คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปรับตัวไม่ทันค่ัะ
Chapter 2
ปรับตัวไม่ทันค่ะ - -
“จะบ้าหรือไง พี่นั่นแหละโรคจิตพูดไปมั่ว” โลตัสพูดขึ้นมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เค้าไม่ใช่โรคจิตสักหน่อย”
ถ้ามันไม่ใช่โรคจิตมันคงไม่ขึ้นไปข่มขืนฉันบนห้องหรอกกนะ หรือใครจะบอกว่า เออ หมอนั่นมันเป็นคนดี มันเป็นคนรักชาติ ศาสนา ฮึ่ย! โจรโรคจิตก็ไม่ปานสินะ --
“หรือแกจะเถียงพี่ล่ะ!!!” ฉันขึ้นเสียง ด้วยนิสัยขี้โมโหของฉัน ถ้ามีใครมากระตุ้นมันก็จะเกิดขึ้นมาเองโดยที่ฉันก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น
“เดี๋ยวพ่อจะอธิบายให้ฟังนะ ก่อนที่จะเข้าใจผิดกันไปใหญ่ ^^”
“ผมขออนุญาตออกไปข้างนอก - -”
ผู้ชายที่นั่งอยู่ลุกออกไปอย่างหน่ายๆ ท่าทางขรึมๆ เขาเดินออกไปแบบคนเซ็งกับชีวิตมาเป็นร้อยชาติอ่ะ
“ฮ่ะๆ คนนี้ใครคะคุณพ่อ”
“ลูกชายของพ่อเอง”
>///<
หล่อเกิ๊น ป๊ะ
ห๊า! นั่นคือความจริง? แต่เท่าที่ฉันรู้มาคือ ลูกชายของคุณพ่อตอนนี้อยู่ที่ต่างประเทศไม่ไช่หรอ แถมยังเป็นเด็กผู้ชายที่อายุยังน้อยอยู่เลยนี่นา เพิ่งรู้ตอนนี้ว่าพวกนี้มันโตกันหมดแล้ว O_O
ฉันคือลูกติดทางฝั่งแม่ บ้านที่อาศัยอยู่ตอนนี้คือบ้านของคุณพ่อ แต่ฉันก็อยู่มานานแล้วนะ บ้านหลังนี้อยู่แล้วอบอุ่น คุณพ่อก็รักฉัน คุณแม่ก็รักฉัน ถ้าจะให้ผู้ชายอีกสองคนมาอยู่ฉันไม่ยอมหรอก ฉันไม่ชอบให้ใครแย่งคนที่ให้ความรักฉันไป ฉันไม่ยอมว๊อย! - H -
ฉันเป็นเด็กมีปัญหาหัวใจ ฉันนี่โคตรเห็นแก่ตัวเลย =O=
“คนนี้ชื่อว่าบอลลูน” คุณพ่อพูดแล้วยิ้มแล้วมองไปทางผู้ชายที่ไปนั่งอยู่ข้างนอกบ้าน “อีกคนชื่อเหมือนกัน”
“คนที่สองก็ชื่อบอลลูนหรอคะ” โลตัสถามแบบโง่ๆ
“ไม่ใช่ๆ อีกคนชื่อว่า‘เหมือนกัน’”
แปลกแฮะ คนอะไรชื่อเหมือนกันตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้ยิน คนตั้งไม่รู้ว่าจะตั้งว่าอะไรหรอถึงได้ตั้งชื่อลูกกันแบบแปลกๆ --* แต่ก็ยั่งดีที่อย่างน้อยก็มีชื่อไว้ให้เรียก
“แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ จะไปไหนกันหรอค่ะ แพ็คกระเป๋าใบเบ่อเร่อ ^^?” ฉันว่าพลางมองกระเป๋าใบใหญ่ๆสองใบที่แม่บ้านถืออยู่อย่างแปลกใจ
“ไปประชุมที่มัลดีฟ”
“ไปกี่วันคะ”
“สักสองสามเดือน”
โว๊~ ไปประชุมสองสามเดือนก็ใต้องไปแล้ว ปกติเค้าประชุมกันไม่กี่วันก็จบแล้ว นี่ไปตั้งสามเดือน ฉันไม่ยอมหรอก แล้วไม่ให้ไป ด้วย! อยู่บ้านก็เซ้งจะตายอยู่แล้วเนี่ยเห้อ อยากจะไปเปิดหูเปิดตาดูอะไรที่มันสร้างสรรค์บ้าง
“ไปประชุมทำไมมันนานจังเลยคะ ต้องมีอะไรแน่ๆเลย”
“ฮ่ะๆ”แม่ฉันจีบปากจีบคอแล้วตีที่ไหลคุณพ่อเบาๆ “เราจะไปสวีทกันด้วยน่ะจ๊ะ จะได้ไม่เสียเที่ยวพอไปเที่ยวมัลดีฟเสร็จ เราก็จะไป ซารังเฮโย๊ต่อกันที่เกาหลีจ้ะ”
=O= แม่ฉัน! เกิ๊นเกิน
“คุณพ่อคุณแม่ก็แบบนี้ทุกที พวกหนูก็ปิดเทอมกันแล้วทำไมไม่ให้ไปด้วย” โลตัสว่างอนๆ แล้วสะบัดหน้า(แบบคนน่ารักอ่ะนะ)
“ไว้โอกาสหน้านะจ๊ะ ลูกๆ ทั้งหลาย ^^”
“เดี๋ยวพ่อต้องไปสนามบินแล้ว พ่อฝากดูแลลูกชายทั้งสองด้วยนะ ถ้ามันดื้อก็ทำโทษมันได้เลยพ่อไม่ว่า”
“...!!!”
