นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
อ้าวเฮ้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หน่า(วันช็อต)
ความรักก็เหมือนออกซิเจน มองไม่เห็น แต่รับรู้ว่ามี แค่นี้ก็สุขใจ
ผู้เข้าชมรวม
1,197
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
1.19K
หมวด : รักอื่น ๆ
อัปเดตล่าสุด : 1 เม.ย. 60 / 15:21 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
วันนี้ April Fool's Day เป็นวันที่เหมาะสมมากในการอัพวันช็อตของติ่งจากมโนแลนด์แดนใต้มหาสมุทร ซึ่งมโนขึ้นจากโมเม้นต์จริงเอาไปต่อยอด เอาไว้อ่านกันเล่น ๆ รอโมเม้นต์รอบถัดไป (ฉันยังรอ) เป็นอย่างไรกันบ้างคะ สำหรับตัวเรานั้น สาหร่ายอร่อยมาก กินเป็นอาหารทุกวันเลย
คำเตือน : เนื้อหาในนี้เป็นเพียงการแต่งเพื่อความบันเทิงใต้ทะเลเท่านั้น ไม่ใช่ความเป็นจริงทั้งหมดแต่ประการใด
คำเตือน : เนื้อหาในนี้เป็นเพียงการแต่งเพื่อความบันเทิงใต้ทะเลเท่านั้น ไม่ใช่ความเป็นจริงทั้งหมดแต่ประการใด
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เย็นวันศุร์หนึ่อเือนมีนาม...
นัแสวัใวัยรุ่นทั้สี่น ประอบไป้วยู่ิ้นเบลล์ฝน ท็อปแท็ปและน้อหมู พว.่าพาันร้อเพลาราโอเะผ่านไลฟ์สอฝน โยมีแฟน ๆ ิามมเป็นำนวนมา
ุ๊าริลัุมะถูเหวี่ยลอยหวือไปนอนว่ำหน้าบนโฟาอย่าหมสภาพ ฝนรีบหยิบุ๊ามูมินัวให่ให้เบลล์อุ้มแทน เ้าน้อสาวอมนึแปลายเป็นหน้าามูมินามำแนะนำอเพื่อนนัแสหนุ่ม ล้อเลียนรายารแ่ร้อเพลื่อัรายารหนึ่อย่าสนุสนาน
เบลล์สนุับารร้อเพลนเสียเริ่มัลั่นห้อเรื่อย ๆ เธอว้าีาร์ัวเล็มาทั้บและีอย่ามั่วั่ว เออาร์บานเริ่มทยอยเินออาบริเวนั้นเพราะทนน้ำเสียอันไพเราะเสนาะหูอเบลล์ในระยะใล้ไม่ไหว น้อหมูพว.เอถึับเอ่ยปาสสารศิลปินเ้าอเพล ะเห็น็มีเพียฝนที่ยืนหัวเราะถูใและปรบมือเอาใ่วยน้อร้อเพลอยู่ใล้ัวลอเวลา
“แล้ววามสบ็ืนลับมา”
ฝนล่าว่อนปิแอพลิเั่นและสิ้นสุารไลฟ์ล ภายหลัเบลล์เินออาห้อไป วบนระทั่เป็นเวลา่ำ ทุน่า็ไ้เวลาแยย้ายลับบ้าน
“ลับแล้วนะะ บาย่ะทุน”
“ลับบ้านี ๆ นะฝน”
“บาย่ะ พี่ฝน”
