คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ใคร ใน บ้าน !!!
Chapter 1
Who are U?
“กรี๊ดดดด!!!!”
ฉันกรีดร้องเสียงดังลั่นห้องนอนของตัวเองก่อนจะลืมตาโผลงขึ้นด้วยความตกใจ หัวใจเต้นโครมครามยิ่งกว่ากลองที่ตีไม่เป็นจังหวะ เมื่อรู้สึกว่าขณะที่ฉันกำลังหลับสบายอยู่บนเตียงนอนเหมือนมีคนจ้องหน้าอยู่ตลอดเวลา O_O
ฉันจ้องใบหน้าของบุคคลที่อยู่ตรงหน้าอย่างพิจารณา ก่อนจะไล่ตามองลงตั้งแต่ทรงผมที่มีไรผมสีน้ำตาลปรกตรงที่หน้าผาก ลงมาที่คิวเข้มหน้าไล่ลงมาที่ดวงตาคมกริบที่แฝงไปด้วยเสน่ห์ สันจมูกที่เรียวสวยริมฝีปากที่แสยะยิ้มที่มุมปากเล็กๆ ฉันกระพริบตาตัวเองปริบๆ ก่อนจะอ้าปากค้างจนไม่รู้ว่าตอนนี้แมลงวันบินเข้าไปในปากกี่ตัวแล้ว ฉันสลัดหน้าตัวเองไปมาก่อนจะ
“กรี๊ดดด...ไอ้บ้า! แกจะข่มขืนฉ๊านนน!!!”
ฉันรีบผลักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าออกไปจากตัวเองอย่างแรง จนหมอนั่นแทบหงายหลัง ยังไม่พอฉันเอื้อมมือไป หยิบหมอนข้างที่อยู่ใกล้ๆตัวมาฟาดหน้าหมอนั่นอีกที ฉันฉันจะสวย ถึงฉันจะเพอร์เฟ็กต์ แต่ฉันก็ ไม่เคยเสียซิงให้ผู้ชายหน้าไหนเลยนะเฟ้ย (ภูมิใจ ^^) ถึงนายจะหล่อปานเทพบุตร ฉันก็ไม่ย๊อมมม!!!!
“เฮ้ย! อะไรของเธอวะเนี่ย”
“อะไรของนายมากกว่า ฉันนอนของฉันอยู่ดีๆอ่ะ” ฉันมองหน้าหมอนั่นที่อย่างเคืองๆ “นี่นายจะมาปล้ำฉันใช่มะ...นี่แนๆๆ” พอฉันพูดจบฉันก็ขว้างมอนใบสุดท้ายที่อยู่บนหัวนอนใส่หน้าหมอนั่นอีกหนึ่งใบ
เอ่า TOT กรรมแล้วไงต่อ อีตาหมอนั่นเจือกรับหมอนได้แล้วปาไปที่อื่นซะงั้น อาวุธคู่ขายก็ไม่เหลือแล้ว มีแต่ตุ๊กตาหมีที่รัก ที่ตัวอ้วนปุ้มปุ้ย นิ้มนิ่ม นิ่มยิ่งกว่าขนเป็น แล้วหมีแค่นี้จะทำอะไรหมอนั่นได้ ล่ะ TT^TT~
“นาย!”ฉันเอามือชี้หน้าหมอนั่นก่อนจะยืนขึ้นบนเตียงอย่างทุลักทุเลด้วยความตื่นตระหนก“นายอย่าเดินเข้ามา ถ้านายยังไม่เชื่อฉันล่ะก็!!...ฉันจะ ฉันจะ ฆ่านาย!!!”
