[OS BEAST- JunSeung] Distance

เนื้อเรื่อง

ผ่านไปสามเดือนนับตั้งแต่รวบรวมความกล้าออกไปสารภาพรัก แต่ก็ถูกปฏิเสธกลับมา
เราทั้งคู่ต่างก็ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยให้เรื่องในวันนั้นกลายเป็นแค่ความฝัน 

ความเป็นเพื่อนของเรา ก็ได้แค่ความเป็นเพื่อน ระยะห่างระหว่างเรา ก็ยังห่างเท่าเดิม...

เราทั้งคู่เติบโตมาด้วยกัน...ตั้งแต่จำความได้ผมก็มีเขาอยู่ข้างๆแล้ว บ้านเราอยู่ข้างๆกัน เราไปเรียนด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ทำอะไรหลายๆอย่างด้วย จนผมรู้สึกว่าเขากลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของผมไปเสียแล้ว 
จากประถม เข้าสู่ชีวิตมัธยม และเราทั้งคู่ก็ตัดสินใจที่จะมาอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกัน ทุกๆวันของผมมีเขาอยู่ข้างๆเสมอ จนผมเผลอคิดไปว่า  'เขาเป็นของผม'

เมื่อเริ่มคิดก็เริ่มมีระยะห่าง....

ระยะห่างระหว่างผมกับเขาคือความเป็นเพื่อน
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมพยายามจะก้าวข้ามระยะห่างนั้น ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมพยายามทำลายระยะห่างระหว่างเราให้น้อยลง และผมก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มารู้ตัวว่าการทำลายระยะห่างนั้นจะเป็นการสร้างมันให้เพิ่มมากขึ้น

ผมอยากใกล้ชิดเขา แต่นั่นก็ทำให้ผมห่างไกลการที่ผมมีแค่เขามันทำให้ผมปฏิเสธความจริงที่ว่าเขาก็มีคนอื่น เขามีสังคมของเขา มีเพื่อนของเขา มีชีวิตความเป็นอยู่ของเขาเอง มีแต่ผมนี่แหละที่มีแค่เขา

เมื่อได้รู้ ระยะห่างที่ควรจะน้อยลงกลับยิ่งเพิ่มมากขึ้น....

มือที่เคยจับกันให้ความรู้สึกดี แต่ตอนนี้มือนั้นไม่มีที่ว่างให้ผมอีกแล้ว 
ที่ๆเคยเป็นของผม ไม่ใช่ของผมอีกต่อไปแล้ว

รอยยิ้มอ่อนโยนที่มีให้ผม และแน่นอนว่ามันก็มีให้คนอื่นด้วยเช่นกัน แต่ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมเกลียดการที่เขามอบรอยยิ้มนั้นให้คนอื่น ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมหวงแหนความใจดีของเขา ไม่อยากยกความใจดีนั้นให้กับใคร ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เริ่มรู้สึกว่าอยากจะเก็บเขาไว้เพียงคนเดียว

ความรู้สึกอยากครอบครองมันทำให้เจ็บปวดขนาดนี้เลยงั้นหรอ...

ผมรู้ดีว่ามันผิด ความต้องการของผมมันเป็นสิ่งที่ผิดสำหรับเขา แต่ผมห้ามมันไม่ได้
ยิ่งนานวันมันยิ่งเพิ่มพูน ยิ่งวันยิ่งมากขึ้น ผมไม่สามารถจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้เลย 

ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่ต้องมองเห็นเขาพูดคุยสนุกสนานกับคนอื่น ผมรู้สึกแย่ทุกครั้งที่เขามีความสุขกับคนอื่น

เขาจะรู้ไหมนะว่าการที่ผมไม่มีเขาอยู่ข้างๆมันทั้งเหงาและเจ็บปวด

ความรู้สึกอิจฉาค่อยๆเกาะกินตัวผม ผมอิจฉาทุกคนที่ได้ใกล้ชิด ได้หัวเราะไปกับเขา ผมอยากเป็นคนที่เขาคอยใส่ใจ อยากให้เขาคิดถึงแต่ผม อยากให้เขาให้ความสำคัญกับผมเหมือนที่ผมให้กับเขา

ผมเป็นคนเห็นแก่ตัวหรอ ความรักของผมเป็นความรักที่เห็นแก่ตัวใช่ไหม ?
นี่รึเปล่าที่ทำให้ระยะห่างของผมและเขามันมากขึ้นไปอีก.....

ผมมองเห็นเขาแม้ว่าเขาจะอยู่ไกลเป็นกิโลเมตร หรือแม้แต่ห่างกันแค่ไม่กี่เมตร แต่สำหรับเขา ถึงผมจะอยู่ห่างจากเขาแค่ 10 เซนติเมตร แต่เขาก็ไม่เคยมองเห็นผมเลยสักครั้ง

อยู่ใกล้กันแต่ไม่อาจสัมผัสกัน อยู่ใกล้กันก็เหมือนห่างไกล....

