รักครั้งแรก...(ทำไมยุ่งจัง)

ลำดับตอนที่ #1 : รักครั้งแรก..(ทำไมยุ่งจัง)ตอน1

ในเช้าวันหนึ่งที่สดใส ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวดูสวยงามแต่กลับมีสาวน้อยคนหนึ่งเดินหน้ามุ่ยมาโรงเรียน
"น่าเบื่อโว้ย...ทำไมมันน่าเบื่อขนาดนี้ ต้องมาโรงเรียนทุกวัน" สาวน้อยที่กำลังบ่นอยู่นั้นชื่อ โซจีฮุน อยู่ม.ปลายปี 2 เป็นเด็กลูกครึ่ง ไทย-เกาหลี
เป็นเด็กที่อารมณ์แปรปรวนอยู่เสมอ แต่มีอยู่คนเดียวที่รับได้
"จีฮุนเงียบๆ ได้มั้ย เสียงดังอายชาวบ้านเขา"สาวน้อยคนนี้แหละ เธอชื่ออึนจางฮองเป็นเพื่อนคนเดียวและสนิทที่สุดของจีฮุน
"ก็จริงๆนี่ให้เรียนได้ทุกวี่ทุกวัน น่าจะมีอะไรแปลกใหม่ให้ทำบ้าง" จีฮุนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"มีซิฉันได้ยินมาว่า โรงเรียนจะพานักเรียนไปเที่ยวนะ"
"จริงเหรอ ที่ไหนละ" จีฮุนร้องด้วยความดีใจ
"คงจะเป็นเมืองไทยมั้ง  ก็ดีนะจะได้เห็นอะไรแปลกๆ อยากรู้เหมือนกันว่าเมืองไทยเป็นอย่างไร"
 เมื่อจีฮุนได้ยินคำว่าเมืองไทย ก็หยุดยืนนิ่งนึกถึงเรื่องราวต่างๆในอดีตของตน
"จีฮุน...จีฮุนเป็นอะไร ทำไมหยุดเดินละ"จางฮองร้องเรียกจีฮุนให้เดินต่อ
"จีฮุน...เธอเป็นอะไรเรียกตั้งนานแล้วเธอก็ไม่ตอบฉัน"
"เปล่านี่..ไม่ได้เป็นอะไร"จีฮุนบอกแล้วเดินต่อ ระหว่างทางที่เดินไป ทันใดนั้นก็มีรถมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งแล่นเข้ามาด้วยความเร็ว
"เอี๊ยด!"
"จีฮุนระวัง" จางฮองร้องเตือนด้วยความตกใจ  ดีที่รถมอเตอร์ไซด์คันนั้นเบรกทัน จึงไม่ได้ชนจีฮุน
"นี่นายขับรถประสาอะไร มองไม่เห็นคนหรือไง ถ้าชนพวกฉันแล้วตายนายจะว่ายังไง" จีฮุนต่อว่าด้วยความโมโห แล้วชายคนนั้นก็ถอดหมวกกันน็อกออก 
"นี่คุณหูผมจะแตกแล้ว ด่าซะใจหรือยัง" ชายคนนั้นพูด
"นี่ขับรถชนคนอื่นเขาแล้วยังมาพูดแบบนี้อีกเหรอ" จีอุนยิ่งโกรธจัดเขาไปอีก
"คุณก็หัดเดินในที่ๆเขาให้คนเดินซิฟุตบาทอยู่ทางโน้น แล้วลงมาเดินข้างล่างทำไม เป็นเด็กหัดใช้สมองบ้าง คิดดูแล้วกันว่าใครผิด" แล้วเขาก็ขับรถออกไป จีฮุนเลือดขึ้นหน้า
"ไอ้หมอนี่มันเป็นใคร อย่าให้เจออีกก็แล้วกัน" จีฮุนหันไปมองจางฮอง
"หล่อจังเลยจีฮุน" จางฮองมองด้วยสายตาเยิ้ม
"นั้นนะหล่อ หยุด..เข้าเรียนได้แล้ว" เมื่อเข้าห้อง
"นักเรียนคะพรุ่งนี้เราก็จะเดินทางไปเมืองไทยกันแล้วนะนะ เตรียมตัวกันหรือยังเอ่ย" อาจารย์ถาม