ฝนเอ่ยำอำลาผู้ร่วมาน ่อนเินลไปยัที่อรถอบริษัท เพื่อเรียมัวับลับบ้าน ทันในั้น เสียโทรศัพท์ัึ้น เธอหยิบึ้นมามออ็พบว่าเป็นแม่น้อสาวเสียีอเธอเป็นนโทรเ้ามา
“ฮัลโหล ว่าไ”
“พี่ฝนลืมบราวนี่ที่สั่เบลล์ไว้”
“อุ้ยาย โทษที พี่ไม่เห็นเธอ็นึว่าเธอลับบ้านไปแล้ว อยู่ไหนเนี่ย”
“พี่อยู่ไหนล่ะ เี๋ยวั้นไปหา”
“มาสิ” ฝนบอำแหน่อเธอในบริเวบริษัท และยืนรอเบลล์สัรู่หนึ่ น้อสาววิ่ระหืระหอบเ้ามา
“ไม่สนใอเ้าเลย”
“โอ๋ อโทษ ๆ ลืมไป อบุมานะ”
“เบลล์ไม่ิเินนะ ให้ฟรีเลย แ่มีเื่อนไนิหน่อย”
“เฮ้ย ริิ แล้วเื่อนไอะไรว่ามา”
“อแม่้าอลู้าทีนึ”
“โหวว เื่อนไอะไรอเธอเนี่ย” ลู้าสาวสวยโวย
“แหม มันไม่ไ้ยาเย็นเลยนะ วัน่อนพี่ฝนให้รอเท้าเบลล์แ่ยัมีเื่อนไให้เบลล์ยันอ่านหนัสือ เบลล์ว่ามันยาว่านี้หลายเท่าัว”
“้า ๆ อะ อ็ไ้” ฝนสวมอเบลล์หนึ่รั้ เ้าน้อสาวทำสีหน้าพออพอใ
“แล้วนี่ะลับบ้านแล้วใ่ไหม”
“เบลล์ว่าะไปหาอะไรินับเพื่อน ผ่อนลายันะหน่อยนึ ฟรายเย์ไนท์อ่านะ เสร็แล้ว่อยลับไปอ่านหนัสือ่อ ว่าะรีบอ่านั้แ่ืนนี้เลย ิว่าะพยายามอ่านเ็บไปเรื่อย ๆ ีว่า ะไ้ไม่หนัอนสอบอี”
“โอ้ย ฟัแล้วปลาบปลื้มใั น่ารัมา เป็นเ็ีแบบนี้ไปนาน ๆ นะ”
“่า ุแม่า”
ทัู้่ยิ้มให้ัน ่อน่าฝ่ายแยย้ายันไปนละทา...
ึแล้ว ราว ๆ ีหนึ่ ฝนนั่พิพนัเียนอน มีผ้าห่มสีมพูอ่อนลุมรึ่่อนัว ในมือำลัถือหนัสือเล่มโปร หนึ่ในหลายร้อยเล่มที่เธอื้อมาสะสมไว้ วารีเล็ไล่อ่านัวอัษรอย่าั้อั้ใ ึ่เธอมัทำเ่นนี้เสมอ ในยามที่ัารสื่อสาราโลโเี่ยล ารอ่านือสิ่ที่ทำให้เธอลายเป็นนลา มีไหวพริบ และเป็นผู้ให่เินัว
“รื” เสียสมาร์ทโฟนึ่ั้อยู่บนโ๊ะ้าเียสั่นสะเทือน ฝนหันมอ้วยวามประหลาใว่าใรันที่โทรมาึป่านนี้
“เอ๊ะ เบลล์?” ฝนหยิบมอหน้าอพบว่าื่อผู้โทรเป็นน้อสาวอมป่วนอ่าย หัวใเธอเ้นแรึ้นเล็น้อย รีบว่ำหนัสือลบนเีย ่อนรับสาย้วยวามรวเร็ว
“ว่าไ มีอะไรเหรอเบลล์”
“...”
“ฮัลโหล”
“...”
“เบลล์ มีอะไรรึเปล่า โทรมาป่านนี้?”
“ป...ปว..หัวว”เสียพู่อน้าแหบพร่าัานโทรเ้า
“เป็นอะไรน่ะ ไม่สบายเหรอ” ฝนเอ่ยถาม้วยน้ำเสียเือไป้วยวามใระนห่วใย
“ฮื้อออ...มึนน เอิ๊” หาแ่หาเสียนั้น..
