Let's love ...เรารักกัน

/> /> />

บทนำ

“นี่...ฉันว่า เราเลิกเป็นเพื่อนกันเหอะ” ฉันพูดด้วยสีหน้านิ่ง ๆ

“ทำไม?” เขาขมวดคิ้วถามฉัน

“ฉันชอบนาย” คำนี้เป็นคำที่ฉันไม่อยากจะเอ่ยออกมาจากปากเลย

“แล้วยังไง?”

“ฉันคงเป็นเพื่อนนายได้ไม่ดี...เพราะฉะนั้น ฉันคิดว่าถ้าเราไม่เป็นเพื่อนกันคงจะดี”

“เธอคิดแบบนั้นเหรอ...”

“อืม”

“..........”

“จนกว่าฉันจะพร้อม เมื่อฉันลืมนายลง...ฉันกับนายจะได้เป็นเพื่อนกันตลอดไป” ฉันก้มหน้า  ให้ตายสิ...ฉันไม่กล้ามองหน้าเขาเลยนะตอนนี้

“..........”

“ฉันขอร้องล่ะ...ขืนฉันยังอยู่กับนาย ฉันคง...”

“..........” เขายังคงเงียบ

“ฉันคง...คุยกับนายได้ไม่เหมือนเดิมแน่ๆ”

“ถ้าเธอคิดว่าเราสองคนเป็นแบบนั้นแล้วดี...ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด” พอเขาพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงฉันที่ยืนอยู่คนเดียวในห้องเรียนที่ปราศจากคน หลากหลายความรู้สึกมารวมอยู่ที่ฉันแล้วตอนนี้ ทั้งสับสน งง เสียใจ เศร้า ฯลฯ นี่ฉันควรจะรู้สึกแบบไหนนะในเวลาแบบนี้ ...?

นี่ฉัน...ทำแบบนี้มันดีแล้วใช่มั้ย ?

นี่ฉัน...ตัดสินใจถูกแล้วรึยังนะ ?

1.

ก่อนหน้านี้ประมาณ 3 เดือน

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!

เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น จนทำให้ฉันต้องรีบตื่นจากการนอนหลับอันแสนสุข ฮ้าวววว...ฉันละเบื่อเสียงออดโรงเรียน มันดังแสบหูมาก จนทำให้ฉันต้องสะดุ้งตื่นทุกทีเลย -*-;

“เฮ้ยซี...วันนี้เธอไปไหน” ‘ไวท์’ เพื่อนชายที่โคตรสนิทกับฉันถามขึ้น ขณะที่ฉันกำลังเก็บกระปุกดินสอเข้ากระเป๋า

“นายจะไปไหนล่ะ?” ฉันถามกลับ

“อืม...วันนี้ฉันว่าจะไปกินไอติมที่ร้านหลังโรงเรียนว่ะ ไปด้วยกันมั้ย?” หมอนี่ถามแล้วสะพายกระเป๋าข้างเดียว

“ไปดิ...แต่ฉันต้องแวะซื้อของก่อนนะ”

“โอเค ไม่มีปัญหา”

“ไปกันโล้ดดดด” ว่าแล้วฉันกับเขาก็กอดคอกันเดินออกจากโรงเรียน

ใครๆก็รู้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ว่าฉันกับไวท์ เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากถึงมากที่สุด ปกติแล้วผู้ชายกับผู้หญิงจะชอบทะเลาะกัน หรือไม่ก็ แอบชอบกันจนเป็นเรื่องตบแย่งชิงอะไรบ้างล่ะ แต่ฉันกับหมอนี่ไม่เคยทะเลาะกันเลย  เราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ เพราะพ่อกับแม่เราก็สนิทกันมาตั้งแต่สมัยที่พวกท่านยังเป็นเด็กๆ เหมือนกัน ฉันกับไวท์ เราไปไหนไปกัน ฉันเป็นที่ปรึกษาให้เขา และเขาก็เป็นที่ปรึกษาให้เขา เช่นกัน เวลามีปัญหาอะไร เราสองคนก็คอยช่วยเหลือกันเสมอ ยกเว้น...ปัญหาหัวใจ ที่ต่างคนต่างต้องช่วยเหลือตัวเอง

