[TS6] Troublemaker ::ขอโทษครับ! ผมมันตัวปัญหา::

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1:: ใช่ซี๊! ไม่มีใครรักน้องเซนอยู่แล้วนิ่ =w=

Chapter 1

"นายปฏิภาณ!"

"ค..ครับ T^T" คราวนี้ยิ้มไม่ออก

"ทำแบบนี้มาแล้วกี่ครั้ง!"

"ค..."

"ทุกครั้งที่มาสาย แต่ถ้าเฉพาะเดือนนี้ก็ 18 ครั้งครับ"

เวรมาก! ไอ้โอโม่! นอกจากจะขาวแล้วยังปากไวอีก กำลังจะบอกว่าครั้งนี้ครั้งแรกอ้ะT^T

"จริงเหรอ"

"ค...ครับ" คนอย่างเหมียวเซนโกหกไม่เก่ง ที่สำคัญ... หน้าครูโหดอ่ะ แง๊~

"ทำไมแค่เก็บขยะถึงทำไม่ได้ห๊านายปฏิภาณ! ทำอะไรเพื่อสังคมซักอย่างนี่เป็นมั้ย สอบวิชาฉันก็ได้ไม่เคยเกิน 0 มาโรงเรียนก็สาย บลาๆๆๆๆๆๆ~ .... ฉันจะทำยังไงกับลูกศิษย์อย่างเธอดีเนี่ย!"

ครูคายความอัปยศของเซนน้อยออกมาหมดทุกอย่าง ฮึกๆๆๆ ใช่เซ่ คนอย่างเค้าจะไปมีอะไรดี เรียนก็ไม่เก่ง มาโรงเรียนก็สาย ทำอะไรก็ผิดไปหมด อยู่ไปก็อายแมวเปล่าๆ เค้าจะไปโดดน้ำตายยยยย แง๊งงงงงงง TTwTT (เหมียวเซนโหมดน้อยใจชีวิต)

"จะไปไหน!"

ครูสุดโหดถามเมื่อเห็นเซนค่อยๆถอยไปยังประตูทีละนิดๆ พร้อมกับมองครูด้วยแววตาน้อยใจอย่างสุดซึ้ง

"อะไร ครูดุแค่นี้น้ำตาหยดเหรอ นี่ถ้าไม่ติดว่าพ่อแม่เธอโฟนอิน(?)มาจากอเมริกาว่าให้ช่วยดูแลเธอเป็นกรณีพิเศษล่ะก็ ฉันไม่จ้ำจี้จ้ำไชเธอขนาดนี้หรอกนะนายปฏิภาณ!"

ฮึกๆๆๆ ถ้าไม่ใช่คุณพ่อคุณแม่ขอร้อง คงไม่มีใครเหลียวแลน้องเซนนนนนนนน T3T

"น้ำตาหยดอีกแล้ว อยากจะบ้าตายกับลูกเพื่อนฉันจริงจริ๊ง เอางี้ ต่อไปครูจะหางานง่ายๆให้เธอทำ เป็นการลงโทษที่มาสายแล้วขี้โกงไม่เก็บขยะ คราวนี้ถ้าเธอโกงอีก ฉันจะไม่เซ็นอนุมัติให้เธอจบม.5เลยคอยดู"

น้ำตาที่คลออยู่เหมือนจะหยดแหล่มิหยดแหล่หายกลับเข้าต่อมไปหมดเมื่อได้ยินคำว่างานง่ายๆ หน้าที่เหมือนแมวหงอยเริ่มสดชื่นขึ้นมาอีกครั้ง

"อยากรู้จริงๆว่าพ่อแม่เธอเลี้ยงลูกด้วยอะไร ชอบเอาน้ำตามาอ้อนอยู่เรื่อย" ครูสุดโหดพึมพำแต่ยังไงก็ไม่อาจรอดพ้นหูแมวไปได้ ฮี่ๆๆๆ ก็น้องเซนน่ารัก แถมบ่อน้ำตาตื้น ....ไม่ตื้นแล้วจะรอดเหรอ ^w^v