“เอ๋..นี่เมาเหรอ???” ฝนถามและเลิิ้ว้วยวามสสัย
“อื๋ออ ม่าย ม่ายมาวววว” แ่เสียน่ะเมาั ๆ
“อ่าวเฮ้ย ไม่เหมือนทีุ่ยันไว้นี่หน่า เธอบอะอ่านหนัสือ แ่นี่ลับเมาเหมือนหมา อยู่ไหนเนี่ย?” ฝนถาม้วยเสียเ้ม
“นะ..นอนนน อยู่”
“นอนที่ไหน อย่าบอว่านอน้าถนนนะ”
“้อ นอน โบนนนเีย”
“แล้วโทรมาทำไม!” ฝนถามลับ้วยน้ำเสียห้วน
“้อนอนอยู่ับพี่โฝนนน”
“ไอ้บ้า! เพ้อแล้ว”
“ออ..เอิ๊ ะ..อโหน่ยยย”
“เฮ่อ” ฝนถอนใ้วยวามเพลีย
“อุ๊บหน่อยยยย” เสียุ๊บัลั่นเ็มหูฝน ทำให้นแนเธอลุู่ึ้นมาในทันใ
“เอาเ้าไป!”
“พี่โฝนนนนนน”
“อะไร?”
“พี่โฝนนนนนนน”
“มีอะไร็ว่ามาสิเรียอยู่ไ้” ฝนเริ่มรำา
“เบลล์รัพี่!”
“...”
“เบววว ร้า พี่ โฝนนน”
“พูาไร้สาระแบบนี้พี่ะวาสายแล้วนะ เมา็ไปนอนไ้แล้วไป”
“อย่าทิ้เบวววนะ ยะ..อย่า..”
“นี่ๆ มีสิหน่อยสิ ลุไปอาบน้ำนอนไป เี๋ยวไม่สบายนะ” ฝนรอเสียุ ๆ ลไป
“...”
“ฮัลโหล ๆ เบลล์ ยัอยู่ไหม?”
“...”
ูเหมือนปลายทาะเียบไป หาแ่สายยัไม่ถูวา ฝนเริ่มรู้สึเป็นห่วเบลล์ แ่ไม่รู้ะทำอย่าไร ทำไ้เพียพยายามแนบหูฟัว่าะนี้น้อสาวอยู่ในอาารหรือมีสภาพเป็นอย่าไร
“เฮ้ย ไอ้เบลล์ มึนอนี ๆ ิวะ” เสียใรนหนึ่ัแทรึ้นมาไลๆ
“ฮัลโหล ๆ “ ฝนพยายามส่เสียเรียัึ้น
“เฮ้ย! ไอ้นี่ หนีบหมอน้าูนเยินหมแล้ว” เสียใรอีนหนึ่บ่นแว่วัเ้ามาอี
“อ้าว โทสับมัน โทรออหาใรอยู่วะเนี่ย... ฝน เฮ้ย! พี่ฝน ฮะ..ฮัลโหล”
“นี่พี่ฝนเอ ไม่ทราบพูับใรอยู่ะ” ฝนเอ่ยเสียเรียบ ๆ
เพื่อนสาวอเบลล์รายหนึ่บอื่อเธอไป และให้รายละเอียว่านี่เป็นห้อนอนในอนโมิเนียมส่วนัวอเธอ โยที่เธอและเพื่อนสาวอีน่วยันลาัวเบลล์ึ่ื่มนเมานไร้สิลับมานอนพัที่ห้อเธอ โยไ้ทำารออนุาทาบ้านเบลล์ไว้่อนหน้านั้นแล้วว่าเบลล์ะนอน้าืนที่นี่
“ูแลเบลล์้วยนะ ท่าทาะเมาหนั” ฝนเอ่ยปา
“อ้อ ไม่เป็นอะไรหรอ่ะ ไอ้นี่มันเมาแล้วทั้พูมาทั้หื่น่ะพี่ฝน เลยยเียให้มันนอนนเียวไปเลย พวเราไปนอนโฟานอห้อ นี่ลับเ้ามาเอาหมอนัน”
“นี่แสว่าเมาันบ่อยล่ะสิ”
“อ๋อ ปละเปล่า่ะ แ่ปีละหนสอหนเอ”
“ยัไ็แล้วแ่ ื่มันปริมาแ่พอเหมาะ็แล้วันนะะ ยัเรียนันอยู่ แอลอฮอล์ึมเ้าเนื้อสมอบ่อย ๆ อามีผล่อวามสามารถ้านวามำไ้ เพราะนาแ่อนไม่เมาเบลล์็ะแย่อยู่แล้ว” ฝนร่ายยาว