“มาซื้ออะไรที่ร้านนี้เหรอ?” ไวท์ถามเมื่อเราเดินมาถึงร้านของขวัญที่อยู่ข้างโรงเรียน

“มาร้านของขวัญ ฉันคงมาซื้อกะทะมั้งคะ” ฉันพูด

“กวนติงนะซี...เดี๋ยวปั๊ดโดนไซด์คิก” พูดจบเขาก็ทำท่าจะเข้ามาเตะฉัน แต่พอฉันจิ้มลูกกะตาเขาไปข้างนึง เขาก็ถอยหลังไป

“เจ็บนะ T^T” ไวท์ทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้

“เจ็บมากมั้ยอ่ะ”

“มากดิ”

“โอ๋ ๆ ๆ ๆ ๆ  ไม่เจ็บแล้วนะ” ฉันพูดก่อนจะเป่าที่ตาเขา อ่า...มันแดงนิดๆ

“ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ”

“ช่างเหอะๆ แล้วเธอมาซื้ออะไรเนี่ย?” เขาบอกปัดแล้วขยี้ตาตัวเองนิดหน่อย

“อ๋อ ก็จะถึงวันเกิดพ่อแล้ว...ฉันก็เลยกะว่าจะซื้ออะไรให้พ่อซักหน่อยน่ะ”

“เด็กดีจริงนะ”

“แน่นอน” ฉันพูดก่อนจะเดินดูของที่อยู่ในร้าน อืม...ฉันจะซื้ออะไรให้พ่อดีนะ เอาของที่ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบกันอ่ะ เพราะพ่อฉันก็ไม่ได้แก่มากนะ เพิ่งจะสี่สิบเอง แถมยังฟังเพลงเกาหลีกับเพลงสากลที่ฉันฟังอีกต่างหาก ไม่ใช่แค่พ่อ แม่ก็ด้วย    - -^

“พ่อเธอกี่ปีล่ะ”

“สี่สิบ”

“ฉันว่านะ ...ซื้อนาฬิกาซักเรือนมั้ยล่ะ ไม่ก็กระเป๋าตังค์หรูๆ ซักใบ”

“อืมม...เป็นความคิดที่ดีนะ ไหนดูซิ...เรือนไหนสวยๆ  บ้าง” ฉันมองหานาฬิกาที่มันดูดี เหมาะสมกับอายุพ่อฉัน

“เรือนนี้พอใช้ได้ป่ะ” ไวท์ถามพลางชูนาฬิกาขึ้นมาตรงหน้าฉัน

“ไอ้บ้า!!!! พ่อนะเว้ยไม่ใช่เด็กป.2! พ่อฉันไม่แอ๊บแบ๊วขนาดนั้น” ฉันว่าแล้วตีแขนเขาเบาๆ ก็นาฬิกาที่หมอนั่นเอามามันเป็นรูป...คิตตี้!!!  นี่คิดว่าพ่อฉันเป็นเด็กอายุสองขวบรึไงยะ -*-++

“ฮ่าๆ ๆ โทษทีๆ” เขาหัวเราะรัวก่อนจะวางนาฬิกาลงที่เดิม

ฉันว่าวันนี้คงไม่ได้นาฬิกาซักเรือนแหง ๆ เฮ้อ! ไว้ค่อยไปดูหลายๆ  ร้านดีกว่า ให้หมอนี่ขับรถพาไปดีกว่า ไม่เปลืองน้ำมันรถตัวเอง โฮ่ๆ -3-