"งานแรก เธอต้องไปเป็นพิธีกรหน้าเสาธงทุกเช้า"

งานนี้คงเป็นแผนให้เซนมาโรงเรียนแต่เช้าสินะ ไม่เป็นไรๆ งานไม่ยากเท่าไหร่ เคยเข้าแถว 4-5 ครั้ง ก็แค่พูดว่าขอเชิญครูคนนั้นคนนี้ออกมาให้โอวาท งานง่ายๆ ชิลๆ ^-^

"งานที่สอง จัดรายการเสียงตามสายในคาบพัก"

เสียงตามสายเหรอ มันจะเหมือนงานดีเจที่คุณแม่ทำอยู่ตอนนี้มั้ยน๊า ไอ้ที่หาเรื่องนั้นเรื่องนี้มาพูดแล้วก็เปิดเพลงเพราะๆ อันนี้ก็คงไม่ยากล่ะมั้ง ถ้าครูเห็นว่าทำแล้วห่วย เดี๋ยวก็เปลี่ยนให้คนอื่นมาทำเอง ฮี่ๆๆๆๆ

"งานสุดท้าย เป็นต้นเสียงนำร้องเพลงมาร์ชโรงเรียนในคาบประชุมทุกเย็น"

ร้องเพลงเหรอ เป็นต้นเสียงด้วยยยยย ครูคงจะรักเซนมากสินะ ฮึกๆๆๆๆ เซนกับการร้องเพลงมันถูกกันซะที่ไหน เคยไปร้องคาราโอเกะแล้วโดนตู้ข้างๆด่าด้วย Y3Y แล้วที่สำคัญ แมวที่ไหนจะอยู่ถึงคาบประชุมเล่า T^T เล่นให้งานเช้า กลางวัน เย็น แบบนี้ กะจะไม่ให้หนีออกนอกโรงเรียนก่อนเวลาเลยใช่ม๊ายยยยย T0T น้องเซนงอนคุณพ่อคุณแม่แล้ว! (เริ่มพาล =w=)

"แล้วก็ห้ามหายไปโดนไม่มีเหตุผลเด็ดขาด ไม่ว่าป่วยหนักแค่ไหน ต้องแจ้งครูล่วงหน้าก่อน 3 ชั่วโมง เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปเลย ตกลงนะ"

ใครจะไปค้านครูได้ TT-TT

"แต่ครูครับ..."

หลอดไฟข้างๆเซนพูดขึ้น -*- เซนรีบหันขวับไปยังคนที่กล้าค้านครูอย่างอึ้งๆ นานทีปีหนจะมีคนกล้าเถียงครูสุดโหด แล้วทุกรายที่เถียงก็โดนดุซะจนหงอทั้งนั้น ฮี่ๆๆๆ ฉันจะดูแกโดนด่า ไอ้โอโม่วววววว >w<~

"ครูรู้ว่างานเหล่านี้เป็นของคณะกรรมการนักเรียน แต่ถ้าให้แต่หัวกะทิทำ คนชั้นกลางๆ(ถึงโง่)ก็ไม่มีการพัฒนากันพอดี"

เวรกรรม มันไม่โดนด่า=w= แถมกลายเป็นไอ้เหมียวเซนคนนี้นี่แหละที่รู้สึกเหมือนจะโดนด่าว่าโง่ ไม่หรอกมั้งถ้าไม่ใช่ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ คณิต อังกฤษ ภาษาไทย สังคม เซนก็ไม่ได้โง่อะไรนักหนานะ =_=;;; (แค่เกือบครบทุกกลุ่มสาระ)