“่ะ ๆ พี่ฝน ว่าแ่มันโทรไปหาพี่ทำไมะ”
“ไม่รู้เหมือนัน มือลั่นมั้”
“หนูอโทษแทนมัน้วย็แล้วัน่ะ รบวนพี่ฝนแย่เลย ึ ๆ ื่น ๆ”
“ไม่เป็นไร ั้นฝาสันิไ้ไหมะ ถ้ายัไน้อ่วยเอาผ้าุบน้ำเ็หน้า เ็ัวเ้าสัหน่อย ถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ไ้็น่าะี พี่ว่าถ้าปล่อยให้หลับไปเลยแบบนี้เรว่าเบลล์ื่นึ้นมาะป่วย เห็นเมื่อี้บ่นว่าปวหัว”
“ไ้่ะพี่ฝน พวหนูะปิบัิาม” เพื่อนสาวอเบลล์รับำหนัแน่น
“อบุ่ะ”
หลัาพี่สาวนสวยวาสายไป บรราเพื่อนสาวอเบลล์่าหัวเราะิั และถือโอาสปิบัิามำสั่อฝนอย่าเร่รั้วยารเ็ัวและลอราบอเบลล์ึ่หลับใหลไร้สิออนหมสิ้น...
.
.
‘ูอยู่ที่ไหนวะเนี่ย?’
ภาพเพานที่่อน้าุ้นเย่อย ๆ ปราึ้นในวาลมโอเบลล์ เธอำลัรวบรวมวามิว่าเิอะไรึ้น
'อนโอไอ้...นี่หว่า พวเราไปเที่ยว ื่ม...แล้วู็... เฮ้ย ใรเปลี่ยนเสื้อผ้าใหู้วะ?' เบลล์ีัวลุผึ่อน้มมอัวเอพบว่าัวเธอสวมเสื้อยืและาเาสั้นอนอื่น ึ่น่าะเป็นอเพื่อนสาวเ้าออนโ
เบลล์หยิบสมาร์ทโฟนมาเลื่อนหน้าอ พบว่าปัุบันเป็นเวลาประมาแปโมเ้าอวันเสาร์ สาวน้อยาโ่อย ๆ ลุเิน้า ๆ ลอเปิประูแ้มออไปูพบว่าเพื่อนสาวอเธอสอนนอนหลับสนิทันบนโฟาัวให่ เธอัสินใไม่ปลุเพื่อนปล่อยให้นอนหลับ่อไป ่อนปิประูลับเ้ามาในห้อนอนอีรั้ เปิหน้าอสมาร์ทโฟนั้ใะโทรบอุแม่ว่าเธอะลับบ้านราว ๆ ่อนเที่ย แ่แล้ว็ไ้พบ้อมูลอย่าหนึ่...
สายสุท้ายที่เธอโทรออเป็นื่ออ พี่ฝน ในเวลา 01.14 น.!
“ิบหายแล้ว! ุทำอะไรลไปวะ?”
เบลล์รวบรวมวามล้าราว ๆ สอนาที ่อนัสินใโทรลับไปยัเบอร์อพี่สาว รอสายไม่นานนั เสียเล็ ๆ ็ัรอเ้ามา
“ฮัลโหล เบลล์”
“เอ้อ..พี่ฝน ื่นยัะ”เบลล์ทัทายอย่าสุภาพ
“โอ้ย ื่นั้แ่เ็โมแล้ว้ะ”
“ือ เบลล์...”
“สร่าเมาแล้วยัน่ะเรา?”
“อะ...เอ่อ ือ..เมื่อืนเบลล์โทรหาพี่ใ่ไหม แล้วพูอะไรบ้าบอับพี่รึเปล่า?” เบลล์ถามอย่าละล่ำละลั
“อ๋อ..เมื่อืนน่ะเหรอ เธอโทรมาหาพี่น่ะแหละ อืมม..แล้ว..ำไม่ไ้เลยเหรอว่าพูอะไรออมาบ้า”
“ะ..ำไม่ไ้น่ะสิ อ่า...เบลล์้อพูอะไรแย่ ๆ ับพี่แน่เลยใ่ไหม”
“เฮ่อ..ี้เมาเอ้ย!”
