[Harry One Shot] Bonus Chapter 1D - One Direction

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

This is the Bonus Chapter of 1D Fiction(One Direction Fic). Just little things but really SWEET. Guys, Hope you like it.

เนื้อเรื่อง

                คนตัวสูงเลือกที่จะวิ่งขึ้นบันไดแทนการรอลิฟต์   ตอนนี้แฮร์รี่ไม่มีอารมณ์ที่จะรออะไรทั้งสิ้น   หลังจากเครื่องลงจอดที่สนามบินได้ไม่กี่นาที   เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจนทำให้เขาต้องรีบมาที่โรงพยาบาล

เข็มฉีดยาถูกฉีดลงบนผิวหนัง   อมิตารู้สึกเจ็บเล็กน้อยแต่ความรู้สึกนั้นก็ค่อยๆหายไปเพราะฤทธิ์ของยาชา   หลายนาทีต่อมาเหงื่อหลายเม็ดเริ่มผุดขึ้นบนหน้า   เธอกำลังจะทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต

แฮร์รี่หอบแฮกหน้าห้องคลอดก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสีเขียวที่หมอให้มาอย่างรวดเร็ว   เขาทำอะไรไม่ถูกสักอย่าง   ร้อนรนไปหมด   แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของผู้หญิงที่รักเรียกสติเขากลับมา   คนกำลังจะเป็นพ่อยิ้มตอบ   ไม่นานใบหน้าเปื้อนยิ้มของเธอกลับแสดงความเจ็บปวดออกมา   มือคู่สวยกำผ้าไว้แน่น   จะให้ยืนเฉยๆอย่างเดียว   เขาทำไม่ได้หรอก

“หมอ!  ผมจับมือเธอได้ไหมฮะ”   แพทย์พยักหน้า   แฮร์รี่กุมมือเธอไว้   ลูบมันเบาๆด้วยความคิดที่ว่ามันจะบรรเทาความเจ็บปวดได้   ว่ากันว่าผู้หญิงเป็นเพศที่อ่อนแอ   เขาขอค้านเต็มที่เลย   ตอนจะคลอดพวกเธอต้องใช้แรงมหาศาลซึ่งอาจจะมากกว่าการยกน้ำหนักของผู้ชายด้วยซ้ำ   แถมยังต้องทนรับความเจ็บแบบที่ตัวเขาเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะรับมันไหวรึเปล่า   รอยบีบตอนนี้เป็นหลักฐานอย่างดี   คิดอะไรได้สักพัก   มือของแฮร์รี่ถูกบีบแน่นมากที่สุด   รู้สึกเหมือนเล็บของเธอจะจิกไปบนผิวหนังเขาด้วย  

น่าแปลกที่เขาไม่รู้เจ็บปวดเลยสักนิด   มีเพียงแต่เสียงร้องของเด็กทารกเท่านั้นที่เข้ามาในหู   ตอนนี้พวกเขาทั้งคู่ได้เป็นพ่อแม่คนแล้วจริงๆ

“ลูกชายครับ”   คนทำคลอดวางเด็กไว้ข้างๆคนเป็นแม่   ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือเด็กตัวสีแดงผมสีน้ำตาลเข้มที่นอนอยู่ข้างๆ   อมิตายิ้มออกมาแล้วปิดตาลง

แฮร์รี่เดินกลับไปกลับมาระหว่างเตียงแม่และเด็กตลอดทั้งวันทั้งคืน   ลูกชายของเขาสมบูรณ์แข็งแรงดี   แต่คนเป็นแม่นอนนิ่งมาทั้งวันแล้ว   ถึงแม้หมอจะบอกว่าเป็นเรื่องปกติ   แต่ชีพจรที่เต้นต่ำลงทำให้เขากังวลสุดๆ  

เขาจับมือเธออีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับเย็นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา   ความแข็งแกร่งในตัวหายไปไหนก็ไม่รู้  

“เอมี่   รอยเล็บคุณอยู่บนมือผม   คุณต้องตื่นมาทำแผลให้นะ”

“คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะให้ผมอยู่ข้างๆตลอด   นอนอยู่แบบนี้ไม่เรียกว่าผิดสัญญาเหรอ”

น้ำใสๆไหลอกมาจากตา   ซึ่งเธอไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง

“ลูกอยู่ตรงนั้น   เขากำลังรอให้เราตั้งชื่ออยู่นะ”

“ขอร้องล่ะ   ตื่นขึ้นมาทำหน้าที่ภรรยาและแม่ของลูกอย่างที่คุณตั้งใจไว้ได้ไหม” 
 

และเหมือนความพยายามของแฮร์รี่จะเป็นผล   เขาได้ยินเสียงแผ่วเบาที่ออกมาจากปากหญิงอันเป็นที่รัก

“หนาว”   อมิตาพูดเสียงเบาและแหบมากจนแฮร์รี่ต้องเอาหูเข้าไปใกล้เพื่อให้ได้ยินชัดมากขึ้น

เขาขยับผ้าห่ม   แล้วเดินไปปรับแอร์   ให้เธอหนาวน้อยลง

“แม่”   หญิงสาวพยายามลืมตาขึ้น   เธอเห็นเพียงภาพมัวๆเบลอๆตรงหน้า   แต่เพราะความผูกพันที่มากพอทำให้รู้ว่าคนที่เดินอยู่รอบๆเตียงเป็นสามีตัวเอง

“แฮร์รี่”   ถึงเสียงจะเบาแต่คนถูกเรียกก็ได้ยิน   แฮร์รี่วิ่งกลับที่เตียงทันที   มือข้างหนึ่งจับมือเธอไว้   อีกข้างลูบเบาๆที่เส้นผม   “ผมอยู่นี่   อยู่ตรงนี้แล้วที่รัก   อยู่ตั้งแต่คุณกำลังคลอดลูกของเรา”   พูดจบก็ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของเธอ

