รักแสนวุ่นของคุณเจ้าหญิง

ลำดับตอนที่ #3 : มั่นใจ[2]

รักแสนวุ่นของคุณเจ้าหญิง3

เพร้ง!!

เฮ้ย!!   

"ใครที่เอาแจกันมาไว้ตรงนี้กันห๊า  ทำไมมาวางเกะกะข้า!!  คอยดูอย่าให้รู้ว่าใครเป็นตัวการข้าจะจับตัดมือทิ้งซะคราวหน้าจะได้ไม่วางอะไรมั่วๆอย่างนี้อีก"

เสียงกริ้วโกรธตะหวาดลั่นทั่วราชวัง  เหล่าข้าหลวง    นางกำนัลที่เข้ามาเก็บเศษกระเบื้องแก้วที่ก่อนนี้แจกันลงยาทองคำฝั่งอัญมณีลำค่าวางอยู่บนโต๊ะอักษร  มูลค่าของมันน่ะไม่มากมายอะไร  แค่อาจซื้อเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งได้เท่านั้นเอง!!

                เหล่านางข้าหลวงรีบเก็บกระเบื้องบางอย่างเร่งรีบด้วยรู้ดีบัดนี้เจ้าของเสียงตะหวาดนั้นกำลังกริ้วหนัก  ท่าจะให้ดีควรรีบปลีกตัวไปให้เร็วที่สุด  ไม่งั้นอาจอยู่ไม่ครบสามสิบสองอย่างเช่นทุกวันนี้!!

                 เพราะอาจโดนตัดมือ หรือตัดหัวข้อหาขวางหูขวางตา!!

"ท่านชายใจเย็นๆก่อนเถอะขอรับ  เหล่าข้าหลวงกลัวกันหมดแล้ว  ที่สำคัญแจกันใบนั้นท่านชายเป็นคนเอามาวางไว้ตรงนั้นเองนี่ขอรับ"

                  พิทักษ์ข้าหลวงคนสนิทผู้เป็นทั้งเพื่อนเล่นเพื่อนเรียนท่านชายตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์  กล่าวเตือนสติท่านชายอย่างใจเย็นด้วยความที่อยู่ด้วยกันเป็นเวลานานทำให้พิทักษ์รู้ว่าเนื้อแท้ท่านชายแม้ดูเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่ก็เป็นผู้ที่มีเหตุผลอย่างยิ่ง

"พิเจ้าจะให้เย็นได้อีกเหรอ  ทั้งที่เจ้าก็ได้ยินแล้วนี่ที่ท่านพ่อเพิ่งบอกข้าเมือกี้ว่าข้าต้องแต่งงาน!!!   ข้าต้องแต่งงาน!!  ได้ยินไหม  แล้วอย่างนี้จะให้ข้าใจเย็นอีกเหรอ!!!"

"ท่านชายก็ทรงทูลท่านเจ้าสิขอรับว่าท่านไม่อยากแต่ง"

"พิ.  เจ้าก็รู้เจ้าก็เห็นท่านพ่อข้าเป็นจอมเผด็จการเพียงไร   แล้วใช่ข้าจะไม่คัดค้านท่านเสียเมือไหร่กันหัวแข็งหัวรั่นซะปานนั้น"

ข้าหลวงคู่ใจได้แต่แอบลอบทอดทอนใจใช่ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าท่านเจ้าแคว้นกับ ท่านชายนั้นเหมือนกันจะตาย

           "แล้วนี่ข้าต้องแต่งกับยายอรุณรัตน์รัตนาอะไรนั้น   หน้าตาเป็นยังไงก็ไม่รู้   ท่าทางจะฟันเหยิ่น  พุ่งยื่น  ตาตี๋  ตัวเตี๋ยมอตอหน้าตาคงอัปลักษณ์จนหาคนแต่งด้วยไม่ได้แน่ๆ"

                ท่านชายแคว้นอททิตยาเหวลั่นไม่ชอบใจที่ต้องถูกจับแต่งงานเลยตั้งอคติกับคู่หมั้นซะงั้น
           

" ท่านชายขอรับแต่ข้ากับได้ยินข่าวมาว่าท่านหญิงแคว้นทวิจันทราทรงสิริโฉมงดงามยิ่งนักนะขอรับ   ข้ายังเคยได้ยินกลอนชมท่านหญิงที่เหล่านักกวีแต่งให้ท่านหญิงเลยนะขอรับ"

ในลักษณ์นั้นโสภาดั่งอัปสร

อรชรอ้อนแอ้นน่าถนอม

รอยแย้มยิ้มหวานดั่งปุบผางาม

เสียงเสนาะกังหวานหวานประทับใจ….

"ฮึ  เจ้าหญิงนั้นจ้างวานให้กวีแต่งให้ตนมากกว่า  ตัวจริงคงอัปลักษณ์เสียมากกว่าเราไม่เชื่อเหรอว่านางจะงดงามดั่งเจ้าว่า  หากนางงดงามดั่งนั้นทำไมข้าไม่เคยเห็นมาก่อน"

"ก็ท่านหญิงไม่เคยเสด็จประภาสที่อื่นนอกเหนือในเขตแคว้นทวิจันทรานี่ขอรับ"

"เห็นไหมเล่า  นางคงละอายที่มีหน้าตาอัปลักษณ์จนไม่กล้าออกไปไหนล่ะสิท่า  ฮึ"

"เฮ้อ!!   ท่านชายทำไมทรงตั้งข้อรังเกียจท่านหญิงเช่นนี้เล่าขอรับ"

"เชอะ   อย่างไรเสียข้าก็ไม่เห็นด้วยกับท่านพ่อที่จะต้องแต่งกับท่านหญิงนั้น   คอยดูนะข้าจะปฎิเสธนางจะให้นางกลับแคว้น" 

"แล้วท่าหากท่านชายพบท่านหญิงแล้วเกิดชอบพอล่ะบอรับ"

"ไม่มีทางข้ามั่นใจ!!!"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




( ^  ^ )  มาอัพแย้วคร๊าบ!!!!
ฮ่า  ฮ่า  ท่านหญิงท่านชายของเราเริ่มมีอุดมการณ์ซะแล้ว  เรื่องราวจะเป็ฯอย่างไรต่อไปโปรดติดตามชมเด้อ
ยังไงช่วยคอมเมนต์ให้ข้าน้อยหน่อยนะ  ( TT ^ TT )  V
ป.ล  กลอนนั้นถ้าไม่เพราะอย่าว่ากันนาแบบว่าเขาแต่งไม่ค่อยเก่งง่ะ  แหะ  แหะ
โย้ว!!  สู้ตายค่า!!!!