ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : โมริโมโตะ ริวทาโร่!!! =[]=;;
"เอาเลือดปลอมทาเก้าอี้อาจารย์ฟูจิโมโตะ"
"วันนี้อาจารย์ใส่ชุดขาวด้วย"
"ก๊ากกกกกกกๆๆๆๆๆ~"
"เงียบเดี๋ยวนี้นะฮิค!"
บทสนทนาข้างต้นเป็นของยาบุ ยูยะ ฮิคารุ และยาบุ ตามลำดับ
"ริวจังไม่ได้ตั้งใจใช่มั้ย"
"ใช่แล้วล่ะครับ^^"
ทุกสายตาจ้องไปที่คนที่ยืนทำหน้าระรื่น ดูแล้วเหมือนมันภูมิใจมากกว่าจะไม่ได้ตั้งใจ
แต่ในสายตาของชิเนน ยูริ พี่รหัสที่ประเสริฐที่สุดในโลกใบนี้ ... ริวจังเป็นเด็กน่าสงสาร ทำอะไรก็มีแต่โดนดุโดนว่าตลอด เขาจึงต้องคอยปกป้องน้องน้อยที่น่ารักคนนี้ หารู้ไม่ว่า มันน่ารักก็เฉพาะแต่กับพี่รหัสเนี่ยแหละ
"ชิเนน! เลิกให้ท้ายเด็กนี่ซักทีได้มั้ย กี่ครั้งแล้วที่โมริโมโตะริวทาโร่ทำผิดแล้วนายคอยแก้ตัวให้น่ะ"
ยูริมองหน้ายูยะอย่างท้าทายก่อนเปิดสมุดบัญชีเล่มหนาที่พกติดตัวไว้ตลอดเวลา สมุดเล่มนี้เอาไว้ใช้จดวีรกรรมต่างๆของน้องรหัสสุดแสบที่ตอนนี้ยืนยิ้มแบบเริงร่า
"786 ครั้ง แล้วก็ไม่ได้ให้ท้ายด้วย ริวจังยังเด็กอยู่นะ!"
"ตั้งแต่อยู่โรงเรียนนี้มา นายก่อเรื่องมาแล้ว 786 ครั้ง งั้นเหรอโมริโมโตะ ริวทาโร่!"
"รวมครั้งนี้ก็เป็น 787 ครับรุ่นพี่โคตะ^^"
"สมุดบัญชีของชิเน็นจดได้ 1200 ครั้งสินะ"
ยูยะพึมพำกับตัวเองเบาๆ
"ผมก็ตั้งใจจะทำให้ได้ครบนั่นแหละครับรุ่นพี่ทาคากิ ต้นไม้จะได้ไม่ตายเปล่า^^"
"ไม่ได้ถามเฟ้ย!"
"ยูยะอย่าพูดไม่สุภาพกับน้องสิ"
ประธานนักเรียนเอ็ดเพื่อนเบาๆ ทำเอาตัวป่วนอย่างริวทาโร่ถึงกับหัวเราะด้วยความสะใจ
"ฉันว่านายต้องโดนไล่ออกก่อนแน่ๆ อาจารย์ฟูจิโมโตะสวยขนาดนั้น"
"ไม่เกี่ยวเลยฮิค"
ยาบุส่ายหน้าอย่างระอาให้กับความอยากมีส่วนร่วมของเพื่อนสนิท ก่อนหันไปมองจอมก่อเรื่องที่นั่งทำตาใสโดยมียูริคอยให้ท้าย
"ยูยะ พาฮิคกับชี่ออกไป ฉันจะคุยกับริวจังตามลำพัง"
"บุจจี้จะมีความลับกับฉันเหรอT^T"
ฮิคารุผู้อยากรู้ทุกเรื่องร้องโอดครวญขณะโดนยูยะลากตัวออกจากห้องไป ส่วนยูริ เมื่อให้กำลังใจน้องรหัสเสร็จก็เดินออกไปรอข้างนอกแต่โดยดี
ปัง!