“ฮะ = =”
หมอนั่นมองหน้าฉันแล้วเดินเข้ามาช้าๆ
“ยังอีก ฉันบอกว่าอย่าเดินเข้ามาไงเล่า กรี๊ดดด ฉันทนไม่ไหนแล้วน่ะเฟ่ย”
ฉันมองซ้ายมองขวาอีกครั้ง ซ้ายก็ไม่มี ขวาก็ไม่มี แล้วตูจะเอาตัวรอดได้ไงฟะเนี่ย ! o_o? อ่อนึกออกแล้ว ว่าจะต้องทำยังไงให้ไอ้หมอนี่มันไม่สามารถทำร้ายฉันได้ ฉันหยิบผ้าห่มขึ้นมาด้วยมือทั้งสองข้างกระพือๆ ให้ผ้ามันกระจายออกเป็นแผ่นสีเหลี่ยมผืนผ้า ก่อนจะ
ย้ากกกส์~~~
ฉันกระโจนลงจากเตียงพร้อมกับเอาผ้าห่มไปคุมตัวหมอนั่น ฉันลงไปคร่อมตัวหมอนั่นพอดีเป๊ะ ดีล่ะคร่าวนี้นายหนีฉันไปไหนไม่พ้นแล้วล่ะ อีตาบ้าโรค จิต! ตุบตับๆๆๆ
เว้ยยย~
หมอนั่นดันตัวเองขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จากที่ฉันนั่งคร่อมอยู่กลายเป็นฉันหงายหลังซะดือๆ หัวโขกกับพื้นดังปัก!ตายแล้ว ยัย‘ตาโต’คนนี้จะรอดไปจากเงื้อมือผู้ชายอกสามศอกได้มั้ยเนี่ย อย่าว่าแต่สามศอกเลยศอกเดียวฉันก็สู้ไม่ได้ TOT
“เธอเป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ย --?”
“ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันสวย ฉันเซ็กซี่แต่ฉันไม่อยากโดนข่มขืน น้า T^T”
“ฉันจะข่มขืนเธอที่ไหนเล่า ยัยบ้าเอ้ย!”
อ่าว ไม่ได้เข้ามาข่มขืนอย่างนั้นเหรอ แล้วจะเข้ามาในห้องหญิงโสดอย่างฉันทำไมก๊าน งั้นถ้าไม่มีเจตนาร้ายทำไม ไม่ปล่อยฉันอีกล่ะ
หน้านายกับหน้าฉันมันห่างกันแค่คืบเดียวเองนะ --*
“ปล่อยฉัน ลุกออกไปจากตัวฉันได้แล้ว”
“อ๊ะๆ อย่าดิ้นนะคนดี ^^”
หมอนั่นทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ แล้วยื่นหน้ามากระซิบที่ข้างหูฉันเบา ทำเอาฉันรู้สึกว่าขนลุกซู่ แบบที่ว่าไม่เคยเป็นมาก่อน หมอนั่นยิ้มที่มุมปากก่อนยักยักคิ้วข้างเดียวหยอกๆ >///<
สายตาอาฆาตของฉันเริ่มจิกไปที่ดวงตาอันคมกริบขิงเขาอย่างจริงจัง มือที่ว่างอยู่ก็ทำหน้าที่ดันหน้าอกออกจากตัวของหมอนั่นให้ห่างออกไป
บ้าเอ้ย ใครก็ได้ช่วยบอกตาโตทีสิว่าไอ้หมอนี่มันเป็นใครกันแน่ สาธุ~ ฉันภาวนาขอใครเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้ขอให้ฉันฝันไปด้วยเถิ๊ดดด~
“ผมบอกว่าอย่าดิ้นไงครับ คนสวย คนเซ็กซี่ ^^”
“ไอ้บ้า ไอ้ๆๆ ไอ้หน้าหมา แก๊!!”
“กรี๊ดดด!!!!”