แล้วที่สุดระยะห่างของผมและเขาค่อยๆเพิ่มมากขึ้น จากที่มือที่เคยเกาะกุมกันไว้ จากระยะห่าง 0 เซ็นติเมตรค่อยๆเพิ่มขึ้น 
10...20...30...และค่อยๆเพิ่มขึ้น

ผมตัดสินใจที่จะหยุดระยะห่างนั้นด้วยการกระชากเขาเข้ามาด้วยความรู้สึกของผมเอง ผมใช้ความรู้สึกของผมเป็นเครื่องมือฉุดรั้งเขาไว้ ผมคิดว่าอย่างน้อยความผูกพันที่เคยมีจะสามารถรั้งเขาเข้ามาไว้กับตัวเองได้ ผมจึงสารภาพรักกับเขาออกไป.....

'ทำยังไงฉันถึงจะลดระยะห่างของเราสองคนได้ล่ะ...'

‘ฮยอนซึง...นายหมายความว่าอะไร'

'ฉันอยากอยู่ใกล้นาย อยากใกล้นายให้มากกว่านี้ ฉันอยากจะลดระยะห่างของเราลง ฉันไม่อยากเป็นแค่เพื่อน'

'...'

'ฉันรักนายนะจุนฮยองอา รักนายมานานแล้ว รักมากจนไม่อยากให้นายไปอยู่กับคนอื่น ไม่อยากให้นายยิ้มกับคนอื่น ไม่อยากให้นายไปใจดีกับคนอื่น'

'...'

'ฉันอยากใหนายมองฉันแค่คนเดียว ยิ้มให้ฉัน ห่วงใยฉัน และอยู่ด้วยกันกับฉันเหมือนเมื่อก่อน เหมือนตอนที่เรายังเด็ก ตอนที่มันไม่มีระยะห่างระหว่างเราเหมือนตอนนี้'

'ทำไมนายถึงคิดว่านั่นคือความรักล่ะ ?'

'...'

‘มันอาจจะเป็นแค่ความผูกพันระหว่างเราสองคนก็ได้นะ เราโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เรียนที่เดียวกัน กลับบ้านพร้อมกัน และก็ทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน มันอาจจะเป็นความผูกพันที่นายเข้าใจผิดว่านั่นคือความรัก'

'...'

'นายลองกลับไปคิดดูดีๆนะฮยอนซึงอา เราเองก็เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่...'

เขาพูดแบบนั้นก่อนจะเดินจากไป

ทำไมถึงดูถูกความรักของผมขนาดนั้นล่ะ ? เพราะว่าผมเป็นผู้ชายหรอ ? หรือเพราะคิดว่าผมบ้างั้นหรอ ? ความรักของผมมันไม่มีค่าขนาดนั้นเลยหรอ ?

แต่แล้วเราทั้งคู่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนกับเรื่องในวันนั้นเป็นเพียงความฝัน ผมและเขาก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ยังไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเดิม และแน่นอนว่าระยะห่างนั้นก็ยังมีเท่าเดิม

เขายังคงยิ้มแย้มให้กับคนรอบข้างเหมือนเดิม หัวเราะกับเพื่อนๆเหมือนเดิม ส่วนผมก็ยังคงคอยมองเขาแล้วทำได้แค่เพียงเจ็บปวดอยู่เหมือนเดิม....

"นี่จางฮยอนซึงงี่ เลิกเรียนวันนี้นายจะไปที่ไหนต่อ" เพื่อนคนหนึ่งในสาขาวิชาเอ่ยถามหลังจากหมดเวลาเรียนในวันนี้

"ไปรอจุนฮยองอาเรียนเสร็จแล้วจะกลับบ้านด้วยกัน" ผมค่อยเก็บของบนโต๊ะลงกระเป๋าอย่างไม่รีบร้อนนัก

"นายนี่ตัวติดกับยงจุนฮยองคนนั้นจังเลยนะ เขาก็ออกจะเพื่อนเยอะอยู่นา"

"อืม..." ผมตอบรับสั้นๆพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้มลงเก็บของลงกระเป๋าต่ออย่างเงียบๆ

เมื่อเก็บสัมภาระเสร็จเรียบร้อยผมก็เดินออกมาจากห้องบรรยายแล้วมุ่งหน้าตรงไปยังสาขาวิชาของเขา นั่งรออยู่นานก่อนที่จะมองเห็นเขาเดินออกมาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง....

เขาทั้งสองหัวเราะให้กันอย่างสนุกสนาน หยอกล้อกัน ยิ้มให้กัน กอดกัน และบอกว่ารักกัน ก่อนที่จะเดินผ่านไป...

ทำไมนะ เราห่างกันเพียงไม่กี่เมตร แต่ทำไมถึงมีแค่ผมที่เห็นเขา ทำไมถึงมีแต่ผมที่มีแค่เขา...

ทำไมคนที่อยู้ข้างนายไม่ใช่ฉันนะ ทำไมไม่ใช่ฉัน ทำไมวันนั่นถึงปฏิเสธฉัน แต่วันนี้กลับมีคนอื่น

นี่สินะคำตอบของนาย นี่สินะคำตอบของการที่นายทำเหมือนว่ามันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

มีแค่ฉันคนเดียวสินะที่รักนาย

ฉันไม่สามารถลดระยะห่างนั้นลงได้จริงๆสินะ ไม่ได้จริงๆ.....