เป็นธรรมดาของไวท์ที่ต้องมาส่งฉันถึงบ้าน และเป็นธรรมด๊าธรรมดาที่แม่ฉันจะต้องชวนเขาเข้าไปกินข้าวเย็นในบ้าน เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อก่อนนู่นแล้ว ฉันกับไวท์น่ะ เราอยู่โรงเรียนเดียวกันตลอด อ้อ! ลืมบอกไป เมื่อก่อนบ้านเขาอยู่ติดกับบ้านฉันเลยล่ะ แต่พอเราสองคนขึ้น ป.5 เขาก็ย้ายไปอยู่อีกที่ แต่ยังไงเราก็สนิทกันเหมือนเดิม มิเสื่อมคลาย โฮ่ -0- สาวๆ หลายคนที่จะจีบไวท์ก็ถูกฉันหยอกล้อจนไม่กล้าจีบอีกเลย ส่วนผู้ชายที่จะมาจีบฉันน่ะเหรอ...ไม่มีซักกะคน!!! แต่ก็ใช่ว่าฉันจะน้อยใจอะไรนะ ฉันอยู่แบบนี้มีความสุขดีจะตายไป ไม่ต้องมีแฟนก็อยู่ได้ แถมยังไม่เปลืองตังค์อีกต่างหาก -0-

“คุณป้ากับคุณลุงสบายดีมั้ยครับ” ไวท์ถามแม่ฉัน ตอนนี้ที่โต๊ะกินข้าวมีฉัน ไวท์ แม่ แล้วก็พ่อ พร้อมหน้าพร้อมตากันเลยทีเดียว

“สบายดีมากจ๊ะ...แล้วไวท์กับพ่อแม่ล่ะ?”

“ผมกับแม่สบายดีครับ...ส่วนพ่อมีอาการปวดหลังนิดหน่อยน่ะครับ”

“ตายจริง...ไปหาหมอรึยังล่ะ” แม่ฉันถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“ก็ไปมาแล้วครับ หมอให้ยามาทานด้วย...”

“ตอนนี้ดีขึ้นยังล่ะ?”  << พ่อ

“ดีขึ้นมากแล้วครับ...แต่ก็ยังปวดอยู่”

“ไว้วันหลังเราค่อยไปเยี่ยมกันดีมั้ยคะคุณ” แม่ฉันหันไปถามพ่อที่นั่งอยู่ข้างๆ

“อืม ก็ดี”

หลังจากนั้นแม่ก็พูดคุยเรื่องเด็กนักเรียนที่โรงเรียนที่มีความสามารถพิเศษ พ่อก็พูดเรื่องนักเรียนที่ทำเรื่องฮาๆ ที่โรงเรียนกับรปภ. ฉันกับไวท์ได้แต่นั่งหัวเราะกันสองคน... วันนี้มีความสุขชะมัด (:

“ไปส่งมั้ย?” ฉันถามไวท์ ตอนนี้เรายืนอยู่ที่หน้าบ้าน เพราะไวท์ขอตัวกลับ หลังจากที่เรานั่งดูหนังกันจบไปเรื่องนึง

“เฮ้ยไม่ต้องหรอก...ฉันกลับเองได้”

“อ่าฮะ...บ๊ายบายนะเพื่อน” ฉันโบกมือลาไวท์ที่เดินไป เขาบอกว่าจะไปนั่งแท็กซี่ที่หน้าปากซอย

“พรุ่งนี้เจอกันนะ ^^” เขาหันมายิ้มแล้วโบกมือให้ฉัน ฉันมองเขาจนลัยสายตา ก่อนจะเดินเข้าบ้านเพื่อช่วยแม่ล้างจาน

“มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ?” ฉันถามแม่ที่กำลังเช็ดจานพอดี

“ไม่ต้องแล้วล่ะ...แม่ล้างเสร็จแล้ว”

“งั้นหนูขึ้นห้องแล้วนะ” พูดจบฉันก็โน้มหน้าลงไปหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่

“ฝันดีนะคะ” ฉันพูด แม่ยิ้มหวาน ฉันจึงเดินไปหาพ่อที่ดูบอลอยู่ที่หน้าทีวีแล้วทำแบบเดียวกับที่ทำกับแม่คือหอมแก้มฟอดใหญ่แล้วบอกราตรีสวัสดิ์ ก่อนจะขึ้นห้องนอน

‘I wanna be a billionaire so fricking bad. Buy all of the things I never had…’

เสียงเรียกเข้าเพลงที่ฉันชอบดังขึ้นจากโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรง พอดูหน้าจอก็พบว่าหมอนั่นแหละโทรมา ไม่ต้องคิดอะไรนะ หมอนี่มันก็โทรมาทุกคืนน่ะแหละ

[ไวท์สุดกาก] << ฉันเมมชื่อเขาแบบนี้อ่ะ ไม่รู้ว่าเขาเมมชื่อฉันแบบไหนนะ ไว้ว่างๆ จะแอบดูให้ละกัน เหอๆ -..-

“ว๊อทซับ?”