ฉันตัดสินใจกรี๊ดดังๆใส่หูหมอนั่น และอาศัยทีเผลอที่หมอนั่นยกมอปิดหูดิ้นออกมาจากตรงนั้น ฉันวิ่งไปเปิดประตูแล้ววิ่งลงไปข้างล่างอย่างตกใจ
“พ่อคะ แม่ค่ะ ไอ้โลตัสสส” ฉันเรียกชื่อของทุกคนในครอบครัวพลางวิ่งลงมาข้างล่างอย่างเร็ว “คนโรคจิต...มันขึ้นมาบนห้องของตาโต”
ข้างล่างเงียบเหมือนป่าช้า =O=
หรือว่าหมอนั่นมันฆ่ายกครอบครัว! ต้องใช่แน่ๆ หนอย~ไอ้บ้า ไอ้ฆาตกร ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับแก
เอ๊ o_O ครอบครัวฉันก็ไม่ได้หายไปไหนนี่ ยังนั่งชุมนุมอย่างนัดหมายกันอยู่ที่ห้องรับแขกนี่นา สรุปคือไม่มีใครตาย =O= ฉันเข้าใจผิดค่ะ
ฉันเดินแบบหมาหอบไป นั่งข้างคุณแม่อย่างคนหมดสภาพ ทุกคนบนโตมองฉันเหมือนตัวประหลาดกันหมดอ่ะ ทุกคนคะ ทุกคนในครอบครัวเป็นอะไรกันหมดคะ TOT
“ทำไม” ฉันพูดหอบแฮกๆ “ทำไมทุกคนมองตาโตแบบนั้นด้วยคะ”
“ป่าวนี่จ๊ะ แล้วตาโตเป็นอะไรหรอ” แม่ฉันถามพลางจับดูแขนดูขออย่างเป็นห่วงเว่อร์
“มีคนโรคจิตขึ้นไปบนห้องนอนของตาโตค่ะทุกคน TOT”
แม่ฉันมองไปทางคนที่นั่งทางผู้ชายทางซ้ายมือ ใครก็ไม่รู้ฉันก้เพิ่งเห็นนี่ล่ะ พอดีเมื่อกี้ฉันไม่ได้ลังเกตุว่ามีคนอื่นมาอยู่ด้วย
ฮะ คนอื่นหรอ! O_o
คนอื่นๆๆๆ ฉันจะไม่แปลกใจเลยที่อีตาคนอื่นที่ฉันเห็นอยู่หน้าตาเหมือนคนโรคจิตที่ฉันวิ่งหนีมาจากข้างบนอย่างกับแกะ ไม่เรียกว่าเหมือนกันหรอ คล้ายกันมากกว่า ทั้งทรงผมที่ซอยสไลด์ลงปรกคอ สีผมที่ดำสนิท ใบหน้าที่นิงกับท่าทางที่เงียบขรึม ทำให้บุคคลคนนี้ดูดีอย่างบอกไม่ถูก
“อะฮึ่ยๆ อะแฮ่มๆ พี่ตาโตค่ะ ไม่ทราบว่าพี่เหม่ออะไรหรอค่ะ ฮันแน่~”
น้องสาวอายุห่างกับฉันแค่ปีเดียวของฉันที่ชื่อโลตัสแซวฉันอย่างสนุกปาก แต่ฉันไม่ลอยไปกับมันหรอก ถ้าคุณพ่อคุณแม่ไม่นั่งอยู่นั่น ฉันจะตะคุมหัวมันแล้วมาโขกกับพื้นสักสิบครั้ง โทษฐานที่เอาความจริงมาแซวกันเล่นๆ
“เดี๋ยวโดน พูดให้มันดีๆ”
“แม่เห็นลูกดูแตกตื่น เป็นอะไรหรอ ได้ยินว่าโรคจิตๆ”
“ก็ ตาโตหลับอยู่ดีๆ ลืมตาขึ้นมาปุ๊บก็เจอผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาในห้อง อ่ะคะ แต่ตาโตหนีลงมาได้ ตอนนี้มันยังอยู่ข้างบนค่ะแม่ต้องแจ้งตำรวจจับมันนะคะ”
“จับทำไมหรอลูก” คุณพ่อที่นั่งเงียบเอ่ยขึ้นมาถามฉันบ้าง
“ก็มันเป็นโรคจิตค่ะ!!!”
sunnyhouse .
ความคิดเห็น