"อะไรนะคะอาจารย์พรุ่งนี้แล้วเหรอ" จีฮุนตกใจ
"ใช่จะจีฮุน ...เอาละครูแค่มาเตือนอย่าลืมกันนะจะ" แล้วอาจารย์ก็เดินออกไป
"อะไรกันยัยจางฮอง ทำไมฉันพึ่งรู้" จีฮุนทำหน้ายักษ์ใส่
"ก็...มันลืมนี่หน่า..เอางี้ฉันไปช่วยเธอเก็บเสื้อผ้านะ" จางฮอนรีบขอโทษ
"ไม่ต้องหรอกยะ...ฉันเก็บเองได้ วันหลังรออะไรให้มันรนก้นแล้วค่อยบอกฉันนะ" จีฮุนพูดจบก็เดินออกมาจากห้องเพื่อไปเรียนวิชาอื่นต่อ ภายในใจของจีฮุนกำลังกังวลว่าการไปเมืองไทยครั้งนี้จะเกิดอะไรขึ้นหรือไม่
 รุ่งขึ้นทุกคนมากันพร้อมและเตรียมตัวที่จะขึ้นรถไปสนามบิน  แต่จีฮุนยังไม่มา
"อะไรของเขานะป่านนี้แล้วยังไม่มาอีก" จางฮองกำลังบ่นจีฮุน
"บ่นอะไรยะ  จางฮอง" จู่ๆ จีฮุนก็โผล่มา
"อุ้ย..ยัยบ้าตกใจหมด มาไม่ให้สุ่มให้เสียงเลยนะ" จางฮองร้องตกใจเสียงดัง
"ฮ่าๆๆ ขวัญอ่อนจริงนะแม่คุณ"  ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเล่นกันก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา
"นี่น้อง ขึ้นรถกันได้แล้ว"  เมื่อจีฮุนเห็นหน้า
"นาย...นายอีกแล้วเหรอ  บอกแล้วใช่มะว่าอย่าให้เห็นหน้าอีก"  จีฮุนเริ่มมีอาการทันที
"ทำยังกับว่าฉันอยากเห็นหน้าเธอตายเลยแหละ...แต่...อย่าบอกนะว่าเธอก็ไปด้วย"ยองแจทำหน้าเหมือนโดนผีหลอก
"แน่นอนยะ เรื่องแบบนี้ฉันไม่พลาดหรอก…นี่นาย นายเป็นอะไร" จีฮุนเริ่มสงสัยเพราะพระเอกของเราเงียบไป
"ฉันสงสารตัวเองนะที่จะต้องทนอยู่กับเธอตั้ง 7 วันฉันคงต้องเหมือนตกนรกทั้งเป็นแน่ๆ"
"นี่นายว่าใคร  แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วย" จีฮุนกำลังรอคำตอบจากยองแจอยู่ แต่อาจารย์ก็เรียกให้ขึ้นรถ  เพื่อเดินทางไปสนามบิน ระหว่างอยู่บนรถก็มีการแนะนำตัวของไกด์นำเที่ยว
"สวัสดีครับ ผมชื่อลียองแจ ยินดีที่ได้พบกับทุกคน แม้ว่าบางคนอาจไม่ยินดีที่ได้พบผม"ยองแจมองมาทางจีฮุนแต่จีฮุนแลบลิ้นใส่แล้วหันหน้าหนี  ระหว่างที่อยู่บนรถทุกคนก็สนุกสนานกันยกเว้นจีฮุน
เพราะเธอคอยพะวงว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าถึงเมืองไทย
 เมื่อมาถึงสนามบินไกด์ก็แจกพลาสปอร์ตให้กับทุกคน แต่จีฮุนกลับไม่ได้
"ทำไมฉันไม่ได้ละ" จีฮุนหันถามจางฮองแต่เมื่อมองมาที่ยองแจก็รู้ว่าใครเป็นคนแกล้งเธอ
"ตานี่เองหรอกเหรอแกล้งฉันใช่ไหม oK" จีฮุนคิดในใจ
