังม่านข้างเวทีเรียบร้อยแล้ว
เฟิร์สก้าวลงจากแท่นลิฟท์เวทีเป็นคนแรกก่อนก้าวมาหยุดลงตรงหน้า “อ้าว มาแล้วเหรอจ้ะ อาร์ค ตื่นสายล่ะสิวันนี้ฉันถึงไม่ได้เห็นเธอด้านหลังก่อนเริ่มปฐมนิเทศน์” ริมฝีปากเคลือบสีแดงคลี่ยิ้มบางแทนคำทักทายที่ไม่ได้เอ่ยออกมา
“ขอโทษครับ เฟิร์ส แต่ผมก็มาถึงก่อนเริ่มปฐมนิเทศน์แล้วนะครับไม่ได้มาสาย แต่คุณก็เล่นงานผมกลับแล้วนี่ครับ ถึงได้โยนงานดูแลเด็กใหม่ที่ปกติต้องให้พวกหัวหน้าหน่วยทำมาให้ผมแบบนี้” ชายหนุ่มเอามือลวงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างพร้อมกับผ่อนลมหายใจออกแรงอย่างออกอาการเซ็งทำให้อีกฝ่ายหัวเราะคิก
“ก็นายเข้าประชุมสายตั้ง 3 ครั้งแล้วเฉพาะเดือนนี้นี่” ชายในชุดเครื่องแบบสีแดงสดเดินเข้ามาสมทบพร้อมกับท้าวแขนวางลงบนบ่าอาร์คอย่างถือสิทธิ์ที่ตัวเองสูงกว่า “ตามกฏจริง ๆ แล้วนายควรโดนหักเงินเดือนนะ แต่นายก็โดนหักไปหลายรอบแล้วขืนหักมากกว่านี้นายได้กินแกลบแน่ ก็เลยตัดสินใจให้นายรับงานนี้ไปทำไงล่ะเจ้าหนู” เอ่ยจบก็เปล่งเสียงหัวเราะใบหน้าบอกบุญไม่รับของอีกฝ่ายดังลั่น
“พักนี้เห็นว่าตื่นสายอยู่เรื่อยไม่ใช่หรือไง ? อาร์ค” ชายชุดดำเดินเข้ามาถามเรียบ ๆ อีกข้างแทนที่เลขาฯสาวผมดำซึ่งถอยไปจัดการเรียกรวมตัวเด็กใหม่ก่อนหน้านี้ “เป็นอะไรไป ? เมื่อก่อนต่อให้นายเถลไถลเที่ยวดึกถึงเช้ายังไงนายก็ไม่เคยเข้าประชุมสายเลยสักครั้ง มีอะไรให้กังวลหรือเปล่า ? “
ชายหนุ่มนิ่งเงียบชั่วครู่ก่อนส่ายศีรษะด้วยท่าทีอ่อนลง “แค่ฝันไร้สาระเท่านั้นล่ะครับ แล้วยัยทริเซียตัวดีก็ดันเรียกมาตอนอีกครึ่งชั่วโมงเริ่มพิธีแทนที่จะปลุกผมก่อนล่วงหน้าสักชั่วโมง” เขาโคลงศีรษะเล็กน้อย “เอาเถอะครับ ถือว่าผมผิดเองก็ได้ ขอตัวไปทำงานตามบทลงโทษก่อนนะครับท่านผู้นำ” ก้มศีรษะลงแค่พอเป็นพิธีแล้วจึงแยกผละมาหาสาวผมดำที่ยืนรออยู่หน้าแถวคนเข้าใหม่อยู่ก่อนแล้ว
หญิงสาวมองตามหลังคนทั้ง 3 ที่ก้าวหายไปจากสายตาก่อนตวัดมองชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาหยุดลงข้างตัว “ยังเป็นที่รักที่เอ็นดูของเหล่าผู้นำสูงสุดเหมือนเคยนะคะ ท่านรองอาร์ค”
“พูดมากน่า ทริเซีย เธอน่ะตัวดีต้องอยู่ช่วยฉันด้วยล่ะ เคยรับหน้าที่ดูแลเด็กใหม่เสียกับใครเขาที่ไหนกัน” ว่าพร้อมกับดึงคลายเนคไทด์ออกจากคอให้หลวมด้วยความอึดอัดไม่เคยชิน
เลขาฯสาวถอนหายใจแรงขณะยกบอร์ดในมือขึ้น “ทราบดีอยู่แล้วค่ะ ท่านอาร์ค อันดับแรกเราจะพาพวกเขาไปแนะนำอาคาร B ก่อน เริ่มจากหอพักและให้พวกเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเครื่องแบบของเราให้เรียบร้อย จากนั้นการแนะนำสถานที่ถึงเริ่มต้นขึ้นค่ะ”
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนพยักหน้ารับรู้ “เอาล่ะ ! เด็กใหม่ทั้งหลาย พวกนายโชคดีนะที่ฉันต้องมาเป็นคนดูแลพวกนายตั้งแต่วันนี้ไปจนถึงปีหน้า ฉันคือ อาร์ค พรีเวลส์ รองผู้บัญชาการกองพลสังกัด White Wolf “ ชายหนุ่มกวาดสายตามองเด็กรุ่น ๆ กว่า 10 คนตรงหน้าผ่าน ๆ พร้อมกับนึกปรามาสในใจว่าน่าจะเหลือไม่ถึง 10 คนเมื่อครบปีที่จะได้กลับมายืนอยู่ตรงนี้ที่เดิม น่าเสียดายกำลังคนจริง ๆ “ก่อนอื่นพวกนายต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องพักของแต่ละคนจากนั้นเราจะเริ่มชมสถานที่กัน นี่ไม่ใช่ทัวร์ท่องเที่ยวดังนั้นขอร้องล่ะว่าเดินตามมากดี ๆ อย่าวอกแวกเพราะฉันไม่คิดจะมานั่งตามหาเด็กหลงทางในอาคารใหญ่ขนาดนี้ให้เสียเวลาหรอกนะ ตามมา ! ฉันจะพาไปหอพักของพวกนายก่อน”