“ลูก”   อมิตาพยายามยันตัวเองขึ้นมานั่งบนเตียงโดยมีแฮร์รี่คอยช่วย   ถึงจะหนาวและปวดท้อง   แต่เธอก็อยากเห็นหน้าลูกตัวเอง

“แดดดี้จะพาเฮนรี่ไปหาคุณแม่นะครับ”   แฮร์รี่อุ้มลูกชายขึ้นมาอย่างถนัดมือ   แล้วเดินตรงไปยังเตียงที่อมิตานั่งอยู่

“มันมีแค่ชื่อเดียวผุดเข้ามาในหัว   คุณคิดว่าไง   ถ้าผมจะตั้งชื่อลูกว่าเฮนรี่”   คนเป็นแม่ได้แต่ยิ้มแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย   ในขณะที่แฮร์รี่กำลังจะส่งลูกให้เธออุ้ม   อาการปวดท้องอย่างรุนแรงก็ปรากฏขึ้น   ถึงขั้นที่ต้องกดปุ่มเรียกฉุกเฉินให้พยาบาลและหมอเข้ามาดูอาการ

แฮร์รี่เห็นน้ำใสๆไหลออกมาจากตาของเอมี่   เขาอยากจะเข้าไปช่วยแต่เฮนรี่ก็ร้องไม่หยุดเหมือนกัน

“โอ๋ๆ  ไม่ร้องนะลูก   คุณแม่เป็นเป็นคนเก่ง   เดี๋ยวคุณแม่ก็หาย   เฮนรี่ยิ้มสิครับ”   แฮร์รี่อุ้มลูกขยับไปมา   พยายามทำให้เขาหยุดร้อง

“นั่นแหละ   อย่างนั้นแหละ”   แฮร์รี่ดีใจเมื่อลูกหยุดร้องแล้วยิ้มตามที่บอก   เขาจึงแกล้งทำเสียงเป็นเด็ก   เผื่อมันจะช่วยให้เธอเจ็บน้อยลง   “คุณแม่ครับ   เฮนรี่ยิ้มตามที่แดดดี้บอกแล้ว   คุณแม่ต้องหายนะฮะ”

 

 

ความเจ็บปวดเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่ง   แต่ที่เจ็บปวดกว่านั้นแล้วทำให้น้ำตาไหลก็คือการที่ลูกอยู่ห่างจากตัวเธอเองแค่ไม่กี่เซน   แต่อมิตากลับแตะต้องตัวเขาไม่ได้เลย   อย่างนี้จะเรียกว่าเป็นแม่คนได้ยังไง

“เดี๋ยวหมอจะให้ทานอาหารเพิ่ม   คุณเสียพลังงานกับเลือดไปเยอะมาก   ความดันก็เลยต่ำ   ส่วนอาการปวดท้องเป็นเพราะการบีบตัวของมดลูก   เราจะสอนวิธีนวดให้”

“สอนเลยครับ   ผมพร้อมแล้ว”   แฮร์รี่รีบปรี่เข้ามาทันที   เขาทำตามได้อย่างรวดเร็ว   นิ้วมือกดนวดไปบนหน้าท้องของอมิตาอย่างนุ่มนวล   เพียงไม่กี่วัน   อาการของเธอก็ดีขึ้น   จนแพทย์อนุญาติให้กลับบ้านได้   และความฝันที่จะได้อุ้มลูกของเธอก็เป็นจริง   ตอนนี้เฮนรี่นอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดคนเป็นแม่

“ผมเป็นพ่อคนแล้วจริงๆ   อย่าลืมสัญญาที่จะเรียกผมว่าแดดดี้ล่ะ”   แฮร์รี่จับพวงมาลัย   เตรียมออกรถ

“ไม่ได้หรอก   มันไม่ชินปาก   เรียกแฮร์รี่เหมือนเดิมนั่นแหละดีแล้ว   ส่วนแดดดี้ก็ให้ลูกเรียกไป”   อมิตาที่อุ้มเฮนรี่อยู่พูดสวนกลับมา

“อ้าว   คุณก็ผิดสัญญาดิ   ที่ผมอยากให้เรียกเพราะคนอื่นจะได้รู้ว่าคุณเป็นคนพิเศษ   ไม่มีใครเรียกผมแบบนี้ได้   นอกจากคุณ”

“แฮร์รี่   ฟังนะ   เพราะชื่อนี้ไม่ใช่เหรอที่ทำให้เราเจอกัน   เพราะชื่อนี้ไม่ใช่เหรอที่ทำให้เรารักกัน   และก็เพราะชื่อนี้อีกไม่ใช้เหรอที่ทำให้เรามาเป็นครอบครัวเดียวกัน”

“แต่…”

“ไม่ว่าฉันจะเรียกคุณว่ายังไง   เอมี่ก็จะรักแฮร์รี่แค่คนเดียว   เอมี่จะเป็นของแฮร์รี่คนเดียว”

“ตลอดไป?”   ดวงตาสีเขียวมรกตมองมาอย่างคาดคั้น

“ใช่   ตลอดไป”   เธอตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเพื่อยืนยัน   นั่นทำให้เขายิ้มอย่างมีความสุข

“แล้วแฮร์รี่คนนี้ก็จะรักเอมี่คนเดียว   แฮร์รี่จะเป็นของเอมี่คนเดียว   ตลอดไป…”   พูดจบก็หอมแก้มอมิตาและจูบหน้าผากเฮนรี่   ก่อนจะขับรถออกไป   

-The End-


“All my heart is yours, sir: it belongs to you; and with you it would remain, were fate to exile the rest of me from your presence forever.”
― Charlotte Brontë, Jane Eyre