"เอาอย่างนี้ละกัน ถ้ากังวลเรื่องนี้นักก็ลงมาควบคุมเองซะเลยสิ ครูก็อยากให้มันเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว อ๊ะ! ถึงเวลาสอนพอดี พวกเธอก็ควรจะเข้าเรียนได้แล้ว เลิกแถว 10 นาทีแล้วเนี่ย^^"

ครูก้มมองนาฬิกาพร้อมกับหอบของเล็กน้อยเพื่อเตรียมเข้าสอน แถมก่อนไปยังหันมาพูดในสิ่งที่ทำให้เด็กฉลาดอย่างเซนต้องเครียดเพิ่มขึ้นอีกต่างหาก

"อย่าลืมล่ะ ครูฝากดูแลควบคุมนายปฏิภาณด้วยเลยนะ ไหนๆคุณก็เป็นคนเจอเค้าทำผิดนี่ คุณวาโย"

.

.

.

.

.

.

.

.

.
.

"นี่คุณวาโย ตั้งแต่ตอนนี้ของครูนี่หมายถึงอะไร หมายถึงเที่ยงนี้ต้องไปจัดรายการเสียงตามสายเลยใช่มั้ย อ๊ากกกกกกกก เซนน้อยอยากจะบ้าาาาา"

เซนเดินโวยวายไปมาในห้องประธานนักเรียน อยู่มา 5 ปีเพิ่งรู้ว่ามันมีห้องนี้อยู่ข้างๆห้องปกครอง แถมยังดูอลังการงานสร้างยังกะในหนัง เหมือนห้องผู้บริหารบริษัทใหญ่ๆเลย มีโต๊ะทำงานแล้วก็เอกสารกองพะเนินเทินทึก คอมพิวเตอร์จอใหญ่เบ้อเริ่ม มีตู้ยักษ์(จริงๆคือตู้ที่ใหญ่มากๆ -_-^) มีห้องน้ำในต้วอีก ต้องมีตู้เย็นอยู่ที่ไหนซักแห่งแน่ๆ แค่เซนยังมองไม่เห็น แต่ที่สำคัญกว่านั้น สำคัญที่สุดเลยก็คือ...

จอทีวีมากมายที่ถ่ายภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงเรียนชนิดที่เรียกได้ว่าทุกซอกทุกมุม เล่นเอาผนังด้านนึงของห้องไม่มีที่ให้แขวนอะไรได้เลย ดังนั้น ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจซะแล้ว ที่ทำไมนายโอโม่คนนี้ถึงรู้ว่าเซนทำความผิด T^T

อ้อ! ลืมไปอีกอย่าง เพิ่งรู้ตะกี๊ก่อนเข้าห้องมาว่าไอ้คนขาวๆข้างๆนี้มันเป็นประธานนักเรียน ไม่น่าเชื่อจริงๆ รัศมีความเป็นผู้นำไม่มีเลย มีแต่ออร่าความขาว ....แต่เท่านั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ เซนอิจฉาาาาาาา

"ผมว่าแทนที่คุณจะมายืนกระชากผมตัวเอง คุณควรจะเตรียมตัวสำหรับการจัดรายการในวันนี้มากกว่านะ"

"แล้วมันต้องทำอะไรยังไงมั่งฉันจะไปรู้ได้ยังไง คนนะไม่ใช่เทวดา แล้วอีกอย่างเจ้าของงานคนก่อนต้องฆ่าน้องเซนแน่ๆเล๊ยยยยย"

วาโยมองคนข้างๆอย่างเหนื่อยหน่ายสุดๆ คนอะไร ขี้โวยวายเป็นบ้า ตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องนี้ก็ตะโกนโหวกเหวก ดีนะที่ห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียง เพราะต้องใช้ประชุมคณะกรรมการนักเรียน ไม่งั้นครูห้องข้างๆคงได้เอาไม้เรียวมาฟาดให้หุบปากแน่ๆ

"คุณปฏิภาณ...."