คิดหนัก -*-!
จะให้ฉันกับน้องอยู่กับผู้ชายสองคนในบ้านเนี่ยนะ ใครๆก็รู้ว่าพวกผู้ชายมันเป็นเพศที่เถื่อนๆทั้งนั้น โอ๊ย ฉันต้องปวดหัว ชักกระแด่วๆ ตายคาบ้านแน่ๆเลย อีกอย่างฉันไม่ไม่ค่อยสุงสิงกับพวกผู้ชายด้วย = =
คอยดู๊คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่ พวกนายต้องรู้ซะบ้างว่าใครมันใหญ่ที่สุดในบ้าน ถึงแม้ว่าบ้านหลังนี้จะเป็นของคุณพ่อที่เป็นพ่อพวกนายก็เถอะ แต่ฉันกับน้องถือสิทธิ์ว่าฉันอยู่มานาน โฮ๊ ๆๆๆ พวกนายต้องทนอยู่ไม่ได้แน่ๆ เอิ๊ก ๆ
ฉันยอมได้ได้ที่จะให้ใครมาแย่งความรักไปจากฉัน ฉันมันชั่วมาก ToT
“คุณพ่อค่ะ พวกหนูเป็นผู้หญิงนะคะ”
“แต่พ่อเชื่อว่าลูกชายทั้งสองพ่อ เป็นสุภาพบุรุษพอ ^^”
TOT ตรงไหน ?
แล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ใครก็ได้บอกฉันหน่อยได้มั้ยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นสุภาพบุรุษพอ TT^TT ดูก็รู้แล้วว่ามันเป็นผู้ชายที่เจ้าเล่ห์ ใจร้าย กะล่อน
“แต่หนูสองคนเป็นผู้หญิงนะคะ”
ที่สำคัญฉันสวยละดับเฟรชชี่ฮอทที่สุดด้วย ส่วนโลตัสก็ระดับเจ้าหญิงของโรงเรียนเลย ใครว่าฉันสองคนหยิ่งฉันไม่แคร์ เพราะอะไรน่ะหรอ
เพราะฉันสวยไงคะ!!
“งั้นถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรหาแม่ แล้วกัน” คุณแม่ฉันฉันพูดแบบคิดหนัก
“แล้วถ้ามีใครตายในบ้านล่ะคะ”
“เอาไปฝังไว้หลังบ้านเลยลูก - -*” ง่ะ “แม่รับรองได้ว่าไม่เกิดอะไรแน่นอน บอลลูนกับเหมือนกันเป็นคนน่ารัก แม่รับรองว่าลูกทั้งสองต้องปรับตัวเข้ากับสองคนนี้ได้อย่างรวดเร็ว”
เพี้ยง~ เพี้ยง~ เพี้ยง~ สาธุ! ขอให้มันเป็นจริง
“แม่ค่ะ รีบกลับมาเร็วๆนะคะ”
“จ้า แต่ต้องดูแลตัวเองนะ เพราะว่าแม่บ้านคนรับใช้กลับต่างจังหวัดกันหมด แต่ไม่นานหรอก สักอาทิตย์สองอาทิตย์ก็กลับมาแล้วล่ะ”
นั่นก็จริง ฉันได้ข่าวว่า แม่ของป้าแอนนา ป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแกต้องกลับไปดูใจแม่ของแก แต่แม่บ้านคนอื่นๆจะปล่อยให้กลับทำไมก็ไม่รู้ แล้วทีนี่ฉันก็ไม่ได้อยู่สบายเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ทั้งเรื่องข้าวปลาอาหาร กะละมัง จานชาม -*- สารพัดเรื่องวุ้ย
“แม่คะ ตาโตปรับตัวไม่ทัน =O=”
“เดี๋ยวก็ชิน ^^”
“ไม่ชิน ToT”
“ไม่ชินก็ไม่ชิน แต่แม่ต้องไปแล้วล่ะ กลับมาจะซื้อเกาลัดมาฝาก”
“หนูไปซื้อแถวตลาดเยาราชก็ได้ค่ะ”
พอพูดจบคุณพ่อคุณแม่ก็เดินไปหน้าบ้าน เหมือนเหตุการณ์มันเร็วมาก เร็วจริงๆแทบจะปรับตัวไม่ได้แล้วนี่ฉันก็เพิ่งตื่นขึ้นมาด้วย มันเลยรู้สึกแบบว่าเบลอๆ เหมือนคนที่เอ๋อไม่รู้เรื่อง
กลุ้มๆ โว้ยยย~ มีใครเห็นใจฉันที่จะต้องแบกภาระอันหนักอึ้งเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบแบบนี้บ้างเนี่ย เอื๊อก~ ตายดีกว่า!
sunnyhouse .
ความคิดเห็น