(โห วันนี้มาเป็นอังกฤษ เมื่อวานยังเป็นเกาหลีอยู่เลย อะไรนะ...อันยองงงงง ใช่มั้ย?)

“ใช่ๆ นายจำได้ด้วยเหรอ”

(ได้ดิ...เออ มีไรจะขอ)

“ขอไร?”

(เกมส์ไฟนอลอ่ะ...เวอร์ชั่นล่าสุดเธอซื้อมายัง) ฉันกับหมอนี่โคตรบ้าเกมส์ ^^

“อ๋อ ซื้อแล้วแน่นอน ฉันเนี่ยนะจะพลาด ไม่มีทาง”

(เออครับ...พรุ่งนี้เอามายืมหน่อยดิ)

“โอเชโป๊ะเช๊ะ พรุ่งนี้เอาไปให้แน่นอน”

(เออ ขอบใจมาก...อ้อ! ออนเอ็มด้วย มีอะไรจะให้ดู) อะไรอีกล่ะ -*- คราวที่แล้วก็ส่งลิ้งอะไรมาให้ฉันดูไม่รู้ พอเปิดไปดันเจอตูดใครไม่รู้เต็มจอเลย ปิดแทบไม่ทัน = =^

“อ่าๆ เดี๋ยวออน”

(อืมๆ แค่นี้แหละ)

“อือ” ฉันวางสายปุ๊ปก็ไปเปิดคอมพิวเตอร์ออนเอ็ม เพื่อดูบางสิ่งที่หมอนั่นจะส่งให้ดู

Games_sucksucoi@hotmail.com

เมลล์นี้มันแอดฉันมา - -; ใครหว่า ? ปกติฉันจะไม่ให้เมลล์คนแปลกหน้านะ ให้เฉพาะเพื่อนสนิทฉันจริงๆ  ชื่ออะไรเนี่ย ? เกมส์...งั้นเหรอ? อืมมมม ไม่เคยมีเพื่อนชื่อเกมส์แฮะ = =;;

 White’s dangerous man say: ไงๆ

อ๊ะ ไวท์ทักมา ตกใจหมดเลย กำลังจะเปิดเพลงฟังซะหน่อย

 It’s me>>SEE say: อ่าฮะ...ไหนล่ะที่บอกจะให้ดูน่ะ?

White’s dangerous man say: อ๋อๆ แป๊ปนะ

White’s dangerous man say: นี่ไงๆ คนนี้อ่ะ  น่ารักป่ะ ?

แล้วเขาก็โชว์รูปผู้หญิงคนนึง แอ๊บแบ๊วเชียว แมห นึกว่าจะเป็นลิ้งค์อะไรอุบาทว์ซะอีก = = แล้วแม่นี่ใครเนี่ย?? อืมมม ขอสาธยายรูปลักษณะให้ฟังนะคะ

ผมหน้าม้าตรงเสมอคิ้ว ดัดลอนหลวมๆ ยาวประมาณบ่า ตากลมโตสีดำ (ใส่บิ๊กอายส์นะ) ปากนิดจมูกหน่อย ก็...น่ารักดีนะ เหมือนตุ๊กตาเลยอ่ะ

It’s me>>SEE say: น่ารักดีว่ะ...นายชอบเหรอ?