"เรียกเซนก็ได้ =w=" คนพูดทำหน้าแมวอย่างเซ็งๆ

"ครับ คุณเซน เรียกผมว่าเก่งก็ได้นะ=w=" หน้าแมวมาก็หน้าแมวกลับ ถึงจะไม่เหมือนแมวเท่าไหร่ก็เหอะ-_-^

"อือ....เก่ง..."

ทำไมแค่เรียกชื่อถึงเหมือนชมมันเลยวะ =_=a

"โอเค คุณเซน ผมว่าเรามาพูดเรื่องงานกันเลยดีกว่า เสียงตามสายที่คุณต้องจัด มีเวลาให้ 30 นาที ก็คือตั้งแต่ 12.30-13.00 คุณจะพูดอะไรก็ได้ มันไม่มีกฏเกณฑ์หรอกนะว่าต้องหาแต่สาระความรู้มาพูด"

=_=+

เหมือนโดนด่าว่าไร้สาระ .....ไม่หรอกมั้ง ....ใช่มั้ย

-_-*

"ใน 30 นาที คุณสามารถเปิดเพลงได้ แต่ก็ต้องดูด้วยนะว่าเวลารวมแล้วมันจะประมาณไหน ส่วนใหญ่จะเปิดวันละ 3-4 เพลง ซึ่งก็ถึอว่าเยอะแล้ว"

"เรื่องเพลงไม่ห่วง ห่วงแต่เรื่องพูดเนี่ยแหละ หมายความว่าจะพูดอะไรก็ได้ แค่ให้มันผ่านๆไปใช่มั้ย หมายถึง... คนตั้งใจฟังกันแค่ไหน บางทีแค่เปิดเพลงก็พอแล้วนี่ =3="

"ตอนเกรซ ...หมายถึงคนที่จัดประจำน่ะ คนก็ฟังกันค่อนข้างเยอะนะ มีจดหมายมาขอเพลง มีฝากข้อความอะไรแบบนี้ด้วย"

เริ่มฟังเซนก็ยิ่งเหงื่อตก ขนาดพูดหน้าชั้นยังกลัวแทบตาย แล้วจะให้ไปจัดรายการสด คนฟังเยอะ มีขอเพลง แถมต้องพูดอะไรอีกก็ไม่รู้ ถึงจะแค่ครึ่งชั่วโมงแต่มันก็มีผลต่อจิตใจของน้องเซนนนนนนนนน T^T

"เฮ้ย! ไม่ต้องร้องไห้ก็ได้ มันไม่ยากขนาดนั้น ...คนอะไรวะ ร้องไห้โคตรง่ายเลย" ประโยคหลังบ่นกับตัวเอง แต่มีเหรอที่จะรอดพ้นหูแมวไปได้

"ใช่เซ่! เซนมันขี้แง เอะอะก็ร้องไห้ๆๆๆๆๆ ไม่มีอะไรดีซักอย่าง ไม่มีใครรักด้วย แง๊งงงงงงงงง TTTTwTTTT"

เจอโหมดนี้ ท่านประธานนักเรียนถึงกับกุมขมับ จะปลอบก็ปลอบไม่เป็น มีอยู่ทางเดียวรอให้มันสงบสติอารมณ์ลงได้เอง แล้วก็ต้องระวังไม่ให้คลุ้มคลั่งออกไปกัดใครเข้า (คนรึอะไร!??)

ว่าแต่.....

.

.

.

ทำไมชีวิตประธานนักเรียนต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยยยยย จะเข้าเรียนก็ไม่ได้เข้า ต้องมานั่งคุยงานกับมัน แถมมันยังมีหน้ามาร้องแงๆใส่อีก อร๊ากกกกกกกกกก น้องเก่งอยากจะบ้าาาาาาาาาาาาาา TT[]TT (เป็นไปตามเซนอีกคน =_=a)

=======================================================

Writer Talk :
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านแล้วเม้นกันนะคะ
ตอนนี้ดูเหมือนจะไร้สาระไปหน่อย อิ๊ๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^

=======================================================