"พี่ไม่คิดว่านายไม่ได้ตั้งใจหรอกนะริว ถึงชี่จะมองว่านายเป็นเด็ก ทำอะไรตามความคึกคะนอง แต่ตัวนายก็น่าจะรู้ตัวเองดีอยู่แล้ว"
ยาบุเปิดประเด็นเมื่อเห็นว่าประตูถูกกระแทกปิดอย่างแรงด้วยฝีมือของพี่รหัสสุดรักของริวทาโร่
"ผมไม่ได้อยากทำซะหน่อย"
ริวทาโร่เถียงด้วยสีหน้าเรียบเฉย มองหน้าประธานนักเรียนอย่างไม่เกรงกลัวใดๆทั้งสิ้น ทำเอารุ่นพี่แทบจะยกมือกุมขมับ ... เด็กนี่รับมือยากจริงๆ คุยแบบนี้มา 787 ครั้ง ก็เครียดกว่ามันทุกครั้ง
"งั้นก็อธิบายมาสิ"
"อาจารย์ฟูจิโมโตะไม่ใช่อาจารย์ที่ดี แล้วก็ไม่ได้สวยด้วย"
"นายก็เลยเอาเลือดปลอมไปทาเก้าอี้อาจารย์? ... นี่ริว มันไม่ได้เกี่ยวว่าอาจารย์จะดีมั้ย สวยมั้ย แต่นายไม่มีสิทธิทำอย่างนั้น"
"ผมทำด้วยความพอใจ"
ยาบุอยากเรียกยูริมาฟังน้องรหัสตัวเองพูดประโยคนี้ ตาแบ๊วๆ หน้าตาน่ารักๆ แต่คำพูดแต่ละคำมันทำให้คนฟังแทบตบะแตก นี่ขนาดเขาคิดว่าตัวเองเป็นคนใจเย็นแล้วแท้ๆ ยังอดคิดไม่ได้เลยว่าถ้าได้กระโดดฟาดมันซักทีจะรู้สึกดีขนาดไหน
"ตั้งแต่ม.1แล้วนะริว ตอนนี้นายอยู่ม.3 มันไม่มีอะไรดีๆเกิดขึ้น หลังจากที่นายทำเรื่องพวกนี้"
"ผมได้สนิทกับพวกพี่ๆไง"
คำพูดใสซื่อดูจริงใจ ถ้าเป็นในสถานการณ์อื่นคงจะน่าซาบซึ้ง ... แต่นี่มันไม่ใช่!
ตั้งแต่ริวทาโร่เข้ามาเรียนในโรงเรียนนี้ในชั้นม.1 เด็กคนนี้ก่อเรื่องตลอด ตอนนั้นยาบุอยู่ ม.4 และไม่ได้เป็นประธานนักเรียนเหมือนในตอนนี้ แต่เพราะโรงเรียนนี้มีระบบสภานักเรียนที่แปลก คือแบ่งเป็นสภาม.ต้นและม.ปลาย โดยให้ประธานนักเรียนฝ่ายม.ต้นควบคุมเฉพาะม.1-ม.3 ทำให้เขาที่สนิทกับประธานนักเรียนฝ่ายม.ต้นในตอนนั้น ต้องคอยดูแลเด็กคนนี้ ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง ยาบุต้องคอยไกล่เกลี่ยอยู่เสมอ
และในปีนี้ สภานักเรียนฝ่ายม.ต้นได้ถูกยกเลิกไปเพราะเหตุผลบางประการ ทำให้ภาระทั้งหมดตกอยู่ที่สภานักเรียนใหญ่ โดยเฉพาะประธานนักเรียนอย่างยาบุ ที่อุตส่าห์คิดไว้ว่าปีที่เขาเป็นประธาน จะไม่ต้องมีริวทาโร่มายุ่งเกี่ยว เพราะเด็กนั่นต้องอยู่ในความดูแลของสภาม.ต้น กลับกลายเป็นต้องมาซวย รับหน้าที่นี้มา 3 ปีซ้อน
"ริว พี่ว่านายคงไม่ได้สบายใจเท่าไหร่หรอกที่ทำเรื่องแบบนี้ มีอะไรในใจเล่าให้พี่ฟังได้นะ"
ยาบุพูด เหมือนที่เคยพูดทุกครั้งที่ริวทาโร่ทำความผิด ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเด็กนี่ไม่ยอมบอกอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว
"ผมทำเพราะอยากทำ และไม่เห็นว่าจะมีอะไรเสียหาย"
"นายยังไม่เข้าใจความเสียหายที่เกิดขึ้นอีกเหรอ"
"ก็ไม่เห็นมีใครได้รับบาดเจ็บ"
"ความอับอายคือความเสียหายอย่างนึง!"
ยาบุอดไม่ได้ที่จะตวาดรุ่นน้องจอมป่วน ในขณะที่ตัวการยังยิ้มหน้าระรื่น ... ยูริสอนมาดีจริงๆ จำได้ว่าครั้งแรกที่ทำผิด ริวทาโร่ทำหน้านิ่งมากๆ แต่หลังจากพี่รหัสกับน้องรหัสได้พบกัน จากหน้านิ่งๆ ก็กลายเป็นรอยยิ้มกวนเบื้องล่างในที่สุด =w=;;
"โอเค... พี่ว่านายกลับไปเรียนได้แล้ว เรื่องบทลงโทษ ขอเป็นเย็นนี้จะบอกแล้วกัน"
ในที่สุด คนที่ต้องยอมแพ้ก่อนก็ต้องเป็นยาบุทุกที นี่ถ้าเขากับริวทาโร่อายุเท่ากัน อะไรๆมันก็คงจะง่ายกว่านี้
"ครับ^^... แต่ขอบอกไว้ล่วงหน้า ว่าผมเบื่อขัดห้องน้ำ ถางหญ้า คัดลายมือ แล้วก็ทำความสะอาดตึกมากๆ ^^"
----------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น