"แล้วจะทำไงดีละ" จางฮองเริ่มกังวล
"ไม่เป็นไรหรอกจางฮอง คนอย่างฉันไม่มีใครรักมาตั้งแต่เกิดแล้วละ แค่ไม่มีคนอยากให้ฉันไปก็เท่านั้นเอง  ฉันชินแล้วละไม่ต้องห่วงนะจางฮองฉันกลับบ้านเองได้เที่ยวให้สนุกนะ อย่าลืมกลับมาเล่าให้ฉันฟังนะ" แล้วจีฮุนก็เดินออกจากสนามบินพร้อมกระเป๋าเดินทาง
 ตลอดระยะเวลายองแจสังเกตุเหตุการณ์ตลอดเวลาและเห็นจีฮุนเดินออกจากสนามบิน
"ทำไมแกล้งน้องเค้าแบบนั้นล่ะยองแจเดี๋ยวก็โดนหัวหน้าด่าหรอก" คิมฮอน เพื่อนของสนิทของยองแจตักเตือน
"ดีแล้วจะได้ดัดนิสัยความดื้อเอาแต่ใจซะบาง" ยองแจยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
 แล้วจางฮองก็วิ่งเข้ามาหา
"พี่ยองแจทำไงดีคะจีฮุนไม่ได้พลาสปอร์ตแล้วตอนนี้เขาก็จะกลับบ้านแล้ว"
"เดี๋ยวก็กลับมาเองแหละ"ยองแจพูด
"จีฮุนไม่มาแน่เขาเป็นคนไม่สนใคร แค่ภายนอกเท่านั้นนะคะแต่เรื่องจริงเขาไม่ใช่คนแบบนั้น  แล้วอีกอย่างพวกเราไม่เคยมาที่โซลเลยสักครั้งถนนหนทางก็ไม่รู้ แล้วจีฮุนจะกลับบ้านได้ยังไงคะ"
 ยองแจเริ่มรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาจึงรีบวิ่งออกมาหา มองไปทางไหนผู้คนก็ผลุกพลาญ  ยองแจเดินมาถึงลานจอดรถด้านล่าง  มองไปรอบๆก็เห็นจีฮุนนั่งร้องไห้อยู่  ยองแจรู้สึกผิดแต่กลัวเสียฟอร์ม  จึงแกล้งพูดว่า
"ไงแม่ตัวดีมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนอื่นเค้าคอยเธออยู่นะ"
ยองแจมายืนอยู่ข้างหน้าจีฮุน  จีฮุนมองที่เท้าแล้วค่อยเงยหน้ามองแล้วลุกขึ้นมา
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี  นายใช่ไหมที่แกล้งฉัน ถ้าไม่อยากให้ก็บอกซิฉันจะได้ไม่ต้องไป
"ใช่ฉันเป็นคนแกล้งเธอเอง  แต่ฉันไม่ได้บอกนะว่าไม่ได้ไม่อยากให้เธอไป"ยองแจเริ่มรู้ตัวว่าพูดอะไรไปจึงเปลี่ยนเรื่อง
"ออ...ฉันว่าเรารีบไปเถอะทุกคนคอยพวกเราอยู่"ยองแจเดินจูงมือจีฮุนและลากกระเป๋าให้จนเดินไปถึงกลุ่มผู้เดินทาง  คิมฮอนและจางฮองมองเห็นยองแจจูงมือจีฮุนอยู่จนยองแจรู้สึกตัวจึงรีบปล่อยมือและยัดกระเป๋าใส่มือจีฮุน  จนจีฮุนตกใจ
"โถ่เอย..จะปล่อยก็บอกซิ ยัดกระเป๋ามาแบบนี้มันเจ็บนะ" ยองแจทำเป็นไม่สนใจและบอกให้ทุกคนขึ้นเครื่องได้  และหลังจากนั้นไม่นานเครื่องบินลำนี้ก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เพื่อเดินทางสู่ประเทศไทย
- - เรื่องราวจะเป็นอย่างไรติดตามต่อได้