---------------------------------------------------------------
ชายวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังก้มเก็บถุงข้าวของที่เพิ่งทำหล่นอยู่บนพื้น จึงเหลือบไปเห็นเงาคนท่ามกลางฝุ่นที่เกิดจากลมกลางคืนนอกประตูรั้วลวดโลหะโดยบังเอิญ มองจากจากภายนอกแล้วพอจะประมาณได้ว่าคนทั้งคู่ที่กำลังเดินตรงมาเรื่อย ๆ น่าจะเป็นวัยรุ่นอายุไม่ถึง 20ปี สภาพผ้าคลุมที่สวมปิดมิดชิดตั้งแต่ศีรษะลงมาจนถึงข้อเท้าเต็มไปด้วยฝุ่นผงสกปรกซึ่งคาดว่าเกิดจากการเดินทางไกล เพราะในปัจจุบันแต่ละเมืองนั้นอยู่ห่างจากกันมาก เมืองที่ใกล้ที่สุดก็ใช้เวลาเดินทางไม่ต่ำกว่า 2 วัน และไหนจะอุปสรรคต่าง ๆ ที่อยู่ภายนอกรั้วนั่นอีก ถ้าไม่ได้รับการส่งไปจากพวกผู้ปกครองเมืองก็อย่าหวังเลยว่าจะได้เดินทางกันอย่างปลอดภัย 2 คนที่กำลังมานี่อาจจะเป็นผู้รอดชีวิตจากขบวนนักเดินทางกลุ่มไหนสักกลุ่มแน่ ๆ
ชายคนนั้นรีบวางถุงข้าวของที่ถือเต็มอ้อมแขนลงบนโต๊ะใกล้ประตูบ้านเก่า ๆ หลังหนึ่ง แล้วรีบพาร่างผอมแห้งไปยังประตูรั้วเร็วที่สุดเท่าที่สังขารจะอำนวย มือที่แทบจะมีแต่กระดูกเอื้อมดึงสลักหนาหนักออกแล้วผลักให้ประตูโลหะแง้มเปิดออกกว้างพอให้คนรูปร่างบาง ๆ เดินผ่านได้ “นี่พวกเธอ ! เข้ามาเร็ว ๆ เข้า อีกไม่กี่นาทีเขาจะเปิดเกราะถึงตอนนั้นก็เข้ามาไม่ได้แล้วนะ ! “ เขาตะโกนลั่นแล้วต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินสัญญาณและไฟบนยอดเสาข้างประตูกำลังกระพริบจึงหันมาตะโกนะเร่งอีกครั้ง “เร็วเข้า ! วิ่งมาเร็ว ๆ ! เกราะกำลังจะเปิดแล้ว !! “
กระทั่งร่างในผ้าคลุมเปรอะเปื้อนวิ่งเข้ามาจึงรีบดึงประตูและลงสลักเรียบร้อย ทันพอดีกับไฟกระพริบนั่นสว่างจ้าและสัญญาณเสียงเงียบหายไป กำแพงสีฟ้าอ่อนโปร่งก็ใสปรากฏขึ้นจากฐานโลหะของกำแพงรั้วคลุมเป็นรูปโดมโดยมีจุดศูนย์กลางอยู่ที่ยอดอาคารสูงกลางเมือง “พวกเธอโชคดีนะที่บ้านฉันอยู่ตรงนี้เลยเห็นเข้าไม่อย่างนั้นคืนนี้พวกเธออาจเอาชีวิตไม่รอดข้างนอกนั่นก็ได้ เฮ้อ . . เมื่อก่อนสมัยฉันยังเด็กไม่เคยต้องมีอะไรแบบนี้เลยแท้ ๆ แต่มาเดี๋ยวนี้คนอ่อนแออย่างเราก็ต้องอาศัยอยู่แบบนี้ล่ะนะ”
ชายร่างผอมละสายตาจากกำแพงแสงสีฟ้าอ่อนนั่นมาหาร่างในผ้าคลุมสกปรกทั้งสอง “มีญาติอยู่ที่นี่รึเปล่า ? ถ้าไม่มีพวกเธอจะอาศัยบ้านตรงข้ามนั่นก็ได้นะ บ้านนั้นร้างคนแต่ยังมีข้าวของเครื่องใช้อยู่ครบ น้ำท่าไฟฟ้าก็ยังดีอยู่ขาดก็แต่อาหารเท่านั้น ถ้ายังไงมากินด้วยกันมั้ยล่ะ ? หรือจะเอาไปกินกันเองก็ได้นะฉันจะแบ่งให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเหลือ” เสียงที่ตอบกลับมาของหนึ่งในสองคนนั้นเป็นเสียงของหญิงสาววัยรุ่นที่ดูจะร่าเริงสดใสดี ขณะที่อีกคนไม่เอ่ยอะไรเพียงแต่ก้มศีรษะเล็กน้อยให้แทนคำขอบคุณแล้วก้าวผละไปเท่านั้น
ชายร่างผอมถือถุงค้างหน้าประตูบ้านมองจนทั้งคู่ก้าวหายเข้าไปในบ้านหลังตรงข้ามที่ว่า แล้วจึงส่ายศีรษะเล็กน้อยก่อนเปิดประตูเข้าบ้านไปอย่างไม่คิดอะไร
---------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น