White’s dangerous man say: โหยยย ไม่ได้ชอบ หลงรักเลยเพื่อนเอ๊ย! >///<

ดูที่มันแ – ด = =

It’s me>>SEE say: นายก็จีบดิ

White’s dangerous man say: ไม่พลาดอยู่แล้ว แต่ต้องให้เธอช่วยหน่อยนะว้อย

It’s me>>SEE say: ทำไมไม่ทำเองละเว้ยเฮ้ย!? -*-

White’s dangerous man say: คือ...ฉันเขินว่ะ น้องคนนี้อ่ะ อยู่โรงเรียนเดียวกับพวกเรานี่แหละว่ะ ฉันเพิ่งเห็นรูปในเว็บบอร์ดโรงเรียนอ่ะ น้องคนนี้ป๊อปในหมู่ผู้ชายมาก แถมพวกทอมก็ชอบอีก

It’s me>>SEE say: แล้วไงต่อ - -

White’s dangerous man say: ก็...ฉันอยากให้เธอเป็นแม่สื่อให้หน่อยไง แค่นี้โง่ -*-

โห มาขอร้องให้ช่วยแต่มาว่าฉัน โง่ เนี่ยนะ -*-++ เดี๋ยวก็ไม่ช่วยซะเลยนี่

It’s me>>SEE say: เออ ก็ได้...พรุ่งนี้จะเอาอะไรให้น้องเค้าล่ะ จะได้เอาไปให้

White’s dangerous man say: อืมม ช่วยคิดหน่อยดิ ผู้หญิงชอบอะไรกันล่ะ?

It’s me>>SEE say: เค้กไง...เค้กช็อคโกแลต เอาแบบที่ช็อคโกแลตมันเยิ้มๆ อ่ะ

White’s dangerous man say: นั่นมันความชอบส่วนตัวของเธอรึเปล่าเนี่ย -*-

It’s me>>SEE say: เออน่า! ถ้างั้นนายก็คิดเอาเองละกัน

White’s dangerous man say: ครับ ๆ เอาเป็นว่าเค้กช็อคโกแลตละกัน เธอต้องเอาไปให้น้องเค้านะ

It’s me>>SEE say: เอออออ ว่าแต่...น้องเค้าชื่ออะไรอ่ะ?

White’s dangerous man say: น้องเค้าเป็นลูกครึ่งเกาหลีอ่ะ ชื่อ...ฮยอน อิน

It’s me>>SEE say: โอเคๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอาเค้กไปให้เอง แต่อย่าให้ฉันลุยคนเดียวนะ นายเองก็ต้องพยายามด้วย

White’s dangerous man say: คร้าบบบบบ ^o^

หลังจากนั้นเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อย เป็นเรื่องที่โคตรไร้สาระอ่ะ = =;; เราคยกันจนประมาณห้าทุ่ม ฉันตั้งเป็น ‘ไม่อยู่’ ก่อนจะไปอาบน้ำ เมื่อกี้นั่งเล่นทั้งๆ ที่ยังอยู่ในชุดนักเรียน เน่าเชียว = =;; แต่ฉันสงสัยว่าไอ้คนชื่อเกมส์ที่แอดมาเนี่ยอ่ะ มันคือผู้ใดกันน้อ ? เฮ้อออออออออ พรุ่งนี้ต้องไปเป็นแม่สื่อให้อีตาเพื่อนรักเพื่อนเลิฟแล้วนะสิ ฉันเคยเป็นครั้งแรกเมื่อตอน ป.6 หมอนั่นมันชอบหัวหน้าห้องที่เป็นคนสวย ฉลาด ดูเป็นสาวมั่นเชียวล่ะ ฉันก็ช่วยจนจีบติด คบๆ กับยัยหัวหน้าห้องไปได้ประมาณเดือนนึง อีตาไวท์มันก็บอกว่าเบื่อ แล้วก็ขอเลิก ตอนนั้นยัยหัวหน้าห้องก็เสียใจมาก แต่ดันมาโวยวายใส่ฉัน ฉันไม่ตบด้วยรองเท้านักเรียนก็บุญเท่าไหร่แล้ว -*- นึกแล้วโมโหแฮะ ความรักตอน ป.6 นี่มันช่างแก่แดดจริงๆ นะ มันยังเด็ก ๆอยู่เลยอ่ะ แต่ตอนนี้ต่างคนก็อยู่ ม.6 แล้ว อืมม ฉันคิดว่าเขาก็เหมาะแล้วล่ะ ที่จะหาแฟนซักคน แล้วฉันล่ะ..? เหงาเหมือนกันนะเนี่ย T^T

http://upic.me/i/nq/1_080930bono_d_o_cola71a.gif