“่า..เบลล์่าอะไรพี่ไปรึเปล่า?”
“็ไม่ไ้พูอะไรแย่นี่..เธอ็แ่พูว่า...”
“พูว่า??”
“พูว่าปวหัว แล้ว็บ่นหิวอยาินนั่นโน่นนี่เ็มไปหม”
“แ่นั้นเหรอ”
“อื้ม..แ่นี้แหละ” ฝนอบลับมาเพียเท่านี้
“เฮ่อ ่อยยัั่วหน่อย” เบลล์ถอนหายใอย่าโล่อ
“อะไร ทำยัะัวเอมีวามลับสุยอปปิเอาไว้ ลัวพี่รู้เหรอ” พี่สาวหยอเย้าลับมา
“เปล่า ๆ เบลล์รู้สึเรใพี่น่ะ เบอร์พี่ฝนเป็นเบอร์สุท้ายที่เบลล์โทรอออน่ำ เมื่อืนอนเมาเผลอไปเลื่อนปลล็อ แล้วมือลั่นโนเบอร์พี่ ่า...เ้า็ลัวะพูอะไรหยาบายออไป ือ แบบไม่มีสิน่ะอนนั้น”
“ถึเธอพูอะไรออมามาว่านั้น พี่็ไม่ถือสา ไม่เอามาิเป็นริเป็นัหรอ ็แ่นเมาพู เื่ออะไรไม่ไ้อยู่แล้ว”
“แหมพี่ บาทีเ้า็บอว่านเมามัพูอะไรออมาาส่วนลึริ ๆ ในในะ นั่นแสว่าเบลล์ินไม่อิ่ม ฮ่า ๆ”
“เหรอ..อืม..ั้นมั้ แล้ว.. ื่นมาปวหัวไหม?” เสียฝนถามลับมาเรียบ ๆ
“ไม่เลย แ่นิหน่อยเอ แล้วนี่เพื่อนเบลล์มันับเ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หมเลย เ็เนื้อเ็ัวให้อี่าหา รู้สึัวเอสะอายัไไม่รู้ ปิ็ะปล่อยให้นอนไปนเ้าเลย่อยอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ”
“็ีแล้วนี่ เธอะไ้ไม่ป่วย อ้อ แ่เมื่อวานเธอบอพี่ไว้ว่าะั้ใอ่านหนัสือ แ่็ันเมาหัวทิ่มแบบนี้ ไม่น่ารัเลยนะ”
“เ้าอโทษนะเ้าระหนัไปหน่อย เปลี่ยนเป็นเริ่มวันเสาร์ละัน”
“อให้ไ้ริ ๆ เถ้อ”
“เอ้อ..พี่ินบราวนี่เ้าหรือยั” เบลล์เปลี่ยนเรื่อ
“ินแล้ว ทุนมว่าอร่อยมา”
“อุหนุนเพิ่มเิมไ้นะ้ะ ถ้าสนใ”
“้า ๆ ุแม่้าี้เมา” พี่สาวอบเสียใส
...
เบลล์วาสายไปรู่ให่แล้ว แ่ฝนยันั่นิ่มอสมาร์ทโฟนในมืออเธออยู่
“ฝน เป็นอะไรลู นั่ยิ้มน้อยยิ้มให่ับโทรศัพท์นเียว” เสียุแม่เอ่ยถามะเินผ่านมา
ฝนสะุ้เล็น้อย มือ้าหนึ่ยสมาร์ทโฟนึ้นแนบอ ใบหน้าาบไป้วยรอยยิ้ม ในะที่เอ่ยอบออไป
“อ้อ..พอี พิแทอัพไอี่ะแม่ รูปน่ารัมาเลย อยาะเลิฟสัร้อยรั้ ฮิๆ”
..END..
ผลงานอื่นๆ ของ anonymousforbf ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ anonymousforbf
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น